கேட்டு வாங்கிப்போடும் கதை : மாய நோட்டு 2/4 - ஜீவி

மாய நோட்டு  2/4 

ஜீவி 

[ 2 ]

முதல் பகுதி 

கேஷ் கவுண்ட்டர் வந்ததும்  டக்கென்று பேண்ட் பின் பாக்கெட்டிலிருந்த பர்ஸை எடுத்து  முன்னாடியே ஏற்பாடுடன் பக்குவமாக மடித்து வைத்திருந்த ஐநூறு கொத்தை எடுத்து பில்லுடன் சேர்த்துக்  கொடுத்தேன்.

கவுண்டரில் அமர்ந்திருந்தவருக்கு ஏகப்பட்ட அவசரம்.  இயந்திரம் மாதிரி நோட்டுகளை வாங்குவதும்  பில் பார்த்து மீதிப் பணம் கொடுப்பதும்  பில்லில் சீல் அடித்துக் கொடுப்பதுமாக இருந்தார்.   அந்த அவரசரத்திலும் நான் கொடுத்த நோட்டுகளை   அசால்ட்டாக வாங்கியவர்,  அடுத்த நிமிடமே  "ஐநூறு ஒன்று  அதிகமாகக்  கொடுத்திருக்கிறீர்களே!   இந்தாருங்கள்.." என்று நான் கொடுத்த  நோட்டுகளில் ஒன்றை என்னிடமே தந்து விட்டு,  பில்லில் சீல் அடித்து  இருநூறு ரூபாய் திருப்பிக் கொடுத்தார்.  மூன்று ஐநூறுக்கு  நான்கு ஐநூறு  கொடுத்து  அதில் ஒன்றை திருப்பி வாங்கிக் கொண்ட அசட்டுத்தனத்தை என்னுள்ளேயே விழுங்கிக் கொண்டு சீலடித்த  பில்லைக் காட்டி பையில் இட்ட பார்ஸல்களை வாங்கிக் கொண்டு கடைப் படி இறங்கி ரோடு பக்கம் வந்தேன்.   வெளி ட்யூப் லைட் வெளிச்சத்தில்  கேஷ் கவுண்ட்டரில் கொடுத்த  நோட்டைப்  பார்த்தால்,  என்  மூஞ்சி தொங்கிப் போனது.  அட, ராமா!   அந்த நெருப்பு சுட்ட நோட்டு என்னை விடவே விடாதா என்று எரிச்சலாக வந்தது.

வாழ்க்கையின் பாடங்கள் விநோதமானவை.   எல்லா அழுத்தங்களையும் தாண்டி வருவது தான்  வெற்றிக்கான புடம் போடுதலாம்.    எமர்ஸனோ  நம்ம ஊர்  ஜே.கே.யோ  யார் சொன்னது என்று சட்டென்று   நினைவுக்கு வரவில்லை.  'யாராயிருந்தால் என்ன,  எவர் சொன்னார் என்பது முக்கியமில்லை;  என்ன  சொன்னார் என்பது தான் முக்கியம்'  என்று இன்னொருவர்  சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது.

'இந்த சான்ஸ் போனால் என்ன,  இந்த நோட்டை எப்படியாவது தள்ளி விட அடுத்த வழி என்னவென்று மனம்  தீவிர ஆய்வில் சிக்கிக் கொண்டது.

"ஐயா..  பார்க்காதது மாதிரியே  போறீங்களே!  அஞ்சு ரூபா தர்மம் பண்ணி விட்டுத்தான் போங்களேன்..'  என்ற குரல்  வித்தியாசமாகப் பட்டு   டக்கென்று நின்று விட்டேன்.

தரையில் விரித்த துண்டு;  அதன் மேல்  கொஞ்சம் சில்லரைக் காசுகள்.

சட்டென்று பொறி தட்டியது.   'இந்த பிச்சைக்காரன் துண்டில் அந்த நெருப்பு சுட்ட நோட்டைப் போட்டு விடலாமா?'. ..  'ஐய்யயோ.. ஐநூறு ரூபாயா?..  என்னதான் செல்லாத நோட்டு என்றாலும்  ஐநூறு ரூபா தானம் அதிகபட்சம்' என்று புனர் ஆலோசனை தடுத்தது.   எப்பப்பார்த்தாலும் என்னுள் இந்த ஆலோசனை-- புனர் ஆலோசனை யுத்தம் தான்.  சலித்துக் கொள்ளாமல் இரண்டு பக்கமும் காது கொடுப்பேன்.  இரண்டில் எதைத் தேர்ந்தெடுத்தாலும் தங்களுக்குள்  சுணங்கிக் கொள்ளாமல் அடுத்த ஆலோசனை -- புனர் ஆலோசனைக்கு ரெண்டு பக்கமும் தயாராகி விடுவது தான்  எனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கும். 

"என்னய்யா,  யோசிக்கிறீங்க?..  தர்மம் பண்ணலாம்ன்னு தீர்மானிச்சிட்டீங்கள்லே..  அப்புறம் என்ன தயக்கம்?"

அவன் பிச்சைக்காரன் போல எனக்குத் தோன்றவில்லை.  வேண்டுமென்றே  போகிற வருகிறவர்களை....  'ஏதாவது candid camera  டிவி ஷோவாக இருக்குமோ' என்று சுற்று முற்றும் பார்த்தேன்..  அதற்கான அறிகுறி எதுவும் தெரியவில்லை.

"என்ன பாக்குறீங்க?.." என்றான்.

என்னத்தைச் சொல்வது  என்று தெரியாமல்  விழித்தேன்... இவனோடு என்ன  பேச்சு  கொடுத்துக் கொண்டு?.. டக்கென்று கடந்து விடலாமா என்ற எண்ணம் என்னை ஆட்கொண்டது.

"ஒரு அஞ்சு ரூபா   கொடுக்கறத்துக்கு என்ன  யோசனை பாருங்க.." என்றான் அவன்.   உண்மையிலேயே அவன் அப்படிச் சொன்னது தான் என்னை வழிநடத்தியது போல உள்ளுணர்வில் ஒரு கிளர்ச்சி.

அனிச்சை செயலாய்  என் கை பேண்ட் பாக்கெட்டுக்குப் போய் பர்ஸை  எடுத்தது..  ஐந்து ரூபாய் நோட்டு இல்லை;  பத்தாய்த் தான் இருந்தது.  அதில்  ஒரு நோட்டை எடுக்கும் பொழுது பர்ஸிலிருந்து இன்னொரு நோட்டு நழுவி அவன் தரையில் விரித்திருந்த துணியில் விழுந்தது.

நான் சுதாரிக்கும் முன் துணியில் விழுந்த நோட்டை அவன் பார்த்து விட்டான் போலும்..  "அட ஐநூறு!.." என்ற வியப்புடன் அவன் விழிகள் விரிந்தன...  அந்த நோட்டை குனிந்து எடுத்தான்.  அடுத்த வினாடியே "தர்மம் என்றால் பத்து ரூபாயே அதிகம்..  எனக்கு அது போதும்..  இதை நீங்களே வைச்சிக்கங்க.." என்று தன் கைப்பட்ட ஐந்நூறு ரூபாய் நோட்டை என்னை நோக்கி நீட்டினான்.    மேலோட்டமான பார்வைக்கே நெருப்பு சுட்ட நோட்டு அது என்று எனக்குத் தெரிந்து விட்டது..  என்னை அறியாமல் என்னை விட்டுப் போயும் திருப்பித் திருப்பி என்னிடமே வருகிறதே அது என்று எனக்கு ஆயாசமாக இருந்தது.  இந்தத் தடவை இந்த பிச்சைக்காரன் 'நீங்களே வைச்சுக்கங்க' என்று ஏதோ அவன் எனக்குக் கொடுக்கிற மாதிரி... 'அந்த' ஐநூறை என்னிடமே கொடுத்து விட்டான்.  பர்ஸிலிருந்து எடுத்த பத்து ரூபாயை துணியில் போட நான் எத்தனிக்கும் போது,  பதறுகிற மாதிரி அவன் சொன்னான்.. "வேணாம், வேணாம்..  சாயரட்சைக்கு  முதல் தர்மம்..  நீங்க தான் போணி பண்ணியிருக்கீங்க.. கையிலேயே கொடுத்திடுங்க.." என்று கேட்டு வாங்கிக் கொண்டான்.

"முதல் தர்மமா?..  அப்போ துணிலே கிடக்கற காசெல்லாம்?;"

"என்னது தான்.  என் காசு தான்..  என்ன செய்யறது?..  மத்தவங்க போடறதுக்கு நானே போட்டுக்கிட்டு வழிகாட்ட வேண்டியிருக்கு.."  என்றான்.  சரியான ஆளாய் இருப்பான் போலிருக்கே....

எனக்கு அவனைப் பிடித்துப் போய் விட்டது.  அதைத் தெரியப் படுத்தும் விதமாக லேசாகப் புன்னகைத்தேன்..

அவன் சிரித்ததும் அழகாய்த் தான் இருந்தது.  "இதோ பாருங்க..  நீங்க கொடுத்த காசை உங்களுக்கு நேரேயே என்ன செய்கிறேன், பாருங்க.." என்று சொல்லி விட்டு அடுத்த தப்படியில் இருந்த டீக்கடைக்கு விரைந்தான்.

'என்ன வேண்டுமானாலும் செய்து கொள்ளட்டும்.. அந்த நெருப்பு சுட்ட நோட்டு தானாக வலிய அவன் துண்டில் விழுந்தும் என்னிடமே திருப்பி வந்து விட்டதே!' என்ற எண்ணமே என் மனசில் வண்டாய் குடைந்து கொண்டிருந்தது.

நான் கொடுத்த பத்து ரூபாய் நோட்டை   டீக்கடைக்காரரிடம்  கொடுத்து விட்டு திரும்பி என்னைப் பார்த்து அவன் கையசைப்பது தெரிந்தது.

நானும்  அனிச்சையாய் அவனைப் பார்த்து கையசைத்து விட்டு நகர்ந்தேன்.  ஒரு  பிச்சைக்காரனும் நானும் கையசைப்புகளைப் பகிர்ந்து கொள்வதை ரோடில் போகிற ஒரு ஆள் நின்று நிதானித்து பார்த்து விட்டு நகர்ந்தான்.  'என்ன ஜென்மங்கள் இதுகள்!' என்று நினைத்திருப்பானோ?..

தெருவின் கோடியில் கோயில் கோபுரம்  மின் விளக்குகளால் அலங்கரிக்கப்பட்டிருந்ததைப் பார்த்த ஷணத்தில் பேசாமல் கோயில் உண்டியலில் 'அந்த'  ஐநூறைப் போட்டு விடலாமா என்று லேசான கீற்று போல சிந்தனை எழுந்ததும்   'என்ன இருந்தாலும் இது செல்லாத நோட்டு; இருக்கிற பாவம் போதாதா,  இதை வேறு உண்டியலில் போட்டு இன்னும் சேர்த்துக் கொள்ள வேண்டுமா?' என்று  மாற்றுச் சிந்தனை  ஒரே போடாகப் போட்டு என்னை அடக்கி விட்டது.  பாண்ட் பாக்கெட்டில் நுழைந்து பர்ஸைத் தொட்ட  கையை வெடுக்கென்று வெளியே இழுத்துக் கொண்டேன்.

சன்னதித் தெருவிலேயே ஜானு கேட்ட வெற்றிலையை வாங்கி கொண்டேன்.  பக்கத்து நாட்டு மருந்து கடையில்  ஜாதிக்காய் பாக்கெட் ஒன்று வாங்கிக் கொண்டேன்.  ஜாதிக்காயை சின்னச் சின்ன துண்டுகளாக்கி அப்பப்போ வாயில் அதக்கி கொண்டிருப்பது  மனசுக்குப் பிடித்த ஒரு பழக்கமாகவே ஆகிப் போய்விட்டது..  வெற்றிலையும்  ஜாதிக்காயும் சில்லறை செலவுகள் ஆகையால் அந்த  நோட்டை வெளியே எடுக்கவே வழியில்லாது போய் விட்டது.

வீடு படியேறி வெளி வாசலில் செருப்பைக் கழட்டி விடும் போதே  ஜானகி வாசலுக்கு வந்து விட்டாள்.  "எங்கேயாவது போனீங்கன்னா,  இன்ன இடத்துக்குப் போறேனுட்டு சொல்லிண்டு போக மாட்டீங்களா?..   போய் எவ்வளவு நேரமாச்சுன்னு நா கவலைலே உக்காந்திருக்கேன்.." என்று

கடுகடுத்தாள்.

தோளில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த ஜோல்னாப் பையைப் பார்த்ததும்  "இந்த வெயிட் வேறையா?.." என்று லேசான புன்னகையுடன் வாங்கிக் கொண்டாள்.  அந்தப் புன்னகையில் ஒரு சந்தோஷம் பளிச்சிட்டது என் கழுகுக் கண்களுக்குத் தப்பவில்லை.   நடு ஹாலிலேயே  பையின் உள்ளே இருந்த பார்ஸல்களைப் பார்த்த சந்தோஷத்தில், "என்னன்னா.. முரளி கடைக்குப் போயிருந்தேளா?" என்று மலர்ந்தாள்.

அந்த நெருப்பு சுட்ட நோட்டு சரித்திரத்தை இவளிடம் சொல்லலாமா என்று தோன்றியது..   'ஏற்கனவே அவள் பார்வையில் இருக்கும் இளிச்சவாயன் அந்தஸ்த்தை இன்னும் கூட்டிக் கொள்வானேன்?'   என்று பேசாமல் இருந்து விட்டேன்.  கடைத்தெருவில் அந்த செல்லா  நோட்டை கை கழுவுகிறேன் பேர்வழி என்று ஒரு ரவுண்ட்  அடித்ததும் மட்டுமல்லால் ஆயிரத்து நானூறு ரூபாய்  செலவானது தான் நெட் ரிசல்ட் என்று உறைத்தது.. 

இத்தனை அயர்ச்சிக்கும் நடுவே  'நோட்டோடு நோட்டாக  பதுக்கி வைத்து  விட்டால்  இதற்கென்று தனியே  பிரயத்தனப்படாமல் என்னை   அறியாமலேயே யாருக்காவது கொடுத்து விடுவேன்' என்ற அசாத்திய நம்பிக்கை இருந்தது தான் விசேஷம்.

பீரோ லாக்கரைத் திறந்து  பிளாஸ்டிக் டப்பாவுக்குள்  மற்ற ஐநூறுகளுக்கு நடுவில்  'அதையும்' செருகி வைத்தேன்.

"காஜூ பிரமாதம்ன்னா...  எப்படித்தான் இவ்வளவு டேஸ்ட்டா செய்யறான்னு தெரிலே.. ?"  என்று ஹால் பக்கமிருந்து ஜானகியின் குரல் கேட்டது.

'எல்லாக் கவலையும்  எனக்குத் தான் போலிருக்கு.   ஜானு மாதிரி எல்லாத்தையும் அனுபவித்து சந்தோஷிக்க எனக்கு ஏன் தெரிவதில்லை?'  என்று  யோசனை ஓடியது.  'ரொம்ப யோசிச்சையானா இதுவே இன்னொரு கவலையாகி உன்னை அரிக்க ஆரம்பித்து விடும்'  என்று புனர் யோசனை ஜாக்கிரதைபடுத்த  'இயல்பாகத் தானே இருக்கிறேன்' என்று என்னை நானே   உற்சாகப்படுத்திக் கொண்டு ஹாலுக்கு  வந்தேன்.

"அது என்ன எப்பப் பாத்தாலும் ஒரு  யோசனை?" என்று ஜானு   கண்ணைச் சாய்த்து  என்னை ஆராய்கிற மாதிரி  பார்த்தாள்.  அவள் பார்வையே ஆயிரம் சேதி சொன்னது.  எனக்கு ரொம்ப ரொம்ப நெருக்கமாக  வந்து,  இடது கையால்  ஆதரவாக என் தோளில்  விரல்களைப் பதித்தபடி,    "ஆ  திறங்கோ...." என்று காஜூவை உதட்டில்  உரசினாள்.

வாய் மட்டுமில்லை, உடம்பெல்லாம் இனித்தது.  எந்தக் காலத்திலோ ரசித்த பாடல் அட்சரம் பிசகாமல் மனசில் ஓடியது.   'எல்லாம் இன்ப மயம்.. புவிமேல்..,..'  உடுமலை நாராயண கவி எடுத்துக் கொடுக்க,  எம்எல்வி அற்புதமாய் மனசில் இசைத்தார்.  உடம்பில் விதவித ராகங்களின் மீட்டல் புல்லரிப்பை ஏற்படுத்தியது..

[தொடரும் ]