ரசித்த வரிகள் - இறந்த பின்னும் நினைவு கொள்ள...

​     ரசித்த வரிகள் என்பது சிலசமயம் ஒருவரி மட்டுமாய் இருந்துவிடும். 
சில சமயங்களில் அடுத்தடுத்த வரிகளைத் தொடர்ந்து ரசிக்க முடியும்.  அப்படி ரசிக்கும்போது அவைகளை யாருக்காவது வாசித்துக் காட்டத் தோன்றும்.  கேட்க யாரும் இல்லாவிட்டால்?  இப்படித்தான் இவைகளை  இங்கு பகிரத் தோன்றியது.

     சென்றமுறை ஜெமோவின் அறம் புத்தகத்திலிருந்து மட்டும் எடுக்கப்பட்ட வரிகளை பகிர்ந்திருந்தேன்.  அதனுடனேயே அவ்வப்போது குறித்து வைத்த வரிகள்தாம் இவை. 

     லா ச ரா மட்டும் சமீபத்தில்...

​     ஒளி ஓவியர் ஜீவாவின் அந்த வர்ணனையை ரொம்பவே ரசித்தேன்.

     உங்களால் எவ்வெவற்றை ரசிக்க முடிகிறது என்று சொல்லுங்கள்.  லா ச ரா கதையில்,  மிகுந்த எதிர்பார்ப்புடன் ஆசைப்பட்டு மணந்து கொண்ட பெண், அளவுக்கதிகமாகவே அமைதியான சுபாவமாய் இருப்பது நாயகனைப் படுத்துகிறது.   ஆனாலும் அவனால் பிரியத்தை விடமுடியவில்லை.​

     சரி,  வரிகளுக்குச் செல்வோமா......

=================================================================================================================

​

நிழல் எனக்குள்ளேயே ஒளிந்து கொள்ளும் உச்சி வெய்யில் நேரம்....  -

​ ​(நானும் இந்த நூற்றாண்டும் - வாலி

)​

=========================================================================================================================

தாத்தாவின் முகத்தில் அவஸ்தை,​  ஒரு மூக்குக் கண்ணாடி போல் பொருந்தியிருக்கிறது. -- 

​(​திரைச்சீலை  -  ஒளி ஓவியர் ஜீவா.

)​

======================================================================================================================

ஒரு ஸ்திரீ, தான் புருஷனுக்குப் பணிய வேண்டியவள் என்பதை உணராது போனால், சம்சார சுகம் குப்பைமே​ட்டைப்போய் அடைந்துவிடும் அல்லவா? 

​(​பெரிய வீழ்ச்சி - தேவன்

)​

அவளை அழைத்துக்கொண்டு குற்றாலம் அருவியைக் காண்பித்து விட்டுவா!  அங்கே அதன் உயரத்தையும் அளவையும் பார்க்கும்போது யாராயிருந்தாலும், "அடே!  இது எவ்வளவு பெரிது, எவ்வளவு கம்பீரம்!  நாம் எவ்வளவு அற்பம்!" என்ற உணர்ச்சி கட்டாயமாக உண்டாகாமலிருக்காது. -

​(​பெரிய வீழ்ச்சி - தேவன்

)​

============================================================================================================================

சில பேரைப் பார்த்த கணமே வெறுக்கத் தோன்றும்.  இதற்குத் தோற்றம் காரணமல்ல.  பழகும் விதம், உடலசைவுகளிலும், பேச்சின் தொனியிலும் பாணியிலும் உள்ள அராஜகம், சில சமயம் உடலமைப்பு, வாசனை - இப்படி எத்தனையோ காரணங்கள் இருக்கும்.  -  

​(​யவனிகா - சுஜாதா

)​

===========================================================================================================================

 

​​இறந்த பின்னும் நினைவு கொள்ள வள்ளுவர்சொன்னது போல எச்சத்தால் அறியப்பட,  ஒருவர் வாழும் காலத்தில் பெரிய இழப்புகள் தேவைப்படுகின்றன.  இல்லையெனில் இறந்த பின்னர் மறந்து போய்விடுவோம்.  - (எழுத்தும் வாழ்க்கையும் - சுஜாதா) ​

==========================================================================================================================

​ஒரு தடவை சமயலறையில் மாடப் புரையில்  எதையோ தேடுகையில் அவளைத் தேள் கொட்டி விட்டது.  வலியினால் வாய் வீட்டுக் கத்த மாட்டாளா !  கொட்டிய இடத்தைக் கெட்டியாய் அழுத்திப் பிடித்துக் கொண்டு சுவரில் சாய்ந்த வண்ணம் உட்கார்ந்து கொண்டிருக்கிறாள்.  நெறி தோளைக் குடைகிறது.  நெற்றியில் வியர்வை முத்து முத்தாய் அரும்புகிறது.  துடிக்கும் வலியில் புருவங்கள் நெரிகின்றன.    ஆயினும் வாயினின்று  "அம்மாடி பொறுக்க முடியவில்லையே!"  என்றஒரு அரற்றல் கூடக் கிளம்ப மாட்டேனென்கிறது.  அவளை நான் என் தோளில் சாய்த்துக் கொள்கிறேனென்றாலும் என் ஆறுதலுக்குச் சாய்ந்து கொள்கிறாளேயொழிய, அவள் வேதனைக்குத் தணிப்பாய் இருப்பதாய்த் தெரியவில்லை.  அவளுக்காக நான் தவிப்பது என் தவிப்பே;  அவள் தவிப்பில் ஒரு  பங்கு அல்ல.  அவள்தான் எனக்குத் தன்னில் பங்கு தரமாட்டேனென்கிறாளே !  "இவள் மனித ஜென்மந்தானா அல்லது மிருகமா !" என்று கூட நான் வியப்புறுகிறேன். வேதனையை அவ்வளவு மௌனமாய் அவைகள்தாம் சகித்துக்கொள்ளும்..................

.............................பாவம், தன்னுடன் போகாது என் வித்தையும் தாங்குகிறாள்.  ஏற்கெனவே சற்று நலிந்த உடல் இன்னும் நாளாக நாளாக என்னவோ!  என் மனத்தை அலசிப் பார்த்துக் கொள்கிறேன்.  நான் இன்னமும் சில நாட்களுக்குள் தந்தையாவதைப்  பற்றி எனது மனத்தில் சந்தோஷமா ! பெருமிதமா?  ஒரு தினுசில் சிறு அசடு தட்டுகிறது - ஏதோ ஏமாந்து போன மாதிரி;  ஆனால் மனத்தில் ஒரு நிம்மதியும் படுகிறது.  அக்குழந்தையின் மூலம் அவளிடத்தில் எனது அம்சத்தில் ஒரு பங்காவது பெற்று விடுவேன் என்று நினைக்கிறேன்.  பிறப்பது பெண்ணாய்ப் பிறந்தால் தேவலை.  தன் தாயை விட என்னிடம் இன்னும் கொஞ்சம் பட்சம் காட்டாதா?  ...................................

...................அவள் மௌனம் வெறும் மௌனமாய் இப்போது இல்லை.  அர்த்தமும் காரியமும் நிறைந்த மௌனம்.  இரண்டுபேர் ஓர் அறையில் ரகசியம் பேசிக் கொண்டிருந்தால், அதைச் சுவரில் காதை வைத்துக் கொண்டு வெளிப்புறமாக ஒட்டுக் கேட்பவனின் மௌனம்;  நாடி பிடித்துப் பார்க்கும் வைத்தியனின் மௌனம்.  அவள் எதை அப்படி ஒட்டுக் கேட்கிறாள்?  பூமாதேவிக்கு நாடி பிடித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறாளா?  இவள் கவலைகளை பட்டுப் பட்டு எனக்கு மண்டை கூட நரைத்துவிடும் போல் இருக்கிறது...................................................

..............................என் பிரிவுத் தன்மையால் அவளுக்கு என்ன பிரயோஜனம்?  நானும் தவிக்கிறேன். அவளும் தவிக்கிறாள்.  இந்நிலையில் நானும் தனியன், அவளும் தனியள்தான்;  அவள் படும் கஷ்டத்தை நான் வாங்கிக் கொள்ள முடிகிறதா?  அவளால்தான் கொடுக்க முடிகிறதா?  இப்படியேதான் சந்ததி உண்டாகிறது; மடிகிற்து.  பார்க்கப் போனால் யாரால் யாருக்கு என்ன பயன்?...............................

......................................"என் வயிற்றில் நான் எப்பொழுதும் ஒரு குரலைக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறேன்.  ஒரு குரலாய் இல்லை. வெவ்வேறு குரலாய் இருக்கிறது.  சுவாமி எந்த ஜென்மாவை என் வயிற்றுக்குள் வைக்கலாம் என்று இன்னும் ஒவ்வொன்றாய் வைத்து வைத்துப் பார்த்து எடுக்கிறாரா?  எந்தக் கணக்கில் வைப்பார்?  என் வயிறு எவ்வளவு கொள்ளுமோ அந்தக் கணக்கிலையா?".........................

இவள் பேசுவது வேதாந்தமா?  விபரீதமா?

அப்பாடா! இதோ ஆஸ்பத்திரி வந்து விட்டது............

பரபரக்க வாசலில் உலாவினேன்.  இவர்களுக்கெல்லாம் கேலியாகத்தான் இருக்கும். இப்பொழுது என் தவிப்பு அதிகமா?  அவள் தவிப்பு அதிகமா?

பூர்வா -  லா ச ரா. (அநியாயமாய் முடிக்கப்பட்ட ஒரு கதை)

===================================================================================================================

தமிழ்மணம்.