கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : அப்பனும் அம்மையும் - துரை செல்வராஜூ

அப்பனும் அம்மையும்

துரை செல்வராஜூ 

===================

ஸ்ரீ காமாக்ஷி இல்லம்

மஞ்சளும் சிவப்புமாக பெயர்ப் பலகை...

ஆதரவற்ற முதியோரையும், அனாதையாக நிற்கும் பெண் பிள்ளைகளையும் ஆதரவுடன் அரவணைத்துக் கொண்டிருக்கும் அன்பு இல்லம்..

வாசலின் கம்பிக் கதவுகளுக்கு அந்தப் பக்கமாக பெரியவர் ஒருவர் உட்கார்ந்திருந்தார்...

இவளைக் கண்டதும் - ''யாரம்மா பார்க்கணும்?... '' - என்றபடி புன்னகைத்தார்...

விவரம் சொன்னாள்...

'' ஓ!.. அவுங்களா!... இருங்க...  அம்மா...கிட்ட சொல்லிட்டு வர்றேன்... ''

எழுந்து அருகில் இருந்த அலுவலக அறைக்குள் நுழைந்தார்...

சில விநாடிகளில் மேற்பார்வையாளரான அந்த அம்மா தடிமனான கண்ணாடியுடன் வெளியே வந்தார்கள்...

'' அடையாள அட்டை கொண்டாந்திருக்கீங்களா?... ''

''இருக்கும்மா!...

அதை வாங்கிப் பார்த்தபடி கைக் கடிகாரத்தை நோக்கஅது 3: 25 என்று காட்டியது...

'' உள்ளே வந்து உக்காருங்க... வரச்சொல்றேன்!... '' - மீண்டும் அறைக்குள் சென்று விட்டார்..

வாசற் கதவின் திட்டி வாசலைத் திறந்து விட்டார் பெரியவர்...

புன்னகையுடன் உள்ளே நுழைந்த தங்கமணி கைப்பையில் இருந்து ரெண்டு சாத்துக்குடிப் பழங்களை எடுத்துக் கொடுத்தாள்...

'' சந்தோசம்... ம்மா!... '' - பெரியவரின் முகத்தில் புன்னகை...

அலுவலகப் பணியாளாரான இளம் பெண் - தான் எடுத்து வந்த கனத்த பேரேட்டில் விவரங்களை எழுதி தங்கமணியிடம் கையெழுத்து வாங்கிக் கொண்டாள்...

அலுவலக அறையின் எதிர்ப்புறமாக பார்வையாளர் கூடம்...

விசாலமாக இருந்தது... வண்ணம் பூசப்பட்டிருந்த அந்த சுவர் முழுதும் மனதை இறை நெறியில் செலுத்தும்படியான தேவாரப் பாடல்கள் எழுதப்பட்டு கூடவே அழகழகான ஓவியங்கள் வரையப்பட்டிருந்தன...

ஆஞ்சநேயரைத் தழுவிக் கொண்டிருக்கும் ராமன்..  குசேலரை அணைத்துக் கொண்டிருக்கும் கிருஷ்ணன்..

                                   

சம்பந்தருக்கு ஞானப் பாலூட்டும் அம்பிகை... திருநாவுக்கரசருக்கு அன்னம் பாலிக்கும் சிவபிரான்..

ஔவையாருக்கு நாவற்பழம் உலுக்கி விடும் ஞானபண்டிதன்..  ஔவையாரைக் கயிலாயத்திற்கு ஏற்றி விடும் மகாகணபதி..

கண்ணில் ஒற்றிக் கொள்ளும்படிக்கு இருந்த - சித்திரங்கள் அனைத்தும் ஏதோ ஒன்றினைச் சொல்லாமல் சொல்லிக்  கொண்டிருந்தன...

அந்தப் பக்கமாக புத்தம் புதிய மண் பானையும் எவர்சில்வர் குவளையும்..

ஒரு குவளை முகந்து குடித்தாள்.. புத்துணர்வு வந்த மாதிரி இருந்தது...

கூடத்திலிருந்து எவரும் சட்டென உள்ளே சென்று விடாதபடிக்கு இருந்த
சுழலும் கதவுக்கு அப்பால் -

அதோ... அக்கா தளர்ந்த நடையுடன் வந்து கொண்டிருக்கிறார்கள்...

அக்கா - தங்கமணியின் பெரியம்மா மகள்...

நாற்பது வருசங்களுக்கு முன்னால் ஓகோ!.. - என்றில்லா விட்டாலும் நல்லபடியாக வாழ்ந்த குடும்பம்...

பதினெட்டு வயதில் கல்யாணம் ...

ஓராண்டைக் கடந்த நிலையில் என்ன என்று தெரியவில்லை..  வீட்டை விட்டு வெளியே சென்றவர் திரும்பி வரவேயில்லை...

பதறிப் போன பெரியவர்கள் கண்ணீர் விட்டுக் கதறினார்கள்..  ஓடினார்கள்... ஊர் ஊராகச் சென்று தேடினார்கள்...

ஒரு தகவலும் தெரியாத நிலையில் - ஒருநாள் நள்ளிரவில் சாமக் கோடங்கி சொன்னதைக் கேட்டு அதிர்ந்து போய் தேடும் படலத்தைக் கைவிட்டார்கள்...

மகளின் நிலை கண்டு துடித்த பெற்றோர் நொந்து அடுத்தடுத்து காலகதியடையவும் நிலைமை கேள்விக் குறியானது...

சொந்த பந்தங்கள் ஆதரவுக் கரம் நீட்டின... ஆனாலும்
யாரையும் அண்டியிருக்கக் கூடாது...சொந்தக் காலில் நிற்க வேண்டும்!..  - என்று மூண்டெழுந்த வைராக்கியம் மனதிலும் தோளிலும் ஆகி நிற்க - நாடார் மில்லில் தவிடு அள்ளிப் போடும் வேலை கிடைத்தது...

ஹல்லர் பெட்டியில் விழும் குறுநொய்யுடன் நாலணா கிடைக்கும்...  அதற்கு மேல் வாரச் சம்பளம் பதினைஞ்சு ரூபாய்...

''ரெண்டு வேளைக்கு இதுவே அதிகம்!.. '' - என்று ஒற்றைப் பனையாய் தனித்த தவ வாழ்வில் வயோதிகமும் வந்துற்றது...

அவ்வப்போது உடல் நலக்குறைவும் சேர்ந்து கொள்ள கூட இருந்து கவனித்துக் கொள்ளும்படிக்கு யாரும் அமையவில்லை..

அவரவர் வாழ்வே அவரவர்க்கு அவஸ்தையாகிப் போயிருக்கும் காலத்தில் இங்கு வந்து சேர்ந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற விருப்பம் தானாகவே வந்து நின்றது..

காமாட்சி இல்லத்துக்கு வந்து ஆறு வருசம் ஆச்சு...

அவ்வப்போது தங்கமணியும் அவளது கணவன் குமரேசனும் பார்க்க வருவார்கள்...  பழங்கள் பலகாரங்கள் என்று கொண்டு வருவார்கள்..

தீபாவளி பொங்கல் என்று விசேச நாட்களில் வருந்தி அழைத்தாலும் கூட காமாட்சி இல்லத்தை விட்டு வெளியே வருவதில்லை...

இருந்தாலும் சேலை ரவிக்கை துண்டு போர்வை..ன்னு புதுசா வாங்கிக் கொடுத்துட்டு கால்..ல விழுந்து கும்பிட்டு விட்டுச் செல்வார்கள்...

அக்காவுக்கு இத்தனை வைராக்கியம் இருந்தாலும் மனசு மட்டும் பூ மாதிரி...

எல்லா நாளும் இங்கே மற்றவர்களுடன் '' உனக்கு நான் துணை.. எனக்கு நீ துணை!.. '' - என்று இருந்து விட்டு நல்ல நாள் பெரிய நாள் என்றால் மட்டும் சொந்தங்களத் தேடிப் போவது என்பதை விரும்புவதில்லை...

அந்த அளவுக்கு இரக்கப்படும் மனசு தங்கமணி வீட்டுக்குப் போவது என்பதை மட்டும் ஓரங்கட்டி வைப்பது ஏன் என்பது புரியாத புதிர்...

'' எனக்காவது நீங்க இருக்கீங்க!... ஆதரவு.. ன்னு யாருமே இல்லாத பெரியவங்களும்.. வயசுக்கு வந்த புள்ளைங்களும் இங்கே இருக்காங்க...  அவுங்க மனசெல்லாம் ஏங்கிடக்கூடாது தங்கமணி!... ''  - என்று புன்னகைத்துக் கொள்வார்... அவ்வளவுதான்...

அத்தகைய அக்கா இதோ அருகில்!...

மேலெல்லாம் நறுமணம்...

ஆதரவு இல்லத்தின் உள்ளேயே சிறு சிறு தொழிற் பிரிவுகள்...  அக்கா அதில் வாசனைத் திரவியங்கள் தூபப் பொடிகள் தயாரிக்கும் பிரிவில்
வேலை செய்கிறார்கள் போல இருக்கின்றது...

'' அக்கா!... '' - தழுதழுத்தபடி எழுந்தாள் தங்கமணி...

'' தங்கம்... நல்லாயிருக்கிறியா... குமரேசன் சௌக்கியமா... பவானி எப்படி இருக்கிறா?... ''  - என்றபடி முகத்தைத் துடைத்துக் கொள்வதாக கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொண்டார் அக்கா...

'' எல்லாரும் நல்லா இருக்கோம்... நீங்க எப்படி இருக்கீங்க?...  வர்ற மாசி பதினாலு பவானிக்கு கல்யாணம் நிச்சயம் பண்ணியிருக்கோம்...  மாப்பிள்ளை பெரிய மார்க்கெட்..ல காய்கறிக் கடை வச்சிருக்கார்..  உங்க கொழுந்தனார் நேர்ல வந்து உங்களுக்கு பத்திரிக்கை வைக்கணும்..ன்னு இருந்தாங்க... ''

'' தை கடைசி வெள்ளி... குத்து விளக்கு பூஜை..ன்னு மதுர..யில இருந்து
ஆயிரத்தெட்டு குத்து விளக்குக்கு ஆர்டர் வந்ததும் அண்ணாச்சி இவங்களையே டெலிவரி கொடுக்கச் சொல்லி லாரியோட அனுப்பி வச்சிட்டாங்க... முதலாளி பேச்சை மீற முடியுமா... ''

'' அவங்களை அந்தப் பக்கம் அனுப்பி வச்சிட்டு நான் இங்கே கிளம்பி வந்திருக்கேன்... நேத்து தான் ஐயனாரு கோயிலுக்கும் முனீஸ்வரன் கோயிலுக்கும் பாக்கு வச்சோம்... உறவு முறையில உங்களுக்குத் தான் முதல் தாம்பூலம்!... ''.

கையுடன் கொண்டு வந்திருந்த பையிலிருந்த பித்தளைத் தட்டை எடுத்து கல்யாண அழைப்பிதழுடன் தாம்பூலமும் பதினொரு ரூபாயும் வைத்து  பணிவுடன் நீட்டினாள் தங்கமணி...

'' தனிக்கட்டை.. எனக்கெதுக்கு இந்த மரியாதை எல்லாம்?.. '' - என்றபடி அழைப்பிதழையும் தாம்பூலத்தையும் எடுத்துக் கொண்டு பணத்தை தங்கமணியிடமே திருப்பிக் கொடுத்தார் அக்கா...

'' பவானி பெரிவளான சடங்குக்கும் நீங்க வரலை.. இப்போ நீங்க வந்தே தீரணும்...ன்னு பவானி ஒத்தக் கால்ல.. நிக்கிறா... பெரிய மனசு பண்ணனும்நீங்க!.. ''  - என்றபடி கும்பிட்டாள் தங்கமணி...

'' இங்கே வந்து சேர்ந்துக்கணும்..ன்னு நீங்களா விருப்பப்பட்டீங்க...  அந்த நேரத்துல உங்களத் தடுத்து ஆதரவு பண்ண எங்களுக்கும் முடியவில்லை...  இதெல்லாம் ஏதோ கிரக கோளாறு தான்... எதையும் பெருசா எடுத்துக்காம பவானி கல்யாணத்துக்கு நீங்க அவசியம் வந்து புள்ளைங்களுக்கு திருநீறு பூசி விடணும்... ''

தங்கமணியின் கண்களில் நீர் வழிந்தது...

'' அடடா... என்னது?... தங்கம்!...'' - அக்காவிடம் அதிர்ச்சி...

''உங்களை நீங்களே ஏங்..க்கா வருத்திக்கிறீங்க?... அடுத்தவங்க சந்தோஷம்..  அடுத்தவங்க சந்தோஷம்.. ந்னு ஆசைப்படுறது தான் உங்களோட சந்தோஷமா?.. ''

'' அது கற்பூரமாக் கரைஞ்சுதான் நாப்பது வருசமாச்சே தங்கம்!..  நீ மனசைப் போட்டுக் குழப்பிக்காதே.... நான் பவானி கல்யாணத்துக்கு கண்டிப்பா வர்றேன்...  கல்யாணத்துக்கு மூணு நாளைக்கு முன்னால இங்கே வந்து மனு எழுதிக் கொடு.. அனுப்பி வைப்பாங்க... ''

'' அக்கா... '' - என்று கட்டிக் கொண்டாள் தங்கமணி...

'' அப்புறம் இன்னொரு சேதி... ''

'' சொல்லுங்க அக்கா?... ''

'' இங்கே வயசானவங்களும் வயசுப் பிள்ளைங்களுமா நாப்பத்தைஞ்சு பேர் இருக்கிறோம்.... கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் ஒருநாள் வந்து எல்லாருக்கும் மத்தியான சாப்பாடு செய்யணும்... ஏழைங்க மனசு நெறைஞ்சா எல்லாம் நல்லபடியா நடக்கும்!... ''

'' அப்படியே செய்றேங்..க்கா!.. '' - தங்கமணியின் கண்களில் மகிழ்ச்சி வெள்ளம்..

'' சரி ... நீ பொழுதோட கிளம்பு... இதை கைச்செலவுக்கு வச்சுக்க!... ''

- என்றபடி இடுப்பிலிருந்த சுருக்குப் பையிலிருந்து பணச்சுருளை வெளியில் எடுத்தாள்...

'' இதெல்லாம் வேணாங்..கா!.. '' சட்டென மறுத்தாள் தங்கமணி...

'' இது இங்கே வேலை செய்றதுக்காக அவுங்க கொடுத்திருக்கிற சம்பளம்...  நான் வச்சுக்கிட்டு என்ன செய்யப் போறேன்... ''

'' இருக்கட்டுங்..க்கா!.. இந்தப் பணத்தை இங்கே இருக்கிற வயசுப் புள்ளைங்க தேவைக்கு ஆகட்டும்..ன்னு இங்கேயே கொடுத்துடுங்க அக்கா!... ''

'' தங்கம்... அஞ்சாறு வருசமா எனக்குக் கிடைச்ச சம்பளத்தையெல்லாம் மூணு பங்கா பிரிச்சு புள்ளைங்க படிப்புச் செலவுக்கும் வயசானவங்க வைத்திய செலவுக்கும்.. ன்னு கொடுத்துக்கிட்டு தான் இருக்கேன்... இது பவானிக்கு..ன்னு நான் சேர்த்து வைச்சது... ''

'' எம் மனசுல பட்டதை நான் சொல்றேன்...  இந்தப் பணத்தையும் அவுங்களுக்கே கொடுத்துடுங்க...  புண்னியத்தோட புண்ணியமா இருக்கும்!... ''

'' உங்களக் காரணப் பிறவி.. ன்னும் உங்களோட அறுபதாவது வயசுல தான் பிரிஞ்சு போன மாமா திரும்பி வருவார்..ன்னும் சாமக் கோடாங்கி வாக்கு சொன்னதா சொன்னாங்களே... ''

கலங்கிய கண்களைத் துடைத்துக் கொண்ட தங்கமணி தொடர்ந்தாள்...

'' அது சாமி சத்தியமா நடந்தே தீரும்!... ''

'' அந்தப் பெரிய வீடும் கடையும் வாடகைக்கு விட்டு அதை அப்படியே பேங்குல போட்டு வச்சிருக்கோம்... நல்ல காலம் திரும்பி வந்ததும் மாமாவும் நீங்களும் இந்த மாதிரி தர்மம் பண்ண மாட்டீங்களா!...  அப்பனும் ஆத்தாளுமா நாலு பேருக்கு ஆதரவு காட்ட மாட்டீங்களா!... ''

மீண்டும் விம்மி அழுதாள் தங்கமணி...

'' என் ராசாத்தி!... ''

கண்ணீர் வழிய தங்கமணியைத் தழுவிக் கொண்டாள் அக்கா...

*****
அதே நேரத்தில் மேலெல்லாம் நீர் வழிய கங்கை நதிக்குள்ளிருந்து  எழுந்தது ஒரு ஆத்மா..

தோளில் புரண்டு கிடந்த ஜடாமுடியை உதறிவிட்டு முடிந்து கொண்டது..

'ஹரஹர மகாதேவ்!..' என்றபடி விபூதியை அள்ளிப் பூசிக் கொண்டு நீருக்கு மேலே ஏழாவது படிக்கட்டில் அமர்ந்திருந்த அந்தச் சிறுமியைத் தூக்கிக் கொண்டது...

அந்தக் குழந்தை சில வருடங்களுக்கு முன் இயற்கைச் சீற்றத்தில் பெற்றோரை இழந்து நிற்க - காலம் தன் கருணையை இந்த ஆத்மாவின் மூலமாகக் காட்டியது...

அந்தக் கருணை மேலும் கனிந்து நின்றதனால் இளங்குழந்தைக்கு இனிமேல் ஒரு தாய் வேண்டுமே என்ற ஆதங்கம் மேலிட அன்பு மகளைத் தோளில் அணைத்துக் கொண்டு கூட்டத்துள் கலந்து தென் திசைக் காவிரியை நோக்கிப் பயணத்தைத் தொடர்ந்தது..

=======