கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : இதன் பெயர் என்ன - காமாட்சி மகாலிங்கம் - சீதை 25

     இந்த வார சீதை ராமனை மன்னிக்கும் கதைக் கற்பனையில் காமாட்சி அம்மா படைப்பு இடம் பெறுகிறது.  

====================================================================

இதன் பெயர் என்ன

காமாட்சி மகாலிங்கம்

என்னையே குற்றம் சொல்கிறார்களே!

நான் ஒரு அசடாம். எனக்கு நியாயமாகப் பட்ட மாதிரி நான் இருக்கிறேன்.. அது ஒரு தப்பா?

ஒண்ணும் பெரிய காரியம் நடந்து விடவில்லை. இல்லை இந்த நாள் பெண்ணா நான்?

அப்போ நடந்தது. அக்கா காலமாவதற்கு முன் என்றோ ஒருஸமயம் அவள் மனம் திறந்து

ஒண்ணும் பிரமாதமா நடக்கலை. எனக்கு அறியாத வயது. உலகம் அவ்வளவா தெரியாது.

புருஷன் மனம் கோணாது நடந்துக்கணும்,கட்டின புருஷன் மேல் குறை சொல்லக்கூடாது,மனம் கோணாம நடந்துக்கணும், அப்படி,இப்படி என்று பத்து வயது முதலே கதை சொல்லி வளர்த்து, காலா காலத்துலே கல்யாணத்தையும் பண்ணி அனுப்பிச்சா அந்த பொண்ணு எப்படி இருப்பா?

நல்ல பொண்ணாதான் இருப்பா! வார்த்தைகளெல்லாம் ஞாபகம் வரது.

அக்கா போய்ட்டா. போனவாளுக்கும் எல்லாம் செஞ்சுதானே அனுப்புவா.

எல்லாம் மாத்தி பூவும்,பொட்டுமா அலங்காரம். வாத்தியார் அவா கையிலே விளக்கைக் கொடுப்பது மாதிரி வைத்து நீங்கள் வாங்கிக் கொள்ளுங்கள். அத்திம்பேரைப் பார்த்துச் சொல்லுகிறார்.

நாளை மற்றும் எல்லா நல்ல கெட்ட காரியங்களானாலும், அக்கினி மனைவியிடம் இருப்பதால், அதைத் திரும்ப வாங்கிக் கொள்வதாக ஒரு ஐதீகம்.

வாத்தியார் சொன்னபடி நடக்கிறது. அவர் குலுங்கக் குலுங்க அழுகிறார். எல்லோரும் அர்த்தம் பொதிய ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொள்கின்றனர். எண்ணங்கள் மனதில் படமாக விரிகிறது.

அப்போ எனக்கு இருபத்திரண்டு வயஸு இருக்கும்.  அதுக்குள்ளே மூணுபெத்து, ஒரு வயது ஆண்குழந்தையைப் பறிகொடுத்து விட்டேன்.  செல்லப்பொண்ணாக பிறந்தாத்திலே வளர்ந்த பொண்ணு. .  அப்பா ,அம்மா வந்திருந்தா.  துக்கப்பட்ட பொண்ணு, இரண்டுமாஸமாவது கொண்டு வைச்சிண்டு தேத்தி அனுப்பணும். வெகுளிப் பொண்ணு. பெரிய ஸம்ஸாரக் கூட்டுக் குடும்பத்திலே துக்க ஸமயத்தில் இன்னும் இரண்டு குழந்தையுடன் கஷ்டப்படக்கூடாது,அப்படி, இப்படிச் சொல்லி ஊருக்கு அழைச்சுண்டு வந்துட்டா.

நம்ம புருஷனுக்கும் கஷ்டம் தானே என்று தோன்றவில்லை.  அதான் அசடு, வெகுளி எல்லாம் பட்டப் பேரு.

அவரும் மறுத்துச் சொல்லலை.  அதெல்லாம் வழக்கம் கிடையாது.  மத்த ஓர்ப்படிகளெல்லாம் உறவு.  பெரியஓர்படி மாமா பொண்ணு.  அவளுக்கும் நிறைய பசங்கள். பிரஸவ நேரம் அவளுக்கு. அவளக்கா ஒரு புருஷனால் கைவிடப்பட்டவள். அவ்வளவு கெட்டிக்காரி,காரியத்திலே கப்பல்.

புருஷன் ஒருமாதிரி மனநிலை ஸரியில்லாத வியக்தி.  தெரியாத இடம்.  வீட்டுக்குத் திரும்ப வந்துவிட்டாள்.  அவள் ஒத்தாசைக்கு வந்திருந்தாள்.

மீனா மீனா என்று என்னிடமும் அவ்வளவு ஆசையாக இருப்பாள்.

என்னோட கடைசி ஓர்படி நாகு நம்மஊர்தானே.  அவ ஏதோ விசேஷத்திற்காக நம் ஊருக்கு வந்திருந்தாள்.

அவளோட நானும் புறப்பட்டு விட்டேன்.   அப்பா முன்னாடியே கடிதம் போட்டு விட்டார்.

போய் இறங்கினோம்.  பெங்களூருதான்.   காலங்காத்தாலே குளிரு நடுங்க ஆரம்பிச்சுடும்.

அப்பல்லாம் ஸ்டேஷனிலிருந்து ஆத்தக்குப் போக ஜட்கா வண்டிதான். உங்கத்திம்பேர் வந்திருந்தா.  பெண்களிரண்டும் அப்பான்னு ஓடிக் காலைக் கண்டிண்டதுகள். இரண்டையும் அரவணைத்தபடி  என்னிடம் ஒரு வார்த்தையாவது பேச வேண்டுமே  ஊஹூம்.  ஸரி மனிதருக்குக் கோவம் அப்படின்னு நினைச்சுண்டேன்.

மாமியார்தான் 'என்ன ஒருவழியா இரண்டு மாஸம் நின்னூட்டே.   நான் போகணும்னு சொல்லி சீக்கிரமா வரமாட்டியோ ஒரு பொண்ணு .... போ.  குளிச்சுட்டுக் காரியத்தைப் பாரு'ன்னார்.

என்னவோ ஒரு வெறுமை மனஸிலே.  அந்தக் குழந்தை இருந்த இடம்.  இப்படிதான் இருக்கும்.

இவரும் பேசலே.  நாம போயிருக்க வேண்டாம்.

ஸரி  நிதானமா கேப்போம்.  அவர் ஆபீஸ் போயாச்சு.

'ஏம்மா இவர் என்னவோ போல இருக்கார்?' 

அம்மாவிடம் கேட்டால் 'அவனுக்கும் துக்கம் இருக்கும். நீவேற போயிட்டே...'

'நீங்கதானே அனுப்பிச்சிங்க' கேட்க முடியுமா?  எல்லாமே துளி வித்தியாஸமாப் பட்டது.

'அவனை நன்னா கவனிச்சுக்கோ.   அவ்வளவுதான் நான் சொல்லுவேன்.   இங்கே என்ன நடக்குறதுன்னே தெரியலே.  அவனை சுத்தி சுத்தி இந்தப்பொண்ணு. நான் கண்டிச்சேன். என்ன நானும் முயற்சி செய்து உண்மையைக் கண்டு பிடித்தேன். இப்பதான் உனக்குப் புரியும் படி சொல்றேன்.'  அதுக்குள்ளே யாரோ வாசலில் கூப்பிட அவள் போகிறாள்.

என்னதை நம்மிடம் சொல்லப்போகிராள்?   ஊருக்கே தெரியும் இவ எப்படி இருக்கான்னு, இருந்தான்னு.

யார் என்ன சொன்னாலும் காதில் வாங்காமல், வேலைக்காரி மாதிரி உழைத்துக் கொண்டு.

அவாத்துக்குப் போய்ட்டு வந்தவா சொல்லுவா!  இப்படி ஒரு பெண்ணை எங்கும் பார்த்த்தில்லை.

எவ்வளவு கபடத்த பொண்ணுனு கொண்டாடினாளோ,  அவாளே பிரதி ஒண்ணுக்கும் அவளை ஏதோ சொல்லி, மட்டம் தட்டறதே தொழிலா போச்சு.

பால் குமுட்டி பக்கத்திலே இருந்தா.  பால்லே ஒருடம்ளர் ஜலத்தை கொட்டிவிட்டாளோ  என்னவோ,  நம்ளைக்கண்டா அவளுக்குப் பிடிக்குமா?

நான் பார்க்கலே.  அவ பால் பொங்கி வரதுன்னு துளி ஜலத்தை தெளித்திருப்போ. மாமியார் சொல்லுவா.

எதுக்கும் வாயைத் திறக்காமல் இப்படி இவ இருக்கா,  நாம் என்ன செய்ய முடியும்?

எந்தக் காரியம் செய்தாலும் குறை. வேணும்னு சொல்லறா.  விசாரமில்லாம அறுத்தா அம்பது பலகை அறுக்கலாம்.  உடம்பைப் பாரு.  ஒரு விசாரமில்லை.

வரிஞ்சு வரிஞ்சு கடுதாசு எழுதறா.  என்ன எழுதராளோ?

இதெல்லாம்தானே நீ கேள்விப் பட்டிருப்பே...

என்ன நம் மனதில் ஓடியதை அப்படியே கேட்கிறாள் திரும்பி வந்து.

ஊரில் இல்லைநான் . அவருக்கு உடம்பு ஸரியில்லே.  குழந்தை ஞாபகம் வந்து கதறி  இருக்கிறார்.  அம்மாவும் இல்லை.  இவபோயி ஆறுதல் சொல்லி இருக்காள். என்னவோ ஏதோ அவரிடம் அக்கறை காட்டி எந்த விதமோ தொடர்பு  ஏற்பட்டு விட்டது.

நான் ஒருத்தி வந்தும் கூட அவ எல்லாத்துக்கும் முந்திக்கிறாள்.  பாவம் மீனா. நீ பாரு அந்தக்காரியத்தை.   நான் எல்லாம் செய்யறேன்.   இப்படி . என்ன பண்ணறது? அவ எல்லாருக்கும் எல்லாம் செய்யற மாதிரி செய்யறா?  ஏதாவது சொன்னால் வீட்டில் ரகளை ஆகி விடும்.   கூட்டுக் குடும்பம்.   எல்லாம் நிதானமாகத்தானே எனக்கும் புரிந்தது.

எவ்வளவு நல்ல மனிதர்?   அவர் பேசாது, ஒதுங்கிப் போவது எல்லாம் கோவத்தாலேன்னு நினைச்சது தப்பாப் போச்சு.

எனக்கும் அஸாத்திய கோபமும்,வருத்தமும்.  வாயைக்கொட்டிச் சண்டை போடக்கூடாது.  ரஸாபாஸம் கூடாது.  நாமும் ஒதுங்கி விட்டு, குடும்ப கௌரவம் காத்துப்,பெண்களுக்கு நல்ல அம்மாவாக இருக்க வேண்டும்.  நம்முடைய அக்கினி ஸம்பந்த உறவு நீடித்தால் போதும்.  பிறந்த வீட்டிற்குபோய் நின்று அவர்கள் மனக் கஷ்டப் படக் கூடாது.

நான் நன்றாகவே இருக்கிறேன். யார் சொல்வதையும் நம்பாதீர்கள் என்று தான் அப்பாவிற்கு எழுதுவேன்.

எல்லா காரியங்களிலும் நான்தான் தர்மபத்னி. அறுபது , எண்பது எல்லா வைபவங்களும் நான்தான்  உடன்.

பெண்களைல்லாம் கன்னிகாதானம் செய்து கொடுத்து என்ன குறைவு எனக்கு. அவருக்கும் மனதளவில் கஷ்டம் இருந்திருக்கும்.  ஒதுங்கி வாழப் பழகிவிட்டோம்.

நல்லபடி நான் போய்ச்சேர கடவுள் அருள் புரிந்து அவர் எனக்குச் செய்தால்போதும்.

இந்த வார்த்தைகள் ஞாபகம் வந்தது.  அக்கினி ஸம்பந்தத்தையும் திரும்பக் கொடுத்தாகிறது.

கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டேன்

சீதை ராமனை மன்னித்தாள்!!




தமிழ்மணம்.