ஹரப்பனஹள்ளி கடேகே...

 

என் சித்தப்பா பையன் தன் மகனின் திருமணத்தை பெங்களூர் அருகே ஹரப்பனஹள்ளியில் வைத்திருப்பதாகச் சொன்னபோது அது ஏதோ ஏலங்கா, எலெக்ட்ரானிக் சிட்டி என்பதெல்லாம் போல பெங்களுருக்குள்ளேயே சற்று அருகில் இருக்கும் இடம் என்றுதான் எண்ணினேன் - ஒரு சென்னைக்காரனாய்.

ஆனால் அது பெங்களூருவையும் தாண்டி முன்னூறு கிலோமீட்டருக்கு மேல் போக வேண்டிய இடம் என்று பின்னர் தெரிந்தது.  மேலும் அந்த ஊரில் அருகில் தங்குமிடங்களும் கிடையாது என்பதும் தாமதமாக தெரிந்தது.  அவர்களும் சொல்லவில்லை.  சென்று பார்த்த பின்தான் பக்கத்தில் கடைகள் கூட கிடையாது என்று தெரிந்தது.  அவசரத்துக்கு மொய்க் கவர் கூட வாங்க முடியாது.  திருமணத்துக்கு வந்திருந்த ஓரிருவர் சிகரெட்டுக்கு அலைந்தது பார்க்கக் கண்கொள்ளா காட்சியாய் இருந்தது.  அட, அதுதான் அப்படி என்றால் சிகரெட் இரண்டு பாக்கெட் வைத்திருந்த ஒருவர் நிலை வேறு வகை.  அவர் லைட்டர் வேலை செய்யவில்லை.  தீப்பெட்டி வாங்க கடை இல்லை.  என்னிடம் சொன்னதும் அவரை நான் கிச்சனுக்கு அழைத்துச் சென்று 'மேச்பாக்ஸ் கொடுங்க' என்று கேட்டேன்.  அவர்கள் இரண்டு லைட்டரை எடுத்துக் காட்டினார்கள்!  அப்புறம் ரிஸப்ஷனிலிருந்து தீப்பெட்டி வாங்கிக் கொடுத்தேன்!

அவருக்கு மொய்க்கவரும் நான்தான் கொடுத்தேன்.  நான் சென்னையிலிருந்து கிளம்பும்போதே என் வழக்கப்படி முதல் நாளே மொய்க்கவர் தயார் செய்து பணம் போட்டு எழுதி ஒட்டி வைத்து விட்டேன்.  என் வழக்கப்படியே இரண்டு மூன்று எக்ஸ்ட்ரா மொய்க்கவரும் எடுத்துக் கொண்டேன்.  சேவை!  கடைசி நிமிடத்தில் ஞாபகத்துக்கு வந்து அலைபாய்வோருக்கு உதவியாக இருக்கும்!

சென்னையிலிருந்து பெங்களூர் முன்னூறு கிலோமீட்டர்.  பெங்களூருவிலிருந்து ஹரப்பனஹல்லி  முந்நூற்று ஏழு கிலோ மீட்டர் என்றது கூகுள் மேப்.  போகும்போது கூகுள் மேப் தனது வழக்கமான குறும்பையும் காட்டியது!

ஒவ்வொருவர் ஓரொரு வழியைத் தேந்தெடுத்திருக்க, நானும் என் சகோதரரும் ஷேரிங் வழியை தேர்ந்தெடுத்தோம்.  காரில் போவது என்று முடிவானது.  தெரிந்த டிரைவரைக் கேட்டபோது அதிகம் சொன்னார்.  ஒன் டிராப் டாக்சியைக் கேட்டபோது கொஞ்சம் சகாயமாக இருந்தது.  நம் காரையே எடுத்துக் கொண்டு போனால் இன்னும் சௌகர்யம்தான்.  ஆனால் காருக்கு இங்கு சென்னையில் தேவை இருந்தது.

நம் காரில் செல்வதாக இருந்தால் என்ன ஆகும் என்று கேட்க நான் பேசிய சில ஆஸ்தான வாடகை ஓட்டுனர்கள் மீண்டும் மீண்டும் தொடர்பு கொண்டு முடிவு அறிய ஆவலாக இருந்தார்கள்.  டிரைவர் பேட்டாவில் குறைத்துக் கொள்ளவும் தயாராக இருந்தார்கள்.

முதலில் பேசிய ஒன் டிராப் டாக்சிக்காரர் அவரே வந்து விடுவதாகவும் இன்னும் சகாயமாகவும் செய்து தருவதாகச் சொன்னார்.  எனினும் மறுபடி வேறு ஒன் டிராப் நம்பர்களில் பேசியபோது அவர்கள் இவர் சொன்னதைவிட அதிகம்தான்  சொன்னார்கள்.  எனவே திருப்பதியையே - அதுதான் அவர் பெயர் - நம்புவதென முடிச்சாச்சு.  அவரும் 'கொஞ்சம் முன்னாடியே சொல்லுங்க..  காரை சர்விஸ் விட்டு ரெடியா வைக்கணும்' என்று சொல்லி இருந்தார்.  சொன்னோம்.

ஒரு ஒப்புநோக்கு பார்வையில் இவர் சொன்ன கட்டணம் மிகவும் குறைவு என்பதால் நம்பிக்கை வைக்கலாமா என்றும் சந்தேகம் வந்தது.  வேறு வழியில்லை.  இவர் வரவில்லை என்றால் கடவுள் சித்தம் என்று ஹரப்பனஹல்லி போவதையே கேன்சல் செய்து விட வேண்டியதுதான் என்று தீர்மானித்தோம்.  வீட்டிலும் சில கடைசி நிமிட சிரமங்கள், தடங்கல்கள் இருந்தன.

கிளம்பும் நாளும் வந்தது.  அதிகாலை மூன்று மணிக்கு கிளம்புவதாக திட்டம்.  காலை இரண்டு மணிக்கு எழுந்து தயாராகையில் நினைவூட்டலுக்கு அலைபேச தொடர்பு கொண்டால் இரண்டரை மணிக்கே அங்கிருப்பேன் என்று சொன்ன திருப்பதி ஃபோனை எடுக்கவில்லை.

நாங்கள் குளித்து, காஃபி குடித்து, உடை மாற்றி பெட்டியுடன் தயாராகி விட்டோம்.

மணி மூன்றானது.  மூன்றேகால் ஆனது...  அவர் போனையே எடுக்கவில்லை.

==================================================================================

மறைப்புக்கு வைத்திருந்த 

மனத்திரை 

மக்கிப்போய் மடங்கி 

விழுகிறது காலப்போக்கில் 

எவ்வளவு காலம் மறைந்திருக்க முடியும் 

என்று 

எதிர்நீச்சல் போட்டு 

எக்காளத்துடன் வெளிவருகின்றன 

உண்மை குணங்கள் 

பண்பு முகமும் பாச முகமும் 

காணாமல்போய் 

பசப்பு முகம் தெரிகிறது 

அறுந்து விழுந்த திரையின் 

பின்னே 

===========================================================================================

பேஸ்புக்கிலிருந்து ரவிக்குமார் ரவி என்பவர் பதிவிலிருந்து..

ஒரு நாள் காலை பொழுது..

மக்கள் திலகம் எம்.ஜி.ஆர். காலை சிற்றுண்டி முடித்துவிட்டு, கோட்டைக்கு கிளம்ப ஆயுத்தமாகிறார். அப்பொழுது தலைவருக்கு அறிமுகமான ஒருவர் தன்னுடன் முருகேசன் (பெயர் உறுதியாக தெரியவில்லை) என்பவரையும் அழைத்துகொண்டு தலைவரை காண வருகிறார். அவர்களை பார்த்த மக்கள் திலகம், "முதலில் சாப்பிடுங்கள். பின்னர் எதுவானாலும் பேசிக்கொள்ளலாம்" என்கிறார்.

அவர்கள் உணவருந்தி முடித்தபின் "சரி இப்ப சொல்லுங்கள். என்ன விசயமாக என்னை பார்க்க வந்தீர்கள். என்னால் ஏதாவது காரியம் ஆகவேண்டுமா?" என வினவுகிறார். வந்தவர் "அண்ணே இவர் பெயர் முருகேசன். தேனாம்பேட்டை சிக்னல் அருகே பீடா கடை வச்சிருக்காரு. அதில் ஒரு சிக்கல், கடை சற்று நடை பாதையை ஆக்கிரமித்து தான் கட்டப்பட்டுள்ளது.

இதை காரணமாக வைத்துக் கொண்டு, இவருக்கு ஆகாத சிலர் அதிகாரிகளை வைத்து மிரட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் . இந்த கடையை நம்பி தான் இவரது குடும்பமும் உள்ளது. வேறுவழியில்லாமல் உங்களிடம் அழைத்துவந்தேன்" என்கிறார் தயங்கியபடி.

தலைவர் சில நொடி யோசித்துவிட்டு புன்னகையுடன் "என்னால் முடிந்ததை செய்கிறேன்" என்று சொல்லி அவர்களை அனுப்பிவைத்தார். இந்த பதிலை கேட்டு வந்தவர்களின் முகம் வாடிப்போகிறது. அதன் பின் மூன்று நாட்கள் கோட்டையில் இருந்து வீட்டிற்கும், வீட்டிலிருந்து கோட்டைக்கும் தேனாம்பேட்டை சிக்னல் வழியாகவே செல்கிறார். போகும் போழுதும், வரும் போதும் அந்த பீடா கடையை கவனித்துக்கொண்டே செல்கிறார்.

ஆக்கிரமிப்பு இருந்தாலும் பீடா கடையினால் பொதுமக்களுக்கும், போக்குவரத்துக்கும் எந்த இடைஞ்சலும் இல்லை என்று அறிந்த மக்கள் திலகம், முதல்வராக இருந்து கொண்டு ஆக்கிரமிப்பு செய்தவருக்கு ஆதரவாக அதிகாரிகளுக்கு உத்தரவு எப்படி போடமுடியும் என்பதையும் உணர்ந்தவர்தானே அவர்.

அடுத்த நாளும் தேனாம்பேட்டை சிக்னல் வழியாகவே எம்.ஜி.ஆர் செல்கிறார். பீடா கடை அருகே வந்ததும், பத்து மீட்டர் தொலைவிலேயே காரை நிறுத்த சொல்கிறார். அதிகாரிகளுக்கோ குழப்பம். திடீரென்று நிறுத்த சொல்கிறாரே என்று. பின் காரின் கதவை தானே திறந்துகொண்டு, பீடா கடையை நோக்கி வேகமாக தனக்கே உரித்தான அந்த கம்பீர நடையில் நடக்கிறார் . தலைவர் நம்ம கடையை நோக்கி வருகிறாரே என்று முருகேசனுக்கு பதற்றம், குழப்பம், பயம். செய்வதறியாது திகைத்து நிற்கிறார்.

பீடா கடையை அடைந்த தலைவர், "என்ன முருகேசா இப்போல்லாம் தோட்டத்து பக்கம் ஆளையே காணோம். தொழில் எப்படி போகுது?" என்று ரொம்ப நாள் பழகிய நண்பர் போல் முருகேசனுடன் உரையாடுகிறார். முருகேசன் எந்த கேள்விக்கு என்ன பதில் சொல்வது என்று புரியாமல் திருத்திருவென முழிக்கிறார். "சரி ஏதாவது உதவி வேணும்ன்னா தோட்டத்துக்கு வா" என்று சொல்லிவிட்டு மீண்டும் காரில் ஏறி கோட்டைக்கு சென்றுவிடுகிறார் மக்கள் திலகம் எம்.ஜி.ஆர். அவர் சென்ற அடுத்த நொடியே விஷயம் காட்டுத்தீ போல் பரவுகிறது.

"முருகேசன் தலைவருக்கு வேண்டப்பட்டவரா?"

"அவரே இறங்கி வந்து முருகேசன்கிட்ட பேசுனாரா?"

"சின்ன வயசுல இருந்தே ரெண்டு பேரும் நண்பர்களாம்"...

என்று ஆளாளுக்கு தாங்களுக்குள் பேசிக்கொள்கிறார்கள். தொல்லை கொடுத்த அதிகாரிகள் பலருக்கும் பயம் தலைக்கேறியது. வேண்டாதவர்கள் என்று சொல்லப்பட்ட பலரும் முருகேசனை பார்த்து சலாம் போட்டதுடன், பின்னாளில் அவர் கிட்டேயே சிபாரிசுக்கு வந்த கதையெல்லாம் நடந்தது. ‪புரட்சித்தலைவர்‬ நினைத்திருந்தால் தொல்லை கொடுத்தவர்களை போனில் அழைத்து சொல்லியிருக்கலாம், அதெல்லாம் ஒரு முதல்வருக்கோ, தலைவருக்கோ தகுதியான குணமல்ல. வேறு யாராக இருந்திருந்தால், இதெல்லாம் ஒரு விஷயமா என்று மறந்தே போயிருப்பார்கள். இல்லையெனில் போனில் மிரட்டியிருப்பார்கள்.

அதிகாரிகளுக்கும் சொல்லாமல் , ஆக்கிரமிப்பை அகற்றவும் சொல்லாமல் அந்த பீடா கடைக்காரருக்கு உதவிய வல்லமை இவரை தவிர யாருக்கு வரும்.

இன்னும் எத்தனை ஆண்டுகள் உருண்டோடினாலும் அவரின் பெயர் தான் தமிழ்நாட்டை ஆளும்... என்பதில் சிறிதும் அய்யமில்லை.

புரட்சித்தலைவர் எம்ஜியார் அவர்களின் புத்தி கூர்மையை பறைசாட்டும் சிறிய நிகழ்வு தான் இது. ஆனால் இதுதான் மிகப்பெரிய எடுத்துக்காட்டு.

=====================================================================

எனக்குப் பிடித்த புத்தகம்

திரு லா. ச. ராமாமிருதத்தின் எழுத்துதமிழுக்கும் தமிழனுக்கும் புதிது கதையுலகத்தின் இளங்கதிரவன் அவர் ,தமிழ் சொற்களிலேயே சொல்வதானால், அவருடை எழுத்து 'நானின் நானைக் கண்டுவிட்டது.'
"வார்த்தையில் வெளிப்படையாக இல்லாத அர்த்தத்தை எப்பொழுதும் சொல்லாமல் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் அவர் எழுத்துக்கள். சிந்தனை லயத்தில் சில பகுதிகள் கவிதையாகக் கனியும்: பொருட் செறிவில் தேன் துளிர்க்கும். அவை சொற்களின் கவிதை கூட அல்ல, எண்ணங்களின் இசையே யாகும் என்று, பதிப்புரையில் திரு மாசிலாமணி அவர்கள் கூறுவது முற்றிலும் உண்மையே!

'அஞ்சலி' என்ற இந்தச் சிறுகதைத் தொகுயிலே ஐந்து பஞ்ச பூதக் கதைகள்' அடங்கியுள்ளன.

அவை தரங்கிணி (தண்ணீர்), ஜம தக்னி (நெருப்பு). பூரணி (நிலம்), காயத்ரீ (காற்று), ஏகா (வான்) என்ற வரிசையில் அமைந்துள்ளன.
தரங்கிணி

திரையிறங்கிவரும் இருளில் ஜலம் வெள்ளைச் சிரிப்புச் சிரிக்க, வானில் ஓரிரண்டு நட்சத்திரங்கள் மூச்சுவிடத் தொடங்க, நடையோரம் நெளிந்து வளைந்து நிமிர்ந்த தென்னைகளின்  மட்டைகள் சாமரமாடி அசைய, கண்களில் நீர் தளும்ப, தரங்கிணி ஜலத்தை அப்படியே ஆலிங்கனம் செய்துவிடுபவள் போன்று இரு கைகளையும் விரித்துக்கொண்டு நிற்க, அவள் கணவனோ, மார்மேல் சுட்டிய கைகளுடன் அவளது முகத் தில் ஆடும் நிழல்களைக் கண்டு அதிசயித்திருக்க. அவனது தோள்மீது சாய்ந்து, அவனது தோள்களை இறுகப் பற்றிக்கொண்டு, "என்னைப் பைத்தியம்னு நினைச்சுக்க மாட்டேளே?"என்ற கேள்வியுடன் சுதைத்  தலைவி அறிமுகப் படுத்தப் படுகிறாள். தரங்கிணி கதையைச் சொல்ல கணவன் பதில் பேசாத சிகரட்டை பற்ற வைக்க, எரிச்சலுடன்  'வெடுக்'சென அவள் அதைப் பற்றி எறிய, இருளில் அதன் நுனிப் பொறி கரணம் அடித்துத் தூரத்தில் விழுந்து அவிய, தரங்கிணியின் பிறந்து வளர்ந்த அதிசயக் கதை விரிகின்றது. 

அவள் கணவன் 'உம்' கொட்டிக்கேட்பதைப் போலவே நாமும் அசையாது ஆடாது கதையைக் கேட்கிறோம். " ஏன் உங்களுக்குச் சிரிப்பாயிருக்கா?!" என்று அவள் கேட்சு, "இல்லை. இன்பமாயிருக்கிறது உன் சொல்வதெல்லாம் சொல், சொல்!" என்று அவன் சொல்வது போலவும் நாமும் சொல்கிறோம்.

'இன்னிக்கோ, நாளைக்கோன்னு ' நிறை வயிறாய் இருந்த தரங்கிணியின் தாயார் ஆற்றோரத்துப் புதரிலே பிள்ளையைப் பெற்றுவிட்டு, காவேரியம்மனுக்கே அவளை அர்ப்பணித்து வீட்டு மறைகிறாள். 

தந்தையோ சங்கீதப் பித்துப் பிடித்தவராயும், தெருக் குப்பையிலே கிடந்த வைத்திய புத்தகத்து மூலிகையைத் தேடியவராயும் ஊரெல்லாம் அலைந்து, மனைவியைப் பறிகொடுத்துவிட்டு எங்கோ போய்விட, பக்கத்தாத்துராதாவும். எதிர்த்தாத்து சீதாவும் பாத்திரம் தேய்க்கும் செங்கமலமுமாக வளர்க்க, ஆற்று ஜலம் மாதிரி எப்படியெப்படியோ, ஒரு சமயம் ஒடுங்கி-ஒரு சமயம் பெருகி, ஒரு சமயம் ஒதுங்கி, ஒரு சமயம் நெருங்கி எல்லார் கைப்பட எல்லாம் சொல்லும்படி  வளர்ந்து, பெரியவளாகிறாள். திடீரென்று அவள் மாமா மாத்ரு பூதம் ஐயர் ஒரு பையனைத் தரங்கிணிக்குக் கைப் பிடித்துத் தருகிறார்.

பத்தாண்டுகள், காலத்தை உதைத் துக் கொண்டே உருளுகின்றன. குழந்தைச் செல்வம் கிட்டாத தரங்கிணி ஏங்கிப் புழுங்குகிறாள். இரண்டாந்தாரம் மணந்து கொள்ளச் சொல்லி வெகு கணவனிடம் சமார்த்தியமாய்ச் சத்தியம் வாங்கிவிட,  கணவன் தன்னை அறியாமல் ஏமாற்றப்பட்டது அறிந்து, ஆத்திரப்பட்டு ஒதுங்கி அவளைத் தள்ளிப் போக, அவள் எட்டடிக்கு எட்டிப் போய் விழுந்து, முதுகெலும்பு முறிந்து மூளை குழம்பிப் பிதற்றி, எட்டு மாதங் களுக்குப் படுத்த படுக்கையாகி, பிழைத்ததே புனர் ஜன்மமாய் எழுந் திருக்கிறாள். கணவன் வேலை நிமித்தமாய் வேற்றுர் போகிறான்.

திடீரென்று தரங்கிணி தான் இருந்த தவம் நிறைவேறியதை அறிகிறாள். கண்கள் செருகுகின்றன. வயிற்றைக் குமட்டுகின்றது. குடு குடு'வெனக் குறடோரம் ஓடுகிறாள். நெற்றியில் வேர்வை துளிர்க்கின்றது.  பக்கத்து வீட்டு மாமி அருகிலே வந்தவள் தரங்கிணியின் முகத்தை இரு கைகளாலும் வழித்து நெற்றியில் நெறித்துக் கொள்கிறாள்.  சொடக்குகள் சொட சொட வென்று உதிர்கின்றன.

 
தரங்கிணியின் உள் உதயத்தின் தகதகப்பில் அவள் கண்கள் தாழ்ந்து பார்வை மங்குகின்றது. அவள் தன் வசத்தில் இல்லை. மேஜைக்கு எதிரே நாற்காலியில் அமர்ந்து கணவனுக்கு. "உங்களுக்கு இந்த சமயத்தில் என்ன எழுதறதுன்னு தெரியலை... உங்களுக்கு நான் இப்போ சொல்லணும்னு ஆசைப்படற விஷயங்கள் என்கிட்ட இருந்து எழும்பற வேகத்திலேயே என்னை அமுக்கறது...   நான்..."  என்று தொடரும் முன் "போஸ்ட்" என்ற கூவலுக்கு பின்வந்து முன்னால் விழுந்த கணவனின் கடிதம் அவளை கட்டியிருந்த மந்திரத்தை அவிழ்க்கிறது.
கடிதத்தை எடுத்துக் கொண்டு தென்னந்தோப்பைத் தாண்டி ஆற்றங்கரை போகிறாள்.  ஓரங்களில் மஞ்சள் தடவப்பட்ட கடிதம்.  கடிதத்தைப் பிரிக்க, பூவிதழ்கள் இரண்டும் அட்சதையும் மடியில் சிதறுகின்றன.

கடிதத்தைப் படிக்க முடியவில்லை.  தண்ணீரைப் பார்த்தபடியே சிலையாகி விடுகிறாள்.  அர்ச்சனைப் புஷ்பங்கள் போல் அவள் கண்களிலிருந்து கண்ணீர்த் துளிகள் உதிர்ந்தவண்ணம் இருக்கின்றன.

 
உணர்ச்சிகளைத் தொட்டு மன அரங்கில் வண்ணக் கோலமெழுப்பும் ஓவியனின் கைதேர்ந்த தூரிகையின் துணி யில் மின்னும் வண்ணக் குழம்பின் வடிவமே ஒரு சிறு கதையாகப் பரிணமித்திருப்பதைத் தரங்கிணியில் காண்கிறோம்.

- சி.என் எம் ஆதவன், எனக்குப் பிடித்த புத்தகம், ஆனந்த விகடன்,  1959.

==========================================================================

ஆகஸ்ட் 17 ம் தேதி படித்த செய்தி...

தாம்பரம் சானடோரியம் ரயில் நிலையத்தில், நேற்று அதிகாலை 3 வயது மதிக்கத்தக்க ஆண் குழந்தை ஒன்று, நடைமேடை அருகே, தனியாக அழுதபடி சுற்றி வந்தது. இதை பார்த்த, பரங்கிமலை ரயில்வே போலீசார், குழந்தையை மீட்டனர்.  ரயில் நிலையத்தில் வந்திருந்த பயணியரிடம் குழந்தை குறித்து கேட்டபோது, குழந்தை குறித்து எவருக்கும் தெரியவில்லை.  இதையடுத்து, ரயில் நிலையத்தில் உள்ள 'சிசிடிவி' கேமரா பதிவுகளை போலீசார் ஆய்வு செய்தனர். இதில், கடற்கரையில் இருந்து தாம்பரம் நோக்கி சென்ற ரயிலில் இருந்து ஒருவர், குழந்தையை இறக்கி விடுவது பதிவாகி இருந்தது.

=========================================================================================

பழைய ஜோக்ஸ்..