மனக்குளத்தில் மந்திரக்கல்

 ஒருவழியாக தாயாரை சேவித்து வெளிவந்தோம்.  இந்நேரத்தில் சக்தியும் எங்களைத் தேடி வந்து விட்டார்.  "என்ன ஃபோனே பண்ணவில்லை?"

நொடிக்கு நொடி ஏறும் கால்வலியோடு பாஸ் மிகவும் சிரமப்பட்டு நடக்க, பேட்டரி கார் எதுவும் கண்ணில் அடாத நிலையில் பெரிய ப்ரகாரங்களைக் கடந்து நடந்தோம்.  மிகவும் விஸ்தீரணமுள்ள கோவில்.

சில இடங்களில் உள்ள மணல்வெளி நடக்க இன்னும் சிரமப்படுத்தியது பாஸை.  ராமானுஜரை நான் மட்டும் தரிசித்தேன்.  எங்களுடனேயே நடந்தார் சக்தி.   அவர் காலிலும் அடிபட்டிருந்தது!

லக்ஷ்மி நின்றிருந்த இடத்தில் நின்று படம் எடுக்க முயன்றபோது மறுபடி இங்கேயும் 'எடுக்கக் கூடாது' என்று கோபமாக ஆட்சேபித்தார்கள். 

வெளியே வந்தபோது மணி எட்டேமுக்கால் ஆகியிருக்க, சக்திக்கு செட்டில் செய்து விட்டு, காரை அங்கேயே வரவழைத்து தங்கியிருக்கும் இடம் சென்று காலி செய்து கொண்டு விழா நடக்கும் ஹாலை அடைந்தோம்.  நலல்வேளை மாங்கல்ய தாரணம் இன்னும் முடிந்திருக்கவில்லை.  அபிஷேகம் நடந்து கொண்டிருந்தது.

மேலே சென்று அருமையான டிஃபன் முடித்து, அருமையான காஃபியோடு கீழே வந்து பார்வையாளர் இடத்தில் அமர்ந்தோம்.  விருந்தினர்களை, உறவுகளையும் உபசரிப்பதில் ஹேமா பி ஹெச் டி.  ஒரே நேரத்தில் மேடையிலும் இருப்பார், நம் அருகிலும் இருப்பார் என்கிற மாதிரி பார்த்துக் கொண்டார்.  யாருக்கும் குறை வைக்கவில்லை.  புன்னகை மாறா முகம்.

போட்டோவில் அவர் பின்னல் நிற்கும் இளைஞர் பற்றி ஒரு பாஸிட்டிவ் செய்தி உண்டு.  எங்கள் அலுவலகத்துக்கு சரவணபவன் சார்பில் காஃபி கொண்டுவந்த குழுவில் இருந்த இந்த இளைஞரை பேட்டி கண்டபோது அவர் எம் பி பி எஸ் படிப்பை காசு இல்லாததால் முதல் வருடத்தோடு நிறுத்தியவர் என்பது தெரிந்தது.  நம் ஹேமா முன்னின்று அவர் நிறையவும், எங்களிடமிருந்தெல்லாம் கொஞ்சமும், இன்னொரு நண்பரிடம் நிறையவும் உதவிகள் பெற்று அவரை எம் பி பி எஸ் முடிக்க வைத்தார்.  இன்று அவர் ஒரு பெருமைமிகு மருத்துவர்.

சுவையான மதிய உணவையும் முடித்துக் கொண்டு அவரிடம் விடைபெற்று சென்னை கிளம்பினோம்.   வழியில் சமயபுரம் சென்று விட்டு பிரம்மா கோவிலும் செல்வதென ஏற்பாடு.  நல்ல வெய்யில்.  பயங்கர தாகம்.  எனவே நடுவில் ஒரு கடையில் நின்று ப்ரெஷ் ஜூஸ் குடிக்க முயன்ற முயற்சி தோல்வியடைய, கிடைத்த ஜிகர்தண்டா குடித்து உடம்பைக் கெடுத்துக் கொண்டேன்.

சமயபுரம் நோக்கி சென்றோம்.  அந்த ஊருக்குள் நுழைந்ததுமே நுழைவுக்கட்டணம் என்று ஐம்பது ரூபாய் வாங்கி விட்டார்கள். சமயபுரம் கோவிலில் வண்டி நின்றபோது இங்கொரு சக்தி கிடைத்தார்.  இவர் பெயர் சூர்யா.  அதே போல ஐநூறு ரூபாய் வாங்கி கொண்டு உள்ளே அனுப்ப பேசினார்.

இவர் போன்றோரிடம் முன்னரே காசு கொடுக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை.  எல்லாம் முடிந்த பின்னர் கொடுத்தால் போதும்.  ஒவ்வொரு ஏரியாவில் ஒவ்வொருவர் பொறுப்பேற்றுக் கொண்டாலும், அவர்கள் நம்மை பின் தொடர்ந்து கொண்டே இருப்பார்கள்.

ஒவ்வொரு கோவிலிலும் இதற்கென்று ஒரு குழு இருக்கிறது என்பது புரிகிறது.  இவர்களை உபயோகித்துக் கொள்பவர்கள் வெகு சொற்பம்.    நிறைய இருந்தால் அந்த இடமே ஹவுஸ்புல் ஆகி இருக்கும்.  அறநிலையத்துறை பாதுகாப்பு, முறைப்படுத்தல் என்கிற பெயரில் ஆங்காங்கே கம்பிகளிட்டு, தடுத்து, வளைந்து வளைந்து சிறிய கோவிலுக்குள் கூட மைல் கணக்கில் நகர வைக்கும் வியாபாரம்.  மேலும், சிறப்பு தரிசனம் முதல், அர்ச்சனை, அபிஷேகம் வரை ஒவ்வொன்றுக்கும் விலை வைத்து செய்யும் வியாபாரத்துக்கு நடுவே பணம் படைத்தவர்கள், அரசியல்வாதிகள், வி ஐ பி க்களை எந்த வித கட்டுப்பாடுமின்றி குறுக்கே அழைத்துச் சென்று மரியாதை செய்யும் அவலங்களுக்கு நடுவே இவர்கள் போன்றவர்கள் செய்வது பெரிய பாவமல்ல.

செருப்பை காரிலேயே விட்டு விட்டு அவர்கள் சொன்ன இடத்துக்கு வெறும் காலில் நடப்பதற்கும் கால் பாதங்கள் கொப்பளித்து விட்டன.  அவர்கள் எங்களை அழைத்துச் சென்ற இடம் சமயபுரம் அம்மனை தரிசித்து வெளியில் வரும் வழி கதவு.  அங்கு காத்திருக்கச் சொன்னார்கள்.  உள்ளிருந்து ஒரு ஆள் வரும்வரை காத்திருக்கச் சொன்னார்கள்.  அங்கு ஒரு பலமான அரவாணி நின்று கொண்டு அனைவரையும் அதட்டலாக விரட்டிக் கொண்டிருந்தார்.  

சற்று நேர காத்திருப்புக்குப் பின் உள்ளிருந்து வந்த ஒரு நபர், நீலச்சட்டையைத் தேடி என்னைக் கண்டு பிடித்து கண்களால் அழைக்க, அவருடன் உள்ளே சென்றேன்.  'எவ்வளவு கேட்டார்?'  என்று அவர் கேட்க, 'ஐநூறு' என்றேன்.  'கேட்டுக்க வேண்டியதாயிருக்கு..  இல்லன்னா உங்க கிட்ட ஒண்ணு வாங்கிட்டு, எங்க கிட்ட ஒண்ணு சொல்றாங்க' என்றார்!

எங்களை கிட்டத்தட்ட அம்மன் அருகில் விட்டுச் சென்றார்.  திவ்ய தரிசனம்.  நின்று நிதானித்து அந்தக் கூட்டத்திலும் தரிசிக்க முடிந்தது.  தரிசனத்துக்கு காத்திருக்கையிலேயே ஒருவர் என்னை அணுகி 'சூர்யா அனுப்பிய ஆள் நீங்கதானா?' என்றார்.  'ஆம்' என்றேன்.  'உள்ளே வந்துட்டீங்களா..  ஆள் மாறி விட்டது.  பரவாயில்லை.'. என்று சொல்லி சென்று விட்டார்.  இந்த குறுக்கு வழி வியாபாரமெல்லாம் கூட்டமிருக்கும் விசேஷ நாட்களில்தான்.  மற்றபடி வெளியூர் கோவில்களில் கூட்டமில்லா சாதாரண நாட்களில் இதற்கெல்லாம் அவர்களுக்கு சாத்தியமில்லை என்பதையும் சொல்ல வேண்டும்!  ஆள் மாற்றி உள்ளே வந்துட்டீங்க..  எனக்கும் தரணும் காசு என்கிற கதை எல்லாம் நல்வேளை சொல்லவில்லை!

அவசரமில்லாமல் அம்மனின் தரிசனம் அழகாய்க் கிடைத்ததில் பாஸுக்கு வெகு திருப்தி.  கால்வலியைக் கூட சற்று நேரம் மறந்தார்.

அம்மனை தரிசித்து வெளியில் வந்தததும், அங்கு காத்திருந்தவர் எங்களை அழைத்துக் கொண்டு கோவிலின் மற்ற பகுதிகளுக்கு அழைத்துச் சென்று விட்டு மறுபடி வாசலுக்காய் கொண்டு வந்து விட்டு விட்டு சென்று விட்டார்.  வெளியில் வரும் வழியில் எந்தப் பக்கம் நகர்ந்தாலும் அந்த பிரம்மாண்ட அகல அரவாணி எங்களைக் குறுக்கிட்டு உரிமையான அதட்டலுடன் காசு கேட்டு வாங்கி கொண்டார்.  எனக்கு இவர்களைக் கண்டால் லேசான பயம் உண்டு.  சட்டென காசைக் கொடுத்து விட்டு தாண்டி நகர்ந்து வந்து விட்டேன்.

கார் தயாராக நின்றிருந்தது.  செருப்பில்லாமல் கொதிக்க கொதிக்க நடப்பது சிரமம் என்பதால் அங்கேயே காரைக் கொண்டு வந்து நிறுத்தி இருந்தார் அருண்.  கிளம்பி இருந்தால் சூர்யா பார்த்திருக்க முடியாதுதான்.  அருணும் 'வாங்க போகலாம்' என்றார்.  ஆனால் ஒரு ஆளை அனுப்பி சூர்யாவை அழைத்து வரச் செய்து பேசிய தொகையைக் கொடுத்தேன்.  'உள்ளே இருக்கும் ஆளுக்கு இன்னொரு 500 கொடுங்க' என்றார்.  மறுத்து விட்டு, முதலில் பேசிய தொகை இதுதான் என்று சொல்லிக் கிளம்பினோம்.

அடுத்ததாக பிரம்மா கோவில் செல்லும் வழியில் திரும்பினோம். முதலியேயே விசாரித்திருந்ததில் நாள் முழுவதும் திறந்திருக்கும் என்றுதான் சொல்லி இருந்தார்கள்.  ஆனால் கோவில் மூடி இருந்தது.  மாலை நான்கு மணிக்கு திறப்பார்கள் என்றார்.  மணி அப்போதுதான் ஒன்றேகால் ஆக்கிக் கொண்டிருக்க, அடுத்த முறை பார்க்கலாம் என்று மெல்ல கிளம்பினோம். 

மதியம் சாப்பிட்டு விட்டு கிளம்பி இருந்ததால், வேறெங்கும் சாப்பிடவில்லை.  இந்தக் கடையில் நிறுத்தி ஆளுக்கு ஒரு போண்டா, டீ மட்டும் சாப்பிட்டு கிளம்பினோம். 

வழியில் பார்த்த இந்த மரம் என்னை படம் எடுத்து ஒரு கவிதை எழுத முயற்சி பண்ணேன்" என்றது.  'அப்புறம் பார்க்கிறேன் 'என்று மனதுக்குள் சொல்லி படம் மட்டும் எடுத்துக் கொண்டேன்!

 

வழியில் இரண்டு கொடூரமான விபத்துகள் கண்ணில் பட்டதால் அருண் இயல்பாய் காரின் வேகத்தைக் குறைத்திருந்தார்..  இரவு பத்து மணிக்கு சென்னை வந்தடைந்தோம்!

================================================================================================

கவிதை முயற்சி...

நீந்தும் நினைவுகள் 

மனக்குளத்தில் மூழ்கி 

எங்கோ மூலையில் அசைந்தபடி 

ஓய்வெடுக்கிறது. 

வார்த்தைச்  

சலனங்களின் சலசலப்பில் 

அவ்வப்போது மேலே வந்து செல்கிறது.  

பற்றிக் கொள்வதற்குள்  

அடுத்து விழும் வார்த்தைகளின் 

அவசர பரபரப்பில் 

வேறு சில நினைவுகளை 

மேலே மிதக்க விட்டு 

அவை மறுபடி 

மூழ்கி விடுகின்றன 

நின்று விடும் 

சில நினைவுகள் மட்டும் 

மீட்டெடுக்கின்றன 

பழைய காலத்தை 

=====================================================================================================================

படித்ததில் ரசித்தது...

1992ம் ஆண்டு டிசம்பர் 6ம் தேதி ஞாயிற்றுக்கிழமை அன்று கல்கி வார இதழில் பணிக்குச் சேர்ந்தேன். சுமார் முக்கால் மணி நேரம் நாற்காலியில் உட்கார்ந்திருந்து விட்டு, எழுந்து கீழே உள்ள அச்சுக் கூடத்தைச் சுற்றிப் பார்க்கப் போய்விட்டேன். ஓர் அச்சு இயந்திரத்தைப் பார்ப்பது என்பது அந்நாளில் என் பெருங்கனவாக இருந்தது. இந்த உலகின் வேறு எந்த அதிசயமும் அன்று எனக்கு அவ்வளவு ஆர்வ மூட்டக்கூடியதாக இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. கல்கியில் அன்று பெரிது பெரிதாக இரண்டு மூன்ற இயந்திரங்கள் இருந்தன. இயந்திரங்களுக்கு நடுவே மலை மலையாகக் காகித உருளைகள் அடுக்கப்பட்டிருக்கும். சத்தமென்றால் அப்படியொரு பெருஞ்சத்தம் கேட்டுக் கொண்டே இருக்கும். மலையைக் குடைந்து கொண்டு ஒரு ராட்சச வல்லூறு வெளியே வருவது போல அச்சான தாள்கள் இயந்திரத்துக்குள் இருந்து வெளியே வருவதை நாளெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டே இருக்கலாம். அது மடங்கி, ஃபாரம் ஆவது, பிறகு ஃபாரங்கள் இணைக்கப்பட்டு, பின் அடித்துப் புத்தகமாவதைப் பார்க்க அவ்வளவு பரவசமாக இருக்கும்.

பிறகு குமுதத்துக்குச் சென்றபோது இன்னும் பெரிய இயந்திரங்கள், இன்னும் அதிக இயந்திரங்களைக் கண்டேன். நாளெல்லாம், இரவெல்லாம் ஓடிக் கொண்டே இருக்கும் இயந்திரங்கள். அச்சு இயந்திரங்கள் வெளிப்படுத்தும் சத்தம் ஒரு சிறந்த கவனக் குவிப்பு வைத்தியம். அங்கே போய் நின்றுகொண்டு என்ன யோசித்தாலும் மனம் ஆணி அடித்தாற்போல ஒரு புள்ளியில் நிற்கும். இது என் அனுபவம்.

பத்திரிகைப் பணியில் இருந்து வெளிவந்துவிட்ட பிறகு அச்சு இயந்திரங்களைப் பார்க்கும் வாய்ப்பு இல்லாமலாகி விட்டது. சமீபத்தில் ஒருநாள் தரங்கம்பாடிக்குச் சென்றேன். இந்தியாவின் முதல் அச்சுக்கூடம் உருவான கடலோரக் கிராமம். ஜெர்மானியப் பாதிரியார் சீகன் பால்க் குறித்தும் அவர் தமிழ் கற்றுக்கொண்டு பைபிளைத் தமிழில் மொழி பெயர்த்து, அச்சிட்டு வெளியிட்டது குறித்தும் படித்திருப்போம். அந்த அச்சகத்தையும் பதினெட்டாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் ஐரோப்பாவிலிருந்து தருவிக்கப்பட்ட அப்புராதன அச்சு இயந்திரத்தையும் பார்க்கும் வாய்ப்புக் கிடைத்தது.

தரங்கம்பாடியில் சீகன் பால்க் வசித்த வீட்டை அருமையாகப் பராமரித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். வெளியில் இருந்து பார்க்கப் பெரிய பங்களா போலத் தோற்றமளித்தாலும் அவ்வளவு பெரிய பங்களாவெல்லாம் இல்லை. தரைத்தளத்தில் ஒரு குடித்தனம், மாடியில் ஒரு குடித்தனம் விடலாம். அவ்வளவுதான் அளவு. அவர் பயன்படுத்திய அச்சு இயந்திரங்கள், அவரது கையெழுத்துப் பிரதிகள், அவர் அச்சிட்ட புத்தக மாதிரிகள் அனைத்தும் கண்ணாடி போட்டு மூடி, கண்காட்சிக்கு வைக்கப்பட்டுள்ளன. ரொம்ப முக்கியம், எதன்மீதும் தூசு இல்லை. அதனினும் முக்கியம், அங்கு பணியில் உள்ள உதவியாளர்கள், சீகன் பால்க் காலத்துப் புள்ளி வைக்காத தமிழ் எழுத்துகளைத் தடையின்றி வாசித்துக் காட்டுகிறார்கள். நாம் சிறிது யோசித்தால் பைபிள் தமிழுக்குத் தற்காலத் தமிழில் விளக்கமும் சொல்கிறார்கள்.

செருப்பைக் கழட்டி வைத்துவிட்டு அம்முதல் அச்சு இயந்திரம் இருந்த அறைக்குள் நுழைந்தேன். ‘நீங்கள் செருப்புடனேயே செல்லலாம்’ என்றார் பணியில் இருந்த பெண்மணி. மனம் வரவில்லை. சிறியதோர் அறையின் நடுவே பாய் விரித்த தோணியைப் போல நின்றுகொண்டிருந்தது அவ்வியந்திரம். ஒரு சாக்குக் கோணியை விரித்து அதன்மீது நிறுத்தியிருக்கலாம். அல்லது மரத்தாலான ஒரு சிறு மேடை அமைத்திருக்கலாம். ஏனோ செய்தித் தாள்களை விரித்திருந்தார்கள். ஒவ்வொரு எழுத்துக்குமான ப்ளாக்குகள் தனியே இருந்தன. ப்ளாக் என்றால் என்னவென்று தெரியாத தலைமுறை நிச்சயமாகத் திகைத்துவிடும். அவ்வளவு அழகு. அவ்வளவு ஒழுங்கு. ஒருசிலவற்றை எடுத்துப் பார்த்தேன். முந்நூறு வருடங்களானாலும் முனை உடையாமல், மழுங்காமல் கூர் காட்டி நின்றன. சீகன் பால்க் அச்சிட்ட பக்கங்களில் சிலவற்றையும் அந்த அறையில் ஃப்ரேம் போட்டு வைத்திருக்கிறார்கள்.

சற்றுத் தள்ளி, கட்டிங் மெஷின் ஒன்று இருந்தது. அதுவும் அவர் பயன்படுத்தியதுதான். அவர் சேகரித்த ஓலைச் சுவடிகள், பதினெட்டாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த சில புத்தகப் பிரதிகளும் இருந்தன.

சீகன் பால்க், கிறித்தவத்தைப் பரப்புவதற்காகத்தான் இந்தியாவுக்கு வந்தார். அனுப்பி வைத்த டென்மார்க் மன்னர் சகல சகாயங்களும் செய்துதான் அனுப்பி வைத்தார் என்றாலும் இங்கே அவருக்கு அவ்வளவு சிறப்பான வரவேற்பு இருக்கவில்லை. ஏனெனில், அவர் பரப்ப வந்தது ப்ராட்டஸ்டண்ட் கிறித்தவம். (லுத்தரன் சபையைச் சேர்ந்தவர்). இங்கிருந்த டானிஷ் கவர்னரும் பிற அதிகாரிகளும் அது கூடாது என்று கருதியவர்கள்.

சொந்த நாட்டுக்காரர்களின் சகாயம் அகப்படாமல் உள்ளூர் மக்களின் உதவியால்தான் அவர் செயல்பட்டிருக்கிறார். தரங்கம்பாடி மக்களிடமே தமிழ் கற்றுக்கொள்ள ஆரம்பித்தார். ஒரு திண்ணைப் பள்ளிக்கூடத்தில் சேர்ந்து மணலில் எழுதிப் பார்த்து எழுத்துகளை அறிமுகம் செய்துகொண்டாலும் சொற்களுக்கு அர்த்தம் விளங்கிக்கொள்வதில் நிறைய சிக்கல் இருந்திருக்கிறது. கிராமத்து மக்களுக்கு அவருக்குத் தெரிந்த ஜெர்மன் தெரியாது. அவருக்கோ, தமிழ் தெரியாது.

உள்ளூரில் ஏதாவது ஐரோப்பிய மொழி அறிந்த யாராவது இருப்பார்களா என்று தேடி அழகப்பன் என்றொருவரைக் கண்டுபிடித்திருக்கிறார். அழகப்பனுக்குச் சிறிது போர்த்துகீசிய மொழி தெரிந்திருந்தது. அந்நாளில் வியாபாரம் செய்ய வந்தவர்களுடன் பேசிப் பழகிய அனுபவம். நல்லவேளையாக சீகன் பால்குக்கு போர்த்துகீசிய மொழி தெரிந்திருந்ததால் தமிழ்ச் சொற்களுக்கு அழகப்பனிடம் போர்த்துகீசிய மொழியில் விளக்கம் கேட்டுத் தெரிந்துகொண்டு அதை (மணலில்) எழுதி எழுதிப் பார்த்தே தமிழ் கற்றிருக்கிறார். பிறகு சில வல்லுநர்களைத் தேடிச் சென்று இலக்கணம் படித்து, தமிழில் இருந்து ஜெர்மனுக்கும், ஜெர்மனில் இருந்து தமிழுக்கும் மொழிபெயர்த்துப் பயிற்சி செய்தார்.

இந்தப் பயிற்சிக்கு உதவியது, அவருக்குக் கிடைத்த நான்கு மாத சிறைவாசம். வேறு வழி? சீகன் பால்கின் லுத்தரன் திருச்சபைக்க மக்கள் வரத் தொடங்கியது அன்றைய தரங்கம்பாடி டேனிஷ் கவர்னருக்கு ஆகவில்லை. ஏதோ ஒரு காரணம். என்னென்னவோ குற்றச்சாட்டுகள். பிடித்துப் போடு.

ப்ளுட்ஸோ என்கிற நண்பருடன் சீகன் பால்க் தரங்கம்பாடிக்கு முதல் முதலில் வந்து இறங்கியபோது அவருக்கு வயது 24. வருடம் 1706. தமிழில் முதல் முதலாக அவர் ஒரு நூலை (இரட்சிப்பின் ஒழுங்கு) அச்சிட்டு வெளியிட்டது 1712ம் ஆண்டு. அதன்பிறகு எவ்வளவோ புத்தகங்கள், எத்தனை எத்தனையோ மொழிபெயர்ப்புகள். இதன் பிறகுதான் தமிழ்நாட்டில் கிறித்தவம் மிக வேகமாகப் பரவ ஆரம்பித்தது.

பிரசங்கங்கள், பிரசாரங்கள் ஒருபுறம் இருந்தாலும் மக்களை உட்கார வைத்து, படிக்க வைத்து, சிந்திக்க வைத்து, முடிவெடுக்க வைத்தாலொழிய மன மாற்றமோ மத மாற்றமோ சாத்தியமில்லை என்பது சீகன் பால்குக்குத் தெரிந்திருக்கிறது. என்ன நோக்கத்துடன் அவர் தரங்கம்பாடிக்கு வந்தாரோ, அதை வெற்றிகரமாக சாதித்து முடித்தார்.

இன்றைக்குச் சரியாக 311 ஆண்டுகள் நிறைந்து விட்டன. அச்சுத் துறையே அபாரமான தொழில்நுட்ப வளர்ச்சி அடைந்து நம்ப முடியாத உயரங்களுக்குச் சென்றுவிட்டது. மறுபுறம், மின்நூல்களும் ஒலி நூல்களும் மெல்ல மெல்லப் பெருகத் தொடங்கியிருக்கின்றன.

நாம் ஊருக்கொரு புத்தகக் காட்சி நடத்திக்கொண்டு, கூடவே தமிழன் ஏன் புத்தகம் படிப்பதில்லை என்றும் பேசிக்கொண்டிருக்கிறோம்.

- பா.ராகவன்

====================================================================================

நியூஸ் ரூம்

பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன்

செய்திகள் 12-10-23

- மங்களூரில் தேர்வில் மதிப்பெண்கள் குறைவாக போட்ட ஆசிரியை குடிக்கும் நீரில் மாத்திரைகளை கலந்த ஆறாம் வகுப்பு மாணவிகள். ஆசிரியைகள் இதனால் உடல் நலம் பாதிக்கப்பட்டாலும் மாணவியர்கள் சிறுமிகள் என்பதால் போலீஸில் புகார் அளிக்கவில்லை.

- பரமத்தி நல்லூரில் ஆயுத பூஜைக்கு பொரி ரெடி. பொரி தயாரிக்க கர்னாடகாவிலிருந்து வாங்கப்படும் அரிசி விலை ஏறியுள்ளதால் இந்த ஆண்டு பொரி விலை அதிகரித்துள்ளது.

- சீனாவில் நடைபெற்ற ஆசிய விளையாட்டுப் போட்டிகளில்(2023) இந்தியா முதல்முறையாக 107 பதக்கங்களை வென்று நான்காம் இடத்தை பெற்றுள்ளது.

- பெங்களூருவில் மட்டும் நடப்பாண்டின் ஒன்பது மாதங்களில் 470கோடி ரூபாய் இழந்திருக்கிறார்கள். அதில் 27.6கோடியை மீட்க முடிந்திருக்கிறது.

- இந்த ஆண்டு தசரா மற்றும் தீபாவளிக்கு கர்நாடகாவில் பசுமை பட்டாசுகள் மட்டுமே அனுமதிக்கப்படுமாம். திருவிழாக்கள், திருமணங்கள், அரசியல் கூட்டங்கள் மற்றும் ஊர்வலங்களில் பட்டாசுகள் வெடிக்கத் தடை

==============================================================================================

பொக்கிஷம் :- 1966

========================================================================================

ஏகாந்தமாய்....

ராஜதானியில் வாய்த்த உத்தியோகமும், இன்னபிறவும்…

- ஏகாந்தன் -

பாரதத்தின் ராஜதானி. அதாவது இந்தியத் தலைநகரான புதுதில்லி. ராஷ்ட்ரபதி பவனின் லாங்-ஷாட் படத்தில், அதன் இடது வலதாக படர்ந்து நிற்கும் ரோஸ்/சிவப்பு நிறக் கட்டிடத் தொடர்களைப் ர்த்திருக்கிறீர்களா?

இடது பக்கம் இருக்கும் கட்டிடங்களின் பெயர் சௌத் ப்ளாக். வலது பக்கம் படந்திருப்பது நார்த் ப்ளாக். பிரிட்டிஷ் ஏகாதிபத்வாதிகள் சர்வ அதிகாரத்துடன் கோலோச்சிய அரசுக் கட்டிடங்கள். இன்றும் கம்பீரம் இழக்காமல் வாட்டசாட்டமாக உயர்ந்து நிற்கின்றன. சுதந்திர இந்தியாவின் சில பிரதானமான மந்திரிசபைகள் இங்கே இருந்துதான் இயங்குகின்றன.

இடது புறக்கட்டிடத் தொடரில், அதாவது சௌத் ப்ளாக்கில், பல வாசல்கள். உள்ளே நுழைபவர், வெளியேறுபவர்களைக் கண்காணிக்க என உள்துறையின் டாப் செக்யூரிட்டி ஏற்பாடுகளுடன். அப்போதே அப்படி. இப்போதோ கேட்கவேண்டியதில்லை! ஜனாதிபதி மாளிகையைத் தொட்டுக்கொண்டு இருப்பதுபோல் தோன்றும் வாசல்கள் - கேட் நம்பர் 7-ல் ஆரம்பித்துப் பின்னோக்கி விஜய் சௌக்கைப் பார்க்கச் செல்லும். நம்பர் 5 தான் வெளியுறவு அமைச்சக வாயில். வாசல் ரிசர்வ்ட் பார்க்கிங்கில் நீலநிற ரெஜிஸ்ட்ரேஷன் ப்ளேட்டோடு விதவிதமான வெளிநாட்டு கார்கள் சில நிற்பதும் ஒரு அடையாளம். டெல்லியில் தூதரகம் கொண்டுள்ள அயல்நாட்டு எம்பசி கார்கள். இந்திய ராஜீய உறவுகள், சர்வதேச அரசியல் என எழுதும் நிபுணர்கள், பத்தியாளர்கள் போன்றோர் தங்கள் பேச்சினிடையே, எழுத்தினூடே ’சௌத் ப்ளாக்’ என்று குறிப்பிட்டால், அது வெளியுறவுத்துறையையே குறிக்கும். பெண்ட்டகன் என்றால் எப்படி அமெரிக்க பாதுகாப்பு அமைச்சகமோ, அப்படி. எதிரே இருக்க்கும் ’நார்த் ப்ளாக்’கில் உள்துறை, நிதி அமைச்சகங்களின் சில துறைகள் பணியாற்றுகின்றன. வெளியுறவு அமைச்சகத்தின் சில பகுதிகள்டெல்லியில் வேறுசில கட்டிடங்களிலிருந்தும் இயங்குகின்றன. குறிப்பாக, பாஸ்போர்ட், விசா, கான்சுலர் பகுதிகள், இந்தியா கேட்டைத்தாண்டிச் செல்லும் திலக் மார்க்கிலிருக்கும் பட்டியாலா ஹவுஸ் எனும் வளாகத்தில். பொது நிர்வாகம், அக்கவுண்ட்ஸ் போன்றவை ஜன்பத்திலிருக்கும் ஜேஎன்பி என்றழைக்கப்படும் ஜவஹர்லால் நேரு பவனில் செயல்படுகின்றன.

மத்திய அரசுத் தேர்வில் பாஸானதோடு எதிர்பாராதவிதமாக நல்ல ரேங்கும் கிடைத்ததால், அப்ளிகேஷனில் விருப்பமாகத் தெரிவித்திருந்த வெளியுறவு அமைச்சகமே கிடைத்திருந்தது. டெல்லியின் சௌத் ப்ளாக்கில் இருக்கும் வெளியுறவு அமைச்சகத் தலைமையகத்தில்தான் பணி ஏற்கச் சொல்லியிருந்தார்கள். அந்தக்காலத்தில் மத்திய அரசு தொடர்பான கடிதங்கள் பழுப்புநிற கவரில் வந்து சேரும். சர்க்கார் தபால்! மேலே OIGS – அதாவது ’ஆன் இண்டியா கவர்ன்மெண்ட் சர்வீஸ்’ என்று பொருள்படும் விதத்தில் கொட்டை எழுத்துக்களில் ரம்பர் ஸ்டேம்ப் குத்தியிருக்க, கீழேஇடது மூலையில் எந்தத்துறை/அமைச்சகத்திலிருந்து என்று விலாசம் சுருக்கமாக ப்ரிண்ட் ஆகியிருக்கும். புதுக்கோட்டை அருகே செம்பாட்டூர்என்ற கிராமத்தில் வசித்த காலம். மத்திய அரசு தேர்வு எழுதி, சில மாதங்கள் கழித்தும் தபால் வராததால் சரி இது அவ்வளவுதான் என மறந்துவிட்டு கிராமத்து பசங்களோடு கிரிக்கெட் விளையாடிப் பொழுதுபோக்கிக்கொண்டிருந்த கால கட்டம். ஒரு காலையில் வீட்டுக்கு வந்த அஞ்சலக ஊழியர், ’டெல்லிலேர்ந்து ஒங்களுக்குத் தபால் சார்!’ என்று சொல்லி பௌவ்யமாகக் கொடுத்துவிட்டுப் போனதும், அருகில் நின்றுகொண்டிருந்த அப்பா ’பிரிச்சு என்னன்னு பாருடா!’ என்று சொன்னதும் நினைவில் பசுமையாக இருக்கிறது.

தமிழ்நாடு சர்வீஸ் கமிஷன் தேர்வொன்றில் செலக்ட் ஆகி அப்போது சில மாதங்களாகத்தான் பதிவுத்துறையில் ராஜபாளையம் அருகே குன்னூர் என்கிற கிராமத்தில் வேலை பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். மத்திய அரசு அழைக்க, மாநில அரசு உத்யோகத்தை வேறுவழியின்றித் துறந்தேன். புதுக்கோட்டையில் இரவு பஸ் பிடித்து மதராஸுக்குக் காலையில் வந்து, இரவில் செண்ட்ரல் ஸ்டேஷனில் ஜி.டி. எக்ஸ்ப்ரெஸில் ஏறினேன் டெல்லிக்கு. இந்தியப் பெருநாட்டின் குறுக்காக ஒரு பகல், இரண்டு இரவுகள் எனப் பயணம். வண்டி நிறைய ஸ்டேஷன்களில் நின்று சென்றதில் விதவிதமான ஊர்கள். மனிதர்கள். அது ஒரு தனி அனுபவம்! டெல்லியின் நயி தில்லி ரயில்வே ஸ்டேஷனில் வந்திறங்கி வெளியே வந்து ஸ்டேஷன் வாசலில் டாக்ஸிக்காரர்கள் மொய்க்க, ஒரு வயதான சர்தார்ஜி டாக்ஸி ட்ரைவரிடம் அட்ரஸ் காண்பித்தேன். சுற்றிவளைத்து ஊரெல்லாம் காண்பித்துக் குழப்பாமல், கனாட்ப்ளேசின் ஃபெரோஸ் ஷா வீதியிலிருந்த என் அண்ணாவின் வீட்டின் கேட் வாசலில் இறக்கிவிட்டுச் சென்றார் அந்த மஹானுபாவர்! குளித்து சாப்பிட்டுவிட்டு அப்பாடா என்று சோஃபாவில் சாய்ந்திருந்தேன். ’இன்னிக்கு ரெஸ்ட் எடுத்துக்குவோம். நாளைக்கிப் போகலாம் மினிஸ்ட்ரியில் ஜாய்ன் பண்ண’ என்று தீர்மானித்து அண்ணாவின் ட்ராயிங் ரூமிலிருந்த ஆங்கில சஞ்சிகைகள், நாளிதழ்களை ஆர்வமாகப் புரட்டிக்கொண்டிருந்தேன். ரயிலில் ஸ்லீப்பர் இருந்தும் சரியாகத் தூங்காததால், கண்ணில் பொங்கிய தூக்கம் ’கொஞ்சம் படுத்துக்கோடா’ என்று கெஞ்சியது.

அப்பொழுது பார்த்துத்தான் என் அண்ணியின் அப்பா அப்போது அங்கே வந்துசேரணுமா? சேர்ந்தார். என்னைப் பார்த்தவுடனே.. ’அடடே.. வந்தாச்சா! என்ன, சாவகாசமா பேப்பரக் கையில வச்சிண்டு உட்கார்ந்திருக்கே.. டூட்டி ஜாய்ன் பண்ணலையா!’ என்றார் படபடப்புடன், என்னமோ இவருக்குத்தான் வேலை கிடைத்ததுபோல!

நான் திடுக்கிட்டு, ‘இல்ல.. இன்னிக்கி கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுத்துட்டு, நாளைக்குப்போய்..’ என்று முடிப்பதற்குள் –

’நாளைக்கா! அட, என்னப்பா நீ! இன்னிக்கே ஜாய்ன் பண்ணு. மணி என்ன? பத்தரைதானே ஆறது.. ஒங்க ஆஃபீஸ் கிட்டக்கத்தான். சுருக்கமாக வழி சொன்னார். ’நீ நடந்தே போயிடலாம். 20-25 நிமிஷந்தான். ம்.. எழுந்திரு.. சீக்கிரமா ட்ரெஸ்ஸ மாத்து. ஒரு நாள் சம்பளத்த விடலாமா.. பன்னெண்டு மணிக்குள்ள, ஃபோர்நூன்ல டூட்டில ஜாய்ன் பண்ணிடுப்பா. ஓடு!’ என்று துரத்திவிட்டார்.

விமானப்படைப் பணியின் பரபரப்புத் தோரணை அவரில். ம்ஹ்ம்ம்.. படுத்துக் கிடப்பதற்கும் பாக்யம் வேணும் என மனதினில் முணுமுணுத்தவாறு, வேறு வழியில்லாமல் கிளம்பி, சௌத் ப்ளாக்கை நோக்கி நடக்கலானேன். ஃபெரோஸ் ஷா ரோடு, ஒரு ட்ராஃபிக் ரவுண்டானா, நேராக ரெய்ஸினா ரோடு, இன்னுமொரு ரவுண்டானா, எதிரே ரயில் பவன். இடதுபுறமாக நீண்டு சென்ற ஜன்பத்தில் நடந்தபின் முதல் க்ராஸிங்கில் ராஜ்பத். ராஜ பாதை, வீதி! அதில் இடது புறம் திரும்பி சுமார் 500 மீட்டர் தொலைவில் நடக்க, இதோ விஜய் சௌக்.. மேலேறும் சாலையில் ஏறி நடந்தபின் எதிரே தெரிந்தது கருப்பு டோம், சிவப்பு உடம்பாக நிற்கும் ராஷ்ட்ரபதி பவன். ஹிந்தி தெரியாத, டெல்லி புரியாத தமிழ் இளைஞனாய் கையில் அந்தப் பழுப்புக் கவரை வைத்துக்கொண்டு, ஆங்காங்கே டூட்டியில் தென்பட்டு மறித்த சிஆர்பிஎஃப் கான்ஸ்டபிள்களுக்கு ஆங்கிலத்தில் எப்படி எப்படியோ விளக்கி முன்னேற,

இடது பக்க வரிசையின் சிவப்பு பில்டிங். சௌத் ப்ளாக், கேட் நம்பர் 5. பாலிஷ் செய்யப்பட்ட பித்தளையில் மினுமினுத்த செவ்வக போர்டு – Ministry of External Affairs – வா, தம்பி! என்றது. தயக்கத்துடன் ரிஸப்ஷனுக்குள் நுழைந்தேன். வலதுபுறமாக ஒரு பெரிய டேபிளுக்கருகில் சைடு- டேபிள்களில் இடதுபுறம் க்ளாசிக் லுக்கில் ஒரு டேபிள் லேம்ப், வலது புறம் கருப்பு, சிவப்பு நிற முரட்டு ஃபோன்கள் என அட்டகாசமாக அமர்ந்திருந்த செக்யூரிட்டி ஆஃபீஸரிடம் யூபிஎஸ்சி கவரைக் கொடுத்தேன்.

பிரித்துப் பார்த்தார்.

மூக்குக்கண்ணாடியை மேலே தூக்கிவிட்டவாறு, ’ஓ.. அப்பாய்ண்ட்மெண்ட் ஆர்டரா! டூட்டி ஜாய்ன் பண்ணனுமா?’ என்று என்னை ஒரு முறை கூரிய பார்வையில் என்னை அளந்துவிட்டு, மீண்டும் கடித வாசகங்களைக் கவனித்து உறுதிசெய்துகொண்டார் அந்த ஐம்பது ப்ளஸ் வட இந்திய அதிகாரி. வெளியுறவு மந்திரிசபையின் நிர்வாகத்துறை இயங்கும் ஒரு குறிப்பிட்ட அறைக்குள் நுழைய என, அந்த எண்ணிட்ட ’எண்ட்ரி-பாஸ்’ ஐ எடுத்து அதில் அன்றைய தேதியை எழுதி கையெழுத்திட்டு, ப்ர்ப்பிள் நிற பைலிங்குவல் ஸ்டாம்ப் அடித்து என்னிடம் கொடுத்து, உள்ளே போகவேண்டிய திசையைக் காண்பித்தார். எழும்பாத குரலில் நன்றி சொல்லி வாங்கிக்கொண்டு, இனந்தெரியா உணர்வுகளுடன் மெல்ல உள்ளே நடக்கலானேன். காலனிய ஆதிக்கத்தின் பெரும் சரித்திரத்தையும், பரம ரகசியங்களையும், சுதந்திர இந்தியாவின் அதிர்வுகளையும் தன்னகத்துள்ளே அழுத்திக்கொண்டிருந்த அந்த மாபெரும் மரபுக் கட்டிடம் என்னை உள்ளே.. உள்ளே.. என ஆகர்ஷித்ததுபோலிருந்தது.

இப்படி, நான் டூட்டியில் சேர்ந்த கதைப் படலத்தை எழுதிக்கொண்டு போகலாம்தான். இங்கே, இது போதும்…

ஆரம்பத்திலிருந்தே 110 011 என போஸ்டல் கோடுகொண்ட, தலைநகரின் குறிப்பிடத்தக்க விவிஐபி அட்ரஸான சௌத் ப்ளாக்கில் மட்டும்தான் எனக்கு வேலை. டெல்லியில், வேறு இடங்களில் இயங்கி வந்த எங்கள் அமைச்சக அலுவலகங்கள் எதற்கும் நான் மாற்றப்பட்டதில்லை. 2, 3 ஆண்டுகளுக்கொரு முறை என வெளிநாடுகளிலிருக்கும் இந்திய தூதரகங்கள் சிலவற்றுக்கு என மட்டுமே பணியிட மாற்றம்.

இப்படி ஆரம்பித்து முப்பது ப்ளஸ் வருடங்களாக நீண்ட தேசப்பணி சார்ந்த வாழ்க்கை. பணிசார் விஷயங்கள் தவிர்த்து, இந்திய, அயல்நாட்டுத் தலைநகர்களில், ஆஃபீஸ், அதற்கு வெளியே என்றெல்லாம் அனுபவிக்க நேர்ந்த சில விசித்திரப் பொழுதுகள், நிகழ்வுகள், காமெடி சீன்கள், கலாச்சார அதிர்ச்சிகள் என நினைவில் அவ்வப்போது தட்டுவதிலிருந்து, கொஞ்சம் சொல்லப் பார்க்கிறேன். சின்ன, சின்ன சம்பவத் துக்கடாக்கள் !

(வளரும்)

**