கேட்டு வாங்கிப்போடும் கதை - சத்யா - கீதா ரெங்கன்

சத்யா

கீதா ரெங்கன் 

சத்யா! பெயருக்கு ஏற்றார் போல் சத்தியவதி என்றெல்லாம் சொல்லிட

முடியாது. என்றாலும் கருணை உள்ளவள்! யாருக்கு உதவி என்றாலும் ஓடி

வருபவள்.

நான் என் வேலை காரணமாக அந்தச் சிறிய ஊரில் குடியேறிய போது என்

அடுத்த வீட்டில்தான் இந்த சத்யா இருந்தாள். அந்தச் சிறிய ஊரில்தான் ஓர்

அடித்தட்டு வர்கத்தின் வாழ்வு நிலையைக் கண்கூடாக நேரில் காணும்

அனுபவமும் கிடைத்தது.

நான் நல்ல சம்பளத்துடனான வேலையில் இருப்பவன். ஊர் ஊராக,

வெளிநாடுகள் வரை பயணம். கூடவே என் ஆத்ம திருப்திக்காக அவ்வப்போது

கதைகள் கட்டுரைகள் என்று ஆங்கிலத்திலும் தமிழிலும் எழுதுவதுமுண்டு.

என் பெற்றோரும் பாட்டியும் என்னுடன்தான். எனக்கு அலுவலக வேலைப்பளு

அதிகம் என்பதால் அம்மாவிற்கு உதவியாக, பாட்டி கொஞ்சம் நடமாடும்

நிலைதான் என்றாலும், பாட்டியைக் குளிப்பாட்டி, டயஃபர் போட்டு அவரது சிறு

தேவைகளைக் கவனிக்க ஆள் தேவையாக இருந்தது.

இந்த சத்யாதான் அப்போது ஆபத்பாந்தவளாக வந்தாள். அவளை அப்பாயின்ட்

செய்வதற்கு முன் அவளைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்ள அவள் குடும்பம் பற்றி

மட்டுமே கேட்டேன். ஆனால் வந்ததோ பெரிய ஃப்ளாஷ் பேக். எழுதும்

ஆர்வத்தில் கொஞ்சம் கூர்ந்து கேட்டேன் என்றே சொல்லலாம்.

மிகவும் ஏழ்மைக் குடும்பத்தில் பிறந்தவள். இரண்டாம்தாரமாக ஒரு

குடிகாரனுக்கு 20 வயது வித்தியாசத்தில், அவளது 23 வது வயதில்

வாழ்க்கைப்பட்டவள். அந்த அளவிற்கு அவளது வறுமை. இப்போது வயது 35.

முதல் மனைவியின் முதல் பையனுக்கு பார்வை கிடையாது. நரம்பு

சம்பந்தப்பட்ட நோயும் இருந்தது. அதற்குப் பல தீர்வுகள் இருந்தாலும்

அவர்கள் என்னவோ ஓர் அறைக்குள்ளேயே முடக்கி வைத்திருந்தார்கள்.

அடுத்து ஒரு பெண், ஒரு பையன் என்ற குடும்பத்துள் சத்யா நுழைந்தாள்.

அவள் குடிகாரக் கணவன் ஊர் முழுக்கக் கடன் வைத்திருந்தான். அவனுக்கு

இருந்த ஒரே சொத்து அவன் இருந்த வீடு மட்டுமே ஆனால் அந்த வீட்டின்

மேலும் கடன். சத்யா ஒரு ஃபோன் பூத் வைத்தாள். கூடவே ஒரு சிறிய

உணவகம் வைத்தாள். உழைத்தாள். காசு சம்பாதித்தாள். கடனை எல்லாம்

அடைக்கத் தொடங்கினாள்.

குடிகாரனுக்கு ராத்திரியானால் அவனது தேவையைப் பூர்த்தி செய்ய, சட்ட

ரீதியான தாலி என்ற உரிமத்துடன் ஒரு பெண் இருக்க, விடுமா? இவளும்

கருவுற்றாள். பெற்றாள். முதல் குழந்தை பெண் குழந்தை. அது வளரும் முன்

அடுத்ததாய் ஒரு கரு. கலைந்தது. அவள் உடலும் நலிந்தது. அதற்குள் முதல்

மனைவியின் பெண்ணுக்குக் கல்யாணம். அவளும் குழந்தை பெற்றாள்.

மறுவருடமே வேறு ஒருவனுடன் ஓடியும் போனாள்.

இவள்தான் காரணம் என்று அந்தக் குடிகாரக் கணவன் சத்யாவை அடித்தான்.

இவள் ஒதுங்கினாளா? அடுத்து ஒரு ஆண் குழந்தை. அது வளரும் முன்

அடுத்து ஒரு இயற்கை அபார்ஷன். சத்யாவின் உடல்நலன் நலிந்தது. கடை

மூடப்பட்டது. குடிகாரன் ஒரு நாள் வேலைக்குச் சென்றால் பல நாள்

வேலைக்குச் செல்ல மாட்டான். சத்யாவிற்கு மட்டுமா குழந்தைகள்? கடனும்,

வட்டியும் குட்டியுமாய் தன் குடும்பத்தைப் பெருக்கியது.

அந்தச் சமயத்தில்தான் நான் அந்தத் தெருவில் குடியேறியிருந்தேன். அவள்

கொஞ்சம் அசடுதான் என்றாலும் கருணை உள்ளம் கொண்டவள். உழைக்க

அஞ்சாதவள். எல்லோரிடமும் அண்ணே, அக்கா என்று யார் என்ன

சொன்னாலும் கண்டு கொள்ளாமல் வேலை செய்பவள். நானும் அந்த

அண்ணன்களுள் ஒருவனானேன். இவளின் கருணையைப் பார்த்து உதவிக்கு

வைத்துக் கொள்ளலாம் என்று பேசிய போது நான் தெரிந்து கொண்டதுதான்

மேலே சொன்ன ஃப்ளாஷ் பேக்.

சத்யாவிற்குப் புத்திசாலித்தனமான நல்ல சாமர்த்தியம் இல்லை. அசட்டு

வகை சாமர்த்தியம்தான் இருந்தது. சம்பளமும் கூடவே இலவசமாக

அறிவுரைகளும் வழங்கினேன். பாட்டியின் தேவைகள் குறைவுதான் என்பதால் சத்யாவை அருகில் இருக்கும் ஒரு கம்பெனிக்குப் பார்ட்டைமாக வேலைக்குப் போகச் சொன்னேன்.

நான் அவளை வேலைக்குச் சேர்த்துக் கொண்டதை அறிந்த தெரு மக்கள்

என்னிடம் அக்குடும்பம் பற்றி சொல்லத் தொடங்கினார்கள். எனக்கு நேரமும்

இல்லை. நாட்டமும் இல்லை இருந்தாலும் புதிதாகக் குடியேறியிருந்ததால்

தெரு மக்களை புறக்கணிக்கக் கூடாது என்று அம்மாவைக் கை காட்டினேன்.

அம்மா என்னை முறைத்தாள் என்பது வேறு விஷயம்.

தெருவில் அவள் குடிகாரக் கணவனின் முதல் மனைவி பற்றி பல கதைகள்

இருப்பதாக அம்மா சொன்னாள். மூத்தாளை அவள் கணவன் பைத்தியம்

என்று அடைத்துப் போட்டிருந்தான் என்று ஒரு கதை. இவன் குடித்துக்

குடித்தே குடியைக் கெடுத்தான் என்பதால் மனநிலை சரியில்லாமல் போக,

அதனால் தற்கொலை செய்துகொண்டாள் என்று ஒரு சாராரும், அவன் 

கொலை செய்துவிட்டான் என்று மற்றொரு சாராரும் சொன்னார்களாம்.

போலீஸ் கேஸானது என்றும் சொல்லப்பட்டது.

எப்பவும் சிரித்துக் கொண்டே நகைச்சுவையுடன் கலகலப்பாக இருப்பவளின்

சிரிப்பிற்குப் பின்தான் எத்தனை சோகம்? ஆனால், அவள் அதைப் பற்றி

எல்லாம் கவலைப்பட்டதாகத் தெரியவில்லை. வந்தது வரட்டும் பார்ப்போம்

என்று ஒரு ஓட்டையிலிருந்து எடுத்து மற்றோரு ஓட்டை பெரிதாகும் போது

அதை அடைப்பவள். அதைவிடப் பெரிது வரும் போது அதை இதிலிருந்து

அடைப்பவள் என்றுதான் போகுமே ஒழிய எந்த ஓட்டையும் அடையாது.

இந்த மாதிரியான மக்களின் பிரச்சனைகளை எதிர்கொள்ளும் தைரியமும்

அசால்டாக இருப்பதும் படித்த நம்மைப் போன்றவர்கள் சிறு

பிரச்சனைகளுக்குக் கூடத் தீர்வு காணப் பலவகையில் யோசிக்கிறோமோ

என்றும் தோன்றியது. 

ஒரு வேளை அவர்களுக்குப் பிரச்சனைகளே வாழ்க்கையாகிப் போனதால் எழுந்த மனநிலையாகக் கூட இருக்கலாம்.

முதல் மனைவியின் இரண்டாவது பையன், தான் காதலித்த பெண்ணைத்

திருமணம் செய்து கொண்டு அப்பனுடன் இருக்க முடியாது என்று

தனிக்குடித்தனம் போய்விட்டான். வீட்டில் சத்யா, குடிகாரக்கணவன்,

மூத்தாளின் நோய்வாய்ப்பட்ட பையன், சத்யாவுக்குப் பிறந்த இரு குழந்தைகள்

என குடும்பம் இழுபறியில் ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

ஒரு தினம் சத்யாவின் வீட்டிலிருந்த பாத்திரங்கள் எல்லாம் வெளியில் பறந்து

வந்தன. தெருவில் உள்ளோர் என்னிடம் வந்து சொல்லவும், சென்றேன்.

“அண்ணே இங்க பாருண்ணே இந்த ஆளு செய்யறத. குடிக்கக் காசு

கேக்குறான். நான் கொடுக்க மாட்டேனு சொன்னேன். மீனு சமைச்சுக்

கொடுக்கணுமாம், கையில காசில்ல. வீட்டில உள்ளத சமைச்சுக்

கொடுக்கறேன்னு சொன்னா கேக்க மாட்டேன்றான்… கோபத்துல இப்படிச்

செய்யுறான் ண்ணே” எனக்குக் கோபம் வந்தது.

“சுந்தரம் என்ன இது கூத்து? உங்களுக்கு எத்தனை முறை சொன்னாலும்

கொஞ்சம் கூட உரைக்கவே இல்லை?” சுந்தரம் பதிலே சொல்லாமல் இறங்கி

வெளியில் உட்கார்ந்தான். குடிகாரனிடம் என்ன பேச முடியும்?

“அண்ணே, குடிச்சுட்டு வந்து நேத்து பிரியாணி வைச்சுக் கொடுன்னு ஒரே

தொல்லண்ணே. வேலைக்கும் போக மாட்டேங்கிறான். இந்த மாச சம்பளத்துல

கடன அடைக்கறதா? வீட்டுச் செலவுக்கு என்னா செய்யுறதுனு தெரியாம

இருக்கேன். இந்தாளு குடிக்க காசு கேட்டு…ராத்திரியானா ஒரே தொல்லைண்ணே…..அவன் பையன் வேற இந்த வீட்ட பிரிக்கச் சொல்லி சொத்து கேக்குறான். ஏற்கனவே இந்த வீடு மேல லோனு இருக்கு. அண்ணே எனக்கு இந்தச் சனியன விட்டு போயிடலாமானு தோணுது”

“நீ சொல்லுவியே தவிர அடுத்த நிமிஷம் கடன் வாங்கியாவது வக்கணையா

சமைச்சுப் போடுவ. அவனும் திருந்தப் போறதில்லை. நீயும் திருந்தப்

போறதில்ல அப்புறம் என்ன பேச்சு வேண்டிக் கிடக்கு”

திருந்தாத ஜென்மங்களுக்கு என்ன அறிவுரை கொடுத்து என்ன பயன்? பேசிப்

பயனில்லை என்ற கோபத்தில் வீட்டிற்குச் சென்று விட்டேன். அம்மாவும்

அப்பாவும் சத்யாவிற்கு எந்த வகையிலேனும் உருப்படியாக உதவ முடியுமா

என்று யோசித்தனர். ஆனால் பயனில்லை என்பதுதான் நிதர்சனம்.

சம யோசிதமாக, புத்திசாலித்தனமாக வாழ்ந்தாலே, வாழ்க்கை சிக்கல்கள்

நிறைந்தது எனும் போது, மனதில் தோன்றுபவற்றை எல்லாம், அதுவும்

நியாயமற்ற உணர்வுகளைப் பற்றியும், எண்ணங்களைப் பற்றியும் சிந்திக்காமல் அசட்டுத்தனமாக முடிவெடுத்து செயல்படுத்தவும் செய்தால் வாழ்க்கை இன்னும் சிக்கல்கள் நிறைந்ததாகத்தானே மாறும்? அப்படித்தான் இந்தக் குடும்பத்தின் வாழ்க்கை முடிச்சுகள் நிறைந்த வாழ்க்கையாகிப் போனது.

அதுவும் ஒரூ முடிச்சு அவிழத் தொடங்கினாலும் விடுபடாமல் கூடவே

வேறொரு முடிச்சைத் தன்னுடன் கொண்டு வந்துவிடுவதாக இருந்தது.

திடீரென்று ஒரு நாள் சத்யா, “அண்ணே நீ ஏண்ணே கல்யாணம்

செஞ்சுக்கலை? ஒன்னை மாதிரி ஆளுங்களுக்கு படிச்ச பொண்ணுங்க வரிசை

கட்டி நிக்குமே!”

“ஏனோ தோணலை.. செஞ்சுக்கலை.”

“பாட்டி சொல்லிச்சு ஒனக்கு ஒரு அக்கா, ஒரு தங்கச்சி இருக்காங்களாமே.

அண்ணே, அம்மா, நா ஒண்ணு கேட்டா தப்பா நினைச்சுக்கிடாதீங்க. உங்க

வீட்டுப் பொண்ணுங்கள்ல யாருக்காச்சும் என் புருஷன் மாதிரி ஒண்ணு

இருந்தா என்னா செஞ்சுருப்பீங்க?”

இதற்கு டக்கென்று என்ன பதில் சொல்ல என்று தெரியாமல் நானும்

அம்மாவும் பார்த்துக் கொண்டோம்.

“சமூகம், வாழ்க்கை முறை வேற வேற. என் அக்காவும், தங்கச்சியும் நல்ல

வேலைல இருக்காங்க. நீ கேட்டாப்ல ஒரு வேளை அவங்களுக்கு உன்

புருஷன் மாதிரி அமைஞ்சுருந்தா நாங்க வீட்டுல கலந்து பேசியிருப்போம்.

மாப்பிள்ளைய திருத்த முயற்சி எடுத்திருப்போம். சேர்ந்து இருக்க முடியுமா

இல்லையான்னு கேட்டு முடியலைன்னு சொன்னா, நல்ல வேலைல

இருக்கறதுனால தன்னைக் காப்பாத்திக்க முடியும்ன்றதுனால பிரிஞ்சுருப்பா.

வேலை இல்லைனாலும் நாங்க ஏதாவது வேலைக்கு ஏற்பாடு செஞ்சு

ஆதரவும் கொடுத்திருப்போம். நாங்க எங்க மனுஷங்க, சமூகம் என்ன

சொல்லுவாங்கன்னு கவலைப்படறதில்லை சத்யா.”

“எங்க இதிலயும் விட்டுப் போறதுங்க இருக்குதான். ஆனா என் சனங்க

விடாது. கல்யாணத்துக்கு முன்ன, நான் திருப்பூர்ல ஒரு பனியன் கம்பெனில

வேலைக்குச் சேர்ந்திருந்தேன் எனக்கு எங்க வீட்டுலயும் எந்த சப்போர்ட்டும்

இல்லை. இல்லேனா இப்படியொரு ஆளுக்குக் கெட்டி வைச்சுருப்பாங்களா?

இல்ல இப்ப எங்க சனங்ககிட்ட என் கதையத்தான் ஏதாச்சும் பேச முடியுமா?

இப்ப நீங்கல்லாம் உதவுறதுனால எனக்குப் புத்திமதி சொல்றதுனால ஓடுது”

எனது சிந்தனைகளையோ, முடிவையோ சத்யாவின் மீது நான் திணிக்க

நினைக்கவில்லை. அது போன்ற ஆலோசனைகளை வழங்கியதும் இல்லை.

முடியவும் முடியாது என்பதே யதார்த்தம். அவளது வேலை எதுவும் நிரந்தரம்

இல்லை. பொருளாதார ரீதியாகக் கூட எந்த ஒரு ஊன்றுகோலும் இல்லாத

நிலையில் அவளுக்கு இது போன்ற முடிவுகள் சரியாகாது. அல்லது அவள்

தன் காலில் நின்று, தன் ஜனங்களையும், ஊர் வாயையும் தைரியமாக

எதிர்கொண்டு, வெளியே வந்தால்தான் உண்டு.

குடியும், கடனும் என்று 3 வருடங்கள் கடந்தன. அந்த நோய்வாய்ப்பட்ட

பையனும் ஒரு நல்ல நாளில் கண்ணை மூடினான். அவன் இருப்பதை விட

அதுவே மேல். மூத்தாள் பையன் ரூபாய் திரட்டி வீட்டின் மேலுள்ள கடனை

அடைத்துவிட்டு வீட்டைப் பிரித்து ஒரு சின்ன போர்ஷனை சத்யாவிற்கும்

அப்பனுக்கும் கொடுத்துவிட்டுத் தன் மனைவியுடன் பெரிய இடத்தில் குடி

வந்துவிட்டான். அவனும், அவன் மனைவியும் கொஞ்சம் படித்தவர்கள். நான்

பேசிய வரையில் நல்லவர்களாகத்தான் தெரிந்தார்கள்.

அப்பையனை நான் குறை சொல்ல மாட்டேன். சத்யாவிற்குக் குடித்தனம்

நடத்தும் சாமர்த்தியம் போதாது. ஒரு குடும்பத்தில் யாரேனும்

ஒருவருக்கேனும் மனப்பக்குவம் வேண்டும் யாருக்கும் இல்லை என்றால்

என்ன செய்ய முடியும்? வின் வின் சிச்சுவேஷன் என்பது நிறுவனங்கள்,

வியாபாரத்தில் மட்டுமல்ல. குடும்பத்திற்கும் மிக அவசியமான ஒன்று

என்பதை நான் எனது கம்பெனியில் கொடுக்கும் ட்ரெய்னிங்கிலும்

சொல்லுவதுண்டு. இவர்களிடம் சொல்ல முடியுமோ?

அவளுக்கும், அந்தப் பையனுக்கும் பேச்சுவார்த்தை இல்லாமல் போனது.

சத்யாவின் கணவன் தன் பையனுடன் அந்த போர்ஷனில் இருந்தான். சத்யா

தனியாக அவளுக்கு என்று பிரித்துக் கொடுக்கப்பட்ட சைட் போர்ஷனில் தன்

குழந்தைகளுடன் வாழத் தொடங்கினாள். கொஞ்சம் நன்றாகவே சென்றது.

மகன் வீட்டில் மருமகளுக்கு குடிகார மாமனார் ஒத்துவரவில்லை. தவறே

இல்லை. கஷ்டப்பட்டு வைத்துக் கொண்டாள். குடிகாரன் நினைக்கும்

சாப்பாடும், குடிக்கக் காசும் கிடைக்காமல் மீண்டும் சத்யா இருந்த

போர்ஷனுக்குள் ஒட்டகம் புகுந்த கதையாக வந்துவிட்டான். சத்யாவும்

முதலில் விடவில்லை. அவன் குழந்தைகளின் தலையின் மீது சத்தியம்

செய்தான். சத்தியா மன்னித்து வீட்டிற்குள் வர அனுமதித்தாள். முதல்

மன்னிப்பு

குடிகாரனின் சத்தியம் நிலைக்குமா? குடிக்கத் தொடங்கினான். செலவைச்

சமாளிக்க, சத்யா தான் இருந்த பகுதியை பேச்சுலர் பையன்களுக்கு

வாடகைக்கு விட்டு தன் குடும்பத்துடன் மொட்டை மாடியில் கூரை போட்டு

வாழத் தொடங்கினாள்.

நான் நேரம் கிடைத்த சமயத்தில் அக்குழந்தைகளுக்குப் படிப்பும் சொல்லிக்

கொடுத்து, படிப்பதற்குப் பண உதவியும் செய்துவந்தேன். குழந்தைகள் படிக்கக்

கஷ்டப்பட்டார்கள். சூழல் சரியாக இருந்தால்தானே எல்லாம் சரியாக

இருக்கும்? சத்யா தன் மகனை தனக்குத் தெரிந்த ஒரு ஆசிரியர் பார்த்துக்

கொள்வதாகச் சொன்னதும் அவரிடம் விட்டுவிட்டாள். பெண்ணை மட்டும்

தன்னுடன் வைத்துக் கொண்டாள்.

குடிகாரக் கணவனோ இவள் வேலைக்குப் போயிருந்த போது வீட்டிலுள்ள

பாத்திரங்களை ஒவ்வொன்றாக விற்று குடிக்க ஆரம்பித்தான். வீட்டுக்

குத்துவிளக்கு கூட விலைக்குப் போயிற்று! மப்பிலேயே கிடந்தான்.

இவளைப் போல் எத்தனையோ பெண்கள் இருக்கிறார்கள். எத்தனையோ

குடும்பங்கள் இருக்கின்றன. நேரில் கண்டேன். இந்தக் குடி தான் எத்தனைக்

குடிகளைக் கெடுத்து தொலைக்கிறது? படித்தவர்களும் குடிக்கிறார்கள்.

படிக்காதவனும் குடிக்கிறார்கள். வித்தியாசம் ஒன்றுமில்லை. படித்த,

வேலைக்குச் செல்லும் சில பெண்கள், சத்யாவைப் போன்ற சில பெண்கள்

தைரியமாகப் பிரிந்து தங்கள் வாழ்க்கையை அமைத்துக் கொள்கிறார்கள்.

எனக்கும் வேறு ஊருக்கு மாற்றலாகியது. எத்தனையோ ஊர்களில்

இருந்திருக்கிறேன். அங்கும் இப்படியானவர்களுக்கு உதவியிருக்கிறேன்.

ஆனால் எங்குமே இந்த சத்யாவைப் போல் அன்புடனும், பாசத்துடனும் எங்கள்

எல்லோரையும் உறவு சொல்லி அழைத்து எங்கள் குடும்பத்தில் ஒருவாராகி,

எங்களையும், பாட்டியைத் தன் பாட்டி போன்று அக்கறையுடனும்

கவனித்தவர்கள் யாரும் இல்லை என்றே சொல்லலாம்.. அதுவும் பணத்தின்

பின் ஓடும் இன்றைய உலகில். அப்படி எங்களுடன் எங்கள் மனதில் ஒட்டிக்

கொண்டுவிட்டாள். எனவே தொடர்பில் இருக்கிறோம் என்று சொல்லிப்  

பிரிந்தோம். எங்கள் எல்லார் மனதிலும் இவள் ஒட்டிக் கொண்டதாலோ

என்னவோ இவளைப் பற்றி எழுத வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டேன்.

இரு ஊர்களுக்கும் 4 மணி நேரப் பயண இடைவெளிதான் என்பதால் ஓரிரு

முறை எங்கள் வீட்டிற்கு அவள் வந்து சென்றாள். நானும் அந்த ஊரைக்

கடந்து சென்ற போதெல்லாம் அவளைச் சந்தித்து எப்படி இருக்கிறாள் என்று

அறிந்தும் வந்தேன். அவளுக்காக வங்கியில் ஒரு தொகை சேமித்தும்

வந்தேன். அவள் கையில் கொடுப்பதை விட இது அவளுக்குப் பின்னாளில்

உதவும் என்பதால்.

ஒரு நாள் சத்யா என்னை மொபைலில் தொடர்பு கொண்டு, “அண்ணே,

ஏதாவது வழி சொல்லேன். முன்னாடி என்னமோ சொல்லுவியே ஏதோ

குடிப்பழக்கத்த நிறுத்தற ஆஸூத்திரின்னு அது இங்க எங்கருக்குனு கொஞ்சம்

சொல்லேன் எவ்வளவு ஆகும் சொல்லுண்ணே. இந்தாள அங்க கொண்டு

சேர்த்துடலாம்……”

“அதுக்கு 12 ஆயிரத்துலருந்து 15 ஆயிரம் வரை ஆகும். அவங்களே சாப்பாடு,

மருந்து எல்லாம் கொடுத்துருவாங்க. நீ அப்பப்ப அவங்க கவுன்சலிங்க்

கூப்பிடும் போது போகணும்….ரூபாய்க்கு என்ன பண்ணுவ நீ?”

“தெரிலண்ணே என்னா பண்ணுறதுனு……கடன் தான்.”

நான் கொடுத்திருப்பேன். ஆனால், அவன் திருந்துவானா என்ற உறுதி

இல்லாததால் உதவுவதில் தயக்கம் இருந்தது. அக்குழந்தைகளின் எதிர்காலம்,

படிப்பு என்றால் கொடுத்திருப்பேன்.

“சரி யோசிப்போம்…எங்க அம்மா அப்பாகிட்டயும் பேசிட்டு சொல்றேன். நீ

வேலைக்குப் போ….உன்ன சாயந்திரம் கூப்பிடறேன்…”

மதியம் எனக்கு திடீரென்று சத்யாவிடமிருந்து அழைப்பு. என்னால் அட்டெண்ட் செய்ய முடியவில்லை. அம்மாவை அழைத்திருக்கிறாள். ஒரே

அலறல்…”அம்மா இந்தக் கேடுகெட்ட குடிகார நாயி என் பொண்ணை....ஹையோ அதை நான் எப்படிச் சொல்லுவேன்............கூப்பிட்டு படுத்தியிருக்கான்ம்மா. தே……..மவன்…அவன் உருப்படுவானா……..நாசமா போணும்.  என் பொண்ணு அவங்கிட்டருந்து தப்பிச்சு நான் வேலை செய்யுற கம்பெனிக்கே வந்து அழுதுகிட்டுருக்கு. எப்படிம்மா இனி நான் தனியா விட்டுட்டுப் போவேன் என் மவள?” அம்மா ஆடிப் போய்விட்டாள்.

அம்மா என்னிடம் விஷயத்தைச் சொன்னதும், என் மனமும் நொந்து போனது.

.

சத்யாவை அழைத்தேன்.

“சிவகாமிக்கு ஸ்கூல் இல்லியா?”

“இல்லண்ணே பரீட்சை நடக்குது… வீட்டுல இவன் குடிச்சுட்டு படுத்து

கிடந்துருக்கான். சிவாமி மதியம் வீட்டுக்கு வந்ததும் இப்படி…..” என்று

சொல்லுவதற்குள் அவள் குரல் உடைந்தது.

“நீ முதல்ல சிவாமிய கூட்டிட்டு என் ஃப்ரென்ட் வீட்டுக்குப் போ. என் ஃப்ரென்ட

கூப்பிட்டுச் சொல்லறேன். உனக்குத்தான் வீடு தெரியுமே. நீ இங்க

இருக்காத…நாம யோசிக்கலாம் அடுத்து என்ன செய்யறதுனு….”

“நாயி…பொறம்போக்கு நாயி…..அண்ணே ஏதாவது ஐடியா கொடு. அண்ணே நீ

சொல்லுண்ணே அவன நான் விஷம் வைச்சுக் கொன்னுரட்டுமா..யாருக்கும்

தெரியாம…”

“ஏய்! உணர்ச்சிவசப்பட்டு அந்த மாதிரி எதுவும் செஞ்சு வைச்சுராத. அது

உனக்கு ஆபத்து. உன் பிள்ளைங்களுக்கு நல்லதில்லை. நீ பக்கத்துல இருக்கற

போலீஸ் ஸ்டேஷன்ல போயி கம்ப்ளெயின்ட் கொடு…நான் வந்து

பார்த்துக்கறேன்.”

“அண்ணே ஏற்கனவே சிவாமி கொடுத்துருச்சு……அவங்க வந்து பார்த்துட்டு

சும்மானாலும் இந்தாள மிரட்டிட்டுப் போனாங்க அம்புட்டுதான் ண்ணே”

“சரி நான் நாளைக்கு அங்க கிளம்பி வரேன்….யோசிக்கலாம்….என் ஃப்ரென்ட்

வீட்டுக்குப் போ…வேற எதுவும் பண்ணி வைச்சுராத…என்ன?”

சத்யா சிவாமியை அழைத்துக் கொண்டு பக்கத்து ஏரியாவில் இருக்கும் என்

அலுவலகத் தோழி வீட்டிற்குச் சென்றாள். மறு நாள் நான் அங்கு சென்று

சுந்தரத்திடம் பேசலாம் என்று நினைத்தால் அவன் மப்பிலேயேதான்

இருந்தான். தற்காலிகமாக, சத்யாவுக்கு வேறு வீடு பார்த்துக் கொடுத்து,

அவர்களைக் குடித்தனம் வைத்துவிட்டு அந்த வார இறுதியில் வந்து அவனை,

குடிபோதை மீட்பு மையத்தில் விசாரித்துச் சேர்க்க முடிவு செய்யலாம் என்று

சொல்லிவிட்டு ஊருக்கு வந்துவிட்டேன். என் தோழியிடமும் அவள்

கணவரிடமும் கலந்தாலோசித்தேன். இப்படியான பெண்களுக்கு ஒரு

மறுவாழ்வு மையம் ஏதாவது தொடங்கிச் செய்யலாமா என்று பிள்ளையார்ச்

சுழியும் போட்டோம்.

இரண்டு நாட்களில் மீண்டும் சத்யாவிடமிருந்து அழைப்பு.

“அண்ணே, சுந்தரம் மப்புல மாடிப்படிலருந்து உருண்டு கீழ விழுந்துட்டான்.

அந்த வீட்டுல குடியிருக்கற பசங்க ஃபோன் போட்டுச்சுங்க. இடுப்பெலும்பு

முறிஞ்சு ஆஸுத்திரில பெட்ல சேர்த்துருக்கானுங்க. ஐசியு ல

வைச்சுருக்காங்க……நான் இப்ப ஆஸுத்திரிலருந்துதான் பேசுறேன் ண்ணே….”.

எனக்குப் பெருமூச்சுதான் வந்தது. “ம் அவன் எப்படி இருக்கான் இப்ப?

அப்படியே அந்த டாக்டர்கள்கிட்ட கேட்டு அவனை குடியிலிருந்து மீட்க

அங்கேயே ஏதேனும் செய்வாங்களா, என்ன செய்யலாம்னு கேளு“ உளறிக்கிட்டுருக்கான் அவன். மூளை பேதலிச்சுருச்சாம். டாக்டருங்க இடுப்புல ஏதோ ஆப்பரேஷன் பண்ணனும்னு சொல்லுறாங்க. கெவெர்மென்டு

ஆஸுத்திரிதான். அவங்க அண்ணன் கொஞ்சம் காசு கொடுத்துருக்காரு…..”

“நீ என்ன பண்ணப் போற”

“ஒன்னும் வேண்டாம்ண்ணே நீயே ஊர் ஊரா சுத்திட்டு பிஸியா இருக்க.

சும்மா உனக்கு செய்திதான் சொன்னேன்…அம்மா அப்பா பாட்டி எல்லாரும்

நல்லாருக்காங்களா? நீங்க எல்லாரும் இங்க இருந்த வரை எனக்கு நிறைய

சொல்லிக் கொடுத்து உதவி செஞ்சுருக்கீங்க. நல்லாருந்துச்சுண்ணே. உங்களை என்னால மறக்கவே முடியாது. இப்ப என்ன செய்யறது?…இவனை .பாத்துகிட வேண்டியதுதான்…”

10 நாள் கழித்து மீண்டும் சத்யாவிடமிருந்து அழைப்பு..

“அண்ணே, திரும்ப எங்க வீட்டு மொட்டைமாடிக்கே வந்துட்டேன் ண்ணே.…..”

“ஓ! சுந்தரமுமா? எப்படி அவனை மேல கொண்டு போன? பத்திரமா இரும்மா.

பொண்ணை பத்திரமா பாத்துக்க. கடைசில நீ எடுத்த வீர சபதத்துக்கு எத்தனை

சோதனைகள் பாரு.”

“இங்க கீழ குடியிருக்கற பையனுங்க சுந்தரத்தை மேல கொண்டு வர ஹெல்ப்பு செஞ்சானுங்க. இப்ப அவனால ஒன்னும் செய்ய முடியாது….அசையக் கூட முடியாது….இடுப்பு போச்சு……. இன்னும் எம்புட்டு நாளோ தெரியலை....போனா போகுதுனு கோபத்த விட்டு .வந்துட்டேன்ண்ணே…..”

“சரி, உடனே ஏதாச்சும் உதவி வேணும்னா என் ஃப்ரெண்டையும் கான்டாக்ட்

பண்ணு, எனக்கும் சொல்லு. என்ன?”

“ஏண்டா சிவா! ஃபோன்ல சத்யாவா? என்னவாம்?” அம்மா, பாட்டி, அப்பாவுக்கு

சத்யாவைப் பற்றி அறியும் ஆர்வம். நான் அவள் சொன்னதை சொன்னேன்.

கொஞ்ச நேரத்தில் அம்மா காஃபியுடன் வந்தாள்.

“என்னவோ ஒன் ஃப்ரென்ட் சீதை ராமனை மன்னித்தாள் னு முடியணும்னு

கதை எழுதக் கேட்டிருந்தார்னு சொன்னியே. அடித்தட்டு வர்கத்தின் மன்னிப்பு

பத்தி எழுதனும்னியே எழுதிட்டுருக்கியோ”

“அதெல்லாம் ரெண்டு வருஷத்துக்கும் மேல ஆகுது. அதுக்கு எழுத முடியலை.

இது இப்ப சும்மா இவ கதைய இது வரைக்கும் எழுதிட்டேன்.”

“போறும் போ. சத்யா சீதையாக்கும்? சுந்தரம்-ராமனை??!! மன்னிச்சுட்டாளாக்கும். அது சரி அவன் என்ன ராமனா? அம்புட்டுத்தானா கதை”

“ஹா ஹா ஹா ஹா. பாட்டி அவ கதையெல்லாம் சுபம் போட்டு முடியற

கதையா என்ன? தொடர்கதை தான்”

“என்னவோ போ. அந்த அசடுக்கும்தான் ஒரு விடிவு காலம் பொறக்காதோ?”