சிறுகதை : மயக்கமா? கலக்கமா? - கீதா சாம்பசிவம்

 "இப்போக் கொடுக்கப் போறியா இல்லையா? என்ன பிடிவாதம்?" 

"கொடுக்க முடியாது! அது என்னோட நகை! என் அப்பா எனக்குப் போட்டது? நான் ஏன் கொடுக்கணும்?"

"அதுக்கு? நீயே தான் எல்லாத்தையும்  சாத்திக்கணுமா? என்ன பேராசைடி உனக்கு? இந்த மாதிரிக் குணமுள்ள உன்னைக் கல்யாணம் செய்து கொண்டு இனிமேலே நான் என்ன செய்யப் போறேனோ? தெரியலை! ஒருத்தருக்கு ஒண்ணு கொடுக்க மனசு வரலையே!"

"அவங்க எனக்கு என்ன உறவு? பக்கத்து வீடு தானே! அதுவும் போன மாசத்திலே இருந்து தான் பழக்கம். அதுக்குள்ளே நகையைக் கொடுனு கேட்டா?அதெல்லாம் என்னால் கொடுக்க முடியாது! நான் கொடுக்க மாட்டேன்." 

உமா பிடிவாதமாக மறுக்க மறுக்க அவள் கணவன் அவளைத் திட்ட, கூடவே வந்திருந்த பக்கத்து வீட்டு மாமியும், மாதவன் கூடச் சேர்ந்து கொண்டு, "ரெண்டு வைங்கோ மாமா கன்னத்திலே! இந்த மாதிரி ஜன்மங்களெல்லாம் அப்போத் தான் சொன்னதைக் கேட்கும்." என்றாள். 

உமா திகைத்துப் போய்ப் பார்க்க, அவள் கணவனுக்கு இன்னமும் ஆக்ரோஷம் அதிகம் ஆகி, பக்கத்து வீட்டு மாமி முன்னால் தன் வலிமையையும் உறுதியையும் மனைவிக்கு மயங்காத கணவன் தான் என்பதையும் நிரூபிக்க முயல்பவன் போல் சரேலென்று உமா பெட்டிச் சாவி வைத்திருக்கும் இடத்திலிருந்து சாவியை எடுத்துப் பெட்டியைத் திறந்து உள்ளே அவள் நகைப்பெட்டியில் இருந்த இரட்டை வடம் சங்கிலியையும் வளையல்களையும் கையில் எடுத்தான். 

                     

பக்கத்து வீட்டு மாமியைப் பார்த்து, "உங்களுக்கு என்ன புடைவை வேண்டுமோ அதை எடுத்துக்கோங்க!" என்றும் தாராளமாக உபசரித்தான். அதை வாங்கிக் கொண்ட வனிதா மாமி, "இப்போத் தெரிஞ்சுதா உனக்கு! இருக்கு உனக்கு இனிமேலே!" என்று உமாவைப் பார்த்துக் கைவிரலை ஆட்டிவிட்டு நகையையும் புடைவையையும் வாங்கிக் கொண்டு சந்தோஷமாக உமாவைத் திட்டிக் கொண்டே சென்றாள்.

விஷயம் இது தான். மாதவனுக்கும் உமாவுக்கும் திருமணம் ஆகி இரண்டே மாதங்கள். இது மூன்றாவது மாதம் ஆரம்பித்திருந்தது. அவர்கள் இருவரும் முதலில் குடித்தனம் வைத்த வீட்டில் தண்ணீர்ப் பற்றாக்குறை என்பதால் இந்த வீட்டுக்குப் போன மாதம் குடி வந்திருந்தார்கள்.

உமாவுக்கு அவள் வீட்டில் நிறையச் சீர் செய்திருந்தனர். புடைவைகளே ஏராளம். விதவிதமாய்ப் புடைவைகள். அவர்கள் தற்சமயம் குடி இருந்த வீடு தனித்தனிச் சின்ன வீடுகளாக இருந்தன. அதில்   பக்கத்துப் போர்ஷன் வனிதா மாமிக்குக் கல்யாணம் ஆகிப் பத்து வருஷங்கள் ஆகி இருக்கலாம். இரண்டு குழந்தைகள். அவள் கணவர் ஏதோ தொழிற்சாலையில் அம்பத்தூர்த் தொழிற்பேட்டையில் வேலை பார்க்கிறார்.  அவருக்கு மூன்று ஷிஃப்ட்கள். ஷிஃப்ட் மாறி மாறி வரும். நடுத்தரக் குடும்பம் தான். இல்லைனு சொல்ல முடியாட்டியும் உமாவைப்போல் செய்யும் பெற்றோர்களோ, அண்ணன், தம்பியரோ இல்லை. 

இங்கே வந்ததில் இருந்து வனிதா உமாவைப் பார்த்துக் கொண்டு தான் இருக்கிறாள். தினம் ஒரு புடைவை கட்டும் உமா மாலையானால் வேறு நல்ல புடைவை உடுத்திக் கொண்டு கணவனுடன் வெளியே செல்வதையும் கழுத்தில் உள்ள இரட்டை வடம் சங்கிலியும், கைகளில் உள்ள வளையல்களும் அவள் மனதில் பொறாமையை உண்டாக்கியது. மூன்று பெண்களைப் பெற்றிருந்த அவள் பெற்றோர் பத்துப் பவுன் நகையை அவளுக்குப் போட்டுக் கல்யாணம் பண்ணி வைத்ததே பெரிய விஷயம். கணவனோ எனில் வருஷா வருஷம் வரும் போனஸ் பணத்தில் தான் அவளுக்கு நல்ல துணியே எடுத்துத் தர முடியும். இப்படிப் பட்டவள் அருகேயே உமா வந்தது தான் அவள் செய்த அதிர்ஷ்டம் என வனிதா நினைத்துக் கொண்டாள்.

உமாவின் கணவனுக்குத் தம்பி, தங்கைகள் உண்டு. அவர்களுக்குச் செய்ய வேண்டிய பொறுப்பும் அவனுக்கு மட்டும் உண்டு. ஆகையால் அவன் தன் அம்மாவின் பேச்சை மீற மாட்டான். கல்யாணம் ஆனதுமே தன் அம்மாவுக்குச் சத்தியம் வேறே செய்து கொடுத்திருந்தான், மனைவி பேச்சை ஒரு நாளும் கேட்க மாட்டேன் என்பதாகவும்   அவளுக்கு மயங்க மாட்டேன் எனவும் அவள் பக்கம் நியாயமே இருந்தாலும் அவள் சார்பாகப் பேசுவதில்லை எனவும் உறுதி மொழி கொடுத்திருந்தான். இளம் வயது என்பதால் தான் மனைவிக்கு எளிதில் மயங்கிடுவோமோனு பயம் அவனுக்குள் எப்போதும் இருந்தது. தன் தாய்க்குக் கொடுத்திருந்த வாக்குறுதியை நினைத்துக் கொள்வான். மனைவியைத் தன் கட்டுக்குள் வைத்திருக்க வேண்டும் என்னும் நினைப்பு. குடும்பப் பொறுப்புத் தலைக்கு மேல் என்னும் சுமை. எல்லாம் சேர்ந்து உமாவை அவள்  என்ன சொன்னாலும், செய்தாலும் குற்றம் கண்டு பிடித்துக் கொண்டிருந்தான்.

அதென்னமோ உமாவுக்குப் பக்கத்து வீட்டு வனிதா மாமியைப் பிடிக்கவில்லை. அவளுக்குத் தன் மேல் பொறாமை இருப்பதையும் அவள் உள்ளுணர்வு கண்டு பிடித்துச் சொல்லி விட்டது. எப்படியோ பேச்சில் கணவன் தன்னைப் பற்றியும் தான் குடும்பத் தலைவனாக இருப்பதையும் மனைவிக்கு மயங்க மாட்டான் என்பதையும் மிகவும் பெருமையாக அந்த மாமி, மாமாவிடம் பேசிக் கொண்டிருந்ததையும் கேட்டாள். இது தப்பு என அவள் மனம் அவளை எச்சரித்தது. கணவனிடம் ஜாடையாகச் சொல்லிப் பார்த்தாள். ஆனால் அந்த மாமியின் பேச்சில் மயங்கி இருந்த அவள் கணவனோ, அவளைத் தான் கடுமையாகப் பேசினான். "நீ உன்னை விடப் பெரியவங்களை இப்படி எல்லாம் பேசக் கூடாது. இவங்களையே இப்படிச் சொன்னால் அப்புறமா நீ என் அம்மா, அப்பா மற்றவங்களை எப்படி மதிப்பே? முதலில் அந்த மாமி சமைப்பதைப் பார். சாம்பார் எப்படி வைச்சிருக்காங்கனு பார்! அது மாதிரி உனக்குத் தெரிகிறதா? அதைப் போய்த் தெரிஞ்சுண்டு வந்து அப்படிச் சமை! அப்புறமாப் பேசலாம்!" என்று கடுமையாகச் சொன்னான்.

வாயை மூடிக் கொண்ட உமா அதன் பிறகு எதுவும் பேசுவதில்லை.  அன்று மதியம் மாவு அரைக்க மிஷினுக்குப் போகும் வழியில் அவளுடன் குடியிருக்கும் பக்கத்து வீட்டு வனிதா மாமியின் நாத்தனார் வீட்டைத் தாண்டிச் சென்றாள். வீட்டு வாசலில் உட்கார்ந்திருந்த  வனிதா மாமியின் நாத்தனார் உமாவைக் கண்டதும் அவளை அழைத்தாள். உமா முதலில் தயங்கினாள். மாவு அரைத்துக் கொண்டு உடனே வீட்டுக்குப் போகணும், அவர் வந்துடுவார் எனத் தயக்கம் அதிகமாக இருந்தது. யோசித்தவளை வனிதாவின் நாத்தனார், "உன் நன்மைக்குத் தான் கூப்பிடுகிறேன். ஒரு நிமிஷம் வந்து கேட்டுவிட்டுப் போ!" என்றாள். சரினு உமாவும் போனாள். "இதோ பார் உமா! சொல்கிறேன் என்று தப்பாய் நினைக்காதே! உன் ஆத்துக்காரர் வனிதாவிடம் ஏகமாக மயங்கி இருக்கார். அவளை ஏதோ பெரிசாக நினைத்துக் கொண்டிருக்கார். இதைத் தப்பாய் எடுத்துக்காதே! நான் தப்பாக எந்த அர்த்தத்திலும் சொல்லலை. ஆனால் உன் விருப்பத்தையும் மீறி அவளையும், உன்னையும் ஒத்துப் பார்க்கிறார் இல்லையா?அம்மாதிரி விஷயங்களில் தான் சொல்றேன். ஆனால் இப்போ அதை விடப் பெரிய விஷயம் ஒண்ணு நடக்கப் போறது. இன்னும் 2,3 நாட்களில் எங்க வீட்டில் கல்யாணம் ஒண்ணு வரது தெரியும் இல்லையா? அதுக்குப் போட்டுக்க நகை, புடைவை எல்லாம் உன்னோடதைத் தான் வனிதா வாங்கிக்கப் போறாளாம். கொடுக்காதே! நான் ஏற்கெனவே சொந்தத் தம்பியாச்சேனு பரிதாபப் பட்டு என் பிள்ளையோட சங்கிலியைக் கொடுத்தேன். திரும்பி வரவே இல்லை. உன்னோடதை அப்படி விற்கலைன்னாலும் அடகானும் வைச்சுடுவாங்க! அவங்களோட உண்மையான வரவு செலவு நிலைமை எனக்குத் தான் தெரியும். வெளியே ஆடம்பரமா இருக்கிறதை உண்மைனு நினைச்சு நீ நகையைக் கொடுத்துடாதே. புடைவையும் உன் கல்யாணப் புடைவை ! அதை நீ தான் கட்டிக்கணும். அவளுக்குக் கொடுக்காதே!" என்றார்.

உண்மையிலேயே இதை எதிர்பார்க்காத உமா திகைப்புடன் வீட்டுக்கு வந்தாள்,  மாலை அலுவலகத்திலிருந்து வந்த கணவனிடம் சமயம் பார்த்து இதைப் பகிர்ந்து கொண்டாள். கொஞ்சம் கவலையுடன் இருந்த அவளைப் பார்த்து மையமாகச் சிரித்தான் அவன். அப்போதும் அவளுக்கு ஏதும் புரியவில்லை என்பது தான் கொடுமை. சற்று நேரத்தில் வெளியே சென்று விட்டுத் திரும்பிய கணவனுடன் வனிதா மாமி வரவும் விஷயம் புரிந்தாலும் கணவனிடம் சொல்லியாச்சு இனிமேல் அவன் பார்த்துக் கொள்வான் என்று நினைத்துத் தெம்பாகவே வனிதா மாமியை எதிர்கொண்டாள். ஆனால்?

இதை நிச்சயம் அவள் எதிர்பார்க்கவில்லை. எல்லோரும் புதுக்கல்யாணம் ஆன மனைவிக்கு அரைப் பவுனிலாவது நகை வாங்கித்தருவார்கள். அல்லது புடைவையானும் வாங்கித் தருவார்கள். இங்கே ஏதும் இல்லை என்றாலும் அவளுடையதைப் பிடுங்கி இன்னொருத்தருக்கு அதுவும் ஒரு மூன்றாவது மனுஷிக்குக் கொடுக்க அவள் கணவனுக்கு எப்படி மனம் துணிந்தது? நினைக்க நினைக்க ஆறவே இல்லை அவளுக்கு. என்ன செய்யலாம் என யோசித்தவள், பக்கத்திலேயே இருந்த மாதவனின்  அலுவலக நண்பர் வீட்டிற்குச் சென்று கதறிவிட்டாள். 

அவங்களுக்கும் இதைக் கேட்டு ஆச்சரியம், திகைப்பு! அந்தப் பெண்மணி ஏதேனும் வசியம், மருந்து மாயம் எனப்  பண்ணிட்டாளோ என்றும் பயப்பட்டனர். இதைக் கேட்ட உமாவுக்கும் உள்ளூர பயம் வந்தாலும் இனி இதை யாரிடமும் சொல்லக் கூடாது என்றும் தோன்றியது. அதோடு இல்லாமல் அவள் வீட்டிலோ அல்லது உள்ளூரிலேயே இருக்கும் நெருங்கிய உறவினர்களுக்கோ இது தெரிந்தால் அவர்கள் அவள் கணவன் மேல் வைத்திருக்கும் மதிப்புக் குறைந்து விடும். தன் புக்ககத்து விஷயங்களை உமா யாரிடமும் பகிர்வது இல்லை என்பதால் அவங்க எல்லோருமே மாப்பிள்ளை தங்கமான மனிதர் என்றே நினைத்திருந்தார்கள்.

அன்றிரவு மாதவன் சமாதானாமாக அவளிடம் பேசி அவளைத் தொட முயன்றபோது அவள் தீர்க்கமாகவும் நிச்சயமாகவும் அவனைத் தள்ளி விட்டாள்.வாயைத் திறந்து எதுவும் பேசவில்லை. நகர்ந்து சென்று படுத்து விட்டாள்.  தன் பிறந்த  வீட்டில் இதைச் சொல்லவோ அல்லது இதற்காகக்கோபித்துக் கொண்டு பிறந்தகம் போவதோ அவளுக்குச் சரியாகப் படவில்லை. என்ன செய்யலாம் என யோசித்துக் கொண்டிருந்தாள். இரண்டு நாட்களும் ஆகிவிட்டன. பக்கத்து வீட்டு மாமி கல்யாணத்துக்குப் போய்விட்டுத் திரும்பியும் விட்டாள். ஆனால் அவள் நகையோ, புடைவையோ இன்னமும் வந்தபாடில்லை. மௌனமாகவே இருந்தாள். உமாவும் எதுவும் கேட்டுக் கொள்ளவில்லை. மாதவன் மட்டும் அவளிடம் பேசும் விதமாகக் கேட்டான், நகையும் புடைவையும் வந்து விட்டதா என. 

உமா அதற்கும் பதிலே பேசவில்லை.  

அவன் அலுவலகம் கிளம்ப வேண்டித் தயாராகிச் சாப்பிட அமர்ந்தான். அப்போது வனிதா மாமி கடுகடுத்த முகத்துடன் அங்கே வந்தாள். அவள் கையில் ஒரு ரசீது! உமாவைப் பார்த்து, "இந்தா! இந்த வட்டிக்கடையில் உன் நகையை வைத்துப் பணம் வாங்கி இருக்கோம்.உனக்கு எப்போ முடியுமோ அப்போப் பணத்தைக் கொடுத்துட்டு நகையைத் திருப்பிக்கோ! எங்களால் இப்போ ஏதும் கொடுக்க முடியாது. இந்தப் பணம் கடன் அடைக்கவே சரியாயிடும். மாமாவுக்கு போனஸ் வந்தால் கொஞ்சம் கொடுப்போம். அதுக்கப்புறமா அடுத்த போனஸில் தான்! " என்று கறாராகச் சொல்லிவிட்டு அவள் புடைவையைத் தூக்கி எறிந்தாள். அங்கிருந்து விரைவாகச் சென்று விட்டாள். "மாமா! மாமா" என்று மூச்சுக்கு முந்நூறு தரம் அவள் கணவனை அழைத்துப் பேசுபவள் இப்போது திரும்பியே பார்க்கவில்லை.

மாதவன் தட்டில் சாதம் வைத்தபடியே இருந்தது. மாதவன் உண்மையிலேயே இதை நினைக்கவும் இல்லை; எதிர்பார்க்கவும் இல்லை. உமாவின் கையில் இருந்த அடகு ரசீதை வாங்கிப் பார்த்த மாதவனுக்கு மயக்கமே வந்து விட்டது! உமாவின் பெற்றோர் திடீரென வந்து விட்டால்? நகை எங்கே என்று கேட்பார்களே! அதற்குள்ளாக உமா கீழே வீசி எறியப் பட்ட புடைவையை எடுத்துப் பிரித்துப் பார்த்தாள். ஆங்காங்கே கறை, ஒரு இடத்தில் மாட்டிக் கிழிந்திருந்தது!இனி என்ன செய்வது? புடைவையை வெயிலில் போட வெளியில் சென்றாள்.  

மாதவனோ சாப்பிடாமல் எழுந்து விட்டான். தலையில் கையை வைத்துக் கொண்டு திகைத்துப் போயிருந்த அவனுக்குத் தன்னை விடச் சின்னப் பெண், தன் மனைவி, ஏழெட்டு வயது சின்னவள் சொன்ன எச்சரிக்கையைத் தான் பொருட்படுத்தவில்லையே என்பதை எண்ண எண்ண மனம் வேதனையில் ஆழ்ந்தது. இனிமேல் அவளை எப்படி நிமிர்ந்து பார்த்துப் பேசுவது? அழுதாளே! கொடுக்க மாட்டேன்  என்றாளே! அவள் சம்மதம் இல்லாமல் வற்புறுத்தித் தூக்கிக் கொடுத்து விட்டேனே! அது நான் போட்ட நகையும் இல்லை. அவள் பிறந்தகத்துச் சீராயிற்றே. அது எத்தனை பொக்கிஷம் என்பதே எனக்கு இப்போத் தான் தெரிகிறது. இனி என்ன செய்வேன்? என்று கலங்கினான்.

வெளியே புடைவையை உலர்த்திய உமா ஒரு முடிவுக்கு வந்தாள். தன் கணவனின் அலுவலகத்தில் உள்ள சொசைட்டி மூலம் தற்சமயம் கடன் வாங்கி நகையை மீட்டு விடலாம். சம்பளத்தில் துண்டு விழும். தான் ஏதானும் வேலைக்குப் போக முயற்சிக்க வேண்டும். படித்த படிப்புக்கு வேலை கிடைக்கும். யாரானும் கேட்டால் வேலை கிடைத்தது : போகிறேன் என்று சொல்லிக் கொள்ளலாம். 

இந்த விஷயத்துக்காகக் கணவனைக் காட்டிக் கொடுத்துத் தன் வாழ்க்கையை வீணடித்துக் கொள்ள வேண்டாம்.  இப்போது தான் வாழவே ஆரம்பித்திருக்கோம். மாதவன் நன்கு பட்டுவிட்டான். "அவர் இனித் திருந்தி விடுவார். இனித் தப்பே பண்ண மாட்டார். என்று நினைத்துக் கொண்டு உள்ளே வந்தவள் சுமார் 3 நாட்களாகத் தொடாத கணவனைத் தொட்டு அவன் தலையைத் திருப்பித் தன் மடியில் சாய்த்துக் கொண்டாள். அவன் கைகளைத் தன் கைகளால் இறுகப் பிடித்துக் கொண்டாள். மாதவன் வெடித்து அழ ஆரம்பித்தான்.