நமக்கெதுக்கு வம்பு!

 காக்கைகளிடம்  எனக்கோர் அனுபவம் உண்டு.  அது கூடு கட்டி இருக்கும் மரத்தின் அருகே சென்றோமானால், 'இத்தனை நாள் இவன்தான் நமக்கு உணவு கொடுத்தான்' என்றும் பாராமல் கத்தி ஆர்ப்பாட்டம் செய்து நம் தலையில் வலிக்குமளவு லொட்டென்று ஒன்று போடும்.

காலை நடைப்பயிற்சி செய்யும் வழியில் ஓரிரண்டு மரங்கள் அருகருகே இருக்கும்.  ஓரிடத்தில் குறுக்கே செல்லும் கம்பியில் ஏழெட்டு காக்கைகள் அமர்ந்து குனிந்து என்னைப் பார்த்து, குழாயடிச் சண்டைக்காரர்கள் போல உரத்த குரலில் கா கா என்று கத்தும்.  என்ன சொல்ல வருகின்றன என்று புரியாமல் எதற்கும் இருக்கட்டும் என்று வலது கையால் தலையைத் தடவியபடியே, அதாவது கையை தலைக்குமேல் ஆட்டியபடியே தாண்டிச் செல்வேன்.

முதல் நாள் பெய்த மழையில் தேங்கி இருந்த தண்ணீரில் காக்கைக் கூட்டம் ஒன்று குளித்துக் கொண்டிருந்தது.  எப்படியும் இருபது காக்கைகள் தேறும்.  நடப்பது எவ்வளவு முக்கியமோ அதே அளவு முக்கியம் இந்த  மாதிரி காட்சிகள் கிடைக்கும்போது க்ளிக்கிக் கொள்வதும்!  ஆனால் பாருங்கள் கொஞ்சம் நெருங்கி கிளிக்க முற்படுகையில் காக்கைகள் பறந்துபோய்விட சில காக்கைகள் குளியலை நிறைவு செய்து கொண்டிருந்தன. 

அதிகாலை குளித்தபின்னரே பணிக்கு கிளம்பும் போலும்.  

நடந்து வரும் வழியில் ஒரு நாள் இந்த உடைந்த பிளாஸ்டிக் (பாதி) நாற்காலி போன்ற பொருள் நடு வழியில் கிடந்தது.  தாண்டிச் செல்லும் இரு சக்கர வாகனங்கள்  இதைப் பார்த்து சட்டென ஒதுங்கிச் சென்றன.  எனக்குள் இருக்கும் சமூக சேவகன் விழித்துக் கொண்டான்.  மனதுக்குள்  எவனோ ஒருவன் 'நல்ல சமயம் இது விட்டு விடாதே...  நாலும் தெரிந்த நீ நழுவ விடாதே' என்று டி எம் எஸ் குரலில் பாடலின் வரியை எடிட் செய்து பாடினான்.

[அந்தப் பொருளை சமர்த்தாக போட்டோ  எடுத்து வைத்திருந்தேன்.  தொலைந்து விட்டது!] 

இடது கையால் அதைத் தூக்கி எறிந்த அதே கணம் சட்டென மனத்திரை உயிர்பெற்று அதில் அம்மாவின் முகம் மங்கலாக தெரிந்தது...  

"ரோட்ல ஏதாவது கிடந்தா அத மிதிக்கக் கூடாது,  அதுல கைவைக்கக் கூடாது...  எதையாவது மந்திரிச்சு போட்டிருப்பாங்க..."  குரலும் ஒலித்தது - மனதில்தான்.

"எதுக்கும்மா?" சிறுவயது ஸ்ரீராம் அப்பாவியாய் கேட்டான்.

"அவர்களுக்கோ, அவங்க குடும்பத்துக்கோ பிரச்னை ஏதாவது இருக்கும்.  இப்படி மந்திரிச்சு போட்டா போயிடும்.."

"அதெப்படி போகும்?"

அம்மா சற்று யோசித்து விட்டு "போறவங்க வர்றவங்க கை கால்  அதுல பட்டா அவங்களுக்கு அது ஒட்டிக்கும்"

"ஏம்மா..  இது பாவமில்லையாம்மா?'

"நாமதான் பாவம், இன்னும் சொல்லப்போனா நான்தான் பாவம்...  ஒண்ணை சொன்னா  கேக்கணும்...  கேள்வியா கேட்டுக்கிட்டிருக்கக் கூடாது...  குங்குமம் ஈஷிக்கொண்டோ, சணல், பூ  மாதிரி ஏதாவது சுற்றியோ எது கிடந்தாலும் தொடாதே...   இவ்வளவு ஏன்?  பணம் காசு கிடந்தால் கூட எடுக்காதே...  அது அடுத்தவர் பொருள்"

திரையும் நினைவும் மங்கி ஃபேட்அவுட் ஆகி மறைந்தது.

'ஆங்...  இது மந்திரித்த கயிறு போலவோ, சணலோ, தேங்காயோ, குங்குமமோ எதுவும் இல்லையே...' என்னைநானே தேற்றிக்கொண்ட நேரம் என் மனத்திரையில்  வேறொரு சம்பாஷணை ஓடியது...

இப்போது நெற்றியில் விபூதிம் பயங்கரமாய் ரத்தக் கலரில் குங்குமம், கையில் மண்டை ஓட்டுடனும் ஜடா முடியுடனும் சட்டை போடாத மந்திரவாதி ஒருவரும், இன்னொரு வேஷ்டி துண்டு கட்டிய ஒருவரும் பேசும் உரையாடல்...

"சாமி..  இப்படி மந்திரிச்சு தெருவில் போட்டு என்ன பிரயோஜனம்?  உஷாரா யாரும் அது மேல படாமலேயே போறாங்களே.."

"டேய் மாங்கா மண்டையா...   அதனாலதாண்டா எப்பவும் மந்திரிக்கற பொருளெல்லாம் இல்லாம நைஸா இந்த உடைஞ்ச பிளாஸ்டிக் சேரை மந்திரிச்சு தெருவுல போடறோம்...   சமூக சேவை. தேங்கா சேவைன்னு ஏதாவது ஒரு அசடு இதை எடுத்து ரோடோரமா போடாதா...   அட, கொறஞ்ச பட்சம் காலாலயாவது எட்டி உதைக்காதா...  அப்ப ஆப்டுப்பாண்டா...அன்னிக்கி விலகு ம் உன் கஷ்டம்"

என்னை கேட்காமலேயே என் மனம் இப்படி கற்பனை செய்து என்னை பயமுறுத்தியுது.  "ச்சே...   மொத்த ஜனமும் பார்த்து சும்மாதானே போகுது..  உனக்கென்ன சமூக சேவை, புடலங்கா சேவை?' மனக்குமுறல் கோபப்பட்டு அதட்டியது.

வாக்கிங் போனோமா, வந்து சேர்ந்தோமா என்று இல்லாமல் இது என்னடா வம்பு!

கிலேசத்துடனேயே வீடு வந்து ஓரமாக ஒரு கவலையுடனேயே நாட்களைக் கழித்தேன்.  அப்புறம் நடந்த சின்ன விஷயத்துக்கும் 'அதுதான்' காரணமோ என்று லேசாக அவ்வப்போது கவலை கொண்டேன்.

பல நாட்கள் பெரிய சிரம எதுவும் இல்லாமல் கழிந்தபின் நேற்று நடைப்பயிற்சியில்யில் இது கண்ணில் பட்டது.  

நட்ட நடு சாலையில் கிடக்கிறதே என்கிற கவலை மனதில் உதித்த அதே கணம் நடையை எட்டிப்போட்டு விரைவாக அந்த  இடத்தைக் கடந்து விட்டேன்!  

நமக்கெதுக்கு வம்பு!

 ஆனா பாருங்க....   நம்ம செல்லம் இதற்கெல்லாம் பயப்படற ஆளா தெரியவில்லை!

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

மிகச்சமீபத்தில் Face Book ல் படித்த, ரொம்ப ரசித்த  மோகன்ஜி அண்ணாவின் கவிதை..  

பிள்ளை விளையாட்டு

அர்த்தம் நூற்று அர்த்தம் நூற்று

நமக்கிடையே ஆயிரமாயிரம் வாக்கியங்கள்.

கரும்பிழி சக்கைகள் காய்ந்து கிடக்கின்றன

ஈக்களுக்கேதுமினி மிச்சமின்றி.

புதிதாய்ச் சொல்ல உனக்கோ ஒன்றுமேயில்லை…

கேட்பதற்கும்தான்.

சலிப்பு சிணுங்கலாய், பெருங்குரலாய், ஓலமாய்

பரிணமித்தே ஓய்ந்த நிஜம்.

மாரன்அம்புகள் எரியீட்டிகளாய் மாறி

போர் முடித்த களம்.

மிஞ்சி நிற்கும் மௌனமோ எதிரொலிக்கிறது,

பெரும் மௌனமாய்.

ஒரேகோட்டில் அருகருகே நிற்கும் சாத்தியங்கள்

அருகித் தான் போய்விட்டன.

ஊருக்கென்று ஒட்டாமல் உறவாட்டம்

ஊடல்மீறி உலைக்களனாய் கனன்று புகையும்.

சிறுசிறு விலகல்களில் முன்னும்பின்னுமாய்

மாறிப்போன கோணங்கள்.

அட்டையில் கட்டிய தடுப்பு வேலிகள்

கற்சுவராகும் காலப்பிரமாணம்.

நைந்திடா தெஞ்சிய ஓரிரு பிரிகளில்

ஊசலாடும் தாம்பத்தியம்.

மீண்டும் யாவையும் கலைத்துவிட்டு

புதிதாய் ஆட்டம் துவக்கவேணும்.

தனித்தனியாகவென அனுபவம் சொல்லும்

ஒன்றாக ஆடவோ உள்ளம்கோரும்.

(எனது ‘பரணிலிருந்து பரல்கள்’ தொகுப்பிலிருந்து )

மோகன் ஜி 

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

நியூஸ் ரூம் 

பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன்    

- நிஹாரின் நவாடா மாவட்டத்தில் ஒரு ரயில்வே ஊழியர் தன்னைக் கடித்த பாம்பை திருப்பிக் கடித்ததில் பாம்பு இறந்தது.  அவ்வாறு செய்வது விஷத்தின் தன்மையை மாற்றும், விஷம் பாம்புக்கே திரும்பிச் சென்று விடும்  என்பது உள்ளூர் மக்களின் நம்பிக்கை.

... எழுத்தாளர் சிவசங்கரிக்கு, அகில இலங்கை கம்பன் கழகத்தின் கம்பன் புகழ் விருது வழங்கப்பட்டுள்ளது.  இலங்கையில், 44 ஆண்டுகளாக செயல்படும், அகில இலங்கை கம்பன் கழகம், ஆண்டு தோறும் தமிழ் அறிஞர்கள், எழுத்தாளர்கள், கலைஞர்களுக்கு, ஒரு லட்சம் ரூபாயுடன், 'கம்பன் புகழ் விருது' வழங்கி கவுரவித்து வருகிறது.  இலங்கை தலைநகர் கொழும்பில், சமீபத்தில் நடந்த விழாவில், இலங்கை கம்பன் கழக தலைவர் நீதிபதி விஸ்வநாதன், சிவசங்கரிக்கு கம்பன் புகழ் விருதையும், ஒரு லட்சம் ரூபாயையும் வழங்கினார்.

- 129 கோடி நிலுவைத்தொகையைக் கொடுத்தால்தான் கிருஷ்ணா நதி நீர் தமிழகத்திற்கு வரும். தமிழகத்திற்கு ஆந்திரா எச்சரிக்கை.

- பயணிகள் வசதிக்காக அடுத்த இரண்டு ஆண்டுகளில்10000 ஏசி இல்லாத ரயில் பெட்டிகளை தயாரிக்க ரயில்வே திட்டம்.

- உணவுப் பொருள்கள் பாக்கெட்டுகளில் சர்க்கரை, உப்பு, கொழுப்பு அளவுகளை பெரிய எழுத்தில் அச்சிடும் திட்டத்திற்கு உணவு பாதுகாப்பு மற்றும் தர ஆணையம்(FSSAI) ஒப்புதல் அளித்துள்ளது.

- கேரளாவில் அமீபா நுண்ணுயிரியால் மூளையழற்சி பாதிப்பு பரவி வருவதால் தமிழ்நாட்டில் ஏரி,குளங்களில் குளிக்க வேண்டாம் என பொது சுகாதாரத்துறை அறிவுறுத்தல். - தமிழகத்தில் ஏரி, குளங்கள் இருக்கிறதா என்ன?!

- சோனி பிக்சர்ஸ் தயாரிப்பில் வெளியாகியுள்ள 'ஆன்க் மிச்சோலி' படத்தில் மாற்றுத் திறனாளிகள் தவறாக சித்தரிக்கப் பட்டுள்ளதாக சமூக ஆர்வலர் நிபுன் மல்ஹோத்ரா உச்ச நீதிமன்றத்தில் வழக்கு தொடர்ந்தார். அதை விசாரித்த நீதிபதி சந்திரசூட் தலைமயிலான பெஞ்ச், "மாற்றுத் திறனாளிகளின் தோற்றம், தாழ்வு மனப்பான்மை குறித்து மக்களிடையே இருக்கும் பொது புத்திக்கு எதிராக திரைப்படங்கள் மற்றும் பொது ஊடகங்களில் பல சமயங்களில் நகைச்சுவை என்னும் சக்திவாய்ந்த ஆயுதம் பயன்படுத்தப்படுகிறது" என்று சொல்லி இருக்கிறது.  மேலும், திரைப்படங்களில் மாற்றுத் திறனாளிகளின் உரிமைகளை சட்டபூர்வமாக பாதுகாக்கும் கமிட்டிகளில் மாற்றுத் திறனாளிகள் இடம்பெற வேண்டும் எனவும் சுப்ரீம் கோர்ட் தெரிவித்துள்ளது.

==============================================================================================

இணையத்திலிருந்து..... பாலுமகேந்திராவும், சுகாவும் 

               

ஆனந்த விகடனில் நான் எழுதிய ‘மூங்கில் மூச்சு’ தொடரின் இரண்டாவது வாரத்திலேயே பாலுமகேந்திராவைப் பற்றி எழுதியிருந்தேன். படித்துவிட்டு தொலைபேசியில் பேச முடியாமல் உடைந்து அழுதார். ‘உனக்கெல்லாம் ஒண்ணுமே செய்யாத சாமானியன் நான். என்னைப் போயி இப்படித் தலையிலத் தூக்கி வச்சு எழுதியிருக்கியேம்மா!’ என்றார். அதே விகடனில் நான் எழுதிய ‘சஞ்சீவி மாமாவும், ஸ்மிதா பாட்டீலும்’ சிறுகதையைப் படித்து விட்டும் தாங்க முடியாமல் அழுதார். அந்தக் கதையின் பின்னணியை நாங்கள் இருவரும் அறிந்திருந்ததே அவரது அழுகைக்குக் காரணம். அவர் காலமான அன்று நிகழ்ந்த சில கசப்பான விஷயங்களைக் கண்டும், காணாமல் கண்ணாடிப் பெட்டிக்குள் படுத்திருந்த வாத்தியாரையேப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். ‘சஞ்சீவி மாமாவும் ஸ்மிதா பாட்டீலும்’ சிறுகதையின் கடைசி வரி, துல்லியமாக வாத்தியாரின் வாழ்விலும் நடந்தேறும் என்று உறுதியாக நம்பினேன். அதுவே நடந்தது.

இயற்கையான தலை வழுக்கையை தொப்பி போட்டு மறைத்தததைத் தவிர, தன்னுடைய எந்த பலவீனத்தையும் அவர் மறைத்ததில்லை. அதையுமே ‘தலைமுறைகள்’ படத்துக்காகத் துறந்தார். மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்த இளையராஜாவைப் பார்க்க காரில் சென்று கொண்டிருந்தோம். செல்லும் வழியில் ‘தலைமுறைகள்’ திரைப்பட போஸ்டர் ஒன்றில் வழுக்கைத்தலையுடன் அவர் இருக்கும் க்ளோஸ்-அப் புகைப்படத்தைப் பார்க்க நேர்ந்தது.

‘இதுக்குத்தான் இத்தன வருஷமா மறச்சு வச்சிருந்தீங்களோன்னு தோணுது’ என்றேன்.

‘Exactly. சொக்கலிங்க பாகவதர் இருந்தாருன்னா அவரத்தான் நடிக்க வச்சிருப்பேன். நானே இதை எப்படி செஞ்சேன்னே தெரியல’ என்றார்.

‘இத செஞ்சது நீங்க இல்ல, ஸார். காலம்’ என்றேன்.

நான் இப்படி சொல்லவும் என் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டவர், ‘நான் முதன்முதல்ல ஷேவ் பண்றத நிறுத்தினவுடனே நீதான் வந்து சத்தம் போட்டே. இப்ப நீதான் இதையும் சொல்றே’ என்றார். மருத்துவமனையில் இளையராஜாவைப் பார்த்தவுடன், ‘என்ன ராஜா, இது! ஹாஸ்பிட்டல்ல வந்து படுத்துக்கிட்டு! நாம ரெண்டு பேரும் சேந்து இன்னும் நாலஞ்சு படம் பண்ண வேண்டாமா?’ என்றார்.

‘தலைமுறைகள்’ திரைப்படத்துக்கு அடுத்ததாக ஒரு திரைக்கதையை எழுதும் திட்டத்திலிருந்தார். முழுக்கதையையும் என்னை அழைத்துச் சொன்னவர், ’உன்கிட்ட சொன்னதுக்கப்புறம்தான் ராஜாக்கிட்ட சொல்லணும்னு நெனைக்கிறேன். இன்னும் இதை கொஞ்சம் ஷேப் பண்ணிட்டு, ராஜாவப் போய்ப் பாத்து சொல்லிடலாம். நீயும் வந்திடு’ என்று சொன்னபோது, அது நடக்கும் என்று நம்பினேன்.

கடந்த வியாழனன்று காலை இயக்குனர் வெற்றி மாறன் எனக்கு ஃபோன் பண்ணி, ‘எங்கண்ணே இருக்கீங்க?’ என்றான்.

‘வீட்லதான். ஏன் வெற்றி?’ என்று கேட்டதற்கு,

‘சரி சரி. பதட்டப்படாம கெளம்பி விஜயா ஹாஸ்பிடல் போங்க. ஸார்க்கு ஒடம்பு முடியலியாம். நான் பெங்களூர்ல இருக்கேன். மத்தியானம் வந்துடறேன்’ என்றான்.

விஜயா மருத்துவமனையின் தீவிர சிகிச்சைப் பிரிவின் வாசலில் அமர்ந்திருந்த அகிலா அம்மாவைத் தவிர்த்து சற்றுத் தள்ளி வந்தேன். ‘வந்துட்டியா?’ என்று என்னை அடையாளம் தெரிந்து கொண்டு கையை எட்டிப் பிடித்தார், நான் வாழ்க்கையில் முதன் முறையாகப் பார்க்கும் அர்ச்சனா அக்கா. என்னைப் பார்த்ததும், அருகில் வந்து நின்று கொண்ட பாலாவும், நானும் எதுவுமே பேசிக்கொள்ளவில்லை. இயக்குனர்கள் சீனுராமசாமியும், ராமும் வந்து சேர்ந்தனர். சீனு ‘ஸாருக்கு ஒண்ணும் ஆயிருக்காதுண்ணே’ என்று சொல்லிக் கொண்டே இருந்தான். ராம் தொடர்ந்து என்னிடத்தில் ‘ஸார் நல்லாத்தானே இருக்காரு?’ என்று கேட்டபடி இருக்க நேரடியாக பதில் சொல்லாமல் ஏதேதோ சொல்லி சமாளித்தேன். சைகை காண்பித்து பாலா என்னை வெளியே அழைக்க, இருவரும் விஜயா மருத்துவமனைக்கு வெளியே வந்தோம். பாலா ஒரு சிகரெட்டைப் பற்றவைத்து இழுக்கத் துவங்கினார். பாலாவின் முகம் எனக்கு வாத்தியாரின் உடல்நிலை குறித்த உண்மையைச் சொல்லாமல் சொல்லியது.

‘கெளவன் போயிட்டானோ, பாலா?’ கேட்கும்போதே என் குரல் உடைந்தது.

பதில் சொல்லாமல் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு ‘ஆம்’ என்பது போல தலையசைத்த பாலாவிடம் அதற்குப் பிறகு எனக்குப் பேச ஒன்றுமில்லாமல் போனது.

- சுகா

சொல்வனம்

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

நமது வலையுலக நண்பர் பகவான் ஜி முகநூலில் பகிர்ந்திருந்த ஒரு சுவாரஸ்யமான ஆப்டிகல் இல்யுஷன் படம்!

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

இதுவும் இணையத்திலிருந்து....

====================================================================================================

முகநூலில் காலச்சக்கரம் நரசிம்மா பகிர்ந்திருந்த நகைச்சுவை... 

=================================================================================================

பொக்கிஷம்  :- 

கட்டாயம் கையிருப்பு குறைஞ்சிருக்கும்!

இவர் என்ன மன்சூர் அலிகான் தாத்தாவா?!

அடடே...  வழக்கு போட்டு வருமானம் பார்க்கும் வராகசாமி!

நியாயமான சந்தேகம்!

'எதிர்பாராமல் நிகழ்ந்த தவறு' என்று டிபார்ட்மெண்ட்டுக்கு விளக்கம் கொடுத்திருக்காராம் அந்த ஊழியர்!