ஞாயிறு : மறைவாய் ஒரு கட்டிடம் & தொடர்கதை - 9

கௌஹாத்தியிலிருந்து ஷில்லாங் நோக்கி....

இதோ வந்துட்டேன் ...ஒரே ஒரு selfie தான்.

என்னப்பா சாலையில் இவ்வளவு இடம் இருந்தாலும் இப்படி மெதுவா...

என்றதும் இப்படியா பிசாசு மாதிரி...

அவர் வலது புறம் திரும்பப் போகிறார் 

ஜாக்கிரதை

  மேகலாயாவிலிருந்து மேகங்கள் வந்து வந்து அழைக்கிறதோ?

மறைவாய் ஒரு கட்டிடம் 

கோட்டை மாதிரி பள்ளிக்கூடம்!

===========================================================================================================================

நீயும் நானும் சேர்ந்தே செல்லும் நேரமே 
- - - - - - - - - - - - - - 

ஷ்ரவண் :

இதே வீட்டில்தானே நான் இருந்திருக்கிறேன்? ஆனால் இப்போது ஏன்  வெறுமை?

எப்போதும் போல் அப்பாவோடு அரசியலையும், கிரிக்கெட்டையும் அலசுகிறேன், அம்மா பார்க்கும் சீரியல்களை வேண்டுமென்றே மாற்றி அம்மாவின் வயிற்றெரிச்சலை கொட்டிக் கொள்கிறேன், ஆனாலும் ஸ்ருதி ஒருத்தி இல்லாதது எத்தனை வெற்றிடத்தை ஏற்படுத்தி விட்டது? இருபத்தி எட்டு வருட சொந்தத்தை விடவா இரண்டு வருட பந்தம் வலுவானது?

ஸ்ருதி யு.எஸ். சென்று ஏறத்தாழ இரண்டு மாதங்களாகி விட்டது. ஆனால் என் நெஞ்ஜிலும், நினைவிலும் அவளின் சிரிப்பும், பேச்சும், சிணுங்கல்களும் ஏன் மணமும் சுழன்று கொண்டே இருக்கின்றன.

அவள் ஊரில் இருந்த வரை வேண்டுமென்றே அலுவலகத் திலிருந்து தாமதமாக வந்தேன், அவள் கேட்கும் கேள்விகளுக்கு ஏடா கூடமாக பதில் கொடுத்து அவளை வாட்டினேன். ஸ்ருதி அமெரிக்கா கிளம்புவதற்கு ஒரு வாரம் முன்பு, “பத்து நாட்கள்  ஹைதராபாத் செல்ல முடியுமா?” என்று அலுவலகத்தில் கேட்டபொழுது, உடனே ஒப்புக் கொண்டேன். 

"அப்போ நான் யு.எஸ். கிளம்பும் பொழுது நீ இருக்க மாட்டியா?" என்று நிஜமான தாபத்தோடு ஸ்ருதி கேட்ட பொழுது,

"இதற்கெல்லாம் நீ பழகிக் கொள்ள வேண்டும். நீ ஒரு பிஸி ஆர்ட்டிஸ்ட். சாதாரண ஹவுஸ் ஒய்ஃ ப் மாதிரி எல்லாத்துக்கும் ஹஸ்பேண்டை டிபெண்ட் பண்ணி இருக்கக்கூடாது"  என்று கூறினாலும், எனக்கு உள்ளுக்குள், பாவம் முதல் முறையாக வெளிநாடு செல்கிறாள், நான் எந்த உதவியும் செய்யவில்லை. 

குறைந்தபட்சம் ஏர்போர்ட்டிற்காவது செல்லலாம் என்று தோன்றியதால், அவள் ஊருக்கு கிளம்பும் நாளன்று ஏர்போர்ட்டுக்கு நேராக நான் வந்தவுடன் என்னைப் பார்த்ததும் அவள் கண்களில் பளிச்சிட்ட அந்தச் சந்தோஷ மின்னல்!

அவள் பெற்றோர்களும், என் பெற்றோர்களும், "நன்னா பண்ணுமா, ஆல் தி பெஸ்ட்!" என்று வாழ்த்த, நான், "கம் சூன்" என்றதும், என் கையை இறுக அழுத்திய அவளின் பிடியில் தெரிந்த அந்தக் காதல்!

இதையெல்லாம் உணர்ந்தும், அவளைப் போல "ஐ மிஸ் யூ" என்று என்னால் ஏன் சொல்ல முடியவில்லை?

ஸ்ருதி ஊரிலிருந்து வந்ததும் கச்சேரிகளைக் குறைத்துக் கொள் என்று அவளிடம் கண்டிப்பாகச் சொல்லி விட வேண்டும் என்று முடிவெடுத்த பின்னர்தான் என் மன உளைச்சல் குறைந்து, மீண்டும் அவளோடு சகஜமாகப் பேச முடிந்தது.

எங்கள் வீட்டிற்கு வந்திருந்த என் மாமனார், வெளியூர்களிலிருந்து சிலர் ஸ்ருதியின் கச்சேரிக்காக டேட்ஸ் கேட்கிறார்கள் என்றதும், நான், "இப்போ எதுவும் ஒத்துக்க வேண்டாம் மாமா" என்றேன்.

அவர் சென்றதும், என் அப்பா, "ஏன் கச்சேரியை ஒத்துக்க வேண்டாம்னு சொல்லிட்ட?" என்று கேட்டார்.

"போறும்பா, அவ சம்பாதிச்சுத்தான் சாப்பிடணும்னு நிர்பந்தம் இல்ல."

"கச்சேரி பண்றது காசுக்காகவா? சந்தோஷத்துக்காக"

"சந்தோஷம் வேணும்னா, வீட்டில் பாடட்டும், யார் வேண்டாம்னா?"

"நீ பாட்டுக்கு சொல்லிட்ட, ஸ்ருதியை கேட்க வேண்டாமா?"

"அதை நான் பார்த்துக்கறேன்"

நான் இப்படிச் சொல்லி விட்டால் அப்பா மேற்கொண்டு பேச மாட்டார்.

அன்று இரவு டி.வி. பார்க்கும் பொழுது வழக்கம் போல் சேனல்களை மாற்றிக் கொண்டே இருந்தேன். ஏதோ ஒரு சேனலில் ஒரு பாடகரின் பேட்டி. ஸ்ருதிக்கு மிகவும் பிடித்த பாடகர் அவர். அதனால் அங்கு நிறுத்தினேன். 

அவரைப் பேட்டி கண்ட பெண், " நாங்களெல்லாம் ரிலாக்ஸ் பண்ணிக்கொள்ள வேண்டுமென்றால், பாட்டு கேட்போம், நீங்கள் எப்படி ரிலாக்ஸ் பண்ணுவீர்கள்?" என்று கேட்டதும், அந்தப் பாடகர், "ரிலாக்ஸா? நாங்கள் கச்சேரி செய்வதே ரிலாக்சேஷன்தானே?" என்றார்.

"சே! எவ்வளவு பாக்கியம்! மனசுக்கு பிடிச்ச வேலை, அதைச் செய்வதே ரிலாக்சேஷன், கொடுத்து வெச்சிருக்கணும் இல்ல..?"

"ம்ம்.. இதெல்லாம் வெளி ஆட்கள் என்றால் அப்ரிஷியேட் பண்றோம், நம்ம வீட்டில் அப்படி ஒரு ஆள் இருந்தால்...? என்று இழுத்த அப்பா, "வீட்டிற்குள் முடக்கிப் போடத்தான் பார்க்கறோம்" என்று முடித்தார்.

அப்பா எதைக் குறிப்பிடுகிறார் என்று புரிந்தது. நான் பதில் பேசவில்லை. ஆனால் அப்பாவின் வாதத்தில் இருக்கும் நியாயம் புரிந்தது.

"எல்லோராலும் பாட முடியாது, அப்படிப் பாடும் ஞானமும், திறமையும் உள்ள எல்லோருக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்து விடுகிறதா என்ன? கிடைக்கும் வாய்ப்பை ஏன் நழுவ விட வேண்டும்?"

"இருந்தாலும் என்னைப் பற்றி வரும் விமரிசனங்கள்..? டிஸ்கஸ்டிங்!'

"என்ன பொல்லாத விமர்சனம்? சதாசிவத்தை விட அதிகமா உன்னை விமர்சித்து விட்டார்களா? எம்.எஸ். வைரம்தான், ஆனால் அதைப் பட்டை தீட்டியது சதாசிவம்தான். அவரை சர்வாதிகாரி என்றார்கள், ஹிட்லர் என்றார்கள், இப்போது கூட சொல்கிறார்கள். அதையெல்லாம் அவர் பொருட்படுத்தியிருந்தால் எம்.எஸ். இத்தனை உயரத்தை எட்டியிருக்க முடியுமா?"

"ஹிட்லர்னு சொல்லியிருக்கலாம் மிஸ்டர் எம். எஸ்னு யாரும் கூப்பிட்டிருக்க மாட்டார்கள்"

"ஓ! கமான்! இதுவா உன் ப்ராப்லம்? இது ஜஸ்ட் ஒரு ஃபன்"

"நீ இன்னும் வேலை பார்த்துண்டுதான் இருக்கியா?ன்னு கேட்கறாங்க. வாட் நான்சென்ஸ்?"

"அதேதான். நான்சென்ஸ் என்று தெரிந்தே அதற்கு நீ ரியாக்ட் பண்றயா? இதை என்னன்னு சொல்றது?" என் வார்த்தையைக் கொண்டே என்னை மடக்கினார் அப்பா.

"ஒரே ஒரு விஷயம் யோசிச்சுப் பார், உன் இடத்தில் ஸ்ருதி இருந்திருந்தால் உனக்கு இப்படி ஒரு வாய்ப்பும், புகழும் கிடைக்கும் பொழுது சந்தோஷப்படுவாளா மாட்டாளா?"

"நிச்சயமா சந்தோஷம்தான்படுவாள்" என்னை முந்திக்கொண்டு அம்மா பதிலளித்தாள்.

"ஷி இஸ் ரைட்"  நம் ஊர்  பெண்கள், ஹஸ்பெண்டுக்கும், குழந்தைகளுக்கும் கிடைக்கும் புகழையும், பெருமையையும் தன்னோடதா ரொம்ப ஈஸியா ஏத்துக்கறா, நம்மால்தான் முடியல.." அப்பா ஒரு பெருமூச்சோடு நிறுத்திக் கொண்டார்.

அன்று இரவு பதினோரு மணிக்கு என் நண்பன் ராஜேஷிடமிருந்து அழைப்பு வந்தது. பதட்டமாகப் பேசியவன் அவன் குழந்தைக்கு உடம்பு சரியில்லை என்றும் என்னால் காரை எடுத்துக் கொண்டு வர முடியுமா என்றும் கேட்டான்.

அவன் வீட்டுக்குச் சென்ற போது அவனும், அவன் பெற்றோர்களும் மிகவும் பதட்டமாக இருந்தார்கள். குழந்தை நல்ல காய்ச்சலில் துவண்டு போயிருந்தது. அருகில் இருந்த மருத்துவ மனையில் அனுமதித்தோம்.

"காய்ச்சல் இவ்வளவு அதிகமாகும் வரை என்ன செய்து கொண்டிருந்தீர்கள்?" என்று கோபித்துக் கொண்டு மருத்துவர் கட்டளைப்படி குழந்தைக்கு ஊசி போடப்பட்டு, ட்ரிப்ஸ் ஏற்றப்பட்டது.

குழந்தை அருகிலேயே அவன் பெற்றோர்கள் இருக்க, நானும் ராஜேஷும் வெளியே வந்தோம். அப்போதுதான் ராஜேஷ் மனைவி ராதிகா அங்கில்லாதது எனக்கு உறைத்தது.

"ராதிகா எங்கே?"

“அவ ஆன்சைட்டில் சிட்னி போயிருக்கிறாள்.  மூணு மாசம் ஆயாச்சு, இன்னும் மூணு மாசம் இருக்கு."

"இவ்ளோ சின்னக் குழந்தையை விட்டுட்டா?"

"அவள் ரொம்பத் தயங்கினாள். ஆனால் குழந்தையை எங்க அம்மாதானே பாத்துக்கறா? அதனால் பிரச்சினை இருக்காதுனு சொல்லி நான்தான் அனுப்பி வைத்தேன்"

கொஞ்சம் இடைவெளி விட்டு, “என்ன செய்யறது? வீடு வாங்கிட்டோம், ஆன் சைட் போனால் சீக்கிரம் கடன் அடைத்து விடலாம். மேலும், இந்த அசைன்மென்டை ஏற்றுக் கொள்ளவில்லையென்றால் அது அவளுடைய பிரமோஷன், கேரியர் குரோத் எல்லாவற்றையும் பாதிக்கும்.  வேலைக்குனு வந்துச்சுனா எல்லாத்தையும்தானே பார்க்கணும் பட் குழந்தை கொஞ்சம் ஏங்கறதுதான். இந்த அசைன்மெண்ட் முடிச்சுட்டு வந்துடுன்னு சொல்லிட்டேன். ஆனால், குழந்தைக்கு உடம்பு சரியில்லை என்பது அவளுக்குத் தெரியக் கூடாது. தெரிஞ்சா ரொம்ப அப்செட் ஆகி விடுவாள்"

என் நண்பனுக்கு அவன் மனைவியின் தொழில் வளர்ச்சியில் இருக்கும் அக்கறை எனக்கு ஏன் இல்லை? 

இரண்டு நாட்கள் கழித்துக் குழந்தை எப்படி இருக்கிறாள் என்று பார்க்க ராஜேஷ் வீட்டுக்கு மீண்டும் சென்றேன் குழந்தை விளையாடிக் கொண்டிருந்தது.

ராஜேஷ் அவன் அம்மாவிடம், "அம்மா இவனோட வொய்ஃப் கச்சேரி யெல்லாம் பண்றாங்க, ஸ்ருதினு பேரு" என்றதும்,

"யாரு "சென்னையில் திருவையாறில்" கூடப் பாடினாங்களே? அவங்களா?" என்றார்.

நான் ஆமோதிப்பாகத் தலை ஆட்டியதும், "அப்படியா? தெரியவே தெரியாதே." என்று வியந்தவர், "எங்க சின்னுக்கு சாப்பிட, தூங்க எல்லாத்துக்கும் செல் போனில் பாட்டு போடணும்.  அதுக்காக ஒரு செட் ஆஃப் சாங்க்ஸ் இருக்கு. அதுல ஸ்ருதியோட பாட்டும் இருக்கு" என்றவர், தன் பேத்தியிடம், "சின்னு இந்த அங்கிள் வீட்டில் இருக்கற ஆன்டியோட பாட்டுதான் நீ தினமும் கேக்கற.  நம்ப ஒரு நாள் அவங்க வீட்டுக்கு போலாமா?" என்று கேட்டு விட்டு, "நல்லா பாடறாங்க. தொடர்ந்து கச்சேரியெல்லாம் பண்ணுவாங்க இல்லையா?" என்று கேட்க,

“இப்போ கூட யு.எஸ். போயிருக்காங்க, கச்சேரி பண்ணத்தான்" என்றான் ராஜேஷ்.”

“அதான் நல்லது, எல்லாராலும் பாட முடியாது. நம்மிடம் இருக்கும் திறமையைப் பூட்டி வைக்கக் கூடாது. தவிர, ஸ்ருதி பாடறதைக் கேட்கும் பொழுது நம்முடைய கவலை எல்லாம் மறந்து போய் விடும். அப்படி ஒரு தேவாமிர்தமான இசை.”

திரும்பி வரும்பொழுது, "பாட்டு பாடுவது சந்தோஷத்திற்காக” என்று அப்பா சொன்னது புரிந்தது. பாடுகிறவர்களுக்கு மட்டுமல்ல, கேட்பவர்களுக்குமான சந்தோஷம். அதை நான் ஏன் தடுக்க வேண்டும்?

இந்த என் மன மாற்றத்தை ஸ்ருதிக்கு தெரிவித்து அவளின் சந்தோஷ ரியாக்ஷனை பார்க்க ஆவல் வந்தது. அவள் வரும் விமானம் தரையிரங்கக் காத்திருக்கிறேன்.

------மீட்டல் தொடரும்..