கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : என் புருஷன் எனக்கு மட்டும்தான் - கில்லர்ஜி - சீதை 21

என் புருஷன் எனக்கு மட்டும்தான்

கில்லர்ஜி

பேருந்து தேவகோட்டையை விட்டு புறப்பட்டு மதுரையை நோக்கி சென்று கொண்டு இருந்தது... அளவுக்கு அதிகமான மக்கள் கூட்டம் வெகு லாவகமாக பெண்டிர்களை மட்டும் இடித்துக் கொண்டு பயணச்சீட்டை கொடுத்து அரசுக்கு வருமானத்தை பெருக்கி கொண்டு கடமையே கண்ணாக நடந்து கொண்டு இருந்தார் நடத்துனர்.

இக்கதையின் நாயகிக்கு மையப் பகுதியில் இருக்கை கிடைத்தது உட்கார்ந்து இருந்தாள் எந்த விதமான இடையூறும் இல்லாமல் பயணம் செய்து கொண்டு இருந்தாள் சற்றே கவலையுடன். காரணம் தனது கணவன் (இக்கதையின் நாயகன்) இருக்கை கிடைக்காமல் நின்று கொண்டு வருகிறான். இருவரும் மதுரை மீனாம்பாள்புரத்தில் திருமணம் ஒன்றில் கலந்து கொள்வதற்காக செல்கின்றார்கள். கணவனும் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து வந்தால் கடலை போடலாம். பக்கத்தில் உட்கார்ந்து இருந்த பாட்டியை கேட்டு வைத்தாள்.

பாட்டி எந்த ஊர் போறீங்க ?  

பேத்தியை பாக்கத்தான் மருதைக்கு போறேன் மாட்டுத் தாவணியில எறங்குனா.... மயேன் வந்து கூட்டிட்டு போயிறுவான்.

//க்கும் மதுரையா.... ? உன் கதை யாருக்கு வேணும் ஆத்தா// என்று நினைத்தாள் இருப்பினும் காரைக்குடி சென்றதும் கூட்டம் குறைந்து விடும். வேறு இருக்கை பிடித்து கணவனை பக்கத்தில் உட்காரச் சொல்லலாம் என்று நம்பினாள். நம்பிக்கைதானே வாழ்க்கை.

காரைக்குடி வந்ததும் எதிர் பாராத கூட்டம் வந்து மேலும் ஏறியது இன்று முகூர்த்தநாள் வேறு கணவனுக்கு இடம் கிடைக்கவில்லை திருப்பத்தூர் வந்ததும் மேலும் கூட்டம் இப்பொழுது கணவனுக்கு இரண்டு புறமும் இரண்டு இளம் பெண்கள் அதில் கணவனுக்கு முன்புறமாக நிற்பவளுக்கு பார்வையே வேறு ரீதியில் இருந்தது அவளது பார்வையே அப்படித்தானா... அல்லது கணவனை உரசிக்கொண்டு நிற்பதால் அப்படி இவளுக்கு தோன்றுகிறதா ? என்று இக்கதையின் ஆசிரியருக்கு தீர்மானமாய் சொல்ல இயலவில்லை காரணம் அவரும் பக்கத்தில் நின்று அவளை ஜொள்ளு விட்டுக் கொண்டு.... மேலூரில் இருக்கும் கொழுந்தியாள் மேகலா வீட்டுக்கு இந்தப் பேருந்தில்தானே வருகிறார்.

தனது கணவனை அவள் உரசிக் கொண்டுதான் வருகிறாள் இவளுக்கு இரத்தம் கொதித்தது எழுந்து ஒரு அறை விடுவோமா? முடியாதே.. கையை வீசுவதற்குகூட இடமில்லையே.... சரி அவள்தான் வெட்கம் கெட்டுப்போய் உரசுகிறாள் என்றால் தனது கணவனும் பேசாமல் நின்றால் அர்த்தமென்ன ? திருமணமாகி மூன்று வருடத்துக்கு குழந்தை வேண்டாம் என்று இருவரும் சேர்ந்தே... தீர்மானித்துதானே வாழ்கிறோம் தாம்பத்யத்தில் எந்தவொரு பிரச்சனையும் இல்லாமல் போய்க் கொண்டு இருக்கையில் இடையில் இவள் ஏன் ? இல்லை உடன் குழந்தைக்கான வேலையில் இறங்கினால்தான் சரியாகும். கணவனை கூர்ந்து பார்த்தாள் அவன் ஏதோ சிந்தனையில் இருந்தான் சிந்தனையா ? அல்லது அவள் உரசுவதை காணாதது போல் பாவனையா ? நம் கணவனா இப்படி ? அதுவும் நம் கண்ணெதிரே.... சின்னவீடு திரைப்படத்தில் இளையராஜா பாடினாரே... //பொதுவா மனுசன் உத்தம புத்திரன்க சமயம் கிடைச்சா சங்கதியில் மன்னனுங்க// என்று உண்மைதானோ. திருப்பத்தூரில் தொடங்கிய உரசல் மேலூர் நெருங்கும்வரை... தொடர்ந்தது இவளுக்கு அழுகை வரும்போல் இருந்தது வீட்டுக்கு போனதும் இவருக்கு வைத்துக் கொள்வோம் கச்சேரி.

பேருந்து கீழவளவு வந்ததும் அவள் கீழே இறங்கி போய் விட்டாள் கணவனை ஏறெடுத்து பார்ப்பதை தவிர்த்தாள் காரணம் அவளால் பொறுக்க முடியாமல் பொது இடத்தில் வைத்து கேட்டு விடுவோமோ... என்ற பயம் வீட்டுக்கு போய் வைத்துக் கொள்வோம் இதை மன்னிக்கவே முடியாது இவருக்கு நான் என்ன குறை வைத்தேன் ச்சே இவ்வளவு கீழ்த்தனமானவரா.... நம் கணவர். மாட்டுத் தாவணியில் இறங்கியதும் கால் டாக்ஸி பிடித்து திருமண மண்டபத்தில் நடந்த திருமணத்தில் கலந்து கொண்டார்கள் மணமக்களோடு புகைப்படம் எடுக்கையில் கணவன்மீது இருந்த கோபத்தால் வலுக்கட்டாயமாக சிரித்தாள் மதியம் விருந்து முடிந்து மீண்டும் தேவகோட்டை புறப்பட்டனர் பேருந்தில் ஏறியதும் கணவனுடன் பேசாமல் வந்தவள் மன உளைச்சலில் உறங்கி விட்டாள் பேரூந்து நல்ல வேகத்தில் போய்க்கொண்டு இருந்தது யானைமலை ஒத்தக்கடை கடந்து பிரதான சாலையில் வளைந்தபோது...

‘’டொம்’’

படக்கென்று எழுந்தாள் சீதா  ச்சே கனவா ? எங்கே என் கணவர்?  .

‘’க்ளுக்’’ என்ற சிரிப்பு சத்தம் கேட்டு மாமியார் மரகதவள்ளி எட்டிப்பார்த்து கேட்டாள் என்னத்தா... வயித்துல இருக்கிற பேரன் கனவுல வந்தானா ?

வெளியே மாமியார், மாமனாரிடம் சொல்லிக்கொண்டு இருந்தாள் என்னங்க உங்க மருமக சீதா கனவு கண்ருக்கும்போல சிரிச்சுக்கிட்டு உட்கார்ந்து இருக்கு...

யாரு ராமன் பொண்டாட்டியா ? ஹா... ஹா... ஹா...

பின்னே நானா ? அவதானே இப்ப முழுகாம இருக்கா... காலையிலதான் ஆசுபத்ரிக்கு கூட்டிட்டு போனேன் மசக்கையா இருக்குல அதான் கட்டில்ல கெடக்க சொன்னேன் அதுக்குள்ளே பகக்கனவுல பேரன் வந்துட்டான் போல.

வெளியே மாமனார்-மாமியார் சிரிப்பின் பேச்சொலி கேட்டு அடக்க முடியாமல் மௌனமாக சிரித்துக் கொண்டு இருந்தாள் சீதா. அதானே.... தன் கணவர் அப்படிப்பட்டவர் இல்லையே.... மனதுக்குள் //எம் புருசன்தான் எனக்கு மட்டும்தான் சொந்தம்தான் பந்தந்தான்// என்று பாடியபடியே... அலுவலகத்துக்கு சென்ற தனது கணவன் ராமனின் வரவை எதிர் நோக்கினாள் அவன் வாங்கி வரும் மல்லிகைப்பூவையும்...

ஆம்

சீதை இராமனை மன்னித்து விட்டாள்.




[ நண்பர் ஸ்ரீராம் ஜி அவர்களுக்கு கில்லர்ஜியின் வணக்கம் எனக்கு தெரிந்த
அளவில் மன்னிப்பை குழப்பி இருக்கிறேன் என்னையும் பதிவராக அங்கீகாரம்
கொடுத்து கதை கேட்டமைக்கு நன்றி இதைப்படிக்கும் பதிவர்கள் மன்னிப்பை
குழப்பிய என்னை மன்னிப்பார்கள் என்ற நம்பிக்கையோடு – தேவகோட்டை கில்லர்ஜி ]


தமிழ்மணத்தில் வாக்களிக்க நீங்கள் க்ளிக் செய்யவேண்டியது இங்கே...