என்னடா சொல்ல வர்றே...

 மூன்றுமுறை ஃபோன் வந்தும் எடுக்க முடியாத நிலைமை.  நான்காவது முறை நான் செய்தபோது எதிர்முனையில் எடுக்கப்படவில்லை.  பழிக்குப்பழியோ, என்னவோ!

மறுபடியும் ஃபோன் வந்தபோது எடுத்து விட்டேன்.

"வேலையாயிருக்கியா?  பிஸியா?  பேசலாமா? "  குரலிலேயே ஒரு கோபமா, குமுறலா, வேகமா..  எதுவோ ஒன்று தெரிந்தது.

"பிசி என்றில்லை..  ஆனால் கொஞ்சம்...." 

"கொஞ்சம் பேசணும்..   ரெண்டு நிமிஷம் பேசலாமா?"

பதிலை எதிர்பாராமல் பேச்சு தொடர்ந்தது.

"கட்டின வீட்டைக் குறை சொல்பவர்கள் இங்கு ஏராளம்..."

"சரி..."

"....செய்து முடிக்கப்பட்ட பணியை யார் வேண்டுமானாலும் போஸ்ட்மார்ட்டம் செய்யலாம்.  'இப்படி செய்திருக்கலாம்,' 'அப்படி  செய்திருக்கலாம்..'  'எனக்கு இப்படி ஒரு அனுபவம் வந்தபோது நான் என்ன செய்தேனென்றால்...' "

"இப்போ யார் உன்னை..."

"...இதில் நம் வேலையைப் பற்றி டயலாக் வேறு இப்படி அமையும்..  'நான் உங்களைக் குறை சொல்லவில்லை.   ஏதோ அப்படி அது அமைந்துவிட்டது..'"

"சரிடா...   யார் உன்னை அப்படிக் சொன்னது?  யாரைப்பத்திச் சொல்றே..?"

"ஒண்ணா, இரண்டா...   குறுக்க பேசாம கேளு...  இதே அந்தச் செயலை இத்தனை நாட்கள் யாருமே செய்ய கையிலெடுத்திருக்க மாட்டார்கள்.  நாம் கையிலெடுக்கும்போது உதவிக்கு கூப்பிட்டாலும் வரமாட்டார்கள்.   யோசனை கேட்டாலும் அப்போது எதுவும் உருப்படியாய் சொல்ல மாட்டார்கள்.  தெரிந்தால்தானே சொல்ல...  

"சொந்தத்துலயா, ப்ரெண்ட்ஸ் யாராவதா?"

"...  யாராயிருந்தா என்ன?  நாம் இருக்கும் நிலையில்தான் அவர்களும் இருப்பார்கள்.. ஆனால் செய்து முடித்து விட்டு வந்ததும் அதில் குற்றம் கண்டு பிடிக்க முன்வந்து விடுவார்கள்..."

'அது என்னவோ சரி..  எனக்கும் இப்படி......"

"...   குறுக்க பேசாதன்னு சொன்னேன்.  நான் கொட்டுவதற்காக போன் செய்திருக்கிறேன்...   சும்மா கேட்டுக்கோ....  தன்னுடைய குறையை மறைக்க அடுத்தவர்களை குறை சொல்லும் மாக்கள்.  அடுத்து குறை சொல்லப்படுபவர் அடுத்தவரைக் கைகாட்டும் உலகம்.  .."

"நாம் உட்பட அது எல்லோருக்கும்தானேடா பொருந்தும்?"

'ஆமாம்..  இந்த இடத்தில் நான் நினைத்தது / செயல்பட்டது தப்பு' என்று சொல்ல இங்கு யாருக்கும் துணிவே இல்லை.   எல்லோரும் தான் புத்திசாலியாகவும், சரியாகச் சிந்திப்பவர்களுமாகவே காட்டிக்கொள்ள ஆசைப்படுகிறார்கள்.  எதிராளிதான் மூடன்."

"ம்ம்ம்ம்...."  சாதாரணமாகவே அவன்தான் அதிகம் பேசுவான்.  இன்று இன்னும் அதிகம்.  சரி ஏதோ புலம்புகிறான்...

"....அக்கறை என்ற பெயரில் அதிகப்ரசங்கித்தனம் செய்து எதிரிலிருப்பவர்களுக்கு தர்மசங்கடத்தை உருவாக்கி விடுகிறார்கள்.  கழிவிரக்கமும், சுயபரிதாபமும் இருக்கும் அதே இடத்தில்தான் இந்த மாதிரி போலி வழக்கங்களும் இருக்கின்றன"

"நீ ஏதோ தப்பா ..."

"....அவரவருக்கு அவரவர் அபிப்ராயம்தான் சரி.   எல்லாம் முடிந்த நேரத்தில் இந்த யோசனைகளை நம்மேல் திணிக்க முற்படுவார்கள்.  எல்லோரையும் ஒரே நேரத்தில் திருப்தி படுத்துவது எவ்வகையில் சாத்தியம்?

"அதெப்படி முடியும்?"

"...நல்லபேர் வருவதைவிட கெட்டபேர் அதிகம் வருகிறது.  நல்ல பேரே வேண்டாம்..   கெட்டபேர் இல்லாமலிருந்தாலே போதும்.  முடிகிறதா?  ஏண்டா நாம் இதில் இறங்கினோம் என்று நினைக்க வைத்து விடுகிறார்கள்.  'எனக்குத் தோன்றுவதை நான் சொல்கிறேன்...   இப்படித்தானே செய்ய வேண்டும்? என்பார்கள்.....'"

"ஒண்ணும் புரியலை..   யாரு என்னன்னு சொல்லிட்டு புலம்பேன்..."

"...அட, அதற்குத்தானேய்யா உங்களை முதலிலேயே அழைத்தது?  அப்போது ஒளிந்துகொண்டுவிட்டு இப்போது என்ன வியாக்கியானம்?"  எல்லோருமே நியாயம் பேசவும் வியாக்கியானம் செய்து கட்சி கட்டவும் தயாராய் இருக்கும் அளவு இறங்கி வேலை பார்க்கத் தயாராயில்லை."

"என்னையே சொல்றியோ...   எனக்கு எதுவும் ஞாபகமில்லையே..."

"தனியா அவங்க எதையும் செய்ய மாட்டாங்க..  நாம கூட நின்னா அவங்களும் செய்வாங்க..  நாம் யாரையும் எதிர்பார்க்காம இறங்கி செய்தால் குறையா கொட்டும்...  நாமதான் முட்டாள்..."

அதைத்தானே அவங்களும் சொல்றாங்க போல.."

 "கடுப்பேத்தாதடா...  முன்னெடுத்தவர்களை மறந்துவிட்டு பின்னால் வந்து குறைகூறி பூசி மெழுகுபவர்களைக் கொண்டாடும் உலகம் இது..  அவர்களை நியாயப்படுத்திக் கொள்கிறார்களாம்.  நம்மை விட அவர்கள் இதுமாதிரி வேலைகளை நன்றாய்ச் செய்வார்களாம்...  நமக்கு 'போதாதா'ம்.."

"நமக்குதான் எப்பவுமே போதாதேடா....  ஹிஹிஹி..."

"ஷட் அப்..   குறுக்க குறுக்க பேசி கொல்லாதே...   நான் சொல்லி விட்டு வைத்து விடுகிறேன்.  ஒரு சின்ன வடிகால்..  அவ்வளவுதான்.."

"சரி..  சொல்லு...  என்னன்னே புரியாம கேட்டுவைக்க வேண்டியிருக்கு.."

"வாழ்க்கை என்றால் ஆயிரம் இருக்கும்தான்...  வாசல்தோறும் வேதனை இருக்கும்தான்...  அந்த வேதனைகளையே மனதில் நிறுத்தி எல்லாருமே இப்போதும் பழங்கதைகள் பேசிக்கொண்டிருந்தால்?  வேதனைதான் வாழ்க்கை என்றால் தாங்காது பூமி!"

"ரெண்டு பாட்டு.."

"தனக்குன்னு வந்ததும் முன்னம் பேசின நியாயங்களை மறந்து விடுகிறார்கள், மாற்றி விடுகிறார்கள்..  எல்லாம் அடுத்தவங்களுக்குதான்..."

"என்னடா சொல்ல வர்றே?'  நான் கேட்டது காற்றில் கரைந்ததது. 

போன் வைக்கப்பட்டபோது எனக்கு(ம்) ஒன்றும் புரியவில்லை.  நான் என்ன  செய்தேன்,என்ன பேசினேன், யாரிடம் பேசினேன் என்று யோசிக்கத் தொடங்கினேன்.

சுமைதாங்கி சாய்ந்தால்..  சுமை என்னாகும்.?

===================================================================================================

இருளில் புரண்டு கொண்டிருந்தது நதி என்று படித்ததும் எனக்குள் தோன்றிய வரிகள் கீழே !  அதே காட்சியில்தான் சிந்திக்க வேண்டுமா என்ன!  வெவ்வேறு மாதிரி வந்த சிந்தனைகளை எழுத்தாக்கி இருக்கிறேன்!  மையப்பொருள் நதி.  

ஆனால் சென்ற வாரம் இந்த வரிக்கு 'சு' அழகாய் ஒரு கவிதை எழுதி இருந்தார்.  அதுவும் நினைவுக்கு வருகிறது.

​ எதிர்த்து நிற்பதே மறந்துபோய் காய்ந்து போய்க்  காத்திருக்கின்றன வளையாத நாணல்கள்.	​ நதிப்பெண்ணின் புரளல்கள் இல்லாமல் மரத்துப் போயிருக்கின்றன மணல்வெளிகள்.	​ நதியைத் தழுவ வந்த  தென்றல் ஏமாந்து  மணலை வாரி  கண்களில் தூவிச் செல்கிறது.
​ புரண்ட நதியின் மிச்சமாய் வறண்ட ஆற்றில் ஓடை.	​ சோர்ந்த கொக்குகள் சோறுதேடி வேறிடம் நகர்கின்றன.	​ (வாழ்க்கைப்) படகுக்கு வேலையில்லை ஏங்கிப் போகும்  பூங்குழலிகள்.
​ தாயே தள்ளாடினால் பிள்ளைகள் என்செயும்? வாழ்க்கைப் பள்ளங்களாய் ஓடைகளும் குளங்களும்.	​ காவிரி தென்பெண்ணை பாலாறு அதில் கரைபுரண்டு தண்ணீர் ஓடியதெல்லாம் பழைய வரலாறு!	​ காலை நனைத்த நதி முழங்காலைத் தீண்டி இடுப்பை அணைத்து நெஞ்சுவரை நிறைகிறது. முடிநனைய தலைகுனிய வேண்டும். அடிபணிய வேண்டும்.
​நிலவின் ஒளியில் தழுவியபடி உடன் வருகிறது  தென்றல்.	​ புரண்ட நதியின்  வெறுமையால் வறண்ட மணல்கள்  துவண்டிருக்கின்றன  துகள்களாய்.

 

======================================================================================================

பேஸ்புக்கில் எப்போதோ படித்தது....  பாதிதான் கண்ணில் படுகிறது.  மீதியைக் காணோம்!

==============================================================================================

இன்னொரு ஆப்டிகல் இல்யூஷன்..  இந்தப் படத்தை நான் உபயோகப்படுத்தி பேஸ்புக்கில் எழுதியிருந்தது..

=====================================================================================================

ச்சே...  தப்பான வழக்கம்... !!

மதன்....   மதன்....

சிங்கத்தின் முகத்தில் பாவம்!

ஹோம்லி...!