​கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : சிறையிலிருந்து ஒரு கடிதம் - வெங்கட் நாகராஜ்

சிறையிலிருந்து ஒரு கடிதம்

வெங்கட் நாகராஜ் 

அன்பின் பத்திரிகை ஆசிரியருக்கு,

தூங்கா நகரம் தில்லி இரவின் மடியில் சாயலாமா வேண்டாமா என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்த நேரம். சாலைப் போக்குவரத்து அந்த நேரத்திலும் இருந்தது. பல வீடுகளில் முன்னறையில் தொலைக்காட்சியிலிருந்து வரும் ஒளி மட்டும். அப்படி ஒரு இரவில் தான், கதவு தட்டும் ஓசை. இந்த நேரத்தில் யார் கதவு தட்டுவது?

அடுக்களையில் வேலையிலிருந்த நான், வீட்டில் அவரோ, இரண்டு மகன்களில் ஒருவரோ கதவு திறப்பார்கள் என நினைத்தேன். மகன்கள் அவர்கள் அறையில் படித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள் போலும். வங்கியில் பணிபுரிந்து வீடு திரும்பிய கணவர் டி.வி.யில் மூழ்கி விட்டார் போலும். அதான் கால்பந்து உலகக் கோப்பை நடந்து கொண்டிருக்கிறதே. உங்களுக்குத் தெரியும்தானே, பெங்காலிகளுக்கு கால்பந்து விளையாட்டில் ரொம்பவே ஈடுபாடு. விளையாட்டைப் பார்க்க ஆரம்பித்து விட்டால் தங்களையே மறந்து விடுகிறார்கள். என்னவரும் தன்னை மறந்து கால்பந்து விளையாட்டினைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் போலும். வேறு வழியில்லை. நான் தான் சென்று கதவைத் திறக்க வேண்டும் போல இருக்கிறது. இந்த நேரத்தில் யார் வந்திருப்பார்கள் என்று யோசித்தபடி நடக்கையில் மீண்டும் பலமாக கதவு தட்டும் ஓசை. மரக்கதவு திறந்தால் வெளியே தள்ளாடியபடி ஒரு உருவம். அந்த உருவம்….

கணவர் வங்கியில் பணிபுரிகிறார் – யூனியனில் இருப்பதால் நல்ல செல்வாக்கு. சம்பளம் வாங்குவதிலேயே நல்ல நிலையில் இருக்கலாம். ஆனால் காசு காசு என்று எல்லோரும் அலைவதைப் போல, இவருக்கும் காசு மேல் ஆசை அதிகம். வங்கியில் பணி புரிவது தவிர யூனியன் மூலமாகவும் சில வருமானங்கள். அதுவும் போதாது என வீடிருக்கும் பகுதியில் சில ரியல் எஸ்டேட் விஷயங்களிலும் ஈடுபாடு கொண்டிருந்தார். அதன் வழியாகவும் காசு சம்பாதித்தார். இந்த ரியல் எஸ்டேட் மட்டும் தனியாகச் செய்யாமல் உள்ளூர் முன்னாள் எம்.எல்.ஏ.-வின் தம்பியான அனில் உடன் சேர்ந்து தான் செய்தார். அவருடைய கட்டிடம் ஒன்றில் தான் மகன் ஜிம் நடத்தினார். அதிலிருந்தும் வருமானம் வந்தது.

அந்த அனில் தான் வாசலில் நின்று கொண்டிருக்கிறார். இந்த நேரத்தில் எதற்கு வந்திருக்கிறார் என்று யோசித்தபடி “ஏ ஜி… சுன்தே ஹோ?” என்று குரல் கொடுத்து, அனில் வந்திருப்பதை கணவரிடம் சொல்ல, அவரும் வெளியே வந்தார். கதவைத் திறந்து அனிலை உள்ளே அழைக்க, அனில் தள்ளாடியபடியே உள்ளே வந்து சோஃபாவில் அமர்ந்து கொண்டார். நான் தேநீர் போட சமையலறைக்குச் செல்ல, அனிலும், கணவரும் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். வீடு விற்பனை செய்ததில் ஏதும் கொடுக்கல் வாங்கல் பிரச்சனை போலும். பேசிக் கொண்டிருந்தபோதே குரல்கள் ஓங்கி ஒலிக்க ஆரம்பித்தன. தேநீர் இருந்த அடுப்பை நிறுத்தி வெளியே வந்தால் பார்த்த காட்சி என்னை அதிரச் செய்தது. அனில் கையில் இருந்த துப்பாக்கி என்னவரைக் குறி வைத்திருந்தது. குடித்திருந்ததால் கைகள் ஒரு நிலையாக இல்லை.

பேசிக் கொண்டிருந்தபோதே துப்பாக்கி எடுத்து மிரட்ட ஆரம்பித்த சுனில் தன்னிலையில் வேறு இல்லை. என்னவர் சுனில் கையில் இருந்த துப்பாக்கியை பாய்ந்து இழுக்க, சுனிலோ அதை இயக்க முயற்சிக்க, க்ளிக் சப்தம் மட்டும் கேட்கிறதே தவிர, துப்பாக்கியிலிருந்து குண்டு வெளி வரவில்லை – நல்ல வேளையாக. 'என்ன ஆச்சு என்ன ஆச்சு' என நான் அலறிக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்த இரண்டு மகன்களும் அவர்களது அறையிலிருந்து வெளியே வந்து விட்டார்கள். அங்கே சுனில் மட்டும். நாங்களோ நான்கு பேர். கூச்சலும் குழப்பமும் நிலவியது. வெளிக்கதவு சாத்தியிருந்ததால் வெளியாட்கள் யாரும் வரவில்லை. மீண்டும் சுனில் சோஃபாவில் அமர்ந்து கொள்ள கணவர் அவரிடம் சமரசம் பேசிக் கொண்டிருந்தார்.

சற்றே நகர்ந்து உள்ளே செல்லலாம் என யோசித்தபோது சுனிலின் கையில் இன்னுமொரு துப்பாக்கி முளைத்திருந்தது! அட! என்ன இது ஏதாவது விபரீதம் நடந்து விடப் போகிறதே என நான் ஓட, மகன்களும் பாய, நான்கு பேருமாகச் சேர்ந்து சுனிலிடம் இருந்த துப்பாக்கியை பறிக்க முயற்சிக்க – குண்டு பாயும் சப்தம். ஒரு நிமிடம் நான் அலறிவிட்டேன் – யாருக்கு அடிபட்டதோ என பார்த்துக் கொண்டிருக்கையில் சரிந்து விழுந்தது சுனில். எங்கள் மேல் எல்லாம் ரத்தத்தின் துளிகள். என்ன நடக்கக் கூடாதோ அது நடந்து விட்டது. சில நிமிடங்கள் வரை யாரும் பேசிக் கொள்ளவில்லை. அதற்குள் மீண்டும் கதவு தட்டும் ஓசை. துப்பாக்கி குண்டு பாய்ந்த ஓசை வெளியிலும் கேட்டிருக்க வேண்டும்.

வெளியே கும்பலாக மனிதர்கள். வீட்டில் நடக்கக் கூடாதது நடந்து விட்டது. வீட்டுக்குள்ளேயே ஒரு கொலை. அதன் பின் நடந்தது எதுவும் எங்கள் கைகளில் இல்லை. போலீஸ் வந்தது. கூடவே கொலையுண்ட அனிலின் அண்ணனான முன்னாள் எம்.எல்.ஏ – அடியாட்களுடன். ஆம்புலன்ஸில் அனிலின் உடல் போக, எங்கள் நால்வரையும் போலீஸ் ஜீப்பில் ஏற்றிக்கொண்டு காவல் நிலையத்திற்குச் சென்றார்கள். அடியாட்கள் எங்கள் வீட்டிலுள்ள பொருட்களை அடித்து நொறுக்கினார்கள். போலீஸ் இருந்ததால் எங்களை ஒன்றும் செய்ய முடியவில்லை. எங்கள் காரும், என்ஃபீல்ட் புல்லட்டும் எரிக்கப்பட்டது. காவல் நிலையத்தில் எங்கள் நான்கு பேர் மீதும் குற்றப் பத்திரிக்கை தயார் ஆனது. நிறைய பேரங்கள்.

துப்பாக்கியை யார் இயக்கினார்கள் என்ற கேள்விக்கு பதில் இல்லை எங்களிடம் – தெரிந்தால் தானே சொல்ல. வேறு வழியில்லை. எங்கள் இருவரை மட்டுமல்லாது வளர வேண்டிய இரண்டு பிள்ளைகளையும் பிடித்து வைத்திருந்தார்கள் – யாராவது ஒருத்தர் ஒத்துக்கிட்டா, மத்தவங்களை விட்டுடலாம் என்று யோசனை சொன்னார்கள். நானே கொலை செய்ததாக ஒப்புக்கொள்ள, நான்கு நாட்களுக்குப் பிறகு மகன்களை மட்டும் விட்டு விட்டார்கள். கொலையுண்டவரின் அண்ணனோ எங்கள் குடும்பத்தினை பூண்டோடு அழிப்பதாகச் சபதம் விட்டிருக்கிறாராம். கணவரின் சகோதரி வந்து மகன்களை கொல்கத்தா அழைத்துச் சென்றுவிட, நானும் என்னவரும் திஹார் சிறையில் தனித் தனி சிறைகளில்.

நல்ல வருமானம், அளவான குடும்பம், இருக்க வீடு, வசதி என எல்லாம் இருக்கையில் காசுக்கு ஆசைப்பட்டு செய்த தொழில் இன்றைக்கு எங்களை கொலையாளி ஆக்கியிருக்கிறது. நான் தான் கொலை செய்தேன் என்று சொல்லிவிட்டால் அவரை விடுவார்கள் என நினைத்து பழியை நான் ஏற்றுக்கொண்ட பிறகும் அவரையும் விடவில்லை. நானும் சிறையில் தான். இந்தச் சம்பவம் நடந்தே ஒரு வருடம் ஆகப் போகிறது. இன்னும் எங்களுக்கு விடிவுகாலம் வரவில்லை. கோர்ட் கேஸ் எப்போது முடியும் என்பதும் சொல்ல முடியாத விஷயம் – இது என்ன அரசியல்வாதி சம்பந்தப்பட்ட விஷயமா – இரவோடு இரவாக தீர்ப்பு சொல்ல! அதுவும் எங்களுக்கு எதிரே இருப்பவர்கள் அரசியல்வாதிகள் என்பதால் காவல்துறை நிச்சயம் அவர்கள் பக்கம் தான் இருப்பார்கள்.

பேராசை பெருநஷ்டம் என்பார்கள் – அது எங்கள் விஷயத்தில் நடந்து விட்டது. எங்கள் வாழ்க்கை உங்கள் வாசகர்கள் பலருக்கும் பாடமாக இருக்கட்டும் என்பதால் தான் இந்தக் கடிதத்தினை உங்கள் பத்திரிகைக்கு எழுதி அனுப்புகிறேன். முடிந்தால் பிரசுரிக்க வேண்டுகிறேன்.

கொலை செய்யாவிட்டாலும் கொலைப் பழி ஏற்றுக்கொண்ட ஒரு பெண் – பெயர் எதற்கு வேண்டாமே….