எப்படி எல்லாம் சிக்கிக்கொள்கிறோம் பாருங்கள்...

 குழந்தைகளை பராமரிப்பது ஒரு கலை.  நம் குழந்தைகளை விடுங்கள், நண்பர்கள் அல்லது உறவினர்கள் யாராவது 'கொஞ்சம் பார்த்துக்குங்க..  இதோ வந்துடறேன்'னு உங்க கிட்ட குழந்தையை விட்டுப் போயிருக்காங்களா?

எங்களுக்கு அந்த அனுபவம் உண்டு.

ஆனா ஒண்ணு, திருவிழா, மால், மார்க்கெட், பஸ் ஸ்டான்ட் என்று பொது இடங்களில் யாராவது அப்படிச் சொன்னால் உடனே ஓடிவிட வேண்டும்.  ஏனென்றால் அவர்கள் குழந்தையை உங்கள் பாதுகாப்பான கைகளில் சேர்த்து விட்டு காணாமல் போகக்கூடிய சாத்தியக்கூறுகள் அதிகம்.

வீட்டில் அப்படி நிலைமை இல்லை.  எனவே பயப்படாமல் பார்த்துக் கொள்ளலாம்.  பயப்படாமல் என்றா சொல்லி இருக்கிறேன்?  ஆமாம்...   எதற்கும் மேலே படியுங்கள்...

எனது தங்கை தன் இரண்டு குழந்தைகளையும் அவ்வப்போது எங்கள் வீட்டில் விட்டு விட்டு பணிக்குச் சென்று வந்திருக்கிறார்.  கொஞ்சம் கொஞ்சமாகப் பழகி அந்தக் குழந்தைகள் சில நாட்கள் கூட எங்கள் வீட்டிலேயே தொடர்ந்து இருந்திருக்கின்றனர்.  சாப்பிடுவதற்கு அடமான அடம் செய்வாள் தங்கையின் பெரிய பெண்.  அவள் சாப்பிடா விட்டால் என் அப்பா 'மூட் அவுட்' ஆகி எங்களை எல்லாம் காய்ச்சுவார்.  தங்கையும் வந்து எங்களை உண்டு இல்லை என்று செய்துவிடுவார்.  இப்போது அந்தக் குழந்தைக்கே ஒரு குழந்தை!  

இன்னொரு நண்பர் குழந்தையைப் பார்த்துக்கொள்ளுங்கள், மார்க்கெட் வரை போய்வந்து விடுகிறேன் என்று சொல்லிக் கிளம்ப முயற்சித்தால் அந்தக் குழந்தை அவர் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு விடவே இல்லை.  புதுமுகங்களைக் கண்டு பயந்து விட்டது போலும்.  கடைசியில் அவர் குழந்தையையும் அழைத்துக் கொன்டுதான் சென்று வந்தார்!  

கேஜிஎஸ் மாமாவின் பேரனை சிறுவயதில் இரண்டு மணிநேரம் பார்த்துக்கொண்ட அனுபவம் இருக்கிறது.  ஒரு இடத்தில உட்காராமல் சுற்றிக்கொண்டே இருந்தான்.  வாசலுக்கு போவதிலும், மொட்டை மாடிக்குப் போவதிலும் அதீத ஆர்வம் காட்டினான்.  வாசல் இரும்பு கேட்டை மூடி வைத்தால் அதன்மேல் ஏறினான்.  அவன் பின்னாலேயே சென்று, அவனை எங்கும் ஏறி விழுந்து விடாமல் காத்து ஒப்படைத்தோம்.

ஒரு உறவினரின் குழந்தை அம்மா விட்டுச் சென்றுவிட, அப்பாவும் மகனுமாய் எங்கள் வீட்டில் கொஞ்ச நேரம் இருந்தனர்.  அவன் அம்மாவைத் தேடி அழும்போதெல்லாம் ஏதாவது ஒரு பொருளை எடுத்து அதன் கையில் கொடுப்பார்.  அது அதைத் தூக்கி எறியும்.  இவர் விழுந்து விழுந்து சிரிப்பார்.  குழந்தை உடனே கவனம் மாறி கையில் ஏதாவது ஒரு பொருளை வாங்கித் தூக்கி எறியும் விளையாட்டில் ஆர்வம் காட்டும்.

என்ன கஷ்டம் என்றால் அவர் குழந்தையின் கையில் கொடுத்தது நான் சேர்த்து வைத்திருந்த ஒலி நாடாக்களை!  நான் ஆட்சேபித்தும் அவர் கேட்கவில்லை.  அப்புறம் புத்தகங்கள்.  மேசை கடிகாரத்தைக் கையிலெடுத்ததும் பாய்ந்து பிடுங்கி வைத்து விட்டேன்.  குழந்தையைத் தூக்கிக்கொண்டு வெளியில் சென்று வேடிக்கைக் காட்டி, கவனம் திருப்பி, சிரிக்க வைத்து உள்ளே வந்தேன்.  நண்பர் நிம்மதியாக ஸோபாவில் தூங்கிக் கொண்டிருந்தார்.  கிர்ர்ர்ர்ர்ர்.......

சமீபத்தில் மறைந்த என் மாமா - அக்கா கணவர் - அவரின் பேரனைப் பார்த்துக் கொண்டது ஒரு அனுபவம்.  அதைப்பற்றிதான் கொஞ்சம் விரிவாக சொல்லப்போகிறேன்.  ஆதௌ கீர்த்தனாரம்பரத்திலே மாமாவின் பெண்ணும் மாப்பிள்ளையும் அப்போது கிருஷ்ணகிரியில் இருந்தனர்.  அவ்வப்போது சென்னை வந்து மருத்துவரைச் சந்தித்து, வேறு சில வேலைகள் முடித்து திரும்புவார்கள்.

அவர்களுக்கு ஒரே பையன்.  அவனுக்கு ஸ்ரீராம் மாமா என்றால் இஷ்டம்.  சென்னை  என்றாலே அவனுக்கு ஸ்ரீராம் மாமா வீடுதான்!  எங்கே போறோம்..  என்று எப்போது, எந்த இடத்துக்குக் கிளம்பினாலும் கேட்டால், 'ஸ்ரீராம் மாமா வீடு' என்பானாம்!

சென்னையில் டாக்டர் ஜேவியை பார்ப்பது அவர்கள் மாதாந்திர வழக்கம்.  அல்லது இரண்டு மாதங்களுக்கு ஒருமுறை. 

நாங்களும் எங்கள் பெரிய பையனை அவரிடம்தான் காட்டினோம்.  அது ஒரு தனி அனுபவம்.  முடிந்தால் இன்னொரு வியாழனில் அதுபற்றிக் கதைத்து ஒப்பேற்றுகிறேன்!

ஒருமுறை அவர்கள் வந்திருந்தபோது அந்த ஜேவி அலைச்சலை முடித்து வீடு வந்த கையோடு மறந்துபோன பர்ச்சேஸ் ஒன்று நினைவுக்கு வர, தி நகருக்குக் கிளம்பினார்கள்.  குழந்தையை அழைத்துப் போகவேண்டாம் என்று முடிவு செய்தார்கள்.  அவனுக்குத்தான் ஸ்ரீராம் மாமா பிடிக்குமே..  சமாளித்து விடலாம் என்று எண்ணி, மேலும் அது அவன் தூங்கும் நேரம் வேறு என்பதால் எப்படியும் கொஞ்ச நேரத்தில் தூங்கி விடுவான் என்று நம்பி குழந்தையை எங்கள் பாதுகாப்பில் வீட்டுக் கிளம்பினார்கள். 

எல்லாம் சரியாய்தான் போய்க்கொண்டிருந்தது.  சமர்த்தாக இருந்தான்.  சொன்னதைக் கேட்டான்.  ஆனால் தூங்குவதற்கான அறிகுறியையே காணோம்!  எங்களோடு உற்சாகமாகப் பேசிக்கொண்டும் நடந்துகொண்டும், சிரித்துக்கொண்டும் விளையாடிக்கொண்டும்தான் இருந்தான்.  ஆனாலும் ஸ்ரீராம் மாமாவை விட அம்மா உசத்தியாச்சே..   இந்த அப்பாவையும் காணோமே என்று மனதுக்குள் தோன்றி இருக்கும் போல...   இங்கும் அங்கும் நடந்து இல்லம் முழுவதும் அவர்களைத் தேடினான்.  இதுமாதிரி நேரங்களில் குழந்தையிடம் எல்லோரும் சொல்லும் வசனத்தைச் சொன்னோம்..  "ஊசி போட்டுக்கப் போயிருக்காங்க..   வந்துடுவாங்க..."

பாவம் சுபாஷ் (அதுதான் அவன் பெயர்)  சமர்த்தாக இருந்தான்.  சரி..    இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் வந்து விடுவார்களே என்று நினைத்து, அதுவரை குழந்தை கொஞ்சம் டிவி பார்க்கட்டும் என்று எண்ணி, டிவி போட்டு பாடல்கள் வைத்தோம்.  விதி சிரித்தது.

அவன் அதைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்க, நாங்கள் வேறு வேலை பார்த்துக் கொண்டிருக்க டிவியில் "ஒரு பொண்ணு ஒண்ணு நான் பார்த்தேன்.."  பாட்டு ஆரம்பித்தது.  எழுந்து நின்று மெதுவாய் ஆடியபடி பாடலை ரசித்தான்.

திடீரென வீறிட்டான்.  தொடர்ந்த அழுகை.  என்ன செய்தும் அழுகை நிற்கவில்லை.  எறும்பு ஏதாவது கடித்து விட்டதா, எங்காவது மோதிக் கொண்டானா என்று முழங்கை, முழங்கால், நெற்றி எல்லாம் ஆராய்ந்துகொண்டே சமாதானப்படுத்த முயன்று கொண்டிருந்தோம்.  

ஊ..ஹூம்.  விட்டு விட்டு அழுகை.  விசும்பல்.  'அம்மா... 'அம்மா' என்று வாசலை நோக்கிக் கைகாட்டி, காட்டி விசும்பல்.

என்ன காரணம் என்றும் தெரியவில்லை..  குழந்தை அழுதால் அவன் அம்மாவுக்குத் தாங்கவே தாங்காது. அந்த டென்ஷனும் சேர்ந்து கொண்டது.

நல்லவேளையாக கொஞ்ச நேரத்தில் அவன் அம்மாவும் அப்பாவும் உள்ளே நுழைந்து விட, அவன் அழுகைக்கு காரணமான புதிர் அந்த கணத்திலேயே விடுபட்டது.

உள்ளே நுழைந்தபடியே அவன் அம்மா குரல் கொடுத்தாள்...   "பாப்பூ..."

சிரித்து விட்டோம்.  நாங்களும் டீவில நல்ல பாட்டு வச்சோம் போங்க...  நல்ல வேளையில் அவங்களும் அந்தப் பாட்டை ஒளிபரப்பினார்கள் போங்க!

இந்த சுபாஷுக்கு நாளை மறுநாள் பிறந்த நாளுங்க...   என் அப்பா சுபாஷ் சந்திரபோஸ் மேல் அதீத பிரேமை கொண்டவர்.  பேரன் அவர் பிறந்த நாளில் பிறந்ததும் அவனுக்கு சுபாஷ் என்று பெயர் வைத்தார். சான்றிதழில் அவனுக்கு சிவராம் என்று பெயரிட்டிருந்தாலும் நாங்கள் அவனை அப்படிதான் அழைப்போம்.  

================================================================================================

ஒரு சஷ்டியப்தபூர்த்திக்குச் சென்று வந்து ஓய்வாகப் படுத்துக் கொண்டிருந்தபோது யாரோ வந்து எட்டிப்பார்த்து மறைந்த உணர்வு.  திரும்பிப் பார்த்தால் யாரும் இல்லை.  மீண்டும் கண்கள் அசந்த கணம் மறுபடி அதே உணர்வு.  மீண்டும் கண்திறந்து பார்த்தால் யாரையும் காணோம்.  மர்மத்தை விலக்க கொஞ்ச நேரம் கண்திறந்து காத்திருந்தபோது அரவம் காட்டாமல் மென்மையாக வந்து என்னை எட்டிப்பார்த்துச் சென்றது யார் என்று தெரிந்தது.   உடனே பேஸ்புக்கில் பகிர்ந்து விட்டேன்!

​எட்டிப் பார்த்துச் செல்கிறது

திரைச்சீலை..

'நானும் இந்த வீடுதான்..

கட்டி வைத்து விட்டீர் என்னை

வாசல் கதவோடு..

எப்படி இருக்கிறீர்கள் 

எல்லோரும்?'

ஒட்டியாணம் சுற்றி 

ஒய்யாரமாய் நிற்கிறாள் 

அவ்வப்போது மெல்ல 

நடனமும் ஆடுகிறாள் 

மேலும் சில 'திரை'க்கவிதைகள் எழுதி வைத்திருக்கிறேன்.  அவ்வப்போது பகிர்கிறேன்.  அல்லது பொறுமை இல்லாமல் ஒருநாள் மொத்தமாகப் பகிர்ந்து விடுகிறேன்.

==========================================================================================================

பொக்கிஷம்  :

தேதி 19-2-1946

படிக்க சற்றே சிரமம்.  ஆனால் படித்தால் சிரிக்கலாம்!

==========================================================================================

விளம்பரங்கள் பழசு!

சச்சினும் ஷாரூக்கானும் இணைந்து தோன்றிய பெப்ஸி விளம்பரம்...