கேட்டு வாங்கிப்போடும் கதை : மாய நோட்டு 4/4 - ஜீவி

மாய நோட்டு 4/4

ஜீவி 

[ 4 ]

முந்தைய பகுதிகள் : ஒன்று  -----    இரண்டு   ------       மூன்று 

இனிப்புகளோடு சேர்த்து என்னத்தைத் தடவித் தருகிறானோ தெரியலே,  முரளி ஸ்வீட் ஸ்டாலில் வழக்கம் போலவே  நெரிசல்.

அந்த ஜெகஞ்ஜோதியில் நானும் ஐக்கியமானேன்.  போனதடவை வந்த பொழுது எனக்கு சப்ளை செய்த பையன் அந்தக் கூட்டத்தில் என்னைப் பார்த்ததும்  அடையாளம் தெரிந்து கொண்டு புன்முறுவலுடன், "என்ன, ஐயா, வேணும்?" என்று பரிவுடன் கேட்டான். 

"காஜூ ரோல் தான்.." என்றேன்.  "அரைக்கிலோ கொடுத்துடு.." குனிந்து, கையுறை பூண்ட கையால்  எடை மிஷினில் காஜூவை எடுத்து வைத்துக் கொண்டே, "அப்புறம், ஐயா?"

"திரட்டிப்பால் இருக்கா?"

"ஓ.. " என்று  ஒரு டப்பாவை எடுத்து வைத்தான்.   "அரைக்கிலோ பேக்.." என்றான்.

 "அப்புறம் பேரிச்சை சத்து உருண்டை வைத்திருப்பீர்களே.." என்று நான் கேட்கும் போதே,  " இருக்கே.. எவ்வளவு ஐயா?"

"அதுவும் அரைக்கிலோ தான்.."

அதையும் எடை போட்டு பேக் செய்தான். "அப்புறம், ஐயா?"

'நன்றி சொல்ல வேண்டும் இறைவனுக்கு..' என்று கடை மியூஸிக் ஸிஸ்டம் எதிலிருந்தோ மனசை கிறங்கடிக்கும் பாடல் வழிந்து கொண்டிருந்தது..   'அரை  கிலோ ஸ்பெஷல்  மைசூர் பாவும், அரைக்கிலோ ஸ்பெஷல் மிக்ஸரும்  சேர்த்துக்கோ.. இந்த இரண்டை மட்டும் தனிப்பையில் போட்டுத் தந்தடுப்பா.  ஒரு நண்பருக்குக் கொடுக்க வேண்டும்" என்றேன்.   திடீரென்று மனசில் உதித்த எண்ணமாய்  போகிற வழியில் ஞாபகமாக தனிப்பையை  அந்தப் பிச்சைக்காரரிடம் கொடுத்து விடும் என்று மனசில் தீர்மானம் உருபெற்றது.

"சரிங்க, ஐயா..  வேறே?.."

"இந்த மட்டும் போதும்.." என்று முடித்துக் கொண்டேன்.  பில் போட்டு  பையிலிட்டு,  என் கையிலும் பில்லின் பிரதி ஒன்றைக் கொடுத்தான். மொத்தம் ரூ.1400/-.

பணம் கொடுக்கக் கூட க்யூ தான்.  க்யூவில் என்னையும் இணைத்துக் கொண்டேன்.  எனக்கு முன்னால் இருப்பவர்கள் ஆறோ, ஏழோ.

போன தடவை  முரளி கடைக்கு வந்த பொழுது அந்த நெருப்பு   சுட்ட  நோட்டை எப்படியாவது  கைகழுவி விட வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் நோட்டோடு நோட்டாக அதையும் சேர்த்து எடுத்து  வந்தது  நினைவுக்கு வந்தது.   இப்போதோ 'அந்த' நோட்டு என் கைவிட்டுப் போய்விடக்கூடாது என்று பத்திரப்படுத்தி வைத்திருப்பதை நினைத்து  மனசில் இயல்பாக ஒரு புன்முறுவல் விகசித்தது.

டெலிவரி கவுண்ட்டரில்  பைகளைப் பெற்றுக்  கொள்ளும்  பொழுது  மைசூர்பா, மிக்ஸர் அடங்கிய சின்னப் பையை மட்டும்  தனியாக எடுத்து வைத்துக் கொண்டேன்.

கடையை விட்டு வெளி வரும் பொழுது வெளிக்காற்று ஜில்லென்று சுகமாக  இருந்தது..   இதோ அடுத்த தெரு தான்.  அந்த நல்ல ஆத்மாவிற்காக நான் கொடுக்கவிருந்த பரிசு மனசுக்கு இதமாக இருந்தது.

குறிப்பிட்ட அந்த இடத்தில்  அந்தப் பிச்சைக்காரரைக் காணோம்.  பின்புலமாய் இருந்த  அந்த டீக்கடையின் பின் பக்கத்தில் சுவரை  இடித்து ஏதோ கட்டுமான வேலை நடந்து  கொண்டிருந்தது.

டீக்கடைக்காரரிடம்  விவரம் கேட்கலாம் என்று கடையை நெருங்கும் பொழுது,  "என்னடா, எப்படியிருக்கே? " என்ற குரல் கேட்டுத் திரும்பினேன்.   பாலா!. .  உள்ளூரில் தான் இருக்கிறான் என்று பேரு.  பார்த்து எவ்வளவு நாளாச்சு?..

"டீ  போடச் சொல்லட்டுமா?"  என்றான், நான் அருகில் வந்ததும்.

"சொல்லேன்.." என்றேன்.

இரண்டு பேரும் ஒதுக்குப்புறமாக இருந்த ஒரு பெஞ்சில் அமர்ந்தோம்.   "ஜங்ஷனில் தானே இருக்கே?" என்றேன்.

"ஆமாம்.  முன்பெல்லாம் டவுனுக்கு அடிக்கடி வருவேன். அதனால் அப்பப்போ பார்த்துக் கொண்டோம்.  இப்போ வந்ததே இதுக்காகத் தான்." என்று அந்த டீக்கடையின்  கட்டுமானப் பணிகளைச் சுட்டிக் காட்டினான்.

"என்ன சொல்றே?,,  எனக்குப் புரியலே.." என்றேன்.

"இந்த டீக்கடையை பின்பக்கம் நீட்டி, ஒரு சின்ன ஹோட்டல் போல ஆக்கப் போகிறார்கள்.  இந்தக் கட்டுமான பணிக்கு நான் காண்ட்ராக்ட் எடுத்திருக்கிறேன்.   மேற்பார்வையிடுவதற்காகத் தான் வந்தேன்.." என்றான்.

"அப்படியா?  ரொம்ப சந்தோஷம்.." என்றேன்.  "சில நாட்களுக்கு முன் கூட நான் இந்தப் பக்கம் வந்தேன்..  அப்போ.." என்று  நாங்கள் அமர்ந்திருந்த இடத்திற்கு சற்றுத் தள்ளி ஓரிடத்தைக் காட்டி, "அந்த இடத்லே பிச்சைக்காரன் ஒருத்தன் துண்டை விரித்து உட்கார்ந்திருந்தான்.. இப்போ என்னவோ அவனைக் காணோம்.." என்றேன்.

"ஓ!  அப்போ அந்தப் பிச்சைக்காரனை நீ பார்த்து இருக்கே, இல்லியா?"  என்று ஏதோ யோசனையுடன் இழுத்தான்.

"ஆமாம்.  பார்த்திருக்கிறேன்.  அவனை உனக்குத் தெரியுமா?" என்றேன்.  அவனுக்காகத் தான் கையில்  ஸ்வீட் பையைச் சுமந்து கொண்டிருக்கிறேன் என்று சொல்லவில்லை.

"அந்தப் பிச்சைக்காரன் தான் நான் சொல்லப் போற விஷயத்துக்கு ஹீரோ..  அதை அப்புறம் சொல்றேன்.. நீ சொல்ல வந்ததைச் சொல்லு.." என்றான்.

"அன்னிக்கு அவன் என்னிடம் ஏதாவது தர்மம் பண்ணக் கேட்ட பொழுது  பத்து ரூபாய் கொடுத்தேன்.  அதைக் கொடுத்து இதே டீக்கடையில் என் முன்னால் டீ வாங்கிச் சாப்பிட்டான்..  இப்போ டீ ஆற்றித் தருகிறரே, இவர் இல்லை, அன்னிக்கு....  தலையில் முண்டாசு கட்டிக் கொண்டு வேறு ஒருவரைப் பார்த்ததாக ஞாபகம்.." என்றேன்.

"இவர் அவரோட  மைத்துனர்..  அதை விட்டுத் தள்ளு..  நான் இப்போ சொல்லப்போறதைக் கேட்டா இன்னும் உனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கும்.." என்றான் பாலா.

"சுவாரஸ்யமா இருக்கே..,  சொல்லு.." என்றேன்.  அவன் சொல்லப் போறதை ஓரளவு என்னாலும் யூகிக்கற மாதிரி இருந்தாலும்,  என் யூகம் சரியான்னு தெரிஞ்சிக்கற ஆர்வத்தில்  கேட்டேன்.

"கொஞ்ச நாளைக்கு முன்னாடி அன்னிக்கு நீ கொடுத்த மாதிரியே அந்தப் பிச்சைக்காரனுக்கு யாரோ தர்மம் செய்திருக்கிறார்கள்.   அதுவும் நீ கொடுத்த மாதிரியே பத்து ரூபா தர்மம் போலிருக்கு.  அவன் கொடுத்ததை வாங்கி கல்லாப்பெட்டிலே போட்டு விட்டு டீ கொடுத்திருக்கிறார் இந்தக் கடைக்காரர்.  அந்த நோட்டு இவர்  கல்லாப்  பெட்டிலே போய்ச் சேர்ந்த நேரத்திலேந்து  இவர் டீக்கடைலே   கூட்டமான கூட்டம்  அம்முது..   அன்னிலேந்து கல்லாப் பெட்டிலே போட்ட அந்த பத்து  ரூபா நோட்டை இவர் எடுக்கறதே  இல்லை.  தவறி யாருக்கானும் கொடுத்துடக் கூடாதுன்னு அந்த நோட்டுக்கு ஒரு பிளாஸ்டிக் உறையும் போட்டு வைச்சிருக்கார்ன்னா, பாரேன்!..  தினமும் கொழிக்கற லாபத்திலே தான்  இந்தக் கடையையே இடிச்சுக் கட்டி  ஹோட்டலாக்கப் போறான்னா, பாத்துக்கோயேன்.." என்றான் பாலா.

'ஆக,  என் யூகமும் சரி தான்..  நான் வைச்சிருக்கும் நெருப்பு சுட்ட நோட்டுக்கும் இவன் சொல்றத்துக்கும் பொருந்தி வருகிறதே!" என்ற வியப்பில் "அதைச் சொல்லுப்பா.   அந்தப் பிச்சைக்காரர் என்ன ஆனார்ன்னு உனக்குத் தெரியுமா?'  என்று கேட்டேன். 

"இந்த டீக்கடைக்காரர் எங்க தெரு தான்..  நானும் அவர் கிட்டே அதைத் தான் கேட்டேன்.   அடுத்த நாளே அந்தப் பிச்சைக்காரர் அந்த இடத்திலே இல்லையாம்.   எங்கே போனார்ன்னு தெரிலே.  அவரைப் பிச்சைக்காரர்ன்னு  சொன்னாலே டீக்கடைக்காரருக்கு   ஏகப்பட்ட கோபம் வருது.  அவரைக் குறிப்பிட்டுப் பேசும்  போது  'எங்க சாமி' என்கிறார்.  அவர் மட்டும் திரும்பி  வந்தார்ன்னா,  இவங்க வீட்டோடு வைச்சிகிட்டு  அவருக்கு வேண்டிய பணிவிடைகள் செய்ய இந்தக் குடும்பமே தயாராயிருக்கு. தெரிஞ்சிக்கோ.." என்றான் பாலா.

பாலா சொல்றதைப் பார்த்தா நானும் இருக்கேனே என்று தான்  நினைக்கத் தோன்றியது.  பாலாவை வீட்டுக்குக் கூப்பிட்டேன்.  "இன்னைக்குக் கொஞ்சம் வேலை இருக்கு.     அதான் உன் வீடு தான் எனக்குத் தெரியுமே,  இன்னொரு நாளைக்கு போன்  பண்ணிட்டு வரேன்'ன்னு சொல்லிட்டான்.  மிக்ஸர்   பாக்கெட்டை மட்டும் எடுத்து 'குழந்தைகளுக்குக் கொடு'  என்று அவனிடம் தந்தேன்.  'எதுக்குடா,  இதெல்லாம்' என்றான்..   'குழந்தைகளுக்குத் தானே தர்றேன்.. வாங்கிக்கோடா'  என்றேன்.  ரொம்ப வற்புறுத்த வாங்கிக் கொண்டான்.

'நான் யூகித்தபடியே எல்லாம் நடக்கிறதே'  என்று நினைப்பு மனசு பூராவும் மண்டியது.   பிச்சைக்காரர் ரூபத்திலே ஒரு மகானின் ஆசி தான் நமக்குக் கிடைத்திருக்கிறது  என்று நினைத்துக் கொண்டே வீடு வந்து சேர்ந்தேன். 

உள்ளே நுழையும் போதே ஜானகி ஹாலில் இருப்பது தெரிந்தது.  டிவி பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். முரளி கடை ஸ்வீட் பையை அவள் மடியில் வைத்த போது,  "சொன்னபடியே வாங்கிண்டு வந்துட்டேளே.." என்று மலர்ந்தாள்.

கிணற்றடிக்குப் போய் கைகால் அலம்பிக் கொண்டு ஹாலுக்கு வந்தேன்.

"நான் கூட ஒண்ணு வாங்கி வைச்சிருக்கேன்,  பாருங்கோ.."  என்று சமையலறைப் பக்கம் என்னைக் கூட்டிப் போனாள்.ஒரு பெரிய எவர்சில்வர் அடுக்கில்  நீரில் அமுக்கப்பட்டிருந்த மாவடுகளைக் காட்டினாள்..  "கொள்ளை மலிவு..   ஒரேயடியா அஞ்சு கிலோ வாங்கிட்டேன்..  ஏன் அவ்வளவுன்னு கோவிச்சிக்காதீங்கோ.."  என்று விண்ணப்பம் வைத்தாள்.

'நான் எதுக்குக் கோவிச்சிக்கறேன்?..  நீ செய்யறது எதுவுமே எனக்குப் பிடிச்சுத் தான் இருக்கும்ன்னு உனக்குத் தான் தெரியுமே!"

"தெரியும் தான்..  இருந்தாலும் நீங்கள் வீட்டிலில்லாத போது காசு எடுத்து எதுவும் வாங்கினது இல்லைங்கறதாலே ஒரு  பயம்..   அதான்.." என்றாள்.

அவள் முகத்தில் சட்டென்று தோன்றி மறைந்த பயபாவம் எனக்கு ரொம்பவும் பிடித்திருந்தது.

"பூக்காரி வந்திருந்தா..  உங்ககிட்டே வாங்கி வைச்சிருந்தேன்,  இல்லையா?..  அந்த இருநூறு ரூபாயைப் பூக்காரிக்குக் கொடுத்துட்டேன்.."

"ம்....."

"மாவடுக்கு கொடுக்க வேண்டிய காசுக்கு என்ன செஞ்சேன்னு நீங்க கேக்கலியே!.."  என்றாள்.

"ஆமாம்லே..  என்ன செஞ்சே?"

"வடுவுக்கு ஐநூறு ஆச்சு.     பீரோவைத் திறந்து காசு டப்பாலே இருந்து எடுத்துக் கொடுத்தேன்.."  என்றாள்..

"அதான் வேணும்..  இதெல்லாம் நீயும் தெரிஞ்சிக்க வேண்டியது தானே!" என்று பாராட்டுகிற தோரணையில் சொன்னவனுக்கு  சட்டென்று உறுத்தியது.  அதை நிச்சயம் பண்ணிக் கொள்ள வேண்டிய அவசரத்தில் எழுந்திருந்தேன்.

பீரோவைத் திறந்து பிளாஸ்டிக் டப்பா எடுத்து  நோட்டுக் கற்றைக்குள் ஆராய்ந்தேன்..

அந்த நெருப்பு சுட்ட ஐநூறைக் காணோம்.

"ஜானு..   இங்கே வா..  இந்த டப்பாலேந்து தானே எடுத்துக் கொடுத்தே?.." என்று படபடத்தேன்.

ஜானு உள்ளே வந்து தான் எடுத்துக் கொடுத்ததை நிச்சயம் பண்ணினாள்.  ஒரு நோட்டிலே ஏதோ கறுப்பா அழுக்கு போல இருந்தது..  அதையே செலவழிச்சுடலாம்ன்னு தள்ளி விட்டுட்டேன்.. "  என்று புன்னகைத்தாள்.

ஜானுவை கொஞ்சமே கோபித்தாலும் அவள் நொருங்கிப் போய் விடுவாள்.  அவ்வளவு மென்மையான மனசு..  அதனால் தேள் கொட்டிய திருடன் போல பேசாமலிருந்தேன்.

"ஏன்னா?.. ஏதாவது தப்பு செஞ்சுட்டேனா?"  என்று என் பக்கத்தில் நெருங்கி வந்து முகம் தூக்கி என்னைப்  பார்த்து அவள் கேட்ட போதே லேசா கண்கள் கலங்கியது மாதிரி இருந்தது.

"சேச்சே..  அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லை ஜானு.." என்று அவள் தோள்   தொட்டு ஆசுவாசப்படுத்திய பொழுது,  ஜானுவுக்காக எதையும் இழக்கலாம் என்று தீர்மானம் கொண்ட மனசு தன்னையே இழந்து போனது.

[ நிறைந்தது ]