முதல் தேதியும் முன்னூறு ரூபாய் சம்பளமும்

 'அந்தக் காலத்தில் நாங்கள் எல்லாம்' என்று பேச இப்போதெல்லாம் நிறைய விஷயங்கள் சட்சட்டென கிடைத்து விடுகின்றன!

சென்ற இரு வாரங்களாக நாம் பார்த்த, நாம் இப்போது அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கிற இந்த டிஜிட்டல் பணம் வராத காலம் ஒன்றும் வெகு நாட்களுக்கு முன்னால் இல்லை.  இதோ..  இப்பொழுதுதான் கொஞ்ச வருடங்கள் முன்னே..

'மாப்பிள்ளை கைநிறைய சம்பளம் வாங்கறார்' என்கிற ப்ரோக்கரின் சொல்லுக்கு இலக்கணப்படி சுத்தமான அர்த்தம் இருந்த காலம்!

இப்படி கண்ணால் பார்க்காமலேயே பணம் நம்முடன் விளையாடும், நாம் நம் செலவுகளை பணத்தைக் கண்ணால் பார்க்காமலேயே செய்யலாம் என்று கற்பனை கூட செய்து பார்த்திருக்க மாட்டோம்!  சிறு வயதில் ட்ரேட் விளையாடுவோமே..  அது மாதிரி.

எங்கள் வீட்டில் காசு டப்பா என்று ஒன்று இருந்தது.  ஆச்சர்யம் என்ன என்றால் அந்த காசு டப்பா ஒரு சிகரெட் டப்பா.  இரண்டு உள்ளங்கைகளையும் சேர்த்தால் கிடைக்கும் அளவில் ஒரு சதுரமான அலுமினியம்  டப்பா.  பத்து சிகரெட்களை நீளவாக்கில் வரிசையாக அடுக்கலாம் என்பது போல இருக்கும் அளவு.  அவ்வளவு அகலமாக அதே சமயம் ஒடுங்கிய டப்பா..  அந்தக் காலத்து பணத்தில் அதிக பட்சம் ஆயிரம் ரூபாய்க்கும் குறைவாகத்தான் அதில் வைக்க முடியும்.  ஆனால் ஆயிரம் ரூபாய் என்பது ஒரே சமயத்தில் அப்போது கண்ணால் பார்க்காதது.  

அப்பா சம்பளம் வாங்கி வந்து பணத்தை அதில்தான் வைப்பார்.  என்ன சென்டிமென்ட்டோ...  அதுவும் சம்பளம் வாங்கி வந்து சாமியிடம் வைத்து விட்டு, கைகால் அலம்பிக் கொண்டு  ஹாலில் அமர்ந்து அம்மாவிடம் அந்த காசு டப்பாவை எடுத்து வரச் சொல்வார்.  அம்மாவும் அப்பா பீரோவைத் திறந்து அந்த டப்பாவை எடுத்து வருவார்.  அப்பாவின் அருகில் அமர்வார்.  (ஆரம்ப காலங்களில்) நாங்கள் சுற்றி நின்றிருக்க  பணத்தை ஒரு முறை எண்ணி அம்மா கையில் கொடுத்து உள்ளே வைக்கச் சொல்வார்.  இரண்டு மூன்று நோட்டுகளுக்குள் இருக்கும்.  எவ்வளவு எண்ணினாலும் அவ்வளவுதானே இருக்கும்!  அன்று செலவுக்கு அதிலிருந்து எடுக்க மாட்டார்.  அவசரத்துக்கு சட்டைப் பாக்கெட்டில் இருக்கும் பணம், இல்லாவிட்டால் பல்லைக் கடித்துக்கொண்டு மறுநாள் வரை காத்திருப்பு.  மறுநாள் முதல்தான் மற்ற செலவுகள்.  ஆனாலும் பதினைந்து இருபது தேதிகளில் டப்பாவில் ஓரிரு ரூபாய்கள்தான் மிச்சமிருக்கும்!  வெகு சில சமயங்களில் எங்கிருந்தாவது சிறிய தொகை கடன் வாங்கி வருவார்!  மறுபடியும் காசு டப்பா நிகழ்ச்சி அரங்கேறும்.  அப்போதெல்லாம் என் ஆசை, குறைந்தபட்சம் முன்னூறு ரூபாய் வாங்கும் ஒரு அரசு உத்யோகம்தான்!   பெரிய தொகை! 

அப்பாவுக்கு வரவு செலவு கணக்கு எழுதும் பழக்கம் இருந்தது.  காலை எழுந்ததும், அல்லது மிகச் சில சமயங்களில் இரவு படுக்கப்போகும் முன்பு கணக்கு எழுதி விடுவார்.  எங்களை எல்லாம் அழைத்து கணக்கு கேட்பார்.  தக்க ரசீதுடன் தயாராக இருக்க வேண்டும்!  என்ன செலவு, வேறென்ன செலவு என்று நோண்டி எடுத்து விடுவார்.  அவர் எழுதி வைத்த வரவு செலவுக் கணக்குகள் அண்ணன் வீட்டில் எங்கேயோ எடுக்க முடியாத இடத்தில் பரணின் ஆழத்தில் அடைந்துள்ளது.  அவைகளை எடுத்துக் பார்க்க ஆசை.  காலக்கண்ணாடி.  

அதிலேயே கமிஷன் அடித்து சினிமாக்கள் பார்த்திருக்கிறேன், ஸ்கூலில் ஐஸ்க்ரீம் வாங்கி சாப்பிட்டிருக்கிறேன்!!!  அந்த கணக்கில் க தி த என்று எழுதி ஒரு பெயரை எழுதி ஒரு தொகை எழுதும்போதுதான்   கடன் வாங்கி இருந்தார் என்று தெரியும்.  க தி த = கடன் திருப்பித் தந்தது   

எங்களுக்கெல்லாம் ஆளுக்கொரு பர்ஸ் வாங்கி கொடுத்திருந்தார்.  அதில் மடித்து வைக்கப்பட்டிருக்கும்  பேப்பர் இருக்கும், எவ்வளவு வரவு, எவ்வளவு எடுத்தோம் என்று எழுத..  பெயர்தான் எங்கள் பர்ஸ்...  நாங்கள் அதிலிருந்து எடுத்து செலவழித்ததில்லை!  மாமாக்கள் உறவுகள் நம் இல்லம் வந்து கிளம்பினால் எங்களுக்கெல்லாம் ஊர்க்காசு தருவார்கள்.  அஞ்சு பைசா அம்மு போல அதை நாங்கள் பர்சில் சேமித்து வைக்க பணிக்கப்படுவோம்! அதாவது உடனடியாக அது எடுத்து செலவழிக்கப்பட மாட்டாது!  உடனடியாக என்ன, நாங்கள் அதை எங்கள் காசு என்று செலவு செய்ததே இல்லை!  எங்கள் பெயரில் அப்பா வைத்திருந்த பினாமி கணக்கு!  இதைத்தவிர பிறந்த நாளுக்கு அப்பா தரும் காசும் அதில்தான் இருக்கும்.  அப்பா பெரும்பாலும் அம்மாவிடமிருந்தும் அவ்வப்போது எங்களிடமிருந்து 'கடன்' வாங்குவார்!  வரவு - செலவுக் கணக்கு நோட்டில் எங்கள் பெயர்கள் ஏறும்.  இன்னமும் என் பிரவுன் கலர் சொரசொர பர்ஸ் என் நினைவில் இருக்கிறது.  உள்ளே புது ஒரு ரூபாய், இரண்டு ரூபாய், ஐந்து ரூபாய் நோட்டுகள்...நாணயங்கள்..  அதற்கான கணக்கு சொல்லும் வெள்ளை பேப்பர்...  

========================================================================================

========================================================================================================

ஏகாந்தமாய் 

சோமாலிய இரவொன்றில் இந்திய இசைக்கான முஸ்தீபுகள் !

நெருக்கடிகள், சவால்கள் மிகுந்த இந்த ஆஃபிரிக்க போஸ்ட்டிங்கில் அவ்வப்போது தலைகாட்டிய இந்தியப் பண்டிகை நாட்கள் சற்றே மனசுக்கு ஆசுவாசம் தந்தன. இணக்கமான இந்திய நண்பர்கள் சோமாலியாவில் அமைந்துவிட்டிருந்ததால் நான் பிழைத்தேன்! பெரிய இடைவெளிகளுக்குப் பின் நிகழ்ந்தாலும், நண்பர்களோடான சில சந்திப்புகள், கொண்டாட்டங்கள் மனதுக்குக் குதூகலமாக, இதமாக அமைந்துவிட்டன. பொழுதும் எதிர்பார்த்ததைவிட, ஒருவழியாக நல்லபடியாகப் போய்ச்சேர்ந்தது எனலாம்.

பொதுவாகப் பண்டிகை தினங்களின் இரவை மொகதிஷு-வாழ் இந்திய

நண்பர்கள், கேசவன் சாரின் வீட்டில் கொண்டாடுவது வழக்கமாக

இருந்தது. வீடு என்கிற பெயரில் பெரியதொரு பங்களாவை அவர் வேலை

பார்த்த உலக வங்கி வாடகைக்கு எடுத்துக் கொடுத்திருந்ததால், அது

பண்டிகைப்பொழுதுகளைக் கூட்டத்துடன் குதூகலமாகக் கொண்டாட

இந்தியக் குழுவினருக்கு வசதியாகிப்போனது. (அந்த நகரில் எம்பஸி/ ஐ.நா. போன்ற சர்வதேச அலுவலகங்களுக்குக் கொடுத்ததுபோக, ஒரு சில நல்ல நிலையிலிருந்த பங்களாக்கள் ஊரின் வெளிப்புறங்களில் அமைந்திருந்தன.

மிகையான டாலர் தொகைக்கு வெளிநாட்டவருக்கு அவை வாடகைக்குக்

கொடுக்கப்பட்டன). மேலும், அவரது வீட்டின் முன்னே, நன்கு 

பராமரிக்கப்பட்ட பெரிய தோட்டம் ஒன்று வியாபித்திருந்தது. 50-60 பேர்

வசதியாக உட்காந்து பார்ட்டி செய்ய ஏதுவாக அது அமைந்திருந்தது.

கேசவன் சாரும், அவரது மனைவி ஜெயாவும் அன்பர்களை, நண்பர்களை

அழைத்து உணவளிப்பதில், உபசரிப்பதில் மிகுந்த ஆர்வம் காட்டும்

நல்மனத்தினர் என்பது இங்கே குறிப்பிடப்படவேண்டிய விஷயம்.

ஒரு வருடம், அப்படி ஒரு புத்தாண்டுக் கொண்டாட்டத்தை இந்திய இசை

விழா மற்றும் டின்னர் என, கேசவன் சாரின் ஹாஸ்பிட்டாலிட்டியில்

கொண்டாடுவது என்று ஏற்பாடாகி இருந்தது. அதற்கு முந்தைய டிசம்பர்

மாதம் நெடுகிலும், இந்தியர்கள் யார் வீட்டில் லஞ்ச்/டின்னர் எனச்

சந்தித்தாலும் ஹிந்தி, தமிழ்ப் பாடல்கள்பற்றிய பிரஸ்தாபமே

பெரும்பாலும் போய்க்கொண்டிருந்தது. புத்தாண்டிரவு யார், எந்தப் பாட்டைப் பாடுவது, யார் வீட்டில் சேர்ந்து உட்கார்ந்து அதற்கான பயிற்சி

மேற்கொள்வது என்கிற பேச்சே தடதடத்துக்கொண்டிருந்தது. நண்பர்

ரவீந்திரன், ஐ.நா.வில் கன்சல்ட்டண்ட்டாக இருந்த சிதம்பரம் சாரின்

மனைவி உஷா, ஐநாவின் இன்னுமொரு அதிகாரியாக இருந்த ஜெயராமன்

சாரின் மனைவி லலிதா, நமது பீஹார் நண்பர் கபூர் போன்றோர் இதில்

பெரும் முனைப்புக் காட்டினர். எங்களில் மற்றவர்கள் பெரும்பாலும் ரசிகர் கூட்டத்தைச் சார்ந்தவர்கள்!

கபூருக்கு பழைய ஹிந்தி சினிமாப் பாடல்களில் பெரும் மோகம் இருந்தது.

கூடவே, பங்கஜ் உதாஸ், ஜெகஜீத் சிங், (பாகிஸ்தானின்) குலாம் அலி

ஆகியோரின் கஸல்களை (Ghazal)யும் அவர் விடுவதில்லை. பார்ட்டிகளில்

கொஞ்சம் ஸ்காட்ச்சை உறிஞ்சிவிட்டு, எதையாவது ’ஹம்’

செய்தவாறிருப்பார். நான் அவரைக் கவனிப்பதைப் பார்க்க நேர்ந்தால்..

லேசாகப் புன்னகைத்துவைப்பார்! ’தோடி.. தோடி.. பீயா கரோ.. (Thodi..thodi..

peeyaa karo..! (கொஞ்சமா.. கொஞ்சமா.. குடிச்சுவைப்பா..)’ என மென்மையாக எச்சரிக்கும் பங்கஜ் உதாஸ் (Pankaj Udhaas), மேலும் அவரின் (ச்)சிட்டி ஆயீ ஹை… ஆயீ ஹை.. (ச்)சிட்டி ஆயீ ஹை..(லெட்டர் வந்திருச்சு.. வந்திருச்சு..) எனும் கஸல், குலாமி அலியின் (ச்)சுப்கே.. (ச்)சுப்கே.. ராத் தின்.. ஆஸூன் பஹானா யாத் ஹை.. (Chupke chupke raat .. din.. Aasoon bahaanaa.. yaad hai.. Chupke Chupke.. (யாருக்கும் தெரியாமல், இரவு மற்றும் பகற்பொழுதுகளிலும்.. கண்ணீரைப் பெருக்கி.. விட்டது..

நினைவிலிருக்கிறது…) போன்ற கஸல்கள் ரசிகர்களின் மனங்களில்

நர்த்தனமாடிக்கொண்டிருந்த காலகட்டமது. கபூர் அந்தப் புத்தாண்டிரவுக்

கொண்டாட்டத்தில் ஒரு கஸலை மெல்ல எடுத்துவிடலாமா என்று

ரகசியத் திட்டமிட்டவாறிருந்தார் எனப் பேச்சு அடிபட ஆரம்பித்தது!

சோமாலி அரசு தொழிற்சாலை ஒன்றில் அக்கவுண்ட்டண்ட்டாக அப்போது

பணிபுரிந்த பாம்பேயைச் சேர்ந்த கோவிந்த் குமார் மிகவும்

மென்மையானவர். மிருதுவாகப் பழகும் நண்பர். அவரையும் இந்த ஹிந்தித் திரையிசை -குறிப்பாக அப்போதே பழையவை என்று கருதப்பட்ட ராஜ் கபூர், தேவ் ஆனந்த், திலீப்குமார், சஞ்சீவ் குமார் படப் பாடல்கள்- கட்டிப்போட்டுவைத்திருந்தது. திரையிசைக்கு இன்னுமொரு இனிய அடிமை. அவர் வீட்டுக்கு அரட்டைக்காகப் போன சில

மாலைப்பொழுதுகளில், அந்த ஸான்யோ டூ-இன்–ஒன் –இல் பழைய 

ஹிந்திப்படப் பாடல்கள் ரம்யமாக ஒலித்துக்கொண்டிருப்பதைக் கேட்டு

ஆனந்தப்பட்டிருக்கிறேன். நண்பர்கள் சிலர் கோரிக்கை விடுத்தும், அந்தப் பாடல் நிகழ்ச்சியி\ல் பாட கோவிந்த் முதலில் தயங்கினார். கூச்ச சுபாவம் அவரைப் படுத்தியது. பின்னர் இணங்கி, தனக்கென ஒரு பாட்டைத் தேர்வு செய்திருந்தார் கோவிந்த். அந்தக்கால ஸென்ஸேஷனான நர்கீஸ் தத் (Nargis Dutt) , ராஜ் கபூர் ஜோடிக்காக லதா மங்கேஷ்கர், மன்னா டே (Manna Dey) 1957 படமான ‘(ச்)சோரி.. (ச்)சோரி (Chori Chori)’யில் அருமையாகக் குரல்கொடுத்திருந்த ஒரு பாடலது.

சோமாலியாவின் அந்தக் கொண்டாட்ட இந்திய இரவில், திட்டங்கள்,

பயிற்சிகளைத் தாண்டி நமது திரு-க்களும், திருமதிகளும் என்னதான்

இறுதியாகப் பாடிப் படுத்தினார்கள்! எப்படிக் கழிந்தது அந்தப் பொழுது?

அடுத்த வியாழன் மெல்ல வரட்டுமே. அதைக் கொஞ்சம் சொல்லட்டுமே..

**

===========================================================================================

நியூஸ் ரூம் 

பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன் 

- காதலர் தினத்திற்கு ரோஜா ஏற்றுமதி சரிந்தது. 50 லட்சம் இலக்கு நிர்ணயித்திருந்தது 30 லட்சம் மட்டுமே ஏற்றுமதி.

- கும்பகோணத்தை சேர்ந்த தனியார் வங்கி ஊழியரான, 40 வயதான ஆர்த்தி என்பவர் 30 லட்சம் ஆன்லைனில் முதலீடு செய்தால் இரட்டிப்பு லாபம் கிடைக்கும் என்று அவருக்கு வந்த குறுஞ்செய்தியை நம்பி, தன் நகைகளை விற்று முதலீடு செய்திருக்கிறார். பிறகுதான் அவருக்கு தான் ஏமாற்றப்பட்டது தெரிந்திருக்கிறது. இந்த விஷயம் குடும்பத்தினர்களுக்கும், நண்பர்களுக்கும் தெரிந்தால் அவமானமாகும் என்றும், தான் இறந்து விட்டால் தன் இரு மகள்களின் கதி என்னவாகுமோ என்றும் யோசித்த அவர், கண்களை கட்டியபடி ரயில் முன் பாய்ந்து தற்கொலை செய்து கொண்டார். - ஆசையே மரணத்திற்கு காரணம்.

- ரோட்டமைன் பி என்னும் ரசாயனம் கலந்திருப்பதால் பஞ்சு மிட்டாய்க்கு தமிழக அரசு தடை விதித்திருக்கிறது.கர்நாடகாவிலும் அதை தடை செய்ய பரிசீலனை செய்வோம் என கர்நாடகாவின் சுகாதாரத்துறை கமிஷனர் அறிவிப்பு. 

- உயர் விளைச்சல் அரிசி ரகங்கள் தமிழகத்தில் அறிமுகம்.

- ஏற்கனவே இரண்டு குழந்தைகள் இருக்கும் பெற்றோர் மூன்றாவது குழந்தையை தத்தெடுக்க அளித்த மனுவை தள்ளுபடி செய்த நீதிபதி, முழுக்க முழுக்க குழந்தைகளின் நலனை மையப்படுத்தியே தத்தெடுப்பு சட்டம் செயல்படுகிறது. குழந்தையை தத்தெடுப்பது அடிப்படை உரிமை கிடையாது, தான் விரும்பும் குழந்தையை தத்தெடுக்கும் உரிமை பெற்றவர்களாக விரும்புகிறவர்களுக்கு கிடையாது என்று சுப்ரீம் கோர்ட் நீதிபதி கூறியிருக்கிறார். சட்டம் ஒரு இருட்டறைதானோ?

============================================================================================

தமிழில் மாற்று சினிமாவுக்கான முன்னோடி நீங்கள். அப்படியொரு பரீட்சார்த்த முயற்சிக்கு உங்களைத் தூண்டியது எது?

1976 முதல் மாற்று சினிமாவுக்கான முயற்சியில் ஈடுபட்டேன். நண்பர்கள் உதவியுடன் ‘குடிசை’ படத்தைத் தொடங்கினேன். மிகப் பெரிய போராட்டத்துக்குப் பின்னர் 1979 மார்ச்சில் படம் வெளியானது. இதன் பின்னால் சுவாரஸ்யமான சங்கதிகளும், சங்கடங்களும் உண்டு. திரைத் துறைக்கு வருவதற்கு முன்னால் பத்திரிகையாளனாகப் பணிபுரிந்தேன். தினமணியில் உதவி ஆசிரியர் பணி. சிறுகதைகளுடன் சினிமா விமர்சனமும் எழுதுவேன். அப்போது காரசாரமான சினிமா விமர்சகர்கள் மூவரில் நானும் ஒருவன். மற்றவர்கள் சுஜாதா, புஷ்பா தங்கதுரை. இந்தி, ஆங்கிலம், தமிழ்ப் படங்களுக்கு விமர்சனம் எழுதுவேன். அப்படித்தான் என் சினிமா வாழ்க்கை தொடங்கியது.

இயக்குநர் பாலசந்தர் உங்கள் விமர்சனங்களைப் படித்துவிட்டு உங்களைக் கடிந்துகொண்டதாகவும் அதன் தொடர்ச்சியாக நீங்களே படம் எடுக்கத் தொடங்கியதாகவும் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். உண்மையா?

என் விமர்சனங்களைப் பார்த்துவிட்டு என்னைப் பற்றி அனந்துவிடம் விசாரித்திருக்கிறார் இயக்குநர் கே.பாலசந்தர். “ஏ.ஜி. ஆபீஸில் பணிபுரியும் எழுத்தாளர் து.ராமமூர்த்தியின் மகன்தான் ஜெயபாரதி” என்றிருக்கிறார் அனந்து. பாலசந்தரும் ஏ.ஜி. அலுவலகத்தில் பணிபுரிந்தவர்தான். ஒரு நாள் அனந்து என்னை தினமணி அலுவலகத்தில் வந்து பார்த்தார். “பாலசந்தர் உன்னைப் பார்க்கணும்ன்னு சொல்றார். கார் கொண்டுவந்திருக்கிறேன். வா” என்றார்.

“பாலசந்தர் கார் அனுப்பி என்னை அழைக்கிறார் என்றால், அது பலருக்குக் காழ்ப்புணர்ச்சி வந்துவிடும். என் உத்தியோகத்துத்தான் ஆபத்து. நான் பஸ்ஸிலேயே வந்துவிடுகிறேன்” என்றேன். மதியம் மூன்று மணிக்கு பஸ் பிடித்து சர்.சி.வி.ராமன் சாலையில் இருந்த பாலசந்தர் அலுவலகத்துக்குச் சென்றேன்.

பாலசந்தர் உட்பட மொத்த அலுவலகமும் எனக்காகக் காத்திருந்தது. “வாய்யா உக்காரு. திமிர் பிடிச்சவனே” என்றுதான் வரவேற்றார் பாலசந்தர். “நீ யாரோட புள்ளைன்னு கேள்விப்பட்டேன். அது என்னய்யா சகட்டுமேனிக்கு எல்லாப் படத்தையும் விமர்சனம் பண்றே?” என்றார். “நல்லா இருந்தா நல்லா இருக்குன்னு எழுதறேன். இல்லைன்னா நல்லால்லேன்னு எழுதறேன். இதுல என்ன சார் தப்பு” என்றேன். “எதுதான் நல்ல சினிமா?” என்றார். “அது வேற சார். நான் எடுத்துக் காட்டுறேன்” என்றேன்.

அப்போது உங்களுக்கு திரைத் துறையில் பின்னணி ஏதேனும் இருந்ததா?

இப்போது வரை எனக்கு திரைத் துறையில் எந்தப் பின்னணியும் இல்லை. உண்மையில் பலரும் நான் பிலிம் இன்ஸ்டிடியூட்டில் படித்தவன் என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். பிற இயக்குநர்களிடம் பணிபுரிந்த அனுபவம் கூட இல்லை எனக்கு. என் பட படப்பிடிப்பில்தான் சினிமா கேமராவையே பார்த்தேன்! திரைத் துறை சார்ந்த புத்தகங்களை வாசித்து, சுயமாகவே சினிமாவைக் கற்றுக்கொண்டவன் நான். தவறுகளிலிருந்து பாடம் கற்றபடி சினிமா ஊடகத்தைக் கற்றுக் கொண்டேன்.

அந்தக் காலகட்டத்திலேயே சினிமாவில் நடிக்கவும் வாய்ப்பு வந்தது. இல்லையா?

ஆமாம். பாலசந்தர் என்னை நடிக்க வைக்க விரும்பினார். வழக்கமாக, உட்லேண்ட்ஸ் ஓட்டலில் எனக்கு சிற்றுண்டி வாங்கித் தருவார். ஒருமுறை “உன்னோட கண்கள் தீர்க்கமானவை. நீ ஏன் என் படத்தில் நடிக்கக் கூடாது? ரெண்டு ஸ்டில்ஸ் எடுத்துட்டுவா” என்றார். “சார், விளையாடாதீங்க. டிபன் வாங்கித் தாங்க. சாப்பிட்டுட்டு கெளம்புறேன்” என்றேன்.

 அதுபற்றிக் கேள்விப்பட்ட (ராபர்ட்) ராஜசேகர் “எவ்ளோ பெரிய வாய்ப்பு! ஒரு பெரிய டைரக்டர் உன்னை ஹீரோவாக்கணும்னு சொல்றார். நான் புகைப்படம் எடுத்துத் தர்றேன்” என்று என்னிடம் சொன்னார். இரண்டு ’ஸ்டில்’களை எடுத்துக்கொண்டு பாலசந்தரிடம் ராஜசேகரே சென்று கொடுத்துவிட்டார். அது பாலசந்தருக்கு அது மிகவும் பிடித்துவிட்டது. “என்னிக்கு வேணாலும் கார் அனுப்புவேன். தயாரா இரு. நீ ஹீரோ” என்றார் என்னிடம்.

எந்த வருடம் அது?

1976. ‘மூன்று முடிச்சு’ படத்தில் ரஜினி நடித்த வேடத்தில் முதலில் என்னைத்தான் நடிக்கவைக்க நினைத்திருந்தார் பாலசந்தர். அவர் கூப்பிட்டபோது, “சார், நான் படம் இயக்கலாம்ன்னு இருக்கேன். நடிகனாக்கி, என்னைத் திசைதிருப்பப் பாக்குறீங்களா?” என்றேன். “யோவ், நீ படம் எடுத்தா எனக்கு என்னய்யா?” என்றார். “நான் உங்களுக்குப் போட்டியில்லை. நான் நல்ல படம் எடுப்பேன். தனியா நிப்பேன்” என்றேன் விடாப்பிடியாக.

“பார்க்கலாம், பார்க்கலாம். நான் கூப்பிடுறேன். வா” என்றார். படப்பிடிப்பு தொடங்குவதற்கு முன்னர் அனந்துவிடம், “எங்கேய்யா அவன்?” என்று கேட்டிருக்கிறார். “ஜெயபாரதி படம் எடுக்க ஆரம்பிச்சாச்சு. டைரக்டர் ஆய்ட்டார் சார்!” என்றிருக்கிறார் அனந்து. “என்னய்யா இது அவனை ஹீரோவாக்கணும்னு நினைச்சேன். டைரக்டராய்ட்டானே!” என்று சலித்துக்கொண்டாராம் பாலசந்தர்.

ஏன் அத்தனைப் பெரிய வாய்ப்பைத் தவறவிட்டீர்கள்?

கல்லூரிக் காலங்களில் நாடகங்களில் நடித்திருக்கிறேன். பரீக்‌ஷா ஞாநியின் நாடகங்களில் நடித்திருக்கிறேன். ஆனால், என்னுடைய இலக்கு நடிப்பு அல்ல. இயக்கம்தான்! ஆனால், நல்ல வாய்ப்பைத் தவற விட்டுவிட்டீர்களே என்று இன்னமும் பலர் சொல்வதுண்டு.

-இயக்குநர் ஜெயபாரதி பதில் 

நன்றி: இந்து தமிழ் திசை  நன்றி திரு R. கந்தசாமி, முகநூல் 

========================================================================================================

இணையத்தில் பார்த்து திகைத்து வருந்தியது..

Death at the Windmill

Four engineers were performing routine maintenance at the 

top of a 67-meter-high wind turbine in Holland when a fire broke 

out atop the turbine. 

Two of the engineers thankfully managed to escape safe and sound. 

The other two were trapped at the top and died in the burning flames. 

In this photo, you can see the pair hugging each other as they await their deaths. 

We only hope that this human connection may have made facing 

the situation a bit more bearable.

===================================================================================

மூன்று வித்தியாசமான, கருத்தைக் கவர்ந்த செய்திகள்....

-------------------------------------------------------------

------------------------------------------------------------------

========================================================================================================

கனவொன்று கண்டேன்...

கனவு காண்பதாய்

கனவொன்று கண்டேன்...

கனவுக்குள் வந்த

கனவிலும்

கனவு காண்பதாய்

கனவுதான்

கண்டு கொண்டிருந்தேன்...

ஆமாம் ,

கனவுகளே ஏன்

கனவுகளாக

வருகின்றன?                                  - செப் 27 2014

================================================================================================

பொக்கிஷம் : -

இப்படி ஒரு முகப்பவுடர் பெயரை கேள்விப்பட்ட மாதிரியும் இருக்கிறது.  புதுசாகவும் இருக்கிறது!

என்றென்றும் மாறாதது!

அடடே...

நெஞ்சுக்குள் பெய்திடும் மாமழை!

ஓல்ட் கிரிக்கெட் செய்தி!