சிறுகதை : வலி 1/2 - ஜீவி

 வலி 

ஜீவி

1/2 

செருப்பைக் கழட்டி வெளி ஷூ ராக்கில் வைத்து விட்டு ரேழி தாண்டி ஹாலுக்கு வந்தேன்.

வயது மூப்பில் என்னென்னவோ தொந்தரவுகள்.   டாக்டர் க்ளினிக்குச் சென்று வருகிறேன் என்று தெரியும்.  இருந்தும் பங்கஜம் என்னிடம் எதுவும் கேட்கவில்லை.  விசாரித்தால் தான் ஆச்சரியம் என்று நானும் எதுவும் சொல்லாமல் உள் அறைக்குச் சென்று ஷர்ட்டைக் கழற்றி  ஸ்டாண்டில் மாட்டி விட்டு பின்பக்கம் சென்று கால் அலம்பி வந்தேன்.

திரும்பி வரும் பொழுது ஹாலில் பங்கஜம் இல்லை.  வாசல் பக்கம் பேச்சுக் குரல் கேட்டது.   "என்ன நான் சொல்றது?" என்ற கீச்சுக் குரல். பக்கத்து வீட்டு கற்பகம்  தான்.  ஏதாவது சொன்னாள் என்றால் அடுத்து 'என்ன நான் சொல்றது?' தொடரும்.  அதுக்கு கேட்டுக் கொண்டிருப்பவர் பதில் சொல்லணும் என்றில்லை.  பதிலை எதிர்பார்க்காமல் ஏதாவது சொல்லி விட்டு மறுபடியும் 'என்ன நான் சொல்றது?' என்று கேட்பாள்.  யாரிடம் பேசினாலும் அப்படித்தான். அந்த அம்மாளிடம் பேசிப் பேசிப் பழக்கப்பட்டு போனவர்களுக்கு இந்த 'என்ன நான் சொல்றது'ம் பழக்கப்பட்டுப் போய் விட்டதால் வித்தியாசம் தெரியாமல் அவர் என்ன சொல்கிறார் என்பதோடு இழைந்து இருக்கும்.

கற்பகம் என்ன சொன்னாளோ தெரியவில்லை. பங்கஜம் குரல் மட்டும் தெளிவாகக் கேட்டது. "கற்பகம்! ஆம்பளைங்கன்னா அப்படித் தான் இருப்பாங்க, நாம தான் கொஞ்சம் விட்டுக் கொடுத்துப் போகணும்.." என்று எதற்கோ புத்திமதி சொல்கிற மாதிரி. 

"பங்கஜம்மா.. விட்டுக் கொடுக்கறதுக்கு ஒரு அளவு வேண்டாமா? நானும் தான் எவ்வளவு விஷயங்களில் விட்டுக் கொடுக்கறது?"

"விட்டுக் கொடுத்துத் தான் இழுத்துப் பிடிக்கணும். விட்டுக் கொடுக்கறதாலே நாம ஒண்ணும் குறைஞ்சு போயிடறதில்லே."

"பத்து வருஷமா இதே ரோதனை தான்.. நானும் என்ன சின்னப் பொண்ணா என்ன? முப்பத்தி மூணு வயசாயிடுச்சி.  என்ன நான் சொல்றது?"

"முப்பத்தி மூணு வயசுக்கே இந்த சலிப்பு கூடாது, கற்பகம்.." 

"அது சரி.. நீங்கள்லாம் இத்தனை வயசு எப்படி தாக்குப் பிடிச்சிங்களோ தெரிலே.."

பங்கஜம் கலகலவென்று சிரிப்பது இங்கே கேட்டது.

"எல்லாத்துக்கும் விட்டுக் கொடுக்கணும்ன்னு இல்லே. அவசரப்படாதே.

போகப் போக எதுக்கெல்லாம் விட்டுக் கொடுக்கணும்.. எதிலேல்லாம் கறாரா இழுத்துப் பிடிக்கணும்ன்னு ஒனக்கே தெரிஞ்சிடும்.."

இன்னொருத்தருக்கு  அட்வைஸ் சொல்லணும்னா பங்கஜம் அப்படியே வெண்ணையாய் வழிவாள். அதுவே தனக்கென்றால் அதுக்கான நியாயம், நீதில்லாம் அப்படியே தலைகீழாய் மாறிப்போகும். அதுவே இவளுக்கு ஒன்றானால் புருஷன் எப்படி கவலையில் உருகிப் போகிறான் என்று கொஞ்சம் கூட நினைத்துப் பார்க்க மாட்டாள்.

நேற்றைக்கு நான் கிடந்த கிடை அந்த ஆண்டவனுக்குத் தான் தெரியும். முதுகு வலியில் உட்கார முடியவில்லை. டாக்டரிடம் போனால் போதை மருந்து மாதிரி வலியை அந்த நேரத்திற்கு மறக்கடிக்க ஏதோ மாத்திரை தருகிறார். நிரந்தரத் தீர்வு என்று பல விஷயங்களுக்கு இருக்காது போலிருக்கு.

இந்தத் தடவை பால்ய நண்பன் பாலகுமாரன் சொல்லி ஒரு புது டாக்டரிடம் போன வாரம் போயிருந்தேன்.  மாத்திரை ஒன்றை எழுதித் தந்திருந்தார். அதை ஒரு வாரம் தவறாமல் உட்கொண்டு விட்டு வந்து பார்க்கச் சொல்லியிருந்தார். அதன்படி தான் இன்று போயிருந்தேன். 

"இப்போ முதுகு வலியெல்லாம் எப்படி இருக்கு?" என்று கேட்ட டாக்டருக்கு "கொஞ்சம் பரவாயில்லை தான்" என்றேன்.

"உடம்புலே எந்த இடத்திலாவது எரிச்சல், இல்லேனா ஏதாச்சும் அன்- ஈஸினஸ் தெரிஞ்சித்தா?" என்று கேட்டதுக்கும் ஞாபகப்படுத்திப் பார்த்திட்டு "இல்லை டாக்டர்.." என்றேன்.

"அதைத் தெரிஞ்சிக்கத்தான் ஒரு டெஸ்ட் மாதிரி அந்த மாத்திரையை எழுதிக் கொடுத்தேன்.. இப்போ எழுதிக் கொடுக்கிற கேப்ஸூலை இரண்டு மாசத்துக்கு நிறுத்தாம சாப்பிடணும்.  கூடவே ஆஸ்பிரின் மாத்திரை ஒண்ணும் எடுத்துக்கணும். இரண்டு மாசம் கழிச்சு வந்தாப் போதும். சரியா?" என்றார்.

டாக்டர் கிளினிக்கை ஒட்டியே அவரது சைடு பிஸினஸாய் மெடிகல் ஷாப்.  இவர் எழுதிக் கொடுக்கும் பல மருந்துகள் சகஜமாக வெளிக் கடைகளில் கிடைக்காது என்பதை ஏற்கனவே பாலகுமாரன் சொல்லியிருந்ததினால் ப்ரிஸ்கிரிப்ஷனைக் காட்டி மருந்தையும் இங்கேயே வாங்கிக் கொண்டேன். 

ஊபரில் போய் ஊபரில் திரும்பி விட்டேன். அதுவே முதுகுப் பக்கம் ஸீட்டில் இடித்து விடாதபடி வெகு ஜாக்கிரதையாக முன்பக்கம் முன்னிருத்தி உட்கார்ந்து கொண்டு வந்து சேர்ந்தேன்.

வழி பூரா மெட்ரோ ரயிலுக்காக வெட்டிப் போட்டிருக்காங்க. டிராபிக் நெரிசல் சொல்லி மாளாது.

நெரிசலைத் தவிர்க்க ஊரைச் சுத்தி வரவேண்டி இருக்கு. அதுக்கு ஏத்த மாதிரி ஒண்ணுக்கு ரெண்டா ஊபருக்கு அழ வேண்டியிருந்தது. செலவோடு செலவாக என்று சில விஷயங்களை நான் பொருட்படுத்துவதில்லை. அது தான் இந்த வயசில் வாழ்க்கையை கொஞ்சம் ஈஸி படுத்தியிருக்கிறது என்று வைச்சுக்கோங்களேன்.

காலை சிற்றுண்டிக்குப் பிறகு வழக்கமாக உட்கொள்ளும் பிபி மாத்திரை, மதியம் சாப்பாட்டிற்குப் பிறகு கேப்ஸூல், இரவு ஆஸ்பிரின் மாத்திரை

அப்புறம் ஒமேகா--3 ஒண்ணுன்னு மருந்து சீட்டு சொன்னது.  அதன்படியே

இன்று இரவிலிருந்து ஆரம்பிக்க வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்கும் பொழுது செல் சிணுங்கியது.

எடுத்துப் பார்த்தால் லயனில் சுந்தர்.  "என்னப்பா, எப்படியிருக்கே?" என்றேன்.

"நான் நல்லா இருக்கேம்ப்பா.."

"டாக்டர் கிட்டே போயிட்டு வரணும்ன்னு சொன்னியே? போனையா?" 

மனைவிக்கு அக்கறை இல்லேனாலும் பெற்ற மகன் என் உடல் நலன் பற்றி கவலையோடு விசாரிப்பது மனசுக்கு ஆறுதலாக இருந்தது.

"புதுசா ஒரு கேப்ஸூல் எழுதிக் கொடுத்திருக்கார்ப்பா. அதோட ஆஸ்பிரின். வழக்கம் போல பிபி மாத்திரை. இன்னிலேந்து ஆரம்பிக்கணும்.."

"என்ன காப்ஸ்யூல்? ஸ்பெல்லிங் சொல்லு குறிச்சிக்கறேன்." என்றான்.

சொன்னேன்.

"சரிப்பா. குறிச்சிண்டுட்டேன். நாளைக்கு சாயந்தரத்துக்கு மேலே அங்கே வர்றேன்.." என்றான்.

"அப்படியா? வா. மைதிலியையும் கூட்டிண்டு வர்றையா?"

"இல்லேப்பா.. நான் மட்டும் தான்.." என்று சொல்லி தொடர்பைத் துண்டித்து விட்டான்.

இன்னும் கொஞ்சம் பேசியிருக்க மாட்டோமா என்றிருந்தது.  'அதான் நாளைக்கு நேராகவே வருகிறானே' என்று மனசை சமாதானப்படுத்திக் கொண்டேன்.

'மைதிலியைக் கூட்டிண்டு வர்றையா' என்று நான் தான் அவன் கிட்டே பாசத்தோடு அடிக்கடி கேட்பேன். ஆனா அவன் அதைச் செய்ய மாட்டான் என்று நன்றாகவே எனக்கும் தெரியும்.  என்னைக்கு அவன் மைதிலியை ரிஜிஸ்தர் மேரேஜ் பண்ணிக் கொண்டு ஆசிர்வாதம் வாங்கிக்க இந்த வீட்டுக்குள் நுழைந்தானோ அன்னிக்கே கடுகடுவென்று ஒரு ஆட்டம் ஆடித் தீர்த்து விட்டாள் பங்கஜம்.

அன்று மைதிலி வீட்டுக்குள் நுழைந்தது தான். அதற்கு அப்புறம் இந்தப் பக்கம் திரும்பிப் பார்க்கவே இல்லை. கிட்டத்தட்ட  இரண்டு வருஷம் ஆகிவிட்டது. பங்கஜம் மனசு இன்னும் அவளுக்காக இரங்கவில்லை.

ஆனால் தான் பெத்த பையன் விஷயத்தில் வேறாக இருந்தது. அடுத்த தடவை அவன் மட்டும் வீட்டுக்கு வந்த பொழுது வெறுப்பைக் காட்டாமல் சகஜமாக இருந்தாள்.  எப்படியோ அப்பா-அம்மாவைப் பார்த்தால் போதும் என்று நினைத்தானோ என்னவோ சுந்தர் மட்டும் அப்பப்போ தனியே வந்து போக ஆரம்பித்தான்.

இந்த மட்டும் பங்கஜம் தன் வெறுப்பை உமிழாமல் இருந்ததே எனக்கு ஓரளவு மனசுக்கு ஆறுதலாக இருந்தது.  இறைவன் புண்ணியத்தில் எல்லாம் 

நல்லபடி நடந்து பிரிந்து கிடக்கும் குடும்பங்கள் ஒன்று சேர்ந்தால் சரி என்பதே என் நினைப்பாயிற்று.

***

பொழுது சாயவில்லை.  மாலை ஐந்தரை இருக்கும்.  வாசல்பக்கம் பங்கஜத்தின் குரல் கேட்டது.  குரலிலிருந்த உற்சாகமும் கலகலப்பும் உள்பக்கம் வரை அதிர்ந்தது.

சுந்தர் வந்து விட்டான் போலும்.

[ அடுத்த வாரம் நிறைவு பெறும் ]