நான் தரிசனம் செய்த கோயில்கள் – மனைவியுடன் யாத்திரை – பகுதி 05 நெல்லைத்தமிழன்

 

கோயில்கள் என்பவை எதற்காக உருவானவை? அது எவ்வளவு தூரம் மக்கள் மனதில் ஒரு ஒழுங்குமுறையை உண்டாக்குகிறது, அந்தக் கோயிலையே பிரம்மாண்டமாகச் சமைப்பதால், அது சார்ந்த சமுகம், அவர்களுடைய திறமைகள் காலம் காலமாக நிலைக்க வைக்கிறது, அரசனின் பெயரைச் சொல்கிறது, ஒவ்வொரு திறமைக்கும் அரசர்களின் ஆட்சிக்காலத்தில் எவ்வாறு இடமளிக்கப்பட்டது என்பவை எல்லாம் நாம் யோசித்துப் பார்க்கவேண்டும்.

சமூகத்திற்கு ஒவ்வொரு மனிதரும் தங்கள் பங்களிப்பத் தரும்போதுதான் அந்தச் சமூகம், ஊர், நகரம், நாடு மேன்மையடைய முடியும். இதைத்தான் பண்டைய அரசர்கள் செய்தனர்.

நாம் மஹாபலிபுரத்தில் தலசயனப் பெருமாள் கோயிலில் நிற்கிறோம்.  பல்லவ மன்னர்கள் காலத்தில் தொண்டை மண்டலமே சிற்பக் கலைஞர்களால் ஓஹோ என்று புகழ்பெற்றிருந்தது.  சென்னையிலிருந்து மாமல்லபுரம் வரை சிற்பங்கள் நிரம்பிய புகழ்பெற்ற கோயில்களைக் காண முடியும். ஒரு அரசர் காலத்தில் ஒன்றிரண்டு கோயில்கள்தாம் எழுப்ப இயலும். அத்துணை பொருட்செலவு இருந்தாலும், மன்னர்கள் காலத்தில் பலப் பல கோயில்கள் எழுப்பப்பட்டு இருக்கின்றன.

மஹாபலிபுரம் 1ம் நூற்றாண்டிலேயே புகழ்பெற்ற கடற்கரைத் துறைமுகமாக விளங்கியது.  இந்தக் கோயில் பற்றி (தலசயனப் பெருமாள் கோயில்) 8ம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த திருமங்கையாழ்வார் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். பன்னிரு ஆழ்வார்களில் முதலாழ்வார்கள் என்று குறிப்பிடப்படும் பொய்கையாழ்வார், பூதத்தாழ்வார், பேயாழ்வார் ஆகியவர்களில், பூதத்தாழ்வார் இந்தத் தலத்தில் பிறந்தவர். அன்பே தகளியா ஆர்வமே நெய்யாக இன்பு உருகு சிந்தை இடு திரியாக நாராயணனுக்கு ஞானச் சுடர் ஏற்றுவதாக ஆரம்பித்து இரண்டாம் திருவந்தாதியைப் பாடியவர் இவர்.  (நாலாயிரத்தில் நூறு பாசுரங்கள்)

பல்லவ அரசர்களான முதலாம் மகேந்திரவர்மன், அவருடைய மகன் முதலாம் நரசிம்ஹவர்மன் ஆகியோர் காலத்தில் மஹோன்னதமாக இருந்தது இந்த மஹாபலிபுரம் (நரசிமவர்மன் பட்டப்பெயரான மாமல்லன் என்பதே இந்த ஊரின் பெயராக அமைந்தது)  பல்லவர்கள் 3ம் நூற்றாண்டிலிருந்து 9ம் நூற்றாண்டில் சோழ அரசர்களால் (ஆதித்த சோழன்) தோற்கடிக்கப்படும்வரை தொண்டை மண்டலம் என்று சொல்லப்படுகிற பெரும் இடத்தை, காஞ்சீபுரத்தைத் தலைநகராகக் கொண்டு ஆண்டார்கள் என்பது தெரிந்திருக்கும்.  இடைக்காலச் சோழர்கள் ஆட்சியிலும் மாமல்லபுரம் கோயில்களுக்கு நிவந்தங்கள் கொடுத்ததைக் கோவில் கல்வெட்டுகள் தெரிவிக்கின்றன.  கடற்கரைக் கோயிலில் உள்ள கல்வெட்டுகளில் 12ம் நூற்றாண்டில் ராஜேந்திர சோழன் அளித்த நிவந்தம் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இது தவிர, விக்கிரம சோழன், இரண்டாம் குலோத்துங்கன் ஆகியோர் அளித்த நிவந்தங்களும் கல்வெட்டுகளில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன.

14ம் நூற்றாண்டில், விஜயநகரப் பேர ரசின் அரசன் பராங்குசன்,  ஸ்தலசயனப் பெருமாள் கோயிலை, தற்போது இருக்கும் இடத்திற்கு மாற்றியிருக்கிறான். அவன், கோயிலைச் சுற்றி நான்கு மாட வீதிகளையும் அமைத்தான் என்று நம்பப் படுகிறது.  அப்படியானால் முன்பிருந்த தலசயனப் பெருமாள் கோயில் எங்கே அமைந்திருந்திருக்கும்? தற்போது உள்ள கடற்கரைக் கோயிலில் தலசயனப் பெருமாள் கோயில் (விஷ்ணு) நடுவில் இருக்க, அதன் இரு புறமும் சிவனின் உருவத்தோடு இருந்த கோயிலாக இருக்கும் என்கிறார்கள். அதனால்தான் கோயில் மூலவர் எனக்கு மிகப் பழமையானவராகத் தெரிந்தார்.

தலசயனப் பெருமாள் கோயில் நுழைவு மண்டபம்

கோயிலில் நுழைவு வாயிலில் இருக்கும் இந்தச் சிற்பத் தொகுதியைப் பாருங்கள். கோயிலின் பழைமையைச் சொல்லும்.  இவற்றையெல்லாம் பாதுகாக்க வேண்டும் என்றால் அதற்கு நிறையச் செலவாகும். அமெரிக்கா, கல்ஃப் தேசங்கள் போன்றவற்றில் வரலாறு கிடையாது, ஆனால் பழம்பெருமையை அவர்கள் பேணிக் காக்கின்றனர்.  நம் நாட்டிலோ மிகத் தொன்மையான வரலாறு. அளவுக்கு அதிகமான இடங்கள். இவற்றைப் பாதுகாத்து அடுத்தடுத்த தலைமுறைகளுக்கு எடுத்துச் செல்வது கடமை என்று எண்ணாத அரசுகள். இருக்கும் இடங்களையும் ஆக்கிரமித்து, அதிகாரிகள் துணையோடு பொய் ஆவணங்களைத் தயார் செய்து எடுத்துக்கொள்ளும் மக்கள். என்ன செய்ய?

இந்த வாசலே மிக உயரமானது. அதில் எத்தனை எத்தனை சிற்பங்கள்? கடற்காற்றினால் பழுதுபடாமல் இருப்பது ஆச்சர்யம். காரணம் இவை கருங்கற்கள்.

கோயிலுக்குள் நுழைந்த தும் த்வஜஸ்தம்பம். அதன் முன்னால் வெற்றித்தூண் அல்லது விளக்கு வைக்கும் தூண் (ஆமாம் இரவில் எப்படி இதன் மேல் விளக்கு ஏற்றுவார்கள்? எப்போது அணைப்பார்கள்?)

கோயிலின் உள் பிராகாரம்

கோயில் விமானம் சமீபத்தில் (ஒரு சில நூற்றாண்டுகளுக்குள்ளாக) அமைக்கப்பட்டிருக்கவேண்டும்.  இது மாதிரி பலப் பல கோயில்களில் விமானம் சமீபத்தில் அமைக்கப்பட்டிருப்பதாக எனக்குத் தோன்றியது. சிதிலமடைந்த விமானத்தை அதே போல் பழமை மாறாமல் கட்டியெழுப்ப முடியாது. அதனால் தற்கால உத்திகளைப் பயன்படுத்திச் சீர் செய்துவிடுகிறார்கள். சுவர்கள் மாத்திரம் பழைமையப் பறைசாற்றுகின்றன. தவறில்லை. ஆனால் கல் தூண்கள், விதானங்கள் என்று வகை தொகையில்லாமல் பெயிண்ட் அடித்துவிடுகிறார்கள். இதுதான் அலங்கோலமாக இருக்கிறது.

தலசயனப் பெருமாள் மூலவர்

மேலுள்ள இரண்டு படங்களும் (மூலவர்) இணையத்திலிருந்து.

இரண்டு படங்களையும் இணைத்தால் ஓரளவு மூலவர் உருவம் கிடைக்கிறது.

கருவறையில் ஸ்தலசயனப் பெருமாள் தரையில் சயனித்தவாறு இருக்கிறார் (மற்றத் தலங்களில் எல்லாம் ஆதிசேஷனைப் படுக்கையாக க் கொண்டு சயனித்த நிலையில் காட்சிதருவார்). புண்டரீக மஹரிஷிக்குக் காட்சி கொடுத்த தனால், அந்த மகரிஷியும் பெருமாள் திருவடி பக்கத்தில் நின்ற நிலையில் காட்சி தருகிறார்.  உற்சவர் திருநாம ம் உலகுய்யநின்றான், நான்கு கரங்களுடன் காட்சி தருகிறார். இது தவிர கோயிலில் தாயாருக்கு, இராமருக்கு, லக்ஷ்மி நரசிம்மருக்குத் தனிச் சன்னிதிகள் உள்ளன. கோயிலின் திருக்குளம் புண்டரீக புஷ்கரணி, கோயிலுக்கு வெளியே அமைந்திருக்கிறது. இது பிற்காலத்தில் (இந்தக் கோயில் அமைக்கப்பட்ட காலத்தில்) ஏற்படுத்தப்பட்டது.

காலை 7 ½ மணிக்கெல்லாம் தரிசனம் முடிந்தது. என் மனைவி, அடுத்து பொன்விளைந்த களத்தூர், பொன்பதர்க்கூடம் ஆகிய இரண்டு கோவில்களுக்குச் சென்றுவிட்டு காஞ்சீபுரம் செல்லாம் என்று சொல்லியிருந்தார். மகாபலிபுரத்துக்குச் சென்ற பிறகு, பல்லவ மன்னர்கள் நரசிம்மபல்லவன், மகேந்திரவர்மன், ஆயனர் என்று பலரின் நினைவு வந்துபோனது. (சிவகாமி நினைவுக்கு வரவில்லையா என்று கேட்காதீர்கள். எனக்கென்னவோ ஒரு வானதி போல, சிவகாமியின் மீது பரிவு வரவில்லை. அரசனை தன் அடிமையாக நினைத்தது போல கல்கி அவர்கள் அந்தப் பாத்திரத்தைப் படைத்ததனால் இருக்கலாம்.) அதனால் அங்கிருக்கும் சிற்பங்களைப் பார்க்க முடிவு செய்தேன். காலைவேளை என்பதால் நடப்பதிலும் சிரமம் இருக்காது என்று நினைத்தேன்.

கிருஷ்ண மண்டபம்

கோவில் வளாகத்தின் வெளியே பின் பக்கத்தில் இருந்த கிருஷ்ண மண்டபம்தான் நாங்கள் முதலில் பார்த்தது. பல்லவர் காலத்தில் (7ம் நூற்றாண்டு) பாறையில், கிருஷ்ணர், இந்திரனின் கோபத்தின் விளைவாகப் பெய்த கனமழை, யாதவ குலத்தைப் பாதிக்காமல் இருப்பதற்காக,  கோவர்தனத்தைத் தூக்கிக்கொண்டு இருப்பதாகவும், அதன் கீழே பசுக்கள், கோபிகைகள் மற்றும் பலர் எந்தக் கவலையற்று சந்தோஷமாக இருப்பதாகவும் அமைக்கப்பட்ட சிற்பக்கூட்டம் இது.  இதன் முன்புறம் உள்ள மண்டபம் விஜயநகரப் பேரரசு காலத்தில் 16ம் நூற்றாண்டில் அமைக்கப்பட்டதாம்.

சுமார் 30 அடி நீளமும், 12 அடி உயரமும் உள்ள மண்டபம் இது.

இந்தச் சிற்பத் தொகுதியைக் கூர்ந்து கவனித்தால், வயதான ஒருவர், ஒரு குழந்தையைத் தன் தோளில் சுமப்பது, ஆயர்கள் பசுவின் பால் கறப்பது, பசு தன் கன்றை வாஞ்சையோடு நக்கிக் கொடுப்பது, கோபிகைகள் தண்ணீர் குடங்களைச் சுமந்துகொண்டு நிற்பது (அதுவா இல்லை பால் குடமா?), பசுக்களை மேய்ப்பவன் புல்லாங்குழலுடன் இருப்பது, மரம் வெட்டுபவர் உளியைக் கையில் வைத்திருப்பது, ஒரு பெண் புல்லைச் சுமந்துகொண்டிருப்பது, ஒரு குழந்தை அதன் தாயைக் கட்டிக்கொண்டு நிற்பது, காளையின் சிற்பம் என்று அந்தத் தொகுதியே கோகுலத்தை நினைவுபடுத்தும் தோற்றத்தோடு இருக்கிறது.

பால்கறக்கும் யாதவரின் சிற்பம்

காளையின் சிற்பம்

கிருஷ்ணர் கோவர்தனத்தைத் தாங்கிக்கொண்டு நிற்கிறார்.

கிருஷ்ணமண்டபத்தின் பக்கவாட்டில், செதுக்கப்பட்டிருந்த படிகள்.

கிருஷ்ணமண்டபத்தின் அருகிலேயே ஒரு முற்றுப்பெறாத குடைவரைக் கோயில் இருக்கிறது.

ஒவ்வொரு இடத்தையும் பார்த்து புகைப்படங்களால் எடுத்துக்கொண்டேன். மஹாபலிபுரத்தில் அவ்வளவு இடங்கள் இருக்கின்றன. மிகுதியை அடுத்த வாரம் தொடரலாமா?

 (தொடரும்)