புதன் 191113:: மறதியினால் அவதிப்பட்டதுண்டா?

கீதா சாம்பசிவம் : 

1) இந்திரா காந்தி, நேரு போன்றோர் அரசுப் பணத்தில் செலவு செய்ததெல்லாம் ஏற்றவர்கள் இப்போது மோதி சொந்தப் பணத்தில் உடைகள் வாங்கி அணிவதை விமரிசிப்பது ஏன்?


# அவர்கள் விஷயத்தில் பெரிய மாற்றம் திடீரென்று வரவில்லை எனச் சொல்லலாம்.

& அதை ஏற்றவர்கள்தான் இப்போ விமரிசிக்கிரார்களா? மேலும் அப்போ காங்கிரஸ் மட்டுமே மத்தியில் தொடர்ந்து ஆட்சி செய்துகொண்டு இருந்தது என்பதால், யார் செலவு என்பதை எல்லாம் யாரும் யோசித்துப் பார்த்தது இல்லை. வேறு கட்சி ஆட்சிக்கு வந்தபின்தான் மக்கள் இதைப் பற்றி எல்லாம் கேள்வி கேட்கலாம் என்று தெரிந்துகொண்டுள்ளனர். 

2) ஒரு நாட்டின் பிரதமர் என்னும் முறையில் ஓரளவுக்குத் தரமான ஆடையை அவர் அணியவேண்டும் என்பதைப் பலரும் உணராதது ஏன்?

 # மிக அதிக ஆடம்பரம் என அவர்கள் எண்ணக் கூடும்.

& குறை சொல்லவேண்டும் என்று நினைத்துவிட்டால் ஏதோ ஒரு காரணம். அவ்வளவுதான். 

3) காவி என்பது பொதுவானதொரு நிறம். நம் நாட்டில் ஆதிசங்கரர் காலத்துக்கு முன்னிருந்தே இருந்து வந்திருக்கிறது. அப்படி இருக்கையில் இப்போது மட்டும் காவி நிறத்தைப் பார்த்து எல்லோரும் கலங்குவது ஏன்? புத்த பிக்ஷுக்கள் உள்படக் காவி/மஞ்சள் சேர்த்த காவி நிறத்தில் உடை அணிவது உண்டு. அப்படி இருக்கையில் அதை ஒரு கட்சிக்கு ஏற்றிவிட்டு ஏன் கலங்க வேண்டும்?

# எதிர்பாராமல் காவிக் கொடிக் கட்சி செல்வாக்குப் பெறுவது உறுத்துகிறதோ ?

& உண்மையில் சொல்லப்போனால் எனக்குக் காவிக் கலரும் பிடிக்காது; கருப்பும் பிடிக்காது. இப்போ காவிக் கலரைக் கண்டு யாரும் கலங்குவதுபோல் எனக்குத் தோன்றவில்லை. 

4) நம் தமிழ்நாட்டில் இருந்து தமிழ் பேசிய சங்கரரும், ராமாநுஜரும் இந்தியா முழுக்கச் சுற்றி அநேக சீடர்களைச் சம்பாதித்ததோடு இருவரையும் காஷ்மீரில் இருந்து கன்யாகுமரி வரையிலும் உள்ள மக்கள் தங்கள் குருவாக வணங்குகிறார்கள். வடமாநிலங்களில் ஆதிசங்கரருக்கும், ராமாநுஜருக்கும் உள்ள மரியாதையையும், மதிப்பையும் கண்டிருக்கிறேன். அங்கே உள்ள சாமானிய மக்கள் கூட இருவரையும் குரு என வணங்குகிறார்கள். அப்படி இருக்கையில் ஏன் வடக்கு, தெற்கு பேதம்?

 # அதன் அடிநாதம் பார்ப்பன ஆதிக்க எதிர்ப்பு.

5) இப்போதைய தமிழ்நாட்டில் அப்படி ஒருத்தர் இன்னும் ஏன் தோன்றவில்லை என வருந்துவேன்! ஆனால் இருப்பவர்களும் குரு என வட மாநிலங்களில் வணங்கும் சங்கரரையும், ராமாநுஜரையும் ஏன் மதிப்பதில்லை? ராமாநுஜருக்காவது வைணவர்கள் விட்டுக் கொடுப்பதில்லை. ஆனால் சங்கரர்?


#  ~௸ ௸

துளசிதரன்:

1. மறதி என்பது நாம் சில விஷயங்களுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்காமல் இருப்பதால் நிகழ்வது என்று நான் நினைப்பதுண்டு. பொருட்கள் உட்பட. உங்கள் அனுபவம்?

 # நான் மறதி மன்னன் தீவிர ஆதரவாளன்.

& focus என்பது முக்கியம். நாம் எதைச் செய்தாலும் அதில் முழு கவனத்துடன் செய்தால், மறதி வராது. ஒரு செயலை செய்யும்பொழுது, உடல், மனம், கவனம் எல்லாமே அதில் இருக்கவேண்டும். 

பொருட்கள் விஷயத்தில், A place for everything and everything in its place என்பதை எப்பொழுதும் பின்பற்றுபவன் என்பதால், எதை எங்கே வைத்தோம் என்று தடுமாறியதில்லை. 

2. ஒன்றைச் செய்து கொண்டிருக்கும் போது வேறு ஒன்றை மனம் நினைப்பதாலும் மறதி ஏற்படும் அதாவது கான்செட்ரேஷன் இல்லாமை என்பது சரியா?

 # அதுவும் ஒரு காரணம்.

& ஆம். அதே. சரியே! 
கைகளால் காய்கறி வெட்டிக்கொண்டு, கண்களால் அடுப்பில் இருக்கும் பால் பொங்குகிறதா என்று பார்த்துக்கொண்டு, வாயால் தோள்பட்டையில் இடுக்கிக்கொண்ட ஃபோனில் பேசிக்கொண்டு, இன்றைக்கு என்ன தேதி, என்ன கிழமை என்று யோசித்துக்கொண்டிருந்தால் .......   என்ன ஆகும்? பால் பொங்கும் நேரம் கை விரலை நறுக்கிக்கொண்டு, மொபைலை எங்கேயாவது தூக்கிப்போட்டு, அமளிதுமளிகள் முடிந்தபிறகு மொபைலை எங்கே விட்டோம் என்பது மறந்துபோகும். 

3. நாம் பள்ளியில், கல்லூரியில் படிக்கும் போது தேர்வில் சில பாயின்ட்ஸ் எழுதாமல் விட்டு விடுவோம். இது அந்தப் பாயின்ட்ஸை முக்கியமாகக் கருதாமல் நிகழ்வதா? அல்லது நம் மூளைத் திறனைப் பொருத்ததா?

# இப்போது எதற்கு அந்தக் கவலை ?

& தேர்வில் கேட்கப்படும் கேள்விகளில், எவ்வளவு மதிப்பெண் கேள்வி என்பதை பார்த்துக்கொள்வேன். பத்து மதிப்பெண் கேள்வி என்றால், எண்கள் குறிப்பிட்டு, பத்துப் பாயிண்டுகளுக்குக் குறைவில்லாமல் எழுதுவேன். ஐந்து மதிப்பெண் என்றால், ஒன்று முதல் ஐந்து வரை எண் எழுதி, அழகாக எழுதிவிடுவேன். AMIE பரிட்சையில், ஒருமுறை What are the advantages of powder metallurgy ? என்று ஒரு இருபது மதிப்பெண் கேள்வி கண்டேன். சும்மா விடுவேனா ? இருபது பாயிண்டுகள் பொளந்து கட்டினேன். (Examination hall supervisor அதை என் பின்னால் நின்று பார்த்து, படித்து, அசந்துபோய்விட்டார். )  powder metallurgy பற்றி அவ்வளவு தெரியும் என்று எனக்கே அதுவரை தெரியாது!  
ஆக, தேர்வில் விடை எழுதும்போது எந்த பாயிண்டும் மறக்காது! (மறந்தாலும் அது, விடைத்தாள் திருத்துபவருக்கு தெரியாமல் போய்விடும்!)                      

4. நம் மறதியினால் நம்மைச் சுற்றி இருப்பவர்க்கு ஏதேனும் பாதிப்பு நிகழும் வாய்ப்பு உண்டு. அல்லது அவர்களின் மறதியினால் நமக்கு. அப்படியான அனுபவங்கள் உங்களுக்கு ஏற்பட்டதுண்டா?

 # இருந்திருக்கும். மறந்து விட்டது.

& மற்றவர்களின் மறதி சில சமயங்களில், என்னை பாதித்தது உண்டு. ஆனால் அதை எல்லாம் பொருட்படுத்தியது இல்லை. 

=======================================
காடராக்ட் 5.

சரி ... ரொம்ப இழுக்காம சுருக்கமா சொல்லிடறேன். 

நான் மூன்றாவதாக பார்த்த டாக்டர், அறுவை சிகிச்சை செய்ய நாள் குறித்தார். 

ஆனால், அங்கே நாங்கள் போகவிருந்த நாளுக்கு முதல் நாளில், என் பையனுக்கு குறுஞ்செய்தி அனுப்பி, சிகிச்சையை அவர் செய்தாலும், வேறு ஒரு ஆஸ்பத்திரியில் செய்யப்போவதாக தெரிவித்தார். அந்த காஜல் (அகர்வால் !) ஆஸ்பத்திரியில்தான் நவீன கருவிகள் உள்ளதால், அங்கே சிகிச்சை என்று சொன்னார். 
                    

    

அறுவை சிகிச்சை குறிக்கப்பட்ட நாளில், காலையில், தலைக்கு எண்ணெய் தேய்த்துக் குளித்து வரவேண்டும் என்றார். 'அது என்ன சம்பிரதாயம்' என்று கேட்டேன். 

"சம்பிரதாயம் இல்லை - அறுவைக்குப்  பிறகு இரண்டு வாரங்கள் நீங்க தலைக்கு, முகத்துக்கு எண்ணெய் / தண்ணி ஒன்றும் காட்டக் கூடாது. அதனால் சொன்னேன்" என்றார். 

அவர் சொன்னபடியே, எண்ணெய் குளித்து, பொட்டிட்டு, புத்தாடை அணிந்து சென்றேன். 

மதியம் ஒரு மணி சுமாருக்கு சென்று சேர்ந்தோம். அங்கு உள்ள பணியாளர் ஒருவர் எந்தக் கண்ணுக்கு அறுவை சிகிச்சை என்று கேட்டார். இடது கண் என்றேன். இடது கண்ணுக்கு மேலே ஒரு ஸ்டிக்கரை ஒட்டிவிட்டுச் சென்றார். 

கொஞ்சம் நெர்வஸ் ஆகத்தான் இருந்தது. வீட்டில் சமைக்காமல் வேறு இடத்திலிருந்து வந்திருந்த காரச் சாப்பாடு வேறு வயிற்றுக்குள் கடமுடா செய்து வாயுப் பிரச்னை, தலைவலி என்று ஏதேதோ கிளப்பியது. 

இரண்டு உள்ளங்கைகளையும் மசாஜ் செய்து கொஞ்சம் பிரச்னையின் தீவிரத்தைக் குறைத்தேன். 

அறுவை சிகிச்சைக்கு முன்பாக ஒரு டாக்டர், தனியாக அறைக்குக் கூப்பிட்டு, அறுவை சிகிச்சையின்போது என்ன நடக்கும், நான் என்ன செய்யவேண்டும் என்று விவரமாகக் கூறினார். ஒரு விளக்கு (பல்ப் )  இருக்கும், சிகிச்சை செய்யப்படும் கண்ணால் அதையே பார்த்துக்கொண்டிருக்க வேண்டும். சிகிச்சை நடக்கும்பொழுது ஏதேனும் சொல்லவேண்டும் என்றால், கை விரலை மட்டும் உயர்த்தவேண்டும்.  

ஒரு நர்ஸ் வந்து தலைக்கு ஒரு பாலிதீன் cap போட்டுவிட்டு, ஒரு நீண்ட நீலநிற அங்கிக்குள் என் கைகளை விடச் சொல்லி, என் கைகளில் என்னைப்பற்றிய விவரங்கள் கொண்ட பேப்பரைக் கொடுத்து, ஆப்பரேஷன் தியேட்டருக்குள் என்னை ஒரு தள்ளு தள்ளிவிட்டார். 

கதவருகே ஓர் முகமூடி உருவம் என்னைப் பார்த்து, ' வா , வா ' என்று தலை அசைத்தது. பயந்து போனேன். அந்த உருவம், வாயைப் பொத்தியிருந்த முகமூடியை அகற்றி, ' பயப்படவேண்டாம் - நாந்தான் உங்கள் கண்ணை இதற்கு முந்தைய ஆஸ்பத்திரியில் பரிசோதித்த டாக்டர் ' என்று சொன்னார். 

பிறகு ஒரு பெஞ்சில் கொஞ்ச நேரம் உட்கார வைக்கப்பட்டேன். 

===========================================

அடுத்த வாரம் மீதி. 

===========================================