ஒத்தையா இரட்டையா? இதுவா அதுவா?

"அதிகம்"

இன்னும் கொஞ்சம் சாதம்? என்றோ, இன்னொரு தோசை? என்றோ கேட்டால் வரும் வேகமான பதில் இதுதான்!  நானெல்லாம் 'போதும்' என்றோ, 'வேண்டாம்' என்றோதான் சொல்வேன்! 

இரண்டு தோசை சாப்பிட்டதும் வயிறு நிறைந்து விட்டதாம்.

"இன்னொரு தோசை"

"வேணாம்...  அதிகம்!"

"அரை தோசை...?"

"சரி சின்னதா ஒண்ணு போடு"

எப்பவும் வார்க்கும் அதே ஒரு கரண்டியில் தோசையின் சைஸ் சின்னதாக்கப்பட்டு வார்த்து போடப்பட்டது.

"போதும்...  சரியான அளவு... நான் எப்பவுமே அளவாதான் சாப்பிடுவேன்"

இது இப்போதல்ல, அவ்வப்போது நான் வீட்டில் காணும் காட்சி.  தோசை என்றில்லை...  சப்பாத்தியும்.

மூன்று சப்பாத்தி சாப்பிட்டதும் சின்னதாய் ஒரு சப்பாத்தி!  அதாவது அதே அளவு உருண்டை.  அப்பளம் மட்டும் சின்னதாய்.  

வீட்டில் எப்போதும் மாவு உருண்டைகள் ஒரே அளவினதாய்த்தான் இருக்கும்!

ஒரு முறை நான் கொஞ்சம் பெரிய சைஸ் அப்பளமாய் இட்டு விட்டேன்.  "ஹையோ...    ரொம்ப அதிகம்...   பெரிய சப்பாத்தி! ரெண்டு சாப்பிட்டதுமே வயிறு ரொம்பி ஓவரா போச்சு!"  நீண்ட நேரம் திண்டாடிக் கொண்டிருந்தார்.

எடுத்துச் சொல்லி அலுத்து விட்டது.  எல்லாத்துக்கும் மனசுதான் காரணம்!  இல்லையா!

இதில் இரண்டு விஷயங்கள் நான் கவனித்திருக்கிறேன்.  போதுமா என்று கேட்டாலோ, இன்னும் வேண்டுமா என்று கேட்டாலோ "ஒரே வார்த்தை, "அதிகம்" என்று மட்டும்தான் வரும்!  போதும் என்று அர்த்தம்.  

இன்னொரு விஷயம், 'காபி இப்போ ஒரு டோஸ் கொடுக்கவா' என்று கேட்கப்படும்போது "வேண்டாம்" என்று பதில் வரும்.  ஆனால் சம்பந்தப்பட்ட நபர் அருகில் வந்து டம்ளரை எடுப்பார்!  அதாவது வேண்டாம் என்று வாய் சொன்னாலும் வேண்டும் என்று அர்த்தம்!  இரட்டை நிலை!

என் பாஸ் கூட இது போல இரட்டை நிலையில் அடிக்கடி பேசுவார்.  

"உங்களுக்கு தோசை போட்டுடவா?   சப்பாத்தி இல்லை.  வேணும்னா மாவு பிசைந்து இடணும்""  

"ஓகே..  தோசையே போட்டுடு "  

"இல்லை சப்பாத்தியே போட்டுடவா?"

"ஏதாவது ஒண்ணுப்பா..."

"காப்பியா டீயா?  காப்பின்னா ஈஸி..

"சரி, காப்பியே கொடு"

"இல்லை, டீ போட்டுடவா...   ஒரு நிமிஷம்தான் ஆகும்"

"ஏதோ பண்ணு"

தானும் ஒரு நிலையில் நில்லாமல், எதிராளியையும் குழப்பிக்கொண்டு.....!!

========================================================================================

உங்க அபிப்ராயம் என்ன?  கொஞ்சம் சொல்லுங்களேன்....

பொன்னியின் செல்வனைப் படிக்கும்போது வந்தியத்தேவனும், அருண்மொழிவர்மனும், குந்தவையும், வானதியும், நந்தினியும் நினைவுக்கு வருகிறார்கள்.  கல்கி கவனத்துக்கு வருவதில்லை.

அதே போலதான் சாண்டில்யன், நா பா, போன்ற எழுத்தாளர்களும்.

ஆனால் படிக்கும்போது எழுத்தாளரை நினைக்க வைக்கும் எழுத்தாளர்களில் முதன்மையானவர் சுஜாதா.  அப்புறம் பாலகுமாரன்.  ஏன், தி ஜானகிராமனைக் கூட அப்படிச் சொல்லலாம்.

இதில் எது உசத்தி?  அல்லது எது சரி?  படிக்கும்போது கதை மாந்தர் நினைவில் இருக்கவேண்டுமா?  அதைப் படைத்தவரா?

==============================================================================================

கையெழுத்துப் பகுதி!

ஜீவி ஸார்...

கீதா அக்கா..  இது பற்றிய விளக்கத்தை கீதா அக்கா கொடுப்பார்கள்.

=======================================================================================================

ஃபேஸ்புக்கில் ஒரு சிறுகவிதை  இருந்தேன்.  அதற்கு அங்கு துரை செல்வராஜூ ஸார் பதில் சொல்லவில்லை என்றாலும் எனக்கு வாட்ஸாப்பில் கீழ்க்காணும் கவிதையை அனுப்பி இருந்தார்.  அது இன்னமும் வராததால் சென்று வாரம் தேடியும் இருந்தார்.  எனவே இன்று நீளமான பதிவாகி விடுமோ என்று தோன்றினாலும் அதையும் பகிர்கிறேன்!

துரை செல்வராஜூ சார் கவிதை :

​நீலவானம்​

பச்சைப் புற்கள்

​படர்ந்த ​மரம்

மஞ்சள் பூக்கள்

கரிய நிழல்...

ஒற்றைப் பாதையில்

பற்றி நடக்க - தமிழ்

பற்றி நடக்க - கரம்

பற்றி நடக்க 

ஒற்றைச் சுருளாய்

கற்றைக் குழலாள்...

நெற்றிப் பிறையில் 

மின்மினி போல

மின்னும் திலக

முகத்தாள்..

சொல்லும் கவிதை

வரிகளுக் கெல்லாம்..

உயிரைத் தருகிற

நிறத்தாள்.

உயிரினில் புகுந்து

உயிராய் ஆன

அகத்தாள்..

கவிதை இதுவென

காலம் காட்டிய

அகத்தாள்..

வானின் கீழாய்

தோன்றும் கதிராய்

உதித்தாள்..

கடற்கரை மணலில்

காலடித் தடமாய்

கவிஞன் மனதில்

தகித்தாள்..

கனவுகள் இல்லா

கண்களுக் குள்ளே

கற்பனைக் கனியாய்

தித்தித்தாள்..

போதும் கவி

போதும் என

புன்னகையில் முகம்

பதித்தாள்...

ஃஃஃ

==================================================================================================

தினமலரிலிருந்து எடுத்த ஒரு சுவாரஸ்யம்!

​தன் பெற்றோர், நடிகர்ராமராஜன் - நடிகை நளினி பற்றி, அவர்களின் வாரிசு, வழக்கறிஞர் அருணா: 

அப்பா, அம்மா இருவரும் அதிகம் படிக்கவில்லை. அதனால், நானும், என் தம்பியும், அதிகம் படிக்க வேண்டும் என, அம்மா விரும்பினாங்க. ஆனால், அப்பாவுக்கு, படிப்பு பற்றி பெரிதாக எந்த எண்ணமும் கிடையாது.அவருக்கு, கிராமத்து ஆட்கள் பின்பற்றும் மரியாதை, பழக்க வழக்கங்களை, நாங்கள் பின்பற்ற வேண்டும் என்பது தான் எண்ணம்.

அப்பாவுக்கு, நாங்கள், 'வணக்கம்' என்று தான் சொல்ல வேண்டும் என, விரும்புவார். 'ஹாய், குட்மார்னிங்' என்ற வார்த்தைகள் எல்லாம் வேண்டாம் என்பார்.அதுபோல, 'ஆன்டி, அங்கிள்' என்று கூப்பிடக் கூடாது; மச்சான், சித்தி, அத்தை, மாமா, சித்தப்பான்னு தான் கூப்பிடணும் என்பார்.

இத்தனை வயதுக்கு பிறகும், அப்பாவின் வெகுளித்தனம் இன்னும் மாறவில்லை. அப்பாவும், அம்மாவும் எதற்காக பிரிந்தனர் என்பது எங்களுக்கு இன்னும் தெரியாது. எங்கள் முன், அவர்கள் சண்டையிட்டதே இல்லை. இப்போதும் கூட, ஒருவரை மற்றொருவர் தப்பாக பேசுவதே இல்லை. விவாகரத்து வழக்கு, கோர்ட்டில் நடந்து, தீர்ப்பு வழங்கப்பட்ட போது, கோர்ட்டிலேயே அம்மா மயங்கி விழுந்துட்டாங்க. அப்பா தான், ஓடிப் போய் துாக்கி, மயக்கம் தெளிய வைத்துள்ளார். அதைப் பார்த்த நீதிபதி, ஆச்சரியம் அடைந்துள்ளார்.இருவரும் பிரிந்திருந்தாலும், ஒருவரை மற்றொருவர் நினைக்காத நாளே கிடையாது. 

'டிவி'யில் அப்பா நடித்த படங்கள், அம்மா நடித்த படங்கள் வந்தபடியே தான் இருக்கும். அதை பார்க்கும் இருவரும், அந்த காட்சிகள் பற்றி, தங்களுக்கு தெரிந்த தகவல்களை, எங்களுடன் பரிமாறிக் கொள்வர். நான் காதலித்து திருமணம் செய்துள்ளது போலவே, தம்பியும், காதலித்து தான் திருமணம் செய்துள்ளான்.

எனினும், பெற்றோர் ஆசிர்வாதங்களுடன், அவர்களின் அனுமதியுடன் தான் திருமணம் செய்து கொண்டுள்ளோம். அப்பா, கார் ஓட்டுவது எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும். மிகவும் நிதானமாக கார் ஓட்டுவார். அவரின் விதவிதமான கலர் சட்டைகள், எனக்கு மிகவும் பிடித்தமானவை. எம்.ஜி.ஆர்., போல வாழ வேண்டும் என, ஆசைப்பட்டவர் அப்பா. நிறைய சம்பாதித்தார்; நிறைய பேருக்கு, ஏராளமாக உதவி செய்துள்ளார். எனினும், பணம், சொத்து என, நிறைய சேர்த்து வைக்கவில்லை. அப்பாவும், அம்மாவும் இப்போதும் உழைத்து தான் சாப்பிடுகின்றனர்.அம்மாவை யாராவது, நளினின்னு கூப்பிட்டால், இப்பவும் பிடிக்காது. மிசஸ் ராமராஜன்னு சொன்னால், ரொம்ப ஜாலியாக ஆகிடுவாங்க!

=====================================================================================================

கண்ணதாசனும் புதுமைப்பித்தனும் 

​மதுரை மாவட்டம் சின்னமனூரில் தமிழ்த் தொண்டர் மாநாட்டில் பெரும் புலவர் திரு சோமசுந்தர பாரதியார்,  திரு நாரண துரைக் கண்ணன்,  சைவப் பெரியார் சரவண முதலியார், செந்தமிழ்ச் செல்வர் தேவநேயப் பாவாணர் ஆகியோருடன் மேடையில் பேச ஏற்பட்ட அனுபவத்துக்கு இரண்டு வருடங்களுக்குப் பின் சென்னை முல்லைப் பதிப்பகத்தில் சிறுகதை மன்னர் புதுமைப் பித்தனைச் சந்தித்தேன்.

அப்போது நடந்து கொண்டிருந்த ஒரு பத்திரிகையின் பெயரைச்சொல்லி, "அதை வாங்கி நடத்தலாம் என்றிருக்கிறேன்" என்றேன்.

அதற்கு அவர் கீழ்க் கண்டவாறு சொன்னார்:

"பலகாலம் ஒரு விலைமகள் குடியிருந்த வீட்டில் திடீரென்று ஒரு குடும்பத்தைக் கொண்டுபோய்க் குடிவைத்தால்,. வழக்கமாக வருகிறவன் கதவைத் தட்டாமல் போகமாட்டான்.  அதுபோல், நடக்கும் பத்திரிகையை வாங்கி, அதில்  கிடக்கும் ஊழலில் சிக்கிக் கொள்ளாமல், புதிதாகவே ஒன்றை ஆரம்பி"

இந்த அறிவுரை எனக்குப் பயன்பட்டது.

அந்த நாளில் புதுமைப்பித்தனிடம் ஒரு நண்பர் கடன் வாங்கி இருந்தார்.  நீண்டநாள் வரை அதைத் திருப்பித் தரவில்லை. அவருக்கு புதுமைப்பித்தன் இப்படி எழுதினார்.

"தம்பிக்கு, நலம்.  நட்பு என்பது ஒருவழிப் பாதையல்ல.  பணத்தைத் திருப்பி அனுப்பவும்."

ஆங்கில எழுத்தாளர்களைவிட தமிழ் எழுத்தாளர்களிடம் நகைச்சுவை அதிகம்.

- கண்ணதாசன், 1970 களில் குமுதத்தில் எழுதியது. -

====================================================================================================

பொக்கிஷம் :

--------------