கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : சரவெடி - ஏகாந்தன் - சீதை 22

     ராமனை சீதை மன்னிக்கும் கதைத்தொடரில் திரு ஏகாந்தன் அவர்களின் படைப்பு இன்று இடம் பெறுகிறது.   



============================================================= 


முன்னுரை

நான் எழுதிவைத்த சில கதைகள் ஆங்காங்கே ‘டாக்குமெண்ட்ஸ்’-ல், பென்

–ட்ரைவில் என்று வசதியாகத் தூங்குகின்றன. இது ‘எங்கள் ப்ளாக்’

கேட்டுக்கொண்டபடி ’சீதை ராமனை மன்னித்தாள் !’ என முடியும் தொடருக்கான

ஒரு சிறு முயற்சி. வாசகர்கள் எப்படி எதிர்கொள்வரோ தெரியாது..!

-ஏகாந்தன்


=========================================================

சரவெடி

ஏகாந்தன்

இரவு 9 மணிக்கு நிதானமாக வீட்டிற்குள் வந்தவனை ஏற இறங்கப் பார்த்தாள் ரம்யா.  வெறும் கை.  கோபமான கோபம் அவளுக்கு. ’எங்கே பை? ஒன்னும் வாங்கலையா?  எங்கேர்ந்து வர்றீங்க!’ பொரிந்தாள்.

‘அது வந்து…’

‘என்ன !’

’ரம்யா, நான் சொல்றதைக் கொஞ்சம் கேட்டீன்னா..’

’ஒன்னும் வேண்டாம். கைய அலம்பிட்டு சாப்பிட ஒக்காருங்க.

தட்டில் அவனுக்குப் பிடித்த விஷயங்கள் ஒவ்வொன்றாக இறங்கின. ஜோராகப் பண்ணியிருந்தாள்.   சாப்பிட சிரமப்பட்டான் கோவிந்த்.

‘ரம்மி .!’

‘பேசாம சாப்பிடுங்கன்னு சொல்றேன்ல!’

அவனுக்கு மோர் சாதம் போட்டுவிட்டுத் தனக்கும் தட்டைப் போட்டுக்கொண்டாள்.

அவசர அவசரமாக சாப்பிட்டுமுடித்தாள். பாத்திரங்களைக் கழுவி அடுக்கி சமையலறையை வேகமாகச் சுத்தம் செய்தாள். கடுங்கோபம் காரியங்களில் தெறித்தது.

பத்தாகப் போகிறது என்றது சுவர்க்கடிகாரம்.  சமையலறைக் காரியங்களை முடித்து வெளியே வருகையில் அவளை மீண்டும் எதிர்கொண்டான்.

‘கோபப்படாம நான் சொல்லப்போறதக் கொஞ்சம் கேட்கறயா…’

புயலாகத் திரும்பியவள் பெட்ரூமில் நுழைந்தாள். ’படார்’ என அலறியது கதவு.

அவன் தலையைக் குலுக்கிக்கொண்டான். மெல்ல இன்னொரு பெட்ரூமிற்குப்போய் படுக்கையில் விழுந்தான்.

அவன் அப்படி செய்திருக்கக்கூடாதுதான். அன்று அவளது பிறந்தநாள். போனவாரம் ஃபீனிக்ஸ் மாலில் இருவரும் சுற்றிக்கொண்டிருந்தபோது ஒரு ஷோரூமில் அருமையான டிசைனர் சூரிதாரைப் பார்த்தாள்.  நீலநிறத்தில் கண்ணாடி வேலைப்பாடுகளுடன் அவளைக் கவர்ந்திழுத்தது. உள்ளே ஒளிந்திருந்த குட்டி லேபிள் 5450ரூ. என்றது.  தொட்டுப் பார்த்து ’அழகாயிருக்குல்ல!’ என்றாள் ரம்யா கண்கள் பளபளக்க.

’ப்ரமாதமா பண்ணியிருக்கான். ராஜஸ்தான் வொர்க் தெரியறது!’ என்றான் கோவிந்த். ‘அடுத்த வாரம் என் பர்த்டேக்கு வாங்கிடுறீங்களா?’ என்று அவள் கேட்டதற்கு ‘ஆல்ரைட்!’ என்று சிக்னல் கொடுத்திருந்தான் அவன். இன்று மாலை அவன் மறக்கவில்லை. ஆனால் நடந்தது …

கடந்த மார்ச் ஒண்ணாந்தேதி அவனது பிறந்த நாள்  வழக்கம்போல் அவனது நினைவிலில்லை. அன்று மாலை 7 மணிக்கு அவன் வீடுதிரும்பி கைகால் அலம்பிவிட்டு, ஃபேனைப்போட்டுக்கொண்டு நாற்காலியில் உட்கார்ந்தபோது ரம்யா பளிச்சென்று உடுத்தி ப்ரகாசமான சிரிப்புடன் நெருங்கினாள். கையில் சின்ன தட்டில் கொஞ்சம் ஸ்வீட், மிக்சர், ஆவி பறக்கும் காஃபி. ’என்னது?’ என்று அவன் குழம்புகையில் ’வாயத் திறங்க !’ என்று அவன் திறப்பதற்குமுன் ஸ்வீட்டைத் திணித்தாள். ‘ஹாப்பி பர்த்டே!’ என்று சிரித்தவாறே இடுப்பைக் கிள்ளினாள்! 


‘ஏய்!  வலிக்கறது..’ என்று அவன் நெளிய உள்ளே சென்று ஒரு பேக்கட்டை எடுத்துவந்து கொடுத்தாள்.  திறந்தவன் உள்ளே நீலநிறப் புள்ளிகளுடன் லைட்ப்ளூவில் பீட்டர் இங்க்லேண்ட் மின்னுவதைப் பார்த்தான். ரூ.1599 -  மிரட்டியது ஸ்டிக்கர். ‘இவ்வளவு எக்ஸ்பென்சிவா ஷர்ட்லாம் எதுக்கு? டீ-ஷர்ட் எடுத்திருக்கலாமில்ல? ஏது பணம்?’ கேட்டான். 

’இதுக்குல்லாம் தனியா எடுத்துவச்சிருப்பேன்னு தெரியுமா ல்லியா..அப்பறம் என்ன கேள்வி!’

மனைவியின் மயக்கும் புன்னகை மனதில் ஓடியது.  சே! இவளோட பிறந்தநாள்ல ஒன்னும் வாங்காம பெரிய தப்பு பண்ணிட்டேனே.. ஏற்கனவே மகா முன்கோபியாச்சே இவள்..  குழப்பத்தோடு புரண்டவன் சோர்ந்திருந்ததால் தூங்கிப்போனான்.

காலையிலும் நிலைமையில் எந்த முன்னேற்றமுமில்லை.  காஃபி போட்டு அவன் பக்கத்தில் வைத்தாள்.  வாசலில் கிடந்த ஹிண்டுவை தூக்கிவந்து அவனுக்கருகில் ஸ்டூலில் போட்டாள்.  போய்விட்டாள் பேரரசி!  அவன் வாயைத் திறக்கப்போய் பட்டாசு வெடித்துவிட்டால்?  சாத்தியக்கூறுகள் இன்னும் இருந்ததால் அப்படி ஏதும் முயற்சிக்காமல், பேப்பரை எடுத்துப் படிக்க ஆரம்பித்தான். காஃபியை மெல்ல உறிஞ்சினான்.  காலை காஃபியின் மணத்தில், ருசியில் எந்தக் குறையுமில்லை.

அவள் கோபம் அதிகமாக ஆக, காரியங்கள் கனவேகத்தில் நடக்குமே தவிர, கிட்ச்சனில் இருந்து வெளிவரும் ப்ராடக்ட்டில் குறை காணமுடியாது. ரம்யாவின் திறமை, சிறப்புக் குணம் இது. அவன் முகத்தில் லேசான முறுவல். கூடவே, தேவியின் கோபத்தைத் தணிக்காமல் சனி, ஞாயிறு எப்படிக் கழியுமோ என்கிற கவலையும் அவனுள்ளே விஸ்வரூபமெடுத்தது.

நேற்று அந்த நிகழ்ச்சியில் அவன் தன் வெகுநாளைய நண்பன் நரசிம்மனைக் காண்போம் என நினைத்திருக்க வாய்ப்பில்லை.  உண்மையில் இப்போது அவன் எங்கே இருக்கிறான் என்றே அவனுக்குத் தெரியாது.  எல்லா காரியங்களையும் நண்பர்களோடு ஓடி ஆடி முடித்தபின் மேடைக்கு வந்தால், சீனியர் மேனேஜருக்குப் பக்கத்தில் இவன் உட்கார்ந்திருக்கிறான்.  மீசையோடு குறுந்தாடிவேறு.  அடையாளம் காண சிலகணங்கள் பிடித்தது. இருவருக்கும் ஒருவரைஒருவர் அங்கே கண்டதில் சந்தோஷ வியப்பு. 

’நர்சிம்! நீ எங்கடா இங்க ?’ என்று மெதுவாக ஆரம்பித்த கோவிந்திடம் குனிந்து ’ஒங்க மேனேஜர் என்னோட சொந்த மாமாடா!’ என்று சொல்லி ஆச்சரிய லெவலைக் கூட்டிவைத்தான் சினேகிதன்.  மேற்கொண்டு குசலம் விஜாரிக்க சந்தர்ப்பமில்லை. கோவிந்த் தன் வீட்டு முகவரியைக் கொடுக்க ’நாளை சனிக்கிழமைதானே, சாயந்திரமா உன் வீட்டுக்கு வர்றேன்’ என்று சொல்லிப் போனான் அவன்.

நரசிம்மனின் ஞாபகம் வந்ததுதான் தாமதம்..  ஐயய்யோ, சாயந்திரம் இவன்வேற வந்துடுவானே.  ரம்மியோடு சமாதான ஒப்பந்தத்திற்கான வழி ஏதும் இன்னும் தட்டுப்படலியே .. தவித்தான் கோவிந்த். கிட்சனுக்கும் பாத்ரூமுக்குமாக அவள் பாய்ந்துகொண்டிருக்க, மூணு வயசுக் குழந்தைபோல் முன்னாலும் பின்னாலும் போய் நின்றான்.  மெல்லப் பேசப் பார்த்தான்: ரம்யா.. ரம்மி.. ரம்.. வளைந்தான்..நெளிந்தான்.  ’உம்’ என்ற சத்தம் கூட அவளிடமிருந்து இல்லை.  

’கல்நெஞ்சக் கள்ளி!’ என்று தான் மனதுள் நினைத்தது எங்கே அவளுக்குக் காதில் விழுந்திருக்குமோ என்று பதற்றத்துடன் கிட்ச்சனுக்குள் எட்டிப்பார்த்துவிட்டுத் தன் ரூமுக்குத் திரும்பினான்.  ஹிண்டுவை எடுத்துவைத்துக்கொண்டு மனப்பாடம் செய்யும் சிறுவனைப்போல் சீரியஸானான் கோவிந்த்.

சற்றுநேரத்தில் ரம்யா பூஜை செய்யும் சத்தம். சில ஸ்லோகங்களை ராகமாக எடுத்துவிடுவாள். பாடும்போதுதான் அவள் குரல் எப்படிக் குழைகிறது! இதுதான் சரியான கட்டம்.  பூஜை முடித்தபின் இதமான மூடில் இருப்பாள். நண்பனின் வருகைபற்றி சொல்லிவிடுவோம்.  பூஜை முடித்துத் தட்டில் ரெண்டு குட்டி வாழைப்பழப் ப்ரசாதத்தோடு தன் ரூமுக்கு அவள் வருவதைப் பார்த்ததும் விருட்டென்று எழுந்தான். நீட்டிய தட்டிலிருந்து பவ்யமாக ஒரு வாழைப்பழத்தை எடுத்துக்கொண்டு ‘ரம்யா! எனக்கு பழய நண்பன் ஒருத்தன்னு சொல்லியிருக்கேன்ல.. ’எச்சிலை விழுங்கினான். 

அவனைப் பாராமலே ‘அதுக்கென்ன இப்போ!’ என்று உறுமித் திரும்பியவளை விடாது தொடர்ந்தான்.

குரலை இன்னும் தாழ்த்திக்கொண்டு ‘அவன் சாயந்திரம் வர்ரேன்னுருக்கான். நீ அவனுக்காக ஒன்னும் செய்யவேண்டாம்..கொஞ்சம் காஃபி மட்டும் போட்டுண்டுவந்து எங்களுக்கு முன்னால் ரெண்டு நிமிஷம் ஒக்காந்துட்டுப் போயிட்டீன்னா போதும்..ப்ளீஸ்..! ‘  கெஞ்சினான்.  அவள் ஒன்றும் சொல்லாது சமையலறைக்குள் நுழைந்தாள். இலுப்பச்சட்டியில் இன்னும் கொஞ்சம் எண்ணெய் விட்டு கத்திரிக்காயைப் புரட்டிவிட்டாள். உள்ளுக்குள் புரண்டான் கோவிந்த்.

‘ஒனக்கு ஏதும் சிரமமில்லாம, அவன் போனப்பறம் நானே கப்-சாஸரையெல்லாம் அலம்பிவச்சிடறேன்..’  சட்டென அவனை நோக்கித் திரும்பியவளின் பார்வையில் உஷ்ணம் தகித்தது. ‘இதுக்கு முன்னால ஒங்கள கிட்ச்சனுக்குள்ளே விட்டிருக்கேனா!’ அவளது கேள்வி ஜ்வாலையாகத் தீண்ட, 

’இல்லியே..  இல்லியே..’ எனத் தடுமாறினான் கோவிந்த்.  ‘அப்பறம் எதுக்கு இந்தக் கப் அலம்பற சேவையெல்லாம்?’ சீறியவளைப் பார்த்து ‘..இல்ல..சரி!’ என்று குழறிப் பின்வாங்கி ரூமுக்கு வந்தவன் ‘அப்பாடா..இது போதும்டா சாமி!’ என்று நினைத்துக்கொண்டான்.

மதியச் சாப்பாடு சத்தமின்றி முடிந்தபின் தன் அறைக்குள்போய் படுக்கையில் சாய்ந்தாள் ரம்யா.  அவள் கையிலிருந்த ஆனந்தவிகடன். ’கார்த்தி முழுமையான நடிகர்!’ என்று கண்டுபிடித்திருந்தது. ’முழுமையான நடிகனா!’ என்று தனக்குள் சிரித்துக்கொண்டாள் ; படிக்க ஆரம்பித்தாள்.

கோவிந்துக்கு ஹிண்டு போரடித்தது. தூக்கிப்போட்டான் மூலையில். நேற்றுத் திடீரென தரிசனம் தந்த நர்சிம் மனதில் மீண்டும் வந்தான். தாடியும் மீசையுமாய் ஆள் ரொம்பத்தான் மாறிவிட்டான்.  பெங்களூரில் காரியமாக வந்திருக்கிறேன் என்றானே. வரட்டும்.  பேச நிறைய இருக்கிறது.

கொஞ்ச நேரம் படுத்து அசந்தவனை புல்லட் ஒன்று கிடுகிடுத்து எழுந்து உட்காரவைத்தது. ஜன்னல் திரையை ஒதுக்கிப் பார்த்தான். வீட்டு நம்பரை சோதித்தவாறே உள்ளே வந்துகொண்டிருந்தான் நர்சிம். டீ-ஷர்ட்டிற்குள் தன்னைப் புகுத்திக்கொண்டு வெளியில் வந்த கோவிந்த் ‘வாடா ! எங்கே இப்படி பெங்களூர்ல திடீர்னு தரிசனம்!’ என்றவாறு உள்ளே அழைத்துவந்தான். 

சத்தம் கேட்டு எழுந்த ரம்யா, கண்ணாடி முன் நின்று தலையை வேகமாக சரிசெய்துகொண்டு, ஹாலுக்கு வந்தாள். அதற்குள் சோஃபாவில் அமர்ந்துவிட்ட நர்சிமுக்குத் தன் மனைவியை அறிமுகம் செய்தான் கோவிந்த். 

‘ இது ரம்யாடா! ரம்யா..நான் சொல்வேனே என்னுடைய காலேஜ்மேட் நண்பன்னு, நர்சிம்!; என்று நண்பனைக் காட்டினான். ’ஹாய்!’ என்றாள் மலர்ச்சியுடன் ரம்யா. கிட்ச்சனுக்குள் புகுந்து ட்ரே- தண்ணீர் டம்ளர்களுடன் திரும்பி அவர்களுக்குக் கொடுத்தாள்.  சோஃபாவில் தள்ளி உட்கார்ந்துகொண்டாள். .

’ஏண்டா இப்பிடி தாடி மீசையோடக் கெளம்பிட்டே! நேத்திக்கு நிகழ்ச்சில ஒன்னயப் பாத்தவுடன் முதல்ல அடையாளமே தெரியலே’ என்று ஆரம்பித்தான் கோவிந்த்.

‘சும்மாதாண்டா.. அறிவுதான் வளரமாட்டேங்குது. தாடியயாவது வளத்துப் பாப்போமேன்னுதான்…!’ சிரித்தான்.  ‘சாரி! ஒங்க கல்யாணத்துக்கு நான் வரமுடியல.  அப்போ நேப்பாளில் ஒரு ப்ராஜெக்ட்டில் இருந்தேன்’ என்று குறிப்பாக ரம்யாவைப் பார்த்துச் சொன்னான் நர்சிம்.

’இப்போ?’ கேட்டான் கோவிந்த்.

’டெம்ப்ரரலி ப்ளேஸ்டு இன் ஹைதராபாத்!  நாளை மற்றுமொரு நாளே!’ என்று கடகடவென சிரித்தான்.

’இலக்கியம் ஒன்ன கெட்டியாப் புடிச்சிண்டிருக்குன்னு தோணுது!’- கோவிந்த். ’ட்ராவலின்போது ஜி.நாகராஜன், ஆதவன், மௌனின்னு தூக்கிட்டுத்தான் சுத்தறேன்’..என்றான் நர்சிம்.

’ஒய்ஃப் ஹைதராபாதிலா?’ -கேட்டாள் ரம்யா

’இல்லாத ஒய்ஃபை எங்கேன்னு சொல்றது!’ என்றவனை ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தாள் அவள்.

‘எப்பதாண்டா கல்யாணம் பண்ணிக்கப்போறே?’ என்றான் கோவிந்த்

’அம்பிகாவுக்கு மொதல்ல ஆகட்டும்டா’ என்றான் நர்சிம்

’சிஸ்டரா?’ கேட்ட ரம்யாவுக்கு  ‘ரெண்டு வயசு சின்னவ. இருபத்து அஞ்சு முடிஞ்சு இருபத்தாறு நடக்குது. சட்டுன்னு முடிச்சிடனும்னு பாக்கறோம். அவ தட்டிக்கழிச்சுகிட்டே போறா!’ என்று பதில் சொன்னான் நர்சிம்.

‘தோ வர்ரேன்..!’ என்று எழுந்த ரம்யா கிட்ச்சனுக்குள் புகுந்தாள். இருபது நிமிஷத்தில் கையில் ஒரு ப்ளேட், காஃபி கப்புகளுடன் ஹாலில் ப்ரவேசித்தாள்.

அவளது கையில் இருந்த சங்கதிகளை நோட்டம்விட்ட கோவிந்த் ப்ரகாசமானான்.

ரம்யான்னா ரம்யாதான் என்று ஸ்லாகித்துக்கொண்டான் மனதுக்குள்.

ப்ளேட்டில் வைத்து இருவருக்கும் கொடுத்தாள். வாங்கிக்கொண்ட நர்சிம்,

‘என்னது! ஏன் இத்தன சிரமம்?  லஞ்ச்சே லேட்டாத்தான் சாப்ட்டேன்..’ என்றான் சூடான குனுக்கை வாயில் போட்டுக்கொண்டே.

’கெட்ச்சப் வேணுமா?’ என்று தந்தவளிடம்  ‘குனுக்கு ப்ரமாதம்! தொட்டுக்கல்லாம் ஒன்னும் தேவயில்ல இதுக்கு.  இதயெல்லாம் பாத்தே வருஷங்கள் ஆயிடுச்சு.  அமிர்தம்!’ என்று இன்னொன்றை உள்ளே தள்ளினான். கோவிந்தும் சாப்பிட்டுப் பார்த்து ருசி ப்ரமாதமாக இருந்ததில் திருப்தி அடைந்தான்.

’காஃபி ஆறிடப்போகுது!’ என்றாள் ரம்யா.

காஃபி கப்பை எடுத்து லேசாக உறிஞ்சிய நர்சிம் ரம்யாவைப் பார்த்து ‘அடடா!’ என்றான்.  கோவிந்திடம் தொடர்ந்தான்:

‘ நேத்திக்கு நானும் ஒன்னய அங்க எதிர்பாக்கல. நீ பெங்களூர்ல இருக்கேன்னுதான் தெரியும் ;  எங்கேன்னு தெரியாது. மாமாவ சந்திக்கணும்னு ஃபோன் செய்தப்போ கம்பெனில ஒரு சின்ன ஃபங்க்‌ஷன். அங்கே இருப்பேன்.  நீயும் வந்துடு. அங்கேர்ந்து ஏர்ப்போர்ட் போயிடுவேன். நேரமில்லன்னார். அதான் வந்தேன்’ என்றான்.

என்ன ஃபங்க்‌ஷன்? ஒன்னும் சொல்லலியே இவர் என்று யோசித்தாள் ரம்யா.  தான் அவனை வாயத் திறக்கவேவிடலையே என்று ஞாபகம் வர, தன்மீதே கோபத்தைத் திருப்பினாள்!  நண்பர்களின் சம்பாஷணையில் அவள் கவனம் சென்றது.

‘நேத்திக்குப்பூரா பெண்ட் எடுத்துடுத்துடா வேல. சாயந்திரம் மேனேஜர் ஒரு சின்ன ஃபங்க்‌ஷனா வச்சு பணத்த அந்தக் குடும்பத்துக்குக் கொடுத்துடுவோம்னார். ஓடி ஆடி கடைசிக் கலெக்‌ஷன் பண்ற பொறுப்பயும் என் தலைல போட்டுட்டார்!’ என்றான் கோவிந்த்.

’சோகக் கதய கேட்டவுடனே எனக்கும் கொடுக்கணும்னு தோணித்து. ரெண்டாயிரம்  வெட்டினேன். அதுசரி, அம்பதாயிரம் எப்படிக் கொடுத்தீங்க? கலெக்‌ஷனே 44500 தானேடா?’ – நர்சிம்.

திருதிருவென விழித்தான் கோவிந்த்.  கடைசித் துளி காஃபியை உறிஞ்சிக் கப்பை வைத்தான். வேறவழியில்லை. சொல்லிடவேண்டியதுதான். ‘மீதிய நாந்தாண்டா போட்டேன்!’

கேட்டுக்கொண்டிருந்த ரம்யாவுக்குப் புரிய ஆரம்பித்தது.

யார்டா அந்த ராம்சிங்?’ கேட்டான் நர்சிம்.

’கம்பெனில ஏழுவருஷமா செக்யூரிட்டி வேல பாத்தவரு. ரெஸ்ட் டயத்திலயும்கூட இன்னும் எத்தனயோ வேல.  எந்தக் காரியம் சொன்னாலும் மாட்டேன்னு ஒரு வார்த்தை சொன்னதில்ல..  எனக்கே எத்தன தடவை டீ போட்டுக்கொடுத்திருப்பாரு..  அமைதியான ஆளு. அம்பது வயசிலே போயிட்டார் மனுஷன். ஹார்ட் அட்டாக்.  ஏழை நேப்பாளிக் குடும்பம். மனைவி வீடுவீடாப்போய்ப் பாத்திரம் தேக்கறா.  பணக்கஷ்டம், வாடகை பாக்கி இப்படி ப்ரச்சினைகள். பையன் ப்ளஸ் டூ எழுதப்போறான். எப்படியாவது ஒரு பெரிய தொகையா சேத்து அவங்க கையில கொடுத்துடம்னு ஒருவாரமா முயற்சி செஞ்சேன். அப்பாவோட வேலயக் கொடுக்கமுடியலைன்னாலும், ஒரு ஆஃபீஸ் பாயாவாவது பையன வேலைல அமர்த்தி, ஒரு சம்பளத்தைப் போட்டுக்கொடுத்து, நிராதரவான குடும்பத்தக் காப்பாத்திரணும்னு சீனியர் மேனேஜர்கிட்ட கெஞ்சியிருக்கேன்.  ஆகட்டும்னுருக்கார்.  அனேகமா அடுத்த மாதம் அவன் சேர்ந்துடுவான்.’

’நல்ல மனசுடா ஒனக்கு. உன் சக்திக்கு மீறி செஞ்சுட்டே நீ ஒரு ரியல் ஹீரோடா!’ என்றான் நர்சிம்.

’ஏய்! அப்படில்லாம் ஒன்னும் சொல்லாதே…’  என்றான் கோவிந்த் பலஹீனமாக.  ரம்யா என்ன நினைப்பாளோ..

தலைகுனிந்து கேட்டுக்கொண்டிருந்த ரம்யா,  தட்டு, டம்ளர், கப்-சாஸர்களை எடுத்துப்போகிற சாக்கில் அங்கிருந்து அகன்றாள்.  கிட்ச்சனுக்குள் நுழைந்தவுடன் மறைவாக நின்று கண்ணைத் துடைத்துக்கொண்டாள். தன் புருஷனை தூரத்திலிருந்து மெல்ல அளவிட்ட அவளது கண்கள் ஒரு கணம் பெருமையில் பளபளத்தன.

சில நிமிடங்களில் புறப்பட்டான் நர்சிம்.  ‘தேங்க்ஸ். போய்ட்டு வர்ரேம்மா!’ என்றான் ரம்யாவைப் பார்த்து.. ’டேய், கிளம்புறேண்டா!’ என்று நகர்ந்தான்.

’அடுத்த விசிட் எப்போடா ?’ – கோவிந்த்.

’நெக்ஸ்ட் மன்த் வருவேன். இனி அடிக்கடி சந்திப்போம். நீ உன் மிசஸ்ஸைக் கூட்டிண்டு வாடா ஹைதராபாதுக்கு’ என்று அழைத்துவிட்டுப் போய்விட்டான் அவனது சினேகிதன்.

அவன் போனதும் மெல்ல ஹாலுக்குத் திரும்பிய கோவிந்த் ரம்யாவைப் பார்த்து ‘தேங்க்ஸ் ரம்மி!’ என்றான் மெதுவாக. அவள் அமைதியாக கிட்ச்சனுக்குள்போய் கப், டம்ளர் என ஒவ்வொன்றாய் அலம்ப ஆரம்பித்தாள். கோவிந்த் தன் அறைக்குத் திரும்பி, படுக்கையில் விழுந்தான். அவளுக்குப் புரிந்திருக்கும். என்ன நினைக்கிறாளோ?  இருந்தாலும் அவளுக்கு ஏதாவது வாங்காமல் நேற்று நான் வீடு திரும்பியிருக்கக்கூடாது …

கொஞ்சம் அசந்திருப்பான்.  தலையில் எதையோ குறுகுறுப்பதாக உணர்ந்தான்.  விழித்தவனின் கண்களில் ரம்யா.  அவள்தான் அவன் தலையை மெல்லக் கோதிவிட்டுக்கொண்டிருந்தாள்.

‘சாரி, நேத்திக்கு .. நான் ஒனக்கு..’  என்று தடுமாறியவனின் வாயை மெதுவாக விரலினால் அழுத்தினாள்.

’சரியான பிறந்தநாள் பரிசைத்தான் எனக்கு நீங்க கொடுத்திருக்கீங்க.  நான் ஒரு சராசரி.. ஒங்களப் புரிஞ்சுக்கல..!’  என்று தழதழத்தாள் ரம்யா.  

’என்ன சொல்றா இவ..’ என்று ஆச்சரியமாகி எழுந்த கோவிந்த், தாழ்ந்திருந்த அவள் முகத்தை மெல்லத் தாங்கி உயர்த்தினான்.  அவள் முகத்தில் அப்படி ஒரு கனிவு. அவனது மனம் லேசானது. அவளது தலையை வருடிவிட்டான். அழகிய நயனங்களை சந்தித்தவன் புரிந்துகொண்டான்: 


ஓ..! இனி கவலையில்லை. இந்த சீதை தன் ராமனை மன்னித்துவிட்டாள் .



தமிழ்மணத்தில் வாக்களிக்க....