கரும்பாயிரம்

 [சென்ற வாரத் தொடர்ச்சி....]

இந்த கான்டீன் என்று சொன்னேனே, அதன் அருகிலேயேதான் சலூனும்  இருந்தது.  அதன் உரிமையாளர் பெயர் கரும்பாயிரம்.  பெயர் மறக்கவில்லை பாருங்கள்.  கொஞ்சம் வித்தியாசமான பெயர்தான் இல்லையா?  அதனால்தான் மறக்கவில்லையோ, என்னவோ...  

பெயர் மட்டுமல்ல, அவர் உருவமும் மறக்கவில்லை.  என்  மனக்கண்ணில் அப்படியே இன்னமும் தெரிகிறார்.  உங்களுக்கு அதைக் காட்ட முடியாது எனினும், உங்கள் கற்பனைக்கு ஒரு உருவம் கொடுக்கிறேன்.  சற்றே குண்டான உருவம்.  கணுக்கால் வரை கட்டிய பழுப்பு கலந்த வெள்ளை வேஷ்டி.  கொஞ்சம் கருத்த உருவம்.  கம்பி கம்பியாய் நீட்டியிருக்கும் தலைமயிர்.  உருண்டை முகம்.  பென்சிலால் வரைந்தது மாதிரி மீசை.  மௌனச்சாமி போல அவர் அதிகம் பேசமாட்டார்.  அவர் முகத்தில் சிரிப்பையும் பார்த்ததில்லை.  கடுவன் பூனை போன்ற முகம்.

அவர் பெரும்பாலும் யாருக்கும் முடி வெட்ட மாட்டார்.  அல்லது எங்களை போன்ற பொடியன்களுக்கு வெட்ட மாட்டார்.  மருத்துவக்கல்லூரி மாணவர்களுக்கு வெட்டி பார்த்திருக்கிறேன்.  அவருக்கு ஒரு உதவியாளர் இருந்தார்.  விஸ்வநாதன் விஸ்வநாதன் என்று பெயர்.  (கிர்ர்ர்..  ஒரு விஸ்வநாதன்தான்)

அவரை வர்ணிக்கவா...   அவரும் கணுக்கால் வரைதான் வேட்டி கட்டி இருப்பார்.  அவர் வேட்டி கரும்பாயிரம் வேட்டியை விட சற்று வெளுப்பாக இருக்கும்.  சிரித்த முகம்.  சாந்த ஸ்வரூபி.  மரக்கால் போன்ற முகம்.  முடியை ஒட்டி வெட்டிக்கொண்டிருப்பார்.  எங்கள் மீது தனிப்பிரியம் கொண்டவர்.  'தம்பி தம்பி' என்று அன்பாகப் பேசுவார்.  எல்லோரிடமும் கலகலப்பாகவும், பிரியமாகவும் பேசுபவர்,  நிறைய பேர்களின் பெயரை அறிந்து வைத்திருப்பார்.  "ஹரித்தம்பி, குமார் தம்பி, ஜப்பார் தம்பி" என்றெல்லாம் பெயர் சொல்வார்.  பின்னாட்களில் தனிக்கடை வைக்கும் உத்தேசம் இருந்திருக்கலாம் என்று இப்போது தோன்றுகிறது!  பெரும்பாலும் ஜூனியர் மாணவர்கள்தான் இந்தக் கடைக்கு வருவார்கள் என்று சொல்லலாம். 

அவர் எங்களுக்கு வெட்டும்போது முதலாளி சற்று தூரத்தில் பெஞ்சில் காலை நீட்டிக்கொண்டு சைடு வாக்கில் படுத்து கைகளை முட்டுக் கொடுத்து தூங்கி கொண்டிருப்பார், அல்லது பிலிமாலயா, பேசும்படம் என்று புரட்டிக் கொண்டிருப்பார்.  எப்போதாவது விஸ்வநாதன் அண்ணன் இல்லை என்றால்தான் அவர் எங்களுக்கு சேவை செய்வார்.  எங்களுக்கும் ('ம்' மை  கவனிக்கவும்) வேப்பங்காயாக இருக்கும்!  ஏனென்று தெரியாத ஒவ்வாமை.  சிலரைக் கண்டால் ஆரம்பத்திலேயே அப்படித் தோன்றி விடுகிறது!  முன்ஜென்மக் காரணம் ஏதாவது உண்டா என்று ஆராய வேண்டும்!  கரும்பாயிரத்துக்காக சொல்லவில்லை, பொதுவாக!

ஆரம்ப கால நான்!  மூளை இருக்கோ இல்லையோ முடி நிறைய இருக்கும்!

பள்ளியில் ஸ்ட்ரிக்ட் என்பதாலும், வீட்டின் வழக்கம் என்பதாலும் மாதம் பிறந்ததும் அப்பா சரியான சில்லறையை (பெரும்பாலும்) கையில் தந்து எங்களை அக்கடைக்கு அனுப்பி விடுவார்.  ஆரம்ப காலங்களிலே அவரே வந்து எங்களுடன் அமர்ந்திருப்பார்.  அப்பாவும் பிள்ளையும் ஒரே நாளில் முடிவெட்டிக் கொள்ளக் கூடாது என்று பாட்டி சொல்லி இருப்பதால் அவர் வேறொரு நாளில் வெட்டிக்கொள்வார்.  பாட்டிக்கு நாங்கள் சகோதரர் இருவரும் ஒரே நாளில் வெட்டிக் கொள்வதே கூட பிடிக்காது.  எதிர்த்து கொண்டே இருப்பார்.  என்னைத் தனியாக அனுப்ப முடியாது என்பதாலும், பள்ளிக் காரணங்களாலும் அண்ணனும் கூட வந்து விடுவது வழக்கம்.

எங்களைத் தவிர மருத்துவக் கல்லூரி மாணவர்கள், மருத்துவக் கல்லூரி, மருத்துவமனையில் வேலை செய்பவர்கள் அந்தக் கடைக்கு வருவார்கள்.

  ஆனாலும் கூட்டம் ரொம்ப இருக்காது.  நிறைய பேர் ரோட்டுக்கடை என்று அழைக்கப்படும் மாடர்ன் கடை ஒன்றுக்கு சென்று விடுவார்கள். 

காம்பௌண்டுக்கு வெளியே மெயின் ரோடில் கதவிலேயே ஸீத்ரூவாக கண்ணாடி எல்லாம் போட்டு மாடர்னாக இருந்த கடை அது.  நாங்கள் அங்கு போனதே இல்லை!  எங்களுக்கு முடிவெட்ட இந்தக் கடையும், டிராயர் சட்டை தைத்துக்கொள்ள ஏழுமலை கடையும்தான்.  ஏழுமலை அய்யங்டைத்தெருவில் இருந்தார் என்று நினைவு.  அவர்  சந்திரபாபு நீதியில் போட்டிருப்பாரே அதுமாதிரி டிராயர் தைத்துத் தருவார்.  சொல்லி இருக்கிறேன்.

எங்களுக்கு சமயங்களில் வேறொரு சங்கடமும் வரும்.  'முடிவெட்டிக் கொண்டு விஸ்வநாதனிடம் 'அப்பா அப்புறம் வந்து தருவார்னு  சொல்லி விட்டு வந்து விடுங்கள்.  நான் பின்னர் தருகிறேன் என்று சொல்' என்பார் அப்பா.  

எங்களுக்கு விஸ்வநாதனிடம் சொல்லத் தயக்கம்.  இருக்காதா பின்னே?  அவர் பணிக்கு வரும் நேரம் தெரியும்.  பெரும்பாலும் அவர்தான் காலை வந்து கடையைத் திறப்பார்.  எப்போதாவதுதான் முதலாளி கடையைத் திறந்தபின் ஒரு குற்ற உணர்வுடன் குறுகிப்போய் உள்ளே வருவார்.  மத்தியான சாப்பாட்டுக்கு ஒரு தூக்குச் சட்டியில் உணவும், மடித்த ஒரு மஞ்சள் பையும் கொண்டு வருவார்.  உள்ளே ஏதோ டாகுமெண்ட் போல பேப்பர் வைத்து மடித்து வைத்திருப்பார்.

இது மாதிரி சமயங்களில் முன்னரே காத்திருந்து அவர் வந்து கதவைத் திறக்கும் நேரமே சொல்லி விடுவோம்.  கடை திறக்கும் நேரமே கடன் சொல்கிறோம், அது சரியல்ல  என்று நாங்கள் அறிந்திருக்கவில்லை.  ஆனால் எங்கள் சங்கடத்தை விச்சு அறிந்திருந்தார்.

ஆனால் அப்புறமப்புறம் அவருக்கும் இதை முதலாளியிடம் சொல்லத் தயக்கம்.  இருக்காதா பின்னே?   'நீங்களே...  முதலாளி கிட்டயே சொல்லிடுங்க தம்பி' என்பார்.  அவர் இதை முதலாளியிடம் சொல்லும்போது அவர் என்ன சொன்னாரோ!  

வேறு வழியின்றி நாங்கள் இதை கரும்பாயிரமிடம் சொல்வோம்.  அவர் பேசவே மாட்டார்.  அவர் குரல் கூட எங்களுக்கு நினைவில்லை.  எங்களை உறுத்துப் பார்த்தபடி ஒரு 40 பக்க நோட்டில் எழுதிக் கொள்வார்.

சில சமயங்களில் அப்பா விஸ்வநாதனை வீட்டுக்கே அழைத்து முடிவெட்டிக் கொண்டிருந்திருக்கிறார்.  வாசலில் ஒரு சேர் போட்டு அமர்ந்து, மீசையை நீவி விட்டுக்கொண்டே வெட்டிக்கொள்வார்.  ஓரிருமுறை எங்களுக்கும் அந்த பாக்கியம் கிடைத்திருக்கிறது!  மீசை நீவும் பாக்கியமல்ல, வீட்டில் முடிவெட்டிக்கொள்ளும் பாக்கியம்!

இந்த சலூனுக்கருகில் ஒரு கேன்டீன் இருக்கிறது என்று சொன்னேன் இல்லையா?   அதுதான் எங்கள் கவர்ச்சியே..   அதை ஒரு முஸ்லீம் நண்பர் நடத்திக் கொண்டிருந்தார்.  அவர் பெயர் சலீம்.  அவருக்கு ஒரு சகோதரரும் உண்டு.  அவர் பெயர் நினைவில்லை.  எவ்வளவு பெயர்தான் நினைவு வைத்துக் கொள்வது!  சலீம் ஒல்லியாக, அழகாக, கிராப் வெட்டி, அளவான மீசையுடன் இருப்பார்.  பெரும்பாலும் லுங்கியுடன், எப்போதாவது பேன்ட்ஸில் இருப்பார்.  முடி வெட்டிக் கொண்டபின் அப்பா எங்களை இங்கு அழைத்துச் செல்வார்.  இட்லி, தோசை என்று இருந்தாலும் எங்கள் தெரிவு தட்டின்மீது மந்தார இல்லை பரப்பி அதில் வைத்துத் தரப்படும் பூரியும், அதன் நடுவே வைக்கப்படும் உருளை மசாலும்.  

மொட்டை அடிக்கும் முன்!

டிஸ்பிளே அலமாரியில் அவர் ஒரு டம்ளர் நிறைய பாலாடை வைத்திருப்பார்.  எனக்கு அதன்மேல் எப்போதுமே ஒரு கண்!  வீட்டிலேயே அம்மா கரி அடுப்பில் பால் வைத்து காய்ந்ததும் மேலே வரும் ஆடையை ஒரு ஸ்பூனால் எடுத்து சிறு தட்டில் வைத்து சாப்பிடும் பழக்கம் உண்டு எனக்கு.  ஆனால் கடைசி வரை அந்த டம்ளர் பாலாடை நான் அங்கு சாப்பிடவே இல்லை.

நாங்கள் மட்டும் சலூனுக்கு செல்லும் நாட்களில் அப்பா பூரிக்கெல்லாம் காசு தந்தது துர்லபம்.  

இந்த மாதிரி நாட்கள் கடந்துகொண்டிருந்த ஒரு நாளில், ஒரு மாதம் நானும் அண்ணணும் முடிவெட்டிக் கொள்ள புறப்பட்டோம்.  சமீப காலமாக எங்களுக்குள் வாக்குவாதங்கள் அதிகமாகி இருந்தது.  யார் சொல்வது சரி என்பதில் குடுமிப்பிடி சண்டைகள் நடந்தன.

இதோ, இப்போது என் மகன்கள் இருவரும் வாக்குவாதத்தில் இறங்கும்போது பார்க்கிறேன்.  வாக்குவாதம் தடித்து ஒருவருக்கொருவர் மோதிக்கொள்ளும் போது கவலையாக இருக்கும்.  அந்த அளவு மிகக் கடுமையாக இருக்கும்.  ஒருவர் பேசுவதை இன்னொருவர் கேட்காமலேயே சண்டை இடுவார்கள்.  

என் கவலை எல்லாம் போகும் அளவு மறுநாள் அருகருகே அமர்ந்து வேறு விஷயம் சாந்தமாய் பேசிக் கொண்டிருப்பார்கள். .

நானும் என் சகோதரனும் போட்ட சண்டைகளை மறந்து விட்டேன் போல...  அது மாதிரி அன்றும் ஏதோ வாக்குவாதம், சண்டை.  ஒருவரை ஒருவர் அடித்துக் கொண்டு முன்னாலும் பின்னாலும் ஓடி ஒரு வழியாய் கடையை அடைந்தோம்.  விச்சு இன்னும் வந்திருக்கவில்லை.  வாக்கு வாதத்தின் உச்ச கட்டமாய் நாங்கள் பேசிக் கொண்டிருந்த விஷயத்தில் பெட் கட்டினோம்.

என்ன பெட்?

"நீ தோற்றால் எனக்கு பூரி வாங்கி கொடுக்க வேண்டும்"  

"நீ தோற்றாலும்..."

எப்படி இருந்தாலும் பூரி சாப்பிட வழி செய்து கொண்டோம்.

காசில்லாமல் எப்படி வாங்குவது?  அப்பா கொடுத்து அனுப்பி இருந்த காசில் கொஞ்சம் மிச்சம் இருக்கும்.  அதைத் தவிர கொஞ்சமும் வேண்டும்.  என்ன வழி?  மிச்ச காசுக்கும் வீட்டில் பதில் சொல்லவேண்டும் என்கிற எண்ணம் அந்த நிமிடம் வரவில்லை.

பந்தயத்தில் நான் தோற்றுப்போனேன். 

மொட்டை அடிப்பது என்று முடிவானது.  முடி வெட்ட 75 பைசா என்று ஞாபகம்.  ஆனால் மொட்டைக்கு 50 காசுதான். 

சரி, யார் மொட்டை அடித்துக் கொள்வது?

"நீதான்.  நீதானே தோற்றுப்போனே?"  என்றான் அன்புக்கோர் அண்ணன்.

தோற்றது நான்.  எனவே எனக்கும் அதுதான் நியாயம் என்று பட்டது.  பாருங்கள், நான் சின்ன வயதிலிருந்தே ரொம்ப நியாயவான்.  விச்சு வந்து  கடையைத் திறந்திருக்க, உள்ளே சென்று எனக்கு மொட்டை என்றதும் விச்சு தயங்கினார்.  அப்பாதான் சொன்னார் என்று ஒரே அடியாய் அடித்து விட்டோம்!  அவரும் எனக்கு அடித்து விட்டார்!

என்னுடைய நேர்மையை நினைத்து எனக்கே "பூரி"ப்பு தாங்கவில்லை.  அம்மாவிடம் சொன்னால் பாராட்டுவார் என்று நினைத்துக்கொண்டே  (அவர் எதற்கெடுத்தாலும் என்னை பாராட்டும் ரகம்) பக்கத்து கேன்டீனில் சென்று ஆனந்தமாய் ஆளுக்கொரு பூரி செட் சாப்பிட்டு விட்டு வீடு சென்றோம்.

வீடு சென்றோமா...  என்ன நடந்தது, என்ன சொன்னார் அண்ணன் அப்பாவிடம் என்று நினைவில்லை.  ஆக, நான் இரண்டாவது முறை பந்தாடப்பட்டேன். அதிலெல்லாம் அப்பா தாராளம்.  அண்ணனுக்கு அடி  ஒன்றும் விழவில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.  வேண்டுதல் அது இதுவென்று முருகன் பெயரைக் கூட இழுத்ததாய் நினைவு.

ஆனால் என்ன நினைத்தாரோ, நான் பள்ளிக்குச் செல்லும் முன்பு  எட்டணாவுக்கு ஒரு தொப்பி வாங்கி கொடுத்து விட்டார்.  நல்ல அப்பா. 

இதனால் சகோதர சண்டைகளின்போது சில நாட்களுக்கு என் சகோதர சகோதரியால் நான் 'மொட்டை' என்று அழைக்கப்பட்டேன்!

ஆனால் ஒரு பூரி செட்டுக்காகத்தான் நான் மொட்டை அடித்தேன் என்பது எனக்கும் அண்ணணுக்கும்தான் தெரியும்!

பின்னர் வந்த நாட்களில் நாங்கள் ரயில் நிலையம் அருகில் இருந்த ஆனந்த் பவன், நியூ பத்மா கேப் போன்ற 'பெரிய' ஹோட்டல்களிலும் சாப்பிட்டு இறும்பூதெய்தினோம்.   கேன்டீன் இட்லி தோசைகளுக்கும் இங்கிருக்கும் இட்லி தோசைகளுக்கும் நிறைய வேறுபாடுகள், ருசிகள்!  பரோட்டா அறிமுகமானதும் இங்குதான்.  இங்கு டிபன் சாப்பிட்டு விட்டு தெருவிலேயே கடை வைத்திருந்த சுப்பையாபிள்ளை பால்கடையில் பால் சாப்பிடுவது ஒரு வழக்கம் அனைவருக்கும்.  அந்த பாலில் அப்படி என்ன மாயமோ, அவ்வளவு சுவையாக இருக்கும்.  சுண்டக் காய்ச்சிய பாலில் பனங்கல்கண்டு போட்டு பித்தளை டபரா டம்ளரில் தருவார்.  டோக்கன் வாங்கி வரிசையில் காத்திருக்க வேண்டும்!

அதேபோல ஏழுமலையிடமிருந்து விடுபட்டு பாரத் டெயிலர் என்கிற ஒரு நவநாகரீக இளைஞரிடம் ட்ரெஸ் தைத்தும் போட்டுக்கொண்டோம்.  துணிக்குவியலின் நடுவே தரையில் சம்மணமிட்டு உட்கார்ந்த இடத்திலிருந்தே எங்களைக் கண்ணால் அளவிட்டு டிராயர் எனும் பெயரில் சாக்கு தைத்துக் கொடுத்த ஏழுமலைக்கும், 

பெரிய காலர், (பட்டன் வைத்து திறந்து மூடும்) சட்டைப்பை, பட்டன் வைக்கும் இடங்கள் போன்றவற்றில் பட்டை வைத்து தைத்த சட்டை போட்டுக்கொண்டு அளவெடுக்கும் நாடாவை தோளில் போட்டபடி ஸ்டைலாய் இருக்கும் தொங்குமீசை, ஸ்டெப் கட்டிங் இளைஞர் பாரத் டெய்லருக்கும் ஏகப்பட்ட வித்தியாசம்!

=============================================================================================================

கொஞ்ச நாள் மட்டும்...!

மேகமாய் மாற ஆசை 

வேகமாய் தூரங்களைக் கடக்கலாம்.

பாஸ்போர்ட் விசா தேவை இல்லை 

வேகத்தடைகள் எங்குமில்லை 

சிறை செய்ய முடியாது 

துரத்தி வருவார் யாருமில்லை 

மாறும் உருவம் காட்டி 

மாறா வேகம் கூட்டி 

பறந்து எங்கும் திரியலாம் 

சாலைச்சிக்கல் முற்றும் இல்லை 

சாவகாசமாய் தாண்டிச் செல்லலாம் 

மக்களுக்கு 

நிழலும் தரலாம், நீரும் தரலாம் 

நதியை நனையாமல் கடக்கலாம் 

நதியையே நாம் நனைக்கலாம் 

மேருவையும் தாண்டலாம் 

கடலையும் கடக்கலாம் 

பனிமலைக் கயிலாயத்தை சுற்றி வந்து 

பரமனை நீரால் நனைக்கலாம் 

மனம் நனையத் துதிக்கலாம் 

வனங்கள் மீது பறந்து, பொழிந்து 

மரங்கள் நிறைய வளர்க்கலாம் 

மழைபொழியும் மேகமாய் இருப்பதாலேயே 

தாகக்கவலை ஏதுமில்லை 

அந்தியில்லை, சந்தி இல்லை 

காலை இல்லை, மாலை இல்லை 

பசி, தூக்கம் எதுவுமில்லை 

காற்றடிக்கும் திசையிலே 

கடுகி நாமும் விரையலாம் 

வானமெங்கும் பறக்கலாம் 

வளைந்து வளைந்து மிதக்கலாம்.

நகர்ந்து பறந்து மிதந்து நாளும் 

நகர்வலங்கள் நாமும் நடத்தலாம் 

=========================================================================================================

//என் தம்பி சின்ன மருதுவை, மூன்று நாளைக்கு முன் தூக்கிலிட்டதால், என்னைத் தூக்கில் ஏற்றுவதை நிறுத்தி வைக்கக் கூடாது. அப்படி செய்வது, தரும சாஸ்திரத்துக்கு ஏற்காது. //

காட்டில் தலைமறைவாக இருந்த மருது சகோதரர்கள் பிடிபட்டு, பெரிய மருது, அக்.,10ல் தூக்கிலிடப்பட்டார்.

அப்போது அவர், கிழக்கிந்திய கம்பெனி சேனாதிபதி கர்னல் ஆக்னி துரை முன்பாக, மரண வாக்குமூலம் அளித்ததாக சொல்லப்படுகிறது.

அது:

என்னுடைய ஜமீன், வேலு நாச்சியை கல்யாணம் செய்து கொண்டதன் மூலமாக, சிவகங்கை ஜமீனுக்குரிய உயில் சாசனத்தை பெற்றிருக்கிறேன். ௧௭௭௩ல் உயில் சாசனம் பெற்று, மாத்தூர் நவாடி அவர்களால், ஜமீனை ஜப்தி செய்து, ஏலமாக்கிய பணத்தை, நான் கட்டி, ஏலத்தை நீக்கி, அனுபவித்து வருகிறேன். என்னைத் தவிர, இதில், வேறு யாருக்கும் பாத்தியமில்ல

தேவஸ்தானம், பண்ணை மற்றும் கொள் கிரயம், சோறு தேட்டு, ஆயம், சுங்கம், சாயவேல், உப்பளம், சத்திரங்கள், மடம் இவைகள் என்னால், கிரயத்துக்கு வாங்கப்பட்டன; நானே அனுபவித்து வருகிறேன். இந்தச் சொத்துகளில் யாருக்கும் எந்த விதமான பாத்தியமும் இல்லை.

நானும், என் வாரிசுகளுமே பாத்தியமுடையவர்கள். மேற்கண்ட சொத்துகள், நான் சுயார்ச்சிதமாக சம்பாதித்தவை. நான், பாஞ்சாலங்குறிச்சி கட்ட

பொம்முவுக்கும், ஊமைத்துரைக்கும் உதவி செய்யவில்லை; இடம் கொடுக்கவும் இல்லை.

என்னால் கட்டப்பட்டிருக்கும் சத்திரங்களுக்கும், கோவில்களுக்கும் விடப்பட்டிருக்கிற, தரும சாசனங்கள், மற்றவர்களுக்கு கொடுத்திருக்கிற தஸ்தாவேஜுகளில் கண்ட சொத்துகள், யாவும் அவரவர்களே அனுபவிக்கும்படி செய்ய வேண்டும்.

என் தம்பி சின்ன மருதுவுக்கும், எனக்கும், தாய் ஒருத்தி; தகப்பன் வேறு வேறு. சின்ன மருதுவுக்கு, ஜமீனில் யாதொரு பாத்தியமும் இல்லை. அவனை மானேஜராக மட்டுமே வைத்திருந்தேன். அவன் பாஞ்சாலக்குறிச்சி கட்டபொம்முவுக்கும், ஊமைத்துரைக்கும் அடைக்கலம் கொடுத்து, காத்ததாக சொல்லப்படுகிறதே தவிர, எனக்கு எதுவும் தெரியாது.

என் தம்பி சின்ன மருதுவை, மூன்று நாளைக்கு முன் தூக்கிலிட்டதால், என்னைத் தூக்கில் ஏற்றுவதை நிறுத்தி வைக்கக் கூடாது. அப்படி செய்வது, தரும சாஸ்திரத்துக்கு ஏற்காது. நானே கழுத்தில், கயிற்றை போட்டுக் கொள்கிறேன்.

என் வாரிசுகளை வரவழைத்து, என் ஜமீனை கொடுக்க வேண்டும்.

ஜமீன் சொத்துகளை, என் சந்ததிகளுக்கு கொடுத்து விடுவதாகவும், நான் அமைத்திருக்கிற தரும நிலையங்களுக்கு, நான் ஏற்படுத்தியிருக்கிற பிரகாரம் யாவும் ஒழுங்காக நடக்க வேண்டும். அதற்கு, நீங்கள் எனக்கு உறுதிமொழி தருவதுடன், அதற்கு அத்தாட்சியாக, கவர்ன்மென்ட் கத்தியை போட்டுத் தாண்டி, நீங்கள் சத்தியம் செய்து தர வேண்டும்.

என் வாரிசுகள்: என் மனைவி ராக்காத்தாள், அவள் மகள் மருதாத்தாள், இரண்டாவது மனைவி கருப்பாயி ஆத்தாள். அவருக்கு, கருத்தையா என்று ஒரு மகன், கண்ணாத்தாள் என்று ஒரு பெண். இருவருக்கும், சந்ததியில்லை. மூன்றாம் மனைவி, பொண்ணாத்தாள்; அவருக்கும் சந்ததியில்லை. நாலாம் மனைவி, ஆனந்திபாய், அவருக்கு ஒரு பெண் குழந்தையுண்டு. ஐந்தாம் மனைவி, மீனாட்சி; அவள் அன்னிய ஜாதி. அவருக்கு ஒரு பெண் குழந்தை உண்டு. எனக்கு, சிவகங்கை ஜமீன் உயில் சாசனம் செய்து கொடுத்த, முதல் மனைவி வேலு நாச்சி இறந்து, ஒரு வருஷம் ஆகிறது. அவருக்கு சந்ததியில்லை.

என்னுடைய வாரிசுகளை, கம்பெனியார்கள் எந்தவொரு இம்சையும் செய்யாமல் இருக்கும்படி, கேட்டுக் கொள்கிறேன்.

மேலே சொன்னபடி, நீங்கள் கத்தியை போட்டு சத்தியம் செய்து கொடுத்ததை, நான் நேரில் பார்த்துக் கொண்டேன். ஆகையால், ஆகாச வாணி, பூமாதேவி சாட்சியாக, நான் என் கழுத்தில் கயிறு போட்டுக் கொள்கிறேன்.

(ஒப்பம் பெரிய மருது சேர்வை)

ஆதாரம்: கவிஞர் சுரதா தொகுத்த, 'நெஞ்சில் நிறுத்துங்கள்' நூலிலிருந்து...

=================================================================================================

ரசித்த படங்கள் வரிசையில்...

குறும்பும் அதிகம், செல்லமும் அதிகம் என்று தெரிகிறது...!

==========================================================================================

ஜோக்ஸ்... ஜோக்ஸ்...

============================================================================================================

இந்த வாரம் 'டாட்டா' காட்ட என்னைக் கூப்பிட்டிருந்தார்.. அப்புறம் அவரே சின்னப்புள்ளையா மாறி 'டாட்டா' காமிக்கிறாராம்.. யாரும் பார்க்கறதுக்கு முன்னாடி என்னை போகச் சொல்லிட்டார்!

பை.. பொழச்சு கிடந்து அடுத்த வாரம் பார்ப்போம்!