கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : மழையிலே ஒரு பூனை. ஏகாந்தன்

அன்பு ஸ்ரீராம் / கௌதமன் சார்,

இத்துடன்  ’எர்னஸ்ட் ஹெமிங்வே’யின்  ‘மழையிலே ஒரு பூனை’  சிறுகதையை, மொழியாக்கம் செய்து இணைத்திருக்கிறேன். ஒரு சிறு ‘ஆசிரியர் அறிமுகமும்’ கூடவே.

படித்துப் பாருங்கள்.  சரியாக வந்திருக்கிறதென நம்புகிறேன்.

நன்றிகள் பல.

அன்புடன்,

ஏகாந்தன்

==================================

அயல்நிலத்திலிருந்து ஒரு கதை.

கதைக்கு முன் கொஞ்சம் : அமெரிக்க எழுத்தாளர் எர்னஸ்ட் ஹெமிங்வே (Ernest Hemingway (1899-1961) உலக இலக்கியத்தின் மறக்கமுடியாத முகங்களில் ஒன்று. ஒரு எழுத்தாளராக, விளையாட்டுப் பிரியராக, யுத்த பத்திரிகையாளராக பன்முகம் கொண்டிருந்தவர்.

மனிதமனத்தின் மென் உணர்வுகளை நுட்பமாக அவதானித்து, அனாயாசமாக எழுத்தில் கொண்டுவந்த படைப்பாளி. நீண்ட, அலுப்புதட்டும் வார்த்தைப் பிரயோகங்கள், பத்திகளை இலக்கியம் தாங்கிவந்த காலத்தில், அதனை உடைத்துப் புதுமை புகுத்திய ஆளுமை. ரத்தினச்சுருக்கமாக, லாவகமாகப் பேசும் எழுத்து. 1953-ல் Pulitzer Prize; 1954-ல் இலக்கியத்திற்கான நோபல். ‘The Old Man and the Sea', ’For Whom The Bell Tolls’, ’A Farewell To Arms’, 'Men Without Women' போன்ற புகழ்பெற்ற நாவல்கள் அவர் பெயரைக் காலமெலாம் சொல்லும். சிறுகதைகளிலும் ஹெமிங்வேயின் ஸ்டைல் அலாதி.

தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட அவரது சிறுகதைகளில் ஒன்றை மொழியாக்கம் செய்திருக்கிறேன் எபி - வாசக, வாசகியருக்காக. கதைக்களன் இத்தாலி. படியுங்கள்:

- ஏகாந்தன்

சிறுகதை: எர்னஸ்ட் ஹெமிங்வே

மழையிலே ஒரு பூனை

அந்த ஹோட்டலில் இரண்டு அமெரிக்கர்கள்தான் தங்கியிருந்தார்கள். அவர்கள் தங்கள் ரூமுக்குப் போகப் படிகளில் ஏறும்போதோ, கீழே இறங்கி வந்துகொண்டிருக்கையிலோ எதிர்ப்பட்ட எவரையும் அவர்களுக்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை. இரண்டாவது மாடியிலிருந்த அவர்களது ரூம் கடலைப் பார்த்தவாறிருந்தது. அதன் முன்னிருந்த சதுக்கத்தில் யுத்தகாலத்து நினைவுச்சின்னம் ஒன்று கம்பீரமாக நின்றது. சுற்றிலும் பரந்திருந்த வனப்பான தோட்டம். ஆங்காங்கே பெஞ்சுகள். நிறையப் பனைமரங்கள். தட்பவெப்பநிலை உகந்ததாக இருக்கையில், அங்கே யாரேனும் ஒரு ஓவியன் கையில் தூரிகையுடன் உட்கார்ந்து வரைந்துகொண்டிருப்பான். ஓவியர்களுக்கு என்னமோ உயர்ந்து வளர்ந்த பனைமரங்களைக்கொண்ட தோட்டங்களையும், கடலையும், தோட்டத்தையும் பார்த்தவாறு எதிர் நின்று பிரகாசிக்கும் பிரும்மாண்ட ஹோட்டல்களையும் பிடித்துப்போய்விடுகிறது. அந்த நினைவுச்சின்னம் அமைந்திருக்கும் சதுக்கத்தைச் சுற்றிப்பார்க்கவென, வெகுதூரத்திலிருந்தும் இத்தாலிய சுற்றுலாக்காரர்கள் வருவதுண்டு. 

மழை பெய்துகொண்டிருந்தது. பித்தளையினாலான நினைவுச்சின்னம் மழைநீரில் மின்னிக்கொண்டிருந்தது. பனைமரங்களிலிருந்து மழைநீர் சீராக விழுந்து சிதறியது. கூழாங்கற்பாதையின் சிறுசிறுகுழிகள் நீர்த்தேக்கங்களாகிவிட்டிருந்தன. வேகமாக அடித்த மழை கடற்பரப்பைத் தாக்க, நீளவாக்கில் எழுந்துயர்ந்த கடல், கரைநோக்கி சீறியது. விளாசும் மழையில் சிலிர்த்து உள்வாங்கியது. நினைவுச்சின்ன சதுக்கத்திற்கு அப்பால் செல்லும் சாலையில் வாகனங்கள் இல்லை. அதன் நேர் எதிரே, சாலையின் மறுபக்கத்தில் இருந்த கஃபேயின் முன் ஒரு வெய்ட்டர் நின்று சதுக்கத்தையே வெறித்தவாறிருந்தான்.

அந்த அமெரிக்க மனைவி தன் ரூமின் ஜன்னலிலிருந்து வெளியே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். அவளது ஜன்னலுக்கு நேர்கீழே பூனை ஒன்று, விளிம்புகளில் நீர் கசியும் அந்த பச்சை மேஜையின் அடியில் புகுந்து குன்றியிருந்தது. தன்னை நனைந்துவிடாதபடிப் பார்த்துக்கொள்வதற்குப் ப்ரயத்தனப்பட்டது.

”அந்தப் பூனையை எடுத்து வர நான் கீழே போகிறேன்” என்றாள் அவள் கணவனிடம்.

”நோ! நான் போகிறேன்..” என்றான் அவன், படுக்கையில் புரண்டவாறே.

”நானே போகிறேன். பாவம் அந்தப் பூனை, மழையில் நனையாமல் இருக்க மேஜைக்கடியில் நுழைந்துகொண்டு படாதபாடு படுகிறது..”

“மழையில் நீ நனைந்துவிடாதே!” என்றுவிட்டு, அவளது கணவன் இரண்டு தலையணைகளைக் காலுக்கடியில் அழுத்திக்கொண்டான். படிப்பதைத் தொடர்ந்தான்.

கீழே இறங்கிய அவள், வாசலை நோக்கி நடந்தாள். அந்த மூலையில் ரிஸப்ஷன் -ஆஃபீஸின் உட்புறமாக நின்றுகொண்டிருந்த ஹோட்டல் உரிமையாளர் அவளைப் பார்த்தவுடன் பௌவ்யமாகக் குனிந்து வணக்கம் தெரிவித்தார். உயரமான, கம்பீர உருவம். மத்திம வயது. அவர் பக்கம் பார்த்தவாறே தலையசைத்தாள். ”இப்படி ஒரு பேய்மழையாக இருக்கிறதே!” என்றாள்.

”ஸி, ஸின்யாரா! (யெஸ், மேம்) மகா மோசமான வெதர்!” என்றவாறு மெல்ல முன் வந்தவரின் முகபாவத்தில், அவளுக்கு ஏதாவது தேவையோ என்பதைத் தெரிந்துகொள்ளும் ஆவலிருந்தது. வாசலின் அந்த மூலை மெல்லொளியில் திளைத்திருந்தது. அங்கே அவர் நின்றிருந்த தோற்றம், உடல்மொழி, மரியாதை எல்லாம் அவளைக் கவரத் தவறவில்லை. கஸ்டமர் ஒருவர் வந்து ஏதோ குறைசொல்ல, சிரத்தையோடு தாழ்த்திய தலையுடன் கேட்டு, மென்மையாக அவர் பதிலளிப்பதை அவள் கவனித்தாள். ஹோட்டல் உரிமையாளராக, பொறுப்பானவராக அவர் தன்னை உணர்த்திய விதம், வெளிப்படுத்திய கண்ணியம், அவளுக்கு உதவ விரும்புவதாய் நளினமாக முன்னே வந்தது - எல்லாம் அவளுக்குப் பிடித்திருந்தது. அவரது உயரம், முதிர்ந்த பெரிய முகம், நீளமான கைகள்.. என்பனவும்தான்.

இவ்வாறு அவளுக்குப் பிடித்திருக்க, வாசல் கதவை மெல்லத் திறந்து வெளியே நோக்கலானாள். மழை கடுமை காட்டிக்கொண்டிருந்தது. ரப்பர் ஜாக்கெட் அணிந்திருந்த ஒரு மனிதன், எதிரே இருந்த சதுக்கத்திலிருந்து ஹோட்டலை நோக்கி வேகமாக வந்துகொண்டிருந்தான். 

அந்தப் பூனை வலதுபக்கமாகத்தான் இருக்கவேண்டும். மெல்ல தாழ்வார ஓரமாகப் போனால் கிடைக்குமோ என நினைத்து தயங்கி நிற்கையில், குடையொன்று அவளுக்குப் பின்புறமிருந்து விரிந்தது. ஆச்சரியத்துடன் திரும்பினாள். அவளது ரூமைக் கவனித்துக்கொள்ளும் பணிப்பெண். ‘நீங்கள் மழையில் நனைந்துவிடக்கூடாது!’ எனச் சிரித்தாள் கையில் பிடித்திருந்த குடையுடன். ‘ஹோட்டல் உரிமையாளர்தான் என்னை அனுப்பினார்..’ எனவும் சொன்னாள்.

பணிப்பெண் தலைக்குமேல் குடைபிடித்துப் பின்னால் வர, கூழாங்கல்-பாதையில் மெல்ல நடந்த அந்த அமெரிக்கப் பெண், தன் அறையின் ஜன்னலுக்குக் கீழ் வந்து நின்று பார்த்தாள். அந்தப் பச்சை மேஜை மழைநீரில் கழுவப்பட்டுப் பளிச்சிட்டது. ஆனால் அதன்கீழே பூனையைக் காணவில்லை. ஏமாற்றம் மனதைத் தாக்க, விக்கித்து நின்றாள்.

“எதைத் தேடுகிறீர்கள், ஸின்யாரா ?’ கேட்டாள் பணிப்பெண்.

’ஒரு பூனை.. இங்கிருந்தது!’

’பூனை?’ புருவத்தை உயர்த்தினாள் பணிப்பெண்.

’ஆம். பூனை ஒன்று..’ என்றாள் இத்தாலிய மொழியில், அமெரிக்கப் பெண்.

’பூனையா? இந்த மழையிலே பூனையா?’ சிரிப்பில் கலகலத்தாள் பணிப்பெண்.

’ம். இந்த மேஜைக்குக் கீழேதான் உட்கார்ந்திருந்தது. ஓ.. எங்கே போய்விட்டது? எனக்கு அது வேணுமே..’ என்றாள் ஏக்கம் ததும்பும் குரலில், அமெரிக்கப் பெண்.

அவள் இங்கிலீஷிற்கு மாறியதும், பணிப்பெண்ணின் முகம் இறுகியது.

“வாருங்கள் ஸின்யாரா! உள்ளே போய்விடுவோம். நீங்கள் நனைந்துவிடப்போகிறீர்கள்..” என்று திரும்பினாள் அவள்.

”ம்... சரி!” என்றாள் இவள் சுவாரஸ்யமின்றி. ஓரப்பாதையில் திரும்பி நடந்து வாசலுக்கு வந்தார்கள். இவளை உள்ளே நுழையவைத்து, வாசலின் வெளியே நின்று, குடையைச் சுருட்டிக்கொண்டிருந்தாள் பணிப்பெண். அமெரிக்கப் பெண் அந்த ரிஸப்ஷன் ஆஃபீஸைக் கடக்கையில், அங்கு இன்னும் நின்றுகொண்டிருந்தார் ஹோட்டல் உரிமையாளர். இவளைப் பார்த்ததும் மீண்டும் தலையை மென்மையாகத் தாழ்த்தி நிமிர்ந்தார். லேசாகத் தலையசைத்துக் கடக்கையில், அவளுக்குள் ஏதோ ஒன்று சிறிதானது, இறுகியது. அவளைச் சின்னவளாக அதே சமயம், முக்கியமானவளாக அது காட்டியது. தன்னை மிகவும் பிரதானமானவளாக ஒரு கணம், அவள் உணர்ந்தாள். சற்று வேகமாக நடந்து படிகளில் ஏறினாள். ரூம் கதவைத் தள்ளித் திறந்தாள். அவளது கணவன் ஜார்ஜ் இப்போது படுக்கையில் உட்கார்ந்திருந்தான். படித்துக்கொண்டிருந்தான்.

”பூனை கிடைத்ததா?” என்றான் கீழே புத்தகத்தை வைத்துக்கொண்டே.

”அது போய்விட்டது!”

”எங்கே போயிருக்குமோ..” என ஆச்சரியப்படுவதுபோல் கேட்டான் ஜார்ஜ்.

”அதன்மேல் அவ்வளவு இஷ்டம் எனக்கு!” என்றாள் மனைவி. ”ஏன் அதை அப்படிப் பிடித்துப்போயிற்று எனத் தெரியவில்லை. மழையின் நடுவில் ஒரு பூனை மாட்டிக்கொண்டு தவிப்பது.. என்ன ஒரு கஷ்டம்.. பாவம். அது வேண்டும் எனக்கு..”

ஜார்ஜ் புத்தகத்தைக் கையிலெடுத்து விரித்தான். தொடர்ந்து வாசிக்க ஆரம்பித்தான்.

அவனைச் சற்றுநேரம் கவனித்தவள், ட்ரெஸ்ஸிங் டேபிள்பக்கம் சென்றாள். ஸ்டூலில் உட்கார்ந்துகொண்டு கண்ணாடியில் தன்னைக் கூர்ந்து அவதானிக்க ஆரம்பித்தாள். ஒரு பக்கம் திரும்பிப் பக்கவாட்டாகப் பார்த்தாள். பின் இன்னொரு பக்கம்.. தன் தலையின் பின்பக்கத்தை கவனமாக நோக்கினாள். மேலும், தன் கழுத்தை...

தன் வடிவத்தை கண்ணாடியில் பார்த்துக்கொண்டே கணவனிடம் கேட்டாள்: ”நான் என்னுடைய கூந்தலை அடர்த்தியாக வளர்த்துக்கொண்டால், நன்றாக இருக்கும் இல்லை?”

ஜார்ஜ் புத்தகத்திலிருந்து கண்ணை எடுத்தான். அவளது பின்னே, கழுத்துப்புறம் பார்த்தான். ஒரு பையனின் க்ராப்பைப்போல், அவளது முடி நெருக்கமாக வெட்டப்பட்டிருந்தது. ‘எப்படி இருக்கிறதோ அப்படி இருப்பது எனக்குப் பிடிக்கிறது!’ என்றான்.

”எனக்குப் பிடிக்கவில்லை. ஒரு பையனைப்போல் நான் காட்சி தருவது எனக்குக் களைப்பைத் தருகிறது.” என்றாள் அவன் மனைவி.

அவளைப் பார்த்துக்கொண்டே ஜார்ஜ் நிமிர்ந்து சரியாக உட்கார்ந்தான். ‘நீ நன்றாகத்தான் இருக்கிறாய்!’ என்றான் மேலும்.

தன் கையில் வைத்திருந்த கைக்கண்ணாடியை கீழே வைத்தாள். மெல்ல நடந்து ஜன்னலுக்கருகில் சென்றவள், வெளியே பார்த்தாள். இருட்ட ஆரம்பித்திருந்தது.

”... என் கூந்தலை நன்றாக வளர்த்து, இழுத்து வாரிக்கொள்ள விரும்புகிறேன். பின்பக்கம் அழகாக ஒரு கொண்டை. மடியில் ஒரு பூனை. நான் தடவிக்கொடுக்கையில் அது ‘பர்ர்...’ என்று மெதுவாக... ” என்று மிதந்தாள்.

’அப்படியா?’ என்றான் அவன்.

”மேலும் நான் ..” கண்களில் கனவு மலர, தொடர்ந்தாள். “..கேண்டில்-லைட் டின்னரில், சில்வர் ஸ்பூனுடன் உட்கார்ந்து சாப்பிட ஆசைப்படுகிறேன். ஒரு வஸந்தமான காலகட்டத்தில்.. ட்ரெஸ்ஸிங் டேபிள் கண்ணாடிமுன் உட்கார்ந்து, என் நீண்ட கூந்தலை முன்னே கொண்டுவந்து, ஆசையாக வாரிக்கொள்ளவேண்டும். எனக்கொரு... பூனை வேண்டும். ம்... அழகான நாகரீக உடைகள்...!”

”ஓ, ஷட் அப்!” எரிச்சலில் சீறினான் ஜார்ஜ். ”ஏதாவது புத்தகத்தை வைத்துக்கொண்டு படி!” கடுகடுத்துவிட்டு, வாசிப்பதைத் தொடர்ந்தான்.

அவனது மனைவி இப்போது ஜன்னல்பக்கம் வந்து, வெளியே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். இருட்டிவிட்டிருந்தது. பனைமரங்களின் மீது இன்னும் பெய்துகொண்டிருந்த மழை, மங்கலான வெளிச்சத்தில் தெரிந்தது.

’எப்படியிருந்தாலும் எனக்கு ஒரு பூனை வேண்டும். இப்போதே வேண்டும். நீண்ட கூந்தல் கிடையாதென்றால், வேறு சந்தோஷமுமில்லை என்றால்... பூனையாவது எனக்குக் கிடைக்கலாமே’ ஒரு ஆழத்திலிருந்து ஆதங்கம் காட்டியது அவளது ஹீனமான குரல்..

ஜார்ஜின் காதில் எதுவும் விழவில்லை. அவன் தன் புத்தகத்தை வாசிப்பதிலேயே இருந்தான். அவனது மனைவியின் கண்கள் ஜன்னலுக்கு வெளியே வெறித்தவாறிருந்தன. சதுக்கத்தில் ஒளிர ஆரம்பித்திருந்தன மின் விளக்குகள். யாரோ மெல்லக் கதவைத் தட்டும் ஓசை.

”அவந்தி! (வரலாம்)” என்றான் ஜார்ஜ். புத்தகத்திலிருந்து கண்களை எடுத்துப் பார்த்தான்.

மெல்லத் திறந்தது கதவு. வாசலில் பணிப்பெண் நின்றிருந்தாள். அவளது கையில் ஆமை ஓடு நிறத்திலான- அழகான பெரிய பூனை ஒன்று, உயிர்ப்போடு உட்கார்ந்திருந்தது. தன் மார்போடு அணைத்திருந்தாள்.

“எக்ஸ்க்யூஸ் மீ!’ பணிவுடன் ஆரம்பித்தவள், “ஹோட்டல் உரிமையாளர் ஸின்யாராவுக்கு இதைக் கொடுத்துவிட்டு வரச் சொன்னார்!” என்றாள்.

***