ஓடிப் போன உறவு

அந்தத் திருமணத்தில் இப்படி ஒரு சந்திப்பு நடக்கும் என்று கொஞ்சம் கூட எதிர்பார்க்கவில்லை. வேலையிலிருந்து நேராக வந்து விட்டிருந்தாள்.

இத்தனைக்கும் உறவுக்காரர்கள் கல்யாணம் கூட இல்லை. நட்புதான்.

இவளைப் பார்த்ததும் அந்த முகத்தில் தெரிந்த வெளிச்சம் வெறுப்பைத்தான் ஏற்படுத்தியது. இவளை இங்கு எதிர்பார்க்கவில்லை என்று சொல்லாமல் சொன்ன பாவம்.

கூட்டத்தை விலக்கிக் கொண்டு மெதுவாக  அருகில் வருவது தெரிந்தது. நகர்ந்து  எங்கும் செல்ல முடியாத நிலை. முகத்தை வேறு பக்கம் பார்ப்பதுபோல திரும்பிக் கொண்டிருந்தாள்.

" சௌக்கியமா?"

"--------------------------"

"இன்னும் கோபம் தீரவில்லையாம்மா ?"

"--------------------------------"

"என் முகத்தைக் கூடப் பார்க்க மாட்டியா?"

"எப்படிப் பார்க்கத் தோணும்? தன் சுகம்தான் பெரிசுன்னு வீட்டை விட்டு ஓடிப் போனபோது?  நாங்களெல்லாம் அலுத்துப்  போன சொந்தம்தானே?"

     

"அப்படி இல்லைம்மா.... நான் எப்படிச் சொல்வேன்? அந்த நேரத்துல என் நிலை சொல்லவே முடியாது... "

"இனி சொல்லித்தான் என்ன ஆகப் போகுது?"  கிண்டலாகச் சொன்னாள்..

"அபர்ணா எப்படியிருக்கா?"

"எப்படியிருந்தா உனக்கென்ன?"

அப்புறம் நீண்ட நேரம் அளிக்கப்பட்ட விளக்கங்களைக் கேட்கவே பிடிக்கவில்லை. நான்கு வருடங்களுக்கு முற்பட்ட கதை. அழகிய கவிதையாய் இருப்பதாய் நம்பிக் கொண்டிருந்த ஒரு குடும்பத்தை உலுக்கிப் போட்ட ஒரு கதை.

எங்கிருந்தோ வந்த ஒரு பெண் இந்த வீட்டின் சந்தோஷத்தைக் குலைத்துப்போட்ட கதை. குரு ஒரு பெண்ணுடன் ஒருநாள் காணாமல் போனபோது துவண்டு போனது குடும்பம்.

அதற்குப் பிறகு இன்றுதான் குருவுடனான இந்தச் சந்திப்பு. மனமெல்லாம் கசந்து வழிந்தது நர்மதாவுக்கு.

'என்ன உறவோ... என்ன பிரிவோ..'

முதல் கொஞ்ச நாட்களைக் கடப்பதுதான்  ரொம்பக் கஷ்டமாக இருந்தது. கேள்விகளைச் சந்திப்பதில் பயத்திலிருந்து அலுப்பு என்ற நிலைக்கு மாறியது. இப்போதும் நினைத்துப் பார்க்க விரும்பாத நாட்கள்.

அப்புறம் இயந்திரமயமான வாழ்க்கை. இவ்வளவு நாள் தன்னுடன் கூட இருந்த குடும்பத்தைவிட, நேற்று வந்த ஒரு பெண் முக்கியமாகிப் போனாளா என்ற கேள்வி எல்லார் மனதையும் அறுத்தது.

எந்த விழாக்களையும் அட்டெண்ட் செய்வதில்லை. யாரிடமும் பேசுவதில்லை. குடும்பம் தனக்குள்ளேயே சுருங்கிப் போனது.

நினைவை உதறிக்கொண்டு சாப்பிடாமலேயே கிளம்பி விட்டாள்.

பஸ் ஸ்டாப்பில் நின்றபோதும், பஸ்ஸில் இயந்திரமாய் டிக்கெட் எடுத்த போதும், கூட்டம் நெரிக்க நெரிக்க பஸ் ஓடியபோதும் மனம் எதிலும் செல்லவில்லை நர்மதாவுக்கு.  தன்னுடைய நிறுத்தம் வந்ததும் இயந்திரமாய் இறங்கி நடந்தாள்.

வீட்டுக்குள் நுழைந்து செருப்பைக் கழட்டிப் போடும்போது அபர்ணா எதிர்ப்பட்டாள்.

கைப்பையை மேஜை மேல் வைத்து விட்டு சென்று முகம், கைகால் கழுவிக்கொண்டு வந்தாள் நர்மதா. அபர்ணா அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

"கல்யாணத்துக்குப் போனே இல்லே?"

"ம்...."

"என்னடி உடனே வந்துட்டே? அங்கே சாப்பிடலையா?"

"இல்லை"

"ஏன்?"

"-----------------"

இவள் முகத்தைப் பார்த்த அபர்ணா சற்றே தயக்கத்துடன் கேட்டாள். "ஏண்டி? யாராவது ஏதாவது மறுபடி கேட்டுட்டாங்களா?"

"யாராவது, ஏதாவது கேக்கறதா? அங்க ஓடிப்போன மாப்பிள்ளையைப் பார்த்தேன். உன் புருஷன், அதான் எங்கப்பன் திருவாளர் குருமூர்த்தி அவர்களைப் பார்த்தேன்... வந்து விளக்கம் சொல்றார் உன் புருஷன்... அபர்ணா எப்படியிருக்கா'னு உன்னையும் விசாரிச்சார்... போதுமா?"

கோபத்துடன் இரைந்துவிட்டு உள்ளே சென்று விட்ட நர்மதாவைப் பார்த்து விக்கித்து நின்று கொண்டிருந்தாள் அவள் அம்மா அபர்ணா.