கேட்டு வாங்கிப்போடும் கதை : மாய நோட்டு 1/4 - ஜீவி

மாய நோட்டு 

ஜீவி 1/4

வங்கி  கேஷ் கவுண்ட்டரின் வலது உச்சியில் இருந்த எலெக்ட்ரானிக்  எண் பலகை ஒளிர்ந்து  52  என்று டோக்கன் எண்ணை  ஒலிபரப்பி என்னை உசுப்பி விட்டது.

பெஞ்சில் அமர்ந்திருந்தவன் கவுண்ட்டரை நோக்கி விரைந்தேன்.  டோக்கனைக் கொடுத்ததும்  சரிபார்த்து விட்டு  "எப்படி வேண்டும்?"  என்றார் கேஷியர்.

"ஐநூறாகவே கொடுத்து விடுங்கள்.."  என்றேன்.   அது தான் என்  வழக்கம்.  மாத ஆரம்பத்தில்  இருபதாயிரம் ரூபாய்க்கு  ஐநூறு ரூபாய் நோட்டுகளாகவே எடுத்து  வருவது தான் வழக்கம்..  ஒரு ரப்பர் பேண்ட் சுற்றி பாண்ட் பாக்கெட்டில் போட்டு வருவது சுலபம். 

காசாளர்   ஐநூறு ரூபாய் நோட்டுகளை டிராயரிலிருந்து எடுத்து அடுக்கி  மிஷினில்   வைத்து இயக்கிய பொழுது   கவுண்ட்டரின்  முன் பக்கம் இருந்த   மிஷின்  திரையில் 38  என்று காட்டியது.  இன்னும்  இரண்டு நோட்டுகளை கேஷியர் எடுத்து செருகி மிஷினை இயக்கியதும்  40  எண்ணைக் காட்ட  நோட்டை எடுத்து என் பாஸ் புக்கில் வைத்துத் தந்தார்.  ரப்பர் பேண்ட் கேட்டு வாங்கிக் கொண்டேன்.  சந்தேகத்திற்கு நானும் ஒருதடவை நோட்டுக்களை எண்ணி திருப்தியுடன் பேண்ட் பாக்கெட்டில் வைத்துக் கொண்டேன்.   உடனே வங்கியை விட்டு வெளிவராமல்,  பாஸ்புக்  எண்ட்ரி மிஷினிடம் சென்று  பதிவு  செய்து கொண்டேன்.   இன்றைய தேதியில்  90456 ரூபாய் இருந்தது. 

வழக்கமாக  பால்காரன், பூக்காரம்மா,  பேப்பர் பையன்,  காஸ் சிலிண்டர் சப்ளை,  காய்கறி. மளிகை சாமான்கள் --  இவ்வளவு தான் பணமாகக் கொடுக்கும் செலவுகள்.  எழுபத்து ஐந்து வயதுக்கு மேலாகி விட்டதல்லவா,    இந்த தேசத்தில்  எந்த மருத்துவ  காப்பீடு  திட்டங்களுக்கும் லாயக்கற்ற வயது.  அல்லது அவர்கள் சீந்தாத வயசு.  ஆகையால்,   தன் கையே தனக்குதவி  என்ற ஞானத்தில்  எதிர்பாராத அவசர செலவுகளுக்கு வேறொரு வங்கியின் டெபிட் கார்ட் இருக்கிறது.  அந்த வங்கிக் கணக்கில் இரண்டு லட்சமாவது இருப்பில் இருக்கிற மாதிரி பார்த்துக் கொள்வேன்.

காசாக கொடுக்க வேண்டிய செலவுகளுக்கு  ஐநூறு ரூபாயை கொடுத்து  பாக்கியை சில்லறை நோட்டுகளாக அடுக்கி வைத்துக் கொள்வது ஒரு வழக்கமாகவே ஆகிவிட்டது.  அவை சிறு  சிறு செலவுகளுக்குத் தோன்றாத் துணையாய் இருக்கும்.  அதனால்  நூறு, ஐம்பது, இருபது,  பத்து என்று சில்லறை நோட்டுகளும் கைவசம் எப்பொழுதும் இருக்கும்.  காசு கொடுத்துத் தான் எல்லாம்.  கடன் என்ற பேச்சுக்கே இடமில்லை.    வீட்டின் வரவு  செலவு  கணக்குகள் அத்தனையும்  பல வருஷங்களாக என் பொறுப்பில் தான்.

"ஏங்க..   வாசல்லே  யாரோ  கூப்பிடறாங்க,  பாருங்க..  கைவேலையா இருக்கேன்..."

எக்னாமிக் டைம்ஸ் கலர்ப் பேப்பரில் ஷேர் மார்க்கெட் நிலவரங்களை மேய்ந்து கொண்டிருந்தவன்,  நேற்றைய மார்க்கெட் சரிவின் சலிப்பினூடே  வாசல் பக்கம் வந்தால்  தார்ப்பாச்சு வேஷ்டியும் பை வைத்து தைத்த பனியன் - முண்டாசுமாய் கிராமத்து தோற்றத்தில்  ராகவையா.    ரொம்ப வருஷமாய் எங்கள் சாப்பாட்டுக்கு  அரிசி சப்ளை செய்கிற  வியாபாரி.

"வழக்கம் போல கொண்டு வர்ற ஐட்டம் தானே கொண்டு வந்திருக்கே?..  அதான் காண்றதுன்னு.." என்றேன்.

"அதே தான் சாமி.  இப்போ போனா  ரெண்டு மாசத்துக்கு வர மாட்டேன்.  சேர்த்து வாங்கிக்கங்க.." என்றான்.

"அம்மா என்ன சொல்லுவாங்கன்னு  தெரியலியே?.. எதுக்கும் கேட்டுகிட்டு வந்திடறேன்.." என்று உள் பக்கம் திரும்பினேன்.

அதற்குள் ஜானகியே  கையைத் தொடைத்தபடியே வந்து விட்டாள்.    "என்ன, ராகவையா?..  எப்படியிருக்கீங்க?.." சட்டென்று பழக்கமானவர்களிடம்  நெருக்கம் கொண்டு விடுவாள் ஜானகி.

"உங்க புண்ணியத்திலே நல்லா இருக்கேம்மா..  ரெண்டு மாசம் கழிச்சுத் தான் வருவேன்..  அதான் சேர்த்து வாங்கிக்கங்கன்னு ஐயா கிட்டே சொல்லிக்கிட்டிருக்கேன்."

"அப்படியா?..  ஏன் வரமாட்டீங்க?.."

"பேத்திக்கு கல்யாணம் நிச்சயமாயிருக்கு.  பத்திரிகை கொடுக்க  எப்படியும் வருவேன்..  "

"ஓ..  அப்படியா?  ரொம்ப சந்தோஷம்ப்பா..   நன்னா இருக்கட்டும்.." என்று வாழ்த்தினாள்  ஜானகி.  "அதே அரிசி..  அதே  விலை தானே?.. "

"அதேதாம்மா..  மார்க்கெட்லே பத்து ரூபா கூடியிருக்கு.. இருந்தாலும் உங்க கிட்டே  நா கேக்க முடியுமா?..   ரெண்டு மாச கணக்குப்படி  தனிப்பையிலே போட்டு கொண்டாந்து இருக்கேன்.." என்று ஒரு  கோணிப்பையை தொட்டுத் தூக்கி  "எங்கே வைக்கட்டும், ஐயா?.."  என்று என்னைப் பார்த்துக் கேட்டான்.

"உள் ஹால்லே கொண்டு வந்து வைச்சிடு..  அப்புறம் நான் எடுத்து வைச்சிக்கறேன்.. "

"ராகவையா..  காசு வாங்கிண்டு கிளம்பிடாதே..  காபி கலக்கறேன்..  சாப்பிட்டுப் போவே.." என்று ஜானகி உள்பக்கம் வந்தாள்.

ஹாலில் கொண்டு வந்து அரிசியை வைத்தான் ராகவையா.  நான் கேல்குலேட்டரை எடுத்து கணக்குப் போட்டு  காசு எடுத்து வர உள்பக்க பீரோவிற்கு நகர்ந்தேன்.

அதற்குள்  ஜானகி காப்பியோடு வந்து விட்டாள்.  "உக்காந்து சாப்பிடு.."  என்று  காப்பியை சின்ன ஸ்டூலின் மேல் வைத்தாள்.

பீரோவினுள் லாக்கர் மாதிரியான ஒரு சின்ன தடுப்புக்குள்      ஒரு சின்ன  பை.   அந்தப் பையினுள் ஒரு பிளாஸ்டிக் டப்பா.  அந்த டப்பா தான் எனக்கு ரூபாய் நோட்டுகளை வைக்கும்   கருவூலம்.   அதில்  பாங்கிலிருந்து  எடுத்து  வந்திருந்த ஐநூறு ரூபாய்  கட்டை எடுத்தேன். ராகவையாவுக்கு இரண்டாயிரம் ரூபா தர வேண்டும்.   ஐநூறு  ரூபாவா  நாலு கொடுத்து விடலாம் என்ற எண்ணத்தில்  ஜன்னல் வெளிச்சப்பக்கம் வந்து  கட்டிலிருந்து நோட்டை எடுக்கும் போது ஒரு நோட்டில்  ஏதோ கருப்பாய் திட்டாய் இருப்பது போலிருந்தது.   அந்த நோட்டை மட்டும் கட்டிலிருந்து உருவி தனியே எடுத்துப் பார்த்தேன்.

நோட்டில்  காந்தி தாத்தா அச்சுக்குக் கொஞ்சம்  தள்ளி ஓரப் பக்கமாக  தீயில் சுட்டிருந்தது.  சுட்ட இடத்தில் சின்னதாய் அரக்குக் கலரில் பொத்தல்.  சிகரெட் பிடிச்சபடியே நோட்டை வாங்கியிருப்பானோ?..  அல்லது நோட்டை எண்ணியபடியே சிகரெட் பிடிச்சிருப்பானோ?  இல்லை,  டாஸ்மாக் சம்பந்தப்பட்ட பிரக்ஞையற்ற செயலாய் இருக்குமோ?..  'அட!  வங்கியில் எண்ணிப் பார்க்கும் பொழுது கண்ணுக்குத் தெரியலையே'  என்று நொந்து கொண்டேன்.

'அதுக்கென்ன,   யாருக்காவது நாலைந்து நோட்டாக கொடுக்கும் பொழுது நோட்டோடு  நோட்டாக சேர்த்துக்  கொடுத்தால்  போச்சு..' என்று நினைத்த அடுத்த வினாடியே  'அதான்  ராகைவையாவுக்கு இப்போ நாலு நோட்டு கொடுக்கப் போறையே..  அதோடு சேர்த்துக் கொடுத்துடு..' என்று மனசின் ஒரு மூலையிலிருந்து  ஆலோசனை பிறந்தது.

ஆலோசனையை  செயல்படுத்த எத்தனிக்கும் போதே, 'கூடவே, கூடாது..'  என்று   அதே மனசின் புனர் ஆலோசனை பிடிவாதம்  பிடித்தது..  'பாவம்.  சொந்த நிலத்தின் விளைச்சலை உனக்காக தூக்கிக் கொண்டு வந்திருக்கான்..  பேத்திக்கு கல்யாண்ம்ன்னு வேறே நல்ல சேதியோடு வந்திருக்கான்..   சொந்த பந்தத்தை அழைக்கிற மாதிரி உனக்கும் பத்திரிகை வைக்கறதா சொல்றான்.. அவனைப் போய் ஏமாத்த நினைக்கிறையே!  சீ..  நீ எல்லாம் ஒரு மனுஷனா?'  என்று மனசின் இன்னொரு பகுதி காறித் துப்பியது.

"என்னங்க..  ராகவையா வெயிட்டிங்..  அவனும் இன்னும் நாலு இடத்துக்குப் போகணுமிலே?"   என்று ஹாலிலிருந்து ஜானகியின் குரல்..

சட்டென்று ஒரு முடிவுக்கு  வந்தேன்.

நெருப்புச் சுட்ட அந்த நோட்டை  பிளாஸ்டிக்  டப்பாவிலேயே வைத்து விட்டு  பார்த்து பார்த்து  புதிய நோட்டுகளாக  நான்கு  நோட்டுகள் கட்டிலிருந்து உருவிக் கொண்டு வெளியே வந்தேன்.   ஜானகி,    ராகவையாவிடம் அவன் பேத்தி கல்யாண நிச்சயப்பு  விஷயங்களைக் கேட்டுக்  கொண்டி ருந்தாள்.

நான் வந்ததும், "பாவம்.. எவ்வளவு நேரம் அவனுந்தான் நிப்பான்?"  என்று அவள் கரிசனம் கூடியது.  அந்த எவ்வளவு நேரத்தில்  எனக்குள்  எத்தனை போராட்டம் என்று நினைத்துக் கொண்டேன்.

நான்  கொடுத்த நோட்டுகளை வாங்கிக் கொண்டு ஒரு கும்பிடு போட்டு விட்டு ராகவையா  போய் விட்டான்.

உள்ளே போனேன்.    வெளியே போனால் எடுத்துச் செல்லும் பர்ஸில்   கைச்செலவுக்காக  ஐந்து ஐநூறு ரூபா நோட்டுகளை எடுத்து வைத்துக் கொண்டு   அதன் மத்தியில்  அந்த நெருப்பு பட்ட  நோட்டை நுழைத்து வைத்தேன்..  யாருக்கானும் கொடுக்கும் பொழுது நோட்டோடு நோட்டாக சேர்த்துக் கொடுத்து விடலாம் என்பதற்காக இந்த ஏற்பாடு.

மாலை வந்ததும்  கடைத்தெரு பக்கம் போய்  இந்த செல்லா  நோட்டை யாரிடமாவது தள்ளி விடலாமா என்று மனசில்  நமநம.   "கடைத்தெரு போறேன்..  ஏதாவது வேணுமா?" என்று ஜானகியிடம் கேட்டதற்கு  "நாளைக்கு வெள்ளிக்கிழமை அல்லவா?.. பூஜைக்கு வேணும்..  வாழைப்பழம் கைவசம் இருக்கு..   பாக்கு கூட இருக்கு..  ரெண்டு ரூபாவுக்கு வெற்றிலை மட்டும்  வாங்கி வாங்க.."  என்றாள்.

இருநூறு, முன்னூறு செலவு வைக்கிற மாதிரி இவள்   ஏதாவது சொல்லுவாள் என்று எதிர்பார்த்தால் இரண்டு ரூபாவுக்கு சொல்கிறாளே  என்று எரிச்சலாக வந்தது.   ஒருவழியாக ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டு செருப்பை மாட்டிக் கொண்டு வெளியே வந்தேன்.

காற்று  சுகமாக இருந்தது, மனசுக்கு இதமாக இருந்தது.  ஒரு ஐநூறு ரூபா ஏமாந்ததற்கு இந்த அளவு மனச் சலிப்பு கூடாது என்று தோன்றியது.   'வாழ்க்கையில் சந்தோஷம் வேண்டும்; அது இருந்தால்  எவ்வளவு வேணுமானாலும்  சம்பாதித்துக் கொள்ளலாம்..'  என்று அனுபவ ஞானம் போல  ஒரு சந்நியாசி நேற்று டிவியில் சொன்னது நினைவுக்கு  வந்து  செயற்கையாக  ஒரு சந்தோஷ வேட்கையை மனசுக்குள்   உற்பத்தி செய்து கொண்டேன்.  வலிய சிரிப்பை வரவழைத்துக் கொள்வது  கஷ்டமான காரியம் தான்.   நாகேஷே அது பற்றிச் சொன்னதாக  ராத்திரி மலரும்  பூ பத்திரிகையில் பெட்டிச் செய்தி படித்திருக்கேன்.    அதை நினைத்த பொழுதே  இயல்பாகவே சிரிப்பு வந்து விட்டது.  அதே மூடில்  கடைத்தெருவில் காசுக் கடைத் தெரு பக்கம் ஒரு உலா வந்தேன்.

எங்கள் ஊர் முரளி ஸ்வீட்  பிரபலமான கடை.  காசுக்கடைத் தெருவில் தான் இருக்கிறது.  நகைகளுக்கும் ஸ்வீட்களுக்கும் என்ன பந்தமோ தெரியவில்லை.   ஆனால் முரளிக்கு அது பற்றித் தெரிந்திருக்கிறது.  அதனால்  தான் காசுக்கடை தெருவில்  லாலா கடை வைத்திருக்கிறார். 

இனிப்புக் கடையில்  வழக்கம் போலவே செம  நெரிசல்.  முரளி கடை இனிப்பு என்றால் அது என்னவோ பைத்தியமாக அலைகிறார்கள்.   தினப்படிக்கு எவ்வளவு லாபம் என்று கணக்கு போட நேரமில்லாத வியாபாரம்.  இந்த நோட்டுக்கு இந்த மாதிரி காசில் புரள்கிற ஆளிடம் போய்ச் சேருவது தான் சரியான இடம் என்று தீர்மானித்து விட்டேன்.  பத்தோடு பதினொன்று கூட இல்லை  ஆயிரமாயிரத்தோடு ஒன்றாக இந்த  நோட்டும் சேர்ந்தால் இதை மாற்றிக் கொள்ள அவர்களுக்கு ஆயிரம் வழிகள் இருக்கும் என்ற எண்ணம்.

கூட்ட நெரிசலில் பர்சை பறிகொடுத்து விடக்கூடாது என்ற ஜாக்கிரதை உணர்வுடனேயே படியேறினேன்..   எனக்கு முன்னால்  நின்றிருந்த இரண்டு  வரிசையை ஒரு வழியாக சமாளித்து  விதவிதமான இனிப்புகள் நிரப்பப்பட்ட கண்ணாடி கேஸை ஒரு வழியாக நெருங்கி விட்டேன்.    எனக்கு வாயில் போட்டால் கரையும்  நைஸ் மைசூர்பா ரொம்ப இஷ்டம்.  ஆனால் ஜானகியோ  'என்னங்க, எப்போ பார்த்தாலும் மைசூர்பாகு?' என்று  நான் லாலா கடைகளில் மைசூர் பாகு வாங்கிக் கொண்டு வந்தால் சலித்துக் கொள்வாள்.  கடை ஸ்வீட்டுகளை வாங்கினால்  வீட்டில் செய்வதற்கு சிரமமான ஐட்டமாக இருக்க வேண்டும்  என்பது அவள் பாலிஸி;   அதனால் அவள்  விருப்பப்படி என்ன தேரும் என்று  நோட்டமிட்டேன்.  ஒன்றும் பிடிபடவில்லை.

இந்த ஆள் எதையாவது சட்டுபுட்டுனு வாங்கி நகர்ந்தால் தேவலை என்று தோன்றியது போலும்.  கடைப்பையன் ஒருவன் எக்கு தப்பாக ஆராய்ந்து கொண்டிருந்த என்னிடம் நெருங்கி "என்ன ஸார் வேணும்?" என்றான்.

தடிமனான வெண் சுருட்டு போல ஒரு  அயிட்டம்;  அதன்  நடு மத்தியில் பச்சையாக  ஒரு வட்டம் போல  உருட்டி வைக்கப்பட்டிருந்த   இனிப்பு  சமாச்சாரத்தைச் சுட்டிக் காட்டி, விலை கேட்டேன்.   அவன் கீழே குனிந்து பார்த்து விட்டு,  "காஜூ பிஸ்தா ரோலா?... கிலோ  800 ரூபா" என்றான்.

சட்டென்று "அரை கிலோ கொடு.." என்றேன்.  குறைந்த பட்சம் மூன்று ஐந்நூறு ரூபா நோட்டாவது  கவுண்ட்டரில்  தருவது நல்லது என்று தோன்றியது.  அப்போத்தான் 'அந்த' நோட்டையும் மூன்றில் ஒன்றாகச் சேர்த்துத் தர வாகாக இருக்கும்.   அந்த ஞானத்தில், "அப்புறம்  ஒரு கிலோ மிக்ஸர்.  ரிப்பன் பக்கோடா  அரை கிலோ.;" என்று ஹோட்டல் சர்வர் போல விடுவிடு வேகத்தில் அடுக்கினேன்.

"ஸ்பெஷல்  மிக்ஸராவே போட்டுடட்டுமா?" என்றான் பையன்.

"அதென்ன ஸ்பெஷல்?"

"ஸ்பெஷல்ன்னா  அதிலே முந்திரிப்பருப்பெல்லாம் கணிசமா போட்டிருப்போம்.."

"ஓ.  அப்படியா?.. ஸ்பெஷலாகவே  போட்டுடு.."

"மூணாவது அயிட்டம் என்ன சொன்னீங்க?"

"ரிப்பன் பக்கோடா..."  என்று கண்ணாடி தடுப்புக்குள் இருந்ததைக் காட்டினேன்.

"ஓ..  நாடாவா?"  என்று நான் குறிப்பிட்டதைத் தெரிந்து கொண்டான் பையன்.

எனக்கோ  'அந்த' கரைபடிந்த ஐநூறு ரூபாய் நோட்டை வெகு சாமார்த்தியமாக மாற்றுவதிலேயே நினைப்பு பூராவும் மண்டிக் கிடந்தது.  திட்டமிட்ட ப்ளான் படி  நோட்டோடு நோட்டாக சேர்த்துக் கொடுத்து விட வேண்டும்  என்பதே ஜபித்தலாக இருந்தது.

ஐந்தே நிமிஷம் தான்.  எடை மிஷினில் நிறுத்து  பைகளில் போட்டு வாய்ப் பகுதியில் லேபிள் ஒட்டி,  ஒரு பில்லை மட்டும் அதோடு பின் பண்ணி இன்னொரு பில்லை  என் கையில் தந்து....  நான்  கேஷ் கவுண்ட்டருக்கு வந்து விட்டேன்.

                                               

மொத்தம்  ஆயிரத்து முன்னூறு ரூபா பில் தொகை..  மூன்று  ஐநூறில் 'அந்த' நோட்டும் ஒன்றாக இருந்தால் பாக்கி இருநூறு வாங்கிக் கொண்டு  லாலா கடை விட்டு  லல்லல்லா பாடிக் கொண்டே தெருவுக்கு வந்து விடலாம்  என்று மனம் வெகுவாக கணக்கு போட்டு தீர்மானித்திருந்தது.

[தொடரும் ]