கேட்டு வாங்கிப்போடும் கதை : என்னைக் கொஞ்சம் தனியாக அழவிடுங்கள்:) - அதிரா

மிக அமைதியான சூழல்.. வைகாசி மாதத்து வெண் பனிக் காற்று சில்லென விசிக்கொண்டிருக்கிறது... ஆள் நடமாட்டமே இல்லாத- வடக்குக் கரை ஓரத்திலே:), தேம்ஸ் ஆற்றங் கரையிலே, அந்த பென்னாம் பெரிய ஆல மர நிழலிலே.. ஒரு மான் தோலிலே... சுவாமி புலாலியூர்ப் பூஸானந்தா அவர்கள்... அமர்ந்து, தியானத்தில் இருக்கிறார்..

ஆண்டவனை வேண்டிக் கொண்டார், ஆண்டவா இன்றாவது என் தியானம் கலைந்திடாமல் நான் முழுவதுமாக ஈடுபடவேண்டும்.. எனக்கு மோட்சம் கிடைக்க வேண்டும் அதுக்கு நீ என்னோடிருந்து துணை புரிய வேண்டும் ஆனை முகனே!!!

வேண்டியபடி, கண்களை மூடி, ஆழ்ந்த தியானத்துள் மெதுவாகப் போய்க் கொண்டிருந்த வேளை.. காதிலே மணிச்சத்தம்.. கிலிங்.. கிலிங்.. ஆழ்ந்த தியானத்தை விட்டு, ஆரம்ப தியானத்துக்கு வந்து, காதைக் கூர்மையாக்குகிறார்:)... இவ்விடத்தில் ஆராக இருக்கும்.. சரி எதுவாயினும் இன்று நான் தியானத்தை முடித்தே தீருவேன் என.. மீண்டும் காதை மூடி தியானத்துள் நுழையும் வேளை...

ஆஆஆ கண்களை இறுக்கி மூடு... என் தியானம் இன்று கலைந்திடவே கூடாது!!!!:)

மீண்டும் காதை மூடி தியானத்துள் நுழையும் வேளை..... மெல்லிய விசும்பல்... ஆ... பெண் குரல்... ..சலங்கை, அப்போ ஒரு பெண் தான்:) .. இந்த மனித நடமாட்டமே இல்லாத பகுதியில் அதாரது....

கண்களைத் திறக்கிறார், அழகே உருவாக ஒரு பெண்.. ஆற்றிலே விழுந்து தற்கொலை செய்ய எத்தனிக்கிறார்... உடனே போனாப்போகுது என சுவாமி பூஸானந்தா எழுந்து ஓடுகிறார்... பெண்ணே நீ ஆர்? எதுக்காக இங்கு குதிக்க எத்தனிக்கிறாய்?..

சுவாமி பிளீஸ் என்னைத் தடுக்காதீர்கள்.. நான் வாழ விரும்பவில்லை, எனக்கு இவ்வுலக வாழ்க்கை வெறுத்து விட்டது, இந்தத் துன்பங்களிலிருந்து விடுதலை பெற ஒரே வழி நான் சாவதுதான்...

அட லூசுப் பெண்ணே.. அப்படி என்ன துன்பம் உனக்கு நேர்ந்து விட்டது? என்னோடு வா, அந்த ஆலமரத்தடியில் இருந்து பேசுவோம்.. உன் துன்பங்களுக்கெல்லாம் என்னால் முடிஞ்ச வரை விடுதலை பெற்றுத் தருகிறேன், அதன் பின்னர் நீ வாழ்வா சாவா என்பதை முடிவு செய்..

எனக்கூறி அழைத்து வந்தார் மரத்தடிக்கு. பூஸானந்தாவின் புன்னகை தவழும் தெய்வீக முகத்தைப் பார்த்து அப் பெண்ணுக்கு கொஞ்சம் நம்பிக்கை வந்தது..[ஹா ஹா ஹா அமைதி அமைதி:)]

சுவாமி.. நான் சொன்னால் நம்பவா போகிறீர்கள்?, எனக்கு வீட்டில் அழக்கூட சுகந்திரம் இல்லை சுவாமி...

என்னைக் கொஞ்ச நேரம் தனியாக இருக்கவிடுங்கள்.. நான் இப்பவாவது அழப்போகிறேன்..

என் துயரங்களை இங்கே இறக்கி வைக்கப் போகிறேன்.

விதியின் சுழற்சியை மீறமுடியாத நேரங்களிலெல்லாம் இப்படி அழ விரும்புவது என் பழக்கம், ஆனால் முடியவில்லையே...

பூமி தன் கடமையை ஒழுங்காகச் செய்கிறது.

மேகம் தன் கண்களை அடிக்கடி திறந்து மழையாகப் பொழிகிறது.

காலங்களின்படி புஷ்பங்கள் மலர்கின்றன.

அலுப்புச் சலிப்பில்லாத இயற்கையின் ஓட்டத்தில் எனக்கு மட்டும் ஏனோ, அடிக்கடி சலிப்பு வருகிறது. இனம் தெரியாத பயம் வருகிறது.

காரணம் இல்லாமல் துணிச்சலும் வருகிறது.

ஒன்றும் புரியாத நேரத்தில், ஓ வெனக் கதறவேண்டும்போல் இருக்கிறது.

ஒருதடவை கண்ணீர் விட்டு அழுது முடித்தால், கனம் உள்ளத்தில் குறையுமோ என்னவோ.. ஆனால் அழ முடியவில்லையே.

நான் ஒரு வலை பின்னினேன், அதில் நானே சிக்கிக் கொண்டேன்.

நான் ஒரு காடு வளர்த்தேன், அதிலிருந்து வெளியேற எனக்கே வழி தெரியவில்லை. நான் ஒரு கிணறு வெட்டினேன், அதில் நானே விழுந்து விட்டேன்.

ஆக்கியதும் நானே.. என்னை அழித்துக் கொண்டதும் நானே...

சிந்திக்கச் சிந்திக்க எனக்கே என்மீது கோபம் வருகிறது.

என்னை நானே கோபிக்காமல் இருக்க வேண்டுமென்றால், நன்றாக அழ வேண்டும்.

என்னைத் தனியாக அழ விடுங்கள் சுவாமி.

பாம்பின் அழகை நான் ரசிக்கிறேன். புலியின் மீது அழகான கோடுகள் இருக்கின்றனவே, அவற்றை நான் தடவிப் பார்க்கிறேன்.

ஆனால் சுவாமி.., பாம்பு என்னைக் விழுங்குகிறது, புலி என்னைக் கடிக்கிறது. நான் என்ன செய்வேன், என்னைத் தனியாக இருக்க விடுங்கள்.. மீ அழப்போகிறேன்...

கற்பூரம் எரிந்து போனபிறகு, அதன் கரித்தூள்கூட மிஞ்சுவதில்லை.

நான் கற்பூரமாக இருந்திருக்கக் கூடாதா?... என்னுடைய காலடிச் சுவடுகள் பூமியில் பதியாமல் இருந்திருக்குமே.

எனது சிந்தனைப் புஸ்பங்களுக்கு நானே உரம். என்னைத் தின்ற பிறகுதான், அவை பூத்துக் குலுங்குகின்றன.

தொளிலாளி கட்டிய வீட்டில், தொழிலாளி குடியிருக்க முடியாததுபோல, எனது சிந்தனைகள் எனக்கு ஆறுதல் அளிக்கவில்லை.

இறைவனிடம் முறையிட வேண்டும்போல் இருக்கிறது.

இறைவன், தான் வரமாட்டேன் என்கிறார். என்னை அங்கே வரச் சொல்லுகிறார். விரைவில் போய்விடலாமா என எண்ணுகிறேன்.

கால்கள் சங்கிலிகளால் பிணைக்கப் பட்டிருக்கின்றன.

சாலை சுத்தமாக இருக்கிறது, ஆனாலும் பயணத்தைப் பற்றிப் பயமாக இருக்கிறது.

பிறருக்காகவே நான் இங்கே இருக்க வேண்டியிருக்கிறது. என்னுடைய அபிலாஷைகளெல்லாம் ஆகாயத்தில் இருக்கின்றன.

எனக்காக வாழ வேண்டும் என்றால், நான் மேலே போய் விடவேண்டும்...

ஆனால் பிறகு ஆருக்காவது நான் திரும்பி வரவேண்டும் என்றால், இறைவன் அதுக்கொரு வழி வைக்கவில்லையே.. என்ன செய்வேன்?... அதையும் சிந்திக்க வேண்டி இருக்கே... சுவாமி..

என்னைக் கொஞ்ச நேரம் தனியாக இருக்கவிடுங்கள் நான் அழப்போகிறேன்.

நான் ஒரு புத்தி இல்லாப் பெண்ணாக இருந்திருந்தால், எதையும் சிந்தித்திருக்க மாட்டேன். தாயை அறியாத கன்றுபோல, வாயும் வயிறுமாக வாழ்ந்திருப்பேன்.

நினைக்கத் தெரிந்த மனதை எனக்கு வைத்தது, இறைவன் செய்த குற்றம். அந்தக் குற்றத்துக்கான தண்டனையை, நான் அனுபவிக்கின்றேன்.

இறைவனின் நியதிகளுக்கு நான் கட்டுப் பட்டாக வேண்டும். ஆனால் அவனோ என் தேவைகளை உணர மாட்டானாம், நான் என்ன செய்வேன்ன்?..

நான் அழத்தான் வேண்டும், என்னைத் தனியாக அழ விடுங்கள்...

எதை முழுதாகச் சொல்ல முடியவில்லையோ, அதை உளறிக் கொட்டுவது என் வழக்கம்...உடைந்து போன கண்ணாடித் துண்டுகளை, ஒவ்வொன்றாக எடுத்து ஒட்ட வைக்க முடியுமோ சுவாமி?? முடியுமெனில்.. சிதறிக் கிடக்கும் இந்த என் சிந்தனைகளை, ஒட்ட வைத்துப் பாருங்கள்... இப்போ சொல்லுங்கள் சுவாமி.. நான் சாகப் போனதில் தவறு இருக்கிறதா...?.

இதோ பார் குழந்தாய், என்னை அழ விடுங்கள் அழவிடுங்கள் எனச் சொல்லிச் சொல்லியே நீ நிறைய அழுது தீர்த்து விட்டாய்.. இப்போ நீ மிகவும் தெளிவடைந்து விட்டாய், துன்பம் வரும்போது சாய்ந்து அழ ஒரு தோள் தேவை, அப்படி தோள் இல்லாதோருக்கே இப்படியான மரண சிந்தனை வந்து விடுகிறது..

இனி நான், உன்னை இப்போ தேம்ஸ் இல் தள்ளினால்கூட நீ சாக மாட்டாய்:), நீந்தி வந்திடுவாய்:).. தைரியமாகப் போ பெண்ணே.. போய் உன் படிப்பைக் கவனி:), குடும்பத்தோடு நலமோடு வாழ்..!!! “இதுவும் கடந்து போகும்”:)... 

என ஆசீர் வதித்துவிட்டு:).. இன்றைய தியானம் கலைந்து விட்டதே என்பதை விட, என்னால் ஒருவரைக் காப்பாற்ற முடிந்ததே.. இதை விடவா தியானம் பெரிது எனும் மகிழ்வோடு சுவாமி புலாலியூர்ப் பூஸானந்தாவும், தன் மான் தோலைச் சுருட்டி எடுத்துக் கொண்டு ஆச்சிரமத்தை நோக்கிச் செல்கிறார்:)..

இப்படிக்கு,

பல பல அரிய பெரிய விருதுகளை வாங்கிக் குவித்தவர்:), தமிழ்ப் பண்டிதர்:) + வித்தகர்:), கதாசிரியர்- அதிரா:).

ஊசிக் குறிப்பு:
கண்ணதாசன் அங்கிளின் வசனங்களைப் பெறுக்கி  எடுத்துப் புகுந்து விளையாடியிருக்கிறேன்:)..

ஊசி இணைப்பு:

-------------------------------------------__()__------------------------------------------