கேட்டு வாங்கிப்போடும் கதை : ஞானம் - ஜீவி

ஞானம் 

ஜீவி 

இன்று ஆபிஸில் இன்ஸ்பெக்க்ஷன்.

மேலதிகாரிகளின் குடைச்சலில் சுந்தரேசன் காலையிலிருந்தே குழம்பிப் போயிருந்தான். வீடு திரும்பியதும், அங்கிருந்த ரகளையில் பொறுமையையே இழந்து விட்டவன்,மனைவியைப் பார்த்துக் கர்ஜித்தான். "உனக்கு எத்தனை தடவை சொல்றது?.. ஏன் இப்படிஎதற்கெடுத்தாலும் எதிர்வாதம் பண்ணிண்டிருக்கே?.. அம்மாவின் வழக்கம் அதுவென்றால், அப்படியே இருக்கட்டும் என்று விட்டு விடுவதுதானே?"

"அதெப்படி விட்டு விடுவதாம்?" என்று அவன் மனைவி ராகினி அவனை நோக்கிச் சீறினாள். "ஊரிலில்லாத வழக்கமாக இருக்கிறது உங்கள் அம்மாவின் வழக்கம். அது தப்பு என்று தெரிந்தும் பேசாமல் இருந்தால், அம்மன் பூஜை செய்தும் என்ன பிரயோஜனம்?"

"இவள் சொல்லிக் கொடுத்துத்தான் இனிமேல் எனக்குப் பூஜை புனஸ்காரத்தைப் பத்தித் தெரியணுமாக்கும்?" என்று சமையலறை நிலைப்படிப் பக்கம் அவன் அம்மா முனகுவது இவனுக்கு இங்கே கேட்டது.

சுந்தரேசனுக்கு என்ன சொல்வது என்று புரியவில்லை. அவன் அம்மா--மனைவி இரண்டு பேரையுமே சுட்டெரித்து விடுவது போல முறைத்தான். "ச்சே! உங்க ரெண்டு பேராலுமே என் நிம்மதி கெட்டுப் போயிடுத்து!" என்று ஆத்திரத்துடன் சட்டையைக் கழட்டி ஹேங்கரில் மாட்டினான்.

"என்னால் உன்னோட நிம்மதி கெட்டுப் போக வேண்டாமப்பா.. பேசாமல் அவள் சொல்வதையே சரியென்று..." அம்மாவை அதற்கு மேல் பேசவிடவில்லை அவன்."அம்மா, நீ பேசாம இருக்க மாட்டே?.." எந்று அவன் அலறியதும், வீடே நிசப்தமாகிவிட்டது.

அவன் மனைவி தோள்பட்டையில் அவனைப் பார்த்து இடித்துக் கொண்டு கிணற்றடிக்குப் போனாள். அம்மா சமையல் அறைக்குள் நுழைந்தாள்.

சுந்தரேசன் 'ஸ்ஸெ'ன்று சலித்துக் கொண்டே ஈஸிச்சேரில் சாய்ந்து கொண்டான். ஃபேனை சுழலவிட்டான். பார்க்கப்போனால் ஒன்றுமில்லாத விஷயம்... அதுவா தன்னை உணர்ச்சி வசப்படுத்தி இப்படிக் கத்த வைத்தது என்பதை நினைத்துப் பார்க்கவே அவனுக்கு வெட்கமாக இருந்தது.

அவன் வீட்டில் நவராத்திரி கொலு வைத்திருந்தார்கள்.

அதைப் பார்க்க அக்கம் பக்கத்து வீட்டுப் பெண்களெல்லாம் வந்து போன பின்பு தினமும் அம்மனுக்கு ஆரத்தி எடுப்பதா, இல்லை நவராத்திரி பூஜை நாட்களெல்லாம் தொடர்ச்சியாக நடந்து முடிந்த பிறகு கடைசி நாளில் ஒரே ஆரத்தியோடு முடித்துக் கொள்வதா என்பது பற்றி இருவருக்கும் இடையே கருத்து வேறுபாடு.

தினமும் ஆரத்தி எடுக்க வேண்டுமென்பது அவன் அம்மா கட்சி.

தினமும் ஆரத்தி கூடாது; அப்படிச் செய்தால் அம்மனை வீட்டை விட்டு அனுப்பி வைத்த மாதிரி ஆகிவிடும். ஆகையால் கடைசி நாளன்றுதான் ஆரத்தி என்பது அவன் மனைவி கருத்து.

சுந்தரேசனின் மனைவி வேறு மாவட்டத்தைச் சேர்ந்தவள். ஆகையால், உங்கள் பழக்கம், எங்கள் வழக்கம் என்று இவர்கள் இருவருமே உரசிக் கொள்வதற்கு தீர்ப்பு வழங்குவதற்குள் அன்றாடம் அவனுக்குப் போதும் போதுமென்று ஆகிவிடும்.

சுந்தரேசன் தலை நிமிர்ந்து வாசல் பக்கம் பார்த்தான்.

அவன் தந்தை பொடிடப்பாவைத் தட்டிக்கொண்டு பஞ்சாங்கத்தில் ஆழ்ந்திருந்தார்.தன் தாயும் மனைவியும் இப்படிக் கூச்சல் போடும் பொழுது எப்படி இவரால் இப்படி இதையெல்லாம் பற்றி எந்த அபிப்ராயமும் சொல்லாமல் மெளனமாக இருக்க முடிகிறது என்பதே அவனுக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. வயதான அவர் இந்த மாதிரி பழக்க வழக்க விவகாரங்களில் ஏதாவது சொன்னால் இவன் பாடு கொஞ்சம் இலகுவாக முடியும். பெரியவர், அவர் சொல்கிறாரே என்று அதையே தீர்ப்பாக வழங்கி விடலாம். ஆனால், அவர் இதெல்லாம் தனக்குச் சம்பந்தபபடாத விஷயம் மாதிரி மெளனமாக இருக்கிறாரே?..

சுந்தரேசன் சில வினாடிகள் ஆழ்ந்த சிந்தனையுடன் தன்னுடைய தந்தையை இங்கிருந்த படியே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.... இனிமேல், இந்த மாதிரியான சந்தர்ப்பங்களில் தன் தந்தையைப் போலவே தானும் பேசாமல் இருந்து விடுவது என்று ஒரு முடிவுக்கு வந்தான்.

அந்த சமயத்தில் தான் அவன் மகன் ரமேஷ் வெளியில் விளையாடி விட்டு உள்ளே நுழைந்தான். பின்னம் பக்கம் போய் கை கால் அலம்பிக் கொண்டு மூக்கைச் சிந்தினான்.

"என்னடா, சளி பிடித்திருக்கிறதா? இதற்குத்தான் நான் அடித்துக் கொள்கிறேன். பொழுது விடியறத்தையே நான் சமையல் பண்ணி வைப்பதில் ஒன்றும் குறைச்சல் காணோம்.  நீயானால், பாட்டி சொல்கிறாரே என்று ஸ்கூல் போகுமுன்பு பழைய சாதத்தை எடுத்து வைச்சிண்டு..."

"ஆஹா.. பெரிய கரிசனத்தைப் பாரு.. நாங்கள்லாம் அந்தக் காலத்தில் சாப்பிடாத பழையதா?.. அதான், ஒடம்புக்கு நல்லது. இந்த டானிக் தரித்திரங்களிலெல்லாம் என்ன இருக்குன்னு நெனைச்சிண்டிருக்கே?.." என்று அவன் அம்மா ஆரம்பிக்க...

"உங்க காலத்திலே வழியில்லாம நீங்க சாப்பிட்டீங்கன்னா.. அதுக்காக இவனும் சாப்பிடணும்னு என்ன தலையெழுத்து?.. பழையது சாப்பிட்டுப் பள்ளிக்கூடத்திலே போய் ஒக்கார்ந்தா படிப்பா வரும்.. தூக்கம்தான் வரும்.." என்று இவன் மனைவி தொடர...

"என்ன சொன்னே?.. வழியில்லாம சாப்பிட்டோமா? யாரு அப்பிடின்னு உனக்குச் சொன்னா? உங்க மாமனாருக்கு நாலு வேலி நிலம்.. நாப்பது புளியமரம்.. யாரையும் எதிர்பார்க்க மாட்டாரே, தானே மாட்டைப் பூட்டி வண்டி கட்டி நெல் ஏத்திண்டு மில்லுக்கு அரைக்கப் போனார்னா.." என்று தாய் புலம்ப...

"பேசாமல் இருக்க மாட்டே அம்மா?" என்ற சுந்தரேசன் 'இனி இப்படிப்பட்ட சந்தர்ப்பங்களில் தான் தலையிடக்கூடாது' என்று கொண்டிருந்த சங்கல்ப உறுதியெல்லாம் காற்றோடு பறக்கக் கத்த...

"உனக்கு என்னைத்தான் சொல்லத் தெரியும்.." என்று தாழ்ந்த குரலில் முணுமுணுத்துக் கொண்டே அவன் அம்மா புழக்கடைப்பக்கம் போய்விட்டாள்.

தலைநிமிர்ந்து சுந்தரேசன் வாசல் பக்கம் நோட்டமிட்டான். அவன் தந்தை எந்த சலனமும் இல்லாமல் 'கல்கி' புத்தகத்தில் ஆழ்ந்திருந்தார். தானும் இப்படியே இனி இருந்து விடுவது என்று பிரசவ வைராக்கியம் பூண்டான் சுந்தரேசன்.

இருபத்தைந்து ஆண்டுகள் ஓடிப்போனதேத் தெரியவில்லை. அதற்குள்தான் எத்தனை மாற்றங்கள்?

அப்பா, அதற்கடுத்து அம்மா என்று போய்ச் சேர்ந்தாச்சு.

மகன் ரமேஷூக்குக் கூட கல்யாணமாகிவிட்டது. தழையத் தழையப் பின்னிண்டு மருமகள்.

இபபொழுது உள்ரூமில் தலைக்கு மப்ளரைக் கட்டிக்கொண்டு, ஈஸிசேரில் சாய்ந்தபடி காப்பி வரட்டுமே என்று காத்திருக்கும் சுந்தரேசன். கையில் தன் தந்தையைப் போல் பொடி டப்பி இல்லை; கண் கண்ணாடிக் கூடு.. 'ஹிண்டு' வந்தவுடன் மேலோட்டமாகப் புரட்ட வேண்டும்; மத்தியானத்துக்கு மேலே டீடெய்லா, பக்கம் பக்கமா...  

பொழுது விடியறத்தேயே உள்ளே ஏதோ இரைச்சல்.

"நான் எது செஞ்சாலும், இது குத்தம் அது குத்தம்னு..ஏன் இப்படி எதுக்கெடுத்தாலும் ஏதாவது சொல்லிண்டிருக்கேள்? ..."

பெரியவர் சுந்தரேசன் காதைத் தீட்டிக்கொண்டார்.

அவர் மனைவியிடத்தில் மருமகள்.

"உன்னைக் குத்தம் சொல்லணும்னு தான் நான் காத்திண்டிருக்கேனாக்கும்?.. வேறு வேலை இல்லை பாரு, எனக்கு! பெரியவர்கள்னு ஒரு மட்டு மரியாதை கிடையாது.."

"நானும் பாக்கறேன்; நிறைய சமயங்களிலே நீங்க கூடத்தான்..."

"இப்போ என்ன நான் உன்னை மரியாதைக் குறைச்சலா பேசிட்டேன்?..   வாசல் தெளிச்சுக் கோலமிட்டு, சுவாமி விளக்கு ஏத்தாம, காப்பிக்கு காஸ்  அடுப்பைப் பத்த வைக்க என்ன அவசரம்னு கேட்டேன்?..  இது எனக்கு என் மாமியார் சொல்லிக் கொடுத்தது; ஆதி நாள்லேந்து இதுதான் இந்தக் குடும்பப் பழக்கம். இதைச் சொன்னதிலே உனக்கு என்ன மரியாதை போயிட்டது?.. சொல்லு."

"..................."

"தனக்கே தெரியலைன்னாலும், இன்னொருத்தரைக் கேட்டுத் தெரிஞ்சிக்கலாம்; ரெண்டும் இல்லேனா, இன்னொருத்தர் சொல்றதைக் கூட ஏத்துக்கலைனா?.. ஒண்ணு சொல்றேன், கேட்டுக்கோ. எல்லாருக்கும் ஆரம்பத்திலே சொல்றாளேன்னுதான் இருக்கும்..  ஆனா போகப்போக அனுபவத்லே உணர்ந்து தெரிஞ்சிக்கறச்சே, ஆரம்பத்லேயே கேட்டுக்காமப் போயிட்டோமேன்னு தோணும்."

"இப்போத் தான் பில்ட்டரை அலம்பி வைச்சேன். டிகாஷனுக்கு தண்ணியைச் சுட வைச்சிட்டு.."

"எழுந்தவுடனே முதல்லே செய்ய வேண்டியதைச் செஞ்சிட்டா, பின்னாடி இதெல்லாம் செஞ்சிக்கலாமில்லையா?.. நான் பொடி போட்டு, டிகாஷனை இறக்கி வைக்கிறேன்;  நீ கோலம் போட்டுட்டு வா. "

",,,,,,.........,"

"நான் சொல்றேங்கறத்துக்காக இல்லை.. இன்னிக்கு உனக்குன்னு தெரிஞ்சாத்தான், நாளைக்கு உனக்குன்னு வர்றப்போற, இந்த வீட்லே விளக்கேத்தி வைக்கப்போறவளுக்கும் சொல்றத்துக்குத் தெரியும். இந்த வழக்கமெல்லாம் திடீர்னு வந்திடாது; நாமளே செஞ்சு செஞ்சுத் தான், இதுக்கு அடுத்தது இதுன்னு ஒவ்வொண்ணா மனசிலே படியணும்.."

"சரிம்மா! நீ சொல்லிட்டே இல்லே.. இனிமே செய்வா.." என்று தன் மகன் ரமேஷ் பெண்டாட்டி மனம் வருந்திவிடப் போகிறாளே என்று மத்தியமாய் சொல்வது இங்கு சுந்தரேசனுக்குக் கேட்டது.

'தம் மகன் கோர்ட்டில் பந்து இருக்கிறது; அவனே விளையாடிக் கொள்ளட்டும்' என்று அவர் தனக்குள் புன்னகைத்துக் கொண்டார். 

அதுமட்டுமல்ல, அடிக்கடி நிகழும் இந்த வாக்கு வாதங்களுக்குக் காரணம் மாமியாருக்கும் மருமகளுக்குமான வெறுப்பில்லை என்பது அவருக்கு நிதர்சனமாகப் புரிகிறது. தன் கணவனுடனான வாழ்க்கையில் புக்ககத்துக்கு புகுந்த நேரத்திலிருந்து இன்று வரை தான் தெரிஞ்சிண்டதை, புரிஞ்சிண்டதை, அனுசரித்து போனதை   பாலபாடத்திலிருந்து   ஆரம்பித்து இவளுக்கும் சொல்லிவிட வேண்டுமென்கிற வேகம்.   எப்படியெல்லாம் இந்த குடும்ப நிர்வாகத்தைக் கட்டிக் காத்துப் பேணி வந்தோமோ, அதே முறைமையில் மருமகளும் செயல்பட்டு குடும்ப அபிமானம் காக்க வேண்டுமென்கிற அதீத பாசத்தை மனசு நிறையத் தேக்கி வைத்துக் கொண்டு மாமியார் மருமகளோடு யுத்தத்தைத் துவங்கியிருக்கிறாள் என்று அவருக்குப் புரிகிறது.

இந்த இவர்களது --  தங்கள் தங்கள் மாய 'சுயத்'தை குடும்ப பொதுநலனுக்காக பங்கிடுகின்ற சண்டையில்-- தான் நுழைந்து நியாயம் பேசுவது, இந்த துவந்த யுத்தத்தை மேலும் வளர்த்து விடச் செய்யுமே தவிர, யுத்தத்திற்கான் நிரந்தரத் தீர்வாக இது அமையாது என்று அவருக்குப் புரிகிறது; வற்றாத அன்பின் அடித்தளத்தில் தான் இந்த ஆக்கிரமிப்பு நிலை கொண்டுள்ளது என்பது புரிந்து, ஒருவொருக்கொருவர் இணக்கம் காட்டி நெகிழ்ந்து போவதே இதற்கான நிரந்தரத் தீர்வு என்று தெளிந்து சுநதரேசன் தனக்குள் புன்னகைத்துக் கொண்டார்; தான் விலகி இருந்தாலே குடும்ப நிர்வகிப்பிலான விட்டுக்கொடுத்தலும், பெற்றுக் கொள்ளுதலுமான அந்த நெகிழ்வு இயல்பாக அவர்களுக்குள் வந்து விடும் என்கிற நாள்பட்ட சுயபுரிதலில் சும்மா இருந்தார்.

அத்தனை இறைச்சலுக்கு நடுவே, தன் தந்தை எப்படி அந்தக் காலத்தில் மெளனமாக இருந்தார் என்ற கலை, வயசாகி மட்டுமே கிடைக்கும் அனுபவ 'ஞானம்', இப்பொழுது சுந்தரேசனுக்குக் கைப்பட்டுவிட்டது.