ஞாயிறு பட உலா – நெல்லைத் தமிழன் நான் சென்ற இடங்கள் – மெக்சிகோ - படங்களுடன் - 13

 

சுண்ணாம்புப் பாறைகளால் அமைந்த இயற்கை நீர்நிலை

சிச்சன் இட்ஸா பார்த்துவிட்டு, மதிய உணவு உண்ட பிறகு நாங்கள் சுண்ணாம்புப் பாறைகள் நிரம்பிய ஒரு குகைக்குச் சென்றதை சென்ற பகுதியில் குறிப்பிட்டிருந்தேன். அந்த குகைக்குள் குளிக்கும் அளவு அருமையான நீர் இருந்தது.  இந்த வாரம் அங்கிருந்து தொடர்கிறோம்.

நம் ஊரில் ஜீவ நதிகள் பல உண்டு. அவற்றில் குளித்தால் நம் பாவம் போகும் என்று நம்புகிறோம். அவற்றைப் பற்றி பல்வேறு புராணக் கதைகளும் உண்டு. அவை எல்லாமே நடந்தவை என்ற நம்பிக்கை நம் எல்லோருக்கும் உண்டு. இருந்தாலும் நதியைச் சுத்தமாக வைத்துக்கொள்ளவேண்டும், நாகரீகங்கள் நதிக்கரையில்தான் உருவாகியிருக்கின்றன,  நன்னீர் இல்லாவிட்டால் நம்மால் உயிர் வாழவே முடியாது என்பது நம் எல்லோருக்கும் தெரிந்தும் நதியைப் பாழ்படுத்துவதில் முனைப்பாக இருக்கிறோம். அரசியல்வாதிகள் ஒரு புறம், மணலை அள்ளுவது, தொழிற்சாலைக் கழிவு நீரை நதியில் விடுவது என்று தொடர்ந்து திட்டமிட்டு நதிநீரை பாழாக்குகிறார்கள்.  பக்தி என்ற பெயரால், பக்திமான்கள் (மானை எதுக்கு இங்க இழுக்கிறார் என்று யோசிக்காதீர்கள். பக்திகரடிகள் என்று சொல்லலாம்தான்) தங்கள் பழைய உடையை, கழுத்தில் போட்டுக்கொண்டிருக்கும் மாலைகளை எல்லாம் நதியில் போட்டுவிடுகிறார்கள். ஆனால் அந்த பக்திக்கரடிகள் மறந்தும்கூட பழைய ரூபாய் நோட்டுகளை ஆற்றில் போடுவதில்லை. பழைய உடையை ஒன்றும் இல்லாத ஒரு ஏழைக்கு தானம் கொடுக்க மனம் வராதா?  தொழிற்சாலைகள் கடுமையாக நதிநீரைக் கெடுக்கின்றன. எந்த எந்த ஆறுகள், எந்த எந்த சாயத் தொழிற்சாலைகள் என்றெல்லாம் உங்களுக்கே தெரிந்திருக்கும்.

வெளிநாடுகளில் (அமெரிக்கா கனடா மற்றும் பல), நதியில் குளிக்கவே வாய்ப்பு கிடையாது. சில நாடுகளில் நதி என்று அவங்க சொல்வது கொஞ்சம் பெரிய ஓடை என்றுதான் எனக்குத் தோன்றும். நம்ம ஊர் மாதிரி மணலுடன் கூடிய நதிகளை நான் கண்டதில்லை. அத்தகைய நதிகள் நமக்கு இறைவன் கொடுத்த வரம். சில நாடுகளில் நதி கிடையாது. நன்னீருக்கு அவர்கள் கடல் நீரைச் சுத்திகரித்து உபயோகப்படுத்துகின்றனர். நமக்கு தண்ணீர் கஷ்டம் முற்றிலும் வராத வரை நம்மால் தண்ணீரின் மகத்துவத்தை அறிய முடியாது.

எங்களை யாத்திரைக்கு அழைத்து செல்பவர், நதிகளில், புஷ்கரணிகளில் (திருக்குளங்கள்) சோப்பு உபயோகிக்கக் கூடாது என்று சொல்வார்.  இதை எழுதும்போது எனக்கு ரிஷிகேசில் நடந்த ஒரு சம்பவம் நினைவுக்கு வருகிறது.

அங்கு கங்கை நதி உண்டு. கொஞ்சம் வேகமாகப் பாயும். அங்கு எங்களை நீராடிவிட்டு வரச்சொல்லியிருந்தார் யாத்திரைக் குழுத் தலைவர். நான் குளித்துவிட்டு, நனைந்த உடையை நதியில் பிழிந்தேன். உடனே அருகில் இருந்த வடநாட்டவர், மிகவும் கோபமாக, நதியின் புனிதம் தெரியவில்லையே, அதில் நீரைப் பிழியலாமா என்று கேட்டார். எனக்கு அவர் கேள்வி ஆச்சர்யம், மற்றும் கடுப்பு. அவ்வளவு ஓவரா ஆக்ட் பண்ணவேண்டாம், நதியை நாம் நம் வீட்டு குடிதண்ணீர் என்று நினைத்தாலே போதும்.

இந்த மாதிரி சுண்ணாம்புப் படிவப் பாறைகள், குகைகள் அமைந்திருந்த பகுதி ஓமானில் உண்டு. அங்கு செல்வதற்கான சந்தர்ப்பம் எனக்குக் கிடைக்கவில்லை. 

மெக்சிகோவின் பாரம்பர்ய உடையணிந்து, அலங்காரத்துடன் அங்கு பலர் இருந்தனர். (இது சுற்றுலாப் பயணிகளைக் கவர, உள்ளூர் நிர்வாகம் ஏற்பாடு செய்திருக்கிறது என்று நினைத்தேன்)

நடுப்பகுதி வரை சென்று நாம் குளிக்கமுடியும்.

மாயன் மக்கள் அவர்களின் வழிபாட்டுக்கு உபயோகப்படுத்திய இடமா என்பது தெரியவில்லை.

மேலே வெளிச்சமாகத் தெரிவது தரைப்பகுதி. மேலிருந்து மழை நீர் வருவது தெரிகிறதா?

இந்தப் படத்தில் இன்னும் நன்றாகத் தெரியும். 

வெளியில் மழை. அதனால் உடை நனைந்துவிட்டது.  தண்ணீருக்குப் பயந்து புகைப்படம் எடுக்கும் வாய்ப்பை விடமுடியுமா?

அங்கு பல சுற்றுலாப் பயணிகள் குளித்துக்கொண்டிருந்தார்கள். எங்களுடன் வந்தவர்கள் யாரும் குளித்தமாதிரித் தெரியலை. நானோ மாற்று உடை எடுத்துக்கொண்டு செல்லவில்லை. சென்றிருந்தால், தண்ணீரில் இறங்கியிருப்பேன். இந்த அனுபவத்தை வேறு எங்கு பெற முடியும்?  (இதை எழுதும்போது, தாய்பே நகரத்தின் அருகில், எரிமலைப் பகுதியில் கந்தக நீரூற்றுகள் நிறைய உண்டு. அங்கு இருக்கும் பல இடங்களில் அந்தத் தண்ணீரில் குளிப்பதற்கான வசதியும் உண்டு.  அதில் இரண்டு பெரிய அறைகள் (30-50 பேர் குளிக்கும்படியாக), அதன் வழியாக நீர் செல்லுமாம்.. கிட்டத்தட்ட மிகப் பெரிய நீர்த்தொட்டிபோலவே அந்த அறை இருக்குமாம். ஆனால் உடையுடன் அனுமதிக்கமாட்டார்கள். அதற்கு முந்தைய அறையிலேயே உடையைக் களைந்து பிறகு உள்ளே செல்லணுமாம். நாங்கள் அந்த இடம் வரை போனோம். வெளியில் தண்ணீரில் கால்களை அளைந்துகொண்டோம், படங்கள் எடுத்துக்கொண்டோம். குளிக்கவில்லை. இது தாய்வானில்… இதன் படங்களெல்லாம் பிறிதொரு சமயம் வரும். நான் எழுதும் எல்லாவற்றிர்க்கும் அனேகமாக படங்கள் உண்டு.  அங்கு அதிலிருந்து சிறிது தூர த்தில் பல ஹோட்டல்கள் உள்ள சிறு இடம் உண்டு. அங்கெல்லாம் ஹோட்டல்களில் அறையில் இந்த நீர் வரும்படிச் செய்திருப்பார்களாம். கந்தக நீரில் அமிழ்ந்து அறையில் குளிக்கும்படியாக. பொது இடத்தில் என்றால்தானே உடைகளைக் களைய யோசனையாக இருக்கும் என்று.  என்னை அந்த நாட்டிற்கு வரவழைத்தவர், அடுத்த முறை இந்த இடத்தில் உங்களுக்கு தங்குவதற்கு ஏற்பாடு செய்கிறேன் என்றார். ( ஆனால், அதற்கான சந்தர்ப்பத்தை எனக்கு காலம் கொடுக்கவில்லை)

பாரம்பரிய உடையுடன், இசைக்கருவிகளுடன்.

குகைக்குள் இறங்கும் பாதை

இந்த இடம் அவர்களுக்கு ரொம்பவே புனிதமானதாம்.

அதே படம்தான்… அப்போ உள்ள போனோம்… இப்போ வெளியில் வந்தோம்.

இந்த சுண்ணாம்பு(?)க் குகை அமைந்திருந்த பகுதி

உள்ளே மழைநீர் வருவதைப் பார்த்தோம் இல்லையா? அதன் வெளிப்பகுதி

குகை அமைந்திருக்கும் விதம் தெரிகிறதா?

அந்தப் பகுதியில் வீடுகளும் இருந்தன. நிறைய மக்காச்சோள வயல்களைப் பார்த்தேன். நாம பார்க்காத மக்காச்சோளமா என்று நினைத்து அந்தப் படங்களை இங்கு பகிரவில்லை.

இங்கேயும் தோகையைப் பறித்துவிடுகிறார்களா?

அந்த இடத்தில் இருந்த சிறிய நீரூற்று. அதனைச் சுற்றிலும் ஆரஞ்சு மரங்கள். (தெரிகிறதா?)

இந்தப் படத்தில் ஆரஞ்சுப் பழங்கள் நன்றாகத் தெரியுமே…

அங்கு எங்கு பார்த்தாலும் வீடுகளின் அருகே ஆரஞ்சு மரங்கள். பறித்துக்கொண்டால் ஒன்றும் சொல்லியிருக்கமாட்டார்கள். சுவையான ஆரஞ்சு.

எல்லாவற்றையும் பார்த்த பிறகு மாலை 6 மணி வாக்கில் அங்கிருந்து பேருந்து கிளம்பி ரிசார்ட்டை நோக்கிச் செல்ல ஆரம்பித்தது.  இவர்கள் பல ரிசார்ட்டுகளிலிருந்தும் கஸ்டமர்களை அழைத்துவருவதால், என் ரிசார்ட்டிலிருந்து நான் ஒருவன் மட்டுமே வந்திருந்ததால்,  ஓரிரு கி.மீ முன்பு, வேறு ஒரு காரில் என்னை ஏறிக்கொள்ளச் சொன்னார்கள். இரவு 8 ½ மணிக்கு வந்துசேர்ந்தேன் (பத்திரமாக). மிக அருமையான நினைவுகள். மாயன் கலாச்சாரம் பரந்துபட்டிருந்த அந்த இடங்களில் சிலவற்றை நானும் காணும் வாய்ப்பு கிடைத்தது சந்தோஷமே.  இறுதிப் பகுதியை அடுத்த வாரம் காணலாம்.

(தொடரும்)