நான் தரிசனம் செய்த கோவில்கள்: நெல்லைத்தமிழன் : வைரமுடி யாத்திரை 17

 

வைரமுடி யாத்திரை – மேல்கோட்டை செலுவநாராயணர் ஆலயம் – பகுதி 17

இராமானுஜர், சோழ நாட்டை விட்டு கர்நாடகத்திற்கு வந்து (அப்போது இது ஹொய்சாளர்களின் பிரதேசம்) மேல்கோட்டை மற்றும் அதன் சுற்றுப்புறத்தில் பன்னிரண்டு வருடகாலம் இருந்த தால், நிறைய மக்கள் வைணவத்தைத் தழுவினர். மற்றும் சோழ தேசத்திலிருந்து பல வைணவர்கள் (ஆயிரக்கணக்கானவர்கள்) இந்தப் பிரதேசத்திற்கு வந்தனர். அவர்கள் சந்ததியினரே  மாண்டியம் ஐயங்கார்கள் (மாண்டியா மாவட்டத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்) என்று அழைக்கப்பட்டனர்.

வைணவர்கள் தற்போது கர்நாடகம் என்று அழைக்கப்படும் இடத்தில் பரவிக்கிடந்தாலும், அவர்களுக்கும், தமிழக வைணவர்களுக்கும் வித்தியாசத்தை என்னால் காண முடிகிறது.  வைணவர்கள் அனைவருக்கும் (தென் இந்தியாவில்), ஆழ்வார்களின் பாசுரங்களான நாலாயிர திவ்யப் பிரபந்தம்தான் இணைக்கும் நூல். வேதங்களுக்கு அடுத்தபடியாக அல்லது அதற்கு இணையாக இந்த த் திராவிட வேதம்தான் பொதுவான நூல், விஷ்ணு கோவில்களில் சேவிக்கப்படுவது (சைவத் திருமுறைகளை ஓதுபவர்கள் ஓதுவார்கள் என்று அழைக்கப்படுகின்றனர். பொதுவாக எல்லா வைணவர்களும் நாலாயிர திவ்யப் பிரபந்தகளைச் சேவிக்கின்றனர்-ஓதுவது என்பதற்கான வைணவ பரிபாஷை).  கர்நாடகத்தில் உள்ளவர்கள் கன்னட எழுத்துருவில் இதனைச் சேவிக்கின்றனர். தெலுங்குப் பிரதேசத்தில் தெலுங்கு எழுத்துருவில் (நான் ஹிந்தி எழுத்துருவிலும் இந்த நூலைப் பார்த்திருக்கிறேன்). இருந்தபோதிலும், மொழிவாரி மாநிலங்கள் ஏற்பட்டுவிட்டதால், அவரவர்கள் தங்களை மொழிவாரியாகவே identify செய்துகொள்கின்றனர். முன்னெல்லாம், நான் சொல்வது அறுபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பாக,  திருநெல்வேலி, தஞ்சை, சென்னை என்று பிரிந்திருந்தனர். அந்த அந்தப் பிரதேசத்துக்குரிய குணாதிசயம் உண்டு (அல்லது கற்பித்திருந்தனர். இது பற்றி கருத்துகளில் கேள்வி எழுப்பினால் எழுதுகிறேன்). கர்நாடக வைணவர்கள், தங்களை கன்னடியர் என்றே identify செய்துகொள்கின்றனர். இது சாதாரண politics என்றும் நாம் கொள்ள முடியும். இருந்தாலும், பழக்க வழக்கங்களில் நாம் பல வேறுபாடுகளைக் காண முடியும். (முதலில் உணவுப் பழக்கம்). பொதுவாக வைணவர்களுக்கு தமிழ் தெரியும். சரி… இப்போது செல்வ நாராயணர் கோவிலைப் பற்றிப் பார்ப்போம்.

இந்தக் கோவிலுக்குப் பல்வேறு நிவந்தங்களை, விஜய நகர அரசர்களும் பிற்பாடு மைசூர் அரசர்களும் அளித்திருக்கின்றனர். அதனால் செல்வச் செழிப்புடைய கோவில் இது. 15-16ம் நூற்றாண்டில் மைசூர் அரசர் ராஜ உடையார், ஸ்ரீரங்கப் பட்டினத்தைக் கைப்பற்றிய பிறகு வைணவத்தைத் தழுவினார். அவரது அரண்மனையில் இரண்டு விஷ்ணு கோவில்களும் கட்டினார்.  கோவிலில் ஒரு அருமையான தூணில் ராஜ உடையாருக்குச் சிற்பம் அமைத்திருக்கின்றனர். அவர் இந்தக் கோவிலுக்கு நிறைய வைரங்களுடன் கூடிய அழகிய தங்கக் கிரீடத்தை  வழங்கியிருக்கிறார். இது ராஜமுடி என்று அழைக்கப்படுகிறது. பிற்பாடு 18ம் நூற்றாண்டில், கிருஷ்ணராஜ உடையார் அரசரும் வைர வைடூரியங்களினால் ஆன கிரீடத்தை (இரண்டுமே உற்சவர் ஸம்பத்குமாரருக்கானது) அளித்திருக்கிறார். அது கிருஷ்ணராஜ முடி என்று அழைக்கப்படுகிறது.

இந்த இரண்டைவிட மிகப் பழமையானது ‘வைரமுடி’ என்று அழைக்கப்படும் கிரீடம். அரசாங்க ஆவணங்களின்படி, இந்த மிக மிக விலையுயர்ந்த கிரீட த்தை யார் வழங்கினார்கள், எப்போது வழங்கப்பட்ட து என்பது தெரியாது. மிகப் பழங்காலத்தைச் சேர்ந்து இது என்பது மாத்திரம்தான் தெரியும். அதனைக் கொண்டு வைரமுடி ஹப்பா எனப்படும் வைரமுடி சேவை வருடத்திற்கு ஒரு நாள் விழாவாக நடந்துகொண்டிருக்கிறது. 

ஹொய்சாள மற்றும் விஜயநகர ஆட்சிக் காலத்தில்தான் மலையில் ஒரு கோட்டை கட்டப்பட்டதாம். விஜயநகர அரசர்களே கோவிலையும் புனர் நிர்மாணம் செய்திருக்க வேண்டும்.  இப்போதும் கோவில் மற்றும் ஊரின் புராதானத்தைக் காக்க, நான்கு மாட வீதிகளிலும் மாற்றங்கள் செய்ய முழு அனுமதி வேண்டும் என்கிறார்கள். சரி.. நாம் கோவிலில் உள்ள சிற்பங்களில் சிலவற்றை பார்ப்போம்.

தாயார் சன்னிதிக்கு முன்புறம் உள்ள மண்டபத்தில் ஒரு தூணில், கட்டைவிரலை விடச் சிறியதாக ‘மிளகாழ்வார்’ சிற்பம் இருக்கிறது (இரண்டாவது படத்தில் இருப்பது). இதனைப் பார்த்துக்கொள்ளுங்கள் என்று யாத்திரை நடத்துபவர் சொன்னார்.

தூணின் மூலையில் வீரனின் சிற்பம். அழகிய தூணில் கிடைத்த இடத்தில் கையில் உள்ள மஞ்சள்/குங்குமத்தைக் கொட்டி வைத்திருப்பதைப் பார்த்திருப்பீர்களே. கோவிலுக்குச் செல்லும்போது சிறிய பேப்பரோ இல்லை சிறிய பிளாஸ்டிக் பையோ கொண்டு சென்று அதில் குங்குமத்தை வைத்து வீட்டிற்குக் கொண்டுவரலாம். அர்ச்சகர் மஞ்சள்/குங்குமம் தருவதுதான் நமக்கு நிறைவாக இருக்கும், ஆனால் அதில் இந்தப் பிரச்சனை இருக்கிறது. அங்கேயே ஒரு தட்டில் மஞ்சள்/குங்குமம் வைத்திருந்தால், சிறிது எடுத்து நெற்றியில் இட்டுக்கொண்டால் இந்தப் பிரச்சனை வராது என்றும் தோன்றுகிறது.

இந்தக் கற்றூண் என்னை மிகவும் கவர்ந்தது.  படிப்படியாக அமைக்கப்பட்ட தூணில் மேற்புறத்திற்குச் சற்றுக் கீழ் கல்லில் எப்படிச் செதுக்கியிருக்கிறார்கள் என்று பாருங்கள். மரத்தில்கூட சிற்பங்கள் செதுக்குவது சிறிது எளிது. கல்லில் சிறிது அதிகம் உளி பட்டாலும் பட் என்று உடைந்துவிடக்கூடிய அபாயம், அதுவரை செய்தது எல்லாமே வீணாகிவிடும். தூணில் கன்னட  எழுத்தில் கல்வெட்டுகள்.

கோவிலின் உள் பிரகாரத்தில் சுவரில் இருக்கும் கல்வெட்டுகள். (கன்னடம்)

மூலவர் செலுவநாராயணர்  (பாதத்தின் நடுவில் பீவி நாச்சியார் தெரிகிறதா?)

உற்சவர் செல்வப்பிள்ளை என்ற சம்பத்குமாரர் (இராஜமுடி அலங்காரத்துடன்)

செல்வநாராயணர் கோவில் தரிசனத்திற்குப் பிறகு மாலை காபிக்காக ஷெட்டிற்குப் போனோம். பிறகு எங்கு சென்றோம் என்பதை அடுத்த வாரத்தில் பார்ப்போம். 

( தொடரும்)