சிறுகதை : வலி 2/2 - ஜீவி

 

வலி

ஜீவி

2

 [சென்ற வார தொடர்ச்சி ]  

முன்கதை படிக்க 

என்னைப் போலவே தான் என் மகனும்.  ஒருவர் மீதான இன்னொருவர் பாசத்தை இருவருமே வெளிக்காட்டிக் கொண்டதில்லை.  ஆனால் பங்கஜம் அப்படி இல்லை.

அவள் அன்பு வெளிப்படத் தெரியும்.  ஒரே மகன் என்பதினாலேயோ என்னவோ சுந்தர் மீதான அவள் பாசம் நேரடியாக அவனைப் பார்க்கும் தருணங்களில் அடக்க முடியாது அவள் செய்கைகளில் வெளிப்படும்.

அப்பா-- அம்மா கூடவே இருந்து அவர்களைப் பார்த்துக் கொள்ளத் துடிக்கும் மகனை குடும்ப ஒற்றுமையைக் குலைத்துத் தன்னோடு கூட்டிக் கொண்டு போய் விட்டாளே என்று மருமகள் மைதிலி மீது பங்கஜத்திற்கு தாங்கிக் கொள்ளவே முடியாத எரிச்சல்.  மருமகள் தனியாகப் பிரிந்து குடும்பம் நடத்துவதற்கு இவள் தான் காரணம் என்பதை எள்ளளவும் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாத படிக்கு அவள் மூளை மழுங்கிப் போயிருந்தது.  அது உண்மை நிலவரத்தைப் புரிந்து கொள்ளும் என்ற நப்பாசை கூட எனக்கில்லை.  அந்தளவு ஒரு அடமெண்ட் அழிச்சாட்டியம் அவளுக்கிருந்தது.

வாசல் பக்கம் அவன் செருப்பைக் கழட்டி விடுவதை இங்கிருந்தே பார்க்க முடிந்தது.  தலைகாணியை முதுகுக்கு அண்டை கொடுத்தபடி ஒருக்களித்து வாசல்பக்கம் பார்த்தபடி சாய்ந்திருந்தவன் எழுந்து உட்கார்ந்து மகனை வரவேற்க ஆயத்தமானேன்.

"எப்படிப்பா இருக்கே?" என்று கேட்டபடியே ஹாலுக்குள் நுழைந்தவன் கட்டிலில் என் பக்கத்தில் வந்து அமர்ந்தான்.

"இந்த டாக்டரிடம் போனதிலிருந்து எவ்வளவோ பரவாயில்லை என்று தான் சொல்ல வேண்டும்.." என்றேன்.

"முதுகு வலி இப்போ ரொம்ப குறைஞ்சிருக்குப்பா.." என்று அவன் கவலைப் படாதிருக்க கொஞ்சம் கூடவே வார்த்தைகளில் அழுத்தம் கொடுத்துச் சொன்னேன்.

"நீ சொன்னையே அந்த கேப்ஸ்யூல் என்னன்னு கூகுள்லே சர்ச் பண்ணிப் பார்த்தேன்ப்பா.  அது மஸில் ரிலாக்ஸ் கேப்ஸ்யூல்ப்பா.  ரொம்ப எஃபக்டிவ்வான ஒண்ணு. இப்பக் கொடுத்திருக்கிற வரை சாப்பிட்டுப் பாரு. அடுத்த தடவை நீ டாக்டர்கிட்டே போறேச்சே, சொல்லு.  நானும் கூட வர்றேன்.." என்றான்.

"அது என்னவோ தெரிலே. ரெண்டு நாள் வலியில்லே, நல்லாருக்கு என்பார் உன் அப்பா.. மூணா நாள் பழைய குருடி கதவைத் திறடின்னு வலி வந்திடும்.  எப்பவுமே அப்பப்ப ஒண்ணு. நிலையா குணமாயிடுத்துன்னு இவரைப் பொறுத்தமட்டில் ஒண்ணுமில்லையோன்னு எனக்குத் தோணும்.." என்று தன் பங்குக்கு பங்கஜம் எதையோ உளறினாள்.

அவ எப்பவுமே இப்படித்தான்.

தான் என்ன நினைக்கிறாளோ அது தான் உண்மை என்று நம்புகிற குணம்.  சின்ன வயசிலே லேசா மனசிலே படிஞ்சிருந்தது நாளாவட்டத்திலே கெட்டிப் பட்டுப் போய்விட்டதுன்னு நினைக்கிறேன். அதை எப்படி இனிமே இளக்கி சரிப்படுத்தறதுன்னு தெரிலே.

கையோடு கொண்டு வநதிருந்தப் பையைத் திறந்து ஒரு டப்பாவை எடுத்தான் சுந்தர்.  என் பக்கத்தில் வந்து நின்று "அப்பா,  'ஆ' திற பாக்கலாம்.." என்றான்.

"என்னடா.. உன் அப்பா ஆறு வயசு குழந்தைன்னு நெனைச்சையா?" என்று சிரித்துக் கொண்டே சொன்னாள் பங்கஜம்.

திறந்த என் வாயில் ஒரு ஜிலேபி விள்ளலை வைத்தான்.  "இந்தம்மா உனக்கும்.." என்று பங்கஜத்தையும் வாய் திறக்கச் சொல்லி தன் கையால் ஊட்டுகிற மாதிரி கொடுத்துச் சிரித்தபடியே டப்பாவை அவளிடம் கொடுத்தான்.

பையனின் அன்பில் சொக்கிப் போனாள் பங்கஜம்.  "என்னடா ஸ்வீட்லாம் கொடுக்கறே என்ன விசேஷம்?" என்றாள் சிரித்தபடியே.

 

"எல்லாம் நல்ல விஷயம் தான்மா.  மைதிலி கன்ஸீவ் ஆகியிருக்கா.  இன்னையோட அஞ்சு மாசம் முடிஞ்சு ஆறாவது மாசம் ஆரம்பம்.  அதான் சொல்லிட்டுப் போகலாம்ன்னு வந்தேன்.."

"என்னடா இவ்வளவு சாதாரணமா சொல்றே?.." என்று பங்கஜம் படபடத்தாள்.  "உன்னைப் பெத்தவா இங்கே குண்டு கல்லாட்டம் இருக்கோம். அவா கிட்டே இந்த நல்ல சமாச்சாரத்தைச் சொல்லாம வேறு யாரு இருக்கா ஒனக்கு? இதைச் சொல்றதுக்கு மீன மேஷ நட்சத்திரம் பார்த்து ஆறு மாசத்துக்கு வெயிட். பண்ணிண்டு இருந்தையோ?.. ஏண்டா. தெரியாமத் தான் கேக்கறேன்.. எங்க கிட்டே இதை சொல்லணும்ன்னு உனக்குத் தோணவே இல்லையா, இல்லே, ஒன் பெண்டாட்டிக்காரி இதை எங்ககிட்டே சொல்ல வேணாம்ன்னு சொல்லிட்டாளா? சொல்லு.. என்ன நான் சொல்றது?.." 

"அம்மா.. ஏம்மா இப்படி சத்தமா பேசறே?.. பீ காம்.  இப்படி உட்காரு.." என்று அவள் கையைப் பிடித்து சுந்தர் தன் பக்கத்தில் உட்கார்த்திக் கொண்டான்.

நான் எதுவும் பேசலே. இந்த நல்ல விஷயத்தை சுந்தர் சொல்லாம இத்தனை நாள் இருந்தது எனக்கு. வருத்தமாக இருந்தாலும் பேசாமலிருந்தேன்.  பையன் எப்படியும் அவளை கன்வின்ஸ் பண்ணிடுவான்னு தெரியும்.  அதுக்காக காத்திருந்தேன்.

"என்னை சமாதானப்படுத்துவதற்காக எதையோ கதை கட்டப்போறே.. அவ்வளவு தானே?" என்றாள் பங்கஜம், விட்டேற்றியாக.

"கதை இல்லேம்மா.. உண்மைலே நடந்தது என்னன்னா,  மைதிலி கன்ஸீவ் ஆயிருக்கான்னு அந்த லேடி டாக்டர் கன்ஃப்ர்ம் பண்ணினாங்களே தவிர, தொடர்ச்சியா மைதிலிக்கு ஒண்ணு மாத்தி ஒண்ணுனு ஒடம்பு சரியில்லாம இருந்தது.  ஆபிஸ், டாக்டர் க்ளினிக்னு மாத்தி மாத்தி போயிண்டு அவளுக்கே வெறுத்துப் போயிடுத்து... இப்போ இந்த ரெண்டு வாரமா கொஞ்சம் பரவாயில்லை.  உடம்பு தேறி வர்றா.."

"அடப்பாவமே.. பிள்ளைத்தாச்சி பெண்ணுக்கு என்னலாம் கஷ்டம் பாரு.. இதெல்லாம் நீ எங்களுக்குத் தெரியப்படுத்தி இருக்கலாமில்லையா? மனசுக்குள்ளேயே புழுங்கிண்டு ஒண்டியா அவஸ்தை பட்டிருக்கே.. போனது போகட்டும்.  இப்போ நாங்க அவளைப் பாக்கணும். என்ன சொல்றே?... எங்களைப் பார்த்தாத் தான் அவளுக்கும் தனக்கு மனுஷா இருக்கான்னு ஒரு தெம்பு வரும்..  அது சரி, மைதிலி அம்மாக்கு விஷயம் தெரியுமா?  சொல்லிட்டையா?"

"இல்லேம்மா.  உனக்கு சொன்ன பிறகு தான் மத்தவாளுக்கெல்லாம் தெரியப்படுத்தணும்னு மைதிலி பிடிவாதமா இருக்கா.."

"அடப்பாவமே!.." என்று நெட்டுயிர்த்தாள் பங்கஜம். 

அதைப் பார்த்து ஒரு வழியா எல்லாம் ஒண்ணு சேர்ந்து வருகிறதே என்று எனக்கும் பரம திருப்தி.

அன்றைக்கு வியாழக்கிழமை. மைதிலிக்கும் சனி.  ஞாயிறு ஆபிஸ் விடுமுறையாதலால் சனிக்கிழமை இங்கு வந்து, தன் வீட்டிற்கு அழைத்துப் போவதாக சுந்தர் சொல்லிருந்தான்...  கிடைத்த ஒரு நாள் இடைவெளியில் பங்கஜம் மைதிலிக்காக தேன்குழல், முறுக்கு என்று என்னவெல்லாமோ படசணங்கள் பண்ணி ஆசையாக எடுத்து வந்திருந்தாள்.

வீட்டுக்குள் நுழையும் போதே,  "வாங்க அம்மா -- வாங்க அப்பா" என்று எங்கள் அருகில் வந்து முகம் மலர வரவேற்றாள் மைதிலி.  பங்கஜம் வாத்ஸல்யத்துடன் அவள் கைபற்றி தன் அன்பை வெளிப்படுத்தினாள்.

இரண்டு ரூம்கள், கிச்சன், ஹால், பாத்ரூம் என்று பெட்டி போல சின்னதாய் இருந்த வீட்டை அடைசல் இல்லாமல் அழகாய் வைத்திருந்தாள் மைதிலி.

ஹால் பளிச்.  சுவரில் என்லார்ஜ் செய்யப்பட்ட பெரிய சைஸ் புகைப்படத்தில் லேசான புன்னகையுடன் நானும் பட்டுப் புடவையில் தானும்   இருப்பதைப் பார்த்ததுமே மனம் நெகிழ்ந்து போனாள் பங்கஜம்.   மைதிலியை வீட்டுக்குள் நுழைய வேண்டாம் என்று நிர்தாட்சண்யமாய் துரத்தின பழைய நினைவுகள் மனசில் உலா வந்து அவளை வதைத்தது.

ஹால் சோபாவில் அமர்ந்தோம். "இங்கே, வா.." என்று மைதிலியை அழைத்து தன் பக்கத்தில் உட்கார்த்திக் கொண்டு ஆதரவுடன் அவள் கை பற்றி நெகிழ்ந்து போனாள் பங்கஜம். "சுந்தர் எல்லாம் சொன்னான்.  இப்போ உடம்பு பரவாயில்லையா?" என்று விசாரித்தாள்.

"இப்போ எவ்வளவோ பெட்டர், அம்மா.  முன்னாடி தான் ஒரு வழி பண்ணிடுத்து.." என்று சிரித்துக் கொண்டே சொன்னாள் மைதிலி.

கிச்சனிலிருந்து பிளேட்டில் வைத்து பஜ்ஜி+ சட்னி என்று எடுத்து வந்தான் சுந்தர்.. சின்ன ஸ்டூலை எங்களுக்கு எதிரே சாப்பிட வசதியாக நகர்த்திப் போட்டான். "இப்போத்தான் பண்ணினா.  சூடா சாப்பிட்டா நன்னா இருக்கும்.." என்று அவன் எங்களிடம் சொன்ன பொழுது காலத்தின் மாற்றங்களை நினைத்து எனக்குள் சிரிப்பு தான் வந்தது.  

எங்க மடியில் தவழ்ந்த குழந்தை!...

இப்பொழுது தனி வீடு, தனி குடுத்தனம் என்று... தாத்தா, கொள்ளு தாத்தா, பேரன் என்று ஒரே வீட்டில் ஒன்றாய் சாப்பிட்டு ஒன்றாய் உறங்கின ஒரே கூட்டுக் குடும்ப வாழ்க்கை பலதாய் சிதறுண்டு சின்னாப்பின்னமாய் போன கதை!.. சிதறுண்டதை ஒன்றாய்த் திரட்டி ஒரே குடையின் கீழ் ஸ்தாபிப்பது தான் வருங்கால இலட்சியமாய் இனி ஒவ்வொரு குடும்பத்திற்கும் இருக்குமோ என்று நினைவு புரண்டதுமே ஏதோ புது சக்தி என்னுள் முகிழ்த்த மாதிரி உடம்பு சிலிர்த்தது.  என் அப்பாவை தாத்தா என்று மழலையில் மிழற்றிய சுந்தர் மாதிரி சுந்தரின் குழந்தை தாத்தா என்று என் விரல் பற்றி ஒரே வீட்டில் வளைய வர வேண்டாமா?.. மனதின் அடி ஆழத்தில் ஏக்கமாய் உணர்வுகள் கிளர்ந்து எழுந்தன.

சின்ன வயசிலேயே மைதிலி தன் தந்தையை இழக்க அவளை வளர்த்து ஆளாக்கியதெல்லாம் அவள் தாய் தான்.  ரொம்ப கஷ்டப்பட்ட குடும்பம்.  மைதிலிக்கு மத்திய அரசுப் பணி கிடைத்ததும் தான் லேசா தலை நிமிர்ந்த குடும்பம் என்று சுந்தர் எங்களிடம் சொல்லியிருக்கிறான். 

"சரி.. அங்கே எப்போ வர்றே? எங்களோடயே இப்போ வந்திடறையா?" என்று ஆசை ஆசையாக பங்கஜம் கேட்டதற்கு "இப்போ வேணாம்.." என்று மைதிலி சொன்ன பொழுது சட்டென்று பங்கஜம் முகத்தில் ஏற்பட்ட சலனத்தை நான் கவனிக்கத் தவறவில்லை.

வழக்கமா பெண்கள் பிரசவத்திற்கு பிறந்த வீட்டிற்கு வந்து விடுவது வழக்கமாக இருப்பதால் மைதிலி தயங்குகிறாளோ என்று பங்கஜம் நினைத்தாளோ என்னவோ

"இப்போ அம்மா எங்கே இருக்காங்க?" என்றாள்.

"திருச்சிலே.. அண்ணா வீட்டில்.." 

மைதிலிக்கு பதிவுத் திருமணம் ஆன அடுத்த வாரத்திலேயே அவள் அம்மா தன் பையன் வீட்டுக்குப் போய் விட்டதை சுந்தர் ஏற்கனவே என்னிடம் சொல்லியிருக்கிறான்.

"வர்ற மே மாசத்லேந்து மெட்டர்னிட்டி லீவு எடுக்கறதா இருக்கேன். பின்னாடி தான் லீவ் தேவை இருக்கும் என்பதால் முடிஞ்ச வரை ஆபிஸ் போய்டலாம்ன்னு உத்தேசம்.  இங்கே அடுத்த தெருலே தான் ஆபிஸ்ங்கறதாலே போய்ட்டு வர்றதும் கஷ்டமில்லாம இருக்கும். அதானாலே தான்..." என்ற மைதிலி ஒரு வினாடி தயங்கிச் சொன்னாள். "அப்பாக்கு வேறே ஒடம்பு முடியாம இருக்குன்னு இவர் சொன்னார். நானும் இப்பவே அங்கே வந்து..." என்றவள் தலை குனிந்து,

"ஆனா டாக்டர் டேட் குறிச்சதும் அங்கே வந்திடுவேன்.. பிரசவ வலி எடுத்ததும் ஆஸ்பத்திரிலே அட்மிட் ஆகி உங்க வாரிசை பெத்தெடுத்து உங்க கைலே ஒப்படைச்சிடணும் என்பதில் உறுதியா இருக்கேன்.." என்று அவள் சொன்ன பொழுது வெட்கத்தில் ஏற்கனவே சிவந்த அவள் முகம் மேலும் சிவந்தது.

பங்கஜம் அவள் பிறவி குணத்திற்கு மாறாக ரொம்பவும் இணக்கமாய் போனது எனக்கே ஆச்சர்யமாய் இருந்தது.

கடைசியில் எல்லாம் மைதிலி சொன்ன மாதிரி தான் நடந்தது.  

ஒரு சுபயோக சுபதினத்தில் எங்கள் குடும்ப வாரிசாய் கண்ணன் பிறந்தான். முன் கூட்டியே மைதிலியின் தாயாரும் வந்திருந்து ஆறு மாசத்திற்கு எங்கள் உடனேயே இருந்தது எங்கள் எல்லோருக்கும் மிகவும் உதவியாகவும் மன ஆறுதலை அளிப்பதாகவும் இருந்தது. என் முதுகு வலியெல்லாம் மாயமாய் மறைந்து போனது இன்னொரு சந்தோஷ விஷயம்.  அது மட்டுமில்லை,  கண்ணன் பிறந்ததும் அவன் கூடவே சேர்ந்து நான் ஆசைப்பட்ட மாதிரியே  கவிதைகளும் பிறந்தன.

பாரதி நிவாஸ் என்ற கவிதை பற்றி உங்களுக்கும் சொல்ல வேண்டும்.

சென்னை மேற்கு மாம்பலத்தில் எங்கள் முன்னோர்கள் குடும்பச் சொத்தாய் அரண்மனை மாதிரி ஒரு கட்டிடம் காலத்தின் இடிபாடுகளில் சிக்கி தவித்துக் கொண்டிருந்தது. சித்தப்பா, பெரியப்பா, மாமா, மைத்துனன் என்று பங்காளி -- தாயாதி உறவுகள் எல்லாரும் ஒண்ணாச் சேர்ந்து முடிவெடுத்து ஒரே தீர்மானமா அந்தப் பழைய கட்டிடத்தைப் புதுப்பித்து புத்தம் புதுசா தனித்தனி குடில்களாகக் கட்டி ஒரு பெரிய காம்பவுண்ட் சுவர் அரணுக்குள் எங்கள் குடும்பங்கள் அத்தனையையும் ஒன்று சேர்த்திருக்கிறோம்.  ஒன்று பட்டால் உண்டு வாழ்வு என்று சொன்ன பாரதியின் பெயரை எங்கள் குடிலுக்கு சூட்டி பண்டைய கூட்டுக் குடும்ப கலாச்சாரத்திற்கு பெருமை சேர்த்ததில் எங்கள் எல்லோருக்கும் பரம திருப்தி. 

- நிறைவுபெற்றது -