கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : உள் உணர்வு

     இந்த வார எங்களின் "கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை" பகுதியை
அலங்கரிப்பவர் அதிரா.  

     இவரது தளம்  என் பக்கம்.

     அதிரா எங்களுக்குத்தான் புதுமுகம்.  மற்ற வலையுலக நண்பர்களுக்கு  அறிமுகமானவர் என்று தெரிகிறது.  அரட்டை அரசியாக இருக்கிறார்.  வாங்க அதிரா...   ஒரு முன்னுரை கொடுங்க...  தொடர்ந்து நீங்கள் தந்திருக்கும் கதையைப் படிக்க ஆவலாக இருக்கிறோம்....


===================================================================

எல்லோருக்கும் வணக்கம்!

இங்கு என் பேச்சுவழக்கிலேயே அனைத்தையும் எழுதியிருக்கிறேன், தவறுகள் இருப்பின் மன்னிச்சுக் கொள்ளுங்கோ.

ஏஞ்சலின் என்கிற அஞ்சு எழுதிய கதைக்கு பின்னூட்டம் கொடுக்கவே முதன்முதலில் இங்கு வந்தேன், ஏனோ தெரியவில்லை அப்பவே என் உள்ளுணர்வு சொல்லிக்கொண்டிருந்தது, என்னையும் ஒருநாள் கதை எழுதும்படி அழைப்பு வரலாம்:) என, அதேபோல் சகோதரர் ஸ்ரீராம் கேட்டுக் கொண்டதற்கிணங்க, இவ் “உள்ளுணர்வு” தலைப்பையே தெரிவு செய்தேன். என்னையும் இங்கு அழைத்தமைக்கு மிக்க நன்றி.

எனக்கு யாராவது கதை எழுதுங்கோ என்றோ அல்லது ஒரு கவிதை சொல்லுங்கோ எனக் கேட்டால் எதுவுமே உடனே வராது, அடிச்சுக் கேட்டாலும் வராது, ஆனா திடீர் திடீரென நிறைய எழுத வரும், அதனால்தான் இது ஏற்கனவே எழுதி என் புளொக்கில் போட்டதையே தொகுத்து இங்கு தந்திருக்கிறேன்.

நான் தனியே வீட்டில் வேலை செய்யும் நேரங்களில் எல்லாம் எப்பவும் ரேடியோ கேட்பேன் அல்லது பட்டிமன்றம், பிரசங்கங்கள், பிரபல்யங்களின் மேடைப் பேச்சுக்கள்.. இப்படிக் கேட்டபடியேதான் வேலை செய்வது வழக்கம். அதன்போது அவர்கள் சொல்வதை காதில் வாங்கிக்கொண்டு பின்பு என் பாசையில் அதனை எழுதுவேன்.  அப்படித்தான் இதனையும் தொகுத்து எழுதினேன். நன்றி.

ஊசிக்குறிப்பு: இது பொதுத்தளம் என்பதால் மிகவும் கஸ்ஸ்டப்பட்டு என் வாயை முடிந்தவரை அடக்கியே:), இதனை தொகுத்துப் போட்டிருக்கிறேன், ஏனெனில் நான் ரொம்ப நல்ல பொண்ணு:)--அப்பாவீஈஈஈ,, ஆறு வயசிலிருந்தே:).[படத்தில தெரியுதெல்லோ?:)].

=================================================================================

உள் உணர்வு:)

 

அதிரா

ஒரு அரசன் இருந்தார். அவர் தினமும் காலையில், தன் குதிரை வண்டிலில், ஊரைச் சுற்றிப் பார்த்து வருவது வழக்கம். அப்படி ஊரைச் சுற்றி வரும்போது, எதிரில் வரும் மக்கள் கும்பிடுவார்கள், கை காட்டுவார்கள், அப்போ பதிலுக்கு அரசனும் சிரிப்பார், கை காட்டுவார், கும்பிடுவார்.

அப்போ ஒருநாள் இப்படி அரசன் ஊரைச் சுற்றி வந்தபோது, ஒரு சந்தன மர வியாபாரி எதிரே வந்தார், அவர் அரசனைக் கண்டதும் கும்பிட்டார்.. ஆனால் அவரைப் பார்த்ததும் அரசனுக்கு கொஞ்சம் எரிச்சலாக வந்தது, ஏனோ பதிலுக்கு கைகாட்டக்கூட பிடிக்கவில்லை.. பேசாமல் போய் விட்டார்.

2ம் நாளும் அதே வியாபாரி இன்னும் மரியாதையாகக் கும்பிட்டார், அரசருக்கு அவரின் செயல்,  இன்னும் அதிக எரிச்சலையே கொடுத்தது, அன்றும் கோபமாக பதிலுக்கு ஏதும் சொல்லாமல் வந்துவிட்டார்.

அரண்மனைக்கு வந்தவருக்கு மனம் கேட்கவில்லை, தனக்கு ஏன் இப்படிக் கோபம் வந்தது, அந்த வியாபாரி ஏதும் தனக்கு தவறு செய்யவில்லையே என எண்ணியவாறு, மந்திரியைக் கூப்பிட்டுச் சொன்னார் நடந்ததை.

மந்திரி சொன்னார் நாளைக்குப் போய் வாங்கோ எல்லாம் சரியாகிடும் என. அடுத்த நாள் போனார் அரசர், வியாபாரி கும்பிட்டார், அரசனுக்கு பதிலுக்கு கோபம் வரவில்லை, கையெடுத்து தானும் கும்பிட்டு விட்டு வந்தார்.

வீட்டுக்கு வந்து மீண்டும் மந்திரியிடம் விசாரித்தார்... அப்போ மந்திரி விளக்கினார்...

அந்த வியாபாரி சந்தனக் கட்டைகள், நிறைய வெட்டி வந்து அடுக்கியிருக்கிறார், அப்போ முதல் நாள் உங்களைக் கண்டபோது, மனதிலே நினைத்தார் அரசன் குடும்பத்தில் யாராவது இறந்தால், தன் சந்தனக்கட்டைகளை வாங்குவாரே அரசன், என நினைத்துக் கும்பிட்டார், அதனால் அரசனுக்கு மனதில் ஏதோ உள்ளுணர்வு பிடிக்காமல் போய் விட்டது அதனால் கோபத்தில் வந்தார். 

அரச பரம்பரை மட்டுமே சந்தனக் கட்டைகளைப் பாவிப்பார்களாம் அக்காலத்தில்.

2ம் நாள் போனபோது அந்த வியாபாரி எண்ணினார், அரசனே இறந்தால், தன் சந்தனக் கட்டைகள் முழுவதையும் விற்றிடலாமே என, அவ்வாறு எண்ணிக்கொண்டே கும்பிட்டமையால், அந்த எண்ண அலை வரிசையால் அரசனால் பதிலுக்குக் கும்பிட முடியவில்லை. எரிச்சல் இன்னும் அதிகமானது.

3ம் நாள் அரசன் ஊர் சுற்றப் போகுமுன்பே, இந்த மந்திரி போய், சந்தன வியாபாரியிடம் சொல்லியிருக்கிறார், அரச சபையில் யாகம் வளர்க்கப் போகிறோம், எனவே யாகம் செய்ய நிறைய சந்தனக் கட்டைகள் தேவை என. அதனால் மனம் குளிர்ந்த வியாபாரி, சந்தோசத்தோடும், நன்றியுணர்வோடும் கும்பிட்டார், அது அரசனாலும் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது என விளக்கம் கொடுத்தார்.

இதுதான் உள்ளுணர்வு என்பது. அதாவது எம்மையும் அறியாமல் எம் மனதில் தோன்றும் எண்ணம். ரோட்டால் போகும்போது, ஒருவர் சிரித்துவிட்டுச் சென்றால், சிலநேரம் எமக்கு மனம் அரிக்கும், அவரின் சிரிப்புச் சரியில்லையே... ஒரு மாதிரி இருந்துதே... என்றெல்லாம். அதேபோல, சிலர் சிரித்தால் அன்று முழுவதும் சந்தோசம் பொங்கும்(காரணமே இல்லாமல்).

இந்த உள்ளுணர்வு மூலம் பல சந்தர்ப்பங்களில் அடுத்தவரின் மனநிலை எமக்குத் தெரிந்து விடுகிறது..  

[[[ http://gokisha.blogspot.co.uk/2012/03/blog-post_10.html]]]]

அப்படியான உள்ளுணர்வுத் தன்மை, ஆண்களை விடப் பெண்களுக்கு அதிகமாம்.  அதிலும் பெண் புத்தி பின் புத்தி என்கிறார்களே.. அது ஒருவித அறிவுக் கூர்மை, சமயோசித புத்தியைக் குறிக்கின்றதாம்... அதுவும் பெண்களுக்கே அதிகமாக இருப்பதாகச் சொல்கிறார்கள்...அதுக்கு ஒரு சின்ன கதை சொல்கிறேன்... 

 “பெண் புத்தி பின் புத்தி”

ஒரு தாய் தந்தையருக்கு(ஆரம்பம் கரீட்டுத்தானே?:)) ஒரு மகள். அவவுக்குத் திருமணமாகி கணவன் வீட்டுக்குப் புறப்பட்டுப்போக ஆயத்தமாகிறா.

அப்போ தந்தை, மகளை அணைத்து அழுதுகொண்டே சொல்கிறார்.. “ அம்மா நீ, இங்கே செல்லமாக வளர்ந்திட்டாய், அங்கு கணவன் வீட்டில் உன்னை எப்படிக் கவனிக்கப் போகிறார்களோ, மாமியார் எப்படியானவரோ என எதுவும் எமக்குத் தெரியாது, ஆனால் நீ தைரியமாக இரு, அங்கு உனக்கு எந்த விதமான பிரச்சனை வந்தாலும் உடனே எமக்குக் கடிதம் போடு, அடுத்த நிமிடமே நாம் அங்கு நிற்போம், நீ கஸ்டப்பட நாம் விடமாட்டோம்”என்றார்.

இதைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்த தாய் சொன்னார்..

 “என்னங்க நீங்க சொல்றீங்க? இப்படியா மகளுக்கு சொல்லி அனுப்புவது? அங்கு கடிதம் எழுதும்போது, அதை மருமகனோ அல்லது மாமியாரோ படித்து விட்டால், எம் மகளின் கதி என்னாகும்? கொஞ்சமாவது “கிட்னியை” பாவிக்க  வேண்டும்”.. எனச் சொல்லி விட்டு,[புத்தி(மூளை/அறிவு)யை பூஸ் பாஷையில் சொல்லும்போது அது கிட்னி:)].

தாய் மகளிடம் சொன்னா....

“இஞ்ச பாரம்மா, அங்கு ஏதும் பிரச்சனை இருப்பின், எமக்கு அதை எழுதாதே,  அது உன் வாழ்க்கையைப் பாதிக்கும்,  எப்பவும் நலமாக இருக்கிறேன் என்றே எழுது, ஆனால் நீ தாங்க முடியாத துன்பத்தில் இருக்கிறாயாக இருந்தால், கடிதம் எழுதும்போது, ஒரு பென்சிலால் எழுதிப்போடு, இல்லை சந்தோஷமாக இருக்கிறாய் எனில் பேனாவால் எழுதிப்போடு, நாம் அதை வைத்தே புரிந்து கொள்வோம்”.

உன்னில் தவறு வந்திடுமளவுக்கு எதுவுமே பண்ணாதே என.. அறிவுரை கூறி அனுப்பினார்..

மகள் கணவர் வீடு போனபின், ஒரு மாதத்தால் மகளிடமிருந்து கடிதம் வந்தது....

தந்தையும் தாயும் போட்டிபோட்டுப் பிரித்தார்கள்..

பேனாவாலோ அல்லது பென்சிலாலோ எழுதப்பட்டிருக்கு என... ஆஹா.. என்ன சந்தோசம்... பென்னால் எழுதப்பட்டிருந்தது கடிதம்... பெற்றோருக்கோ மகிழ்ச்சி... மகள் சந்தோசமாக இருக்கிறா அதுவே போதும் என எண்ணியபடியே கடித்தத்தைப் படித்தனர்....

அன்புள்ள அப்பா, அம்மாவுக்கு...
உங்கள் மகள் “தங்கம்” எழுதிக்கொள்வது,


நான் இங்கு மிகவும் நலமாக இருக்கிறேன்... என் கணவர் என்னை கண் கலங்காமல் பார்த்துக்கொள்கிறார், மாமியார் தலைமேல் தாங்கி நடக்கிறா... எனக்கு துன்பம் என்ன வென்றே தெரியவில்லை ... அவ்வளவு மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறேன்... உங்கள் இருவரையும் பார்க்க வேண்டும்போல் உள்ளது...


இத்துடன் முடிக்கிறேன்... அம்மா இங்கு ஒரே ஒரு பிரச்சனைதான்.. என்னவெனில் வீடெல்லாம் தேடினேன்.. ஒரு பென்சிலுமே கிடைக்கவில்லை, அதனாலேயே பேனாவினால் எழுதியிருக்கிறேன்...
அன்பு மகள்,
தங்கம்.

இப்போ எல்லாமே பிரிஞ்சிருக்குமே?:)))... பெண் புத்தி பற்றி:))...

[[[http://gokisha.blogspot.co.uk/2012/03/blog-post_14.html]]]]

ஊசிக்குறிப்பு:)-

எனக்கு ஆராவது ஏசப்போறீங்கள், அல்லது திட்டப் போறீங்கள் எனில்.. மனதுக்குள்ளேயே திட்டிடுங்கோ:)).. ஏனெனில் பப்ளிக்கில திட்டினால் அது அழகில்லை எல்லோ...:) அதனால தான் முன் ஜாக்கிர்ர்ர்தையா இதையும் சொல்லி வைக்கிறேன்:)). நன்றி_()_ .