பெண்ணிடம் வம்பு செய்தால்...

 சமீபத்தில் தொலைக்காட்சியில் செய்திச்சேனலுக்கு ஓடிக்கொண்டிருந்தபோது ஏதோ ஒரு சேனலில் மாதவன் நடித்த ரன் படக்காட்சி ஓடிக்கொண்டிருந்தது.  தனது தங்கையைக் காதலிக்கும் மாதவனைக் கண்டுபிடித்து விடும் அதுல் குல்கர்னி மாதவன் வீட்டுக்குள் நுழைந்து குடும்பத்தினரை மிரட்டுவார்.  மாதவனுக்கு ஃபோனைப் போட்டால் அவரிடமிருந்து கவுண்ட்டர் அட்டாக் வரும். "எனக்கு மட்டும்தான் குடும்பமா?  உனக்கு குடும்பம் கிடையாதா?  நான் உன் பொண்ணு பக்கத்துலதான் இருக்கேன்" என்று மிரட்டும் குரலில் பேசுவார்.  ஆனால் அந்தக் குழந்தையிடம் மென்மையாகத்தான் நடந்து கொள்வார்.  கதாநாயகனாச்சே...! 

இந்தக் காட்சி எனக்கு ஒரு சம்பவத்தை நினைவு படுத்தியது.  அது என் கல்லூரிக்கு காலத்தில் நடந்தது.   இதே போல ஒரு செயலை நான் செய்தேன்!

அப்போது என்னிடம் சைக்கிள் இருந்தது.  என் வேலைகளைத்தவிர, வீட்டுக்கு மளிகை வாங்கி வருவது, கரி வாங்கி வருவது, B 4 போலீஸ் ஸ்டேஷன் அருகே சென்று காய்கறி மார்க்கெட் சென்று காய்கள் வாங்கி வருவது, அவ்வப்போது என் அப்பாவை ஆபீசில் விடுவது என்று வேலைகள்...

என் தங்கையை சைக்கிளில் அமர வைத்து பள்ளியில் கொண்டு விட்டு வருவேன்.   பள்ளி இறுதி வகுப்புப் படித்துக் கொண்டிருந்தாள் அவள்.  பின்னால் சில சைக்கிள்கள் பின்தொடர்வதை ஒருநாள் என்னிடம் சொன்னாள்.  முடிந்தவரை அவர்களை லட்சியம் செய்யாமல் இருந்தாலும், சில சமயம் சைக்கிளை வேகமாக ஓட்டி, திடீரென மிக மெதுவாக ஓட்டி என்றெல்லாம் அவர்களைக் குழப்பி, தடுமாற வைத்திருக்கிறேன். 

இதில் ஒருவன் அடிக்கடி வீட்டு வாசல் வழியாக சைக்கிளில் செல்லத் தொடங்கினான்.   வீட்டு வாசல்களுக்கு எதிராக நடைபாதை போல இருக்கும்.  அதற்கு அப்பால் செடிகளாலான சிறு சிறு வேலிகள்.  நான்கு வீடுகளுக்கு ஒருமுறை ஒரு இடைவெளி இருக்கும்.  அந்த வேலிக்கு அப்பால் பஸ், வாகனங்கள் செல்லும் சிறு தார் ரோட்.  பெரிய சாகசச் செயல் செய்வது போல ரோட்டிலிருந்து இறங்கி எங்கள் வீடு இருக்கும் பாதை வழியாக வீட்டு வாசலை நெருக்கி சைக்கிளை ஒட்டிச் செல்லத்தொடங்கினான்.  எங்கள் வீட்டைத் தாண்டியதும் அடுத்த பிரிவில் மறுபடி வாகனங்கள் செல்லும் அந்த ரோடில் ஏறிவிடுவான்!

அதில்தான் எரிச்சல் அடைந்தேன்.  அப்படி அவன் வாசலை ஒட்டி சைக்கிள் வரும்போது எதிர்பாராவிதமாக குறுக்கே குதிப்பது, எதையாவது போடுவது என்று செய்தாலும் அவன் தொல்லை முடியவில்லை.  கண்டுக்காமல் இருக்க இருக்க தொல்லை அதிகமாகத் தொடங்கியது.  வீட்டுக்கெதிரே சைக்கிளை நிறுத்தி செயினை சரிசெய்வது, காற்று சோதிப்பது என்றெல்லாம் அவன் 'வீரச்செயல்கள்'  தொடர்ந்தன.

அவன் நண்பர்கள் கூடி இருப்பார்கள்.  நான் சைக்கிளில் அங்கு தாண்டிச் சென்றால் JB... JB... JB  (அவன் பெயர்) என்று குரல் கொஞ்சம் சத்தமாக வரும்.  என்னைக் கலாய்க்கிறார்களாம்!  கடுப்பானது.

தேவை ஒரு அதிரடி ஆக்க்ஷன்!  

மறுநாள் அவன் சைக்கிளில் வரும் வழியில் குறுக்கே நின்று வழிமறித்து, சைக்கிளில் வந்து கொண்டிருந்த அவனை கீழே இழுத்துப் போட்டு, அவன் சட்டையைப் பிடித்து உலுக்கி, அப்படியே அவனைத் தூக்கி எறிந்து...    இப்படி எல்லாம் நினைத்தீர்களானால் அது மாபெரும் தவறு.  மனதில் வீரம் இருந்தாலும், ஓமகுச்சிக்கு அண்ணன் போல உடல்வாகு பெற்றிருந்த என்னால் அதெல்லாம் செய்ய முடியாது.  எனவே வேறு மாதிரி முடிவெடுத்தேன்.

எப்போதுமே அதிகாலை குளித்துவிடும் பழக்கம் எனக்கு உண்டு.  குளித்து முடித்து லுங்கி, மேலே வெள்ளை சட்டை பளிச்சென அணிந்து சைக்கிளில் புறப்பட்டேன்!

இணையான அடுத்த சாலையில் நான்கு தெரு தள்ளி அவன் வீடு.  அவன் வீட்டில் வண்டியை நிறுத்தி உள்ளே நுழைந்து விட்டேன்.   "JB இருக்கானா?"  என்று கேட்டேன்.  

அவன் அப்பாதான் வீட்டில் இருந்தார்.  அவரை நான் முன்னேபின்னே பார்த்தது கிடையாது.  ஆனால் வீட்டுக்குள் சென்று நின்று விட்டேன்.

"யாருப்பா நீ?"

"ஸ்ரீராம்னு சொன்னா தெரியும்..."

"எதுக்கு காலங்கார்த்தால வந்திருக்கே?  நான் இதுவரை உன்னை பார்த்ததில்லையே..."

"ஆமாம்..   பார்த்திருக்க மாட்டீங்க...  நான் வந்ததில்லை.  சொல்றேன்...  அவனையும் வச்சுக்கிட்டு பேசலாம்னு..." என்று சொல்லிக் கொண்டிருக்கும்போதே பேச்சுக்குரல் கேட்டு உள்ளிருந்து வெளியில் வந்த JB என்னைக் கண்டதும் எக்ஸ்சார்சிஸ்ட் பேயை எதிரில் கண்டவன் போல ஆனான்.  என்னை வெளியே தள்ளிக்கொண்டு செல்ல முயற்சித்தான்.  நல்லவேளையாக அவன் அப்பா உள்ளே சென்று விட, நான் அவனிடம் "உன் அப்பா கிட்ட பேசத்தான் வந்தேன்.  அவர் உள்ளே போய்விட்டார்.  கூப்பிடு அவரை..   நீயும் இங்கேயே நில்லு..   உன் தொல்லைக்கு எனக்கு இன்று ஒரு முடிவு தெரியணும்" என்று சொன்னேன்.

அங்கிருந்த பிரம்பு நாற்காலியில் அமர்ந்து கொண்டேன்!

"கால்ல விழறேன் தோஸ்து.... வெளில வா...ங்க..."

"தோஸ்தா...  நானா...  உனக்கா...  அப்பா கிட்ட பேசிடுவோம்..."

உள்ளே பார்த்தவன், பயத்துடன் அருகில் வந்தான்.  எதிர்பாராத இந்த நிலைமையை அவன் சமாளிக்க மிகவும் சிரமப்பட்டான்.

"வாங்க தோஸ்து...  இனி தொல்லை பண்ண மாட்டேன்...  ப்ராமிஸ்..."  என்னை வெளியே இழுக்காத குறையாக தள்ளிக்கொண்டு வந்தவன் கைகளை பிடித்துக் கொண்டான்.

பிரச்னை சுமுகமாக முடிவதையே நானும் விரும்பினேன்.  அவன் அப்பாவிடம் சொல்வது என் நோக்கமில்லை.  யாருக்குமே அவர்கள் வீடு ரொம்ப முக்கியம்.  வீட்டில் நல்ல பெயர் தொடர்வதையே விரும்புவார்கள்.  அதுவும் குறிப்பாக அப்பாவிடம்.  ஆனால் தொல்லை தொடர்ந்தால் சொல்லி விடுவது என்றும் முடிவு செய்திருந்தேன்.

இப்போது புரிந்திருக்கும் ரன் படக்காட்சி எனக்கு இந்த நினைவு கொண்டுவந்ததன் காரணத்தை!

எனவே தாமதம் செய்யாமல் அவனை விரைவாக ஓரிரு வார்த்தைகளில் எச்சரித்து விட்டு உடனே கிளம்பி விட்டேன்.  அவன் அப்பா வெளியில் வந்து பார்த்தால் நான் இருக்கக் கூடாது!  அவ்வளவு அதிகாலையில் மகனைப் பார்க்க வந்த ஒரு தெரியாத பையன், ஏதோ பூடகமாய் சொல்ல வந்து விட்டு, உடனடியாகக் கிளம்பிச் சென்று விட்டான், மகனின் முகம் சரியில்லை என்று அவர் உணரவேண்டும் என்பது என் எண்ணம்.  இது நடந்ததா என்று எனக்குத் தெரியாது.

அதன்பிறகு அவன் தொல்லை பெருமளவு குறைந்தாலும், அவ்வப்போது என்னிடம் வந்து வேறு சில பெயர்களை சொல்லி அவர்கள் உன் சிஸ்டருக்கு தொல்லை கொடுக்கிறார்கள் என்பான்.  

"அதைப்பற்றி நீ கவலைப்படாதே..   நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன்" என்பேன்.

அப்படி அவன் சொன்ன பெயர்களில் ஒன்று "சித்தப்பா.."   சித்தப்பா என்பது பட்டப்பெயர்.  அந்த ஏரியாவின் ரௌடி.   நானும் கவனித்திருந்தேன்.

முதலில் கண்டுகொள்ளவில்லை என்றாலும் அவனையும் சந்திக்க வேண்டிய சந்தர்ப்பம் விரைவிலேயே வாய்த்தது எனக்கு!

=========================================================================================================

ராணுவத்தில் பணியாற்றுபவர்கள் விடுமுறையில் வீடு வரும்போது அவர்தம் மனைவியரும், குழந்தைகளும் காட்டும் உணர்வுகள் பற்றி காணொளிகள் வந்து கொண்டிருந்த / நான் பார்த்த நேரம்.  அப்போது தோன்றிய வரிகளை பேஸ்புக்கில் பகிர்ந்திருந்தேன்.

============================================================================================================

இதுவும் முருகன் இட்லி கடை பற்றிய செய்தி!  ஆனால் பழசு!

======================================================================================================

​எத்தனை​ முறை படித்தாலும் கண்களை ஈரமாக்கும் ஒரு...

===================================================================================================

மாஸ்டர் பிளான்!

ஒரு கோடு...  இரு கோடு...

========================================================================================================

அந்தக் கால தூர்தர்ஷன் தொலைக்காட்சி  ஆரம்பிக்கும்போது வரும் டியூன் நினைவிருக்கிறதா?  மாலை ஐந்தரை மணிக்குத் தொடங்கும் என்று ஞாபகம்.  அப்போது ஆவலுடன் காத்திருந்த நாட்கள்.  இப்போது கேட்கும்போது சற்றே சோகமாக ஒலிக்கிறதோ என்று தோன்றுகிறது!