சிறுகதை - நாலு சாத்து - வானம்பாடி

 நாலு சாத்து

 - வானம்பாடி -

பொழுது புலர்ந்து, வசந்தம் குடியிருப்பின் அன்றாட வாழ்க்கை ஆரம்பம் ஆயிற்று. எட்டு வீடுகள் உடைய அழகிய  அடுக்குமாடி குடியிருப்பு. நவீன வசதிகளுடன், சுற்றியும் மணம்கமழும்  பூந்தோட்டமும், பெண்கள் பூஜை செய்ய எழில்மிகுந்த துளசி மாடமும் தோட்டத்தின் நடுவே உண்டு. சாமிக்கண்ணு இந்த குடியிருப்பின் கட்டிட வேலை தொடங்கியதிலிருந்தே உடன் இருப்பவர். அவருக்கு  இரவு  காவல் புரியவும், காலை மற்ற வேலைகளுடன் தோட்ட வேலை  புரியவும் , மதியம் ஓய்வெடுக்கவும் சரியாக இருக்கும். மாதம் இருமுறை வியாழன் அன்று தன் கிராமம் சென்று வெள்ளிக்கு திரும்பி விடுவார். 

சாமிக்கண்ணுவுக்கு தேவைகள் அதிகம் இல்லை. எந்த கெட்ட பழக்கமும் இல்லை. குடிக்க டீ முதல் சாப்பிட உணவு, துணிகள் என குடிருப்புவாசிகளே பார்த்துக்கொண்டனர். சம்பாதிக்கும் பணத்தை தன் வீட்டு மகராசியிடம்( அவர் சொல்வது போல) கொடுத்து விடுவார். அந்த அம்மாளும் கட்டு செட்டாய் குடும்பம் நிர்வகித்து நாலு பிள்ளைகளையும் படிக்க வைத்து, ஒவ்வொருவராய் கரை சேர்க்கின்றாள். கிராமத்தில் பூந்தோட்டம் போட்டு பராமரித்து வருகின்றாள். இந்த தம்பதிகளின் எளிமையும், தாயாய் சேயாய் பழகும் தன்மையும் அனைவரையும் வியக்க வைக்கும்.

வசந்தத்தில்  வசிக்கும் குழந்தைகள் தாத்தா என்று இவரை அன்பாய் அழைப்பர். சாப்பிடாத குழந்தைகளுக்கு பூச்சாண்டியாகவும் மாறுவார். அங்கு இரண்டாவது தளத்தில் வசிக்கும் தொழிலதிபரின் குடும்பத்தில் சுதீப்  என்னும் சிறப்புக்குழந்தையும் உண்டு. சுதீப்  பிறந்ததில் இருந்தே அவனை பார்த்து வரும் சாமிகண்ணுவுக்கு அவன் மேல் அலாதி பிரியம். பதிமூன்று வயதாகும் அந்த சிறுவனுக்கு நான்கே மாதங்கள் ஆகும் ஒரு குட்டி தங்கை சுசிந்தாவும் உண்டு. சுதீப்பின்   முகம் சூரியனைப்போல பொலிவாய் விளங்கும். அவனது அகன்ற, ஒளிரும் கண்கள் ஆயிரம் மொழி பேசும். அவனுக்கு பேசும் திறன் இல்லை என்று சொன்னால் மட்டுமே தெரியும். சுருள் முடியில், கம்பீர நடையில் ஒரு வசீகரம் அனைவரையும் ஈர்க்கும். நீச்சல் அடிப்பது அவனுக்கு மிகப்பிடிக்கும். அவன் அம்மா சொல்கின்றவற்றை  வேகமாக தட்டச்சு  செய்து கொடுப்பான். சிறிய விஷயங்கள் அவனுக்கு புரிபடுவதில்லை. நாம் நினைத்து பார்க்காத பெரிய விஷயங்களை அனாயாசமாக முடிப்பான், அவனை அனுதினமும் பார்க்கின்ற சாமிக்கண்ணு, அவனுடைய அம்மாவிடமும் , அப்பாவிடமும்  எப்பொழுதும்  இதனையே சொல்வதுண்டு, "ஏதோ கிரகம் சரியில்லை, சீக்கிரம் சரியாகிடுவான் பாருங்க". 

சாமிக்கண்ணு  எந்த கோவிலுக்கு சென்று வந்தாலும் சுதீப்பிற்காக  அங்கிருந்து  பிரசாதமும், கயிறும் வாங்கி வருவார். அவனுக்கு   இந்த பாசமிகு தாத்தாவிற்கு குளிரூட்டும் கண்ணாடியை   போட்டு பார்க்க மிக பிடிக்கும். 

எப்பொழுது அவர்கள் வீட்டிற்கு சென்றாலும் கண்ணாடி போட சொல்லி அடம் பிடித்து அமர வைப்பான். " டேய் என்ன விடு டா. எனக்கு வேலை இருக்கு. தெனமும் உன்கூட இதே ரோதனையா போச்சி. இரு, இரு,  எங்கயாவது கண்ணாடியை ஒளிச்சு வெச்சிடறேன் " என்று சிரித்துக்கொண்டே சொன்னாலும், மனம் மிகுந்த வேதனையுறும் அவருக்கு. அவன்  அம்மாவும் அப்பாவும் ஒரு முறை கூட முகம் சுளித்து பார்த்ததில்லை. எப்பொழுதும் அமைதியாய் விளங்கும் சுதீப், அம்மாவாசை, மற்றும் பௌர்ணமி  நாட்களில் கட்டுக்கடங்காத பிள்ளையாய் இருப்பான். இங்கு வாழ்கின்ற அனைவருக்கும் அவனைப்பற்றி தெரியும் என்பதால், யாரும் அவர்கள் குடும்பத்தை புண்படுத்தமாட்டார்கள். 

நான்காவது தளத்திற்கு புதியதாய் சென்ற வாரம்  குடி  வந்துள்ளனர்  ஒரு ஆசிரியர் குடும்பம். வேலை மாற்றலாகி இவ்வூருக்கு புதியதாய் வந்திருப்பவர்கள். அவர்களுக்கு கல்லூரி செல்லும் இரு மகன்கள். சுதீப்பிற்கு புதியதாய் வந்திருப்பவர்களை, அவனது பெற்றோர் முன்பே அறிமுகம் செய்து வைத்துள்ளனர். 

இன்று ஒரு பௌர்ணமி நாள். ஆசிரியர், தன் பணிக்கு சென்றிருந்தார். சுதீப் , கைகளில் குளிரூட்டும் கண்ணாடியை  எடுத்துக்கொண்டு , வேகமாக படிகள் ஏறி  திறந்திருந்த ஆசிரியரின் வீட்டிற்குள் சென்று அவர்களின் தொலைகாட்சி முன்பு உட்கார்ந்தான். ஆசிரியரின் வயதான தந்தை முறைத்தபடியே, உள்ளிருந்து வெளியே வரவும் நேரே சென்று கண்ணாடியை அவருக்கு அணிவித்து உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். எங்கே பிள்ளையை காணவில்லை என அவனது அம்மாவும் தேடிக்கொண்டே வந்துவிட்டாள்.அந்தப் பெரியவர், "என்ன பிள்ளையை வளத்துருக்கீங்க? அவன் பாட்டுக்கு வந்து எப்படி இங்க ஒக்காரலாம்?" என்று காட்டு கத்தல் கத்த ஆரம்பித்தார். சத்தம் கீழ் தளம் வரை கேட்க, சாமிக்கண்ணுவும் அங்கே சென்றுவிட்டார். சுதீப்பின் அம்மாவுக்கு என்ன செய்வதென தெரியவில்லை. அவனை இழுத்து வந்து வீட்டில் விட்டு விட்டு, மேலே சென்று மன்னிப்பு கேட்டாள். 

அப்போதும் கோபம் தணியாத அந்த முரட்டு பெரியவர், "நீங்க உங்க பையனை வெளியிலே விட்டது தப்புங்க. எனக்கு இரத்த கொதிப்பு அதிகமாகுதில்ல? இந்த பித்து பிடிச்ச பிள்ளையை இனி கட்டி போடுங்க"" என திரும்ப ஆரம்பித்தார். இவ்வளவுக்கு அவரும் ஆசிரியர் பணியிலிருந்து ஓய்வு பெற்றவர். சட்டென்று சாமிகண்ணுவுக்கு கோபம் தலைக்கேறியது. "நீ வாம்மா இந்த ஜடம் கிட்ட பேசி புண்ணியமில்லை" என ரௌத்திரம் கண்களில் பொங்க  கத்துகின்றார். ஏளன சிரிப்புடன், அந்த பெரியவர் "டீக்கும் , சோத்துக்கு இங்க வந்து தானே ஆகணும்" என்று தன் எஜமான கர்வத்தை சீரும் பாம்பின் தொனியில்  வெளிப்படுத்துகிறார். சாமிக்கண்ணு தானும் அதை விட சீற்றம் கொண்ட பாம்பினை போல, " ஓஞ்சோறு எனக்கு விஷம்தான்யா போ" என்று  அடிக்கமாட்டாத குறையாக பேச, சுதீப்பின்  அம்மா அவரை சமாதானம் செய்து வீட்டிற்கு கூட்டி வந்தாள். 

"எனக்கு அந்த ஆள் மேல கூட கோபமில்லை மா. அவனை பேச விட்டு , நம்ம பையனை  இப்படி பேசாம வெச்ச  அந்த சாமி மட்டும் எங்கண்ணுக்கு சிக்குனா, நாலு சாத்து சாத்துவேம்மா..." என நா தழு தழுக்க, கண்கள் பனிக்க நின்றார். சுதீப்பிற்கு என்ன தோன்றியதோ, அவர் பக்கம் வந்து கைகள் பிடித்து நின்று சிரித்தான். அவன் அம்மா, கவலைப்படாதீங்க சாமியண்ணா...எனக்கு யார் என்ன சொன்னாலும் கவலை இல்லை. பித்தனுக்கெல்லாம் பித்தன், அந்த சிவன் இருக்கான். அவன் அருளால் பிறந்தவன் இவன். இவனை நல்லா பாத்துகறதை தவிர வேற நெனைப்பில்லை. மத்ததை அந்த சிவன் பாத்துக்குவான் என்று சொல்லி, தீர்க்கமாய் சிரித்தாள்.