அன்னபூரணி ஆன ஜெயமேரி.

அனைவருக்கும் இனிய சுதந்திர தின நல்வாழ்த்துகள்.

1)  அவர்களுடன் வந்த மற்ற வாலிபர்கள், சத்தம் போட்டதை கேட்டு, அப்பகுதியில் துணி துவைத்துக் கொண்டிருந்த, ஆதனுார் கிராமத்தை சேர்ந்த ராமச்சந்திரன் மனைவி செந்தமிழ் செல்வி, 38, சுந்தரபாலன் மனைவி முத்தம்மாள், 34, அண்ணாமலை மனைவி ஆனந்தவல்லி, 34, ஆகியோர், சிறிதும் தாமதிக்காமல் தண்ணீரில் குதித்து நீந்தி சென்றனர்.உயிரை பணயம் வைத்த பெண்கள், தாங்கள் அணிந்திருந்த சேலையை அவிழ்த்து, ஒன்றாக சேர்த்து கட்டி, நீரில் தத்தளித்த வாலிபர்களை நோக்கி வீசினர். சேலையை பிடித்து கொண்ட பவின்குமார், கார்த்திக் ஆகியோரை மீட்டு, கரைக்கு கொண்டு வந்து சேர்த்தனர்....

2)   அந்த பிள்ளைகளுக்கு பாடம் கற்பித்துக் கொடுப்பதால், எனக்கு சம்பளம் கிடைக்கிறது. பள்ளி திறக்கப்படாமலேயே எனக்கு சம்பளம் வருகிறது; ஆனால், அந்த குழந்தைகளுக்கு உணவு கிடைக்கவில்லை.இதனால், அந்த குழந்தைகளுக்கு தினமும் மதிய உணவு அளிக்க முடிவு செய்து, வீட்டில் சமைத்து எடுத்துச் சென்று, என் வகுப்பில் படிக்கும், 30 குழந்தைகளுக்கும் முதலில் வழங்கினேன்.....

தான் பணியாற்றும் பள்ளி, கொரோனா ஊரடங்கால் மூடியிருக்க, அங்கு படிக்கும் மாணவர்களுக்கு, தினமும் மதிய உணவளித்து வருவது பற்றி, ஆசிரியை ஜெயமேரி.

பேஸ்புக்கில் பகிரப்பட்ட இந்தச்செய்தி இதுவரை 3750 க்கும் மேற்பட்ட நண்பர்களால் 'விரும்ப'ப் பட்டு, 1700 க்குப் பக்கமாக  பகிரப்பட்டுள்ளது.

3)  ஊரடங்கால் வாழ்வாதாரம் இழந்தோர் வாழநினைத்தால் வாழலாம் என்பதற்கு நானும் ஒரு உதாரணம், என்றார் மதுரை சூர்யா நகர் சரவணன்......

4)  முகமது ஹபீப்.  ஆட்டோவுக்கான தினசரி வாடகையைக் கூட கட்ட முடியாமல் தவிக்கும் இவர், தன் ஆட்டோவில் பயணி ஒருவர் தவறவிட்ட ரூ.1.4 லட்சத்தை நேர்மையாக அவரிடமே ஒப்படைத்துள்ளார்.

==============================================================================================

அதிர்ச்சி ஆனால் உண்மை

ரமா ஸ்ரீநிவாசன் 

நாங்கள் சென்னை நுங்கம்பாக்கத்தில் கடந்த அறுபது வருடங்களாக

வாழ்ந்து வருவதால் எனக்கும் என் கணவருக்கும் பெரும்பான்மையாக இங்கு வாழும் அனைவரையும் தெரிந்திருக்கும் வசதியுள்ளது.

அப்படித்தான் அவரையும் அவரது மனைவியையும் எங்கள் இருவருக்கும் குடும்ப நண்பர்களாகத் தெரிய வந்தது. மேலும் அவர் நாங்கள் பணி புரியும் மத்திய கலால் துறையில் என் கணவருடன் பணி புரிந்தவர். எனவே இன்னும் நன்றாக பழகி பேசி நெருக்கமான உறவு. அவரது மனைவி மத்திய அரசில் மேலதிகாரியாகப் பணி புரிபவர். அவர்களுக்கு ஒரே மகன்.  அவரைப் பற்றி ஒரு வரியில் எழுத வேண்டும் என்றால் “HE IS A NOBLE SOUL” என்று எழுதலாம்.

வாழ்க்கை மிக ஸ்வாரஸ்யமாகத்தான் இருவருக்கும் சென்று

கொண்டிருந்தது. இருவரும் மிகவும் சாஸ்த்திரோத்தமான வைஷ்ணவக்

குடும்பத்தை சேர்ந்தவர்கள்.

இருவரும் அலுவலகத்திற்கு சென்று வந்து கொண்டிருந்தனர்.

இருவருமே ஒரே இடத்தில் பணி புரிபவர்கள்.  போன மாதம் ஒரு

நாள் மனைவி காய்ச்சலுக்கும் வாசமின்மைக்கும் ஆளானாள். உடனே

தன்னை பரிசோதனைக்கு ஆளாக்கி கொண்டதன் பேரில் அவள் “கொரோனா பாசிடிவ்” என்பது தெரிய வந்தது. உடனடியாக அவர் ஓமந்தூரார் மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப் பட்டு சிகிச்சைப் பெற்று வந்தார். அதே வீட்டில் இருந்த அப்பாவும் பையனும் தங்களைத் தனிமைப் படுத்திக் கொண்டனர். கணவருக்கு நீரிழிவு நோயும் இருந்ததால் மிகவும் ஜாக்கிரதையாக தன் உடல்நிலையை எப்பொழுதுமே பார்த்துக் கொள்வார்.

பதினான்கு நாட்கள் கழித்து மனைவி இல்லத்திற்கு திரும்பினார்.

இருவரும் உடம்பு தேறிய பின் தங்கள் அலுவலகங்களுக்கு செல்ல

ஆரம்பித்தனர். தன் மனைவி கொரோனாவில் பாதிக்கப் பட்டதிலிருந்தே

அவர் மிகவும் கவலையுடனும் குழப்பத்துடனும் காணப்பட்டார்.

அவருடைய ட்ரேட் மார்க் கலகலப்பு மொத்தமாக காணாமல் போய் விட்டது.

வீட்டில் மூவருமே குழப்பத்திலும் பயத்திலும் இருந்ததால் ஒருவர் மற்றவரை கண்காணிக்க முடியவில்லை, எத்தனிக்கவும் இல்லை.

தன் சொந்த வீட்டை வாடகைக்கு விட்டு விட்டு நான்கு மாதங்கள் முன்தான் அருகிலேயே உள்ள ஒரு பெரிய மூன்று பெட் ரூம்கள் கொண்ட வீட்டிற்கு குடி பெயர்ந்தார்கள். எனினும் சொந்த வீட்டில் சில கட்டுமான வேலைகள் நடப்பதால் அடிக்கடி சென்று கண்காணித்து விட்டு திரும்புவார் கணவர்.

ஆடி வெள்ளியான அன்று (ஜுலை 7ஆம் தேதி) அவ்வாறு சொந்த

வீட்டைப் பார்க்க போகிறேன் என்று கூறி விட்டு போனவர் இரண்டு

மணி நேரம் ஆகியும் திரும்பி வராததால் கவலையுற்ற அவர் தாய் தன்

பேரனை உஷார்ப் படுத்தி, போய் சொந்த வீட்டில் பார்த்து,  தந்தையை

அழைத்து வரப் பணித்தார்.

சொந்த வீட்டிற்குள் நுழைந்து சுற்று முற்றும் தேடி, தந்தையைக்

காணாத மகன் ஒரு படுக்கையறைக்குள் எட்டிப் பார்த்து, அங்கு கண்ட

காட்சியைப் பார்த்து உறைந்து போனான். மின் விசிறியிலிருந்து அவனது

அப்பா தூக்கில் தொங்கிக் கொண்டிருந்தார்.

சுதாரித்துக் கொண்டு, தன் வீட்டிற்கு ஓடி தன் தாயாரிடம் கண்ட

காட்சியை கூறி  காவல் நிலயத்திற்கு தகவல் சொன்னான்.

காவலர்கள் வந்து அருகில் உள்ள ஒரு தனியார் மருத்துவமனைக்கு அதி

வேகமாகச் கூட்டிச் சென்றும் அவர் ஆவி பிரிந்து இரண்டு மணி நேரமாகி

விட்டது என்று மருத்துவர்கள் கூற, தற்கொலை என்ற காரணத்தால் அவர் உடலைப் போஸ்ட் மார்ட்டம் செய்து உறுதி செய்து வீட்டிற்கு அனுப்பி வைத்தனர்.

சனிக்கிழமை காலை அவரது இறுதி யாத்திரை நடந்தது.

எங்கள் வீட்டில் வயது முதிர்ந்த மாமியார் இருப்பதாலும் கொரோனா

நோயின் பயத்தாலும் நாங்கள் இருவரும் சென்று கடைசியாக அவரைப்

பார்க்கக் கூட முடியவில்லை.

நண்பர்களே, இந்த நிகழ்ச்சி மனத்தை அழுத்தினாலும் வருத்தத்தை

தருவதாக இருந்தாலும் உங்களுடன் நான் பகிர்ந்து கொள்வதற்கு ஒரு  மிக முக்கிய காரணம் இருக்கின்றது.

கொரோனா நோய் கொடியதாக இருக்கலாம். பல மனிதரின் உயிரைக்

குடித்திருக்கலாம். ஆனால், அது அவ்வளவு பயப்படும்படியான ஒன்று

இல்லை என்பதே என் கூற்று. அதை நினைத்து அரைகுறை புரிதலுடன்

நாமாக ஏதோ முடிவிற்கு வரக் கூடாது.

இந்நோயிற்கு மிகவும் அவசியமான ஒரு குணம் தைரியம். இது ஒரு

சாதாரண இருமல், சளி, ஜுரம் போல் வந்து நன்றாக வைத்தியம்

செய்தவுடன் போயே போய் விடும்.  இந்நோயின் முதல் எதிரி பயம்தான்.

மேலும் ஒரு மிக முக்கியமான என் மனத்தில் பட்ட ஆலோசனை.

நண்பர்களே, யாருக்கு, எப்போது, என்ன நடக்கும் என்பது நாம் அறியாத

ஒன்று. அப்படி இருக்கையில் நமக்கு தெரிந்த ஒரு நபரோ பக்கத்து

வீட்டுக்காரரோ கொரோனா பாதிப்பில் விழுந்து சிகிச்சைப் பெற்று குணமாகி வீடு திரும்பும்போது அவருக்கு நாம் முதன்மையாக காண்பிப்பது மனித நேயமாகத்தான் இருக்க வேண்டும்.

நம் மனதிற்குள் பயம் இருப்பது இயல்பு. நீங்கள் எட்ட நின்று அவரை

நலன் விசாரிக்கலாம். அல்லது எல்லா கட்டுப்பாடுகளையும் கடைப்பிடித்து உங்கள் வசதிக்கேற்ப அவர்கள் வீட்டிற்கு காபியோ உணவோ கூட தயார் செய்து அனுப்பலாம். இவை யாவையும் வீட முக்கியம் நீங்கள் அவரை உங்கள் வட்டத்திற்குள் இன்றும் வைத்திருக்கின்றீர்கள் என்பதை ஐயமின்றி தெளிவாக அவரிடம் வெளிப்படுத்துவதுதான்.

தயவு கூர்ந்து எந்த மனிதனையும் கொரோனா பாதிக்கப் பட்டதால் மட்டும் ஒரு வித்தியாசமான கண்ணோட்டத்துடன் பார்க்காதீர்கள். ஏனெனில் அவருக்கு கொரோனா நோய் வந்ததற்கு அவர் காரணமில்லை. அதே போல் கொரோனா பாதிக்கப் பட்டு வெளி வந்த பின் தான் சமுதாயத்தால் ஏற்கப் படுகின்றோம் என்ற புரிதலே அவருக்கு யானை பலத்தைக் கொடுக்கும்.

ஆகவே, நண்பர்களே, மனதைப் போட்டுக் குழப்பிக் கொள்ளாதீர்கள்.

நான் திரும்பத் திரும்பக் கூறுகிறேன் : “இதுவும் கடந்து போகும்”.  ஆனால், அது கடந்து போகும் வரையில் நாம் தைரியமாக உயிருடன் இருந்து ஜெயிக்கும் பக்குவத்தை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும்.

மறைந்த நண்பருக்கு வாழ்க்கை முடியும்போது வயது 54. அவரது ஒரே மகன் இப்போதுதான் சி.ஏ. படித்துக் கொண்டிருக்கின்றான்.  அவர் மட்டும்

தன் நண்பர்களிடன் தன் பயத்தை பகிர்ந்து கொண்டிருந்தாலோ அல்லது தன் குடும்பத்தாருடன் அளவளாவியிருந்தாலோ இந்த வருந்தத்தக்க முடிவை நிறுத்தியிருக்கலாம்.

ஒரு தாய் தன் மகனை இழந்து பரிதவிக்கின்றாள். ஒரு மனைவி தன்

கணவனை இழந்து நொறுங்கி போயிருக்கின்றாள். ஒரு மகனோ தன்

வாழ்க்கையில் எந்த நல்லது கெட்டதையும் காணாது குடும்ப பொறுப்பு

என்னும் மிகப் பெரிய பாரத்தை மிகச் சிறிய வயதில் ஏற்று தன்

பாட்டியையும் அன்னையையும் வழி நடத்தும் பிரயாணத்தை மன

வருத்தத்துடன் தொடங்குகின்றான்.

நானும் என் கணவரும் இன்று வரை அந்த பேரிடியிலிருந்து மீளவில்லை. அந்த வெள்ளியன்று இருவரும் இரவு தூக்கத்தை இழந்து வருத்தத்தில் பரிதவித்தோம்.

நண்பர்களே, நம் எதிரிகளுக்கு கூட இந்த கதி வரக் கூடாது என்பதுதான் என் கருத்து.

இந்த உண்மைக் கதையை உங்களுக்கு தெரிந்த யாவருடனும் பகிர்ந்து

மற்றுமொரு இழப்பைத் தவிருங்கள். நன்றி.
===