ஒரு கிடார் தேய்ந்து புல்லாங்குழல் ஆகிறது..

ஆ...   கிடாரா?  எப்படி?

பிரபு கிறிஸ்துவப் பையன் என்பது அப்போது தெரிந்தது.  வாரா வாரம் சர்ச் கொயரில் இவன் இன்ஸ்ட்ருமென்ட் வாசிப்பதோடு, அவற்றை எல்லாம் மெயின்டெயின் செய்வதும் அவன்தான் என்பதும் தெரிந்தது.

கிடாரை அவன் வைத்துக்கொண்டு சோபாவில் அமர்ந்து கொண்டு அதில் எதையோ அவன் வாசித்தது எந்த விதமான ஸ்டைலையும் காட்டவில்லை.  அவனும் பாலாவும் பேசிக்கொண்டே இருக்க, நான் மௌனமானேன்.  

பிராக்டிஸ் செய்வது போல வாசித்து முடித்து என்னைப் பார்த்து பிரபு எனக்காக அப்போது பிரபலமாயிருந்த ஏதோ ஒரு பாடலை இசைத்துக் காட்டி என்னைப் பார்த்துச் சிரித்தான்.

என்னையும் அறியாமல் பாலாவிடம் கேட்டேன்.  "நீயும் வாராவாரம் கோவில்ல ஏதாவது வாசிப்பியா?"  பாலா மறுபடியும் சிரித்து,  "எனக்குத் தெரியாது..   நான் இவன் கூட அவங்க கோவிலுக்குப் போவேன்..  அவ்வளவுதான்" என்றான்   என் மறைமுகக்கேள்விக்கான பதிலை மறைமுகமாகவே கொடுத்தான்.

அவர்கள் இருவரும் அருமையான நண்பர்கள்.  அவர்களுக்குள்ளும் சரி, என்னுடன் பழகிய வகையிலும் சரி.

பிரபு கிடார் மட்டுமல்லாது அகார்டினும் வாசிப்பான் என்று பாலா சொன்னான்.  நான் அப்போது அகார்டினை அறிந்ததில்லை.  பியானோ போல இருக்கும் என்று எண்ணிக்கொண்டேன்.  அப்புறம் அதையும் அவன் காட்டியபோது பிரபுவின் மேல் எனக்கு மதிப்பு உயர்ந்தது.

கோவிலுக்கு வரும் ஒரு பெண்ணை பிரபு விரும்பினான்.  அந்தப் பெண் கொயரில் பாடுபவளும் கூட.   அவளிடம் சொல்ல முடியாமல் தவிக்கும் தன் காதலைப் பற்றி அவ்வப்போது என்னிடமும் அடிக்கடி பாலாவிடமும் பேசுவான்.

அவன் விரும்பும் பெண் என் தங்கையின் தோழிக்குப் பக்கத்து வீட்டுப்பெண் என்பது பின்னர் தெரிந்தது.  ஆனாலும் கூட அவன் எந்த வகையிலும் என் உதவியை நாடவில்லை.  ஒருமுறை என் தங்கை அந்தப் பெண் பற்றிக் கேட்டபோது வெட்கத்துடன் சிரித்தான்.  "அவங்களுக்கு என் அன்பு தெரியல சிஸ்டர்..." என்பான். "இதெல்லாம் ஏன் தோஸ்த்து அவங்க கிட்ட சொல்றீங்க...  என்னைப்பத்தி என்ன நினைப்பாங்க" என்றான் என்னிடம்.

பிரபுவின் வீட்டில் அந்தக் கிடாரை நான் கையாள நினைத்தபோதுதான் அதற்கு எவ்வளவு பயிற்சி தேவை என்பது புரிந்தது.  சில நாட்களுக்குப் பின் அந்த முயற்சியைக் கைவிட்டுவிட்டேன்.  ஒரே ஒரு ஆசை.  ஒருநாள் கேமிராவோடு வந்து அந்தக் கிடாரைக் கையில் வைத்துக்கொண்டு ஒரு போட்டோ எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும்!

அதைக்கூட பிரபுவிடம் சொல்லி இருந்தால் அவனிடமே கேமிரா கூட இருந்திருக்கக் கூடும்.  அவன் திறமைக்கு முன்னே என் இந்த பொய்யான புகைப்பட ஆசையைச் சொல்ல தயக்கம் வந்திருக்கவேண்டும் எனக்கு!

அவனோடு ஓரிருமுறை சர்ச்சுக்குச் சென்றிருக்கிறேன்.  ஆனால் அவன் வாசித்ததைப் பார்த்ததில்லை.  சாதாரண சமயங்களில் சென்று வந்திருக்கிறேன்.  

அவனால் எனக்கு ஒரு உதவி நடந்தது.  மிகவும் ஆச்சரியகரமான உதவி.  

என் தங்கை ப்ளஸ் டூவில் சேர விண்ணப்பித்திருந்த பள்ளி மிகவும் பிரபலமான பள்ளி.  அங்கு இடம் கிடைப்பது மிகவும் கஷ்டம்.  என் அப்பா ஒருமுறை முயற்சித்து விட்டு கைவிட்டு விட்டார்.  அவரின் உயர் அதிகாரியே தினமும் அந்தப் பள்ளிக்கு, தன் மகளுக்கு அட்மிஷன் வேண்டி அலைந்து கொண்டிருந்ததைப் பார்த்து அதை எங்களிடமும் சொல்லி, வேறு பள்ளி முயற்சிக்கலாம் என்றார்.

அவர்கள் எங்களால் கொடுக்க முடியாத அளவு டொனேஷன் கேட்டார்களா நினைவில்லை.  யதேச்சையாக பிரபுவிடம் இதுபற்றிச் சொன்னபோது, "பூ...   அந்த ஸ்கூல்ல தங்கிச்சிக்கு அட்மிஷன் வேணுமா?  முன்னாடியே சொல்ல மாட்டியா தோஸ்த்து..." என்றான்.

எப்படி என்று கேட்டதும் சில நடைமுறைகளை சொன்னான். அவன் தந்தைக்கு அந்தப் பள்ளியில் இருக்கும் சொ(செ)ல்வாக்கு பற்றிச் சொன்னான்.  இதை என் வீட்டிலும் சொல்லி, தங்கைக்கு அட்மிஷன் வாங்கித்தர நானாயிற்று என்றேன்.  அப்பா கேலியாகப் புன்னகைத்தார்.

ஒருநாள் அவன் சொன்னபடி தங்கையை அழைத்துக்கொண்டு நான் பள்ளி செல்ல,. இவன் பெரிய மனுஷன் மாதிரி, எங்களை அங்குக் காத்திருக்கச் சொல்லிவிட்டு முதல்வர் அறைக்குள் சென்று வந்தான்.  வெளியே வந்தவன் வேறு வேலையாகக் கிளம்பி விட்டான்.  "அவர்கள் கூப்பிடும்போது உள்ளே போய்ப்பார்...  என்ன சொன்னாலும் சரி என்று சொல்லி விட்டு வீட்டுக்குப் போயிடுங்க" என்று சொல்லி விட்டுப் போனான்.

அதே போல என் தங்கையை மட்டும் உள்ளே நேர்முகத்தேர்வுக்கு அழைத்துப் பேசினார் முதல்வரும் இன்னொருவரும்.  வெளியே என் அப்பா சொன்ன அந்த அவரின் உயர் அதிகாரி சாதாரண மனிதராய் மரத்தடியில் தரையில் அமர்ந்திருந்தார்.  எனக்கும் அவரைத்தெரியும், அவருக்கும் என்னைத்தெரியும் என்பதால் சும்மா பேசிக்கொண்டிருந்தோம்.  நான் வந்திருக்கும் காரணம் அறிந்து சற்றே வியப்படைந்தது மாதிரித் தெரிந்தது.

நேர்முகப்பேச்சில் பெரிதாக ஒன்றும் கேட்கவில்லை என்றும், இவள் நல்ல மதிப்பெண் எடுத்திருந்தால் திருப்தி அடைந்தாலும், இவள் கேட்ட பிரிவு தர முடியாது என்றும் வேறு பிரிவு தருவதாகவும் சொன்னதாக தங்கை சொன்னாள்.

நாங்கள் வீட்டுக்கு வந்து கொஞ்ச நாட்கள் ஆகியும் முடிவு எதுவும் தெரியவில்லை.  அப்பா முணுமுணுத்தார், திட்டினார்.  'இவன்லாம் ஒரு பெரிய மனுஷன், இவனுக்கு ஒரு பிரெண்டு...  அவன் சொல்லி அட்மிஷன் கிடைக்குமாம்...' என்று சொல்லிக்கொண்டே இருந்தார்.

நானும் பிரபுவிடம் கேட்டுக்கொண்டே இருந்தேன்.  அவன் பொறுமையாய் இருக்கச் சொன்னான்.  பிறகு ஒருநாள் பாலா வந்து என்னை அழைத்துப்போனான்.  பள்ளியில் பிரபு காத்திருந்தான்.  அப்போதுதான் அவன் தந்தை வந்து செல்வதாகச் சொல்லி அங்கு சென்று கொண்டிருந்த மனிதரைக் காட்டினான்.  இத்தனை நாட்கள் அவன் வீட்டுக்குச் சென்றிருந்தும் நான் அவன் அப்பாவைப் பார்த்ததில்லை.  இப்போதும் அவர் முதுகை மட்டுமே பார்க்க முடிந்தது.

பள்ளியில் அலுவலகத்தில் அழைத்து, அட்மிஷன் சீட்டையும் தேவைப்பட்டியல் விவரங்களையும் கையில் கொடுத்து மறுநாள் தங்கையை வகுப்புக்கு வரச் சொன்னார்கள்.  கட்டணம் ஒரு வாரத்துக்குள் கட்டிக்கொள்ளலாம் என்றார்கள். 

நோ டொனேஷன்!   என் தங்கை விரும்பிய பிரிவே கொடுக்கப் பட்டிருந்தது!  என் மனதில் பிரபுவின் மதிப்பு உயர்ந்தது.  எங்கள் வீட்டிலும் ஆச்சர்யம்.

திரும்ப வரும்போது இன்னமும் மரத்தடியில் அந்த உயர் அதிகாரி ஒரு பேப்பர் துண்டை வாயில் கடித்தபடி காத்திருந்தார்!  பின்னர் இரண்டு மாதங்கள் கழித்து அவர் பெண்ணுக்கும் அங்கு அட்மிஷன் கிடைத்து விட்டது வேறு விஷயம்!

வேலைக்குச் செல்ல ஆரம்பித்த பிறகு இந்த நண்பர்களுடனான தொடர்பு மெல்ல மெல்ல தூரம் அதிகமாகி, அப்புறம் நானும் வெளியூர் வந்து விட்டேன்.

ஆமாம், கிடார் என்று ஆரம்பித்து கதை எங்கோ செல்கிறதே...  கிடார் என்று ஆரம்பித்தாலும் என் இரு நண்பர்களை நினைவுகூரும் வகையில் அமைந்து விட்டது இந்த மினி தொடர்!  கிடார்?    அந்த ஆசை நிறைவேறவே இல்லைங்க...  அதற்குப் பதிலாக புல்லாங்குழல் வாசிப்பது போல பின்னாட்களில் ஒரு போட்டோ எடுத்துக் கொண்டேன்.  எனக்கு புல்லாங்குழலும் வாசிக்கத்தெரியாது!

======================================================================================

கொஞ்ச காலத்துக்கு முன் பேஸ்புக்கில் பகிர்ந்தது...!  முதல் பகுதி எங்கே என்று தெரியவில்லை!!

​புதுமொழிகள் 2

கந்தலானால் கசக்கி எறி.  கூழானால் போஸ்டர் ஒட்டு..

முற்பகல் போனால் பிற்பகலிலும் வராது. (கரண்ட்).

கற்க கசடற கற்பவை கற்றபின் விற்க அதற்குத் தக..

எந்தையும் தாயும் அலைபேசி இல்லாமல் இருந்ததும் இந்நாடே....

திரைகடலோடியும் திரைப்படம் பாரு....

ஆண்டிராய்டின் அழகு ஆப்ஸில் தெரியும்...

அரசன் அன்று கொல்வான்.. ஆண்டிராய்ட் நின்று கொல்லும்..

அச்சமில்லாதவன் அம்பலம் ஏறுவான்; ஆண்டிராய்ட் இல்லாதவன் நொந்து நூலாவான்.

===============================================================================================

இந்தப் பழைய கேள்விகளுக்கு விடை தெரியுமா?  ஜீவி ஸாரோ, கோமதி அக்காவோ சொல்லக்கூடும்.  வல்லிம்மா கூட சொல்ல வாய்ப்பிருக்கிறது.  இதற்கான விடையை மாலையோ, இரவோ இதன் கீழேயே வெளியிடுகிறேன்!

இதோ விடைகள்....!

இவர் ஆசையும், அவர் கடுப்பும்!

இவர் யார் என்று தெரிகிறதா?  கோமதி அக்கா சட்டென சொல்லி விடக்கூடும்.