கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை :: ஈரம் - ஏகாந்தன்

     இந்த வாரம் கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை பகுதியில் நண்பர் ஏகாந்தன் அவர்களது சிறுகதை இடம்பெறுகிறது.  


 [ சீதா ராம மன்னிப்புக் கதைத் தொடர் அடுத்த வாரம் தொடரும் ]

     அவரது தளம் ஏகாந்தன் Aekaanthan.

     

     வலைப்பிரதேசத்துக்குள் நுழையும் அவரது முதல் கதை என்கிறார் திரு ஏகாந்தன் அவர்கள்.

     அவருடைய முன்னுரை.  தொடர்ந்து அவர் எழுதிய சிறுகதை.

=================================================================

சின்னதாக ஒரு முன்னுரை  :

சிறுவயதிலிருந்தே சுற்றுப்புற உறவுகளை, நட்புகளை, நிகழ்வுகளை உன்னிப்பாகக் கவனித்ததின் விளைவே இந்தக் கதை. மனதின் ஆழத்தில் அனுபவக் கருக்களில் ஒன்று கற்பனை ஊட்டம்பெற்று கதையாக உருவெடுத்திருக்கிறது எனலாம். உண்மையின், நிதர்சனத்தின் சாயலில்தானே அனைத்தும் இவ்வுலகில் ? பொய்கூட உண்மையின்  நிழலில்தானே நிற்கிறது !  இது ஒரு பீரியட்  கதை (குறிப்பிட்ட காலகட்டத்தைச் சார்ந்தது)

-ஏகாந்தன்

பெங்களூர் 2-5- 2017

******************************************************************************************************

ஈரம்

ஏகாந்தன்

வெடுக்கென அப்படி அவன் பேசியதைக் கேட்டதும் அர்விந்த் இறுக்கமாக உணர்ந்தான்.  அர்விந்தின் மனைவி ஹேமா தாங்கமுடியாமல் முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டாள்.  எழுந்து ஜன்னல் பக்கம் சென்று கம்பியைப் பிடித்து நின்றாள். ஒரு கணம் உறைந்துபோனாள் அகிலா. சில வினாடிகள் மயான அமைதி. இக்கட்டான சூழலிலிருந்து தன்னை முதலில் விடுவித்துக்கொண்டான் அர்விந்த்.

’சரிடா ஸ்ரீதர்.. நான் வரேன்!’ என்று எழுந்தான். குரல் ஒரேயடியாக இறங்கியிருந்தது. மனைவியின் பக்கம் திரும்பி  ’ஹேம்! போலாமா?’ என்றான் ஏதுமே நடக்காததுபோல. அவளும் திரும்பி ‘அகி, வரட்டுமா? போற வழியிலே கொஞ்சம் காய்கறியும் வாங்கிட்டுப்போகணும்..கெளம்புறோம்’ என்றாள்.  அகிலா பதட்டத்துடன் ஹேமாவை நெருங்கி அவளது தோளைத் தொட்டாள்:  ’சரி, அப்பறமாப் பாக்கலாம்’ - சொன்னாள் குரலைத் தாழ்த்திக்கொண்டு.’

வாசலுக்கு அகிலாதான் வந்து வழி அனுப்பினாள். நிதானமாக ஸ்கூட்டரை  ஸ்டார்ட் செய்து, ஹேமா உட்கார்ந்தவுடன் மெல்லச் சிரித்தபடி அகிலாவைப்

பார்த்துக் கை அசைத்தான். கிளம்பிப்போனான் அர்விந்த்.  வீட்டுக்குள் திரும்பிய அகிலாவுக்கு மனது கனமாயிருந்தது.

’அவர்கிட்ட அப்படிப் பேசியிருக்கப்படாது நீங்க !’ என்றாள் பொறுக்கமாட்டாமல்.

அவர் ஒங்களோட க்ளோஸ் ஃப்ரெண்ட்.  ஒரே உருப்படியான நண்பன்னு  நீங்களேதான் சொல்லியிருக்கீங்க..’

’ஒனக்கு இதுலாம் ஒன்னும் புரியாது அகிலா! நீ சும்மா இரு!  –  அவள்  முகத்தைக்கூடப் பார்க்காமல் சொல்லிவிட்டு, கேஷுவலாக வீட்டுக்குக் கொண்டுவந்திருந்த ஆஃபீஸ் பேப்பர்களில் எதையோ குடைந்துகொண்டிருந்தான் ஸ்ரீதர்.

’ஒரு இங்கிதம் தெரியாம மூஞ்சில அடிக்கறமாதிரி இப்படி எப்படி பேசிட்றீங்க!  இன்னொருத்தர் மனம் அடிபடுமேன்னு தோணவேணாம்?’ கோபம் படபடக்கவைத்தது அகிலாவை.  ’கூசாம பணம் பணம்-னு வந்து நிக்கறானே, அது ரொம்ப சரியாத் தோணுதா ஒனக்கு? நண்பனா இருந்தாலும் அடிக்கடிப் பணம் கேட்கறவனை இப்படித்தான் கட் பண்ணனும். இதுல தயவு தாட்சண்யம் கூடாதுன்னு நினைப்பவன் நான்!’ சிடுசிடுத்தான் ஸ்ரீதர்.

‘அப்படி என்ன கேட்டுட்டார் ? கேவலம் ரெண்டாயிரம். ஏதோ அவசரமாயிருக்கும்.  மாசத்தில கடைசி வாரம் வேற. இத்துணூண்டுக் காசு ஒரு பெரிய விஷயமா போச்சா ஒங்களுக்கு ?’ என்றாள் கோபம் இறங்காமல் அகிலா.

’ஏற்கனவே மூவாயிரம் வாங்கியிருக்கான்ல. அதயே இன்னும் திருப்பித் தரல...அதுக்குள்ள இன்னும் ரெண்டு கேட்கவந்துட்டான் ..இடியட் !’ – ஸ்ரீதர்.

ஜிவ்வென்று தலையில் சூடேறியது அகிலாவுக்கு.  மேற்கொண்டு பேசப்பிடிக்காமல் விருட்டென்று திரும்பி கிட்ச்சனுக்குள் போனாள்.  என்ன செய்கிறோம் என்கிற ப்ரக்ஞையின்றி ஸ்டவ்வைப் பற்றவைத்தாள்.  எழுந்து நின்ற நீல ஜ்வாலையை சில கணங்கள் உற்றுப் பார்த்தாள். அணைத்தாள். பாத்திரங்களை உருட்டினாள்.

வெளியே கிடந்த கரண்டிகளையும் டம்ளரையும் ஸிங்குக்குள் தள்ளிவிட்டு பால்கனிக்குப் போய் தொப்பென்று கூடைநாற்காலியில் உட்கார்ந்தாள். மூடு அவுட்.  பண விஷயத்தில ஏன்தான் அவள் புருஷன் இப்படி பயங்கரக் கஞ்சூஸாக இருக்கிறானோ..  முன்னாடி வாங்கினதைத் திருப்பித் தரலயாம். அவன்தான் என் நண்பன்கிற ! பணத்தைத் தூக்கிண்டு ஓடியா போய்டுவான் ? சே..!

தாங்கமுடியவில்லை அவளால்.  அவள் குணமே வேறு.  ஊர்பேர் தெரியாத யாராவது அவசரம்னு கேட்டாக்கூட இளகிப்போய்க் கொடுத்துவிடக்கூடிய மனமுடையவள். அவளுக்கு இப்படி ஒரு புருஷன்.

ஒருவாரம்போனால் அடுத்த வாரம், பெரும்பாலும் ஞாயிறு மாலையில் எப்படியும் மனைவியுடன் ஸ்ரீதர் வீட்டுக்கு ஒரு விசிட் அடித்துவிடுவான் அர்விந்த்.  அகிலா சந்தேகித்தபடியே அந்த ஞாயிறன்று அர்விந்த்-ஹேமா வரவில்லை.  அவளுக்கு உறுத்தியது.  எப்படிப் பேசினான் அவள் புருஷன். அர்விந்தின் மனம் நிச்சயம் புண்பட்டிருக்கவேண்டும்.  ரொம்ப சென்சிட்டிவ் டைப் ஆயிற்றே ஹேமாவும்.

அவள்தான் நம்மைப்பற்றி என்ன நினைத்திருப்பாள்?

ஹேமாவைப்பற்றிய சிந்தனையில் அகிலாவின் மனம் மேலும் சுருண்டது.

குணவதி. வெள்ளை மனசு என்று கேள்விப்பட்டிருக்கிறாள். உண்மையில் அப்படி ஒரு ஜீவனை ஹேமாவிடம்தான் கண்டாள் அகிலா. சிரித்தால் மலர்ந்து சிரிப்பாள்.

தன் கூடப்பிறந்தவளிடம் பேசுவதுபோல் எல்லாவற்றையும் அகிலாவிடம் நொடியில் கொட்டிவிடுவாள். ஸ்ரீதரால் அவள் ஹேமாவுடன் நெருக்கமாயிருப்பதும் நின்றுவிடுமோ?  இந்த பெங்களூரில் அவளுக்கு தோழி என்று சொல்லத்தக்க ஒருத்தி ஹேமா மட்டும்தானே….

சில நாட்களுக்குப்பின் அன்று அகிலா அருகிலுள்ள இந்திராநகரின் பெரிய ஸ்டோர் ஒன்றுக்கு வீட்டு சாமான்கள் வாங்க என வந்திருந்தாள்.  இந்திரா நகர் அவளுக்குப் பிடித்த லொகாலிட்டி. பக்கத்தில் ஒரு கிளைச்சந்தில் ஃப்ரெஷ்ஷாக பாலக் கிடைக்கும். ஸ்ரீதருக்கு பாலக் பன்னீர் என்றால் உயிர். அகிலாவின் அப்பா லக்னோவில் வெகுகாலம் வேலைப் பார்த்திருக்கிறார். சிறுபிராயத்தை அங்கே கழித்த அகிலாவுக்கு வடக்கின் உடை, பாவனை, சாப்பாடு இத்தியாதிகள் எனப் பழகியிருந்தது. தன் அம்மாவிடமிருந்து நார்த் இண்டியன் டிஷஸ் செய்வதை சின்னவயசிலிருந்தே ஆர்வமாகக் கற்றுக்கொண்டிருந்தாள். பாலக் பன்னீர், மட்டர் பன்னீர், கோஃப்தா, பர்த்தா என்று புகுந்து விளையாடுவாள். கல்யாணம் ஆன புதிதில், தான் சற்றும் எதிர்பார்த்திராத அகிலாவின் இந்த சமையல் திறமை கண்டு அசந்துபோயிருந்தான் ஸ்ரீதர். 

பிரும்மச்சாரியாகப் பொழுதுபோக்கிக்கொண்டிருக்கையில் அவனுக்கு மிகவும் பிடித்த விஷயம் ஞாயிறன்று ஏதாவது நல்ல ரெஸ்டாரண்டில் போய் உட்கார்ந்து விதவிதமான ஐட்டம்களாக உள்ளே தள்ளுவது. குறிப்பாக சப்பாத்தி-சப்ஜி, பட்டூரே-சோலே, பானிபூரி என்று வடக்கத்தி வகை சமாச்சாரம்தான். கல்யாணத்துக்குப்பின் அவனுக்குப் பிடித்தமான இத்தகைய பலகாரங்களை ஞாயிறுகளில் வழக்கமாக்கிவிட்டாள் அகிலா. சில ஞாயிறுகளில் அர்விந்த்-ஹேமாவும் சேர்ந்துகொள்வார்கள். 

‘டேய் ஸ்ரீ! நார்த் சங்கதி சாப்பிடணும்னா உன் வீட்டுக்குத்தாண்டா வருவேன். ஹேமாவுக்கும் அகிலா பண்றது ரொம்பப் புடிச்சுப்போச்சு!’ என்று ஒருநாள் ஹாலில் உட்கார்ந்து அர்விந்த் ஸ்ரீதரிடம் சொல்லிக்கொண்டிருப்பதைக் கேட்டு சந்தோஷப்பட்டிருக்கிறாள் அகிலா.

சாமான்களை வாங்கிக்கொண்டு பக்கத்தில் இருந்த பெருமாள் கோவிலுக்குள் அகிலா நுழைந்தபோது அங்கே ஹேமா நின்றிருந்தாள். ஒருபக்கம் சந்தோஷம்.  மறுபக்கம் தன் கணவனின் சுடுசொல்லால், ஹேமா தன்னைப் பார்க்காததுபோல் போய்விட்டால் என்கிற உறுத்தல். நினைத்துப் பார்க்கவே பதற்றமாக இருந்தது.

ஆனால் அப்படி ஏதும் நடக்கவில்லை. கண்மூடி ப்ரார்த்திருந்த ஹேமா கும்பிட்டுத் திரும்பியவுடன், படியேறிய அகிலாவைக்கண்டு இதமாகச் சிரித்தாள். அகிலாவின் மனம் லேசானது.  ‘என்ன இந்தப்பக்கம்?’ ஆரம்பித்தாள் அகிலா.

’கொஞ்சம் சாமான்கள் வாங்கிட்டு கோவிலுக்கும் போய்ட்டுவரலாம்னு வந்தேன்.. நீ?’ கேட்டாள் ஹேமா. ’வீட்ல பாலக் தீந்துபோச்சு. இங்கதான் காலைல புதுப் பாலக், மத்த கீரைகள்லாம் நெறயக் கெடைக்கும். மேற்கொண்டு கொஞ்சம் சாமானும் வாங்கவேண்டியிருந்தது.  திறந்திருந்த கோவிலப்பாத்ததும் உள்ளேபோய் ஒரு கும்பிடு போட்டுட்டு ஆட்டோ பிடிக்கலாம்னு நுழைந்தால், உள்ளே நீ !’

சிரித்தாள் அகிலா. இருவரும் கொஞ்ச நேரம் பேசிக்கொண்டிருந்துவிட்டுப் பிரிந்தார்கள். அர்விந்திற்கு லீவு கிடைத்தால், ஒரு வாரம் ஊர்ப்பக்கம் போய்வரத் திட்டமிருப்பதாகச் சொன்னாள் ஹேமா. ஸ்ரீதர் அர்விந்திடம் அன்று நடந்துகொண்ட லட்சணம்பற்றி அகிலா தானாக ஏதும் சொல்லக் கூசினாள்.  ஹேமாவும் வாயைத் திறக்காதது வசதியாய்ப்போயிற்று.

வீட்டுக்குத் திரும்பிய அகிலா இரண்டு மணிநேரத்தில் சமையலை முடித்துவிட்டு. டிவி முன் உட்கார்ந்தாள். ஏதோ ஒரு அழுகைக்காவியம் ஓடிக்கொண்டிருந்தது.

அவள் ஒரு சராசரி தமிழ் ஹவுஸ்வைஃப் இல்லை.  சீரியல், அரட்டைக்கச்சேரி இத்தியாதிகள் அவளுக்கு எரிச்சலைத்தான் ஏற்படுத்தின. குக்கரி கொஞ்சம் பார்ப்பாள். பழைய சினிமாப் பாடல்கள் எதிலாவது வந்துகொண்டிருந்தால் ரசித்துக் கேட்பாள்.  அடிக்கடி நியூஸ் கேட்டு தன்னை அப்டேட் செய்துகொள்ளும் கொஞ்சம் வித்தியாசமான பெண். நியூஸ் சேனலில் பிரதமர் நரசிம்மராவும் அமெரிக்க ஜனாதிபதி புஷ்ஷும் நியூயார்க்கில் சந்தித்துப் பேசியது பற்றி விளக்கிக்கொண்டிருந்தார் வாசிப்பாளர். டிவியை ஆஃப் செய்தாள். 

பொதுஅறிவை விருத்திசெய்துகொள்ளும் மூடில் அவள் இப்போதில்லை.

மனம் பின்னோக்கி அவளை இழுத்துச் சென்றது. கல்யாண தினத்தன்று மாலை, தன் தோழிகள் என்று சிலரை அகிலா ஸ்ரீதருக்கு அறிமுகப்படுத்தினாள்.

எல்லோரும் சேர்ந்து ஃபோட்டோ எடுத்துக்கொண்டார்கள். சிரிப்பும் கும்மாளமுமாய் இருந்தது. ஆனால் அவன் யாரையும் அதுவரை தனது நண்பன் என்று அறிமுகம் செய்யவில்லையே. அவனுக்கு நண்பர்களே இல்லையோ என்று அவள் நினைக்க ஆரம்பித்தபோது அங்கே வந்தான் அர்விந்த் ஸ்ரீதரிடம் ஏதோ கேட்பதற்காக.

அவனிடம் பேசியபின், அகிலாவின் பக்கம் திரும்பி தன்னுடைய நண்பன் என்று ஸ்ரீதர் அரவிந்தை அறிமுகப்படுத்தினான் என்பது நினைவுத் திரையில் படமாய் விரிந்தது.

கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஸ்ரீதரிடம் பேசி மேலும் தெரிந்துகொண்டாள். 

இருவரும் மதுரைக்காரர்கள். சின்னவயதிலிருந்தே ஒன்றாய்ப் படித்தவர்கள். ஸ்ரீதருக்கு இஞ்ஜினியரிங் முடித்து ஆறுமாதத்தில் பெங்களூரில் ஒரு கம்பெனியில் வேலை.

அர்விந்த் படிப்பு விஷயத்தில் சராசரிதான். பி.காம்.தான் அவனால் முடிந்தது.  இரண்டுவருடம் வேலையில்லாமல் அலைந்தபோது ‘தெண்டச்சோறு, தெண்டச்சோறு’ என்று அப்பாவிடம் தினமும் வசவு வாங்கி வாழ்க்கை வெறுத்திருக்கிறான். நண்பர்களைச் சந்தித்தல், வேலை விசாரிப்புகள் எனத் திரிந்துவிட்டு மாலையில் திரும்புகையில், அப்பாவை நினைத்துத் தன் வீட்டுக்குள் நுழையவே பயந்திருக்கிறான். போராடிப் படித்து ஒருவழியாக மத்திய அரசுத் தேர்வில் தேர்ச்சிபெற்றான்.  க்ளார்க் வேலைதான். ஆனால் தானே தன்வயித்துக்கு சம்பாதித்துக்கொள்ளப்போகிறோம் என்கிற எண்ணமே அவனுக்குப் பரமதிருப்தி தந்தது. மத்திய அரசு அலுவலகத்தில் பெங்களூரில் போஸ்ட்டிங். வேலையில் சேர்ந்தபின் முதல் சம்பளத்தில் அப்பாவுக்குக் கொஞ்சம் பணம் மணிஆர்டரில் அனுப்பினான். கூடவே ஒரு கடிதமும் எழுதினான் அர்விந்த். அதில் தன்னால் கடந்த சிலவருடங்களில் அவருக்கு எத்தனையோ சிரமம், தர்மசங்கடம், மனக்கஷ்டம் ஏற்பட்டதைக்குறிப்பிட்டு, அதற்காக மனம் வருந்துவதாக எழுதியிருந்தான். தன்னை மன்னித்தருளுமாறு அவரிடம் வேண்டிக்கொண்டிருந்தான். பதிலாக அடுத்த வாரமே ஒரு போஸ்ட் கார்ட் வந்தது.

‘வேலையில் சேர்ந்ததில் சந்தோஷம். ஆசிகள் – அப்பா’ என்று ரத்தினச்சுருக்கமாக கோணல்மாணல் கையெழுத்தில் கிறுக்கியிருந்தார் அவனது அப்பா.  படித்ததும் அர்விந்தின் கண்கள் குளமாயின. தன்னால் அப்பாவுக்கு சந்தோஷம் என்பது இந்த ஜென்மத்தில் ஏற்படும் என்று அவன் நம்பியதில்லை. அந்தப் போஸ்ட்கார்டை ஒரு பொக்கிஷமாய்க் கருதி, பழுப்புக்கவர் ஒன்றில் போட்டு தன் ப்ரீஃப்கேஸில் பத்திரமாக வைத்துக்கொண்டான் அர்விந்த்.

முதலில் பெங்களூர் வந்த ஸ்ரீதருக்கு நண்பர்கள் என்பதாக யாரும் அமையவில்லை. அகிலாவும் வீட்டிலேயே கிடந்தாள். அவளிடம் ஒரு ‘ப்ளஸ்’  என்னவென்றால் அவளுக்கு வாசிப்புப்பழக்கம் உண்டு. தன்னோடு நிறைய  புத்தகங்களை அள்ளிவந்திருந்தாள். இதுவரை வாங்கி ஆனால் படிக்க நேரமில்லாதுபோன நாவல்கள், சிறுகதைகளை வாசித்து வந்தாள். எப்போதாவது கொஞ்சம் டிவி. அவள் கணவனுக்கு வீடு திரும்ப. இரவு 8, 9 என்று ஆகிவிடும்

அர்விந்தும் பெங்களூரில் வேலைக்குச் சேர்ந்ததும் ஸ்ரீதர் உற்சாகமானான்.

ஜே.பி.நகர் பகுதியில் வீடும் வாடகைக்கு கிடைத்து குடிபுகுந்துவிட்டதாக ஒருநாள் சந்தித்தபோது அர்விந்த் சொன்னான். ஸ்ரீதர்-அகிலா இருக்கும் டொம்லூருக்குப் பக்கத்தில்தான். இரவு ஒன்பது மணிவாக்கில் அன்று வீடுதிரும்பியவன் தன் மனைவியிடம் நண்பனைச் சந்தித்ததுப்பற்றிச் சொன்னான். அர்விந்தையும் ஹேமாவையும் வரும் சனிக்கிழமையே மதிய உணவுக்குக் கூப்பிடச்சொன்னாள் அகிலா. அவளுக்கு சுற்றிலும் மனிதர்கள் வேண்டும். நட்பு வேண்டும். முதல் சந்திப்பிலேயே அகிலாவுக்கும் ஹேமாவுக்கும் ஒருத்தரை ஒருத்தர் பிடித்துவிட்டது. இரு குடும்பங்களும் நெருக்கமாயின.

மதுரைக்கு விடுப்பில் போனால் அர்விந்த் தன் மனைவியுடன், இரண்டு தெரு தள்ளி, வடக்கு மாசி வீதியில் இருக்கும் ஸ்ரீதர் வீட்டுக்கும் அவசியம் ஒருமுறையாவது போவான். ஸ்ரீதரின் பெற்றோரோடு உட்கார்ந்து மணிக்கணக்கில் பேசுவான் என்று தன் மாமியார் சொல்லி அகிலா கேட்டிருக்கிறாள். ஹேமாவும் ஸ்ரீதரின் அம்மாவோடு சமையல்கட்டில் ஒத்தாசைக்கு ஏதாவது செய்துகொண்டு பேசிக்கொண்டிருப்பாளாம். ’அரவிந்த் எனக்கு இன்னொரு பிள்ளை!’ என்று மாமியார் கல்யாணமான புதிதில் தன்னிடம் சொன்னபோது, இவ்வளவு நெருக்கமா என்று தான் ஆச்சரியப்பட்டது அகிலாவுக்கு நினைவில் தட்டியது.

அப்படிப்பட்டவனை தன் புருஷன் ஒரு நொடியில் இப்படி இன்சல்ட் செய்துவிட்டான். கடன்கொடுக்க இஷ்டமில்லைன்னா அதை வேறுவிதமாக சொல்லியிருக்கலாமல்லவா?

மூன்று வாரம் போயிருக்கும். அன்று ஸ்ரீதர் ஆஃபீஸுக்குப் புறப்பட்டபின், பால்கனியில் உட்கார்ந்து படித்துக்கொண்டிருந்தாள் அகிலா. கையில் சுஜாதாவின் ‘கரையெல்லாம் செண்பகப்பூ’. சுஜாதா அவளுக்குப் பிடித்த ரைட்டர். கல்லூரி நாட்களிலிருந்தே சுஜாதாவின் கதைகளில் ஈர்ப்பு அதிகம். கதையில் ஆழ்ந்திருக்கையில் ’டிங்!’ என்றதிர்ந்த வாசல் மணி அவளைத் தூக்கிவாரிப்போடவைத்தது. இந்நேரத்தில் யாராயிருக்கும்? வேகமாகச் சென்று வாசற்கதவைத் திறந்தாள். அடுத்தவீட்டு சின்னப்பெண் ஷ்ரேயா சிரிப்பே முகமாக நின்றுகொண்டிருந்தாள். ‘ஆண்ட்டி! யுவர் போஸ்ட்!’ என்று கையிலிருந்த இன்லண்ட் லெட்டரை நீட்டினாள். ‘தேங்க்ஸ் பேபி!’ என்று அதை வாங்கிக்கொண்டு ஏதோ கேட்கபதற்குமுன் சிட்டாகப் பறந்துவிட்டாள் சிறுமி.

பால்கனிக்குத் திரும்பி வந்தவள் கடிதத்தைப் பார்த்தாள். அவளுடைய மாமனாரிடமிருந்துதான் வந்திருந்தது. ’எப்போதாவதுதான் அப்பா லெட்டர் போடுவார், அதுவும் பணம் கேட்டுத்தான்’ என்று அவளுடைய கணவன் குறைசொல்லியிருக்கிறான் பெங்களூர் வந்த புதிதில். ’ஏன் இப்படில்லாம் பேசறீங்க.. அவர் ஒங்க அப்பா!’ என்று கடிந்துகொண்டிருக்கிறாள் அகிலா. அவன் என்ன பெரிதாகக் கிழித்தான்? அவர் போட்ட லெட்டருக்கு ஒப்புக்கு நாலுவரி பதிலாக எழுதுவான். 

பெங்களூர் வந்த இந்த ஒருவருடத்தில் நாலு கடிதம் வந்திருக்கும். அப்பா ஒருபக்கத்தில் சுருக்கமாக எழுதியிருப்பார். அம்மா மற்றொரு பக்கத்தில் தன் பிள்ளைக்காக நுணுக்கி நுணுக்கி எழுதியிருப்பாள். 

போனமாதம் மாமனாரிடமிருந்து வந்த கடிதம் அவளது ஞாபகத்திற்கு வந்தது. அதில் மாமியாருக்கு வயிற்றுவலி தாங்கமுடியவில்லை என்றும் அல்சருக்கு ஆபரேஷன் செய்யவேண்டியது அவசியம் என்று தெரிந்த டாக்டர் கூறியதாகவும் எழுதியிருந்தார். கூடவே ஐயாயிரம் கேட்டிருந்தார். 

எட்டாயிரம் ஆகுமென்றும் ஐயாயிரம் அனுப்பினால் போதும். மீதமுள்ளதை தான் பார்த்துக்கொள்வதாகவும் எழுதியிருந்தார். மாமியாரும் தான் வயிற்றுவலியினால் படும் அவஸ்தைபற்றி பிள்ளைக்கு ஓரத்தில் எழுதியிருந்தாள். ஸ்ரீதர் படித்துவிட்டு ’இவருக்கு வேறென்ன வேலை?’ என்று முணுமுணுத்துக்கொண்டே கடிதத்தை அகிலாவின் கைகளில் திணித்தான். 

படித்த அகிலா பதறினாள். ’முதல் வேலயா நாளைக்கு அனுப்பிட்டு வீட்டுக்கு வாங்க!’ என்றாள். அவன் காதில் விழுந்ததாகவே காட்டிக்கொள்ளவில்லை. ஏதோ காரியமாக வெளியேபோய்விட்டான். அடுத்த நாள் இரவில் அவன் ஆஃபீஸிலிருந்து திரும்பியபோது ’பணம் அனுப்பிட்டீங்களா?’ என்று கேட்டாள் அவள். ‘அனுப்பல. அதற்கு அவசியம் இல்ல!’ என்று அலட்சியமாய்ச் சொல்லிவிட்டு பாத்ரூமிற்குள் நுழைந்தான் ஸ்ரீதர். அகிலாவுக்கு ஒரே கோபம். இரவுச் சாப்பாடு முடியும்வரை மேற்கொண்டு ஒன்றும் பேசாதிருந்தாள். படுக்கப்போகுமுன் ’பெத்தவளுக்கு ஒரு அவசரத்துக்குப் பணம் அனுப்பமுடியலன்னா என்ன சம்பாதிச்சு என்ன புண்ணியம்’ என்று தான் சீறியதும், அவன் கல்லுளிமங்கனாக ஒன்றும் உறைக்காமல் ஏதோ குருட்டுத் தர்க்கம் பண்ணிவிட்டுத் தூங்கிப்போனதும் ஞாபகத்துக்கு வந்தது.

அதற்கடுத்த ஞாயிறன்று ஹேமாவும் அர்விந்தும் வந்திருந்தார்கள். அகிலா காஃபி போட்டுக்கொண்டுவந்து உட்கார்ந்ததும் பேச்சு அங்குமிங்குமாக அலைந்து, ஒரு கட்டத்தில் ஊரில் இருக்கும் பெற்றோர்பக்கம் திரும்பியது. அப்போது தன் கணவனிடம் ’ஒங்களுக்கு லெட்டர் வந்து நாளாயிடுச்சு. அம்மாவின் ஆபரேஷனுக்குத் தட்டாமல் பணம் அனுப்பிருங்க, ப்ளீஸ்..!’ என்றாள் அகிலா.

நிலைமையை உடனே கணித்துவிட்ட அர்விந்த் நண்பனிடம் உரிமையோடு ‘டேய்! அவங்க உன் அம்மாடா. அனுப்பிடு!’ என்றான். அதைக்கேட்டவுடன் ஸ்ரீதரின் முகம் போனபோக்கு இருக்கிறதே.. ‘ஏற்கனவே நெறய அனுப்பியாச்சு. இனிமே ஒரு காசு பெயராது!’ என்று சீறி, அவர்களது அதுவரைக்குமான ஜாலியான உரையாடலை ஸ்தம்பிக்கவைத்தான். ஹேமாதான் பேச்சை மெல்ல வேறு திசைக்குக்கொண்டுபோய், அவர்களது அந்த மாலை நேரம் பாழாகாது பார்த்துக் கொண்டாள்.

இப்போது மீண்டும் இந்தக் கடிதம். பணத்தை ஜல்தியா அனுப்பச்சொல்லி  பெரியவர் எழுதியிருப்பாரோ? கெஞ்சக்கூடியவர் அல்ல அவளது மாமனார்.

ஆனால் மாமியாரின் நச்சரிப்பு தாங்காமல் மீண்டும் எழுத நேர்ந்திருக்குமோ  

…என்ன கஷ்டம். சிந்தனையுடன் இன்லேண்டைப் பிரித்தாள். கவலையோடு  கடிதத்தின் வரிகளில் கண்ணை ஓட்டியவள் ஒருகணம் நம்பமுடியாது தடுமாறி  மீண்டும் ஆரம்ப வரிகளிலிருந்து படிக்க ஆரம்பித்தாள்.

ஸ்ரீதருக்கும் அகிலாவுக்கும் ஆசீர்வாதம்.  நான்தான் உன்னைக் குறைசொல்லிக்கொண்டிருந்தேன் ஸ்ரீதர், நீயோ உன் அம்மாவின் நம்பிக்கை பொய்க்காதவாறு பணம் அனுப்பி அவளது வயிற்றில் பால் வார்த்துவிட்டாய். ஆபரேஷன் நல்லபடியாக புதன்கிழமை முடிந்தது.

இரண்டு நாள் வைத்திருந்து டிஸ்சார்ஜ் செய்துவிட்டார்கள். நீ அனுப்பிவைத்த பணத்தை உடனே எங்களிடம் கொடுத்ததோடு அல்லாமல், டாக்டரிடம் அப்பாயிண்ட்மெண்ட் வாங்குவதிலிருந்து கூடவே ஆஸ்பத்திரியிலும், வீட்டிலும் ஒத்தாசையாக இருந்த அரவிந்த், ஹேமாபற்றி நான் என்ன சொல்லட்டும்? 

எல்லாம் உன் அம்மாவின் அதிர்ஷ்டம்.  ’நான் சொன்னேனா இல்லியா, என் புள்ள மனசு ஒன்னும் கல் இல்லன்னு!’ என்று அடிக்கடி இப்போதெல்லாம் என்னை சீண்டுகிறாள் உன் அம்மா.

இப்படிக்கு,

அப்பா

கீழே இங்கிலீஷில் எஸ்.மாதவன் 22.2.92 என்று தெளிவாக இருந்தது அவளது மாமனாரின் கையெழுத்து.

அகிலா ஒருகணம் கண்ணை மூடி நடந்ததை உள்வாங்கிக்கொண்டாள். 

அடடா!  ஸ்ரீதருக்குத் திருப்பவேண்டிய மூவாயிரத்தோடு தன்கையிலிருந்து பணம்போட்டு அர்விந்த் ஆபரேஷனுக்காகத் தந்திருக்கிறான்.. எப்படிப்பட்ட மனுஷன்.. அவனுக்கு கனப்பொருத்தமாக இந்த ஹேமா. ‘ஆண்டவா, நீ இருக்கிறாய்!’ என்று மெல்லச் சொன்னது அவள் மனம். இரவில் ஸ்ரீதர் ஆஃபீஸிலிருந்து வந்ததும் நல்லசெய்தியை சொல்லவேண்டும்.

அன்று இரவுச்சாப்பாட்டுக்கென்று அவனுக்குப் பிடித்ததை செய்திருந்தாள். இரவில் வீடு திரும்பிய ஸ்ரீதர் நல்லபசியோடு சப்பாத்தி, கோஃப்தா கறியை சாப்பிட்டான்.

இன்னும் கொஞ்சம் கோஃப்தா போடச்சொன்னான். அவனுக்குப் பிடித்திருக்கிறது என்று அவளாகப் புரிந்துகொள்ளவேண்டும். ‘ப்ரமாதமாயிருக்கு’, ’ நல்லாப் பண்ணியிருக்கே’ போன்ற வார்த்தைகள் அவன் அகராதியில் இல்லை. சாப்பிட்டு முடித்து டிவி-யின் முன்போய் உட்கார்ந்த புருஷனிடம் கடித விஷயத்தைச் சொன்னாள் அகிலா. அர்விந்த் தன் கையிலிருந்தும் போட்டுக்கொடுத்திருப்பதாகத் தெரிகிறது என்றும் உணர்த்தினாள். ‘இப்ப என்ன செய்யனுங்கறே? அந்த ரெண்டாயிரத்தை அர்விந்துக்குத் தந்துடணும் அவ்வளவுதானே? ஹேமாவுக்கு ஃபோன் போடு. இந்த ஞாயிறன்னிக்கி நம்மவீட்டுக்கு வரட்டும். அர்விந்த்கிட்ட  அந்தப்பணத்தை ஒனக்கு முன்னாலேயே கொடுத்திடறேன். இதுக்குப்போயி ஏன் டென்ஷனாகறே நீ?’

சின்னத்திரையின் ஏதோ ஒரு மசாலா நிகழ்ச்சியைப் பார்த்துக்கொண்டே அவள்பக்கம் திரும்பாமல் பதில் சொன்னான். 

அம்மாவுக்கு நல்லபடியாக ஆபரேஷன் நடந்ததுபற்றிகூட அவனுக்கு சிந்தனையில்லையா? அங்கேயே நின்று அவனை சிலகணங்கள் பார்த்தாள் அவள். பின் வேகமாகச் சென்று அலமாரியில் fநாவலுக்குள் செருகி வைத்திருந்த அந்தக் கடிதத்தை எடுத்துக்கொண்டு பால்கனி கதவைத் திறந்தாள் அகிலா. நாற்காலியில் உட்கார்ந்து மேலே பார்த்தாள்.

மேகமூட்டத்துடன் ஒரேயடியாக இருண்டு கிடந்தது வானம்.  இன்றாவது மழைவருமா, இல்லை ஏமாற்றுவேலைதானா? ஈரக்காற்று அவள் முகத்தை ஜில்லென்று வருடிச் சென்றது.  எங்கோ மழைபெய்திருக்கிறது…

பால்கனி லைட்டைப்போட்டாள். கையிலிருந்த இன்லேண்ட் லெட்டரைத் திறந்தாள். கண்ணில் மீண்டும் பட்டது கடைசிவரிகளாக அவளது மாமனார் எழுதியிருந்தது.  ’நான் சொன்னேனா இல்லியா, என் புள்ள மனசு ஒன்னும் கல் இல்லன்னு!’ என்று இப்போதெல்லாம் அடிக்கடி என்னை சீண்டுகிறாள் உன் அம்மா’.  தன் மாமியாரின் சாந்தமான முகம் அவள் கண்முன் தோன்றி மறைந்தது.

கூடவே அன்று ஹேமாவுடன் கையசைத்துச் சென்ற அர்விந்தின் முகமும்.

அகிலாவின் கண்கள் ஈரமாயின. தனக்குள் முணுமுணுத்துக்கொண்டாள் : 

‘ஆமா  அத்தை.. ஒங்களோட இன்னொரு மகனோட மனசு இருக்கே, அது கல் இல்லே...

***************************************************



தமிழ்மணத்தில் வாக்களிக்க........