சிறுகதை - இந்தப் பக்கம் கிழக்கு - துரை செல்வராஜூ

 

இந்தப் பக்கம் கிழக்கு..

துரை செல்வராஜூ

***** ***** ***** 

அழைப்பு மணியின் ஒலி கேட்ட சில நிமிடங்கள் கழித்து கதவு மெல்லத் திறந்தது..

சௌந்தரியம்மாள்..

எனது பள்ளித் தோழன் ராமபத்ரனின் மனைவி..

". நான் தான் பாண்டியன்.. நலம் தானே.. ராமபத்ரன் இல்லையா.. "

" நீங்க நல்லா இருக்கீங்களா.. வீட்ல?.. "

" எல்லாரும் நல்லா  இருக்கிறோம்.. "

" அவர் பிள்ளையார் கோயிலுக்குப் போய் இருக்கார்.. இப்போ வந்துடுவார்.. உட்காருங்க.. காஃபி எடுத்துட்டு வர்றேன்.. 

" சீனி போட வேண்டாம்.. "

முன் வாசல் கூடத்து நாற்காலியில் அமர்ந்தேன்.. அருகில் இருந்த மேஜையில் சில தாள்கள் ராமபத்ரனின் முத்து முத்தான கை வண்ணத்துடன் காற்றில் படபடத்தன..

கதை போலிருக்கின்றது..  ராமபத்ரன் தான் நன்றாக எழுதுவானே..

கையில் எடுத்து மெல்ல புரட்டினேன்.. முத்து முத்தான கையெழுத்து இன்னும் அப்படியே!..

முதல் சில வரிகளிலேயே அது கதையல்ல என்று புரிந்து விட்டது..

" பிள்ளைகளைப் பெறுகிறோம்.. சீராட்டி வளர்க்கிறோம்.. படிக்க வைக்கிறோம்.. ஆளானதும் நல்ல இடமாகப் பார்த்து மணம்  முடித்து வைக்கிறோம்!..

சம்பாத்தியத்தின்  காரணமாக வேறு ஊருக்கு சென்று விடுகிறார்கள்...

அதற்குப் பிறகு நமக்கு - நாம் வாழ்ந்த வீட்டிலேயே தனிமை.. 

சம்பாதித்து சேமித்த பணம் சந்தோஷத்தையோ நிம்மதியையோ கொடுப்பதில்லை.

எதை எதையோ நினைத்துக் கொண்டு தூங்குவதும் விழிப்பதும் குளிப்பதும் சாப்பிடுவதும்..

நாலு கைப்பிடி சோறு..  அதுவே அதிகமாக தெரிகின்றது..

கீரைகளும் சில வகைக் காய்களும் பழங்களும்  ஒத்துக் கொள்வதில்லை..  உடலே சொல்லி விடுகின்றது..

எல்லாம் இருந்தும் ஏதோ ஒரு தனிமை...

பிள்ளைகள் இருக்கும் ஊருக்குப் போகலாம் என்றால் பயணமே ஒரு கொடுமை...

இங்கிருந்து அங்கே அங்கிருந்து இங்கே.. அடடா..

பஸ்டாண்டுக்கு - போய்ச் சேருவதே பெரும் தலைவலி..

காலை ஊன்றி ஏற முடியாத அளவுக்கு உயரமான படிக்கட்டுகளுடன் ஒட்டை உடைசல் பேருந்துகள்..

படிக்கட்டுகளில் நின்று கொண்டு சென்ற நாட்கள் எல்லாம் நினைவில் வந்து சிரிக்கின்றன..

ஜங்ஷனுக்குப் போக வேண்டும் என்றால் அடாவடியின் உச்சத்தில் ஆட்டோக்கள்..

டாக்ஸி  தேவைப்படாத நிலை என்றால் பெரிய அதிர்ஷ்டம்.. 

பகலில் ரயில் பயணம் என்றால் குளிர் சாதனம் ஒத்துக் கொள்வதில்லை..  கொதிக்கும் வெயிலும் கொந்தளிக்கும் கூட்டமும் பிரச்னை..

இரயில் பயணம் என்றால் மூன்று மாதங்களுக்கு முன்பே முன்பதிவு செய்ய வேண்டும்..

இரவு ரயிலில் கீழ்ப் படுக்கை தான் நமது பயணத்தைத் தீர்மானிக்க வேண்டும்.. 

மூன்றடி நான்கடி உயரத்துக்கு தாண்டிக் குதித்த தாண்டிய கால்கள் - இன்று  அரை அரை அடியாய் ஏறவும் இறங்கவும் ஆசைப்படுகின்றன.. 

கைகளுக்கோ கைப்பிடிகளின் மீது கண்..

ஜங்ஷனில் எஸ்கலேட்டர் இருந்தாலும் நம்முடைய நேரம் சக்கரத்தை அணில் கடித்து வைத்திருக்கும்..  

இப்படியான சூழ்நிலையில் பொழுது போகவில்லை  - என்று பிள்ளைகளை வீடியோவில் அழைத்தால் -

அந்த நேரத்தில் கொடகொடா மாலில் கொய்யாப்பழம் வாங்கிக் கொண்டு இருக்கின்றோம் என்பார்கள்... 

தடபுடா ஓட்டலில் டின்னர் என்பார்கள்..

ஏதோ ஒரு சினிமா தியேட்டரில் இருப்பதாக குறுஞ் செய்தி வரும்..

மறுநாள் காலையில் போன் செய்து, " உடம்புக்கு ஏதாவது பிரச்சினையா?.. " -என்பார்கள்.

" அதெல்லாம் இல்லை.. நன்றாகத் தான் இருக்கின்றேன்.. " - என்றபடி  நமது கைபேசி கமுக்கமாகி விடும்..

திடீரென்று பேரன் மிதுனின் முகம்.. வீடியோ இணைப்பில்..

தாத்தா.. பாட்டி.. என்று சிரிப்பதெல்லாம் மூன்று வயது வரைதான்..

அதற்கு அப்புறம் முகத்தைக் காட்டி விட்டு - ஹாய்!.. - என்று ஒற்றைச் சொல்லுடன் ஓடி விடுவான்...

- என்ற நினைப்பும் நெஞ்சுக்குள் நெளியும்..

நரைத்த தலை ஆச்சி.. தாடியுடன் தாத்தா.. கிழட்டு முகங்கள் குழந்தைக்கு நெருடலாய் இருக்குமோ?... என்னவோ!..

நெட்டித் தக்கை நீரில் தத்தளிப்பதைப் போல் பாசமும் நேசமும் நெஞ்சுக்குள் தத்தளித்துக் கொண்டிருக்கின்றன.. 

பொதுவாக பேரக் குழந்தைகளிடம் இந்த வயதில் நாம் காட்டும் பாசமும் நேசமும் அவர்களுக்கு புரியமா.. தெரியுமா?.. 

காலங்கள் நகர்ந்த நிலையில் அவர்களை போனில் அழைக்கும் போது இவை மீண்டும் நமக்குக் கிடைக்குமா?..

அல்லது -

அவன் தூங்கறான்.. அவன் குளிக்கறான்.. அவன் டியூஷன் படிக்கிறான்.. அவன் கம்ப்யூட்டர் ல இருக்கான்.. 

அவன் அங்கே போயிருக்கான்.. அவன் இங்கே போயிருக்கான்.. - என்று ஏதோ ஒரு பதில் மட்டும் வருமா?....

தாத்தா பாட்டி, உறவுகள் உணர்வுகள் - அனைத்தையும் தொழில் நுட்பம் என்ற சுறா விழுங்கி ஏப்பம் விட்டு விட்டது!...

மகள் வாங்கிக் கொடுத்த அகன்ற திரையில்  டிவி/ டீவி நிகழ்ச்சிகள் பார்க்க வேண்டியது தானே?.. என்று கேட்டால் -

அந்தக் கருமத்தைத் தான் பார்ப்பதேயில்லையே!

கிராமத்தின் கீற்றுக் கொட்டகையில் மணலைக் குவித்து அதில் உட்கார்ந்து கொண்டு கண்டு களித்த கறுப்பு வெள்ளைப் படங்கள் ஆடிக்கொரு தரம் அமாவாசைக்கு ஒரு தரம் என்று வந்தாலும் அதில் திளைக்க விடாமல் அடிக்கொரு தரம் விளம்பரம்.. 

விவாதங்கள் என்ற பேருடன்  அரசியலும் அதன் பொய்களும்.. 

அப்போது இருந்து அரசியலைப்  பார்த்துக் கொண்டு தானே இருக்கின்றோம்..

தொடர் நாடகங்கள் என்ற பேரில் - 

யாருக்கு  யார் கையைப் பிடித்து இழுப்பது?.. யாருக்கு யார் தாலி கட்டுவது?..  மருமகள் மண்டையை யார் உடைப்பது?.. 

மாமியார் மாமனாரை எப்படி தொலைத்துக் கட்டுவது?.. மிச்சம் மீதியாய் கிடக்கும் குடும்பத்தை எப்படி சில்லு சில்லாகத் தெறிக்க விடுவது?.. 

புருசனுக்குத் தெரியாமல் பிரியாணி எப்படித் தின்பது?.. - என்றெல்லாம் வந்து கொண்டிருக்கும் சமூக சிந்தனைகள் இதயத் துடிப்பை உயர்த்துகின்றன என்பதால்  டீவியை நெருங்குவதில்லை..

கட்டபொம்மன் மாதிரி  உமிழ்ந்து விட்டுப் போக வேண்டியது தான்..

எல்லாவற்றிலும் கோளாறு சொல்லிக் கொண்டிருந்தால் எப்படி?..

செல்போன் ரேடியோ ஆப்பில் பாட்டு கேட்க வேண்டியது தானே..

கையடக்க ரேடியோவில் தேன் கிண்ணம் கேட்டு மகிழ்ந்த காதுகளுக்கு இன்றைய சினிமா சத்தங்கள்  கூச்சமாக இருக்கின்றன..

நல்லவேளை.. என்னைப் போலவே பேசிக் கொண்டு என்னுடன் சுந்தரி இருப்பதால் பொழுதுகள் நகர்ந்து கொண்டிருக்கின்றன!..

வாழுகின்ற வீடே பலருக்கு ஆதரவற்றோர் இல்லமாகிப் போகும்  சூழ்நிலையில் இறைவன் அருளால் என்னுடைய  இல்லம் இனிய இல்லம் தான்!..

எல்லா நாடுகளுக்கும் சூரியனின் திசை கிழக்கு தான்.. 

இந்தப் பக்கம் கிழக்கு   - என்றால் அந்தப் பக்கம்!?...

அதுதான் வாழ்க்கை..

யார் போட்ட பாதை இது?..  என்னுடையது என்று சொல்லிக் கொண்டு பயணிக்கின்றேனே!..

இறைவா என்னை மன்னித்து விடு!.. "

வெள்ளைத் தாள்களில் எழுதப்பட்டிருந்ததைப் படித்து முடித்ததும் -

என்ன பிரச்னை ராமபத்ரனுக்கு.. எதற்காக இப்படியான சிந்தனை?..

- என்று குழம்பிய போது,

நெற்றியில் திருநீற்றுடன் அதோ -  ராமபத்ரன்...

***