கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை :: மன்னிப்பு - ரிஷபன் - சீதை 18

     சீதை ராமனை மன்னிக்கும் இந்த வாரக்கதையில் பிரபல எழுத்தாளர் திரு ரிஷபன் அவர்களின் படைப்பு இடம்பெறுகிறது.
   

மன்னிப்பு

ரிஷபன்

தொலைவில் ஒரு காகம் கரைந்தது. கொஞ்சம் தீனமாய். கழுத்தை ஒரு 

பக்கம் சாய்த்து பார்த்தது.  ஜானகியை அது அந்த நேரத்தில் எதிர்பார்க்கவில்லை. தத்தித் தத்தி பின்னால் நகர்ந்தது. மீண்டும் திரும்பிப் பார்த்தது.

ஸீதையின் மனசில் எதுவுமில்லை. வழி தப்பிய பறவையைப் பார்க்கிற உணர்வே. மாடத்தில் நின்றவள் திரும்பிப் பார்த்தாள்.  யாரேனும் இருந்தால் உணவு கொண்டு வரச் சொல்லலாம் என்று. ஒரு சேடியும் கண்ணில் படவில்லை.

திரும்பினால் காகத்தைக் காணோம்.  அலுத்துப் போய் பறந்து விட்டது போலும். அல்லது இன்னொரு ராமசரத்தை எதிர் கொள்ளும் சக்தி இல்லை என்கிற பயமா.. அடுத்த கண்ணையும் கெடுத்துக் கொள்ள வேண்டாம் என்கிற எச்சரிக்கை உணர்வா ..

இராமன் இன்று எப்போது வருவாரோ.. எனக்காகக் காத்திருக்காதே ..  சாப்பிட்டு விடு என்றுதான் சொல்லி விட்டுப் போயிருக்கிறார். பசி இல்லை.  ஒரு சமயம் யோசித்தால் நினைவுகளும் இல்லை.  துடைத்து வைத்த மாதிரி மனப் பலகை.

ஏனோ ஹனுமன் நினைவு வந்தது. அசோகவனத்தில்..  “தாயே உத்திரவிடுங்கள் .. இவர்கள் அனைவரையும் அழித்து விடுகிறேன் “ ஆஞ்சநேயர் குரலில் என்ன ஒரு கோபம்.

எதிரில் அரக்கிகள் .. மிரண்டு போய் இவளைப் பார்த்தனர்.  அசுர குலமானாலும் தன் இனம் ..

“வேண்டாம்”

கை கூப்பினான் ஹனுமன்.

“வாருங்கள்.. உங்களை இப்போதே இராமனிடம் கொண்டு சேர்க்கிறேன். “

ஸீதைக்கு சிரிப்புத்தான் வந்தது. பொறுமையாகச் சொன்னாள்.

“அது என் பிரபுவுக்கு அழகல்ல”

எவ்வளவு நடந்து விட்டது.. யுத்தம் முடிந்து அலங்கரிக்கப்பட்ட ஸீதை..  இராமனின் எதிரில்..

எவ்வளவு நாளாச்சு .. ஏன் திரும்பிக் கொண்டிருக்கிறாய் ராமா..   என்னைப் பாரேன்.

ம்ஹூம். அவன் ஏன் திரும்புகிறான்..  புறக் கண்கள் அந்தப் பக்கம் வைத்துக் கொண்டு.. அகத்தில் ஜானகியை கொண்டாடிக் கொண்டு.

“லக்ஷ்மணா .. அவளுக்கு எங்கே போக விருப்பம் .. கேட்டுச் சொல்”

பார்வையாளர்கள்தான் பதட்டப்பட வேண்டும்..  கதாநாயகனும் நாயகிக்கும் எவ்விதக் குழப்பமும் இல்லை. யுக யுகாந்திரமாய் மனிதப் பூச்சிகளைப் படைப்பதும் காப்பதும் அழிப்பதுமான விளையாட்டில் பரமபதம் எப்போதும் சலித்ததில்லை.

அதே தொனியில் சொன்னாள்.

“லக்ஷ்மணா .. அக்னியை மூட்டு ..”

லக்ஷ்மணனிடம் கூட பதட்டம் இல்லை. ஆதிசேஷனுக்கு இதெல்லாம் பழகிப் போனதே. அப்பா சொன்னால் என்ன..  அம்மா சொன்னால் என்ன. 

சரணாகதி செய்தவனுக்கு சஞ்சலம் எப்படி வரும்.

அக்னிதேவன் தன்னைப் புதுப்பித்துக் கொண்டான். எத்தனை காலமாய் எதை எதையோ சுட்டெரித்து தன்னைத் தீட்டுப் படுத்திக் கொண்ட வருத்தம் அவனுக்கு. ஆயிரம் சமாதானங்கள் சொல்லிக் கொண்டாலும் தாயாரின் கிருபை போல வருமா..

ஒவ்வொரு கணக்காய் நேர் செய்து கொண்டாச்சு..  ஆனாலும் மனசுக்குள் ஒரு நெருடல். இன்னும் ஏதோ ஒன்று பாக்கி போல.  என்னவாக இருக்கும்.

ஸீதைக்கு இப்போது மனசுக்குள் பாற்கடல் அலையடித்தது. என்ன யோசித்தும் புலப்படவில்லை.

“ஸீதா..”

மிக மெல்லிய குரல். அரண்மனையே அமைதியில்.. துல்லியமாய்க் கேட்டது.

முழங்காலைத் தொட்டுக் கொண்டு கைகள். அகன்ற புஜம். பரந்த மார்பு.

விபவத்தில் இத்தனை அழகா நீர்..

“என்ன பார்க்கிறாய் வைதேஹி” மென்மையாய் வருடியது .. இராமனின் குரல்.

“உணவருந்த வாருங்கள் “

“போகலாம் இரு.. இப்போது எனக்குப் பசி இல்லை “

அவளைத் தொட்டு அமர்த்திக் கொண்டான் இராமன்.

“உன் மனசில் என்ன ஓடியது..  அதைச் சொல் முதலில் “

எந்த யுகமாய் இருந்தால் என்ன .. பெண் மனசில் என்ன என்று தவிப்பதுதான் ஆணின் இயல்போ .. அது பரமனாய் இருந்தாலும்.

“ஒன்றுமில்லை “

“பொய் சொல்லாதே மைதிலி “

அழகனின் கொஞ்சலில் இன்னும் எங்கியது மனம்.

“இல்லை “ என்றாள் தனக்கே உறுதி இல்லாத குரலில்.

“இப்போது நீ சொல்லித் தான் ஆகவேண்டும் “

“என்னைப் பிரிந்திருந்தது உங்களுக்கு உகப்பாயிருந்ததா பிரபு “

“ நாம் பிரிந்திருந்தோமா என்ன “

“என்னை மடக்க வேண்டாம் .. நிஜத்தைச் சொல்லுங்கள் “

“நான் கேட்டதற்கு பதில் இல்லை .. நீ என்னை மிரட்டுகிறாய் “

“எனக்கு பதில் சொல்லுங்கள் .. பிறகு நானும்.. “

தாமரைக் கண்கள் அவளையே பார்த்தன. பிரிந்து இருந்த காலத்திற்கும் சேர்த்து வைத்து விழுங்குவது போல.

“தேவி..அப்போது நான் உயிரோடு இல்லை. வல மார்பினில் வாழ்கின்ற மங்கை இல்லாத என்னைக் கேலி செய்தார்கள் எல்லோரும்..இவனா அவதார புருஷன் என்று “

ஸீதை அவன் மேல் சரிந்தாள்.

“நிஜமாகவா .. என்னை அவ்வளவு பிடிக்குமா “

“அதிலென்ன சந்தேகம் ஜானகி “

“உங்கள் அழகில் மயங்கி எத்தனை பேர் .. “

இராமன் சிரித்தான்.

“நான் உன் அழகில் மயங்கி அல்லவா கிடக்கிறேன் “

“இது சத்தியம் எனில் .. இனி வரும் நாளிலும் .. உங்கள் மனம் கோண மாட்டேன் .. “

சீதைக்கு ஏதோ ஒரு ஆவேசம் அந்த நிமிடம் ..

இராமனின் மானுடத் தோற்றத்தில் ஒரு நடுக்கம். பார்வை புலனாகாப் பெருவெளியில் சஞ்சரித்து மீண்டது.

“உனக்குப் பிடிக்காததைச் செய்தாலுமா “

“பிரபு .. நாம் குழந்தைகள் அல்லவே “

ஸீதையின் குரலில் ஒரு எள்ளல்.

“என்னை மன்னிப்பாயா சீதா “

ஆறடி உயர நாயகன் .. சின்னக் குழந்தை போல .. எதிரில் நின்று .. கை கட்டி .. செய்வதறியாது நின்றபோது ..

யாராய் இருந்தாலும் என்னை நம்பி வந்து சரணாகதி செய்தவனை நான் கை விடேன்.. என்று சொன்னவனுக்கு அடைக்கலம் தந்தாள் தன் மார்பில் சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டு...

புரிந்து விட்டது இராமனுக்கு. 

ஸீதை ராமனை மன்னித்து விட்டாள்.



தமிழ்மணத்தில் வாக்களிக்க..........