கேட்டு வாங்கிப்போடும் கதை :: மறப்பது மனித இயல்பு மன்னிப்பது இறை இயல்பு ஜி எம் பாலசுப்ரமணியம்

"சீதை ராமனை மன்னிக்கும்" கதைத் தொடரில் திரு ஜி எம் பி ஸாரின் கற்பனை இன்று..

மறப்பது மனித இயல்பு; மன்னிப்பது இறை இயல்பு

ஜி எம் பாலசுப்ரமணியம்

ஸ்ரீராமுக்காக

     நண்பர் ஸ்ரீராம் என்னிடம் எதைக் கண்டாரோ தெரியவில்லை. ஒரு அஞ்சல் அனுப்பி ஒரு கதை எழுத வேண்டி இருந்தார். கதை எழுதி விடலாம்தான்  ஆனால் ஒரு நிபந்தனையுடன்  கதை எழுத வேண்டி இருக்கிறார்.  


     கதை “சீதை ராமனை மன்னித்து விட்டாள்’ என்று முடிந்திருக்க வேண்டுமாம் நானும்  முயற்சி செய்கிறேன்  என்று  பதில் எழுதினேன் கதையில் ராமன் சீதை என்னும் பாத்திரங்களைக் கற்பனை செய்து ஏதோ கதை ஒப்பேற்றி விடலாம்தான் 


     ஆனால் எனக்கு அது சரியாகத் தோன்றவில்லை ராமன்  சீதை என்றாலேயே நம் மனதில் வருவது இராமாயணக் காப்பிய பாத்திரங்களே ராமாயணத்துக்கு யாரும் காப்பி ரைட் வாங்கி இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. ராமனை ஒரு உதாரண புருஷனாகவே நம்  மக்கள் நினைக்கின்றனர் என்னால் அப்படி நினைக்க முடியவில்லை எல்லா குணங்களும் குறைகளும்  நிறைந்த பாத்திரங்களாகவே அணுகுகிறேன்  என் மனதில் தோன்றிய சில கருத்துகளுடன் கதை புனையத் தயார்படுத்திக் கொண்டேன்இருந்தாலும் அசல் கதையை சிதைக்கக் கூடாது என்னும்  முனைப்பும் இருந்ததுஅதுவே இந்த வடிவம் பெற்றுவிட்டது ராமாயணக் கதையை அநேகமாக எல்லோரும்  அறிந்துஇருப்பர் ஆகவே கதையை விளக்காமல் பாத்திரங்களை மட்டும்  அணுகுகிறேன்

 

     மறப்பது மனித குணம் மன்னிப்பதுஇறை குணம் என்று படித்த நினைவு

ராமனை மகா புருஷனாக நினைக்க விடாமல் தடுப்பது எது?நிறையவே உள்ளது ஆனாலும்   ராமாயண நிகழ்வுகள் சிலவற்றை கூர்ந்து கவனிக்க வேண்டும்

சீதையை ராவணன் கவர்ந்து சென்றான் அவளை மீட்க வனம்  முழுவதும் அலையும் ராமன்  ஜடாயுவிடமிருந்து ஒரு சில தகவல்கள் பெறுகிறான் தன்  தந்தைக்கு ஈமக் கிரியைகள் செய்ய முடியாமல் போன ராமன் ஜடாயுவுக்கு அதைச் செய்கிறான் பின் காட்டில் அனுமன்  மூலம்சுக்கிரீவன்  நட்பைப் பெறுகிறான் சீதையைத் தேட  அவன்  உதவியை நாடுகிறான் தவறில்லை ஆனால் சுக்கிரீவனை விட பலசாலியும்  பராக்கிரமும் மிக்க வாலியை மறைந்து நின்று கொல்கிறான் அதற்கும் ஒரு காரணம் கூறப்படுகிறது.  


     அது சுக்கிரீவனின்  வேண்டுகோள்  ஏழு மராமரங்களையும்  ஒரே அம்பினால் துளைக்கும்  சக்தி பெற்ற ராமன்  வாலியிடம்  நேருக்கு நேர் மோதாமல் கொன்றது தவறாகத் தோன்றுகிறது அதுவும் இதே வாலியின் வாலில் கட்டுண்டு கதறிய ராவணனை எதிர்க்க வாலியை விட சிறந்தவன்  இருக்க முடியுமா? 


     ஆனால் அதற்கும் பல சப்பைக் கட்டுகள் இருக்கும்  வாலியை வதம்  செய்த போது ராவணன் தான் சீதையைக் கவர்ந்து சென்றான்  என்பது ராமன் அறியாதது தன்  காரியம் நிறைவேற யாருடனும் கூட்டு வைத்துக் கொள்வது ராமாயண காலத்திலேயே இருந்திருக்கிறது

     வாலியை வதம்  செய்து குரங்குகள் உதவியுடன் இலங்கை செல்லும்  ராமன் சந்திக்கும்  பேர்வழி அண்ணனைத் திருத்தாமல்  அவன்  பதவிக்கு ஆசைபட்ட  விபீடணன் அவனுக்கு பட்டம் சூட்டுவதாக  வாக்களித்த ராமன் முதலில் எந்த காரியத்துக்காக இலங்கைக்கு ராவணனை கொல்ல வந்தானோ அந்த சீதையை மீட்கும்  பணியில் முதலில் ஈடுபடவில்லை போர் முடிந்ததும்  விபீஷணப் பட்டாபிஷேகமே முதலில் நடந்தது அதன்  பின்தான் சீதை பற்றிய நினைவே வந்தது சீதையை மீட்கும்  நினைவு குறைந்து அவள் மேல் ஒரு காழ்ப்பே வரத் துவங்கியது போல் இருக்கிறது விபீஷணப்பட்டாபிஷேகம்  முடிந்தபின்னும்  தான் தவற விட்ட காதல் மனையாள் சீதையைக் காணச் செல்லவில்லை“ அனுமனை அனுப்பி சீதையை கொணரச் செய்கிறான்  அவள் வந்ததும்  கம்ராமாயணப்படி

“இப் புறத்து இன எய்துறு காலையில்

அப் புறத்ததை யுன்னி அனுமனை

துப்புறச் செய்ய வாய் மணித் தோகைபால்

செப்புறு இப்படிப் போய் எனச் செப்பினான் “

     
     (இப்பக்கத்தில் இத்தகைய செயல்கள் நிகழ்ந்தபோது, இராமன், இனி நிகழவேண்டியதை எண்ணிப் பார்த்து அனுமனை நோக்கி பவழம்  போன்ற அழகிய வாயையுடைய அழகிய மயில் போன்ற சீதையிடத்தில் நீ சென்று இங்கு நடந்தவை எல்லாம் சொல்வாயாக  என்று மொழிந்தான் )

     நல்லியல்பு கொண்டவனானால் ராமன்  அல்லவா முதலில் சீதையைக் காணச் செல்ல வேண்டும் .போகட்டும் அதன்  பின்  அனுமன்  சீதையை அழைத்து வந்தபோது பரிவிலான சொற்களால் அவளைத் தேற்றி இருக்க வேண்டாமா ஆனால் தீ உமிழும் வார்த்தைகளால் அவளைச் சுடுகிறான்
 

     சுணங்கையுடைய இரட்டையான முலைகளின்  மேற்பக்கத்தில் கண்களிலிருந்து வடித்த வருத்தத்தைத் தெரிவிப்பதான மிக்க கண்ணீராகிய ஆறு பாய , வணங்கிய இயல்புடைய மயில் போன்ற சாயலை யுடையவளும்  கற்பறம்  வாழ்வதற்கு இடமானவளுமான சீதையைப் படம்  எடுத்த பாம்பைப்போல சினந்து பார்த்து

ஊன் திறம் உவந்தனை ஒழுக்கம் பாழ்பட

மாண்டிலை முறை திறம்பரக்கன் மாநகர்

ஆண்டு உறைந்து அடங்கினை அச்சம்  தீர்ந்து இவண்

மீண்டது என் நினைவு ? எனை விரும்பும் என்பதோ

     (நீதி தவறிய அரக்கனின்பெரிய இலங்கை நகரமான அங்கு  நெடுங்காலம்  வாழ்ந்து அவன்  கீழ் அடங்கி இருந்தாய் அங்கு அறு சுவை யுள்ள உணவு வகைகளை விருப்புடன்  உண்டாய் உன் நல்லொழுக்கம் பாழ்படவும்  நீ இறந்தாயில்லை .இத்தகைய நீ அச்சம் இல்லாது இங்கு இப்போது மீண்டு வந்தது எது கருதி? இராமன் என்னை விரும்புவான் என்பது நின்  எண்ணமோ)

     நான் உன்னை மீட்டது எதற்காகவென்றால்  மனைவியைக் கவர்ந்து சென்றவனைக் கொல்லவில்லை என்னும் பழிச்சொல்லுக்கு ஆளாகாமல் இருக்கவே, 

யாது யான் இயம்புவது உணர்வை ஈடு அறச்

சேதியா நின்றது உன் ஒழுக்கச் செய்தியால்

சாதியால் அன்று எனின் தக்கது ஓர் நெறி

போதியால் என்றனன் புலவர் புந்தியான்

     நான் பலவற்றைக் கூறுவது ஏன்  ?உன்  தீயொழுக்கம் என் அறிவை வலிமையற அறுக்கின்றதுஆதலால் இப்போது நீ செய்யக் கூடியதுஎன்னவென்றால் இறப்பாயாக..!அங்ஙனமின்றேல்  உனக்குத் தக்கதொரு இடத்துக்குச் செல்வாயாக, என்று ஞானிகளின் மனதில் இருப்பவனான இராமன்  சொன்னான் 

     இத்தகைய சுடு சொற்களைக் கேட்ட சீதை ஒன்றும்  செய்ய இயலாதவளாக இறக்க முடிவு செய்கிறாள்  சிதை மூட்டித் தீக்குளிக்கிறாள் புடமிட்ட பொன்னாக மீள்கிறாள். இது ஒரு முறை அல்ல மீண்டும் அயோத்தியில் யாரோ சொன்ன பேச்சுக் கேட்டு அவளைக் கானகம் அனுப்புகிறான்  இராமன்  எங்கு எதற்கு என்று தெரியாமலேயே கானகம் செல்கிறாள் 

     
     பல நாட்களுக்குப் பின் இராமனுக்கும்  உலகுக்கும்  தெரிவிக்க மீண்டும் மண்ணில் புகுகிறாள் சீதை இராமன் தவறுக்கு மேல் தவறு செய்து கொண்டே போவான்  ஒவ்வொரு முறையும்  சீதை தன்னை நிரூபிக்க வேண்டி இருந்தது தவறு செய்பவர் தண்டனை அனுபவிக்க வேண்டும்  இலக்குவனிடம் தவறாகப் பேசியதால் இராமனைப் பிரிந்த அசோக வனத்தில் இராவணனின்கட்டுக்குள் அடங்கி தண்டனை அனுபவித்தாள் இராமனை சீதையால் தண்டிக்க முடியவில்லை ஆகவே தானே தீக்குளித்தும்  பூமியில் புதைந்தும் தண்டனை ஏற்று இராமனை சீதை மன்னித்து விட்டாள்.