நானும் நானும் ..

இப்போதும் மார்க்கெட்டில் இந்த வண்டி கிடைக்கிறதா என்று தெரியவில்லை.  சைக்கிள் வைத்திருந்தவர்கள் இதன் சகாய விலை, சரசமான தோற்றத்தில் மயங்கினார்கள்.

மொபெட் என்கிற நாமகரணமே அப்போதுதான் வந்தது என்று நினைக்கிறேன்.  லூனா என்கிற ஒரு வண்டியும் அப்போது மார்க்கெட்டில் இருந்தது என்பதை பேஸ்புக்கில் நினைவுபடுத்தி இருந்தார்கள்.

லிட்டருக்கு மினிமம் 70 கிலோமீட்டர் ஓட்டம் தரும்;  பெட்ரோல் தீர்ந்தால் கூட நீங்கள் சைக்கிள் மாதிரி பெடல் பண்ணிக்க கொண்டு வந்து விடலாம் என்றார்கள்.  சைக்கிள் அளவு எளிதாக பெடல் செய்ய முடியாது, யாரும் செய்ததில்லை என்றாலும், சட்டென அருகில் இருக்கும் பெட்ரோல் பங்க் வரை மெல்ல பெடல் செய்து கொண்டு சென்று விடலாம் என்பது ஒரு மெல்லிய கவர்ச்சியைக் கொடுத்ததுதான்.

முதலில் ஒருவர் மட்டும் பயணம் செய்யும் வகையிலும், அப்புறம் இருவர் அமர்ந்து பயணம் செய்யும் வகையிலும் தயார் செய்து விற்றார்கள்!

அப்போது என்ன விலை விற்றார்கள் என்று சரியாய் நினைவில்லை.  சைக்கிளை விட சற்றே - சற்றுதான் - அதிகம்.

இந்த வண்டியின் விலை பற்றியும் ஒருவர்  பேஸ்புக்கில் குறிப்பிட்டிருந்தார்.  2498 ரூபாய்.

நாங்களும் அண்ணனுக்காக இப்படி ஒன்று வாங்கலாம் என்று சென்றபோது அப்போது மார்க்கெட்டுக்கு புதிதாய் வந்திருந்த அவந்தி (அகராட்டி) கரேலி என்கிற வண்டியை வாங்கி கொண்டு வந்தோம்.  சாதாரணமாகவே நாம் வாங்க வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டு செல்லும் கம்பெனி பொருளை விடுத்து வேறொன்று வாங்கி வருவது பெரும்பாலும் வழக்கம்.  விற்பனையாளர்கள் திறமை.  அவந்தி கரேலி பத்தாயிரமோ, பதின்மூன்றாயிரமோ என்று நினைவு.  அதுவும் இப்போது மார்க்கெட்டில் இருக்கிறதா என்று தெரியவில்லை.  நாங்கள் மதுரை டவுன்ஹால் ரோட்  AVRSPVP&V  கடையில் வாங்கினோம் என்று நினைவு.

பள்ளியில் படித்த காலங்களில் சைக்கிள் வைத்திருந்ததே ஒரு பெரிய மேல்தட்டு கெளரவம்.  ஏனெனில் அப்போது அலுமினியப்பெட்டியில் புத்தகங்களைக் கொண்டு வருவோர், பென்சில் பாக்ஸ் வைத்திருப்போர் கூட கொஞ்சம் மேலிடத்து மத்திய வர்க்கம்.  நானெல்லாம் காத்துவைத்த சற்று கெட்டியான துணிப்பையில்தான் புத்தகம் எடுத்துக் போவேன்.  யானைக்கலர் பை.   அதில் இரண்டு பக்கமும் பெரிய ரோஜா வரைந்து, வளைவாக 'மலர்ந்த முகமே' என்று ரோஜாவின் மேல்பகுதியிலும், 'வாழ்க்கையின் இன்பம்' என்று ரோஜாவின் கீழ் பகுதியிலும் எழுதி இருக்கும்!

ஸ்கூலுக்கு நடந்து செல்லும்போது சைக்கிளில் தாண்டிச் செல்வோரைக் கண்டால் நமக்கும் சைக்கிள் வாங்கும் ஆசை தோன்றும்.  அவ்வளவு வசதி எல்லாம் இல்லாத காலம்.  'சும்மாதானே போகிறான்..  நம்மை ஏற்றிக்கொண்டு போனால் என்ன' என்று தோன்றும்.  'நான் சைக்கிள் வாங்கினால் நடந்து செல்லும் நண்பனை ஏற்றிக்கொண்டு செல்வேன்' என்று மனதில் எண்ணிக் கொள்வேன்.

சைக்கிள் கற்றுக்கொண்ட அனுபவம் பற்றி பலமுறை எழுதியாச்சு!  ஆக, சைக்கிள்கடை குமாருக்கு நன்றியுடன் சைக்கிளும் ஒட்டக கற்றுக்கொண்டாச்சு!

அண்ணனின் நண்பர் தியாகராஜன் - ராஜு வின்  சைக்கிள் என் உபயோகத்துக்கு என்று கிடைத்தபோது (அவர் அப்பா நல்ல உயரம் என்பதால் இருக்கை சற்றே உயரத்தில் அமைக்கப்பட்டு, உயரமான சைக்கிள்) முதல் ஓரிரண்டு நாட்கள் அப்படி அழைத்துச் செல்லவும் முற்பட்டேன்.  அப்படி அழைத்துச் சென்றவர்கள் அனைவரும் என் சைக்கிளில் வர நிரந்தர உரிமை கொண்டாட முற்பட்டபோது நண்பர்க்ளோடு சுமுகமாக பழக சிரமப்பட்டு போனேன்.  ஒருவனை அழைத்தால் அடுத்தவனுக்கு கோபம்.  இன்னொருவன் இரண்டு நாள் பேசமாட்டான்.  மற்றொருவன் நிரந்தரப் பகையாவான்!

போகப்போக நானும் நடந்து செல்லும் நண்பர்களை சத்தமின்றி தாண்டிச் செல்லும் வழக்கம் வரப்பெற்றேன்!

அப்போது கியர் சைக்கிள் என்று ஒன்று கண்ணில் படத் தொடங்கியது.  நம் ராசி..  நாம் ஒரு வழியாக அப்போதைய நாகரீகத்தில் நுழையும்போது அது அடுத்த கட்டத்துக்கு சென்றிருக்க, நாம் எப்போதும் ஒரு படி பின் தங்கியவர்களாகவே இருப்போம்!

கியர் சைக்கிளில் செயின் அமைப்பில் மாற்றம் செய்திருப்பார்கள்.  கியர் மாற்றி இரண்டு மிதி மிதித்தால் இருபது மிதிகளுக்கு சமமான தூரத்தை எளிதில் கடக்கும் வண்டி!

அந்த வகையில் இந்த கியர் சைக்கிள் மனதை அரிக்கத்தொடங்க, கூடவே இன்னொன்றும் அறிமுகமானது.  சைக்கிளில் ஒரு சிறு மோட்டார் பொருத்தி பெட்ரோல் ஊற்றி,  கால்களால் சிரமபப்ட்டு மிதிக்கவே தேவை இல்லாமல் பயணம் செய்வது.

இப்படி மோட்டார் பொருத்திக் கொள்ள குறைந்த செலவே ஆகும் என்றும் சொல்லப்பட்டது.  சிறுசிறு மாற்றங்கள் வண்டியில் செய்ய வேண்டி இருக்கும் என்றார்கள்.  அதற்கு ஒரு தொகை தேவைப்பட்டது.

ஆனால் அந்தப் பக்கமெல்லாம் செல்லாமலேயே நான் சாதாரண சைக்கிளிலேயே வளைய வந்தேன்.  தஞ்சாவூரை விட்டு வரும்போது ராஜுவிடம் அவர் சைக்கிளை ஒப்படைத்து விட்டு, மதுரை வந்து கொஞ்ச நாட்களில் அப்பா ஒரு ராலி புது சைக்கிள் வாங்கித் தந்தார்.  ஆபீஸ் லோன்! குஞ்சம் வைத்த ஹேண்டில் பார்!  அந்த சைக்கிளில் அப்பா என்னை டிரைவராக வைத்து ஆபீஸ் முதல் பல வேலைகளுக்கு அழைத்துப் போக வைத்திருக்கிறார்.

வாராவாரம் அண்ணனுடன் (அண்ணன் சைக்கிள் ஓட்டமாட்டார்...  நான்தான் டிரைவர்) சந்தைக்குப் போய் காய்கறி வாங்கி வருவது, மளிகைக்கடை போய் மாதாந்திர மளிகை வாங்குவது, கரிக்கடை போய் அடுப்புக்கரி வாங்குவது  தங்கையை பள்ளியில் விடுவது..  இப்படி வேலைகள் விரிந்தன.

இதில் அண்ணனுடன் போன வேளைகளில் அண்ணனை கட் செய்தேன்.  எதற்கு எக்ஸ்டரா சுமை?  சந்தைக்கும், மளிகைக்கும், அடுப்புக்கரி வாங்கவும் நான் மட்டுமே போய்வரத் தொடங்கினேன்.  சுமை குறைந்தது.  கூடுதல் லாபம் கமிஷன்.

நண்பர்களுடன் ஊர் சுற்றவும், சினிமாக்கள் செல்லவும் சைக்கிள் என் சொந்தமானது.  மதுரையில் நுழையாத சந்ததில்லை.  போகாத தியேட்டர் இல்லை - ராம் தியேட்டர் தவிர!

அந்த சமயத்தில்தாங்க இந்த ஸுவேகா அறிமுகமானது.  பேப்பரில் விளம்பரங்கள் தூள் பறந்தன,   மோட்டார் பைக், ஸ்ப்ளெண்டர் என்றெல்லாம் கனரக இருசக்கர வாகனங்கள் விற்பனையாகிக் கொண்டிருந்த நேரத்தில், ஜெயராஜ் ஓவியம் போல்  ஒரு மெல்லிய எளிய தேவதையாக அறிமுகமானது ஸுவேகா.  பைக்குடன் ஒப்பிடுகையில் கொசுவை மைக்ராஸ்க்கோப்பில் பார்ப்பது போல தோற்றம்.  லிட்டருக்கு 70 கிலோமீட்டருக்கு மேல் மைலேஜ் கொடுக்கும் என்கிற கவர்ச்சி.  விலையோ மிக சகாயம்.

கொஞ்ச நாள் கழித்து அதிலேயே டபுள்ஸ் அடிக்கும் அளவும் கொஞ்சம் முன்னேறிய சைஸில் வெளிவந்தது ஸுவேகா ப்ளஸ்.

அண்ணன் வெளியூரில் கொஞ்சம் அலைச்சல் பிடித்த வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்ததால், அப்பா அண்ணனுக்கு இந்த வண்டி வாங்கி கொடுக்கலாமா என்று யோசித்துக் கொண்டிருக்கும்போது..

நமக்குதான் ஒரு வழக்கம் உண்டே...  விளம்பரங்களை பார்த்து அலசி ஆராய்ந்து நாம் வாங்கப் போகும் ப்ராண்ட் ஒன்று, கடைக்குச் சென்றதும் விறபனையாளர்கள் போடும் வாய்ப்பந்தலில் நாம் வாங்கும் ப்ராண்ட் வேறொன்று.

அது போல நாங்கள் வாங்கியது ஈ சைஸில் இருந்த அவந்தி (அகராதி) கரேலி என்கிற வண்டி.  சற்றே பலமான வண்டி.  நீண்ட நாள் அண்ணன் கையிலும், கொஞ்ச நாள் என் கையிலும் இருந்தது அந்த வண்டி.  கலைஞர் ஆட்சி கலைக்கப்பட்ட போது பஸ்கள் ஓடாததால் மதுரையிலிருந்து வத்திராயிருப்பு வரை இந்த வண்டியிலேயே அலுவலகம் சென்று வந்திருக்கிறேன்.

சமீப காலங்களில் சாலையில் இந்த வண்டிகள் இரண்டும்  என் கண்ணில் பட்டதில்லை 

==================================================================================================

இரண்டு நாட்களுக்கு முன் வரும் வழியில் கடும் வெயிலில் (பனிமழையில் அல்ல!) கண்ணில் பட்ட லட்ச ரூபாய்க்கு மேல் பெறுமானமுள்ள பைக்!

=========================================================================================

ஏகாந்தமாய்.....

சாய்வாலா நஹி ஆயா .. அபி தக்?

ஆரம்பத்தில் வேலைக்கு அமர்த்தப்பட்ட டெபார்மெண்ட்டின் செக்‌ஷன் ஒன்றில், என்னோடு 15 பேர் இருந்தார்கள். நான் மற்றும் ஒரு மலையாளி நண்பன் இருவர் மட்டுமே சௌத் இண்டியன்ஸ்! (தெற்கின் எந்த மாநிலத்திலிருந்து யார் வந்திருந்தாலும், பொதுவாக அவர்களை மதராஸி என்று குறிப்பிடுவது வடக்கத்தி மந்தங்களின் வழக்கம்.)  மற்றவர்கள், இரண்டு மத்திம வயது பெண்கள் உட்பட- வடக்கத்திக்காரர்கள். உள்ளூரான டெல்லி, பக்கத்து மாநிலங்களான பஞ்சாப், உ.பி., ஹி.பி., ஹரியானா, பீஹார், ஒரிஸா மற்றும் வங்காளம் ஆகிய மாநிலங்களின் பிரதிநிதிகள்! பொதுவாக இவர்கள் டெல்லியில் பிறந்து வளர்ந்த டெல்லிவாசிகள்தான். இருந்தும், ஒரு விதமான மினி இந்தியா உணர்வு அங்கிருந்தது.

அலுவலகத்தின் காலைப் பொழுது பெரும்பாலும் அதிமும்முரமாகவே இருந்தது. மதியத்தில் வேலையின் அவசரத்தன்மை குறைந்து, மந்தமாய்ச் செல்லும். செக்‌ஷன்களில் இப்போது போன்ற கம்ப்யூட்டர்கள், ஃபோட்டோ காப்பியர்கள் இல்லாத கற்காலமது. காரிடோரில் திரும்பி, மேற்கொண்டு நடந்து ஆஃபீஸ் ரூமை நெருங்கும்போதே டைப்ரைட்டர்களின் சொட் சொட் சத்தம் வரவேற்கும். ஹால்டாக்கள், ரெமிங்க்டன்கள் அதிரடி காட்டிய காலம்.  பின்னர் ஃபாசிட் (Facit) என்றொரு டைப்ரைட்டரும் ஆஃபீஸுக்குள் நுழைந்திருந்தது. சீட்டில், டேபிளில் பாதியை டைப்ரைட்டரும், ஃபைல் ட்ரேயும் அடைத்துக்கொண்டிருக்கும்.

பக்கத்தில் சுவரை ஒட்டி ஆளுயரத்திற்கும் மேலே நின்றன கரும்பச்சை நிறத்தில் கோத்ரெஜ் அல்மைராக்கள். சற்றே குட்டையான, ஸ்லிம்மான ஒரு கோத்ரெஜ் ஃபைலிங் கேபினட். சில க்ளாசிஃபைட் ஃபைல்களை எடுத்து ரெஃபர் பண்ணிவிட்டு அதற்குள் வைத்து மூடிவிடுவோம். (சிலர் மட்டுமே இதற்கு அனுமதிக்கப்படுவார்கள்.)  காலைவேளையில் சுறுசுறுப்பு காட்டும் டைப்ரைட்டர்கள், மாலையில் சோர்ந்து போய் முணுமுணுத்து முடங்கிவிடும். கடுங்கோடைக் காலத்தில் (ஏப்ரல்- ஆகஸ்ட்) வியர்க்க விறுவிறுக்க ஆஃபீஸுக்கு வந்து, முகத்தைத் துடைத்துக்கொண்டு சீட்டில் உட்கார்ந்து, ஃபைல்கள், பேப்பர்களைப் பரப்பிக்கொண்டு வேலையை ஆரம்பிக்கவே பிரயத்தனம் தேவைப்படும். ஜன்னல்களில் வெளிப்புறமாகப் பொருத்தப்பட்டிருந்த பெரிய டெசர்ட் கூலர்கள் (Desert coolers) பெரும் இரைச்சலையும், போனால்போகிறதென ஏதோ கொஞ்சம் குளிந்த காற்றையும் உள்ளே விசிறி அடிக்கும். இவை பொருத்தப்படாவிட்டால் டெல்லியின் உலர்ந்த கோடையில் வெறும் சீலிங் ஃபேன்கள் தரும் சுடுகாற்றில் உள்ளே உட்கார்ந்து வேலை செய்ய இயலாது. 

என்ன இது? இத்தனை பெரிய அமைச்சகத்தில் ஏசி போன்ற வசதியெல்லாம் இல்லையா என்று அசடுமாதிரி கேள்வி எழுப்பக் கூடாது. இங்கே குறிப்பிடப்படுவது 80-களின் காலகட்டம். நம்ம நாடு அப்போது, நார்த் கொரியா, வியட்னாம், போலந்து போன்று, ஒரு கம்யூனிஸ்ட் தேசத்தின் தராதரத்தில்தான் இயங்கிவந்தது. அவ்வளவுதான் முடிந்தது அதாலே.  அதாவது அடிப்படைத் தேவைகளுக்கே மக்கள் இடிபட்ட காலகட்டம். 'பொருளாதார வசதியா.. அப்படீன்னா?'- என்ற கேள்வியை யாரும் அப்போது கேட்க முயன்றதில்லை. வாய்த்திருந்த வாழ்க்கைக்கேற்றபடி, வசதிக்கேற்றபடி ஏதோ இருந்தார்கள் - உடுத்தினார்கள். கிடைத்ததை சாப்பிட்டார்கள்.

டெல்லி போன்ற நகரங்களில் சர்க்கார் வேலை கிடைத்ததிலேயே பலருக்கு திருப்தி, ஆசுவாசம் இருந்தது. ஜாப் செக்யூரிட்டி பற்றி, படித்த ஜனங்கள் பேசிவந்த காலமது. சொற்ப காசு செலவில், அரசாங்க பஸ்களில், சாதாரண பாசஞ்சர் ட்ரெய்ன்களில் பயணித்து ஆஃபீஸ் வந்ததில், வேலை செய்து வீடு திரும்பியதில் திருப்திப்பட்டுக்கொண்டிருந்தார்கள். அத்தகைய சோஷலிச வாழ்வியலின் ஆதிக்கத்தில், பற்றாக்குறைப் பொருளாதாரத்தில்…  ஏசியாவது, கீசியாவது. சீனியர் ஆஃபீஸர்களின் ரூம்களுக்கு மட்டும்தான் ஏசி. மற்ற அலுவலகங்கள், செக்‌ஷன்களில் டெசர்ட் கூலர்கள், சீலிங், பெடஸ்ட்டல் ஃபேன்களே ஓவர்டைம் பார்த்து, நிலைமையை சமாளித்துக்கொண்டிருந்தன. குளிர்காலத்தில், அதிகுளிரை சமாளிக்க தரையில் அமர்த்தி வைக்கப்பட்டிருந்த ரூம் ஹீட்டர்கள் ரூமுக்குள்ளே கொஞ்சம் கதகதப்பைத் தரும். இவை எல்லா செக்‌ஷன்களிலும் காணப்பட்டன..

லஞ்ச்சிலிருந்து திரும்பி 2 மணிக்குத்தான் சீட்டில் உட்கார்ந்திருப்பார்கள்  கொஞ்சம் பேப்பர்களைப் புரட்டியிருப்பார்கள். 2 ¾-க்கே சாய் (டீ) ஞாபகம்
வந்துவிடும் நம்ம பிரஹஸ்பதிகளுக்கு. "சாய்வாலா அப் தக் நஹி ஆயா!" – (டீ-க்காரன் இன்னும் வரலியே) என்று கண்கள் வாசல் பக்கம் அடிக்கடி தாவும். சாய்வாலாவின் தாமதத்தினால்தான் வேலை மந்தமாகிவிட்டதாக காண்பிக்க எத்தனிப்பார்கள் சிலர்! மஞ்சள், மசாலா கறைபட்ட வெள்ளை சீருடையில் எங்கள் டெபார்ட்மெண்ட் கேண்ட்டீன்காரன் பஹதூர், இந்திய நேப்பாளி(!) இளைஞன் தலையில் ஒரு பெரிய அலுமினிய ட்ரே, கையில் சூப்பர் ஃபாஸ்ட் எக்ஸ்ப்ரெஸ் ட்ரெய்ன்களில் கொண்டுவருவதுபோன்ற ஸ்டெய்ன்லெஸ் ஸ்டீல் சாய் (Chai) ட்ரம்முடன் 3 மணிக்கு செக்‌ஷனுக்குள் நுழைவான். அவனது அகல ட்ரேயில் கரம்..கரம் சமோஸா, வடா (வடை), மில்க் பர்ஃபிக்களோடு சில சமயங்களில் சின்னதாக குலோப்ஜாமுன்களும் கவனத்தைத் திருப்பும். டீ, ட்ரம்மில் சூடாக இருக்கும். கேட்டாலும், கேட்காவிட்டாலும் எல்லோர் சீட்டிலும் ஒரு பழுப்புநிற சாய் மக்கை நிரப்பி வைத்துவிடுவான் பஹதூர்.

சமோஸா, ஸ்வீட் சங்கதிகள் வேண்டுமா என்று கேட்டு, ஆசைப்பட்ட சிலரின் சீட்டில் வைப்பான். அதற்கான சில்லரைக்காசு வாங்கி தன் ஜாக்கெட் பையில் போட்டுக்கொள்வான். மேலும் யாருக்கும் எதுவும் தேவையா என்று கேட்டுக்கொண்டே செக்‌ஷனின் மூலைமுடுக்களிலும் ஒரு ரவுண்டு வருவான். டீயை குடித்துக்கொண்டே சிலர் ’பேகார் சாய்! (Bekaar chai)’ (டீ..படுமோசம்) என்று அவனுக்கு முன்னேயே உரக்கச் சொல்வார்கள்.

தெற்கே சி.என்.அண்ணாத்துரை சீனில் வருமுன்பிருந்தே, இங்கே வடக்குப் பிராந்தியத்தில் கடமை, கண்ணியம், கட்டுப்பாடே வாழ்வுநெறியென வாழ்ந்து வந்தவன் பஹதூர். கேலி, விமர்சனம் போன்றவைகளை அவன் காதுகள் கேட்டதே இல்லை! முகபாவத்தில் எந்த மாறுதலையும் வெளிப்படுத்தாது, காரியம் முடிந்ததும் ட்ரே, ட்ரம்முடன் அமைதியாக வெளியேறிவிடுவது அவனது வழக்கம்.

மாதக் கடைசி நாளன்று பொதுவாக சம்பள நாளாக அமையும். மதியம் 2-3 மணிவாக்கில் கைகளில் சம்பளக் கவரும் (உள்ளே ரூபாய் நோட்டுகளும்,
காசுகளும் துல்லியமாக), முகத்தில் பிரகாசமுமாக அலுவலக மனிதர்கள் புத்துயிர்பெற்று அங்குமிங்கும் உலவிக்கொண்டிருப்பார்கள்.  அப்போது செக்‌ஷனுக்குள் வரும் பஹதூருக்கு தனி வரவேற்பு இருக்கும். அவன் வழக்கம்போல் இதையெல்லாம் கவனித்ததாகக் காட்டிக் கொள்ளமாட்டான்.

ஆளுக்கொரு ஸ்வீட் அல்லது சமோஸா, வடை என்று கொஞ்சம் தாராளமாக உள்ளே தள்ளி சாய் அருந்துவார்கள்.

அந்த மாத இறுதியில் எங்கள் செக்‌ஷனிலிருந்து ஒரு சீனியர் மாற்றலில்
ரிலீவ் ஆகியிருந்தார். (ஸ்டாஃப், ஆஃபீஸர்கள் என்று அடிக்கடி மாற்றலாகும் ஒரே மினிஸ்ட்ரி வெளியுறவுத் துறைதான். இவ்வளவு ட்ரான்ஸ்ஃபர்களை வேறெந்த அமைச்சரவையிலும், டெபார்ட்மெண்ட்டிலும் பார்க்கமுடியாது) அன்று அவர் எங்களோடு சம்பளம் வாங்கியதோடு, செக்‌ஷனில் உட்கார்ந்து 'ஆராம்ஸே' அரட்டை அடித்துக்கொண்டிருக்கையில், கேண்டீன் சாய்வாலா வந்துசேர்ந்தான்.

மூலை சீட்டில் அமர்ந்திருந்த, கழுப்புணி கமல் ஜுனேஜா அவனைக் கூப்பிட்டு மெதுவாக “எல்லோரோட சீட்டிலும் ஒரு பர்ஃபி, சமோசா, சாய் வச்சிட்டு வா!” என்றான். எதையும் யோசிப்பது, அல்லது ஆச்சர்யத்தைக் காண்பிப்பது எல்லாம் நம்ம பஹதூரிடம் இல்லாத குணம். சொன்னவாறே செய்தான். ராகேஷ் குப்தாவிற்குப் பக்கத்தில் அமர்ந்து எதையோ சுவாரஸ்யமாகப் பேசிக்கொண்டிருந்த, ட்ரான்ஸ்ஃபரில் பணியிலிருந்து விடுவிக்கப்பட்டிருந்த கே.எல்.மாலிக்கிற்கும் ஒரு பேப்பர் தட்டில் பர்ஃபி, சமோஸாவுடன், கப் 'சாயு'ம் கிடைத்தது. 

ஆனந்தமாக எடுத்துக்கொண்டு, கரம் சாயை உறிஞ்சிக்கொண்டிருந்தார் மாலிக்.  சற்று நேரத்தில் பஹதூர் ஜுனேஜாவிடம் சென்று ”எல்லாத்துக்கும் சேத்து பைசா தேதோ! நான் போகணும்!” என்றான். ஜுனேஜா அவனுக்குக் கைகாட்டிவிட்டு சத்தமாக, “இன்னிக்கு ஸ்வீட், நம்கீன், சாய் நம்ம மாலிக் சாஹிப்பிடமிருந்து! அதோ ஒக்காந்திருக்காரே அவர்ட்டபோய் பைசா வாங்கிக்க.. போ!” என்று திருப்பிவிட்டான். திடுக்கிட்ட மாலிக் “அர்ரே பாய்! எங்கிட்ட கேட்கக்கூட இல்ல.. நீங்களாவே… !” என்று அழாத குறையாக ஆரம்பிக்க, ராகேஷ் குப்தா சொன்னான்: ”இத்னா படா போஸ்ட்டிங் மிலா ஹை! லண்டனுக்கு ட்ரான்ஸ்ஃபர்ல போறீங்க மாலிக்ஜி.. இந்த கேண்ட்டீன் பில்லப் பத்தியெல்லாம் யோசிக்கலாமா.. இதெல்லாம் ஒரு விஷயமா !” என்றான். மற்றவர்களும் சேர்ந்து “குஷியா பஹதூர்ட்ட காசக் கொடுங்க மாலிக் சாஹிப்! லண்டன் போஸ்ட்டிங்கிற்கு வாழ்த்துக்கள்!” என்று சத்தமாக ஒத்து ஊதிவிட்டனர்!  வேறுவழியின்றி காசைக் கொடுத்துவிட்டு கொஞ்ச நேரம் பேசிவிட்டுப் போனார் மாலிக். காஸ்ட்லியான சம்பள நாளாப்போச்சு அது, அந்த மனுஷருக்கு…!

**

=================================================================================================

படித்ததில் பிடித்தது..  இவரும் மறைமுகமாக கணவர் தன்னுடன் அதிகம் பேசியதில்லை என்று சொல்கிறார் பாருங்கள்.  பிரபலங்கள், அவர்தம் மனைவிகள்....!

கவிஞர் மீராவின் மனைவி இரா.சுசீலா ஒரு நேர்காணலில் சொன்னது..

“எனக்கு கல்யாணம் செய்யும் போது 16-17வயசு. அபூர்வமான மனிதர் என் கணவர். சோர்வில்லாதவர். நகைச்சுவையாளர். யாரையும் கடிந்து பேசமாட்டார். எல்லாருக்கும் தன்னாலான நல்லதை செய்யப் பிரயாசைப்பட்டவர்.

ருசித்து சாப்பிடுவார். அசைவ பிரியாணியும், மீன் குழம்பும் ரொம்ப இஷ்டம். காபி ரொம்பப் பிரியம். கேட்கறப்போவெல்லாம் தரணும். ஆசிரியர் போராட்டத்துல கலந்து கிட்டப்ப சிறைக்குப் போய் வந்த பெறகு, ‘அங்க சாப்பாடெல்லாம் எப்படி'ன்னு கேட்டதுக்கு, ‘பிரமாதம், வீட்டைவிடக் காபி நல்லாவேயிருந்துச்சு'ன்னார். (சிரிப்பு)

கடைசியா உடம்பு முடியாமப் போனபோது கூட, ‘பத்தியமாச் சாப்பிட்டு 100 வயசு வாழறதை விட, விருப்பமானதைச் சாப்பிட்டு எந்த வயசிலயும் போகலாம்' அப்படீம்பார்.

இராத்திரி படுக்க ரெண்டு மணியானாலும் விடியக்காலையில 4-5 மணிக்குள்ள எழுந்திடுவார். பேராசிரியர் வேலையிலயிருந்து ஓய்வு பெற்ற பெறகும் கூட, பதிப்பிக்கிற நூல்களுக்கு அச்சுப் பிழை சரி செய்யறது, பேப்பர், இங்க் மத்த பொருட்கள் வாங்கிட்டு வரது, படிக்கிறது, எழுதுறது, தேடி வர்ற நண்பர்கள் கிட்ட பேசறதுன்னு நாள் பூரா ஏதாவது செய்துகிட்டேயிருப்பார்.

தினம் தினம் பயணத்துக்கும், புத்தகக் கட்டுகளை சுமந்து எவ்வளவு தூரமும் நடக்கவும் அசராதவர். வெளியே போனா கடைசி வண்டியாவது பிடிச்சு ஊருக்கு வந்து வீட்டில் படுத்தாத் தான் அவருக்கு நிம்மதியாயிருக்கும்.

இப்பவும் ஊருக்குப் போயிருக்கார்... வந்துடுவார்ன்னு தான் நெனைச்சு நெனைச்சு, ஒரேயடியாப் போயிட்ட துக்கத்தைக் கரைச்சுக்கறேன். சிவகங்கையில எங்க வீட்டுல 30 வருஷமா ஒரு அம்மா வேலை பாத்துச்சு. இப்பவும் நான் ஊருக்குப் போனா அப்படித்தான் சொல்லும்... “ஐயா ஊருக்குப் போயிருக்கார்ம்மா... வந்துடுவார், கவலைப் படாம இருங்க.”

கவிக்கோ விருது வாங்க சென்னை போன போது, என் தம்பி கார்த்திகேயன் வீட்டில் திருவான்மியூரில் ஒரு மாசமிருந்தோம். தினமும் சாயங்காலமானா அப்துல் ரஹ்மான், மேத்தா, இந்தியா டுடேயிலிருந்த விஸ்வநாதன் எல்லாரும் இவரைப் பார்க்க வந்துடுவாங்க. என் தம்பி, இவர், அவங்க மூணு பேர் எல்லாருமா பீச்சுக்கு வாக்கிங் போயிட்டு 8.30 மணிக்கு மேல வீடு திரும்புவாங்க. அந்த ஒரு மாசமும் என்னோடவே அதிக நேரமிருந்தார். ரொம்ப சந்தோஷமாயிருந்தேன் அப்ப.

இவ்வளவு வேலை செய்தவரை, இவ்வளவு பேரோடு பேசியவரை நம்மோட ஒரு மணி நேரமாவது பேச வைக்க முடியாமப் போனோமேங்கற ஏக்கம் எப்பவுமிருந்துச்சு. அதுவும், ஜெயலலிதா கண்ணகி சிலையை பீச்சுல இருந்து அப்புறப்படுத்தினப்போ தீர்ந்துச்சு. ‘அப்படியென்ன அந்த சிலை மேல பயப்படும் படி'ன்னு கேட்டேன் அவரை. அதிசயமா, ஒரு மணி நேரத்துல சிலப்பதிகாரம் காப்பியம் முழுக்க எனக்குப் புரியுற விதமா பாடம் மாதிரி சொன்னாரு. அந்த ஒரு மணி நேரப் பேச்சு இப்பவும் நினைவிருக்கு எனக்கு. மறக்கவே முடியாது.

இப்ப, அவர் இல்லாத ஒரு குறைதான்... எது இருந்தும் அவர் இல்லாதது பெரும் குறைதான் எனக்கு.”

இணையத்தில் படித்தது  - நன்றி R கந்தசாமி ஸார்.

==============================================================================================

நானும் நானும் 

என்னுடனேயேதான் 

நான் 

இருந்தேன் 

மனப்போக்கை மற்றவர்களுக்காக 

மாற்றாமல் 

நான் நினைத்தபடி 

வாழ்ந்த காலங்களில் 

என்னுடனேயேதான் 

நான் இருந்தேன்.

ஆனால் இப்போது 

என்னுடன் இருந்த நானை 

தேடுகிறேன்.

கொஞ்ச நாள் முன்னால் 

கூட 

எனக்கு முன்னால் 

நான் 

நடந்து கொண்டிருந்ததைப் 

பார்த்தேன்.

========================================================================================

நியூஸ் ரூம் 

பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன் 

- இந்தியாவிற்கும், இலங்கைக்கும் இடையே மீண்டும் கப்பல் போக்குவரத்து துவங்கியது. தமிழ் நாட்டின் நாகப்பட்டினம் துறைமுகத்திலிருந்து, ஸ்ரீலங்காவின் காங்கேசன்துறைக்கு கப்பலில் பயணிக்கலாம். இதன் மூலம் இரு நாடுகளுக்கிடையே வர்த்தகம், சுற்றுலா போன்றவை பெருக  வாய்ப்புகள் அதிகம்.

- 2036 ஒலிம்பிக்ஸ் விளையாட்டுகளை இந்தியா ஏற்று நடத்தும் - பிரதமர் மோடி உறுதி.

- தூத்துக்குடி மாவட்டம் குலசேகரன்பட்டினத்தில் ராக்கெட் ஏவுதளம் அமைக்கப்பட உள்ளது. இதற்கான நிலம் கையகப்படுத்தும் பணிகள் நிறைவடைந்து விட்டன. கட்டுமான பணிகள் இரண்டு வருடங்களில் முடிவடையும். இவ்விடம் சிறிய ரக ராக்கெட்டுகளை ஏவ உதவியாக இருக்கும் என இஸ்ரோ தலைவர் சோம்நாத் தெரிவித்தார்.

- அமெரிக்க விசா விதிகள் மாற்றம், இந்தியர்களுக்கு பலன் கிடைக்கும். அமெரிக்காவில் நிரந்தர குடியுரிமை என்னும் 'க்ரீன் கார்ட்'டுக்கு விண்ணப்பித்து காத்திருக்கும் 18லட்சம் பேரில் இந்தியர்கள் 63 சதவிகிதமாம். அடுத்த இடத்தில் சீனா உள்ளது.

- 375 நாட்கள் விண்வெளியில் இருந்து விட்டு பூமிக்கு திரும்பியிருக்கும் விண்வெளி வீரர் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சகஜ நிலைக் திரும்பிக் கொண்டிருஙக்கிறார். 

- இஸ்ரேல், ஹமாஸ் பயங்கரவாதிகளுக்கிடையே நிலவும் யுத்தத்தில் பிரான்ஸ் இஸ்ரேலை ஆதரிக்கிறது. இதையடுத்து அங்கிருக்கும் லூவ்ரே அருங்காட்சியகத்திற்கு ஆபத்து என்று எச்சரிக்கை அறிவிப்பு வந்ததால் பாரீஸில் இருக்கும் லூவ்ரே அருங்காட்சியகம் மூடப்பட்டது.

==================================================================================================

                                      பொ  க்  கி  ஷ  ம்  ..  ..  ..

குலுக்கலின் காரணம் வண்டியா, சாலையின் தரமா?

முன்னர் எங்களிடமும் இந்தப் பழக்கம் இருந்தது..

வயசான காலத்துல லொள்ள பாரு!

அட, அரை ஸ்பூன் சாப்பிடலாம் இல்லே?

ஜோதி தியேட்டர் தூண் பின்னால உட்கார வைக்கணும் இவரை!