சுய சரிதம் - படிப்பதில் எது உங்கள் வரிசை?

 

நியூஸ் ரூம் 

ஒப்புதல் வாக்குமூலம்?!

அட, வெளில வாங்கப்பு.. 

இந்த...  ஒரு வருஷத்துல 32,000 கோடி..  அது மாதிரி நல்ல ஸ்கீம் ஏதும் இல்லீங்களா?

======================================================================================================

நெல்லைத்தமிழன் : 

ஒரு சென்சிடிவ் கேள்வி. ஆனால் நான் நிறைய நாள் யாரிடமாவது கேட்கணும் என்று நினைத்திருந்தேன். வைணவத்தில், ஆழ்வார் பதின்மரும், ஆண்டாள், மதுரகவியாழ்வாரும், அவர்கள் செய்த திவ்யப்ரபந்தங்களை சேவிப்பது (சொல்வது) உண்டு. ஆனால் இதேபோல, திருமுறைகளையும் எல்லா பிராமணர்களும் சேவிப்பதில்லை என்பதைக் காணுகிறேன். அவர்களது பூஜை அறையில், நாயன்மார்களோ இல்லை திருமுறைகளை உண்டாக்கியவர்களையோ வணங்குவதில்லை என்பதைப் பார்க்கிறேன். இதன் காரணம் என்ன?  கீதா சாம்பசிவம் போன்று இவற்றின் பாரம்பர்யத்தைத் தெரிந்தவர்கள் சொல்லலாம்.

# மதம் குறித்த நுணுக்கங்கள் எனக்கு அதிகம் தெரியாது.  ஆழ்வார்கள் பன்னிருவர் என்றும், பதின்மர்  என்றும் ஏன் சொல்கிறார்கள் என்பது ஒரு எடுத்துக் காட்டு. 

அடியார்களை வணங்குவது பிற்காலத்தில் அறிமுகம் ஆன வழிமுறையாக  இருக்கலாம் . பகவானைக்காட்டிலும் பாகவதர் ஆன்ம விடுதலைக்கு உதவி என்பது பக்தி இயக்கம்  வலுப்பெற்ற பின்  வந்த கருத்தாக இருப்பின், காலப் போக்கில்  அடியார் வழிபாடு முக்கியத்துவம் பெற்றது புரிந்து கொள்ளக் கூடிய ஒன்றுதான்.

& கீதா சாம்பசிவம் அவர்களின் பதில் : இங்கே சென்று படிக்கவும். 

பாட்டு எழுதறவன், நடிப்பவன் பாடறவனுக்கெல்லாம் பத்மவிபூஷன் கொடுப்பதைவிட சமூகச் சிந்தனையாளர்களுக்கு மட்டுமே பத்ம விருதுகள் கொடுக்கணும்னு நினைக்கிறேன். உங்க அபிப்ராயம் என்ன?

# எல்லாத் துறைகளிலும் சிறப்பாகச் செயல்பட்டு வருபவர்களுக்கு ஒரு அங்கீகாரமாக , ஊக்குவிப்பாக தேசிய விருதுகள் கொடுப்பது சரிதான். ஆனால் இவை அரசியல் விருப்பு வெறுப்பு அடிப்படையில் தரப்படுவதும் உண்மைதான்.

சில இப்படி சில அப்படி என்றுதான் இருக்கும்.

$ ஏதேனும் ஒரு சமூக சிந்தனையாளரை அடையாளம் காட்டுங்களேன். 

பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன்: 

உங்கள் முன் ஒரு நடிகரின் சுய சரிதம், ஒரு அரசியல்வாதியின் சுய சரிதம், ஒரு விளையாட்டு வீரரின் சுய சரிதம், ஒரு தொழிலதிபரின் சுய சரிதம், ஒரு விஞ்ஞானியின் சுய சரிதம் எல்லாம் இருந்தால் எந்த வரிசையில் படிக்க விரும்புவீர்கள்?

# தொழிலதிபர்,  விஞ்ஞானி,   விளையாட்டு வீரர், நடிகர், அரசியல் வாதி என்ற வரிசை சரியாக இருக்கலாம்.

முக்கியமாக அறிய வேண்டியது நம் மதிப்பிற்குரிய எல்லாரது சுய சரிதமும் சுவாரஸ்யமாக இருக்காது. சுய சரிதங்கள் பெரும்பாலும் அவரவரது  ஞாபக மறதி, அதீத மிகை இரண்டை  மட்டுமே நமக்கு உணர்த்துகின்றன என்று ஒரு ஆங்கிலப் பொன் மொழி உண்டு. An autobiography reveals nothing deficient about the author except his memory (and capacity for factual reporting).

ஒருவர் வாழ்க்கையில் ஒரு சில பகுதிகள் மட்டுமே " சுவாரசியம்" உள்ளதாக இருக்கும். ஆனால் சுய சரிதைகள் லாக்டோஜென்-ல் தொடங்கி வாக்கிங் ஸ்டிக் வரை போகும்.

& அரசியல்வாதியின் சுயசரிதம் படிக்கமாட்டேன். அதுதான் எல்லாப் புத்தகங்களையும்விட கனமாக, அதிக பக்கங்கள் (வள வள என்று பேசுபவர், எழுதும்போதும் அப்படித்தானே எழுதுவார்!) கொண்டதாக இருக்கும். அதை எடைக்கு விற்றுவிட்டு, அந்தக் காசில் பட்டாணி வாங்கி வைத்துக்கொண்டு, அதைக் கொறித்தபடியே, விஞ்ஞானி, தொழிலதிபர், விளையாட்டு வீரர் ஆகியோரது புத்தகங்களை அதே வரிசையில் படிப்பேன். நடிகரின் சுயசரிதம்? அதை ரொம்ப போர் அடிக்கும்போது கொஞ்சம் புரட்டிப் பார்ப்பேன். முழுவதும் படிக்கமாட்டேன்! 

வெள்ளை வேட்டி, வெள்ளை சட்டை, தரையில் புரளும் துண்டு இப்படி இருக்கும் அமைச்சர்களுக்கு நடுவில் ஜீன்ஸ் பேண்ட், வெள்ளை சட்டை அணிந்த அமைச்சரை பார்க்கும் பொழுது எப்படி இருக்கிறது?

# நன்றாகத்தான் இருக்கிறது.

& யார் அந்த அமைச்சர்? 

அண்ணாயிசம், திராவிட மாடல் இரண்டையும் விளக்க முடியுமா?

# ஆட்சிக்கு முன் எப்படியோ, பதவிக்கு வந்த அண்ணா மிக நன்றாக ஆட்சி நடத்தினார்.

திராவிட மாடல் என்பது சொல்லால்  மயக்கும் சாமர்த்தியம்.

& என் பார்வையில், அண்ணாயிசம், தி மா - இரண்டுக்குமே அவற்றை முதலில் கூறியவர்கள் யாருமே இதுவரை சரியான முழுமையான விளக்கம் கொடுத்ததில்லை. (அவர்களுக்கே தெரிந்திருக்காது!) அப்படி இருக்கையில் நான் எப்படி விளக்கம் அளிக்க முடியும். 

சுருக்கமாகச் சொன்னால், இரண்டுக்குமே ஒரே விளக்கம்தான் : " ஏமாறாதே, ஏமாற்று !" 

*  உங்களுக்கு அப்பாயிஸம் நினைவிருக்கிறதோ?

= = = = = 

KGG பக்கம் : 

நான்காம் வகுப்புப் படித்த சமயத்தில், என் வகுப்பில் பிச்சைக்கண்ணு என்று ஒரு பையன் படித்தான். எப்போதும் பச்சை சட்டை அணிந்து வருவான். இடதுகையால் எழுதும்  பழக்கம் கொண்டவன். 

அந்தக் காலத்தில் நான் அவனைப் பற்றி எழுதிய கவிதை (!) 

பிச்சைக்கண்ணு 

பீச்சாங்கை 

போடுவது 

பச்சை சட்டை! 

தேர் முட்டி பள்ளியில் ஐந்தாம் வகுப்பு படித்தது பற்றி எழுதியிருந்தேன் அல்லவா. 

மதியம் பன்னிரெண்டு மணி முதல், ஒன்றேகால் மணி வரை மதிய உணவு வேளை. காமராஜர் புண்ணியத்தில் பெரும்பாலான ஏழை மாணவர்களுக்கு பள்ளியிலேயே மதிய உணவு தயார் செய்யப்பட்டு பெயர் கொடுத்துள்ளவர்கள் அனைவருக்கும் மதிய உணவு வழங்குவார்கள். என்னைப் போன்ற சிலர் - வீட்டுக்கு ஓடிச் சென்று, உணவு சாப்பிட்டு விட்டு அரை மணி நேரத்துக்குள் திரும்ப வந்து விடுவோம். 

மதிய உணவு தயார் செய்யும் வேலை மத்தியானம் பதினொரு மணிக்கே தொடங்கிவிடும். அதற்கான வேலையில், வயதான பெண்மணி ஒருவரும்,  நடுத்தர வயது ஆண் ஒருவரும் மட்டுமே. அதனால், பதினொன்றரை மணி சுமாருக்கு ஐந்தாம் வகுப்புகளில் படி(இரு)க்கின்ற பெரிய சைஸ் பையன்களை (ஒவ்வொரு பிரிவிலும் இரண்டு பேராவது அப்படி இருப்பார்கள்!) மதிய உணவு தயார் செய்யும் வேலைக்கு - உதவ (அழைத்துச்) சென்றுவிடுவார்கள். பன்னிரெண்டு மணிக்கு மதிய உணவு தயாராக இருக்கும். 

மதிய உணவு சாப்பிடும் மாணவர்கள் எல்லோரும் ஆளுக்கு ஒரு அலுமினியத் தட்டு எடுத்து, அதைக் கழுவி சுத்தம் செய்துகொண்டு அரை மணிக்குள் சாப்பிட்டு முடித்து, தட்டைத் திரும்பக்  கழுவி எடுத்து வைத்துவிடுவார்கள். 

இப்படி எல்லோரும் பன்னிரெண்டு மணியிலிருந்து பன்னிரெண்டரை மணிக்குள் லஞ்ச் முடித்து விட்டு அப்புறம் ஒன்றேகால் மணி வரை என்ன செய்வோம்? அங்கேதான் இருக்கு சுவாரஸ்யம். 

நடராஜன் போன்ற நான்கைந்து  மாணவர்களும் மற்றும் நான்கைந்து மாணவிகளும், நடுநாயகமாக ஒரு முற்றத்தில் நின்றிருக்க, சுற்றிலும் எங்களைப் போன்ற மாணவ, மாணவிகள், ஆசிரியைகள் (ஆசிரியர்கள் யாரும் இந்த விளையாட்டிற்கு வந்ததில்லை) அமர்ந்திருப்போம். 

வழக்கமான நடராஜன் பக்திப் பாடலோடு நிகழ்ச்சி தொடங்கும். பிறகு என்ன? 

அந்தக் காலத்தில் வெளிவந்த எல்லா சினிமா பாடல்களும் ஒவ்வொன்றாக பாடப்படும். ஆசிரியைகள் நடராஜனிடம் சில பாடல்களை (வா கலாப மயிலே!) ஒன்ஸ் மோர் வேறு கேட்டு பாடச் சொல்வார்கள்! 

பாடகிகளில் இரண்டு பேரை மட்டும் இப்போதும் எனக்கு நினைவு இருக்கிறது. ஏன் இவர்கள் நினைவில் நிற்கிறார்கள் என்று சொல்கிறேன். பெயர்கள் நிர்மலா, நீலாயதாக்ஷி - இருவரும் சேர்ந்து பாடும் பாடல், ஒருத்தி மகனாய் பிறந்தவனாம், உருவில் அழகாய் வளர்ந்தவனாம், ( இருவரும் மாறி மாறி - ஓஹோ, ஆஹா என்ற வார்த்தைகளை பாடுவார்கள். ) 

அநேகமாக நிகழ்ச்சியில் இதுதான் கடைசி பாடலாக இருக்கும் - ஏன் என்றால், இந்தப் பாடல் பாடும் நேரத்தில் சாப்பிடப் போன தலைமை ஆசிரியர் திரும்ப வந்துவிடுவார்! 

அரைப் பரிட்சை முடிந்து, மார்க்குகள் வந்தன. ஒவ்வொருவருக்கும் ப்ராக்ரஸ் ரிப்போர்ட் வழங்கப்படும் நாள். 

நிர்மலா, நீலாயதாக்ஷி இருவரும் பாட்டுப் பாடுவதில் நூறு, பாடங்களில் முட்டை. தலைமை ஆசிரியர் இருவரின் ப்ராக்ரஸ் ரிப்போர்ட்டையும் கொடுத்துவிட்டு, அவர்களின் இருவரது சடையையும் சேர்த்துப் பிடித்து ஊஞ்சல் ஆட்டியபடியே " ஊம் .. பாடுங்க .. ஒருத்தி மகனாய் பிறந்தவனாம் .. " என்று சொன்னது இன்றும் ஞாபகம் இருப்பதால், நிர்மலா, நீலாயதாக்ஷி இருவரும் இன்றும் என் நினைவில் நிற்கிறார்கள்! 

= = = = = 

$ பக்கம் : 

சாப்பிட்ட தட்டுகளை நாங்கள் வாத்துக் குளத்துக்கு எடுத்துப் போய்க் கழுவி வருவோம். அப்போதிலிருந்து அந்த நல்ல பழக்கம், இன்று வரை தொடர்கிறது. எங்கள் தட்டுகள் எல்லாமே வெள்ளையாக இருக்கும்.  ஆம், இரும்பில் செய்து வெள்ளைப் பீங்கான் கோட்டிங், நீல அல்லது கருப்பு விளிம்பு. வீட்டில் இருந்த பெரியவர்கள்  வெள்ளித்தட்டு, வாழை இலை, வாழைப் பட்டை, பாக்குப்பட்டை, வாழைச்சருகு, இவற்றுடன் தையல் இலை இவைகளை உபயோகிப்பர்.

எங்கள் தட்டுகள் சுவரில் 2 ஆணி அடித்து மாட்டப் பட்டிருக்கும். ஒரு நாள் வாத்துக்குளத்திலிருந்து திரும்பும்போது ஒரு ஓலைப் பாம்பு, (காலியான்குட்டி என்றும் சொல்வார்கள்) மாமரங்களின் அடியில் ஒற்றையடிப் பாதையில் குறுக்கே ஓடியது 

KGY அவரது தட்டை சக்ராயுதமாக உபயோகித்தார்  அது அவருக்கு நினைவிருக்கிறதா என்று கேட்க வேண்டும். 

அப்போது உபயோகத்தில் இருந்த அலுமினிய பாத்திரங்கள் கனமாக இருந்தன. 20..22 gauge வகைகள் வரும் முன் 3 அல்லது 4 மி மீ கனத்தில் தட்டு வாணலி எல்லாம் இருந்தன. காரணம் நெடுநாள் கழிந்த பின் தான் தெரிய வந்தது

= = = = = 

# பக்கம் : 

எனக்கு விபரம் தெரிந்து முதல் முதலில் பழைய நினைவுகள் நிகழ்ந்த ஊர் அறந்தாங்கி அப்போதைய தஞ்சை மாவட்டம்.  நாங்கள் குடி இருந்தது வாடகை  வீடு. அந்த வீட்டின் உரிமையாளர் காமாட்சி பாட்டி என்று நாங்கள் சொல்லிய ஒரு இளம் வயது விதவை. அந்த வீட்டுக்கார மாமியை பார்த்ததும் அவர்கள் எனக்கு தின்பண்டங்கள் எடுத்து கொடுத்ததும் லேசாக எனக்கு நினைவில் இருக்கிறது. அவர் மொட்டை தலையும் வெள்ளை புடவையும் ஆக இருந்த அந்தக் கால கைம்பெண்.  சோகம் என்ன என்றால் , மிக இளம் வயதில் திருமணம் பற்றிய எந்த ஒரு அனுபவமும் தொடங்கும் முன்பே கணவரை இழந்தவர் அவர். 

ஆச்சரியம் ஒன்றும் சோகத்தோடு இணையாக.  அவருடைய காலஞ்சென்ற கணவரின் தம்பி சுமார் இருபத்தைந்து ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு எனக்கு மாமனார் ஆகிறார் ! இப்போது நினைத்துப் பார்த்தாலும்  இது எனக்கு மிகுந்த ஆச்சரியத்தை அளிக்கிறது என்று சொல்லவும் வேண்டுமா ?

சிறிய வயது என்பதால் அறந்தாங்கி வாழ்க்கை பற்றிய  நினைவுகள் ரொம்ப லேசான மங்கலான சித்திரங்களாக மட்டுமே என் நினைவில் இருக்கின்றன. ரொம்ப தெளிவு கிடையாது. அவற்றில் சிலவற்றை சும்மா இங்கே ஒரு பதிவாக செய்து வைக்க ஆசை. அதாவது அந்த கால வாழ்க்கை முறை  பற்றிய நினைவுகள்  நம் குடும்ப சரித்திரத்தை அறிந்து கொள்வதற்கு ஒரு உதவியாக இருக்கும் என்கிற பொது நோக்கில் இந்த குடும்பத்தில் இருக்கிற ஒவ்வொருவரும் தம்முடைய மிக இளவயது நினைவுகளைப் பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டும் என்று எங்களில் சிலர் நினைத்தோம்.  அதன் விளைவு தான் இந்தப் பதிவுகள். 

இந்த முன்னுரையோடு அறந்தாங்கி பற்றிய என் மனச் சித்திரங்களை மேலெழுந்த வாரியாக பார்ப்போம் . இது காலக்கிரமப்படி அடுக்கப்பட்டது அல்ல.  என் நினைவில் இருப்பதை சும்மா ஏதோ ஒரு  வரிசையில் சொல்லிக் கொண்டு வருகிறேன். அவ்வளவுதான்.

அந்தக் காலத்தில் எல்லா ஊரிலும் அக்ரஹாரம் என்று ஒன்று இருக்கும். அதாவது பிராமணர்கள் குடியிருக்கும் வீதி.  இதெல்லாம்  இருந்தது அந்தக் காலம். 

இப்போது  எல்லோரும் எல்லா இடத்திலும் ஒன்றாக  இருக்கிறோம்.  இதுதான் விரும்பத்தக்கது. ஆனால் அக்ரஹாரம் இருந்த காலத்தை பற்றித்தான் இப்போது நான் பேசுகிறேன். நாங்கள் இருந்தது அறந்தாங்கி அக்ரஹாரம். எங்கள் வீட்டுக்கு எதிரில் சற்றுத் தள்ளி வக்கீல் லட்சுமண ஐயர் என்பவரது வீடு இருந்தது. வாசலிலே பெரிய மரத்தினால் செய்யப்பட்ட ஒரு ஈசி சேர். அதில் அவர்  உட்கார்ந்து இருப்பார்.  கிட்டத்தட்ட 60 வயதான நபர். தெருவாசிகள் பற்றி  இதைத் தவிர என் நினைவில் வேறு எதுவும் இல்லை.

நினைவில் நிழலாடும் அடுத்த நபர் ஆயுர்வேத வைத்தியர் வேதாரண்யம் பிள்ளை. வேஷ்டி சட்டை கோட் அணிந்து காணப்படுவார். அன்றாடம் ஒரு குறிப்பிட்ட வேளையில் ஒவ்வொரு தெருவையும்  மெதுவாக நடந்து கடப்பார். அவரிடம் வைத்தியம் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்று நினைப்பவர்கள் அந்த நேரத்தில் வாசலைப் பார்த்து இருந்து, அவரைக் கூப்பிட்டு வைத்தியம் செய்து கொள்ள வேண்டும். சில வீடுகளுக்கு தினம் வந்து மருந்து கொடுப்பார்.  அப்போதே எனக்கு இருமல் உபத்திரவம் ஆகிவிட்டதா, தினசரி எங்கள் வீட்டுக்கு வந்து எனக்கு மருந்து கொடுத்து செல்வார். பெண்களை நாடி பிடித்து வைத்தியம் பார்க்க, கையில் ஒரு பட்டுத் துணியும் வைத்திருப்பார். நாலு நாட்கள் மருந்துக்கு இரண்டு அணா (ஒரு ரூபாய் = 16 அணா ) என்கிற ரீதியில் அவருடைய மருந்துகள் மிகவும் விலை சகாயமாக இருக்கும். இருமலுக்கு ஆயுர் வேதத்தில் கூறப்பட்ட எல்லா மருந்துகளும் எனக்குக் கொடுத்திருக்கிறார் என்று நினைக்கிறேன்.  (முதலை உப்புக் கண்டம் உட்பட  என்று கூடச் சொல்வதுண்டு)

= = = = 

அப்பாதுரை பக்கம் : 

துயில். 

கொஞ்சம் அதிரலாம் வாங்களேன்.

பொம்மைக் கடை. நாலு வயது பெண் தன் மூன்று வயது தம்பிப் பாப்பாவுடன் விளையாடிக் கொண்டிருக்கிறாள். எனக்கு இந்தப் பொம்மையைக் கொடு.. முடியாது.. நீ இதை வைத்துக்கொள்.. அந்த பலூனை எங்கிட்ட கொடு.. அம்மா இவனைப் பாருமா.. மழலைக் கோபத்தின் இன்பத்தில் பெற்றவர்களும் சேர்ந்து விளையாட, படாரென்று வெடிக்கிறது. பலூனல்ல. துப்பாகி.  நாலு வயது பெண் குழந்தை மிக அடிபட்டுக் குற்றுயிராய்ச் சரிகிறது. அம்மா அப்பா தம்பி மூவரும் உயிரிழந்து சரிகின்றனர்.

ஆலன், டெக்சஸில் நடந்த இந்தக் கொடுமையைப் பலர் டிவி மற்றும் இணைய வழி அறிந்திருக்கலாம்.  பொறுப்பற்ற வெட்டிப்பயல் ஒருவன் ஆட்டோமேடிக் துப்பாக்கி இருக்கிறது, தனக்குச் சுடத்தெரியும் என்ற காரணங்களால் கடைக்குள் புகுந்து கண்டவரை சுட்டதில் பத்து பேரைக் காயப்படுத்தி எட்டு பேரைக் கொன்று, தானும் சுடப்பட்டுச் செத்தான்.

உலகம் முழுதும் தினம் நடக்கிற இத்தகைய சம்பவம் இந்த வாரம் சட்டென்று முக்கியத்துவம் பெற இரண்டு காரணங்கள். முதல்: இறந்தவர்களில் ஐந்து பேர் எட்டு வயதுக்குட்பட்ட குழந்தைகள். 

மற்றது: இறந்தவர்களில் ஒருவர் இருபத்தாறு வயதான இந்திய யுவதி. 

அமெரிக்கத் தெலுங்கு சங்கம் இறந்தவரின் பெற்றோருடன் தொடர்பு கொண்டு உடலை இந்தியா அனுப்பக் கொடுத்திருக்கும் உதவிக்கரம் பாராட்டுக்குரியது.  

இந்திய செய்தித்துறை இந்தச் சம்பவத்தை எப்படிக் கையாண்டிருக்கிறது என்பது தெரியாது, ஆனால் உள்ளுர் சமூகக் குழும செய்திகளில் அடிபடும் அவலம் வேறே விஷயம். அமெரிக்காவில் மட்டுமே இப்படி மனிதாபிமானமற்ற அக்கிரமம் நடக்கும் அப்படி இப்படி என்று ஆளுக்கு ஆள் அபிப்பிராயம், ஆணி. 

சரி, இங்கே சுலபமாக துப்பாக்கி கிடைக்கும் அவலத்தைச் சாடுகிறார்களோ என்று பார்த்தால்.. இல்லை.. இறந்த பெண்ணை விட்டு விட்டார்கள்... அவருடன் கூட இருந்த இன்னொருவரும் சுடப்பட்டு காயத்துடன் மருத்துவமனையில் இருக்கிறார் என்ற செய்தியைப் பார்த்து ஒரே கோபம், ஆத்திரம்.  பெண்ணுக்குக் களங்கம் என்ற ரீதியில் புகார் மயம். விவரம் தெரியாமல் இந்தியப் பண்பாடு தெரியாமல் எப்படி எழுதலாம்? அந்தப் பெண்ணுடன் இருந்தார் என்று எப்படித் தெரியும்? கலவரத்தில் இறந்தவருடன் அடிபட்டவரும் ஓடி வந்திருக்கலாமே?  அப்படி இப்படியென்று மான நஷ்ட பாணியில் ஒரே சர்ச்சை. வக்கீல் வைத்து வழக்காடப் போகிறார்களாம். 

இந்தியப் பெண் பற்றிய மரண அறிவிப்பு சர்ச்சையில் ஒருவர் கூட இறந்த தென் கொரியக் குழந்தைகள் பற்றி ஒரு கருத்து கூடச் சொல்லவில்லை!! அட, இறந்த இந்தியப் பெண் சுடப்பட்ட குரூரத்தில் கூட அதிர்ச்சியடையவில்லை.  கன்னிப்பெண்ணைப் பற்றிக் களங்கம் சொல்லலாமா என்பதே இவர்களின் அக்கறையாகத் தெரிகிறது. தேவுடா. பெண்ணுடன் இன்னொருவர் இருந்திருந்தால் என்ன இப்போது? 26 வயதுப் பெண்ணுக்கு அந்தச் சுதந்திரம் கூடவா இல்லை?

எத்தனை சோகம்! எத்தனை அநியாயம்! இருபத்தாறு வயது ஒரு வயதா? நாலு வயது மூன்று வயது எல்லாம் நேற்றுப் பிறந்த கிள்ளைகள்! அறிவில்லாத எவனாலோ முரட்டுத்தனமாக வெட்டப்பட்ட வண்ண நறுமணப் பூச்செடிகள்!  

May 7 செய்தி: At least 9 dead, including gunman, in Texas mall shooting

வால்: 

இந்த கனத்தில் இரண்டு நாள் ஓட்டிக்கொண்டிருந்தால் திங்கட்கிழமை மரண வேண்டுதல் பற்றிய கில்லர்ஜியின் பதிவும் GSன் Iphone wallpaperம் கொஞ்சம் சுட்டன.  >>>> 

இப்படி வாழ வேண்டும் என்று திட்டம் போடவும் கடவுள் அருள் பெறவும் முயற்சி செய்யும் நாம், இப்படி மரணமடைய வேண்டும் என்று தினம் வேண்டுகிறோமா என்று கருத்து பரிமாறல். (எபி வாட்சப்பில் விவரம் பார்க்கவும்).

மரணத்தைப் பற்றி எண்ணும் பொழுது ஏன் இப்படி மாறுபடுகிறோம்? மரண சிந்தனை ஏற்புடையதாக இல்லையா? நானறிந்த பன்மொழி இலக்கியங்கள் ஆன்மிக நூல்கள் பலவற்றில் மரணத் தறுவாய் அவா மிகத் தெளிவாகச் சொல்லப் பட்டிருக்கின்றன.  (ஆன்மிக இலக்கியம் என்று ஏதாவது உண்டா - அடுத்த புதன் கேள்வி).

சட்டென்று நினைவுக்கு வரும் நம்மூர் ஆன்மிக சிந்தனைகள் சில:

1. அனாஸாயேன மரணம் வினாதைன்யேன ஜீவனம் என வரும் சிவத்துதி. "வலியற்ற எளிய மரணத்தைக் கொடு சம்போ" என வரும் இத்துதியில் இரண்டு வித வேண்டுதல்களை பரிந்துரைக்கிறார்கள். "சிவனே, உன் மேல் ஐயமற்ற நம்பிக்கையைக் கொடு (உயிருள்ளவரை). உயிர் பிரியும் நேரத்திலோ உன் நினைவை மட்டும் கொடு".  சிறுவயதில் அறிமுகமான சுலோகம். அறிவு வளர வளர  (எங்கே?) எத்தனை கருத்தாழம் இத்துதியின் எளிய சொற்களில் என்று வியந்திருக்கிறேன். 

2. வந்தது தெரியும் போவது எங்கே வாசல் நமக்கே தெரியாது;

வந்தவரெல்லாம் தங்கிவிட்டால் இந்தமண்ணில் நமக்கு இடமேது? 

கவிஞர் பரிந்துரைப்பது: "நமக்கும் மேலே ஒருவனடா அவன் நாலும் தெரியும் தெரிந்த தலைவனடா

தினம் நாடகம் ஆடும் கலைஞனடா போனால் போகட்டும் போடா".

3. 'க்ருஷ்ணா.. சாவுறப்ப சத்தியமா உன் நினைப்பு இருக்காது.. அதனால இப்பவே சொல்லி வச்சுக்கிறேன் கண்டுக்க' என்று என் போன்ற ஆசாமிகளுக்கு பெரியாழ்வார் அருளிய அட்டகாசம் இது:

"எய்ப்பு எனைவந்து நலியும்போது 

அங்கேதும் நானுன்னை நினைக்கமாட்டேன்.

அப்போதைக்கு இப்போதே சொல்லி வைத்தேன்".

4. இன்னொரு பார்வை. எப்படிப் போனா என்னா? நாக்கு இழுத்துக்கு முன்னால நாலு நல்லது செய்யுன்றாரு நம்மாளு: 

நாச்செற்று விக்குள்மேல் வாராமுன் நல்வினை மேற்சென்று செய்யப்படும்.

கொசுறு:

இந்த புதனுக்கான பக்கத்தை பக்கத்து புதனுக்கு மறுபடி பார்சல். சென்ற வார இறுதி நிகழ்வுகளின் கனம் மிகவும் அழுத்துவதால். இறக்கி வைக்க இந்த புதன். எழுதியதும் கனமிறங்கிய உணர்வு. படித்தமைக்கு நன்றி.

= = = = = =