உன் பணம் பணம்.. என் பணம் பணம்... மாயக்காசு !

 கற்றுக்கொண்ட விஷயங்களில் அடுத்த ஒன்று...!

இப்போதெல்லாம் கையிலிருந்து காசு எடுத்துக் கொடுப்பது குறைந்து காணாமலேயே போய்விட்டது.  எங்கள் துணிகளை அயன் செய்து தருபவர் சில சமயங்களில் பிடிவாதமாக காசு கையில் வேண்டும் என்றுகேட்டு வாங்குவார்.

வீட்டில் பணிபுரியும் பெண்மணிக்கு G Pay கிடையாது என்பதால் அவருக்கும் கையிலே தான் காசாய் கொடுக்க வேண்டும்.மற்ற எல்லாம் டிஜிட்டல் பேமெண்ட்தான்.  இதை குறை கூறுபவர்கள் இருக்கிறார்கள்.  எனக்கு இதில் குறை ஒன்றுமில்லை, வசதிதான்.

சில இடங்களில் பணமாய் கொடுத்தால் ஜி எஸ் டி இல்லாமல் காசு குறைவாய் கொடுக்கலாம் என்பதைத் தவிர...

ஒருமுறை ஜெராக்ஸ் எடுக்க ஒரு கடைக்குச் சென்றிருந்தபோது ப்ளஸ் டூ மாணவன் ஒருவன் வந்து இரண்டு ஜெராக்ஸ் எடுத்துக் கொண்டு இரண்டரை ரூபாயை G Payயில் போட்டு விட்டுச் சென்றபோது கொஞ்சம் ஓவராய்த் தெரிந்தாலும் அது சகஜமாகி விட்டது.  

இப்போதெல்லாம்  சாலையோர கடைகள், அயன்காரர் முதற்கொண்டு ஒரு அட்டையில் Q R கோட் வைத்துக் கொண்டு G Pay அக்செப்ட் செய்து கொள்கிறார்கள்.  காலம் மாறி விட்டது!

இது சம்பந்தமாக மோடியை ப. சிதம்பரம் சில வருடங்களுக்கு முன் கிண்டல் செய்து பேசிய பேச்சு நேற்று வாட்ஸாப் ஃபார்வேர்டில் பார்த்தேன்.  "என்ன டிஜிட்டல்?  எப்படி சாத்தியம்?  ரோடோரத்தில் உருளைக்கிழங்கும் தக்காளியும் விற்பவர்கள் மெஷினுக்கோ, கரண்ட்டுக்கோ, இணைய வசதிக்கோ எங்கே  போவார்கள்?  முட்டாள்தனமான திட்டம்" என்று பேசி  இருந்தார்!

மாதம் பிறந்தால் ஸ்டாம்ப் ஒட்டி கையில் கட்டுக் கட்டாய் பணம் வாங்கி வீடு வரும்வரை அந்தக் கட்டுப் பணத்தில் மகிழ்ந்து, பட்ஜெட் போட்டு, பிரித்து வைத்து, கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் கட்டு கரைந்து இருபது தேதிக்குள் சிலலறைகளை மிச்சம் வைத்திருந்து, மறுபடி ஒன்றாம் தேதிக்காய் காத்திருந்த  காலம் ஒன்று...

மாயக்காசாய் பணம் நம் கையில் இருக்கிறது என்று ஞானக்கண்ணால்மட்டும் பார்த்து அதை பார்க்காமலேயே அங்குமிங்கும்  கொடுத்து, அனுப்பி, மாற்றி செலவு செய்யும் கால இந்தக் காலம்!

ஜி பே யில் என்னுடைய  பணம் அனுப்பும் சக்தி என்ன என்று எனக்கு எப்போதும் குழப்பம்தான்.  ஒவ்வொரு முறை ஒவ்வொரு மாதிரி.

வீட்டில் அலமாரி, Rack வைக்கும் வேலை நடக்கும் நேரங்களில் ஒரே ஷாட்டில் ஒரே ஒருமுறை 40,000 அனுப்பி இருக்கிறேன்.  அதேபோல வேறொரு சமயம் முயன்றபோது இருமுறையாக இருபது இருபதாயிரமாகத்தான் அனுப்ப முடிந்தது.  அன்று அப்புறம் வேறெதற்காவது முயன்றால் உன்னுடையல் இன்றைய லிமிட் முடிந்து விட்டது.  இனி நாளைத்தான் பணம் அனுப்ப முடியும் என்று செய்தி வரும்.  கடைகளில்  சென்று டெபிட் கார்ட் போட்டாலும் அதே கதைதான்.  அப்புறம் சிலசமயம் அப்படி செய்தி வந்தாலும் டெபிட் கார்டில் பணம் செலுத்த முடிந்திருக்கிறது.  அதுவும் ஒரு லிமிட்தான் என்று நினைத்திருந்த ஒரு நாள் ஒரு நகை வாங்கிய சமயம் பெரிய தொகையையே அது மாற்றிக் கொடுத்தது.  வழக்கம்போல இன்னொரு சமயம் மறுத்து விட்டது.  இத்தனைக்கும் அன்று அதுதான் முதல் செலவே...

சமீபத்தில் காலை முதல் ஆயிரம் ரூபாய்க்குள்ளேயே செலவு நடந்திருந்தும் அடுத்த ஒரு இருநூறு ரூபாயை அனுப்ப மறுத்து விட்டது.  அப்போது பாப்அப் ஆகி வந்து உடனே மறைந்த மெஸேஜை கஷ்டப்பட்டு இரண்டு மூன்று முறை முயன்று படித்ததில் ஒரு விஷயம் தெரிந்தது.

அதாவது,

கடந்த 24 மணி நேரத்தில் நீங்கள் ஒருவருக்கு ஒருவர் (நான் என் ஆஸ்தான ஆட்டோவுக்கோ, அல்லது முருகன், கந்தன், செந்தில், கார்த்தி என்று தனி நபர்களுக்கு பணம் அனுப்புவது) என்று பணம் அனுப்பும் செயலில் 20 பேர்களுக்கு அனுப்பி விட்டீர்கள்.  இனி 24 மணி நேரம் தாண்டிதான் இப்படி ஒரு நபரிலிருந்து ஒரு நபருக்கு அனுப்ப முடியும்.  எனினும், கார்ட் போட்டு அல்லது இதே ஜி பேயை வணிக வளாகங்களில் பயன் படுத்துவதில் தடையில்லை!  நிறுவனங்களில் உபயோகிக்க முடியும்.  அப்படிஉபயோகித்தால் அது எப்போது நிற்குமோ!

இப்படி வேறு இருக்கிறதா என்று நினைத்துக் கொண்டேன்.  தெரிந்து கொண்டேன்.  அது நான் லேட்டாக தெரிந்து கொண்ட ஒரு சிறு விஷயம்.  இன்னும் இதில் எனக்குத் தெரியாத, புரிந்து கொள்ள முடியாத விஷயங்களும் நிறைய இருக்கின்றன.

KYC தரவில்லை என்று சமீபத்தில் என் பணம் வழங்கும் வழியை நிறுத்தி விட்டது பேங்க்.  ரிசர்வ் பேங்க் ஆணையாம்.  சரி கார்ட் உபயோகமாகுமே என்று அதை எடுத்தால் அதுவும் சண்டி செய்தது.

மறுநாள் பேங்க் - என் பிராஞ்சுக்கு சென்றுதான் சரி செய்ய முடியும் - சென்றேன்.  தேவைப்பட்ட ஆவணங்களைக் கொடுத்தேன்.  24 மணி நேரத்தில் (எப்போது வேண்டுமானாலும்) சரியாகும் என்றார்கள்.  எனக்கு உடனடியாக கொஞ்சம் பணம் தேவைப் படுகிறதே என்றேன்.  அங்கேயே சலான் போட்டு எடுத்துக் கொள்ளச் சொன்னார்கள்.  அதற்கு பத்து நிமிடம் காத்திருந்த நேரத்தில் நான் பேசிய பெண்மணியும், இன்னொரு பெண்மணியும் என் வங்கிக்கணக்கை தற்காலிகமாக ரிலீஸ் செய்வது பற்றி பேசிக்கொள்ள, அவர் என்னவோ செய்ததும் வித்ட்ரா சலான் தந்த என் கைக்கு என் பணம் கிடைத்தது!  24 மணி நேரத்துக்குள் சரியாகி ரிலீஸ் ஆகிவிடும் என்றார்கள்.  வரும் வழியிலேயே ஒரு ஸ்வீட் கடையில் ஸ்நாக்ஸ்  வாங்கிக்கொண்டு சும்மா காரடைப் போட்டு பார்ப்போம் என்று என்று பார்த்தால் ஓகே ஆகிவிட்டது!  அந்த ட்ரிப் முடிந்ததும் ஆட்டோக்காரருக்கு G Pay யம் செய்ய முடிந்தது.  வங்கியில் கணினியில் என் கணக்கை தற்காலிகமாக ரிலீஸ் செய்த பெண்மணி மறந்து அப்படியே விட்டு விட்டாரா, அல்லது 'அக்கவுண்ட்டை திறந்தது திறந்தோம், KYC விவரங்களை Feed செய்து விடுவோம்' என்று வேலையை முடித்து விட்டாரா, தெரியாது!

ஜி பே போன்ற செயலிகளை உபயோகிப்பவர்கள் ஒரு விஷயத்தை கவனித்திருப்பீர்கள்.  முன்பெல்லாம் நீங்கள் யாருக்காவது பணம் அனுப்பினால் உங்களுக்கு பரிசாக அது ஒரு தொகையை திரும்பக் கொடுக்கும்.  ஆரம்ப கால கொக்கி!  அப்போது ஒரு பேச்சு இருந்தது.  'யாருக்கோ ஒரு லட்சம், ஒரு கோடி (என்னங்கடா...) கூட இது மாதிரி கிடைத்திருக்கிறது.  உங்களுக்கும் கிடைக்கலாம்!'  

ஆனால் எனக்கு சில முறைகளே பணம் திரும்பக் கிடைத்தது.  அதுவும்  அதிகபட்சமாக மூன்று ரூபாய்தான் திரும்பக் கிடைத்தது.  இதில் இன்னொன்று, அவர்கள் அனுப்பும் அந்த கிஃப்ட் வவுச்சரை காலாகாலத்தில் நீங்கள் திறந்து பார்க்கா விட்டால் அது கலாவதி, மன்னிக்கவும் காலாவதி ஆகிவிடும்!  கிடைக்காது.  இப்போதெல்லாம் அவர்கள் பரிசாக அனுப்புவதை யாராவது உபயோகிக்கிறீர்களா என்றே தெரியாது.  நீங்கள் போகாத ஒரு கடையில், நீங்கள் வாங்க விரும்பாத சில பொருள்கள் வாங்கும்போது உபயோகித்துக் கொள்ள தள்ளுபடி கூப்பன்.  

என்னங்கடா...  

அதில் தேதி குறிப்பிட்டு அதுவரைதான் உபயோகிக்கலாம் என்கிற நிபந்தனை வேறு!  அப்புறம் அதுவும் காலாவதி ஆகி விடும்.

டிஜிட்டல் பேமெண்ட் நமக்கு வசதிதான். பரிசு என்கிற இந்த விஷ(ம)யங்களை - விளம்பரங்களை நிறுத்தி விடலாம்.  அவற்றை நூற்றுக்கு பத்து பேர் கூட உபயோகிக்க மாட்டார்கள் என்றே எண்ணுகிறேன்.  அதில் ஏதோ வீடுகட்ட என்பது போல ஒரு விளையாட்டா வேறு ஏதாவதா தெரியவில்லை.  அதற்கு வேறு என்னென்னமோ தருகிறார்கள் அந்த பரிசுக்கு கூப்பன்கள் மூலம்.  இதில் வேறு ஏதாவது இருக்கிறதா என்றும் தெரியவில்லை.  

ஏன் இப்படி சொல்கிறேன் என்றால்,

========================================================================================== 

நியூஸ் ரூம் 

==============================================================================================

பல ஆண்டுகளுக்கு முன்னே கரிச்சான் குஞ்சுவை சந்தித்த போது ”என்ன கரிச்சான் குஞ்சு, இப்படி சட்டை போடாமல் குடுமியும் பூணூலுமாக இருக்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டேன். (அப்போதெல்லாம் சார் போட்டுப் பேசும் வழக்கம் இல்லை) ஏனென்றால், அவர் அப்போது தேவி ப்ரஸாத் சட்டோபாத்யாயவின் ஒரு தலையணை சைஸ் நூலை தமிழில் மொழிபெயர்த்துக் கொண்டிருந்தார். அவர் ஒரு தமிழாசிரியராக இருந்து பணி ஓய்வு பெற்றவர். அதே சமயம் சம்ஸ்கிருத அறிஞரும் கூட. அக்காலத்தில் தமிழாசிரியர் என்றால் சம்ஸ்கிருதத்திலும் புலமை பெற்றவர்களாக இருந்தார்கள்.

சட்டோபாத்யாய ஒரு இடதுசாரி. நாத்திகவாதி. கரிச்சான் குஞ்சுவும் புரட்சிகர இயக்கங்களின் நக்ஸல்பாரி ஆதரவுப் போராட்டங்களில் முன் வரிசையில் கொடி பிடித்து கோஷம் போட்டுச் செல்பவர். அதனால்தான் அப்படிக் கேட்டேனே ஒழிய தனிப்பட்டவர்களின் விருப்பு வெறுப்புகளில் நான் தலையிடுவது இல்லை. நானே பிற்காலத்தில் தலைமுடியின் பின்னால் ரப்பர் பேண்ட் போட்டிருந்தவன்தான்.

கரிச்சான் குஞ்சு சொன்னார், நான் ஆசாரமான பிராமண வீட்டில் ஓசி சோறு சாப்பிடுகிறேன். என் மகள் வீடு. யாராவது எனக்கு இரண்டு வேளை சாப்பாடு போட்டால் இந்த க்ஷணமே குடுமியையும் பூணூலையும் அறுத்துப் போட்டு விடுவேன் என்றார்.

கரிச்சான் குஞ்சு குடுமி வைத்திருந்தது நமக்குப் பிரச்சினை இல்லை. அவரது இலக்கியச் சாதனைகளைப் பார்க்க வேண்டும். சட்டோபாத்யாயவின் தலையணை சைஸ் நூலை அவர் மொழிபெயர்த்துக் கொண்டிருந்த போது கண்ணில் புரை நோய் வேறு வந்து விட்டது. நான் தில்லியில் இல்லாமல் இங்கே கும்பகோணத்தில் இருந்திருந்தால் ‘நீங்கள் சொல்லுங்கள் கரிச்சான் குஞ்சு, நான் எழுதுகிறேன்’ என்று சொல்லியிருப்பேன் என்றேன். அறுபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பே பசித்த மானுடம் என்ற ஆண் ஓரின உறவு நாவலை எழுதியவர் அவர்.

அவர் மொழிபெயர்த்தது சட்டோபாத்யாயவின் What is Living and What is Dead in Indian Philosophy? என்ற புத்தகம். அதை மொழிபெயர்க்க சம்ஸ்கிருத அறிவும் தேவை.

-சாருநிவேதிதா

நன்றி R. கந்தசாமி ஸார்.

====================================================================================

ஏகாந்தமாய் 

ஏகாந்தன் 

வித்தை காட்டிய ’நிடோ’

சோமாலியத் தலைநகர் மொகதிஷுவை ஒரு நகரம் என்று சொல்ல மனம் ஒப்பியதில்லை. மிஞ்சிப்போனால் அது ஒரு பெரிய டவுன் எனலாம். அதன் குறைவான நிலப்பரப்பு, ஒரு மில்லியனுக்கும் குறைவான, திட்டுத் திட்டாகக் காணப்ப்பட்ட ஜனத் திரள், இருப்பதுபோன்ற பிரமையை ஏற்படுத்தும் சாலைகள், மிகக்குறைவான ஆதார வசதிகள், ஏனோதானோ பப்ளிக் ட்ரான்ஸ்போர்ட் என்று ஒவ்வொன்றையும் குறிப்பாகப் பார்க்க ஆரம்பித்தால், பிரச்னைகளின் பட்டியல் விரிய, விரிய இப்படித்தான் விவரிக்க நேரும். நான் சொல்வது 80-களின் காலகட்டம். உள்நாட்டுக்கலவரங்கள், கொக்கரித்த தீவிரவாதம்,

ஓயாத ஆதிவாசிச் சண்டைகள் என மலிந்துபோன 90-களில், நிலமை மேலும் மோசமாகி சிரழிந்தது நாடு. நாடு என்று சொல்வதற்கே ஒரு தகுதியில்லாது போனது அதற்கு.

நானிருந்த காலகட்டத்தில், வார விடுமுறை நாட்கள் காய்கறி வாங்குதல், சமையல் எண்ணெய், பால் பவுடர், பருப்புவகைகள் எங்கே கிடைக்கும் என்றெல்லாம் வலைபோட்டுத் தேடுதல், புலனறிதல் என வியாபித்து, சட்டென மறைந்துவிடும். நகரின் ஷபேலே (Shabele)பகுதி சோமாலி பார்லிமெண்ட், அரசு அலுவலகங்கள், நினைவுச்சின்னங்கள், ஒன்றிரண்டு இத்தாலிய கடைகள், குட்டி காஃபி ஷாப்கள் எனத் தன்னகத்தேக் கொண்டு

கொஞ்சம் கௌரவமாயிருந்தது. இத்தாலியக் கடைகளில் ஆனைவிலை, குதிரைவிலையில் தயிர், ப்ரெட், பட்டர், ஜூஸ் கிடைக்கும்.. ம்… ஒரு இந்தியனும் தவறிக்கூட அங்கே ஷாப்பிங் செய்து நான் பார்த்ததில்லை! வெள்ளையர்கள் சிலர்தான் ஊர்வார்கள் அதற்குள். ஆஃபீஸ் விட்டுச் செல்லும்போது சில சமயங்களில் தயிர் அல்லது பட்டர் வாங்க என, அங்கே நான் போவதுண்டு. கடையையும் பார்க்க அழகாக வைத்திருந்தான் அந்த இத்தாலிக்காரன்.

பகாரா (Bakara) மார்க்கெட் ஏரியா அந்த ஊரின் பிரதான சந்தை வெளி எனலாம். ஊருக்கு சற்று வெளியே இருந்ததாகத் தெரியும். அங்கே

சில பெரிய சைஸ் மளிகைக் கடைகள் இருந்தன. அவற்றில்தான் வீட்டுச்சாமான்கள் வாங்கவேண்டும். கூடவே ஆங்காங்கே பழைய சாமான்கள் விற்கும் கடைகள், சிகரெட் கடைகள், ரோட்டோரத் துணி வியாபாரம் (பெரும்பாலும் பாம்பேயிலிருந்து வந்தவை) - இப்படி

ஒரு காட்சி. இவற்றோடு, வாசலில் ஒல்லிக்குச்சி செக்யூரிட்டியோடு ஒரு குஜராத்தி நகைக்கடை (இது ஒன்னுதான் குறைச்சல்!) அங்கே இயங்கியது. இப்படி எந்தவகையிலும் ஒத்துவராத ஒரு வினோதமான ஊரது. மொகதிஷு துறைமுகத்திற்கு இந்தியா, வளைகுடா, இத்தாலி போன்ற நாடுகளின் சாமான்களை அள்ளிப்போட்டுக்கொண்டு எப்போதாவது வந்து நிற்கும் ஒன்றிரண்டு வணிகக்கப்பல்கள். நிடோ (Nido) பால்பவுடர் மார்க்கெட்டில் கிடைக்கவில்லை என்கிற பயங்கர நிதர்சனம் ஊரின் வெளிநாட்டு மனிதர்களிடையே பரவியிருக்க, போய் கடைகளில் விஜாரித்தால், ”அடுத்தமாதம் கப்பல் வந்துரும்.. கிடைக்கும்..  அவசரப்படாதீர்கள்” என்று சர்வசாதாரணமாகச் சொல்வார்கள். உள்நாட்டுக் கால்நடைகள் காசநோயினால் அவதிப்படுவதாக சில  வருடங்களுக்கு முன் வந்த ரிப்போர்ட் ஒன்று (ஐ.நா. நிபுணர்களின் கைங்கர்யம்) அங்கு வசித்த வெளிநாட்டவரிடையே பீதியைக் கிளப்பிவிட்டிருக்க, கறந்த பால் எங்கும் கிடைக்குமா என்றே ஒருவரும் தேட முயற்சித்ததில்லை. ஸ்வீடனிலிருந்தோ, டென்மார்க்கிலிருந்தோ வந்துகொண்டிருந்த நிடோ டின் தான் அம்ருத கலசம் அங்கே. 

2 கிலோ டின் இரண்டு வாங்கிப் பையில் போட்டுக்கொண்டு யாராவது

மார்க்கெட் பக்கத்திலிருந்து வருவது தென்பட்டால் போதும்.. அவரை விரட்டோ விரட்டென்று விரட்டி, எங்கே .. எப்படிக் கிடைத்தது என்று

குடைந்து விஜாரித்து, உடனே ஓடுவார்கள் மார்க்கெட்டிற்கு. அங்கே வழக்கமாக வாங்கும் கடைகளுக்குள் தலையைவிட்டுக் கேட்டால்,

”நோ ஸ்டாக்!” என்று கூலாகச் சொல்லிவிட்டு வேறு வேலைகளைப்பார்த்துக்கொண்டிருப்பார்கள் கடைமுதலாளிகள். சில சமயங்களில் துவரம்பருப்பு அந்தக் கடைகளில் தென்படும். விலையைக்

கேட்டபின், பருப்பில்லாமல் பண்ணுவதற்கு எத்தனை ஐட்டம் இருக்கு.. என்று நினைத்தவாறு வேகமாக நகர நேரும். சமையல் எண்ணெயில் சோயா, சோள எண்ணெய்கள் அவ்வப்போது கிடைத்தன. எப்போது தலைகாட்டுகிறதோ அப்போதே ஸ்பேர் பாட்டில்கள் வாங்கி வைத்துக்கொள்ளவேண்டியதுதான். அடுத்த வாரம் பார்த்துக்கொள்ளலாம் என நினைத்தால் அம்பேலாகிவிடும்.

”இது சோமாலியா.. கண்ணு! எப்பவேணாலும் வாங்கிக்கலாம்கற இந்தியான்னு நெனச்சிட்டியாக்கும்” எனத் தமிழர்கள் யாராவது ஒருவரின் வீட்டில் சந்தித்து, புதிதாக அங்கு வந்திருக்கும் நம்நாட்டவர் ஒருவரைக் கலாய்த்தவாறு சிரித்துப் பேசிக்கொண்டிருப்பார்கள். சிலர் மோப்பமிட்டு, யார் அதிகமாக வாங்கி சேர்த்துவைத்திருக்கிறார்களோ அவர்களிடம் நைஸாகக் கெஞ்சி ஒரு எண்ணெய் பாட்டில், ஒரு டின் நிடோ என்று வாங்கிச் செல்வதையும் கவனித்திருக்கிறேன். வயிற்றுக்குச் சோறிடல்.. அதுவும் ஒழுங்கு முறையாக இடல் எவ்வளவு முக்கியம் வாழ்வில்…என்பது சோமாலியா போன்ற பஞ்ச நாடுகளில் வாழ

நேர்கையில் நொடியில் புரிந்துவிடும். வந்துசேர்ந்த சில நாட்களிலேயே, நமது வாழ்க்கையைப் பிரித்து மேய்ந்துவிடும் நாடது.

- வளரும்

==========================================================================

ஜாதகம் - ஜோசியம் - திரு ரவி சாரங்கன் - Face Book 

முகூர்த்தம்- திருமணம் - 12ம் இடம் - பஞ்சாங்கம்

திருமணத்துக்கு முகூர்த்தம் குறிப்பது மிக முக்கியமான ஒன்று அதேபோல திருமண பொருத்தம் பார்க்கிற போது வெறும் 10 பொருத்தங்கள் மட்டுமல்லாது இருவரது லக்னத்துக்கு 12ம் இடம், சுக்ரனுக்கு 12ம் இடம் அதன் அதிபதி பலம் பார்வை இவற்றை கொண்டு பொருத்தம் சொல்லவேண்டும்.

பஞ்சாங்கத்தில் ஒருமாதத்தில் பல முகூர்த்தங்கள் போட்டிருப்பார்கள் அது அத்தனையும் ஒருவருக்கு செட்டாகும் என சொல்ல இயலாது. அதில் கசரம், விஷ கடிகை, பல இடங்களின் பலம் திருஷ்டி இப்படி பார்க்கனும்

சமீபத்தில் ஒரு வக்கீல் சாருடன் பேசிய அனுபவம். அவர் சொன்னது டைவர்ஸ் கேஸ்களில் முக்கிய பங்கு வகிப்பது பெண்ணின் அம்மா என, இரண்டாவது வயது வித்யாசம் மிக குறைவாக இருப்பது (இதுதான் ஈகோவுக்கு காரணமாக அமைவது என்பது அடியேன் புரிதல்)

அடியேன் பொருத்தம் பார்க்கும்போது பெண்ணுக்கு மாமியார் ரிலேஷன் பார்ப்பது போல பிள்ளைக்கும் பார்ப்பேன் அதனால் தான் 12ம் இடம் அவசியம் பார்க்க வேண்டும் அதில் இருக்கும் கிரஹம் பலம் இவைதான் அந்த திருமண வாழ்க்கை சுகம் தருமா, பிரிவு தருமா என சொல்வது.

இவை எல்லாம் நன்றாக இருந்தால் கூட திருமணத்துக்கு குறிக்கும் முகூர்த்த லக்னம் அதில் இருக்கும் கிரஹ நிலைகள் மட்டுமல்லாது அன்றய வாரம், திதி,யோகம் கரணம் இவையும் சேர்த்து பார்க்கனும் பஞ்சாங்கம் இங்கு முக்கிய பங்கு வகிக்கிறது.

பலதடவை சொல்லி இருக்கிறேன் தாலி கட்டுவது என்பது 500 வருடங்களுக்குள் வந்திருக்கலாம் அது முக்கியமில்லை அந்த முகூர்த்த நேரத்துக்குள் அக்னி வளர்த்து 7 அடி வந்து அம்மி மிதித்து அருந்ததி பார்த்து செய்யும் பாணிக்ரஹணம் ரொம்ப முக்கியம் அதை மனதில் கொண்டு முகூர்த்தத்தை நடத்தினால்

நிச்சயம் விவாகரத்து குறையும், பெண் பிள்ளையை விட 5-7 வயதுகள் குறைவாக இருந்தால் விவாகரத்து உண்டாக வாய்ப்பே இல்லை என்பது அடியேன் ஜோதிட அனுபவம்

==================================================================================

வெள்ளையில் வெள்ளையையும் 

கருப்பில் கருப்பையும் 

கலந்தபோது

கவனிப்பார், கவலை கொள்வார் 

யாருமில்லை.

கருப்பில் வெள்ளை, வெள்ளையில் கருப்பு 

என்று மாற்றிக் கலந்தால் 

உற்று நோக்குவார்கள் குற்றம் சொல்வார்கள்.

ஒத்துப் போவதில் என்றும் ஒன்றும் ஆவதில்லை 

முரண்படுவதில் தான் முகங்கள் தெரிகின்றன 

=============================================================================================