எங்கள் Blog பிறந்தநாள்!

 

ஜூன் 28, 2009ல் தொடங்கப்பட்ட எங்கள் Blog - இன்று பதினைந்தாவது பிறந்தநாளைக் கொண்டாடுகிறது. 

* பதினான்கு வருடங்கள் தமிழ் Blog உலகில் நிலைத்து நின்று, கடந்த ஐந்து வருடங்களாக ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு பதிவு வெளியிட்டுள்ளோம். இன்று 4686 ஆவது பதிவு வெளியாகிறது. தமிழ் Blog உலகில் இது ஒரு அரிய சாதனை. 

* 576 followers 

* 28,40,000 + பக்கப் பார்வைகள்! (Page views!) 

* 2,02,500+ கருத்துரைகள் 

* அதிக அளவில் வாசகர் பங்கேற்பு. ( சிறுகதைகள், சமையல் குறிப்புகள், கேள்விகள், நியூஸ் ரூம், நான் படிச்ச கதை / புத்தகம், ஞாயிறு உலா என்று எல்லா பகுதிகளிலும் வாசகர்கள் & சக பதிவர்கள் ஆர்வத்துடன் பங்கேற்று தங்கள் படைப்புகளை, அனுபவங்களை, கருத்துகளை பகிர்ந்து வருகிறார்கள் )

* எங்கள் வெற்றிக்கு முழு முதல் காரணம் : இதைப் படிக்கும் நீங்கள் ஒவ்வொருவரும்தான்! 

தொடர்ந்த ஆதர்வுக்கும் அன்புக்கும் எங்கள் நன்றி, நன்றி, நன்றி. 

"எ பி ஆசிரியர்கள் குழு" 

= = = = = = = =

சென்ற வாரம் எங்களிடம் கேள்விகள் எதுவும் கேட்கப்படவில்லை. 

நாங்க கேட்கும் கேள்விகள் இங்கே :

1) உங்களுக்கு அடிக்கடி வரும் உடல் பாதிப்பு எது? 

( எனக்கு முன்பு ஜலதோஷம் அடிக்கடி வரும். சில அலர்ஜி சமாச்சாரங்களை விலக்கி வைத்த பின் இப்போ அடிக்கடி வருவதில்லை. ஜலதோஷ அறிகுறி வந்ததுமே நாடி சுத்தி பிராணாயாமம் செய்து ஜலதோஷத்தை விரட்டி விடுவேன்)

2) உங்கள் வீட்டிற்கு இன்று, இப்போது யார் வந்தால் மிகவும் ஆச்சரியமும் சந்தோஷமும் அடைவீர்கள்? 

3) தமிழ்நாட்டில் இப்போது இருக்கின்ற VIP களில் யாரை சந்தித்து பேசவேண்டும் என்று ஆசைப்படுகிறீர்கள்? + அவரிடம் என்ன கேள்விகள் கேட்பீர்கள்? 

= = = = = = =

KGG பக்கம் :

கோவிந்துவின் முழங்கைக்கு அருகே நான் நகத்தால் கீறிய கீறல் இருந்தது. அவன் என்னிடம் " இது என்னுடைய பாட்டியின் கண்ணில் பட்டுவிட்டால், அவர்கள் உடனே பள்ளிக்கூடத்திற்கு வந்து, உன்னை பிடித்து அடித்து விடுவார்கள். என் மீது எங்க பாட்டிக்கு அவ்வளவு பிரியம்" என்றான். 

ஒரு கொடுமைக்கார பாட்டி என்னைத் துரத்தித் துரத்தி அடிப்பது போல ஒரு காட்சி என் கண் முன்னே சினிமா போல தோன்றியது. 

என்னை  கிலி, பயம், திகைப்பூண்டு etc etc எல்லாம் ஒருங்கே  பிடித்துக்கொண்டன.  

" டேய் கோவிந்து, இந்தக் காயத்தை உன் பாட்டியிடம் காட்டிவிடாதே. " 

" சரி. அதே போல நீயும் என் பெயரை அட்டையில் எழுதி உன் அப்பாவிடம் கொடுத்துவிடாதே. " 

இப்படி இருவருக்கும் சமாதான ஒப்பந்தம் ஏற்பட்டது. 

கொஞ்ச நேரம் கழித்து அவன் சொன்னான் "இந்தக் காயத்தை நானாக பாட்டியிடம் காட்டமாட்டேன். ஆனால், ஒவ்வொரு வாரமும் எனக்கு என்னுடைய பாட்டி எண்ணெய் தேய்த்து குளிப்பாட்டி விடுவார்கள். அப்போ இந்தக் காயத்தைப் பார்த்து, 'இது என்னடா? ' என்று கேட்பார்கள். " 

ஆ! மீண்டும் சோதனையான கட்டம் ! 

" அப்படிக் கேட்டால், விளையாட்டு பீரியடில் கீழே விழுந்ததில் கல் கீறிடிச்சு என்று சொல்லுடா " 

" நான் பொய் சொல்லமாட்டேன் - எனக்கு பொய் சொல்வது பிடிக்காது " என்றான். 

ஆகா - அப்படியே மகாத்மா காந்தியின் பேரன் போல சத்யசந்தனாக, அரிச்சந்திரனாக  என்ன நடிப்பு நடிக்கிறான்! 

இப்போ என்ன செய்வது? 

பிறகு அவன் சொன்னான், " எண்ணெய் தேய்த்துக் குளிப்பாட்டுவது எப்போதும் ஞாயிற்றுக் கிழமையில்தான். அதற்கு இன்னும் நான்கு  தினங்கள் இருக்கு. " 

அப்பாடி. நிம்மதி. அதற்குள் நகக் கீறல் ஆறி மறைந்துவிடும். 

" எதற்கும் நாளைக்கு நீ வரும்போது எனக்கு ஏதாவது கொண்டுவந்து கொடுக்கவேண்டும். அப்போதுதான் நான் வீட்டில் இந்தக் காயத்தை யாரிடமும் காட்டாமல் இருப்பேன். " என்றான். 

அவனுடைய காயம் இரண்டு மூன்று நாட்களில் சரியாக வேண்டும் என்று வேண்டிக்கொண்டு, மனதிற்குள் 'முருகா, முருகா ' என்று ஜபம் செய்துகொண்டிருந்ததோடு சேர்த்து - அடுத்து வந்த மூன்று நாட்களுக்கு கோவிந்து மனம் குளிர ஒவ்வொரு நாளைக்கும் - புழுக்கைப் பென்சில், ரப்பர், கலர் குச்சி துண்டு, காய்ந்த உப்பு நாரத்தங்காய் என்று சில விஷயங்களை கொடுத்து சரிக்கட்டினேன். 

நல்ல வேளையாக நகக் கீறல் ஞாயிற்றுக் கிழமைக்கு முன்பு மறைந்து என்னைக் காப்பாற்றியது! 

= = = == = = 

அப்பாதுரை பக்கம் : 

களைகண்

சென்னைக்கான ஏர்பிரான்ஸ் 108 விமானத்தைப் பிடிக்க சார்ல்ஸ் டிகல் நிலைய வராந்தாக்களில் அவசரமாக ஓடினேன்.  எதையும் கவனிக்காமல் தேராக அசைந்து கொண்டிருந்த ஒரு காவியுடை ஆசாமியை இடித்து மன்னிப்பு கேட்டேன். தொடர்ந்தேன். பயணவாயில் ஜி44 வந்ததும் கவனித்தால் சென்னை விமானம் தாமதமாம். யாரைத் திட்டலாம் என்று நினைக்கும் பொழுது காவி ஆசாமி எனக்குப் பின்னே வரிசையில் சற்று தள்ளி நிற்பதைப் பார்த்தேன். அதற்குள் இங்கே எப்படி வந்தான் இந்த பிஜேபி ஆசாமி என்று தோன்றியது. சட்டென்று இன்னொன்றும் தோன்றியது. அட, இவனை எனக்குத் தெரியும். கீழ்த்தெரு பாலு?

சந்தேகத்துடன் விசாரிக்க நெருங்கியதும் காவி ஆசாமி, 

"எப்படி இருக்கே? துரைதானே? வாழ்க்கைல அன்னிக்கு போலவே இன்னிக்கும் விட்டதைப் பிடிக்கும் அவசரமாவே இருக்கே. விடு. விட்டொழி" என்றான். 

"டேய் பாலு.. என்ன அவதாரம்டா இது?!" வியந்தேன்.

"இப்ப என் அவதாரம் பேரு சுவாமி சத்யநாராயண். ஹரே க்ருஷ்ணால பத்து வருஷமா இருக்கேன். க்ருஷ்ணா கான்ஷியஸ்னெஸ் ஆதரவுல யூரோப் முழுதும் கண்ணன் உணர்வூட்டும் பிரசங்கங்கள் செய்துட்டு திருவான்மியூர் திரும்பிட்டிருக்கேன்"

நம்பவே முடியவில்லை. பாலுவா!

காரைக்கால் நாட்களில் கீழ்த்தெரு பாலு பழக்கம்.  நிர்மலாராணி பள்ளியில் எனக்கு இரண்டு வகுப்புகள் மூத்தவன். பின்னாளில் கிண்டி கல்லூரியிலும் பழக்கம்.  எனக்கு ஒரு வருடம் சீனியர். (இடையில் எனக்குக் கிடைத்த டபுள் ப்ரமோசன் பத்தி இப்ப வேணாம்). 

பாலுவைவிட பாலுவின் தாத்தா எனக்கு அதிகப் பழக்கம். தமிழ் என்னிடம் வரக்  காரணமான சிலரில் இருவர் முக்கியமானவர்கள். ஒருவர் பாலுவின் தாத்தா. 1960களில் காரைக்காலில் வசித்தோருக்கு 'தரங்கம்பாடித்தெரு திருக்குறள் பள்ளி' நன்றாகத் தெரிந்திருக்கும்.  மாலை வேளையில் அவர் வீட்டுத் திண்ணையில் சிறுவர் முதியவர் என்று பலருக்குத் திருக்குறள் பாடம் எடுப்பார். தினம் இரண்டு குறட்பாக்கள். இடையே சூடான பசும்பால். பற்று விடற்கு பற்றற்றான் பற்றினை பற்று என்று அவர் சொல்லிக் கொடுத்த நேர்த்தியும் அழகும் தமிழ் உணர்வும் பசும்பால் சுவையும் மறக்கவே இல்லை. 

என் வயதில் மலர் தீபா ப்ரின்ஸி என்று பெண்களே இருந்ததால், பாலு குருமூர்த்தி அப்துல்காதர் மூவரும் என்னைவிட மூத்தவர்கள் எனினும் நான் அவர்கள் குழுவில்தான் பழகினேன். ஏற்றுக்கொண்டார்கள். மூவரும் எனக்குக் கற்றுக் கொடுத்தவை நிறைய. குருமூர்த்தி எனக்கு அந்த வயதிலேயே திருடக் கற்றுத்தந்தான். வடு இன்னும் வலிக்கிறது. அப்துல்காதர் எனக்கு  சுபஹ் அசர் இரண்டு வேளை தொழுகை முறையுடன் உளு சொல்லிக் கொடுத்ததை அவனுடய வாப்பா பொருட்படுத்தவில்லை. மாமிசம் சாப்பிடக் கற்றதும் அப்துல் வீட்டில்தான். விவரம் தெரிந்து என் பாட்டி எட்டு வயசாகியும் பிள்ளைக்குப் பூணூல் போடவில்லை என்று புலம்பத் தொடங்கியதும் பத்து வயதில் அப்பாவின் வருஷாப்திகத்துக்காக முதல் முறையாகப் பூணுல் போட நேர்ந்ததும் வெவ்வேறு சுவாரசியங்கள். பாலு எனக்குக் கற்றுத் தந்தது கல்லூரியில். நீ படிக்கிற பையன், இந்தியாவில் இருந்தால் உருப்பட முடியாது அமெரிக்கா போய் படிக்க வேண்டும் என்று வற்புறுத்தி காசில்லாத எனக்கு நாலைந்து அமெரிக்கக் கல்லூரிகளில் டாலரில் விண்ணப்பப் பணத்துக்கான காசோலை கொடுத்து உதவினான். பதிலுக்கு நான் பத்து பேருக்கு உதவ வேண்டும் என்று சத்தியம் வாங்கிக் கொண்டான். தாத்தா திருக்குறள் சொல்லிக் கொடுத்தால் பேரன் திருவருள் சொல்லிக் கொடுத்தான்.

பாலு அமெரிக்காவில் நெடுநாள் தங்கவில்லை. அந்தக் காலத்து சன் மைக்ரோவில் பெரிய எஞ்சினியராக இருந்தவன் க்ளின்டன் பதவிக்கு வந்ததும் இந்திய சன் மைக்ரோ தலைவராக தாய்நாடு திரும்பினான். எனக்கும் குடும்பம் வேலை உயர்வு பணத்துரத்தல் என்று பலவகை மும்முரம். பாலுவை மறந்தேன்.

இப்போ என்னடாவென்றால் சுவாமி சத்ய நாராயணாகி விட்டான். "என்ன பாலு" என்றவன் உடனே தயங்கி "பாலுனு கூப்டலாமா?" என்றேன். புன்முறுவலாகச் சிரித்தான்.  "உன் சீட் நம்பர் என்ன?" என்றான்.  

பாலு உயர்வகுப்பில் நிச்சயம் பயணம் செய்யமாட்டான் என்று நினைத்து "4A" என்றேன். "கம்பெனி விசயமா பயணம் செய்யறதால அவங்க செலவுல பிஸினெஸ் க்ளாஸ்" என்றேன் தயங்கி.

உடனே பாலு புன்னகை மாறாமல்  "6B" என்றான். "கண்ணன் விசயமா பயணம் செய்யறதால அவன் செலவுல பிஸினெஸ் க்ளாஸ்".

தேவையில்லாத குற்றவுணர்வுடன் நெளிந்த என்னை அசாதாரணமாக அமைதிப்படுத்தி "சீட் மாத்திட்டு உம்பக்கததுல வரவா?" என்றான்.  

பத்து மணி நேரப் பயணத்தில் இருவருமே அதிகம் சாப்பிடவில்லை. காய்ந்த திராட்சை முந்திரி பாதாம் அவல்பொறி என்று கலவையாகச் சுருக்குப் பையில் வைத்திருந்தான். சாதா தண்ணீர். இதான் அவ்வப்போது கொஞ்சம் சாப்பிட்டான். நான் விமானப் பயணத்தில் சாப்பிடுவது என்பதும் அபூர்வம். அவ்வப்போது ஆரஞ்சு ஜூஸ்.  இவ்வளவுதான்.

சிகாகோவிலிருந்து பாரிஸ் பயணத்தில் தனிமையில் ஆஸ்டரிக்ஸ் படங்கள் தொடர்ந்து ஒன்பது மணி நேரம் பார்த்தேன்.  பாரிசிலிருந்து சென்னை பயணத்தில் பாலுவுடன்  ஆன்மிக சமாசாரம் தொடர்ந்து ஒன்பது நேரம் பேசினேன்.  ஆக, இந்த முறை சென்னைப் பயணத்தில் உடலும் மனமும் கணமும் உறங்கவில்லை.

(அடுத்த வாரம் முடிக்கிறேன்)