சோதிடத்தில் நம்பிக்கை - பினாக்கினி எக்ஸ்பிரஸ்- செந்தூர்புரம்

இன்னும் கிளம்பவே இல்லையா?

நான் கூட பெரிய ஆன்மீகப் பயணத்துக்கு  செல்லத் தயாராகி விட்டதாய் மனதில் சின்ன பெருமை!  "பத்து நாள் நீங்க வெளியூர் போயிட்டா எங்களுக்கு எப்படிப் பொழுது போகும்?" என்று பாஸ் கேட்டபோது அல்ப பெருமையாய் இருந்தது!  மாமியாரும் அதே கருத்தை எதிரொலித்தார்.  மனதுக்குள் கூலிங் க்ளாஸ் ஸ்மைலி போட்டுக்கொண்டேன்.

தமிழ்நாட்டை விட்டு வெளியே சென்றதில்லை!  இல்லை, சென்றிருக்கிறேன்.  திருப்பதி!!!  அதைத்தவிர இதுதான் முதல் விவரமான வெளி மாநிலப் பயணம்.

ஒரு பயம் வருகிறது.   இவ்வளவு விளக்கமாய் எழுத ஆரம்பித்தால் ஒழுங்காய்த் தொடர்வேனா என்று சந்தேகம் வருகிறது.  ஏகப்பட்ட மன இறுக்கங்களுக்கு மத்தியில் நாட்கள் ஓடிக் கொண்டிருக்கின்றன. எவ்வளவு தொடர்வேனோ தெரியவில்லை.  பார்ப்போம்.

டிஸம்பர், ஜனவரியிலேயே எனது பயணத்திட்டங்கள் தயார்.  சில முன் எச்சரிக்கைகளை மெதுவாக எடுத்துக் கொள்ளலாம் என்று ஒத்திப்போட்டது கிளம்பும்வரை செய்துகொள்ளாமலேயே போனது.  ஒத்திப்போடும் எந்தக் காரியத்துக்கும் அதுதானே விளைவு!  

ஏதோ ஒரு படத்தில் நேர்முகத்தேர்வுக்குச் செல்லும்  விவேக்கை வழியில் "டேக் டைவர்ஷன்..  டேக் டைவர்ஷன்"  என்று பாதை மாற்றி மாற்றி  சென்னைக்குள் நுங்கம்பாக்கத்துக்குச் செல்லவேண்டியவரை  திருப்பதியில் சேர்த்து விடுவார்களே...   அதுபோல (காசிக்குக் கிளம்பினாலும் திருப்பதியை விட முடியவில்லை பாருங்கள்!)  இடையிலேயே நாங்கள் செல்ல வேண்டி இருந்த அலகாபாத் ரயிலின் பாதைகள் இரண்டு முறை மாற்றி அமைக்கப்பட்டன.  அதன்படி நாங்கள் கிளம்பும் நாளன்று சென்னை சென்ட்ரலிலிருந்து கூடூர் சென்று அங்கிருந்து சங்கமித்ராவை - அதுதான் அந்த ரயிலின் பெயர் - பிடிக்க வேண்டி இருந்தது.

அதற்கான முன்பதிவு விவரங்களை எங்கள் குழுவில் ஒருவர் ஒருங்கிணைத்துச் செய்து விட, நாங்கள் பின்னர் அவருக்குப் பணம் கொடுத்தோம்.  அலகாபாத்திலிருந்து ...   இருங்கள்...  திடீரென்று அலகாபாத் வரை வந்துவிட்டேன்.  இன்னும் வீட்டிலிருந்தே கிளம்பவில்லை.  இருங்கள் கொஞ்சம் முன்னால் வந்து கொள்கிறேன்!

எங்கள் உறவினர்களில் ஓரிரு குழுக்கள் எப்போதும் ஏதாவது சுற்றுப்பயணத் திட்டத்திலேயே இருக்கும்.  சமீபத்தில்தான் ஒருகுழு இதே பயணத்திலும், இன்னொரு குழு ஸ்ரீலங்காவும் சென்று வந்தது.  ஸ்ரீலங்கா சென்று வந்த குழுவில் இருந்த மாமா எங்கள் வீடு வந்தபோது காசிப் பயணத்துக்கு வாய்ப்பு இருப்பதாகவும் நான்கு இருக்கைகள் இருப்பதாகவும் (முடிந்தவரை தமிழில் எழுத ட்ரைசெய்து- மன்னிக்கவும் - முயற்சித்துக்கொண்டிருக்கிறேன்!) சொன்னபோது நான் உடனே பெயர் கொடுத்து விட்டேன்.  விஸ்வநாதர் எனக்கு உத்தரவு கொடுத்து விட்டார்போலும்!  ஆனால் பாஸுக்கு உத்தரவு வரவில்லை.  எனவே அவர் வீட்டுக் கடமைகளை மனதில் நினைத்து வர மறுத்து விட்டார்.

ஏப்ரல் ஆறாம் தேதி கிளம்புவதாய் ஏற்பாடு.  பதினைந்தாம் தேதி ஆகாய மார்க்கமாய் திரும்புவதாயும் ஏற்பாடு.  அதற்கான முன்பதிவுகளும் முன்னரே முடிந்தன.  இடையில் ஏற்பட்ட மாற்றங்களுக்கேற்ப சென்னை சென்ட்ரல்  - கூடூர் ரயில் (ரயிலுக்கு தமிழ் என்ன?  புகைவண்டி என்று வராது.  தொடர் வண்டி என்று சொல்லலாமோ!)  மார்க்கத்து முன்பதிவும்  முடித்து வைத்துக் கொண்டோம்.

சொந்தப்பிரச்னை ஒன்று ஏப்ரல் பதினொன்றாம் தேதி என்று எனக்குக் குறுக்கிடவே நான் வருவது உறுதிதானா என்று குழுத்தலைவர் மாமா என்னிடம் கேட்டு உறுதிப்படுத்திக் கொண்டார்.  நானும் விடுவதாயில்லை! மாற்றமில்லை, வருகிறேன் என்று உறுதி அளித்து விட்டு டென்ஷனானேன்!

'சரவணா பிரம்மாண்டமாய்' சென்று பயணத்துக்காய் வேண்டி ஒரு புதுப் பெட்டி வாங்கி கொண்டேன்.  கூடவே ஒரு தோள்பையும்.  பின்னர் இந்தத் தோள்பை சற்றே பெரிதாக இருந்திருக்கலாம் என்று தோன்றியது.  சாதாரணமாக நான் பயணங்களுக்கு பெரிய சுமை தூக்கிச் செல்லும் பழக்கம் கொண்டவன் அல்ல.  மிகக்குறைந்த அளவு உடைகளுடன் ( குறைந்த அளவு உடை என்றதும் தமன்னாவின் நீச்சல் உடை போல என்று நினைத்துக் கொள்பவர்களை சுஜாதாவின் பசித்த புலி தின்னட்டும்!) சுமை கொண்டு செல்பவன் நான்.

ஆனால் இங்கு எல்லோரும் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டியவை என்று சொல்லும் எல்லாமே அளவுக்கு அதிகமாய் இருந்தன.  "இம்புட்டா?" என்று மலைக்க வைத்தது.  எனவே பெட்டி பெரிதாக வாங்கவேண்டி இருந்தது என் வழக்கத்துக்கு மாறான செயல். 

ஏதோ ஒரு தட்டு, டம்ளர்  என்றில்லாமல் காசி என்பதால் புதிய தட்டு, புதிய டம்ளர், புதிய டபரா வாங்கவேண்டும் என்று சொல்லி வாங்கியும் .கொடுத்தார் பாஸ்.  அவருக்கு ஏதோஒரு சாக்கில் சரவணாவில் அலைய வேண்டும்!  சின்ன சோப், பௌடர், சின்ன பற்பசை (டூத்பேஸ்ட் என்றே சொல்லலாமே...  ஏற்கெனவே டென்ஷன் வந்து விட்டது!).  லிஸ்ட்டில் போட்ட பொருட்களை அமாவாசை நாளில் நல்ல நேரத்தில் பெட்டியில் வைத்து அளவும் பார்த்துக் கொண்டோம்.  அதற்குப்பின் கிடைத்த நேரங்களில் எல்லாம் நினைத்து நினைத்து ஒவ்வொன்றாய் உள்ளே சேர்த்துக் கொண்டே இருந்தோம்.

'பிரிண்ட் அவுட் எடுத்துக் கொண்டீர்களா?  திருப்பதி கதை ஆகிவிடப் போகிறது...'

'தேவை இல்லை, எல்லாம் குழுவில் எடுத்து வைத்திருக்கிறார்கள்.  ஆதார் எடுத்துக் கொண்டால் போதும்!'

வீங்கிக்கொண்டே வந்த பெட்டி பீதியூட்டியது.  மறுபடி குறைத்தோம்!

பெட்டியில் வைப்பது, தோள்பையில் வைப்பது என்று தரம் பிரித்துக்கொண்டேன்.  அலுவலகத்தில் ஜனவரியிலிருந்தே சொல்லி வைத்திருந்தாலும் கிளம்பும் நாள் வரை விடுப்பு கிடைப்பது குறித்து டென்ஷன் இருந்தது.  ஒரு வழியாய் கிளம்பும் நாள் வந்தது.  

==================================================================================================

எனது பொறுப்புணர்வையும், குழப்பத்தையும் 2012 இல் நான் ஃபேஸ்புக்கில் பகிர்ந்துகொண்டபோது...   என் மாமா ஒருவர் பேஸ்புக் என்பதை முகநூல், என்றோ வதனப்புத்தகம் என்றோ மொழிபெயர்ப்பது அபத்தம் என்றார் இந்தப் பயணத்தில்...  சில அபத்தமான மொழிபெயர்ப்புகளையும் உதாரணம் காட்டினார்.

=====================================================================================================

தடை நீக்கும் பெருமாள் கோவில் போங்க....   நல்லது நடக்கும்.

சென்று வந்தோம்.

நங்கநல்லூர் ஆஞ்சநேயரை ஆறு வாரம் சென்று வழிபடுங்கள்.

வழிபட்டோம்.

கோயம்பேடுக்கு அருகில் ஒரு முருகன் கோவில் இருக்கு....   கேட்டது கிடைக்கும்.  நாங்க அங்க சென்று வந்த பின்தான்......

அங்கு செல்ல முடியவில்லை.

ரெட் ஹில்ஸ் பக்கத்தில் ஒரு முருகன் கோவில் இருக்கு...   ரொம்பப் பழைய கோவில்....  ரெண்டு வாட்டிபோனேன்... மகன் கல்யாணம் ஃபிக்ஸ் ஆயிடுச்சு...

இன்னும் போகவில்லை.

காட்டுப்பாக்கம் செந்தூர் முருகன் கோவில் போங்க....   நெனச்சது நடக்கும்....

போனோம்...

1987 இல் இந்தப் பகுதியில் ஒரு விநாயகர் கோவில் கட்ட அனுமதி கேட்டு மஹா பெரியவரை அணுகினார்களாம்.  "அவர்தான் தெருமுனைகளிலும், மரத்தடியிலும் .இருக்கிறாரே...   சென்னையின் வடபாகமாய் இருக்கிறது...   முருகப்பெருமானை அழையுங்கள் என்று கூறி அவரே முருகன் ப்ரதிமையும் வழங்கினாராம்.

கோவிலில் உண்டியல் கிடையாது.  பணம்   வாங்குவதில்லை. நன்கொடை கொடுத்தால் ரசீது கொடுத்து வாங்கிக் கொள்கிறார்கள்.

பிரதான தெய்வம் முருகன்.  அவருக்கு இடதுபுறம் அண்ணனும், வலதுபுறம் அப்பன் கைலாசநாதரும்.  அந்தப்பக்கம் துர்க்கை, இந்தப்பக்கம் தக்ஷிணாமூர்த்தி,  நவகிரகம்,ஆஞ்சநேயர்....

முருகன் ரொம்ப அழகாக இருக்கிறார். நகர்ந்து வர மனமில்லை.  மூலவரைப் புகைப்படம் எடுக்காதீர்கள் என்கிற போர்டைப் பின்னர் பார்த்தேன்.  சற்றே உயரம் குறைந்த, குளித்து, விபூதி தரித்து, சுத்தமான  அர்ச்சகர் ஒவ்வொருவரையும் கையை உயர்த்தி, கையை உயர்த்தி  பொறுமையாக இருக்கச் சொல்லி, இருக்கச் சொல்லி கற்பூரம் தந்து விபூதி குங்குமம் தருகிறார்.

சங்கடங்கள் நேரும்போது யார் எதைச் சொன்னாலும் கேட்கத் தோன்றுகிறது.   செய்கிறேன்.  சங்கடங்கள்தான் இன்னும் தீரவில்லை.  அதற்கான நேரம் வரும்போதுதான் தீரும் போலும்.  காத்திருக்கிறேன் என் நல்ல நேரத்தைச் சந்திக்க....

====================================================================================================

வல்லிம்மா தளத்தில் எழுதி இருக்கும் பதிவில் ஒரு வரி...

//அவனுக்கு 25 வயதிலே திருமணம் நடந்திருக்கணுமே.  இனி 33 வயதில்தான் நடக்கும் //

அங்கு நான் கொடுத்திருக்கும் பின்னூட்டத்தையே இங்கும் கொடுக்கிறேன்.  

இது மாதிரி ஜோதிடங்கள் நானும் கேட்டிருக்கிறேன்.  எனக்கு அப்போது சில கேள்விகள் தோன்றும்.  அப்போ 25 வயதில் இவனுக்காக எழுதி வைக்கப்பட்ட அந்தப் பெண் என்ன ஆகி இருப்பாள்?  அவளேதான் இவனின் 33 வது வயது வரை காத்திருப்பாளா?  இல்லை, அந்தப் பெண் வேறொருவனைத் திருமணம் புரிந்திருப்பாரா?  ஆம் எனில் அது நியாயமா?  இந்த 33 வயதில் இப்போது காத்திருக்கும் பெண் இதேபோல இன்னொரு பஸ்ஸைத் தவற விட்டவளா?!!

திட்டுகள் வாங்க தயாராகிறேன்!

=======================================================================================

இப்போதல்ல, ஏப்ரல் 24, 2014 இல் எழுதியது!

பிரவீன் குமார் குழுவினருக்கு ஒரு சபாஷ்....

பந்த் அன்று பார்க்கும் சாலை போல வெறிச்சோடியிருந்தது சென்னையின் சாலை. மூடியிருந்த அத்தனை கடைகளுக்கும் நடுவில் திறந்திருந்த ஒரே டீக்கடையில் டை அணிந்த இளைஞர்களும் 'டை' அடித்த பெரியோரும் வடையும் கையுமாக நின்றிருந்தனர்.

சுதந்திரமடைந்த தெருநாய்கள் இரண்டு வாகன நடமாட்டம் அதிகமில்லாத அந்தச் சாலையில் ஓடியாடி டூயட் பாடிக் கொண்டிருக்க, நிதான நடை நடந்து வந்த ஒரு போலீஸ்காரர் டீக்கடையில் கும்பலாக நின்றவர்களிடம் ஏதோ பேசினார்.

நின்றிருந்த சிலர் கல் எடுத்த சிறுவனைக் கண்ட நாய் பம்முவது போல கலைந்து செல்ல முற்பட, சிலர் இரண்டிரண்டு பேர்களாக ஒதுங்கி தள்ளித் தள்ளி நின்று டீ கிளாசை ஆட்டி ஆட்டி குடித்த வண்ணம் யோசனையில் இருந்தனர். போலீஸ்காரர் ஒரு டீ ஆர்டர் கொடுத்து விட்டு, வடையை குழந்தைக்கு ஜுரம் இருக்கிறதா என்று பார்ப்பது போல, புறங்கையால் தொட்டு சூடு பார்த்தார். வேண்டாம் என்று தீர்மானித்தார். நகர்ந்து நின்று தேநீருக்காகக் காத்திருக்கத் தொடங்கினார்.

பக்கத்து சந்திலிருந்து ஓடிவந்த இன்னொரு நாய் இவர் கையிலிருந்த தடி கண்டு வந்த வழியே சென்று மறைந்தது.

எதிர்ப்பட்ட உள்ளூர்க்காரர்கள் 'என்ன சாமி... காலங்காலையிலேயே ஜனநாயகக் கடமையாற்ற ஜோடியாக் கிளம்பியாச்சா?' என்று புன்சிரித்து, கடந்தனர்.

குப்பை பொறுக்கிக் கொண்டு எங்களைக் கடந்து சென்ற ஒரு நடுத்தர வயது அழுக்கரைக் கண்டதும் ' இவருக்கு வாக்கு இருக்குமோ... இவரும் இந்த நாட்டின் ஒரு மன்னர்தானே' என்ற ஜனநாயகக் கவலை ஏற்பட்டது என் துணைவிக்கு.

நாம்தான் முதலாவதாக இருப்போம் என்று எண்ணிய எண்ணம் அங்கு எங்களுக்கு முன்னரே நின்றிருந்த நான்கு பேர்களைக் கண்டதும் கேஸ் தீர்ந்து போன அடுப்பு போல அணைந்தது.

எங்களுக்கு முன்னால் நின்றிருந்த டிராயர் போட்ட பெரியவர் ஒருவர் எங்களைத் திரும்பிப் பார்த்து விட்டு மறுபடியும் சுவரில் ஒட்டியிருந்த போஸ்டரில் ஆழ்ந்தார். வாசலில் நின்றிருந்த போலீஸ்காரர் எங்கள் கையில் ஏதாவது பயங்கர ஆயுதம் இருக்கிறதா என்று ஓரப் பார்வை பார்த்து விட்டு நகர்ந்து வாசலுக்குச் சென்றார்.

முன்னே இருந்த ஆள் நகர்ந்து விட, நாங்களும் உள்ளே போனோம். முதலில் அமர்ந்திருந்த பெண்மணி என் ஸ்லிப்பை வாங்கிப் பார்த்து 'ஸ்ரீராம்' என்று ஹால் முழுக்க கேட்க அறிவித்தார். ஐந்தாறு பேர்கள் நோட்டில் டிக் அடித்துக் கொள்ள, தெரிந்த ஓரிரு முகங்கள் புன்னகைக்க, கையில் 'மைவச்சக் கண்ணம்மா' சீட்டைக் கையில் கொடுத்து அடுத்த ஆளிடம் தள்ள...

வாக்களிக்கும் அனுபவம் இனிதே முடிந்தது!

=================================================================================================