சரவணா ஸ்டோர்ஸில் சற்று நேரம்...

ஓடோனில், சோப் உள்ளிட்ட சில பொருட்கள்,  பெல்ட்,, தலையணை, சில உள்ளாடைகள், நாற்காலிகள், துணி காயப்போடும் ஸ்டான்ட், 

இப்படி சில தேவைகள் பட்டியல் போட்டுக்கொண்டு கொரோனா ஊரடங்குக காலத்தில் சரவணா ஸ்டோருக்குள் நுழைந்தோம்.  கையில் சானிடைசர் ஊற்றினார்கள்.  'துப்பாக்கி'யை நெற்றிக்கு நேராய்ப் பிடித்து அக்கறையுடன் பரிசோதித்தார்கள்.

பட்டியலைப் பார்த்தால், வாங்க வேண்டியது சில பொருட்கள்தான்.  ஆனால் அவற்றை வாங்க பட்ட பாடு...  அத்தியாவசிய தேவைகள் என்று சிலவற்றை வாங்கச் செல்லும்போது அப்படியே சேர்த்து அதனோடு கூட என்று சில  பொருட்கள்...  எப்படியும் அவ்வளவு தூரம் போறோம்...  அப்படியே வாங்கிடுவோம்... மறுபடி மறுபடி அலையவேண்டாம் என்ற நினைப்பில்.

எதிரில் மோதுவது போல வரும் பொதுஜனத்திலிருந்து ஒதுங்கி ஒதுங்கி நடந்து,  நாம் வாங்க வேண்டிய பொருட்கள், எடுக்க வேண்டிய இடத்தில ஆட்கள் நின்றிருந்தால் அவர்கள் நகரக்காத்திருந்து...   

நாம் காத்திருப்போம், ஆனால் தொடர்ந்து வரும் மற்ற மக்கள் அபப்டிக் காத்திராமல் அங்கு நிற்போருடனேயே கலந்து பார்த்துப் பொறுக்குவார்கள்.  காத்திருக்கும் நாம் காத்துக்கொண்டே இருக்க வேண்டியதுதான்!

அங்கு அவற்றை ஒழுங்குபடுத்தவும் ஆட்கள் இல்லை.  பாதி ஆட்களை வைத்து வேலை வாங்கி கொண்டிருந்தார்கள் போலும்.  வேலை செய்பவர்கள் குறைவாகவே இருந்தார்கள்.  மக்கள் வெள்ளமும் முன்போல் இல்லை எனினும் அதிகமாகவே இருந்தனர்.  அறுபது வயது மதிக்கத்தக்க ஒரு மனிதர் மாஸ்க்கைக் கழற்றி விட்டு நின்று மூச்சு வாங்க, கடைக்காரப்பெண் அவரை மாஸ்க் அணியச்சொல்லி வலியுறுத்த, அவர் வயது, மூச்சு சிரமம் என்று அடம்பிடிக்க,  இப்படியும் சில காட்சிகள்.  குழந்தைகளையும் அழைத்துக் கொண்டு வருவோரைப் பார்க்க எரிச்சலாகக் கூட இருந்தது.  பொறுப்பில்லையா, அலட்சியமா?   அல்லது வேறு வழி இல்லையா?   ஏதோ ஒன்று.

நாம் போட்டிருக்கும் லிஸ்ட்டா?    குறைவு என்று பெயர்தான்.  ஆனால் அவற்றில் இரண்டை அண்டர்கிரௌண்டில் வாங்க வேண்டும்.  இரண்டை மூன்றாவது மாடியில் வாங்கவேண்டும்.  இன்னும் இரண்டை ஐந்தாவதில்.  ஒன்றை ஆறாவதில்...   ஆறாவது மாடி சென்றதும் அங்கிருந்த பெண் சொன்னார்...  "இப்போது அது ஏழாவது மாடியில் இருக்கு அப்பா..."

ஷ்...  அப்பா...   மறுபடி அந்தக் கோடி நடந்து ஏறவேண்டும்!

ஒரு தளத்தில் வாங்கிய பொருட்களை முன்னர் அந்ததந்த தளத்திலேயே பில் போட்டுக்கொள்ள முடிந்தது.  இப்போது அவற்றை ஒன்று விட்டு ஒரு தளமாக மாற்றி இருப்பதில் ஒரு சிரமம்.  

அது மட்டுமா, லிஃப்டில் ஏற காத்திருப்பதும் கஷ்டம்.  அதில் ஏழெட்டு பேராவது இருந்தாலே, கூடப் போவதிலும் பயம்!  என்ன ஒரு மாற்றம் கொண்டு வந்தாய் இறைவா?!!  

நகரும் படிக்கட்டுகள் ஒரு பக்கம் இருக்கும்.  இன்னொரு மூலையில் பொருள் வாங்கி கொண்டு அதன் அருகில் இருக்கும் ஏறும் படிக்கட்டுகளை நாடினால், அங்கிருக்கும் பணியாளர், "மேல க்ளோஸ் பண்ணியிருக்காங்க...   இப்படி நேரா அந்தக் கடைசி போனீங்கன்னா எஸ்கலேட்டர் இருக்கும்...   அதுல போங்க.."  என்பார்.    ஏறிவந்த எங்களுக்குத் தெரியாதா?  ஏழு பொருள்கள் வாங்க எவ்வளவு நடப்பது?   நவீனம் என்கிற பெயரில் இதெல்லாம் மஹா சள்ளை!

பெரும்பாலான இடங்களில் ஆட்கள் கிடையாது.  ஒரு பிளாஸ்டிக் வாளியையும், இன்னொரு ஏதோ ஒரு பொருளையும் எடுத்துக் கொண்டு பில் போடுமிடம் வந்தால் அவற்றை எடுத்துத் தனியே வைத்து விட்டு "அந்த செக்ஷனுக்கெல்லாம்  சர்விஸ் கிடையாது ஸார்"  என்கிறார் அங்கிருந்த இளைஞர். 

"ஏன்பா...   கைல ஸ்கேனர் வச்சிருக்கே...   அதால பார்த்தால் விலை தெரியப்போகுது...  பணம் கொடுத்துட்டு நான் எடுத்துட்டு போகப்போறேன்.  இதில் என்ன சிரமம்?"

நிமிர்ந்து பார்த்து விட்டு அந்தப் பொருட்களை எடுத்து மேஜைக்கு அடியில் போட்டுக்கொண்டார் அந்த இளைஞர்!  அவர் கஷ்டம் அவருக்கு...  எவ்வளவு பேருக்கு பதில் சொல்வார் அவரும்!

எனக்கு முன் இருந்த பெண்மணி கையில் வைத்திருந்த லிஸ்ட் பார்த்தால் எனக்கு தலை சுற்றியது.   நாடார் கடையில் போடும் பில் போல நீளமாக இருந்தது.  மொத்த தேவைகளையும் இங்கேதான் வாங்கி இருப்பார் போலும்.  அவருக்கு பில் போடவே அவ்வளவு நேரம்...   போட்ட பில்லை ஒருவர் அடுத்து நின்று செக் செய்வார்...   அதற்கு மறுபடி அதைவிட நேரம்...  அவர் பின்னால் நின்றவர்கள் பொறுமை இழந்து போயிருப்பர்கள்.

பில்லை வாங்கி செக் செய்த பெண் மாஸ்க் அணியாமல் கழுத்தில் தொங்க விட்டிருக்க, "ப்ளீஸ்...   மாஸ்க்கை மாட்டும்மா...   எனக்கு ரெண்டு நாளாய் இருமலா இருக்கு"  என்றதும் உடனடியாக சூப்பர்ஃபாஸ்ட்டில் மாஸ்க் அணிந்தாள்!

ஓரமாக நின்றிருந்த ஒரு சூப்பர்வைசர் பெண்ணும் மாஸ்க் அணியவில்லை.  மறுபடி என்ன சொல்லி இவரை அணிய வைக்க?  அவரைத் தாண்டி நடக்காமல் அவரைப் பார்த்ததும் சட்டெனப் பின்வாங்கி வேறு வழி இருக்கிறதா என்று ஆராய்வது போல பார்த்ததும், அவர் புரிந்துகொண்ட கழுத்தில் தொங்க விட்டிருந்த மாஸ்க்கை முகத்தில் மாட்டினார்!

கடைசியில் நாற்காலி, துணி காயப்போடும் ஸ்டான்ட் போன்றவற்றை பார்த்து மட்டும் வந்தோம்.  திருப்தியாக இல்லை.   இங்கு நான் பார்த்து வைத்த பிளாஸ்டிக் நாற்காலி 619 ரூபாய்.   அதே தரத்தில் உள்ள நாற்காலிகள் வெளியில் கடைகளில் 1500 ரூபாய்!  கலர் பிடிக்காததால் பின்னர் பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்று வந்துவிட்டோம்.  அப்போது நேராய் ஒன்பதாவது மாடிக்கு மட்டும் வந்து செல்லவேண்டும் என்று மனதுக்குள் தீர்மானம்!

சமீபத்தில் பழைய பட்டிமன்றம் ஒன்று கேட்டேன்.  சனி ஞாயிறுகளில் பழைய பட்டி மன்ற ஒலிப்பதிவுகளை சன்டிவி போட்டுக் கொண்டிருக்கிறது.  

அதில் தீபாவளி கொண்டாடியது அந்தக் காலம் மகிழ்ச்சியா, இந்தக் காலம் மகிழ்ச்சியா என்று தலைப்பு.   இந்தக் காலம்தான் என்று தீர்ப்பு சொன்னார் நடுவர் சா பா.

அதுபோல,  எல்லாப் பொருட்களும் ஒரே இடத்தில வாங்கலாம்தான்...   ஆனால் எவ்வளவு அலைச்சல்...    பத்து பொருட்கள் வாங்க நான்கு மாடி மாற்றி மாற்றி ஏறி இறங்கி, அவற்றை பில் போட தளம் மாற்றி ஏறி, அல்லது இறங்கி, அதை அங்கங்கே காப்பாற்றி வைத்துவிட்டு, அதற்கு டோக்கன் வாங்கிக்கொண்டு, அடுத்த தளம் சென்று, வீட்டுக்கு கிளம்பும்போது மறக்காமல் எந்தெந்த தளத்தில் என்னென்ன வைத்தோம் என்று டோக்கன் வைத்து வாங்கிக்கொண்டு...   அருகிலேயே இருக்கும் மாடிப்படி அடைத்திருந்தால் மறுகோடிக்கு எஸ்கலேட்டர் நோக்கி நடந்து...   போதும்டா சாமி!

  இதற்கே இரண்டு மணிநேரம் ஆனது.  

===============================================================================================

சில வருடங்களுக்கு முன் கடற்கரை தாண்டி செல்லவேண்டி வந்த ஒரு ஆகஸ்ட் மாதத்தில் அங்கு இருந்த காந்தி சிலையை புகைப்படம் எடுத்தேன்.  அதைச் சும்மா வெளியிடாமல் நாலுவரி எழுதி பேஸ்புக்கில் வெளியிட்டேன்...  அது...

​காந்தியும் நின்று பார்க்கிறார் 

கடற்கரையில் 

காற்றுதான் வரவில்லை..

கடற்கரையிலேயே

காற்றுக்குப் பஞ்சமா? 

ஆகஸ்ட் மாதத்திலும் 

ஐயகோ இப்படி ஒரு வெப்பமா?

இது என்ன சென்னையா? இல்லை

எரிகின்ற எண்ணெயா?

உடை குறைத்தும் உடல் குளிரவில்லை 

வெக்கையோ தாளவில்லை

வேர்வையும்தான் குறையவில்லை

என்னையும்தான் கொண்டுபோய் 

ஏஸி ரூமில் வைத்திடுங்கள்

எளவு..  வெறுக்க வைக்கிறது 

வெயிலும் வெக்கையும்...

===============================================================================================

ஒரு திருக்குறளும் அதற்கான உரைகளும்...

"தொட்டனைத் தூறும் மணற்கேணி மாந்தர்க்குக்

கற்றனைத் தூறும் அறிவு"

மண் வேறு மணல் வேறு. மண் கேணி நிலையாக இருக்கும். ஆனால் மணற்கேணி அடிக்கடி சரியும். அதன் பயனாகிய நீரை அடைய விரும்பினால் அடிக்கடித் தோண்டிக் கொண்டே இருக்க வேண்டும். அது போல ஒருவர் கற்கக் கற்க அறிவு பெருகும். பெற்ற அறிவை நிலை நிறுத்த வேண்டுமானால் திரும்பத் திரும்பக் கற்க வேண்டும்.

இதைச் சொன்னவர் முன்னாள் தலைமை நீதிபதி திரு மு மு இஸ்மாயில் அவர்கள்.

மற்றவர்கள் என்ன சொல்லியிருப்பார்கள்? இதோ...

திரு மு.வரதராசனார் உரை

மணலில் உள்ள கேணியில் தோண்டிய அளவிற்க்கு நீர் ஊறும், அதுபோல் மக்களின் கற்றக் கல்வியின் அளவிற்கு அறிவு ஊறும்.

திரு மு.கருணாநிதி உரை:

தோண்டத் தோண்ட ஊற்றுநீர் கிடைப்பது போலத் தொடர்ந்து படிக்கப் படிக்க அறிவு பெருகிக் கொண்டே இருக்கும்.

திரு சாலமன் பாப்பையா உரை:

மணலில் தோண்டிய அளவு சிறு குளத்தில் நீர் ஊறும்; மக்கள் கற்ற அளவே அறிவும் வளரும்.

திரு.பரிமேலழகர் உரை:

மணற்கேணி தொட்ட அனைத்து ஊறும் – மணலின்கண் கேணி தோண்டிய அளவிற்றாக ஊறும், மாந்தற்கு அறிவு கற்றனைத்து ஊறும் – அதுபோல மக்கட்கு அறிவு கற்ற அளவிற்றாக ஊறும். (ஈண்டுக் ‘கேணி’ என்றது, அதற்கண் நீரை. ‘அளவிற்றாக’ என்றது, அதன் அளவும் செல்ல என்றவாறு. சிறிது கற்ற துணையான் அமையாது, மேன்மேல் கற்றல் வேண்டும் என்பதாம். இஃது ஊழ் மாறு கொள்ளாவழியாகலின், மேல் ‘உண்மை அறிவே மிகும்’ (குறள் .373) என்றதனோடு மலையாமை அறிக.)

சுஜாதாவின் உரை:

மணல் கிணற்றில் தோண்டிய அளவுக்குத்தான் நீர் ஊறும். அதுபோல் படித்த அளவுக்குத்தான் அறிவு பெருகும்.  

=========================================================================================================

தினமலரில் படித்து நெகிழ்ந்த செய்தி ஒன்று.  அதற்கு நான் கொடுத்திருக்கும் தலைப்பை ஈற்றடியாய்க் கொண்டு ஒரு நான்கு வரிக் கவிதை எழுத முடியுமா?  அந்தத் தலைப்பைத் தொட்டால் செய்திக்குச் செல்லலாம்!

காளைக்கும் வருமாம் காதல் 

அலங்காநல்லுார் : அலங்காநல்லுார் பகுதியை சேர்ந்த ராஜா பசு மாடுகள் வளர்த்து வந்தார். அவற்றுடன் பாலமேடு மஞ்சமலை கோயில் காளை பழகி வந்தது.

ஊரடங்கால் வருமானமின்றி தவித்த ராஜா, பசு ஒன்றை வாடிப்பட்டியைச் சேர்ந்தவருக்கு விற்றார். நேற்று மினி சரக்கு வாகனத்தில் பசுவை ஏற்றிக்கொண்டு புறப்பட்ட போது கோயில் காளை தடுத்து பாசப்போராட்டம் நடத்தியது. அருகில் இருந்தவர்கள் விரட்டியும் ஒரு கி.மீ., வரை வாகனத்தை காளை பின்தொடர்ந்து ஓடி ஏமாற்றத்துடன் திரும்பியது.

================================================================================================

முன்ஜாக்கிரதை முத்தண்ணா!  அவ்வளவு தூரத்தில் இருந்தாலும் அவர் வியர்வையையும், உடல் நடுக்கத்தையும் கவனியுங்கள்!  சப்போர்ட்டுக்கு தூண் வேறு!

இவர் சந்தேக பதி!

==============================================================================================