கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : இலட்சியம்

     செவ்வாய் தோறும்
எங்கள் ப்ளாக்கில் 2016 ஜனவரியிலிருந்து வரும் பகுதி "கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை"  பதிவுலக நண்பர்களிடம் கேட்டு வாங்கிப் போடும் பகுதி.

     இந்த வாரம் அந்தத் தொடர் பகுதியில் இடம்பெறும் பதிவர் அனுராதா பிரேம்குமார்.  அவர் தளம் அனுவின் தமிழ் துளிகள்.

     கதை எழுதும்போது அனுப்புகிறேன் என்று சொன்னவரைத் தொந்தரவு செய்து கதை ஒன்று கேட்டு வாங்கி விட்டேன்!  அவர் முன்னுரை முதலில்.  தொடர்ந்து அவர் எழுதிய சிறுகதை.

=================================================================

எல்லாருக்கும் வணக்கம்.....

    நிறைய   முன்னுரை   எழுதணும்னு    நினச்சு   மனசுல   எல்லாத்தையும்   கோர்வையா எழுதலாமுன்னு டைப் பண்ணா  கை எல்லாம்   நடுங்குது..... ஏன்னா இது எனது முதல்   முயற்சி..

   ஸ்ரீராம் சார் ஒரு கதை கேட்டு தகவல் அனுப்பினார்..அதைப் பார்த்த உடன் ... ஒரு சந்தோசம்...  ஆமாம்  படிக்கிறது ரொம்ப..ரொம்ப பிடிக்கும் (நாவல்கள்) ..

  ஆன கதை எல்லாம் எழுதுனது இல்ல... அதனாலே 'சார் இதுவரை கதை எழுதுனது இல்ல...இனி எழுதுனா கண்டிப்பா உங்களுக்கு தருவேன்' சொல்லி பதில் அனுப்பிட்டேன். திரும்ப சார் 'ஏன் நீங்க ஒரு முயற்சி பண்ணலாமே...' னு சொன்னாரு...அதுக்கு பதில் கூட அனுப்பல...

   ஆன மனசுல எதார்த்தமா பட்ட  கருவ வச்சு ஒரு சிறுகதை முயற்சி செய்தேன்....  எப்படி எல்லாருக்கும் பிடிக்குமான்னு எல்லாம் தெரியல...

   இந்த கதை  பிறந்து சில மணிகளே ஆன ஒரு குழந்தை...அதனால் அதில் வரும் பிழைகளை மன்னித்து .... தவழ்ந்து...நடை பயில உதவுங்கள்...

=====================================================================

இலட்சியம்

அனுபிரேம்

  குமரு பஸ்ல உக்காந்து வெளியில வீசுற  காத்தையும், மலையின் அழகையும் பார்த்துட்டு இருந்தான்...  அந்தப் பக்கம் ஓடுன ஆட்டு குட்டிய பார்க்கவும் மனசுக்கு ஊரு ஞாபகம் வந்துடுச்சு..  சொர்க்கம் ..சொர்க்கம்...

  பக்கத்துல இருந்த தாத்தா 'என்ன அப்பு சொல்லறீங்க' னு கேக்க,  தான் 'சொர்க்கம் சொர்க்கம்னு' மனசுக்குள்ள சொல்றதா நினச்சு வெளியில சொன்னது தெரிஞ்சு... 'இல்ல தாத்தா ஊரு  ஞாபகம்....'

 'என்னமோ போப்பா... இந்த பசங்கள புரியவே மாட்டேங்குது' னு தாத்தா கண்ண மூடி உறங்க ஆரம்பிச்சுட்டார்...

  நானு குமரு!  சுமாரா படிச்சு ஒரு கம்பெனியில வேல பார்க்குறேன்...  அப்பாவும்,  அம்மாவும் காடு பார்த்து வாழற குடும்பம்...  என்னையே நம்பி எல்லாம் எங்க வீடு இல்ல..  அவங்கவங்க சம்பாதிக்கிறது அவங்கவங்க செலவுன்னு போகுது..

  இப்ப எங்க பஸ்  ஸ்கூல கிராஸ் பண்ணின பசங்க அழகா சந்தோசமா விளையாண்டுகிட்டு இருந்தானுக..  அதைப் பார்க்கவும் நாமும் இப்படிதானே விளையாண்டோம்...  இப்ப என்னமோ போகுது வாழ்க்கைன்னு ஒரு வெறுமை வந்து உக்காந்துக்கிச்சு...

  மீண்டும் மனசுல இப்போ இருக்கற வேலையும், அதுக்கு ஓடுற ஓட்டமும்னு திரும்பத் திரும்ப ஒரு அலுப்பு..  சலிப்பு.

  ஒரு மாசம் அப்படியே ஒரு மாதிரி போச்சு ..  ஊருக்கு போய்ட்டு வந்தும் ஒரு மாசம் ஓடிபோச்சு ...  ஆனா இந்த வெறுமை மட்டும் அப்படியே இருக்கு ...  ஒரு மாசமா ஏன் இப்படியே இருக்கு ஏதாவது  பண்ணனும்னு தோணுச்சு..

   அப்பதான் பஸ் அங்க இருக்கிற 'சேடியத்'த(stadium) கிராஸ் பண்ணுது..  ஒண்ணும் யோசிக்காம நானும் அங்க இறங்கி உள்ளே போனேன்...  பார்த்தா எவ்வளோ சனம்!  எல்லாம் ஓடுது...   குண்ட தூக்கி போடுது...  ஈட்டிய எரியுது...   exercise பண்றேன்னு என்னமோ பண்ணுது...   அடடா...

  வயசுன்னு பார்த்தா சின்னப் பசங்கள்ளேருந்து தாத்தா வரைக்கும் உள்ள வயசுகாரவங்க...  

'சூப்பர் ..  சூப்பர்னு..' மனசு குதியாட்டம் போட ஆரம்பிடுச்சு....

  இப்படியே தினமும் இங்க வேடிக்க பார்க்க வர ஆரம்பிச்சுட்டேன்...  மனசுல இருந்த வெறும எல்லா காத்தோட போச்சு...

  அய்..  அங்க அந்த அண்ணங்க ராமரோட வில்லு மாதிரி வச்சுகிட்டு  ஏதோ பண்றங்கனு பக்கத்துல போய் கேட்டேன்...  அந்த அண்ணன் 'இது தான்பா வில் வித்தை' ன்னாரு ..

 'சூப்பரா இருக்கு அண்ணே ..  நானும் பண்ணலாமானு கேட்டேன்.  'அதுக்கு என்ன.. 'நீ சார போய் பாரு!  அந்த ரூம்ல இருப்பாரு..  அவரு உனக்கு எல்லாம் சொல்லி குடுப்பாருன்னு சொன்னாங்க...  நானு 'ரூம'ப் பார்த்து நடக்க ஆரம்பிச்சுட்டேன்...

   ஐயையோ..  சாரப் பார்க்கறதுக்குள்ள கையெல்லாம் வேர்த்துடுச்சு....  அவசரப் பட்டுடோமோனு ஒரு பயம் வந்துடுச்சு... திரும்பலாம் நினைக்கறதுக்குள்ள ..

   சாரும் பார்த்துட்டு...  'என்ன தம்பி வேணும்?' னு கேட்டாரு... 'அது சார்...  நானும் கத்துக்கலாமா?' னு பயந்து பயந்து கேட்டேன்..

  'ஓ ...  நீனு எந்த நேரத்து குரூப்னு முடிவு பண்ணிக்க..  அப்பறம் நேரத்துக்கு வரணும்...  நல்லா பயற்சி எடுக்கணும்..  என்னக்கி வரே?' னு கேட்டு நம்ம ஆட்டத்தையும் தொடங்கி வச்சுட்டாரு....

  நானும் பயிற்சிக்கு போக ஆரம்பிச்சுடேன்..  சூப்பரா போகுது...  என்ன படம் பார்க்கறது...  ஊர் சுத்தறது எல்லா இல்ல....

வேலைக்கு போறது...  அப்புறம் பயிற்சினு..  ம்ம் ..ம்ம்..  


நானே மனசுக்குள்ள "குமரு கலக்குறடா "னு சொல்லிக்கிறேன்...

  ஆரம்பத்தில்   ஊர்ல, friends எல்லாரும் நான் சொல்லறதக் கேட்டு ஆச்சரியமாக பார்த்தாங்க...

அப்புறம் தானே வில்லங்கமே!  கொஞ்ச நாட்களாச்சு   
சொந்தக்காரங்களே "என்னா குமரு!  என்னமோ விளையாட்டு எல்லாம் பண்றியாமே ...  சீக்கிரம் சம்பாதிச்சு கல்யாணம் கட்டுவோம்,  ஊட்ட கட்டுவோம்னு இல்லாம...  இந்த வேண்டாத வேல எல்லாம்...  போய் பொழப்ப பாருனு” சொல்ல ஆரம்புச்சுட்டாங்க....

  என்னடாது இது...  திரும்ப ஒரு ராமாயணம்னு நான் கண்டுக்கல..

  ஒருநாளு என் சிநேகிதன்   என்னடா பண்றே? ன்னு கேட்டான்... எவ்வளவு நாளக்கி இந்த இரட்டை மாட்டு வண்டினு..

  அதுக்கு நானு ' மச்சான்..  நான் அடுத்த ஒலிம்பிக் போக போறன்னு'  'டக்'குனு  சொல்லிடேன் ..  அவன் அப்படியே நின்னுட்டான்..  அப்பறம் பார்த்தா அவன்ட ஒரே சிரிப்பு..

  நேத்து அந்த கம்ப்யூட்டர்காரர் அசிம் பிரேம்ஜி சாரோட புக்கு ஒண்ணு இரவரலா கிடச்சுதுன்னு படிசேன்..  அவருதான் சொன்னாரு..  “எப்பொழுது நமது இலட்சியத்தை பார்த்து மற்றவர்கள் சிரிக்கவில்லையோ,  அப்பொழுது நாம் மிக சிறிய இலட்சியத்தை கொண்டுள்ளோம் ” ன்னு

  அப்பாடா இப்பதான் மனசுக்கு சந்தோசமா இருக்கு...  ஆமா நமக்கும் இலட்சியம் இருக்கு இல்ல...!

  என்ன இரட்டை மாட்டுவண்டிதான்.  பொழப்புக்காக வேலை..  மனசுக்காக வில் வித்தை...

  இப்போ எல்லாம் மனசுல வெறுமை எல்லாம் இல்ல...  ஒரே சந்தோசம்   ஆம் நாமும் ஒலிம்பிக் போறதுக்குள்ள கடுமையா வேலை பார்க்குறோம்...

என்ன நான் சொல்றது..