ஒண்ணுக்குப் போகும் மரம்

     பொதுச் சாலைகளில் அடிக்கடி நாம் காணும் காட்சி ஆங்காங்கே சிலர் திடீரென இயற்கை உபாதையைக் கழிக்க ஒதுங்குவது.  


 

     நிறைய பேர்கள், அந்த உபாதை கட்டுப்படுத்த முடியாமல் போகும் நிலையிலும் கொஞ்சம் கூச்சப்பட்டு ஆள் அரவமற்ற சாலை ஓரங்களைத் தேடுவார்கள்.  இன்னும் சிலரோ எந்த இடம் என்று பார்க்க மாட்டார்கள்.  ஆட்கள் நடமாடுவதை லட்சியமும் பண்ண மாட்டார்கள்.  சட்டென ஓரமாக ஒதுங்கி சரக்கென....

     இவர்களுக்கெல்லாம் மொபைல் டாய்லட் வைத்தும் பயனில்லை!

     மேலும் இதற்கு இரவு பகல் பேதமுமில்லை.  

     எங்கள் வீட்டுக்கு எதிரே காம்பௌண்ட் சுவரை ஒட்டி ஒரு மரமிருக்கிறது.  பரபரப்பாக இல்லாவிட்டாலும் ஓரளவுக்கு போக்குவரத்து நடைபெறும் சாலைதான் அது.  

      தாண்டிச் செல்லும் வண்டிகள் - அது இரண்டு சக்கரமாகட்டும், நான்கு சக்கரமாகட்டும், ஆட்டோ ஆகட்டும் -   இந்த மரத்தைத் தாண்டும்போது வண்டி வேகம் குறையும்.

     எது அவர்களை சரியாக அங்கு நிறுத்துகிறது, இழுக்கிறது, இல்லை இந்த உணர்வுக்குத் தூண்டுகிறது என்று தெரியவில்லை.  நிறுத்தி விட்டு பேண்ட் ஜிப்பை அவிழ்த்துக்கொண்டு முகத்தில் ஒரு சுகமான பாவனையுடன் ஓரமாக வருவார்கள்.

      கொட்டாவி விடுபவரைக் கண்டால் அதைப் பார்க்கும் எல்லோரும் கொட்டாவி விடுவார்கள்.  கொட்டாவி என்கிற வார்த்தையைக் கேட்டாலே, படித்தாலே கூட சிலருக்கு கொட்டாவி வந்துவிடும்.  அதுபோல,

     ஒருவர் சிறுநீர் கழிப்பதைப் பார்த்தால் அதைப் பார்க்கும் அடுத்தவர்களுக்கும் அந்த உணர்வு வரலாம்.  "ஒரு ஆடு மூத்திரம் பெஞ்சா ஒன்பது ஆடு மூத்திரம் பெய்யும்" என்று ஒரு சொல்வழக்குக் கூட உண்டு. ஆனால் இடைவெளி விட்டு வருபவர்களுக்கும் அந்த உணர்வு வருவதெப்படி! 

     சமயங்களில் அங்கு பால்கனியில் இருக்கும் எங்களில் யாரையாவது கண்டு சென்று விடுவோர் உண்டு.  ஆனால் இது மிகச் சொற்பம்.   சிலர் சுவரை ஒட்டி நின்று எங்களிடமிருந்து உடலோடு முகத்தையும்  மறைத்துக் கொண்டு சங்கடத்தைத் தீர்த்துக் கொள்வார்கள்.  இன்னும் சிலரோ, ஏதோ வீர சாகசம் செய்வது போல எங்களை பார்த்துக் கொண்டே கழிப்பார்கள்.

     நீங்களே சொல்லுங்கள், எரிச்சல் வருமா, வராதா?

      தாண்டிச் செல்லும் மற்ற இடங்களை விட்டு விட்டு இந்த மரம் அவர்களை எந்த விதத்தில் இந்த உணர்வுக்குத் தூண்டுகிறது என்பது பெரும் புதிர்.  சுற்றிக்கொண்டு செல்லவேண்டும் என்றாலும் ஒருநாள் அந்தப் பக்கம் சென்று பார்த்தேன்.  அருகாமை மற்ற மரங்களை விட இந்த மரத்தின் கீழ் அதிக நிழலா, சுற்றிலும் புதர் அதிகம் இல்லாமல் "புழங்குவதற்கு வசதியாக" இருக்கிறதா என்றெல்லாம் ஆராய்ந்தேன்.  ஊ ஹூம்! ஒன்றும் பிடிபடவில்லை.  உபாதை கழிக்கப்பட்டு அந்த இடமே தடமேறி இருந்தது, அவ்வளவுதான்.

     ஆனால் ஒவ்வொரு நாளும் பல்வேறு வாகனங்களில் செல்வோருக்கும், நடந்து செல்பவர்களுக்கும் இந்த மரம் 'சேவை ஆற்றி'க்கொண்டிருந்தது.

     இதைத் தடுக்க வழியுண்டா என்று யோசித்தேன்.  முதலில் தோன்றிய வழி அந்தப் பக்கம் காம்பௌண்ட் சுவர் ஓரமாக பாட்டிலை உடைத்து ஓடுகளைப் போடுவது.  ஆனால் அப்படிச் செய்ய மனம் வரவில்லை.  எனவே பிளான் B யைச் செயல்படுத்த முடிவு செய்தேன்.

     போக்குவரத்துச் சந்தடிகள் குறைந்த ஒரு ஞாயிறின் இரவில் ஒன்பதரை பத்து மணியளவைத் தேர்ந்தெடுத்தேன்.  ஒரு அம்மன் படம், ஒரு பாபா படம் ஒரு  மூன்றையும் எடுத்துக் கொண்டேன்.  மூன்று நான்கு ஆணிகள், ப்ளஸ் ஒரு சுத்தியல்!

     இரண்டு பக்கமும் பார்த்து, தாண்டிச் சென்ற ஒருவர் மெதுவாகக் கடந்து ( என்னை ஒருவித சந்தேகத்துடனேயே பார்த்தபடி ) செல்லக் காத்திருந்து, வெற்றிகரமாக வேலையை முடித்துத் திரும்பினேன்.

     மறுநாள் காலை.  பால்கனியில் உட்கார்ந்து பேப்பர் படித்துக் கொண்டே ஆர்வமாக சாலையைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.  பழக்க தோஷத்தில் அந்த மரத்தின் அருகே ஸ்லோ ஆனா வண்டிகள், கொஞ்சம் தயங்கி, நின்று, யோசித்து, மெல்ல நகர  ஆரம்பித்தன.

     ஒரு பைக்கர் செல்போனில் ஆவேசமாகப் பேசியபடியே பைக்கை நிறுத்தி ஸ்டேண்ட் போட்டவர், உரத்த குரலில் ஆவேசமாகப் பேசியபடியே மரத்தடி வந்தார்.

     'அடப்பாவி...  என்ன தைரியம்!  கடவுள் படங்களை மதிக்கவே மாட்டேன் என்கிறானே..  பார்க்கவில்லையா...'

     கத்திக்கொண்டே 'ஜிப்' பையும் அவிழ்த்தான்.   குனிந்தவன், தீயை மிதித்தவன் போல பின்னால் நகர்ந்து சென்று பைக்கில் முட்டி அதைக் கீழே தள்ளி விட்டவன், செல்போனில் "வைடி ஃபோனை" என்று கர்ஜித்தவன், சுற்றுமுற்றும் "வேறு இடம் தேடிப்போவாரோ" என்று இடப் பரிசீலனை செய்தவன், முடிவை மாற்றிக் கொண்டு பைக்கை நிமிர்த்தி, ஏறி அமர்ந்து ஸ்டார்ட் செய்து சென்று மறைந்தபோது வெற்றிச் சிரிப்பு என் இதழ்களில் பூத்தது.

     கொஞ்ச நாட்களில் இங்கு வண்டிகள் நிற்பது குறைந்து, ஒரு ஸ்டேஜில் நின்றே போனது.

     ஒவ்வொரு மரத்திலுமா படங்களை மாட்ட முடியும்?  ஏதோ என் வீட்டுக்கெதிரில் இடத்தைக் காப்பாற்றிக் கொண்டேன் என்றுதான் நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன்.

     கொஞ்ச நாட்களில் மறுபடி மக்கள் அவ்வப்போது ஒவ்வொருவராக ஒண்ணுக்குப் போக ஆரம்பிக்க,  திகைத்துப் போய் அந்தப் பக்கம் சென்று பார்த்தால் படங்களைக் காணோம்.

     விசாரித்தபோது 'பாட்ரோல் போலீஸ்' சொல்லி, தெரு முனையில் இருந்த செக்யூரிட்டி "அந்த இடத்தைக் கோவில் போல மாற்றி விடுவார்கள்" என்று படத்தை அப்புறப்படுத்தி விட்டார்களாம்.

     அடப்பாவிகளா..  கக்கூஸாக மாற்றிக் கொண்டிருந்தார்கள்.  அதை லட்சியம் செய்யவில்லை.  கோவிலாக மாற்றி விடுவார்கள் என்று மட்டும் உடனே நடவடிக்கை எடுத்து விட்டார்கள்.  கஷ்டமின்றி, கவலையின்றி மறுபடியும் பாரம் குறைக்கிறார்கள் மக்கள்.  செக்யூரிட்டியிடம் முன்னதாக ஒரு வார்த்தைச் சொல்லியிருக்கலாம்!

     வேறு என்ன செய்யலாம்?  நீங்கள் சொல்லுங்களேன்!