சமையல் இல்லா கிராமம் மற்றும் நான் படிச்ச கதை

 

அந்த கிராமத்தில் யாரும் சமைப்பதே இல்லை....

- நன்றி JKC Sir -

===============================================================================================

ஜெயவீணா

(தலைவாசல் விஜய்யின் மகள்)

தமிழ் சினிமாவில் குணச்சித்திர நடிகராக இருக்கும் தலைவாசல் விஜய்யின் மகள் ஜெயவீணா. இவர் சிறுவயது முதலே நீச்சலில் ஆர்வமுடை யவராய்த் திகழ்ந்தார். இவரு டைய நீச்சல் ஆர்வத்துக்காகவே, மகள் கலந்துகொள்ளும் போட் டிகளில் ஒரு தந்தையாக உடன் செல்ல வேண்டி இருந்ததால். தன்னுடைய பல சினிமா, சீரியல் வாய்ப்புகளைத் தவிர்த்து வந்தார் தலைவாசல் விஜய் உள்ளூர் போட்டிகளில் பதக் கங்களைக் குவித்த இவர் தேசிய போட்டிகளிலும் வெற்றியைக் குவித்தார். காட்மண்டுவில் நடந்த தெற்காசிய விளை யாட்டுப் போட்டியில் பதக்கங்களைக் குவித்தார். 'அவளுக்கு மூன்று வயது முதலே நீச்சலில் ஆர்வம். தண்ணீரைக் கண்டாலே உற்சாகமாகி விடுவாள். இதை நான் முத லிலேயே கண்டு பிடித்து விட்டேன். தொடர்ந்து அதி ல் அவளை ஊக் கப்படுத்திவந்தேன். சர்வதேசப் போட்டிகளுக்குச் செல்லும் போது பாதுகாப்புக்காக நானும் செல்ல வேண்டி இருந்ததால், பல பட வாய்ப்புகளை இழந் தேன். படங்களைவிட எனது மகளின் சாத னையே எனக்குப் தாகத் தெரிந்தது. ஆசிய விளையாட்டுப் போட்டி யில் வென்று அவர் நம் தேசியக் கொடியுடன் நின்றதைப் பார்த்த வுடன் சினிமாவில் நான் சாதித்ததெல் லாம் ஒன்றுமே இல்லை என்று தோன்றியது' என் கிறார் தலைவாசல் விஜய்.

- நன்றி JKC Sir -

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

படத்தில் இருப்பவர் பெயர், தீபா ஜோசப். கேரளா மாநிலம், கோழிக்கோடு விலங்காடு கிராமத்தை சேர்ந்த, தீபாவுக்கு சிறுவயதில் இருந்தே வாகனம் ஓட்ட வேண்டும் என்ற ஆசை. ஹோட்டல் மேனேஜ்மென்ட் படித்து, எர்ணாகுளத்தில் ஹோட்டல் ஒன்றில் ரெஸ்டாரென்ட் மானேஜர் ஆக வேலை செய்தார். அப்போது, வாகனம் ஓட்டி பழகி, கனரக வாகன ஓட்டுநர் உரிமமும் பெற்றார்.  சில காலம், கல்லுாரி பஸ் ஓட்டுநராக பணியாற்றினார். பெண்கள் யாரும் ஆம்புலன்ஸ் வண்டியை ஓட்டுவது இல்லை. அதை ஏன் தான் ஓட்டக் கூடாது என்ற கேள்வி, தீபாவுக்குள் எழுந்தது. அதைத் தொடர்ந்து, ஆம்புலன்ஸ் இயக்க துவங்கினார். 'கொரோனா' காலத்தில் ஆண் ஓட்டுனர்களுடன் இவர் துணிந்து ஆம்புலன்ஸ் ஓட்டியுள்ளார்.

=========================================================================================

 நான் படிச்ச கதை (JKC)

தம்பி - கௌதம சித்தார்த்தன் 

முன்னுரை 

கௌதம சித்தார்த்தன் எழுதிய “தம்பி” என்ற சிறுகதை இவ்வார ஆய்வில் இடம் பெறுகிறது. இக்கதை எஸ் ரா வுடைய 100 சிறந்த சிறுகதைகள் பட்டியலில் இடம் பெற்ற ஒன்று. 

கதை உளவியல் சம்பந்தப்பட்டது. U K G படிக்கும் பையனின் கற்பனைத் திறனில் வளரும் “தம்பி” யைப் பற்றியது. பையனுடைய கற்பனை முதிர்ந்தவர்களின் கற்பனையை மிஞ்சிய வண்ணம் விரிகிறது. 

கதையில் வரும் பாத்திரம் (அப்பா) மூலமாகச் சொல்லப்படும் நடையில் இருந்தாலும், சில சமயங்களில்   கதை மூன்றாம் மனிதர் சொல்லும் வகையாக நடை மாறி செல்கிறது. காரணம் அக்காட்சிகளில் கதை சொல்லும் அப்பா இல்லாததால் தான். இப்படி கதை, சொல்லும் முறையில், மூவரின் பார்வையில் விரிகிறது. கதை சற்றே நீளம் அதிகம். 

வாய்மையே வெல்லும் என்பது நம்முடைய விசுவாசம். அந்த வாய்மையை வெளிக்கொணர, பொய்யை உடைக்க ஒரு பொய் மற்றொரு பொய்யை துணைக்கு எடுத்துக் கொள்வது தவறில்லை என்பது தான் கதை. இது 

பொய்மையும் வாய்மையிடத்த புரை தீர்த்த

நன்மை பயக்கும் எனின். 

என்ற குறளை எடுத்துக் காட்டுகிறது. 

முழுக் கதையோ, கதைச் சுருக்கமோ தரப்படவில்லை, ஆசிரியர் பற்றிய குறிப்பும் இல்லை. சுட்டிகள் தரப்பட்டுள்ளன. 

கதையின் சில பத்திகள் மற்றும் என்னுடைய சில குறிப்புகள் மட்டும் இக்கட்டுரையில் இடம் பெறுகின்றன. அவசியம் கதையை முழுமையாக வாசிக்கக் கோருகிறேன். 

கதையின் சுட்டி இங்கே 

 தம்பி - கௌதம சித்தார்த்தன் 

கதை கா நா சு இலக்கணப்படி துவக்கம், நடு, முடிவு என்று சீராக அமைந்துள்ளது. வாசகர்களின் ஆர்வத்தை தூண்டும்படி ஒரு சம்பவத்தை விவரித்து பின்னர் அதன் காரண காரியங்களைச் சொல்லி, அடுத்து தொடரும் நிகழ்வுகளைப்  படம் பிடித்துக் காட்டி கதையில்  உள்ளவர் (அப்பா) விவரிக்கும்  பாணியில் அமைந்த கதைதான் “தம்பி”. 

என் யு.கே.ஜி பையன் ஆத்மார்த்தன் அன்றும் வழக்கம் போல தன் தம்பியைப் பற்றியே கதைத்துக் கொண்டிருந்தான். நான் உற்சாகம் முகத்தில் ததும்ப மெதுவாக ரசித்துக் கொண்டிருந்தேன். தம்பி ஸ்டூலில் அமர்ந்து வெட்கத்துடன் நகம் கடித்துக் கொண்டிருந்தான். அங்கு வந்த என் மனைவி எங்கள் பேச்சை அலட்சியம் செய்தவளாய் அனாயசத்துடன் ஸ்டூலைத் தூக்கினாள். உடனே, “அய்யய்யோ… அம்மா அம்மா, அதில தம்பி உக்காந்திருக்காம்மா…” என்று அலறியடித்துக் கொண்டு வந்து அவள் கைகளைப் பிடித்தான் ஆத்மா. “வேற வேலையே கெடையாதா அப்பனும் மகனுக்கும்… போடா அந்தப்பக்கம்…” என்று ஆத்மாவை நெட்டித் தள்ளி விட்டு ஸ்டூலைத் தூக்கிக் கொண்டு போய் விட்டாள்.

ஆத்மா கீழே விழுந்து கிடந்த தம்பியைப் பதட்டத்துடன் தூக்கி நிறுத்தி என் மடியில் உட்கார வைத்தான். நான் பதனத்துடன் வாங்கி வைத்துக் கொண்டேன். “தம்பி, அடிபட்டுச்சா… வலிக்குதா…?” ஏன்று கனிவாகக் கேட்டபடி தோளை உடம்பை எல்லாம் நீவி விட்டான். “அழுகாதே… இனிமே அம்மாவோட டூ… பேசவே கூடாது… அழுவாத ஸாமீ….” என்று ஆறுதல் கூறினான்.

இப்படி ஆரம்பிக்கிறது கதை. திகைத்து அமானுஷ்யம் வகையைச் சார்ந்ததோ கதை என்று நினைக்கும் முன் வருகிறது பிளாஷ் பேக். 

தம்பி பிறந்த கதை அற்புதமான கதை.

என் மனைவி தம்பியை வயிற்றுக்குள் வைத்துக் கொண்டிருந்த ஒரு நாள்.

இருள் மெல்ல கவிந்து கொண்டிருந்த வேளையில் என் மனைவி கட்டிலில் படுத்திருந்தாள்.

“வயித்துமேலே ஏறாதடான்னா பாரு. மறுபடியும் மறுபடியும் வந்து ஏர்ரே… அடி வேணுமா?”

“ஏ… வயித்துமேல ஏறினா என்னவாம்? நான் அப்பிடித்தான் ஏறுவே…” என்றபடி வயிற்றில் கால் வைக்க, என் மனைவி சட்டென காலைப் பிடித்து தூக்க, அவன் பொத்தென்று கட்டிலில் விழுந்து அழ ஆரம்பித்தான்.

நான் எழுந்து போய் அவர்களருகில் உட்கார்ந்து கொண்டு, ராஜா, அம்மா வவுத்துக்குள்ளே குட்டிப்பாப்பா இருக்கிறா… நீ மிதிச்சா அவளுக்கு வலிக்குமா இல்லியா…?” என்று அவன் முகத்தருகில் செல்லமாகச் சொல்லி கன்னத்தை நிமிண்டினேன். என் மனைவி சட்டென அவன் முகத்தை தன்பால் திருப்பி, “குட்டிப்பாப்பா இல்லடா… குட்டித்தம்பி…” என்றாள். இது குறித்து இருவருக்கும் தினமும் வாக்குவாதம் நடந்து கொண்டிருக்கிறது.

தம்பி மெல்ல அழுகையை நிறுத்தியவாய் ஆர்வத்துடன் கேட்டான். “அம்மா தம்பி எப்பிடிம்மா இருப்பான், உம்மாதிரியா எம்மாதிரியா அப்பா மாதிரியா?”

“உம் மாதிரிதான் என் ராசா…”

இப்படி வயிற்றில் வளரும் தம்பியைப் பற்றியும், அவன் செய்யப்போகும் குறும்பு சேட்டைகளை பற்றியும் கூறி தம்பி பிறக்கும் நாள் எதிர்பார்த்து நிற்கும் போது

“அம்மா அம்மா… தம்பியை எறக்கி உடும்மா… நாங்க வெளையாடறோம்…” என்று எழுந்து உட்கார்ந்து கொண்டான்.

என்னிடமிருந்து குபீரென்று வெடித்துச் சிதறிய சிரிப்பால் என் மனைவி சங்கடத்துக்குள்ளாகி நெளிந்து கொண்டு சிரித்தாள்.

“அம்மா அம்மா, எறக்கி உடுமா…” என்று காலைப் பிடித்துக் கொண்டு சிணுங்கினான் ஆத்மா.
நான் அவனை அணைத்துக் கொண்டு “ராஜா… தம்பி எறங்கறதுக்கு இன்னும்…” மனசுக்குள் கணக்குப் போட்டுப் பார்த்து, “ஏழுமாசம் ஆகும்… அப்பறமா வெளையாடலாம்…” என்றேன்…

“கண்ணா, தம்பி தூங்கீட்டிருக்கான்.. நாளைக்குத்தான் எந்திரிப்பான்… நாளைக்கு எந்திரிச்சதும் அப்பறமா தம்பியோட வெளையாடலாம்… என்ன செரி தானா…?” என்றேன். அவன் உடனே அழுகையை நிறுத்திக்கொண்டு அம்மாவின் அடிவயிற்றில் காதை வைத்து உற்றுக் கேட்டான்.

அடுத்த நாள் செண்டிமெண்டாய் தம்பி இறங்கி விட்டான். என் மனைவிக்கு கருச்சிதைவு ஆகிவிட்டது. அவள் காலையில் விஷயத்தை வருத்தத்துடன் தெரிவித்த போது எனக்கு அதிர்ச்சியில் ஊடலெங்கும் அதிர்ந்தது. கனவுகள் கனவுகளாகவே போய் விட்ட துயரம் உள்ளமெங்கும் விரவி உஷ்ணத்தைப் பாய்ச்சியது மனசு வரண்டு போய் சோகத்தின் துயர வலைக்குள் உழன்று கிடந்த நேரம் வந்து காலைக் கட்டிக் கொண்டான் ஆத்மா.

“அப்பா அப்பா… தம்பி எங்கப்பா?”

கண்களில் நீர் விசுக்கென தளும்பி நின்றது. முகத்தை வேறு பக்கம் திருப்பி மறைத்துக் கொண்டு அவனைப் பார்த்தேன். அவனைப் பார்த்தால் தூங்கி எழுந்து வந்தவன் போல முகம் சோபை இழந்து சோம்பல் முறித்துக்கொண்டு இல்லாமல், முகமெங்கும் ஆர்வத்தின் தேஜஸ் வழிந்துகிடக்க கைகால்களை துரு துருவென்று உற்சாகம் கலந்த பதட்டத்துடன் நின்றிருந்தான். என் மௌனம் அவன் பரபரப்பை அதிகப்படுத்தவே அம்மாவிடம் தாவினான்.

“அம்மா அம்மா, தம்பியை ஏறக்கி உட்டியா? எங்கம்மா தம்பி?” அவள் காலைக் கட்டிக்கொண்டு குதித்தான். என் மனைவியின் அழுகை ஆத்திரமாக மாறிற்று.

“போடா சனியனே… நீ வாய் வெச்சதிலே தான் இப்படியாய்டிச்சி…” என்று அவனை இழுத்துத் தள்ளி விட்டாள்.

அவன் தடுமாறி விழுந்து திக் பிரமை பிடித்தவனாய் அழ ஆரம்பித்தான்.

“தம்பி வெளையாடப் போயிருக்காம்பா… அவன் வந்ததும் நாம மூனு பேரும் வெளையாடுவோமா…ம்..?” என்றேன்.

அதுதான் நான் செய்த பெரிய தப்பு.

“உன்பாடு உங்கப்பா பாடு” என்று அவள் சமையலறைக்குப் போய் விட்டாள். நான் அவனைக் கூட்டிக் கொண்டு வெளியே கிளம்பும்போது என்னுள் ஒரு ஐடியா பளீரிட்டது.

“இதபாரு தம்பி வந்துட்டாம் பாரு….”என்றேன் கண்களில் அற்புதம் விரிய.

ஆத்மா ஆர்வமாக “எங்கே எங்கே” என்று கேட்டபடி சுற்று முற்றும் பார்த்தான்.

“இதபாரு. அட இங்கே பாரு…” என்று வெற்றுவெளியில் கைகளைத் துழாவி பையனைத் தூக்குவது போல பாவனை செய்து அந்தரத்தில் தூக்கிப் பிடித்துக் கொஞ்சினான்.

“டேய் தம்பி… ஆதுக்குள்ளே வெளையாடிட்டி வந்துட்டியா? திருட்டுப்பயலே, கிரிக்கெட் வெளையாடினயா? இதென்னடா தலையெல்லா ஒரே மண்ணு புழுதி… ப்பூ..ப்பூ..” என்று காற்றுக் கூட்டி ஊதிவிட்டேன்.

“என்ன சாமிநாதனை அடிச்சிப் போட்டியா? ஹ்ஹ்ஹ்ஹா ஆமா ஆத்மாவை உட்டு நீ மட்டும் எப்பட்றா வெளையாடப் போனே…? பாரு…நீ உட்டு வெளையாடப் போயிட்டேன்னு ஆத்மா அழுதிட்டிருக்காம் பாரு… இனிமேல் அவனை உட்டு வெளையாடப் போகாதே…” என்றபடி முகத்தில் பல்வேறு விதமான பாவனைகளுடன் கொஞ்சி… “எங்கே அப்பாவுக்கு ஒரு முத்தம் குடு… ம்… ஆத்மாவுக்கு…” என்று அவன் பக்கம் திருப்ப, அவன் வினோதமான ஆர்வத்துடன் முகத்தை நீட்டி முத்தத்தைப் பெற்றுக் கொண்டான்.

பின்வந்த நாட்களில் தம்பியை அழைத்துக்கொண்டு ஸ்கூலுக்குப் போனான். தம்பி பறித்துக் கொடுத்ததாக கொய்யாப்பழங்கள் கொண்டு வந்து கொடுத்தான். தம்பியை சின்ன சைக்கிளிலே வைத்துக் கொண்டு தெரு முழுக்கச் சுற்றினான். ‘தம்பி வீணாக சண்டைக்குப் போகமாட்டான் என்றும், வந்த சண்டையை விடமாட்டான் என்றும், தன்னோடு மல்லுக்கு நின்ற சாமிநாதனையும் மற்ற எதிராளிகளையும் அடித்து விரட்டி விட்டதாகவும்’ பெருமை பிடிபடக் கூறினான். ‘

என் மனைவி, “நீங்க கெட்டது போதாதா? பையனையும் பைத்தியக்காரனாக்கனுமா?” என்று சத்தம் போட்டாள். ஆத்மா அடம் பிடிக்காமல் சோறு தின்ன, பாடம் படிக்க தம்பி உபயோகப்பட்டதால் அவளும் சகித்துக் கொண்டாள்.

அரூபமான கடவுளை துதிக்கவே நமக்கு ஒரு உருவம் தேவைப்படும்போது அரூபமான கற்பனைத் தம்பியை ஒரு U K G பையன் சீராட்டுவது என்பது சற்றே மிகை. ஒரு பொம்மை என்பது போன்று ஏதாவது இருந்தாலாவது  ஒத்துக்கொள்ளலாம்.

நாளாக நாளாக விசித்திரமான நிகழ்ச்சிகளையெல்லாம் கூற ஆரம்பித்தான்.

எனக்குக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பயம் ஏற்பட ஆரம்பித்தது. என் அறைக்குள் நுழைந்து என்னுடைய புஸ்தகங்களையோ, மற்ற விஷயங்களையோ தொடக் கூடாது என்றும் ஒழுக்கமாக பாடப் புத்தகங்களை மட்டுமே படிக்க வேண்டும் என்றும் எச்சரித்து விட்டேன்.

பழைய சமையலறையைச் சுத்தம் செய்து தன் அறை என்றான். அவனுடைய சமாச்சாரங்களையெல்லாம் அதில் ரொப்பிக் கொண்டான்.

இது எங்கு போய் முடியும் என்று பயம் மண்டையை உலுக்கும்.

கதை போக்கின் இடையில் ஆத்மா தம்பி செய்யும் கற்பனை செயல்களை கூறும் சில சம்பவங்கள் கதையில் உள்ளன.

நான் அவன் அறைக்குள் பிரவேசித்தபோது இன்னும் தம்பியை சமாதானப் படுத்திக் கொண்டிருந்தான்.

“ஆத்மா, மார்க்கெட் வர்ரியா?” என்றேன்.

“அட அவகெடக்கறா… நாம மார்க்கெட் போலாம் வா… போ போயி டரஸ்சேஞ்ச் பண்ணீட்டு ரண்டு பேரும் வாங்க போங்க…”

தம்பியையும் சேர்த்துக் கொண்டதில் ஆத்மாவுக்கு ஒரே குஷி. “இருப்பா வந்திடறோம்…” என்று வீட்டுக்குள் ஓடினான்.

அறையைப் பார்வை விட்டேன். சுவரில் ஆணியடித்து தோள் பை மாட்டப்பட்டிருந்தது. அதற்குக் கீழே பாடப் புத்தகங்கள் அழகாக அடுக்கப்பட்டிருந்தன. அதன் ஓரத்தில் விளையாட்டுச் சாமான்கள்.

மூலையோரத்தில் சின்ன சைக்கிள் கம்பீரமாக நிறுத்தப்பட்டிருந்தது. வலது பக்க ஓரத்தில் களிமண் கொட்டியிருக்க பக்கத்திலிருந்த சின்ன பிளாஸ்டிக் டப்பாவில் இருந்த தண்ணீர் மரக்கலரிலிருந்தது. அதன் ஓரத்தில் சதுரவாக்கில் பலகையாக ஒரு கருங்கல்… அதில் களிமண் படிந்திருக்க அதனடியில் முடிந்தும் முடிக்காமலும் களிமண் பொம்மைகள் சிதறியிருந்தன. ஆத்மா வந்து சேர்ந்தான்.

“ஏப்பா போலாமா?”

“ஆத்மா, பொம்மையெல்லாம் செய்வியா? எனக்குக் காட்டவேயில்லே…”

“இல்லப்பா இதெல்லாம் தம்பி செஞ்சது…”

“ஓ… செரி எங்கே பாக்கலாமே…” பொம்மைகளை நோட்டம் விட்டுக் கொண்டே வந்தவன் ஒரு பொம்மை வித்தியாசமாய்த் தெரியவே எடுத்துப் பார்த்தேன்.

“இதென்ன பொம்மை?”

“அது ஒத்தக் கண்ணுப் பிச்சைக்காரன்”

குச்சி குச்சியான இரண்டு கால்கள்; கால்களுக்கு மேல் ஒரு மனிதத்தலை; முகத்தில் தாடியும் மீசையும் கீறப்பட்டடிருந்தது; ஒரு கண் இருந்த இடத்தில் வெறும் குழி. தலைப்பகுதியிலிருந்து இரண்டு கைகள் குச்சிகளைப் போல முன்னால் நீட்டிக் கொண்டிருக்க கைகளின் மணிக்கட்டுப் பகுதியிலிருந்து… கமண்டலம்தானே அது…? முளைத்திருந்தது. ஹா… உடலெங்கும் புல்லரித்தது. பிரமித்துப் போனேன்.
ஓரிரு நிமிஷங்கள் வெறித்தபடி நின்றிருந்தவன்,

“இந்த பொம்மைக்கு மட்டும் வயிறு மட்டும் வெச்சிருந்தா அற்புதமா இருந்திருக்கும்…” என்றேன்.
“அதுவா… அவன் கையில கழட்டி வெச்சிருக்கானே… அதான் வயிறு”

என் மண்டைக்குள் சம்மட்டி அடி விழுந்தது. அவனைப் பற்றி ஏதேதோ விவரிக்க முடியாத ரூபங்கள் மனமெங்கும் வியாபித்துத் திரிந்தன. ஜீனியஸ் ஆஃப் தி ஏஜ்.

“தினமும் இந்தப் பிச்சைக்காரனை ஸ்கூலுக்கு போரப்ப வாரப்ப பாப்பம். ‘வயித்துக்கு ஏதாச்சும் போடுங்க தரும தொரே…’ ம்பான்; அவனோட பேச்சு வயித்தையே கழட்டி கைல புடிச்சிருக்கிற மாதிரி தெரியும்…”

எனக்கு உடனே அவனுடைய எல்லாப் பொம்மைகளையும் பார்க்கவேண்டும் போல ஆர்வம் பரபரத்தது, சம்மணமிட்டு நிலத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டேன்.

அவனைத் தினம் ஸ்கூலுக்கு சுமந்துபோகும் சைக்கிள் ரிக்ஷாவும், ரிக்ஷாக்காரனும்; கிரிக்கெட் மட்டையுடன் ஒரு பையன்; மாடுகள் இல்லாமல் அவிழ்த்த விடப்பட்ட வண்டி; மிட்டாய் விற்கும் கூடைக்காரக் கிழவி; மனிதத் தலைகள், கைகள், வண்டிச் சக்கரங்கள்… ஒரு மனிதத் தலையை கையில் எடுத்து, “இதுதான் தம்பி…” என்றான் ஆத்மா.

ஆயாசத்துடன் நீண்டதொரு பெருமூச்சு கிளம்ப அதிலிருந்து மீண்டபோது வேறொரு பயம் சேர்ந்து கொண்டது. ‘இவன் ஸ்கூல் வாழ்க்கை எப்படி இருக்கிறது?’

“ஆத்மா, நேத்திக்கு உங்க மிஸ் என்ன பாடம் நடத்தினாங்க…”

“தெரியலேப்பா, நான் ஸ்கூல் போய் ஒரு வாரமாகுது”

சாட்டையின் நீண்டநாவுகள் உடம்பெங்கும் சொடுக்கி எடுத்தன. ரோட்டில் ஸ்தம்பித்துப் போய் நின்று விட்டேன்.

“என்ன… என்ன சொன்னே? ஸ்கூலுக்குப் போறதில்லையா அடப்பாவி… பின்னெங்கடா போறே?”
ஆத்மா அம்மாவிடம் சொன்னான். “தம்பி கிம்பியெல்லாம் பறந்துடுவீங்க… ஏண்டா அவ்வளவு திமிரா? ஸ்கூல் பிடிக்காம போய்டிச்சா? ஒழுங்கா ஸ்கூலுக்குப் போகாட்டி சூடு போட்ருவேன்… கழுதை…” என்று கோரத் தாண்டவமாடவே தம்பி ஆத்மாவை அடக்கி விட்டான். இருவரும் ஒழுங்காக நல்ல பிள்ளையாய் ஸ்கூல் போனார்கள்.

இதுவரை ஆத்மாவின் அப்பா சொல்வது போன்று இருந்த கதை தற்போது ட்ராக் மாறி மூன்றாம் மனிதர் பார்வையில் சொல்லப்படுகிறது, 

ஆத்மாவும் தம்பியும் மட்டும் வெளியே கால்போன போக்கில் நடந்தார்கள். சற்று தூரத்தில் பூங்கா ஏதிர்ப்பட்டது. அதன் அமானுஷ்ய தோற்றமும், பறவைகளின் சீச்சொலியும் பச்சைப் பசேலைப் போர்த்திக் கொண்டு ஆகாயத்தை நோக்கி சரேலித்திருந்த மரங்களின் கிளைகளும் அசைந்து அசைந்து வரவேற்றன.

யாருமேயில்லாத ஒரு இடம் தேடி புல்வெளியில் அமர்ந்து அந்த இடத்தின் அற்புதத்தை ரசித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். வகுப்பறையின் தூங்குமூஞ்சி சுவர்களைப் பார்த்து அலுத்துப் போன கண்களுக்கு அந்த இடம் கிடைத்ததற்கரிய அற்புதமாய்த் தெரிந்தது.

“எவ்வளவு அற்புதங்களை இழக்க இருந்தோம்” என்றான் தம்பி.

“ஆமாம் இன்னும் எவ்வளவோ அற்புதங்கள் வெளியே இருக்கக் கூடும்” என்றான் ஆத்மா.

அப்பொழுது ஆத்மாவின் தோளில் ஒரு கரம் மெல்லிய பீலியாய் விழுந்தது. திரும்பிப் பார்த்தால், எதிரே தும்பைப் பூவைப்போல நரைத்த தலையுடன் ஒரு பெரியவர் பளீரிட்ட பற்களைக் காட்டி குறுநகை புரிந்தார். அப்பொழுதுதான் குளித்துவிட்டு வந்தவர் போலிருந்தது. கேசத்தில் நீர் ஸ்படிகத்துளிகளாய் மின்னியது. கேசத்தை மேலே தூக்கி வாரி நடு நெற்றியில் குங்குமப் பொட்டு வைத்திருந்தார். முகம் மொழு மொழுவென்று உருண்டையாய் தேஜஸ் மின்னியது. கைவரை மூடிய ஜிப்பாவும் கால்வரை வேஷ்டியுமாய் தூயவெண்மையாடை தரித்து மின்னற் குமாரன் போல காட்சியளித்தார். அழுக்கு மனிதர்களைப் பார்த்து அருவருப்படைந்த கண்களுக்கு அவரை ஒற்றிக்கொள்ள வேண்டும் போலிருந்தது. (JK யை விவரிக்கிறாரோ? ஆசிரியர் JK (ஜே கிருஷ்ணமூர்த்தி) பிரியர்.)

“என்ன தம்பி, ஸ்கூலுக்கு போகலியா…?” என்றார் பெரியவர். “என்ன டீச்சர் அடிச்சிட்டாங்களா?”

ஆத்மா இல்லை என்று தலையாட்டினான்.

“ஏன் ஸ்கூலுக்குப் போகலே?”

“ஸ்கூல எங்களுக்குப் பிடிக்கலே”

பெரியவர் ஆத்மாவைத் தூக்கி மார்போடு தழுவிக் கொண்டார். தம்பி சொன்னான்.
“ஸ்கூல்ல எங்களுக்குப் படிக்கறதுக்கு ஒண்ணுமேயில்லே…”

பெரியவர் அதிசயத்துடன் கண்களை அகல விரித்தார். அவர் இதழ்களின் கடைக் கோடியில் புன்முறுவலொன்று நழுவி ஓடியது.

“வாஸ்தவம்தான்… நீ ஸ்கூல்ல படிக்கறதுக்கு ஒண்ணுமேயில்லே… வெளியில படி சூரியனுக்குக் கீழேயிருக்கிற இந்த உலகத்தில படிக்கறதுக்கு நிறைய இருக்கு… அந்த கிளாஸ் ரூம்ல நேரத்தை வீணாக்கிட்டு இருக்காதே…”

ஆத்மாவின் கேசத்தைக் கோதி உச்சி முகர்ந்து மெல்லிய ஒரு முத்தம் கொடுத்து விட்டு எழுந்து, தலையை ஆட்டி விட்டு, மெல்ல நடந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் மறைந்து போனார்.

ஒவ்வொரு நாளையும் புதிய புதிய கோணத்தில் அனுபவிப்பது, சாயங்காலம் ஸ்கூல் விடும் நேரத்தில் வந்து ரிக்ஷாவில் ஏறிக்கொண்டு வீட்டுக்கு வந்து தங்கள் அறைக்குப் போய் ஓவியங்கள் வரைவது, களிமண் பொம்மைகள் செய்வது… என்றெல்லாம் தினமும் அவன் சந்தித்த நிகழ்வுகள், மனிதர்கள், நூலகத்தில் போய் படித்த – படம் பார்த்த – புத்தகங்கள் என்று என்னென்னவோ சொல்லிக் கொண்டே போனான்.

மீண்டு வந்த கதையாக அப்பாவின்  வாக்குகளில் கதை சொல்லல் திரும்புகிறது. 

எனக்கு பயம், கோபம், ஆத்திரம் அத்தனையும் ஒருசேர வெடித்தது. “வாயை மூட்றா கழுதை… தம்பியுமில்லே மண்ணாங்கட்டியுமில்லே… ஏண்டா ஸ்கூலுக்குப் போகச் சொன்னா ஊர் சுத்திட்டு வர்ரியாடா ராஸ்கல்”

நான் ஒருநாளும் அவ்வாறு கண்டித்ததில்லையாதலாலும், தம்பி இல்லை என்று அதிர்ச்சியடைய வைத்தாலும் ஆத்மா ஒரேயடியாய் பயந்து போய் கண்கள் சொருகிப் போய் கீழே விழுந்தான். நான் பதறிப் போனவனாய் அவனைத் தூக்கி “ஆத்மா, ஆத்மா,” என்று கூவினேன். பையன்  மயங்கிக் கிடந்தான்.

அக்கம் பக்கத்திலிருந்தவர்கள் கூட்டம் கூடி விசாரித்தார்கள்.

“ஒண்ணில்லீங்க… வெயில் பாருங்க கொளுத்தது… 108 டிகிரி நமக்கே ஒருமாதிரி இருக்குது… சின்னக் குழந்தைக்கு கேக்க வேணுமா… மயக்கம் போட்டான் போல…”

ஆத்மா கண் விழித்ததும் ‘தம்பி தம்பி’ என்று என்னென்னவோ உளறினான். “தம்பி இருக்காம்பா… இதபாரு நின்னிட்டிருக்காம் பாரு…” என்று அவனுக்குத் தண்ணீர் காட்டினேன். “நீ தம்பி இல்லேன்னு சொன்னேயில்லே… நீ என்னோட பேச வேண்டாம் போ…”

“இல்லைடா ராஜா… நான் சும்மா வெளையாட்டுக்குச் சொன்னேன். இத பாரு தம்பி… நீ மயங்கி விழந்துட்டேன்னு அழுவுறாம்பாரு… வா எந்திரி போலாம்…” சட்டென்று அவனை கூட்டிக் கொண்டு நடந்தேன்.

வீடு திரும்பும் போது ஓயாமல் உழலவைக்கும் குழப்பங்களைப் போக்க டக்கென்று ஒருயோசனை தோன்றியது. அந்த நிமிஷத்தில் உடலெங்கும் பதட்டமும் பரபரப்பும் ஊர்ந்து நெளிந்தது.
எதிரில் பஸ் வந்தது. சாலையின் ஓரத்தில் ஒதுங்கினோம்.

அடுத்த கணம், “ஆ… அய்யய்யோ தம்பி பஸ்ல உழுந்திட்டானே…” என்று கத்தினேன். ஆத்மா சற்று தாமதித்து அந்த பயங்கரத்தைப் புரிந்து கொண்டு “ஐயோ ஐயோ” என்று அலறினான்.

பஸ் தம்பியின் மீதேறிப் போயேபோய்விட்டது. நான் ஓடிப் போய் நடுரோட்டில் மண்டியிட்டு அமர்ந்து, “ஆத்மா, தம்பி செத்துப்போயிட்டானே… ஐயோ, ஐயோ…” என்று அழுதேன்.

ஆத்மா ஓ வென்று அழ ஆரம்பித்தான்.

சுட்டியில் சென்று கதை முழுதும் வாசிக்கக் கோருகிறேன்.

நன்றி – அழியாச்சுடர்கள்

சுட்டிகள்: =====>அழியாச்சுடரில்<=====

ஆசிரியர் bio: சுட்டி ====> ஆசிரியர் <====

ஆசிரியரின் blog : சுட்டி =====> கௌதம சித்தார்த்தன் <=====

ஆசிரியரின் email  : unnatham@gmail.com

தம்பி கதை ஒலி வடிவில் : https://youtu.be/u9hMYsPRmnc