பரிமாறினால் பசியாறுவேன்...

வெள்ளை சட்டைக்கும்  எனக்கும் எப்போதும் ராசியே இருக்காது.  

சின்ன வயதில் சீருடை வெளிர் நீல கால்சராயும், வெள்ளைச் சட்டையும்.  எல்லோர் கதையும் போல எனக்கும் சமயங்களில் தீபாவளிக்கு சீருடையாய் எடுத்து விட்டால் சௌகர்யமாய் இருக்குமே என்று எடுத்திருக்கிறார்கள்.

வகுப்பில் கிட்டத்தட்ட அனைவரும் வழுவழு என்று டிராயர் போட்டு வருவார்கள் சகாக்கள்.  அவர்கள் போட்டிருக்கும் வெள்ளைச் சட்டை பளீரென இருக்கும்.

என் சீருடை டிராயர் கொரகொரப்பாக, கெட்டியாக இருக்கும்.  சட்டை மழை சேறில் விழுந்த சட்டையை நன்றாய்த் துவைத்தால் எப்படி லேசான ரோஸ் நிறத்தில் இருக்குமோ அப்படி இருக்கும்!  ஏனென்று தெரியாது.  இதைக் குறையாகச் சொல்லவில்லை.  அப்போதிருந்த நிலையையும், எங்கள் விருப்பத்தையும் சொல்கிறேன்.

என்னை விட கிழிசல் டிராயர் போட்டு வந்த மாணவர்கள் எல்லாம் இருந்தார்கள்.  மாலைச் சந்தையில் காய்கறி கடை வைத்திருந்த ஜான் கென்னடி அதில் ஒருவன்.  ஆறு மணிக்குமேல் கடைத்தெரு சென்றால் நல்ல பசுபுசுவென கீரைகள், பச்சையாய் புடலை, அழகான தஞ்சாவூர்க் கத்திரிக்காய் எல்லாம் அவன் கடையில் இருக்கும்.  ஒருமுறை மதிய உணவு இடைவேளையில் அவன் வீடு சென்றபோது இவை எல்லாம் அவன் வீட்டுத் தோட்டத்திலேயே விளைவிப்பது என்று தெரிந்தது.  பூக்காரத் தெருவில் இருந்தது அவன் வீடு!  வகுப்பறையில் அவன் டிராயர் ஓட்டைக்குள் பென்சிலை வைத்து அவனை வெறுப்பேற்றி விளையாடுவார்கள் சில மாணவர்கள்.

தூய வெண்மை நிறத்தினதாய் ஒரு சட்டை ஆங்கே எனக்கு வாங்கித் தரல் வேண்டும் என்று கோரிக்கை வைத்ததும் ஒருமுறை கதரில் வாங்கித் தரப்பட்டது.  அது கொஞ்சம் பளிச்சென இருந்தது.  ஆனால் துவைத்ததும் சல்லடை போலத் தெரியும்!

எங்களுக்கென்று - எனக்கும் என் அண்ணனுக்கும் - தஞ்சையில் ஒரு தையல்காரரைப் பிடித்து வைத்திருந்தார் அப்பா.  ஏழுமலை என்று பெயர்.  வயதானவர்.  தெற்கு வீதியில் கடை வைத்திருந்தார்.  அளவெடுக்கவே தேவை இல்லை.  எங்களை ஒருமுறை நேரில் பார்த்துக் கொள்வார்.  அவ்வளவுதான்.

நீதி படம் பார்த்திருக்கிறீர்களா?  அதில் சந்திரபாபு போட்டுக்கொண்டு வருவார் தெரியுமா?  அது மாதிரி இருக்கும்.   இரண்டு பேர் புகுந்து கொள்ளலாம் அந்த டிராயரில்!

முழங்காலைத் தாண்டாமல் தொடையுடன் ஒட்டியபடி கொஞ்சமாவது இறுக்கமாக டிராயர் தைத்துக் கொள்ள எங்களுக்கு ஆசை.  அப்பா அனுமதிக்கவே இல்லை!  அதே போல அப்போது சில மாணவர்கள் புத்தகங்களை ஒரு அலுமினியம் பெட்டியில் வைத்து ஸ்டைலாக எடுத்து வருவார்கள்.  ஆனால் அதைப் பார்த்து ஆச்சர்யப்படுவோமே தவிர அதற்கு ஆசைப்பட்டதில்லை.

காய்கறிப் பை போல ஒரு யானைக்கலர் பையில்தான் புத்தகங்கள் எடுத்துச் செல்வேன்.  பையில் அழகான ரோஸ் படம் வரைந்து அதில் 'மலர்ந்த முகமே வாழ்க்கையின் இன்பம்' என்று எழுதி இருக்கும்.  அவ்வப்போது டிபன் பாக்ஸ் திறந்துகொண்டு மோர்சாதம் உள்ளே கொட்டி, பையைத் திறந்தாலே ஒருவித வாடை வரும்.  சனி ஞாயிறுகளில் துவைத்து வைத்துக்கொள்ள வேண்டும்!

எஸ் எஸ் எல் சி வந்தபோது தையல்காரரை மாற்றும் சந்தர்ப்பம் வந்தது.  அப்போதைய தீபாவளிக்கு நாகரீக சட்டைத்துணி, பாண்ட் க்ளாத் எடுத்ததும் அப்பாவிடம் கோரிக்கை வைத்து ரயில்வே ஸ்டேஷனைத் தாண்டிச் சென்றால் புதாறு பாலத்துக்கு முன் இருந்த பாரத் டெய்லரிடம் எல்லோரும் போடும்படி தைத்துக் கொண்டோம்.  டெய்லரே பெல்ஸ் அணிந்து, இளவயதினராய், லேசான வளைந்த மீசையுடன் மாடர்னாக இருந்தார்.  

அளவெடுக்கும் மீட்டர் ஸ்ட்ரிப்பை கழுத்தில் மாலையாக எப்போதும் மாட்டியிருந்தார்.  நாங்கள் துணியைக் கொடுத்ததும் எங்களை நிறுத்தி இன்ச் இஞ்ச்சாக அளவெடுத்துக் கொண்டார்.  பெல்ஸ் இவ்வளவு வைத்தால் போதுமா, இன்னும் வைக்கவா, சைட் பாக்கெட்டா என்றெல்லாம் எங்களை அவர் கேட்டுக் கேட்டுக் குறித்துக் கொண்டதே ஏதோ நாங்கள் வேறு உலகத்துக்கு வந்து விட்ட மாதிரி இருந்தது!

சட்டையில் ஒரு பக்கம் மட்டும் பாக்கெட் வைத்துத் தைத்துத் தந்தார்.  காலரைக் கொஞ்சம் நீட்டி அட்டை வைத்தது போல கெட்டியாக ஸ்டைலாக தைத்திருந்தார்.  அதுவரை ஏழுமலை இரண்டு பக்கங்களிலும் பாக்கெட் வைத்துக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார்!  காலரில் ஒரு விசேஷமும் இருக்காது.

கொஞ்ச நாட்களுக்கு அந்த ஒரு ட்ரெஸ் கொஞ்சம் நாகரீகமாகவும், மற்றவை சந்திரபாபு நீதி ட்ரெஸ்ஸாகவும் இருந்தது.  பிறகு மெல்ல மெல்ல மாறியது.  சீருடையில் வழுவழு வெள்ளை சட்டை பள்ளி இறுதி நாட்கள் வரை போடவே இல்லை!

வெள்ளை சட்டை மீதான ஆர்வம், ஆசை இருந்துகொண்டே இருந்தது.  

வேலைக்குச் சென்ற பிறகு அவ்வப்போது வெள்ளைச் சட்டை வாங்கி கொண்டே இருக்கிறேன்.  அது ஒன்று சலவைக்குப் போன இடத்தில் காணாமல் போய்விடும்.  அல்லது அதில் ஏதாவது கறை பட்டு விடும்.  உபயோகிக்க முடியாமல் போகும்.  இதுநாள் வரையிலும் வாங்கி இரண்டு மூன்று முறைகள் மட்டுமே போடமுடிகிறது வெள்ளைச் சட்டைகளை!

அதே போல கருப்புச்சட்டை.  

கருப்புச்சட்டை போடவும் ஆசை உண்டு.  முன்னால் அம்மா, இப்போது பாஸ் அதற்குத் தடைக்கல்!  ஒரு சட்டை வாங்கி தைத்து வைத்திருக்கிறேன்.  எப்போதாவதுதான் போடமுடிகிறது!  ஓரிருமுறை அதை அணிந்த அன்று ஏதோ ஒரு துக்கச் செய்தி காதில் பட, செண்டிமெண்ட் வேறு தாக்கத் தொடங்கியது.  எனவே அதை எடுத்து அணிய மனதில் ஒரு தயக்கம் நமக்கே வந்து விடும்.  திருமணம் போன்ற விழாக்களுக்கு அதை அணிந்து செல்வதும் உசிதம் கிடையாது.  

ஒருமுறை தலைமை அலுவலக மீட்டிங்கில் என் எதிர்ப்பைக் காட்டவேண்டி கருப்புச் சட்டை அணிந்து சென்றிருந்தேன்.  நான் எதிர்ப்பு காட்டதான் அதை அணிந்திருக்கிறேன் என்று கடைசிவரை எனக்கு மட்டுமே தெரிந்திருந்தது!

=========================================================================================

அக்டோபர் என்று போட்டிருந்தாலும்,  இப்போதல்ல.   கொஞ்சம் பழைய செய்தி!

==================================================================================================

மனிதன் போதும் என்று சொல்லும் ஒரே பொருள் உணவுதான்.  

பசியாய் இருந்தால் சரி...   வெளியில் நண்பர் வீட்டிலோ எங்கோ வயிறு புடைக்கச் சாப்பிட்டு விட்டு வீட்டுக்கு வருகிறீர்கள்.  இந்த விஷயம் தெரியாமல் உங்கள் வீட்டிலும் நிறைய ஐட்டங்கள் செய்து வைத்துக்கொண்டு உங்களுக்காக சாப்பிடாமல் காத்திருக்கிறார்கள்.  இலையை போட்டு உட்கார வைக்கிறார்கள்...   எப்படி இருக்கும்!  

===============================================================

இவ்வளவு நுணுக்கி நுணுக்கி கஷ்டப்பட்டு எழுதி என்ன பிரயோஜனம்?  எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை!  தமிழ்தான்.  அந்தந்த ஊர்க் கோவில்களில் இருக்கும் இதுபோன்ற கல்வெட்டுகளில் எழுதி இருக்கும் விஷயங்களை இப்போது உள்ளவர்களுக்குப் புரியும் வகையில் எழுதி வைத்தால் எல்லோருக்கும் புரியுமே...

 

 

==================================================================================

பேஸ்புக்கிலிருந்து..

பல வருடங்களுக்குப் பிறகு குலதெய்வம் கோவில் சென்றோம்.  அப்போதே இனி வருடா வருடம் சென்று தரிசித்து வரவேண்டும் என்று முடிவு செய்து கொண்டோம்.  இறைவன் மனதில் என்னவோ...   இந்த வருடம் இதுவரை நகர முடியவில்லை.  சென்றமுறை குலதெய்வம் கோவில் போனபோது அங்கு சுற்று வட்டாரத்திலிருந்த கோவில்களும் சென்று வந்தோம்.  அதில் ஒன்று இது!

=================================================================================================