ஜெயமோகனின் அறம் - ரசித்த வரிகள்

     படித்துக் கொண்டே வரும்போது சில வரிகள் மீண்டும் படிக்கத் தூண்டும்.   சில சமயம் அவைதான் அந்தக் கதையின் ஜீவநாடியாய் இருக்கும்.  ஆனால் அப்படியும் அவசியமில்லை.  நடுவே வரும் சில வரிகள், சில வர்ணனைகள் மனதுக்குள் ஒரு 'அட'  போடவைக்கும்.  அப்படிச் சில வரிகளை இங்கு பகிர்கிறேன்.


     முதலில் ஜெயமோகனின் அறம் சிறுகதைத் தொகுப்பிலிருந்து...


     ஏமாற்றப்பட்ட புகழ்பெற்ற (பழைய) எழுத்தாளர் ஒருவர் அனுபவம்...

​

 "...கொஞ்சநேரம் பிரமை புடிச்சாப்ல உக்காந்திருந்தேன்.  என்னமோ ஒரு நெனைப்பு வந்து நேரா விறுவிறுன்னு நடந்தேன்.  செட்டியார் வீட்டுக்குப் போய்ட்டேன்.  காலம்பற பத்து மணி இருக்கும்.  பெரிய ஆச்சி, அதான் பெரியவரோட சம்சாரம் திண்ணையில உக்காந்து யாரோ பக்கத்து வீட்டுக் கொழந்தைக்கு இட்லி ஊட்டிக்கிட்டிருக்கா.  நேராய் போய் கை கூப்பிட்டு நின்னேன்.  "என்ன புலவரே" ன்னா.  அவளுக்குப் பெரிசா ஒண்ணும் தெரியாது.  எழுத்துக் கூட்டத் தெரியும்.  அவ்வளவுதான்.  நான் கைகூப்பிட்டு இந்தமாதிரின்னு சொன்னேன்.  அவகிட்டச் சொல்லி செட்டியார்கிட்ட சொல்ல வைக்கணும்னுதான் போனேன்.  ஆனா சொல்லச்ச்சொல்ல எங்கேருந்தோ ஒரு வேகம் வந்திச்சு.  உடம்பே தீயா எரியறது மாதிரி கைகால்லாம் அப்படியே தழலா நெளியறா மாதிரி.... 'நான் சரஸ்வதி கடாட்சம் உள்ளவன்'னு சொன்னப்ப அப்படியே சன்னதம் வந்திடுத்து.  என் குரல் மேலே போயிடுத்து.அதுக்கு மேலே நான் செஞ்சதெல்லாம் எப்டி செஞ்சேன்னு இன்னிக்கும் எனக்கு ஆச்சரியம்தான்.  'என் வயத்திலே அடிச்சா நீயும் உன் பிள்ளகுட்டிகளும் வாழ்ந்திடுமா?.... வாழ்ந்தா சரஸ்வதி தேவடியான்னு அர்த்தம்' னு சொல்லிட்டே சட்டுன்னு பேனாவ எடுத்து ஒரு வெண்பாவை எழுதி அவ தட்டிலே இருந்த இட்டிலிய எடுத்துக் பூசி அவ வீட்டுக் கதையிலே ஒட்டிட்டு வந்திட்டேன்."

....................................................................................................................................
....................................................................................................................................
...................................................................................................................................

     "அது என்ன வெண்பா?"  என்றேன்.  நன் ஊகித்திருந்தேன்.  'அறம்தான்... அப்டி ஒரு வழக்கம் இருக்கே.  சத்தியமா அதைப்பத்தி எங்கியோ கேட்டதோட சரி.  கரிச்சான்குஞ்சுவும் நானும் யாப்பு பத்தி கொஞ்சம் பேசியிருக்கோம். மத்தபடி எனக்கு முறையா தமிழே தெரியாது.  நான் எழுதின முதல் செய்யுளும் அதுதான்.  கடைசிச் செய்யுளும் அதுதான்.  பாட்டு நினைவில் இல்ல.  அதை மறக்கணும்னுதான் இருபத்தைஞ்சு வருஷமா முயற்சி செய்றேன்.  ஆனாலும், கடைசி ரெண்டு வரியும் ஞாபகத்துல இருக்கு.  'செட்டி குலமறு​த்து செம்மண்ணின் மேடாக்கி எட்டி எழுகவென்றறம்'. 

========================================================


     உணர்ச்சிகரமாக இந்த வரிகளை விவரிக்கும்  எழுத்தாளர்.  


     இதன்பின் நடப்பதும் (கதையின் முடிவு)  மனத்தைக் கலக்கிவிடும்.



     அதே புத்தகத்திலிருந்து வெவ்வேறு இடங்களிலிருந்து சில பகுதிகள்...  சொல்லியிருப்பவர்கள் வெவ்வேறு பிரபலங்கள்...


==================================================================

​

"....  சாயங்காலமா ஆத்தாண்டை போவோம்.  மணல்ல உக்காந்துண்டு பாட்டு, நடுநடுவே இலக்கியம்.  என்னத்தை இலக்கியம், எல்லாம் வம்புப் பேச்சுதான். நெறைய நாள் மௌனி வந்திருக்கார்.  அவர மாதிரி வம்பு பேச இனிமே ஒரு எழுத்தாளன் பொறந்து வந்தாத்தான் உண்டு......................................................

.................................................................................'அந்தக்கால கும்மோணம் வேற மாதிரி ஊரு.  சங்கீதமும் இலக்கியமும் பெருக்கெடுத்தோடின ஊரு.  பெரியவா பலபேரு இந்தப்பக்கம்தான் தெரியும்ல?'  நான் புன்னகை செய்தேன். 

​ ​

 "...கூடவே இருக்கு, முடிச்சவுக்கித்தனம், மொள்ளமாரித்தனம் எல்லாம் வாய்ல வெத்தலய வச்சுண்டு, கோணலா உதட்ட இழுத்துண்டு, புரளி பேசினான்னு வை, சிவபெருமான் உமைய தள்ளி வச்சிருவாருன்னா பாத்துக்குங்க."

==============================================================

"எனக்கு ஆறிப்போய்க் குடிச்சாதான் (காபி) நல்லாருக்கு.  சூடா குடிச்சா சூடு மட்டும்தான் தெரியுது.  இனிப்பும் மணமும் இல்லாம ஆயிடுது...  பாய்ஞ்சு ஓடிட்டிருக்கற 

​பொண்ணை​ப் பாத்து ரசிக்க முடியுமா? 

​ ​

என்ன சொல்றேள்?"  

​ ​

நான் சிரித்து, "குதிரையை ஓடறப்ப மட்டும்தானே ரசிக்க முடியும்?" என்றேன்.

==================================================================

சந்தைக்கு வாழைக்குலை சுமந்து சென்றிருந்தபோது நெஞ்சு வலிக்கிறது என்று கருப்பட்டிக்கடைத் திண்ணையில் படுத்து கண்மூடி தென்றலை அனுபவிப்பவன் போன்ற முகத்துடன் செத்துப் போனாள்.

==============================================================

அவரை மனக்கண்ணில் மிகத் துல்லியமாகப் பார்த்து விட்டிருந்தேன்.  ஆனால் நேரில் சந்தித்தபோது என் பிரக்ஞை உதிர்ந்து விட்டது.  புத்தகத்தில் இருக்கும் படம் சட்டென்று நம்மை நோக்கிப் புன்னகை புரிந்தது போன்ற அதிர்ச்சி.

====================================================================

நானும் அந்த சொல்லில் பனி உலுக்கப்பட்ட மரக்கிளை போல கலைந்து எடையிழந்து சிரித்து விட்டு அவருடன் கிளம்பினேன்.

==============================================================

நான் மெல்ல 'வலி எப்டி இருக்கு?' என்றேன்.  "முந்தாநாள் ஞானி வந்திருந்தார்.  இதையேதான் கேட்டார்.  

​ ​

அந்தக் கதவைத் திறந்து இடுக்கிலே கட்டை விரலை வை.  அப்டியே கதவை இருக்க மூடி அழுத்தமாய் புடிச்சுக்கோ.  அப்டியே நாளெல்லாம் வச்சுக்கோ.  அப்டி இருக்குன்னேன்.  பாவம், முகம் வெளுத்துப் போச்சு...' என்று கோணலாகச் சிரித்து....

================================================================ 


     அடுத்த வாரம்...  இல்லை, இல்லை அடுத்த முறை வேறு சில எழுத்தாளர்களின் வரிகளுடன் வருகிறேன்.





தமிழ்மணம்.